p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
28-06-2010
Soms klinkt het heel helder voor me op,
gevoelens als gebeeldhouwde sonnetten.
Dichten, als kinderen van mijn gedachte,
die luisteren naar de dichterlijke wetten.
Schreef over dromen, die steeds vervlogen,
lieve kussen van een mond; nu koud en bleek,
als een schaduw of wind, nu al weer vreemd.
Of dat de mooiste dromen steeds weer logen.
Wordt ik overweldigd door mijn vreugde,
en kijkt en lacht de hemel weer naar mij,
loop van dichterlijke wellust te schreeuwen,
spring en dartel dan als een lam in de wei.
Maar denk je over dat gevoel teveel na,
ben je dat dichterlijk gevoel al weer kwijt.
28-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
26-06-2010
Liepen aan het strand verliefd en wat verloren, onze diepe liefdesgevoelens waren heel sereen. Van de nachtelijke uren telde we er geen een. We zette heel stil, verliefd schrede aan schrede. Jou hand; teder in mijn grote mannen-hand, je hoofd, teder en lief op mijn schouder. We luisterde naar het windje over het strand, je fluisterde verliefd; ,,Och mijn verlangen, alleen je rustige adem houdt me al gevangen. Tot dat mijn voeten op de jouwe stuitte, en in deze bijna volslagen stille duisternis, zag ik twee ogen brandend naar me kijken, je handen die ik bijna niet meer kon tillen, voelde ik heel liefkozend mij zacht strelen. Al wat ik ooit gestreefd heb en beleden, is toch steeds weer in ongerede geraakt. Maar oefen en leer nog steeds verwoed, zie steeds de dag vol openheid tegemoet.
26-06-2010 om 12:12
geschreven door Adrie van Gansen
25-06-2010
De zomer lijkt nu eindelijk aan te komen snellen, geschrokken wakker geworden vanuit zijn droom. Zie in het water, golfjes speels huppelen en snellen, vanuit vele waters en sluis naar de grote stroom. Ontelbare bloempjes lijken zich nu te verheffen, om gezien te worden door ieders waakzaam oog, zodat niemand ze dan onbedachtzaam kan treffen. Ze laten zien, door heesters wat overschaduwd, hun kleuren; waarin ze geen schilder kan verven, laten geheel ontbloot, zien hun sensueel genot. En als ze dan weer verwelken en moeten sterven, bekommeren wij ons verwend, niet om hun lot. Maar proef nog steeds die onschatbare weelde, die het oog en gevoel zo verrukte in mijn hof, en waterstroom en mooie bloemen, me streelde, en het schouwspel me verrukkelijk, betoverd trof.
25-06-2010 om 23:31
geschreven door Adrie van Gansen
23-06-2010
Het zonnetje is toch aan de Zomer begonnen, en wordt nu tot ieder zijn genot onthaald. Nu weer, met zijn warmte in ons hart gekomen, wordt zijn weg nu met rode rozen bezaaid. 'O, lief zonnetje, je bent nu zo een met ons. Ik hoor de vogels je al een welkom fluiten, na eerst nog een deun van snotteren en snuiten, maar een zeurpiet krijgt van ons nu de bons. 'O, gij lief zonnetje; reikt ons zo lief de hand, waarmee ze me heel mijn leven al beroerde, maar spijker je nu; voor eeuwig aan de wand. En als ooit iemand met zijn gespierde knoken, U, dan raakt tot diep in uw en ons hart, laat ik van zijn beenderen, soep van koken.
23-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
22-06-2010
'och Dichterke, uw lichaam dwingt u nu, uw pen met voorzichtigheid te gebruiken. Sluit uw ogen, voor zon en groene struiken. Of wilt ge met hem de kruisweg dragen. Ach, benijdenswaardig steeds die druk, verlegen wordt ik steeds onder dit geluk. Ogen, pen en papier steeds mijn makkers, wacht tot God me roept; op zijn akkers. Bloempjes laat niet steeds uw probleempjes horen, jammert gij toch niet steeds in engeltjes-koren. Laat even rusten het dichterke, ook zijn zieken oren, Hij wil nu ook van geen tweespalt horen.
22-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
21-06-2010
Trieste Kerkhoven Hoe mooi geschreven zijn mijn dichten, over onder meer mijn eindeloze dromen, Mijn gedichten gaan vaak over verdriet, langs kroegen en langs trieste kerkhoven. Wat minder gedichten over romantiek. Schrijf er vaak mijn vingers bij stuk, maar het gedicht de geur van geluk, al druipt dan de inkt van mijn handen, dan spreekt mijn lief van schande. Maar schrijf ook over wat er bloeit, in mijn buren de glad geschoren tuinen, is het gewas dan mij te woest begroeid, schrijf ik over het rullen der duinen. Of schrijf over een troosteloze tent, of een dronkaard aan de toog gezeten. Dat kwam er dus van mij nog terecht, na al die na woorden zoekende jaren.
21-06-2010 om 19:23
geschreven door Adrie van Gansen
20-06-2010
Het zonnetje grijnst weer van alle kanten, wat plagend door de grijze wolken heen. Ach, zonnetje ik sta zonder jouw zo alleen. Je hoort overal boosheid uit veler harten. En of ik nu vrolijk grijp naar lied en gitaar, en voor hun; met de kinderen liedjes zing, er is niets wat nu in hun hart nog doordringt. Aan de vogels stelde ik nu ook een vraag, wat is nu voor jullie het meest vrolijke lied? Ach vogeltje, ach vogeltje,hoor mijn vraag; welk lief liedje horen de mensen nu graag, hoor ze roepen; kom met al je kinderen zingen; en laat je door het zonnetje niet zo hinderen. Ach zonnetje, zie je dat de vrolijkheid vlucht, je was voor ieders hart hun aardse vreugde, of je nu woont in stad of landelijk gehucht.
20-06-2010 om 10:46
geschreven door Adrie van Gansen
19-06-2010
Nonchalant zit ik wat leunend aan de bar, laat ik zwerven mijn ogen en gedachten haak in; om de muren even te ontvluchten, tot mijn geest weer armer wordt aan rust. Plots gaat me iets erg gevoelig ter harten, een trieste bedelaar; net buiten gepasseerd, bezoekt nu weer met zijn aalmoezen de bar. Hij heft de armen; en de armen vallen neer. Hoe ik ook zoek om het beeld te omschrijven, een beeld wat de triestheid in 't geheel omvat, maar het beeld kan beter verborgen blijven, als je het beeld immers nooit zelf hebt gepakt. Maar deze dichter ziet hem vol medeleven aan, wil mijn hart en ziel nu niet teloor laten gaan, maar wat mij ontgleed, dat mag nu verglijden, omdat ik even van deze onmacht wil scheiden. Maar voel in mijn hart een traanloos geween, ben gevoeliger dan de mensen nu om me heen. Voel me nu bedroefd en tot mijn hart bezeerd, kom in min hart nu alleen verslagenheid tegen.
19-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
18-06-2010
Men ziet mij minder in deze grijze dagen, als het zonnetje bezig is, ons te plagen. Bloemen die dan hun kopje laten hangen, ziet niet dat zij zich spiegelen in het nat. Hij ziet ook niet wanneer de mooie bomen, zich verdrietig spiegelen in een der stromen. Door de luie zon verbleekt dan hun blad. Het zonnetje lokt ons anders naar buiten, tussen het frisse lover waar de vogels fluiten, of de vrouwtjes op hun nestjes broeden. Gij deugniet brengt anders je warme stralen, die de drukke mens even neer laten dalen, hun dan even streelt met je warme gloed. Lief is dan, om kinderen hun lach te horen, niets kan mij dan nog meer bekoren. Dan een kind, wat bezig is; te verzamelen, bloemen, om een bloemenkrans te maken.
18-06-2010 om 12:54
geschreven door Adrie van Gansen
12-06-2010
'O kijk naar het door natuur geschapen tafereel, als lieve natuurwonderen die alle ogen strelen. Zo uit de; door de wind gezaaide bloemenzaadjes, staat er nu een natuurwonder mijn ogen te strelen. In gedachte; nu even het landschap van weleer, die weer herinneringen in mijn gedachte schreven, deze opgeslagen herinneringen zie ik dan steeds weer. Kijk in het voorbij gaan van dit lieve natuurwonder, en zie in mijn herinneringen; het kind groeit op, het wordt ouder en ziet soms, zich troostend om, naar de vertrouwde, koesterend kostbaarheden, maar het is slechts schijn tot we oud of dood zijn.
12-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
11-06-2010
De lucht vandaag weer door grijze wolken omsloten. Voor dag en dauw op pad, voor de lezer die wacht, over de grond niet bevloeid maar nu vol gegoten, langs akkers welig met brem en klaprozen doorschoten. Ja, hoor zelfs geen vogelgeluiden, kijk om me heen, houdt mijn ogen gericht op mijn dichters gedachten. Het lijkt dan,of het een dag wordt zonder zon alleen, bang, dat het een dag zal zijn, als de eenzame nachten. De natuur zonder zon, kan nu zijn moois niet tonen; hij lijkt een lege ziel, nu de zon eens neemt zijn tijd. Nu laat de Natuur zich door de zon geheel ontkronen. Ben nu een dichter zonder woorden met pen of tong, met nu veel verdoofde woorden in zijn pen en hart. Een dichter, nu met schrijverscheuten in zijn romp. Och zonnetje doe alsjeblieft weer je bontmantel uit.
11-06-2010 om 14:27
geschreven door Adrie van Gansen
10-06-2010
Deze nacht door nachtmerries geteisterd, zie nu de nieuwe dag wat moe tegemoet, merk dat ik nog leef en alles het nog doet. Zodat ik een gedicht aan U kan schrijven. Zag in mijn nachtmerries het volgende beeld. Langs mijn vermoeide lichaam mijn armen, waren met mijn witte handen samen gevouwen. Moest in mijn droom lezen een griezelig boek, het boek lag daar grillig en eng uitgevouwen, door het lezen ging het bewustzijn verflauwen, sloeg snel weer dicht dat griezelige muffe boek. Lag met de handen vol met verwelkte bloemen, griezelig gestopt tussen mijn koude witte handen. tussen mijn handen, een devote blauwe rozenkrans, zou je dat dan mijn dood kunnen gaan noemen? Maar ik wil nog zoveel moois aan U schrijven, wil uw mijn hart en geest de dauw gaan beschrijven, hoe steeds de dauwnatte rozen mijn pad doorkruisen.
10-06-2010 om 16:40
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
