p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
02-07-2010
Het zonnetje deed duidelijk zijn mantel uit. Ons hart nu verlost van kou, wind en regen. Hij werd zich nu weer; bewust van ons leven, dat door ons zijn warmte niet te missen is. Mijn hart gelijkt nu, deze blijde zomerdag, even alle pijn en zorgen van mijn hart getild. Voel een wuivend windje, wat zwoel en mild. Zie de zon, met op zijn gezicht zijn lieve lach. Zelfs mijn hond, juicht om de zon zijn komst. Een krolse kat, loopt verlokkend om me heen. De vink die mij hoort, gaat een deuntje fluiten, zo mooi, dat ik vaak mijn oren aan hem leen. Dat raakt mij steeds, dat lieve kleine vogeltje, het dwingt me steeds weer tranen van me af, leert mij, hoe de lust van het leven moet wezen, leidt me in deze tijd, door de angst voor het graf.
02-07-2010 om 15:49
geschreven door Adrie van Gansen
01-07-2010
Het riet ruiste licht en zwoel, de golfjes klotste nu loom aan. De Zomer had zich opgemaakt. De groene boorden een waaier. Weer kwam in gevoel tot leven, toen zij door het riet zweefde, als droom toen te snel voorbij. Vele dichtersjaren zijn versleten, was je lieve stem nooit vergeten, maar zag je gedaante nooit meer. Nooit verbannen uit mijn gedachte, maar de jaren regen zich aaneen. Schreef gedichten, geen geween. Plots sloeg nu over van ontroering, toen je weer verscheen als voorheen, droombeeld, bezieling of ontroering, kijk toe en voel mijn liefde groeien. Maar de avond wordt een onaf verhaal, door de sterren niet meer uitverteld, tot stilte en een niet te horen kabaal, van verliefde ogen door riet bewogen.
01-07-2010 om 13:44
geschreven door Adrie van Gansen
29-06-2010
Wie er over me waakt; dat is een engel, een gevogelte; met een goddelijk gelaat, die heel mijn drieste leven naast me staat. Zij draagt dan een lang wit zijde gewaad, met zilverdraad de boorden vastgezet, om die boorden dan niet te laten bevuilen, gaat zij dan ook steeds op een ladder staan. Kijkt dan steeds goddelijk; ,,het is nu gedaan. Wij spraken nooit in haar bleke aanwezigheid. Het lijkt dan of de stilte me gespannen houdt, en haar hemelse geur me steeds benauwd. Goddelijk plaatste zij zich steeds aan mijn zijde, haar vleugels neer, naast haar mantel van zijden, zij leek zich dan te verblijden in haar pracht, en over me te waken, met haar goddelijke macht.
29-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
28-06-2010
Soms klinkt het heel helder voor me op,
gevoelens als gebeeldhouwde sonnetten.
Dichten, als kinderen van mijn gedachte,
die luisteren naar de dichterlijke wetten.
Schreef over dromen, die steeds vervlogen,
lieve kussen van een mond; nu koud en bleek,
als een schaduw of wind, nu al weer vreemd.
Of dat de mooiste dromen steeds weer logen.
Wordt ik overweldigd door mijn vreugde,
en kijkt en lacht de hemel weer naar mij,
loop van dichterlijke wellust te schreeuwen,
spring en dartel dan als een lam in de wei.
Maar denk je over dat gevoel teveel na,
ben je dat dichterlijk gevoel al weer kwijt.
28-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
