Deze blog toont U maar één pagina. De andere worden in een archief geplaatst. Door onderaan de pagina op één der pijlen te klikken kom je verder. Je kan ook een onderwerp in onderstaande inhoud aanklikken. Oudere publicaties worden nog regelmatig bijgewerkt.
Van alles wat... ... over de enige échte Ros Beiaardstad! Het wel en wee van Dendermonde, veel fotomateriaal en af een toe een vleugje humor in ons dialect!
Bent u in het bezit van fotomateriaal van alles wat met Dendermonde (geen deelgemeenten) te maken heeft, en wenst u dit op het blog te zien verschijnen? Aarzel niet en geef ons een seintje op jpmc@skynet.be.
Wij danken u bij voorbaat!
En... mocht u dit blog goedvinden, kan u in de linkerkolom een waardering geven (beoordeel dit blog).
In 1981 werd een gedenkpenning uitgegeven, met aan de voorzijde de afbeelding van de gerestaureerde gevel van de Zwijveke-abdij en aan de keerzijde het Ros Beiaard, bereden door de Vier Heemskinderen. Daarmee sloot de stad zich aan bij de lange rij steden en gemeenten die bij een of andere gelegenheid een dergelijke penning hebben uitgegeven.
Schepen Luc Wiemeersch onderstreepte, tijdens de voorstelling van de penning, de belangrijke rol van de Abdij van Zwijveke in de stedelijke geschiedenis. De restauratie van het in 1961 aangekochte pand kostte de stad een aardige duit en gebeurde bij middel van een legaat. Er werd geen betoelaging gevraagd. De schepen dankte ook de financiële instellingen voor hun medewerking.
Er waren drie soorten penningen, twee gouden en een zilveren, en daarnaast ook een ruilpenning van 50 rossen. De middenstanders van de stad werden in de gelegenheid gesteld de penningen aan te kopen en als wisselgeld uit te geven aan de klanten die dat wilden als souvenir of relatiegeschenk. Men hoopte met de opbrengst een of ander cultureel werk te kunnen ondersteunen.
De uitgever onderstreepte dat er een duidelijk onderscheid diende gemaakt te worden tussen de verschillende penningen. Eerst was er de reeks in de edele metalen (goud en zilver) en dan had men de wisselmunt.
De gouden penning had een doormeter van 30 mm, woog 9,8 gram en kostte 15.950 frank.
De tweede gouden penning had een doormeter van 21 mm, woog 3,9 gram en had een waarde van 7.350 frank. De zilveren penning tenslotte had eveneens een doormeter van 30 mm, woog 12 gram en had een waarde van 2.300 frank. Alle stukken werden voorzien van een garantiecertificaat.
Van de ruilpenning werden 30.000 exemplaren aangemaakt. Ze werden in omloop gebracht van 15 augustus tot 30 september.
Ook de 900-ambulancewagen stond al eens voor de brug... De procedure voor de geleiders van de ziekenwagen bestond er toen in dat zij de 900-centrale dienden op de hoogte te brengen van een dergelijk oponthoud.
Het is feest op het kasteel van Laken. Koning Albert II viert vandaag namelijk zijn 75e verjaardag.
Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie van België zag het levenslicht op 6 juni 1934 in Brussel. Hij was het derde kind van koning Leopold III en koningin Astrid. Zijn Zweedse moeder overleed wel een jaar later.
Albert II was niet voorbestemd om ooit koning van België te worden, maar zijn oudste broer, koning Boudewijn I, en diens vrouw koningin Fabiola bleven kinderloos. Zo kwam het dat hij toch op de troon belandde in 1993, na het overlijden van Boudewijn in Spanje.
Bijna zestien jaar later mag Albert II zich een van de geliefste Belgische koningen ooit noemen. Sinds enkele dagen mag hij zich trouwens de oudste, regerende vorst noemen. Leopold I stierf namelijk enkele dagen voor zijn 75e verjaardag.
Koning Albert II trouwde in 1959 met zijn Paola. Het huwelijk bracht drie kinderen voort: prins Filip, prinses Astrid en prins Laurent.
Met tien stonden we bij de beenhouwer Een dame, die voor me was, bestelde 150 gram américain préparé, 150 gram gehakt, 200 gram américain pure, 100 gram paardenfilet niet te dik gesneden en 250 gram vol-au-vent. Wat me opviel bij het afwegen, was dat ze 180 gram préparé kreeg, 167 gram gehakt, 223 gram américain pure,130 gram paardenfilet en 281 gram vol-au-vent Ze bestelde ook nog een biefstuk van zon 400 gram. Met een geroutineerde beweging sneed de slager het gevraagde stuk vlees, smeet het op de weegschaal, die 467 gram weergaf. Mag het iets meer zijn? vroeg hij alsof het een verontschuldiging betrof. De dame knikte bevestigend. In deze tijd lijkt dat allemaal te kunnen en te mogen. Maar het was ooit anders. Waar is de tijd dat men commentaar gaf, omdat de beenhouwer het inpakpapier meewoog? Sommigen durfden dat! Ik vond het uiteraard vergezocht
De dame in kwestie liet weten dat het alles was. De slager tikte op de knop van de weegschaal en de rekening verscheen, zowel op het display als op het papiertje dat met een aarzelende beweging verscheen. De bestelling werd in een plastieken zakje gedeponeerd en bleef achter de toog staan, tot de dame betaalde. Tijdens het betalen viel al rinkelend 20 cent op de grond. Niemand bewoog Geen mens maakte aanstalten om die gevallen centen vroeger 8 Belgische franken op te rapen. Het was alsof iedereen dacht dat ze zich zouden belachelijk maken, wanneer ze het gevallen geld zouden oprapen Ik bukte me,raapte het geldstukje op en wilde het aan de dame geven. Die maakte een gebaar dat het niet hoefde! Ze zei: Het is voor de eerlijke vinder! Ik hoorde sommigen grinniken.
Ik stak de 20 cent op zak en deed mijn bestelling. Ook bij mij had de beenhouwer zoiets van het zal wel wat meer mogen zijn. Ik stemde toe, betaalde en vertrok. Bij het verlaten van de winkel hoorde ik gemompel onder de wachtenden Hadden ze het over de 20 cent? Waarschijnlijk wel! Maar zouden ze geweten hebben, dat ik het in de volgende winkel die ik aandeed, in een uitgestalde collectebus stak voor een goed doel? Misschien hadden ze dan geen commentaar gegeven? Of juist wel?
Vergètj mèire ni te gon stèmme, want ze zèllen â-j-èmme! As ge ne langksloëper zait, loitj tèn immant bèlle want as ge ni-j-'n goët kan de boete tèlle! Vèr die dad' op de laiste stoën, 't mauge éir goe vergoën!
Eind juni 1958 trok de 'Ronde van Frankrijk' als een wervelvind door de stad. De start van de etappe was in Brussel gegeven en de afstand bedroeg 184 km. De rit was in feite meer een circusvertoon. Voor de leken in de wielersport is de doortocht van de publiciteitscaravaan en van de renners een buitengewoon iets. Duizenden wielerfans en nieuwsgierigen waren afgezakt naar het stadscentrum, om een glimp op te vangen van de renners. De stad kwam tussen in de bevoorrading en leverde 540 taartjes, 40 kg ijs, 25 kg suiker, 15 kg pruimen, 3 kg chocolade, 300 bananen, 40 citroenen en 200 appelsienen, die aan een stand werden uitgedeeld aan de voorbijrijdende renners. Gans het gebeuren duurde zowat twee uur. Om 14.15 uur dan: het hoogtepunt... De wielerfans kregen hun vedetten te zien. Renners als Jan Aerts, Alfredo Binda, Jean Goldschmidt, Louison Bobet, Raphael Geminiani, André Darrigade en vele anderen passeerden de duizendkoppige massa... André Darrigade won de rit die aankwam in Gent. De Luxemburger Charly Gaul werd de eindwinnaar van de Tour in 1958.
Toen kwam de bezemwagen en alles was voorbij...
Bobet en Geminiani, en rechts eindwinnaar Charly Gaul.
Persartikel naar aanleiding van het overlijden van politiecommissaris Hillewaert in 1969.
Op onderstaande foto zien we de leden van het politiekorps tijdens de begrafenis van de overleden commissaris. We herkennen o.m. vooraan (vlnr): burgemeester Bruyninckx die de lijkrede uitspreekt, brandweerluitenant Willem Everaert, Desiré De Clippel, Hendrik Spanoghe, Lucien Bonkoffsky, Jean Van Der Veken en Florent De Potter.
We herkennen o.m.: staande (vlnr): Willy Van Den Dungen, ?, Hugo De Loose, Theo Moriaux, Wies Bauwens, Lucien De Pauw. zittend (vlnr): Gerard Verelst, ?, Marcel De Cock, Burssens (?), René De Man.
In april 1970 liet Eugeen De Decker het leven bij een dodelijk ongeval. Hij verongelukte, terwijl hij met een bulldozer aan het werk was op de gronden van de botenclub, waarvan hij lid was. Eugeen was niet meer weg te denken uit vele verenigingen, waar zijn levensideaal dienstbaarheid voor anderen steeds een begrip was.
In 1956 werd hij lid van het Stedelijk Brandweerkorps. Na de graden van korporaal en sergeant te hebben gedragen, werd hij in 1965 onderluitenant van het korps. Hij was tevens de bezieler van de duikersploeg.
Eugeen werd door zijn collegas-brandweermannen ten grave gedragen op 18 april 1970.
Eugeen De Decker wordt door zijn collega's-brandweermannen naar zijn laatste rustplaats gebracht. We herkennen o.m. Willy De Looze, Wiliam Van Den Brande, Jozef Van De Velde, François Franckaert, Alfons Quisquater en Eugène Moens.
Brandweercommandant Achiel Van Driessche brengt een laatste groet aan het stoffelijk overschot van luitenant E. De Decker.
In juni 1967 werden 56 nieuwe sociale woningen gebouwd in de Korte Dijkstraat. De bewoners van de onteigende huizen in de Nieuwstraat kregen voorrang om de nieuwe woonsten te betrekken.
Een gedicht (verschenen in 'Denderland' van 25 maart 1949), over het standbeeld van Pater De Smet. De vierde strofe werd eraan toegevoegd in 1982 door Marc De Decker, nadat het beeld van de sokkel gevallen was...
Voor de grote kerke schrijdt er daar een bronzen vent. 't Is de grote zwartrok; is er iemand wel die hem niet kent? 't Is alsof hij uit de kerk of uit de hemel kwam gegaan, en een ogenblik later midden op de straat bleef staan.
Met het kruis en met de olijftak, 't is alsof hij de straat oprent, om de vrije weg te wijzen als een pront verkeersagent. "Luistert mensen" zal hij roepen, "lijk het nu gaat is 't niet best, zo ging 't ook eerst bij mijn wilden in het rotsige Far-West".
Wordt geen wilden van Europa, doet een deel de weg terug, dan doet gij mijn missiewerk niet weer teniet achter mijn rug. Maar met maat en regel alles, niet zonder de vreze Gods, dan alleen ga ik in vree weer op mijn voetstuk, op mijn rots.
* * * * * *
't Was ten jare tweeëntachtig dat het voetstuk op het plein, door de zwartrok, groot en krachtig, plots verlaten bleek te zijn. Een lege sokkel, stille getuige van een beeld dat is vergaan, weggeteerd, maar 't kan niet helpen dat zijn missie blijft bestaan.
De verkiezingen... Geen mens die kan ontkennen dat hij niet op de hoogte is van de nakende verkiezingen... Als je de brievenbus opentrekt, zijn de 'gekaderde' omslagen - de klassieke 'betaalenveloppes' - vergezeld van een handvol verkiezingsdrukwerk. Ik hoor het velen al zeggen: "Wat moet dat allemaal niet kosten?". De vraag is of de kiezer door al dat drukwerk te beïnvloeden is? Je bent toch verplicht aanwezig te zijn in het stembureau, dus kan je evengoed je stem uitbrengen op de een of andere kandidaat-parlementariër, of dat nu iets uitmaakt of niet. Ik stel mij soms wel de vraag of mensen die toekomen aan het stembureau, zich nog bedenken, doordat zij de kandidaten nog even ontmoeten aldaar. Degenen die op de lijst staan, hebben - niettegenstaande de stress - steeds een vriendelijk gebaar over, of zelfs tijd voor een kort gesprek (waar zij dit anders zeker vergeten). Opvallend is ook dat vele kiezers vaak de kandida(a)t(en) stellig beloven 'voor hen te zullen doen', alvorens zij het stembureau betreden. De ervaren kandidaten lijken hier, naar verluidt, niet steevast in te geloven... En, weet jij al wie je stem krijgt? Persoonlijk denk ik van wel...
Wil je contact nemen met de blog voor het sturen van een foto, het geven van informatie of het vragen om inlichtingen, stuur uw email via het voorziene vak hieronder. U kan ons helpen bij de identificatie van personen. Herken je iemand dan vernemen we dit graag met een email.
