Deze blog toont U maar één pagina. De andere worden in een archief geplaatst. Door onderaan de pagina op één der pijlen te klikken kom je verder. Je kan ook een onderwerp in onderstaande inhoud aanklikken. Oudere publicaties worden nog regelmatig bijgewerkt.
Van alles wat... ... over de enige échte Ros Beiaardstad! Het wel en wee van Dendermonde, veel fotomateriaal en af een toe een vleugje humor in ons dialect!
Bent u in het bezit van fotomateriaal van alles wat met Dendermonde (geen deelgemeenten) te maken heeft, en wenst u dit op het blog te zien verschijnen? Aarzel niet en geef ons een seintje op jpmc@skynet.be.
Wij danken u bij voorbaat!
En... mocht u dit blog goedvinden, kan u in de linkerkolom een waardering geven (beoordeel dit blog).
31-03-2008
Buiten de waard gerekend...
De uitbaters van de kroegen zijn eveneens een belangrijk onderdeel in de studie van het cafébezoek. De klassieke regels van de waard zoals hij of zij moet kunnen zwijgen, ze mogen niet jaloers zijn van elkaar, ze moeten met het kliënteel kunnen meepraten enzomeer, zijn al voldoende bekend, vandaar dat wij er niet over uitweiden.
Er zijn ook nog tal van nevenverschijnselen om het met een beredeneerde term te noemen. Vaak hoort men al eens zeggen: Ik ga daar liever binnen als zij achter de toog staat , of hij zou beter vanachter zijnen toog blijven Dat hangt natuurlijk veelal af van de ingesteldheid van de klant zelf.
Er is inderdaad wel een verschijnsel onder de cafébazen en bazinnen dat niet altijd opportuun is. In sommige zaken krijgt een niet-dagelijkse klant soms minder aandacht dan de dagelijkse bezoeker. In feite is dit juist een verkeerde stelling. De minder regelmatige klant kan een dagelijkse klant worden, hij blijft dus altijd een potentiële klant
De sfeer in een herberg staat of valt met de uitbater(s), dat is een vaststaand gegeven. Zij, man of vrouw, zijn de spil waarrond alles draait. Ze zijn als ware het onverbiddelijke centrum van hun eigen sociaal instituut en niets menselijks mag hen vreemd zijn. Betreft het een uitbaatster, loopt zij wel meer risico soms de aanleiding te zijn tot ongepaste scherts en zotternij. Met alle respect, maar homos die en café uitbaten kunnen ook met dit probleem worden geconfronteerd, afhandelijk van het kliënteel.
Uitbaters moeten kunnen luisteren naar de meeste (soms minder voor de hand liggende) problemen. Ze moeten aandacht schenken aan het geklaag van de klant, al gaat het nu over ziektes, ongemakken, financiële problemen, liefdesperikelen, en veel vijven en zessen Zij worden hiervoor soms geacht en zelfs geëerd, en niet zelden zelfs bemind. Ze worden aanzien als biechtvader of moeder.
Het is dus meer dan het tappen van een pint met een ideale schuimkraag of col. Ze moeten hun pappenheimers door en door kennen. Er mogen in feite geen geheimen bestaan tussen de stamgasten en de uitbater(s), wél een nauwe band van verstandhouding. Ze moeten mekaar begrijpen, zelfs zonder dat één woord wordt gesproken.
Een kastelein moet ook alles horen en zien. Hij moet zien wanneer de muziek een tikkeltje harder moet, of stiller. Harder, omdat soms een vaste klant zijn vloeken te zeer opeenstapelt en daardoor de andere aanwezigen kan storen. Harder omdat een klant die te diep in het glas keek zodanig aan het brabbelen is dat andere stamgasten er geen aanstoot kunnen aan nemen. Harder, om eens over iets te kunnen praten met een klant over een onderwerp waar anderen geen snars hoeven van te weten
Stiller, wanneer er klanten zijn die last hebben van de dag ervoor. Stiller, om er een gezellige sfeer op na te houden
Vaak ziet hij of zij veel, soms té veel, maar laten dit nooit blijken. Wanneer in nood moet tussengekomen worden, zal dat gebeuren op een autoritaire manier, liefst met nog enige vriendelijke toon Ja, ze moeten af en toe ook hard kunnen zijn. Hard, op een manier die zo gesofisticeerd is dat de klant tegen wie werd opgetreden s anderendaags toch terug komt en misschien zelfs zijn verontschuldigingen aanbiedt.
Wanneer klanten te eigen worden, te familiair, moet hij of zij ook optreden. Omgang met kliënteel moet geraffineerd gebeuren, indien mogelijk met inachtname van de regel iedereen gelijk voor de wet
Meepraten is belangrijk. Zelf houden ze best de bek in hun pluimen. Ze brengen zelf geen gesprekken over iemand op gang. We zegden duidelijk meepraten
Te zachte uitbaters hebben het vaak moeilijk. Ze schenken zichzelf vaak onbaatzuchtig weg door te zeggen:de volgende is ene van mij Een uitbater hoeft dat eigenlijk niet te doen. De beenhouwer schenk ook geen gratis vlees weg en de bakker geen koffiekoeken of brood. En als hij het doet, doet hij het beter in een andere herberg
Goe wéir en slècht wéir... dâ zain faitelaik d'iënegste saurte vâ wéir dâ me wéir ier kènne nowô. 't Is t' iën of t' ander want anders zitje zonder wéir en dad' is uëk al iet.
Sèrrewaurdeg is't e vrië wéir. 't Kan vantait op iëne dag van alle wéir zain. Mor de lèsten tait moete me't nemiër op Eddy De Mèi stéike want â kom nimmer op den tèllevies. t Zain ander dad ons bloëze waismoëke naa
Ne mènsj kan vantait mè-j-auver 't wéir te klappe toch wel iet téigekommen uëk zènne. Ik stond auver ne gillen auverlèst te klappe mè manne gebier en è poër ouize vajjer kwamp d'r è vraamènsj bouite wordâ'k ni te véil moet van èmme. Nâ zèi 'k ik op dië momèntj: "'t Zâ gon rèigene want de vloëge komme bouite". Op dië zèlde momèntj ang manne gebier zan vraa-j-éir zjust mè-j-éire kop déir de vainsjter van de sloëpkoëmer... en die pèisdege vanèige dâ't op éir was nowô! Alléi vèr alles te vertèlle 't is van tèn léin dâ z'alletwië e waurt gesprauken èmme. Zèi zâ koët zain en manne gebier zâ nimmer mauge klappe! Vanaf tèn trèkke mè van't wéir ni véil nimmer oën. Ik pakke't gelèk as dâ 't komt, goed of ni goed! Mor ge zèlt er mè ni gaa nog iet uëren auver zègge auver t wéir
Aan de toog worden inderdaad vele dingen verteld, die zoals men weet, vaak met een serieuze korrel zout moeten genomen worden. Men vangt er bijvoorbeeld de grootste kanjers van karpers, brasems groter als roggen, en palingen die de grootste slangen uit de Afrikaanse oerwouden zelfs overtreffen. Op die plaats worden de meest enorme wedden verdiend, heeft ieder het beste werk dat men maar kan dromen, bestaan er naar verluid nog weinig bazen boven de tooghangers en hebben ze minstens allemaal zo'n zo'n twee- a driehonderd werkneers onder zich... De hedendaagse sporters hebben geen copie aan wat sommige tooghangers al presteerden. Als men ze mag geloven is het blijkbaar spijtig dat men 'hun' prestaties nooit heeft laten gelden, want anders zouder er de laatste vijftien jaar geen verbeteringen zijn geweest aan Belgische - en wereldrecords. Toen 'zij' op het voetbalveld stonden werd nog gevoetbald. Vandaag weten die voetballers niet wat voetbal is! Spijtig dat zij door bepaalde omstandigheden niet meer kunnen aantreden voor hun lokale voetbalploeg want dan speelden die zeker niet in bevordering of provinaciale, maar minstens in eerste nationale afdeling, om dan nog maar van Europees voetbal te zwijgen. Hoeveel wereldreizen zouden al niet gemaakt zijn aan de toog, en dan nog wel in de veertien dagen jaarlijks verlof... Hoeveel appartementen en/of bungalows of tot zelfs kastelen hebben sommigen niet staan ergens in het buitenland? Vele kinderen van tooghangers zijn studenten van formaat, waaraan de beste professoren, zelfs die van Harvard niets meer kunnen bijbrengen. Men schrikt toch nog vaak van het aantal wereldwonderen die we nog niet kenden... De toog is nu eenmaal dé plaats waar sommigen zich eens kunnen uitleven en waar ze de meest onverwachte metamorfoses ondergaan, waarvan ze vaak achteraf zelf versteld staan...
We voegen hier een foto bij aan de toog van Café Sport, vroeger aan de Sint-Jacobsstraat gelegen. We zien op de foto (links) de uitbaters Oscar Eeckeman en zijn echtgenote Alice Verleyen, én enkele tooghangers...
Hierbij een foto van mezelf (L) en Emiel Ravijts (R) uit de eigenlijke beginperiode van het Dendermonds lachcabaret. Het was toen nog een gelegenheidsgezelschap dat bestond uit ondermeer Emiel Ravijts, Celina De Deyn, Denise Van Geel, e.a. De bijgaande foto is genomen tijdens een voorstelling ingericht door de lokale KWB in Zaal 't Klokske aan de Pijnderslaan te Dendermonde, begin de tachtiger jaren. De foto is genomen tijdens het spelen van 'De zeven...' een sketch die handelt over iemand die voor het eerst een 'balletje gaat rollen' in een casino. Andere sketches in dat programma waren ondermeer 'Suë Den Babbeleir', 'Café chantant' en 'Het nieuw kleed'...
In eten en drinken hoeft de Vlaming voor niemand het hoofd te buigen. Waren onze voorouders reeds ten tijde van Julius Caesar befaamd voor hun 'mede', een uit gegiste honing gemaakte drank, die ze zonder blikken of blozen kwistig door hun keelgat goten, dan genieten wij, meer dan twintig eeuwen later nog steeds de reputatie de meest degelijke bierdrinkers van de wereld te zijn. Het is zeer gemakkelijk zijn dorst te lessen met water en ietwat goedkoop, maar van in de alleroudste tijden heeft de mens gezocht naar een drank waar hij meer plezier kon aan beleven. Op weinig terreinen van het menselijk streven werd zoveel vindingrijkheid aan de dag gelegd dan aan het bereiden van een drank die en zeker gevoel van welbehagen opdrong, om niet te spreken van een roes. Onze verre, verre voorouders en onze eigen grootouders én ouders waren en zijn verlekkerd op een delicieus biertje. Waarom zouden wij er dan afkerig van zijn? Nogal logisch dat wij die lijn doortrekken... Als het bier bruin of blond in 't glas vloeit, als het parelt en prikkelend geurt, dan brengen we het glas aan de mond. We drinken het in teugen , de ene keer al wat profijtiger dan de andere, maar toch genietend van elke slok... Soms verglijdt de weemoed in een geestelijke blijheid. Er bestaat in feite geen beter medicijn voor elkeen die een tegenslag te verwerken krijgt... Maar, het drinken moet bij mate gebeuren. Wellicht wordt bier meer geschonken in de herbergen dan thuis, hoewel in gezellige huiskring een lekker pintje ook niet te versmaden is. Maar het café is toch wel eigenlijk de plaats bij uitstek om een stevige pint te verzetten... Bier is niet gemaakt voor de varkens, en 'dat het maar zo goed niet moet zijn' hebben wij reeds vaker gehoord. En inderdaad, wij Belgen gaan er prat op dat wij goed bier hebben en daarbij nog goede cafés! Neem nu Engeland... Alle pubs sluiten juist op het moment dat voor de échte drinkers de gesprekken gaan beginnen en dus wanneer de basis wordt gelegd voor het oplossen van wereldproblemen als het moet! In Ierland is het iets beter, alhoewel je vaak de indruk hebt dat je binnengesukkeld bent op een vergadering van alcoholverslaafden... In Frankrijk zijn de glazen vaak niet fatsoelijk gespoeld en smaakt het bier naar aangelengd zeepsop. Hoewel door de Belgische invoer het al sterk verbeterd kan zijn... In Duitsland zijn de bierpotten dan weer iets te groot. En als je dan de tegenslag hebt dat je de pot krijgt van een vorige klant die net een goeie portie vettige worst heeft verorberd, zijn zelfs de meest geconcentreerde detergenten nog te zwak en hebben die vooralsnog niet kunnen beletten dat het schuim onmiddellijk verdwijnt. In Nederland tappen ze hun pintje dan weer in colaglazen. Hun bier is eigenlijk niet zo slecht, maar het wordt verwaarloosd door de hoeveelheid die je maar krijgt toebediend. Dus, waar kunnen wij nog beter zijn??? Hier bij ons voor een goei Belgische pint! Hoe was dat spreekwoord ook alweer? "Bierke, bierke, 'k zsal u zuipen, al moest ik op handen en voeten naar huis toe kruipen"... Hoewel dit de laatste tijd veel geld kan kosten!!!
Wij vernamen zonet van een lid van het Ros Beiaardcomité, dat voor het grootste deel is samengesteld uit gemeenteraadsleden dat de Vier Heemskinderen voor de Ommegang van 30 mei 2010 bekend zijn. We werden wel duidelijk gesteld dat noch in de krant, noch via een ander kanaal de namen mogen bekend gemaakt worden. Die eer wordt aan de burgemeester gelaten, die dit eerstdaags dan ook zal doen via de media! Toch een hele geruststelling als u het ons vraagt. In het verleden is het echter nog nooit écht een probleem geweest, doch het houdt de Dendermondenaar eigenlijk wel bezig. Dat is dus bij deze een zorg minder! Wij komen eerstdaags met meer informatie.
"De Vier Aymonskinderen jent, met blanken zweerd in d'hand!"
Geïntrigeerd door de ongeschreven regels en gedragscodes aangaande het cafébezoek, die we graag omschrijven als een 'wonderlijke sociale vluchtheuvel', bezoeken wij al een aantal jaren héél wat cafés. Wij observeren de 'houders' en de klanten, en dit allemaal terwijl we rustig een koffie of een 'plat waterken' drinken... Wat duidelijk uitspringt is het feit dat mannen-cafébezoekers niet vaak begrepen worden door de vrouwen. De dames begrijpen vaak niet dat hun mannen er even uit willen, terwijl zij wegdeemsteren tijdens 'Sara', 'Familie', 'Piet-Huysentruyt-esbattementen' of zijn druk SOS-gedoe. Even weg naar 't stamcafé waar Piër en Pol en vele anderen al zitten en misschien Jef ook al... De dames kunnen er niet bij dat de mannen zich daar eens laten gaan, zonder dat iemand iets zegt over de baardstoppels, de ongekuiste schoenen, de vlek op het hemd... Ze begrijpen maar niet dat die mannen daar eens kunnen boeren zonder onbeleefd te zijn. Er wordt hooguit met een tikkeltje bewondering geluisterd naar deze uiting van intense tevredenheid... De lady's vragen zich af wat 'daar' nu wél is en thuis niet is... Er staat thuis toch ook bier in de frigo. Soms durven ze wel denken dat het met 'vrouwen' te maken heeft en dat mannen naar de 'stoute madammen' gaan of naar de 'stouterikskes' zoals sommigen dat noemen... Mannen die graag op cafébezoek gaan zullen geen centen bovenhalen voor die 'trutten'... Wat de vrouwen niet weten is dat hun mannen het vaak over hén hebben tijdens het cafébezoek. Vaak worden daar de meest tedere momenten gekoesterd en worden de mooiste odes gedicht over het huwelijk en over aan wie ze hun hart hebben gegeven! Hoe meer de avond vordert, en naarmate de mannen meer op dreef komen, groeit de woordenschat en zie je hoe de meest ervaren en grootste zwijgers (thuis) zich ontpoppen tot de grootste dichters en redenaars, waaraan zeer beroemde exemplaren nog een puntje kunnen zuigen! Als je dan de hele avond, althans toch een groot deel ervan, met veel woorden hardop hebt verteld wat voor 'ideaal schepsel' je vrouw wel is, en haar hebt verheven tot een zeldzaam niveau, waarop iedereen jaloers moet zijn, kom je op een bepaald moment thuis en blijkt ineens dat alles wat je gezegd hebt niet waar is... in de verste verte niet! Je binnenkomen was al te luid, al deed je nog zo je best om met fluwelen tred de nacht niet te verstoren van het hele gezin, de kat inbegrepen... Je wordt onthaald op begroetingen zoals "Ge stinkt naar den drank" of "Ge zijt juist een brouwerij"... Zelfs al wil je herhalen wat je enkele uren daarvoor allemaal zo positief over hen gezegd hebt, je wordt niet geloofd, waaruit duidelijk blijkt dat je de grootste onverlaat op deze wereld bent... Eigenlijk denk ik dat dergelijke toestanden allemaal het gevolg zijn van de televisie'... In 'Familie' wordt ook al eens bij de 'stoute madammen' gegaan, in 'Wittekerke' vloeit de alcohol eveneens rijkelijk in de plaatselijke cafés en daar komt ook al eens miserie van... En vroeger dan, voordat 'Familie' en 'Wittekerke' bestondern???
We vervolgen deze studie in de toekomst met alvast volgende onderdelen: -Het moet maar zo goed niet zijn... -Aan de toog... -Buiten de waard gerekend -Drinken is... -Drinken in het lied en in de spreuk... -Gedragingen... -Stadia van 'voorkomen' na verbruik van... -Gelegenheid tot...
En nog meer. Zoals je kan zien is er omtrent het drinken van een pintje in je stamkroeg of een ander café héél wat te doen en te beleven.
'k Em d'r auverlèst isj rèzzekes in de kazerne gezéite in dâ kot van 't Pèirt en de Réize... Dad' is d'r uëk e potteken éite zèlle! Die kènne d'r makandere serjéis op éir èpse wèirke as ge t' mèi vroëgt. Den Indejoën dië kraigt d'r een floer attak aster d'r iëne téigen èm "néigerinne" zegt, en die-j-ander twië èmme d'r vanèigest plezier in nowô. 't Was auverlèst bekan koekembak... Z'ouën alletwië sjans dâ zannem baug en zam paile ni-j-op zanne rig ongke, want â-j-ouë d'r nor geschaute, zuë koët was dië. Die twië-j-ander èmme d'r faitelaik wâ véil af. Ze kènne dië zwèrte zuëdoëneg koejonéire dâ 't bloet van onder zan noëgele komt. Ik èm al dikkes isj gepèist vèr in dâ kot nem "béibiefaun" t' ange, gelèk as dâ z'in een kinnjerkoëmer zètte, mor tèn mè-j-'n ô-parleurke op de VVV. Ze zouën d'r vantait nogal isj kloppen af uëre pèize'k.
Faitelaik is't wel ni schuën vâ Gaulejat en Mars dâ z'attait opspéile téige Indejoën. A kan d'r nâ toch uëk ni-j-on doen dâ t'n zuë dongker vâ vèl is nowô? D'r bèi dâ wéite ze nâ-j-al vâ véire dâ Napaulejong ier vâ zannen tèjoëter en pèrrewètte kwamp moëke... Jau, ons Pèirt éit d'r al vrië toere méigtemokt pèize'k.
Een 'dzjaske', durfde men vroeger al eens een orkest te noemen. We publiceren hier een oude foto van het Dendermonds orkest onder leiding van Louis Bernaert (1945). De muzikanten zijn: Bovenaan vlnr: Theofiel Van Audenhove (trompet) - Jozef Verhofstadt (drums) - Leon Bernaert (contrabas); Onderaan vlnr: Alfons Goethals (klarinet en viool) - Louis Bernaert (sax, viool, klarinet) - Alfons Straetman (accordeon).
In Café Nadia werden begin de jaren tachtig 'The Jupiler Singers' opgericht onder impuls van Rudy Audenaert, beter gekend als Rudy Richard. We tonen u een beeld van de eerste formatie, die hoofdzakelijk bestond uit bewoners van de wijk 'Het Keur'. Later werd de formatie nog uitgebreid. Maar 'The Jupiler Singers' kregen in de loop van hun bestaan een tegenhanger... 'The Loburg Singers', opgericht als grap, en gevestigd in café 'Het Brughuis' bij de toenmalige uitbater Jef De Kerpel. Daarvan maakten o.a deel uit: Emiel Ravijts, Willy De Looze, William Van Den Brande, Marc Van Gijseghem, Jempi Verhofstadt, ...
Op de foto (vlnr): Staande: Dan, Pierre Van Den Brempt, Joris Van Herck(+), Emiel ..., Eddy Van Iersel. Zittend: Pascal Penninger, Pierre Langbeen(+), René Fleurquin, Eduard Vinck(+), Rudy Goedgezelschap(+) Clement Borms(+), Herman De Nijs, Jef Jacobs en Cesar Van Driessche. Dirigent: Rudy Audenaert.
Wij kwamen in het bezit van onderstaande foto, waarvan wij niet weten waar of bij welke gelegenheid deze is genomen. Wij herkennen wel enkele mensen, waaronder 'Sieken Decker' (uiterst links), met daarnaast Louis Scholliers. Onderaan met de accordeon zien we Willy Scholliers en rechts onderaan met de armband, ene Bosteels... Weet u waar deze foto, of bij welke gelegenheid deze werd genomen willen wij dit heel graag vernemen. Indien u mensen herkent, naast degenen die wij reeds noemden, laat het ons gerust weten.
Louis Scholliers liet ons een mail geworden met volgende aanvulling (waarvoor onze welgemeende dank!): 1e rij: 3e van L: Triempont ... (was vroeger uitbater van de herberg op de hoek van de Oude Vest en de Dijkstraat waar thans Bistro Akademie is gevestigd) - 4e van L (met pet) Philemon Van Der Straeten (was smid op de Oude Vest) - daarnaast (met witte blouse) zijn echtgenote Maria Vertongen. Naast deze dame (R) Julien Roman (Julien Tod)(?) of Pros De Clippel (?). Half verscholen achter deze dame staat Jozef Walraevens, uitbater van de herberg. Tussen de twee dames (met bloemen) Frans Hofman en rechts daarvan, Meester Wilbers van de vakschool, en de echtgenote van Jozef Walraevens, Clementine.... Boven (rechts) Dia ... met links van haar Hermine Triempont.
Wij menen ook nog Desiré De Clippel (toen politieagent) te herkennen tussen Philemon Van Der Straeten en Maria Vertongen. De kinderen helemaal bovenaan in het midden lijken ons ook van de familie Triempont te zijn. De jongen links bovenaan (achter de toog) is Rudy Scholliers (zoon van Willy). We vernamen ondertussen dat het gaat om een foto van een feestje van de aldaar gevestigde spaarmaatschappij.
Het Keur één van de wijken van de stad kent ondertussen ook al een redelijk verleden. Het 'Keur', volgens sommigen "het aileg kéir', werd ingehuldigd in de vijftiger jaren en werd bewoond door rasechte Dendermondenaars. Spijtig genoeg zijn de meeste van de oorspronkelijke bewoners overleden. De wijk kende lang een eigen kermis, men had er zelfs een eigen 'Ros' dat telkenjare tijdens de kermisweek door de wwijk werd gedragen en er was een wijkburgemeester. De kermis wordt thans nog gevierd om de eerste zondag van augustus, doch met een beperkt programma. Cornel Geeraert, en bekend figuur in de stad zong vaak een liedje over de wijk. Wij publiceren de tekst. 't Kéir (tekstschrijver onbekend - wijze: Ach Margrietje'.
Ach 't Kéir éid' uëk zan goeje kante, al besefte dâ derèkt nog ni. Mè wâ buëme en wâ prauper woëter, is dad' ier bè-j-ons zuë slecht nog ni. En al rèin z'â mè die brommers, af en toe bekan isj omvèir. Ach de jéigt moet éir uëk ammezéire, en wie wètj er nâ op 'n aat pèirt.
Ge zèl et ni geluëve, ge moet isj komme kaike, wéir èmme 'n schuëne waik. Nem blok appartemènte, forte die dâ stingke, ne zéivekauten daik. Een kèirek dad 'n pracht is, 'n béik dâ mor ne gracht is, e poër stroëte ottauvrèi. Ge kèntj er liëre kisse, ge kèntj er liëre vrèin, en 't danse dâ komt er bèi...
Als je nu een beetje gedocumenteerd bent omtrent onze stad en je kan je daardoor enkele beelden van vroeger vormen dan kan je op de volgende manier eens een vergelijking maken met vandaag. Je gaat even rondkuieren in onze mooie stad, je doet een poging om op de plaats van de fotografen van toen gaan te staan en je drukt af... Het is verbazend hoe klein de verschillen zijn op sommige plaatsen en dan weer groot op andere locaties... We laten u even zelf de vergelijking maken. En we kunnen al meegeven dat hier zeker nog een vervolg op komt!
We rakelen nog even de herinnering op aan de politie van onze stad, lang voor de hervorming. Toen hoorden we nog vaak eens de uitdrukking "Iëre 't is tait", en dit bij de avondsluiting van de herbergen...
Hoewel de hele wereld op de hoogte is van het feit dat de Aalstenaars ziek van jaloersheid zijn om het edele Ros Beiaard van Dendermonde, hebben zij zich indertijd ingespannen om een gelijkaardig 'juweel' te bouwen... Het resultaat is echter maar pover. Men kan het zelfs geen imitatie noemen van het enige échte Ros Beiaard. Als u dat ellendig sakrament van Aalst al eens duchtig hebt bekeken zal u deze stelling onmiddellijk beamen. Er is hoegenaamd geen vergelijking mogelijk! Gelukkiglijk voor de Ajuinen, zijn ze in daar nogal rap tevreden en daardoor werd het Oilsjters Peird het schoonste monument van de stad!
Ter gelegenheid van een jaarlijkse carnavalprocessie haalden ze hun 'dier' van stal en tikte het ergens tegenaan... Van dat ene onschuldige contact verloor het 'beest' , en gans Aalst erbij zijn kop! De historische objectiviteit verplicht ons, Dendermondenaren, te erkennen dat de kop van Balatum nog iets of wat gelukt is. Nogal logisch, eigenlijk, het werd gecopieerd van het Ros Beiaard. Elkeen van buiten Aalst was het erover eens dat in héél de Ajuinenstad geen verstandiger kop te vinden was dan die van Balatum. Iedere Aalstenaar keek er naar op, en dat enige bruikbare hoofd was nu ineens van het balatumlijf gedonderd... Elk normaal mens zou dit hebben stil gehouden, zou het geheim hebben bewaard. Helaas, hun armzaligheid van geest deed hen het nieuws naar buiten brengen. Op de plaats waar eens de verstandigste kop van Aalst stond, plakten ze een groot masker, en wat voor een!. Volgens (Aalsterse) getuigen hield het grotesk masker het midden tussen een varkens- en een ezelskop. Dat had Balatum nu toch ook weer niet verdiend, of toch? 'Miserum est aliorum incumbere famae', of 'het is ellendig op de roem van een ander te moeten teren'.
In 1952 was reeds lang aangekondigd dat het Ros Beiaard op 8 juni zijn ronde door de stad ging doen. Dit was niet naar de zin van de Aalstenaars! Op 15 april 1952 waren in de stad drie (zogezegde) journalisten aanwezig en men begeleidde deze naar de stalplaats van het Ros (toen nog in de 'Oude Vismijn'). Zij gingen er enkele foto's nemen en een paar afmetingen om zodoende een groot artikel te schrijven in een bepaalde krant. De proporties van het Peird hadden ze echter nodig om te voorzien in vervoer. Ene Piet Moreels hield het aanwezige personeel aan het lijntje, terwijl ene Pol De Paepe op de ladder kroop om de hoogte van het Ros te meten. De derde, Herman De Gheest was de aangewezen man om de lengte op te meten. Deze laatste beschikte naar het schijnt over de ideale schoenmaat om die karwei op te knappen. De roof zou moeten doorgaan op 26 april... Het plan was volgens de Aalstenaars zo goed als feilloos. Het Ros Beiaard zou naar Aalst worden overgebracht met een vrachtwagen en aldaar worden verstopt. Na een reeks folkloristische geplogenheden zou het, tijdig voor de Ommegang van 8 juni, grootmoedig worden teruggeschonken. Het 'Ajuinenplan' bleek echter niet zo waterdicht , want een'lek' zorgde voor de ontdekking van de geplande actie! Wij vernamen zeer recentelmijk dat het dan nog een Aalstenaar was die de informatie had doorgespeeld nar dendermonde!!! Dat het plan uitlekte bleek voor de Aalstenaars eerst duidelijk toen ze op de Dendermondse Vlasmarkt arriveerden... Het was daar een drukte van jewelste... Ze moesten onverwijld afdruipen... Maar, ze zouden het nog niet opgeven! Bij valavond zouden ze een schijnaanval uitvoeren. Opnieuw moesten ze hun actie staken, gezien bij de eerste 'maneuvers' reeds heftig werd gereageerd door verbolgen Dendermondenaren. Zelfs de politie en de rijkswacht waren aanwezig. De Aalstenaars die in hun opzet faalden, verpreidden in de nacht van 17 op 18 mei strooibiljetten met de melding dat zij 'vrijwillig reklame maakten' voor de nakende Ommegang. Er stond zelfs geschreven 'omdat zij het zo goed meenden' met onze stad. Het pamflet droeg als titel 'VAN EEN SCHOON LEGENDEKEN', en een passage luidt als volgt: Aaneengeflanst, gelapt en hol, wat plakwerk maximum; voorwaar, voorwaar 't Ros Beiaard is een paard van balatum...
Het strooibriefje kreeg al vlug een antwoord van een verontwaardigd Dendermonds rijmelaar en dit schoot te Aalst in menig verkeerd keelgat...
Het jaar daarop verscheen het Ros Balatum in de Aalsterse carnavalstoet. Het was zowaar een vergelding voor de mislukte roof enerzijds, en een manier om weer maar eens de spot te drijven met Dendermonde anderzijds. Het was de Aalsterse groepering 'De Lustige Pombiers' die het Balatumpaard bouwden. Ondermeer Philippe Camu, Gaston Cuvelier, Frans De Donder, Felicien De Vulder, Gustaaf De Bruecker, Georges De Schrijver, Maurice Lievens, Gaston Van Mieghem Roger en Frans Van Der Schueren en Emiel Van Royen offerden maandenlang hun vrije tijd op aan de opbouw en de opschik van het Ros Balatum. Het zou slechts twee jaar pronken in de stoet, tot groot jolijt van de Aalstenaars. In 1955 maakte kunstenaar Mark De Bruyn een nieuw ros. Nog later drong een nieuwe kop zich op en in 1969 werd met polyester gewerkt om een duurzamer effect te bekomen.
De noeste werkers van 'De Lustige Plombiers' en hun 'versie' van het Ros Balatum.
Ons volk, dus ook de Dendermondenaars, staan bekend als als een volk van bierdrinkers. Uit overleveringen hebben wij geleerd dat het bier voor het gewone volk was en dat men wijn als een luxe-artikel beschouwde. Bier werd gedronken als water, maar als men weet dat het toen de gewoonte was om alles te pekelen, omdat het de enige bewaringsmethode was, is dat nogal logisch. Het was een volksdrank dat bij menige gelegenheid werd geschonken. De overheid hield keurig toezicht op de prijs van het gerstenat zodat de bevolking zich om financiële reden niet diende in te houden. Bier wordt trouwens al veel langer gedronken dan thee en koffie, die vonden pas hun ingang zo'n twee eeuwen geleden. Ook de sterkere alcoholische dranken kwamen pas aan bod in de 19e eeuw. Bier heeft eigenlijk wel de meeste verbintenis met het café, de herberg, 'de stammenéi', de kroeg, de taverne, de kantine, de brasserie, de tapperij, het bierhuis, de bar, de pub... Reeds eeuwenlang vervullen de herbergen een belangrijke en meerledige functie in onze samenleving. Op economisch vlak stimuleerden ze in aanzienlijke mate het bierverbruik en deden ze dienst als lokalen waar allerlei transacties werden afgesloten. Op politiek vlak werden ze vaak gebruikt als vergaderlokaal voor de platselijke overheid, als plaats waar ordonnanties werden bekendgemaakt en gasten aan de vergadertafel werden uitgenodigd... Op sociaal en cultureel vlak stonden ze open voor het herbergen van reizigers, voor muziek en dans, voor discussies en allerlei vormen van ontspanning. Documentatie die voorhanden is in het stedelijk archief leerde ons dat in 1910 zowat honderd cafés in onze stad waren gevestigd! In 1948 waren dit er liefst 181, terwijl onze stad op dat ogenblik 9328 inwoners telde. Een kleine berekening resulteert dat er toen 1 herberg was per 51,5 inwoners... Zeven jaar later, in 1955 was er een achteruitgang van meer dan 50%. De stad telde toen nog 72 herbergen.
In de stedelijke bibiliotheek is onze publicatie 'Dendermondse herbergen in het verleden' te raaplegen.
Toen 'La Renaissance' Nu 'Tijl'
Toenmalig Café Hiel aan het Rond Punt, Brusselsestraat Het Stationsplein telde al heel vroeg verschillende cafés.
Wil je contact nemen met de blog voor het sturen van een foto, het geven van informatie of het vragen om inlichtingen, stuur uw email via het voorziene vak hieronder. U kan ons helpen bij de identificatie van personen. Herken je iemand dan vernemen we dit graag met een email.
Hoewel de hele wereld op de hoogte is van het feit dat de Aalstenaars ziek van jaloersheid zijn om het edele Ros Beiaard van Dendermonde, hebben zij zich indertijd ingespannen om een gelijkaardig 'juweel' te bouwen... Het resultaat is echter maar pover. Men kan het zelfs geen imitatie noemen van het enige échte Ros Beiaard. Als u dat ellendig sakrament van Aalst al eens duchtig hebt bekeken zal u deze stelling onmiddellijk beamen. Er is hoegenaamd geen vergelijking mogelijk! Gelukkiglijk voor de Ajuinen, zijn ze in daar nogal rap tevreden en daardoor werd het Oilsjters Peird het schoonste monument van de stad!
