het sneeuwt flinterdun dan weer dikke vlokken
het licht vergaat langzaam in de avond
weer een dag ten einde
herinneringen komen opzetten
van kind zijn
de sneeuwpop die vader boetseerde
met zwarte kolen voor ogen
en een brede grijns voor de mond
toen hield het leven nog belofte in
de kou deerde niet
klompen aan de voet
heerlijk glijden op het ijs
ik schuif niet meer over het ijs
sneeuwpoppen zijn niet meer aan mij besteed
tussen toen en nu
die vele dagen van leven
die vragen achterlaten
niet verzoende pijn
nog kan ik niet rusten
|