20 april 1012
Vandaag is het de verjaardag van een man wiens naam ik liever niet uitspreek. Hij was zowat het tegengestelde van wat de rabarber mij aanbiedt. Stuwt de rabarber in mij levenskracht omhoog, die man zorgde voor vernietiging op een ongekend grote schaal: met hem moest de hele wereld maar ten onder gaan, in elk geval die wereld waar hij nog zeggingskracht over had. Het was de tijd van dictators
of is dat maar een illusie
nu zijn er ook dictators aan het werk met even nefaste gevolgen voor hun land en zijn bewoners. Maar toen was alles dichtbij, voelden de burgers van dit land lijfelijk waar dictatorschap tot kan leiden. Niet alleen in Duitsland woedde een dictator, maar ook in Rusland, Spanje, Portugal, Italië
Ook de kerk was niet vrij van dictatoriale trekjes, trouwens, de kerk is ook nu geen democratie, maar welk leger zou zich geroepen voelen om daar de democratie te installeren?
En installeren we de democratie waar we onze soldaten laten vechten en sterven? Of wil men alleen een vriendelijk systeem installeren dat het westen economisch gunstig gezind is. Wat de prijs is die dient betaald te worden aan mensenlevens, aan materiële verwoesting
gewoon aan belastingsgeld van de gewone burger zullen we nooit weten. Alles wordt in mooie woorden verpakt en zo op de burger losgelaten. Wij in het westen moeten de anderen cultuur brengen (o.a. die democratie waar ze zo driftig mee zwaaien), dat we ondertussen de plaatselijke cultuur verwoesten
geen erg, die is toch minderwaardig. En wat er echt gebeurt
daar hebben we geen flauw vermoeden van. We kunnen alleen af en toe symptomen vaststellen, vb. een soldaat die door het lint gaat bij zijn vierde uitzending en een aantal burgers overhoop schiet.
Ik ben me bewust geboren te zijn in een samenleving en een tijd die me alle ruimte biedt om mezelf te ontplooien. Maar moeten wij daarom onze levenswijze opdringen aan de anderen? Dat niet alles ideaal verloopt, dat is een vaststelling die we ook over onze samenleving kunnen maken. Geen gevaarlijker mensen dan degenen die zich geroepen voelen (meestal met een goddelijke ondertoon) om de anderen tot hun zienswijze te bekeren (te dwingen). De slogans waarmee ze hun bekeringsijver duidelijk maken zijn camouflagepakken: hun werkelijke agenda houden ze wijselijk verborgen.
|