We zijn met zijn vieren van Werchter die deelnemen aan de kunstroute. Omdat we op dezelfde dagen en uren onze werken tonen, spreken we af dat we zaterdag bij elkaar langs zouden gaan om het tentoongestelde werk te zien.
Zondag was het dan weer toonmoment. Het werd weer druk in de namiddag. s Avonds had ik de moed niet meer om nog iets op te ruimen. Dat werd dus een klus voor maandag. Steek je heel wat tijd in het opzetten van de tentoonstelling, het afbreken duurt gelukkig iets minder lang. Eer alles op zijn plaats stond was het dan weer tijd voor de academie
maar na halfweg gaf ik het op: ik kon me onmogelijk nog concentreren, ik had dringend behoefte aan rust.
Dinsdag trokken we met de collegas van de academie naar het museum Ludwig in Keulen. Hoofdschotel: David Hockney. Er was ook een bijkomende tentoonstelling van Art Spiegelman, terwijl de permanente tentoonstelling een verzameling werken bood van moderne en hedendaagse kunst. De namiddag wou ik naar de permanente tentoonstelling Käthe Kollwitz. Tussendoor geraakten we dan nog verzeild in een ander museum.
En s avonds kom je thuis, vol van indrukken, voeten die verschroeid aanvoelen, ogen die branden
en toch blij het weer gezien te hebben.
Nu is het woensdag. Tijd om wat te bekomen. Vanavond ga ik weer schilderen en horen wat de collegas van de tentoonstellingen vinden. Zelf probeer ik wegwijs te raken uit al wat er gisteren op me afkwam: van de bedelaars die je in elke stad aantreft tot de aangrijpende tekeningen en beelden van Käthe Kollwitz, van het ontbijt als middagmaal tot de glazen lift die ons naar boven brengt, vijf verdiepingen hoog, van de werken van Hockney tot de cake die de dochter van Christel voor ons meegaf.
Straks valt alles weer in zijn plooi
hoewel veel tijd om uit te rusten is er niet. December komt er aan met de kerstmarkten, cadeautjes kopen, boodschappen doen voor de feesten
geen tijd om zich te vervelen, gelukkig.
|