Een van de collegas van de schilderklas vertelt dat er een kunstwedstrijd plaatsvindt in het cultureel centrum Zwaneberg van Heist-op-den-Berg. Zouden we er niet aan mee doen? Het thema: illustratie. Hoe dienen we dat te interpreteren. Komen mijn werken rond de gedichten van Pablo Neruda ervoor in aanmerking of verwacht men werkjes die kinderboeken opfleuren? Brigitte, de lerares zou eens bellen voor informatie.
Na het telefoontje was ze niet veel wijzer geworden. Nu ja, wie mee wilde doen levert drie werken in volgens de voorgeschreven regels, de rest zouden we wel zien. Uiteindelijk blijken we maar met zijn drieën te zijn die deelnemen: Brigitte, Christel en ik.
We schrijven ons in, geven de titel van onze werken op, kruisen een datum aan waarop we de werken zullen inleveren en blijven verder schilderen. We zullen wel zien wat er zal komen, ten slotte kunnen de organisators ons alleen maar terugsturen omdat de werken niet in aanmerking komen.
Christel duikt in haar voorraad werken, ik opteer voor mijn laatste werken en Brigitte is thuis bezig met enkele portretjes van haar dochter: een fantastische meid van twee jaar die, sinds ze leerde stappen, volop het leven verovert.
Wanneer de inleveringdatum nader komt bespreken we het vervoer. Ik zal de werken wel brengen en terughalen. Ik heb tijd en mijn auto heeft voldoende kofferruimte. Ik zal ook de schilderijen die geen ophangsysteem hebben er van voorzien, zodat ze niet uitgeschakeld worden omwille van technische problemen.
Vorige vrijdag dan op weg naar Heist-op-den-Berg. Het CC Zwaneberg is nog geen 20 minuten rijden van bij ons thuis
maar het laatste jaar (of is het jaren, voor mij lijkt het zelfs een eeuwigheid) is de weg via Tremelo afgesloten: wegenwerken. Om zeker te zijn dat ik er zal geraken rijd ik via Aarschot, de weg die ze vanuit het CC Zwaneberg uitstippelden voor mensen die van Leuven komen. Er is wat zon, en weinig verkeer. Ik kan rustig rijden en zonder problemen bereik ik mijn doel.
Een grote parking doet me alle zorgen voor een parkeerplaats vergeten. Het CC is een modern gebouw, uitnodigend voor wie interesse heeft. Eerst even een kijkje nemen in het gebouw: waar moet ik mijn werken afleveren.
Aan de balie word ik vriendelijk ontvangen: ze zullen de verantwoordelijke roepen. Ik ga ondertussen de wagen leegmaken. Er komen nog mensen toe met werken. Op een werk heb ik nog nauwelijks zichtbaar de eerste letters van mijn naam gezet en dat moet weg: iedereen gelijk voor de wet. Ik heb gelukkig plakband bij de hand die je nadien kan weghalen. Ik haal de tekening uit het kader (ik gebruik wisselkaders), leen een zwarte stift bij de balie en plak een stukje zwartgemaakte plakband op mijn naam. Zo, keurig in orde.
Stift terug naar de balie, inschrijven voor het afleveren van de werken. Het gaat er ietwat chaotisch aan toe. De collega die normaal de organisatie verzorgt is ziek geworden en nu is het roeien met de riemen of mensen die beschikbaar zijn. De jonge vrouw die probeert het hoofd boven water te houden blijft rustig, verontschuldigt zich overvloedig en is de vriendelijkheid zelf.
Wanneer ik aan de beurt ben merk ik wel dat mijn schilderijen uit de toon vallen. We zullen wel zien. Ik vind de lichte chaos wel leuk om beleven. Het is ook de eerste keer dat ik zon kunstwedstrijd meemaak. Ik kan de achterliggende organisatie ontdekken: de onduidelijkheden, de sterke punten
het is een vorm van beroepsmisvorming, die ik wellicht nooit meer zal kwijtspelen.
Ik vul de formulieren in, plak de toegewezen nummers op de werken en plaats ze ergens tegen een nog vrijstaande muur.
Ik laat mijn GPS aan het woord en neem een andere weg naar huis. Alles gaat vlot tot ik in de omgeving van Tremelo kom. De normale weg mag niet gevolgd worden, er zijn enkele verbodstekens aangebracht. Via kronkelende binnenbaantjes geraak ik toch op de gewone weg die vrij is voor verkeer. Leuk is anders.
|