Nu begint het toch te spannen. Morgen moeten de tentjes opgesteld worden. Daarna de werken er onder ten toon stellen
en tegen 14 uur moet alles klaar zijn, want dan komen de exposerende kunstenaars bij elkaar thuis de werken bezichtigen. Gelukkig voorspelt de weerman/vrouw droog weer, zodat de tentjes een nachtje kunnen blijven staan.
Aan de bezichtigingsronde doe ik niet mee. Het gaat al fietsend van het ene adres naar het andere
en dat zie ik me niet meer doen. Trouwens ik heb niet eens een fiets. Natuurlijk kan ik er een gaan lenen bij de buurvrouw. Maar hoe ga ik die tocht overleven? En s anderendaags is het alle hens aan dek: vanaf 10 uur mogen we de eerste bezoekers verwachten.
Vandaag ga ik het rustig aandoen. In de voormiddag doe ik boodschappen zodat we tijdens het weekend niet hoeven te verhongeren. Na de middag: de restschoonmaak in de tuin. Veel ga ik niet meer presteren. Maar er zijn weer zoveel sparappels uit de bomen gewaaid die kunnen weer eens bijeengeharkt worden. De tuintafel en -zetels moeten ook nog een beurt krijgen. Maar eens die weer presentabel zijn ga ik er gewoon in zitten en een boekje lezen. De rest is voor morgen.
Zo plan ik het
maar Karel krijgt ineens zin om mee te werken. Na de beurt bij de kinesist vanmorgen is zijn rug min of meer in orde. Daarbij schijnt de zon
en hij wil de terrasjes een beurt geven. Eerst de tuinmeubelen afspuiten en daarna komen de terrasstenen aan de beurt. Na de winter moet het toch eens gebeuren en waarom nu niet. We werken samen voor de kunst
en dat wordt nog gezellig ook.
Er zijn afspraken gemaakt met de andere kunstenaars wanneer zij hun werken komen installeren. Ik vraag aan de buren of we toelating te krijgen om de autos van de deelnemende kunstenaars aan een parkeerplaats te helpen. Geen probleem. Ook dat aspect is opgelost.
En binnenshuis kan ik al het een en ander al beredderen. De tentoonstelling vindt plaats in de tuinkamer: alle overtollige meubelen verdwijnen naar dat deel van het huis dat voor bezoekers niet toegankelijk is. Window-dressing noemen ze zoiets. Meteen voel ik de spanning wel stijgen, maar t is een prettige spanning: ik kijk echt uit naar morgen.
Vanavond heb ik beloofd aan Chrissy, 11 jaar, om naar haar dansoptreden te gaan kijken. Dat is feitelijk nog belangrijker dan t Alent. Zij is gepassioneerd door dans, richting hiphop. Op haar kamer draait ze de muziek die daarbij hoort en oefent ze tot ze er bijna bij neervalt, want neen, ze wil bij het optreden geen enkele fout maken
en daarbij is het zo plezant om doen. Als ze dan wat verlegen vraagt of je komt kijken, kan je toch niet anders dan ja zeggen?
Het weekend belooft één groot feest te worden. Heerlijk! Rusten doen we later wel.
|