Op de uitnodiging voor de tentoonstelling staat:

Hilde Plessers schildert de gewone dingen van het leven, haar medium is sinds geruime tijd olieverf. De thema’s van licht die ze schildert zijn verstilde personages, koeien in het landschap. Op de tentoonstelling ziet u schilderijen en houtskooltekeningen.

Het doet vreemd aan een jonge vrouw koeien te zien schilderen. Ze kan erg goed tekenen en dat zie je in de doeken. Ze blijft daar ook tekenen. De weiden met koeien komen op je af alsof je in de natuur wandelt.

Ze stelt ook tekeningen met houtskool ten toon. Nogal klassiek maar wel goed uitgevoerd. Haar gezichten zijn, zowel de getekende als de geschilderde, erg aansprekend.

Kijk zelf maar mee met de foto’s van Christel.

Zaterdagnamiddag komt Christel me ophalen om naar de opening te rijden van de dubbeltentoonstelling van Hilde Plessers en Brigitte Simons. Christel en ik hebben een afspraak gemaakt: richting Aarschot rijdt zij, richting Leuven rij ik. Christel werkt in Aarschot en kent daardoor de omgeving op haar duimpje. Ik heb in Leuven gewerkt … en durf daar nog verloren rijden.

Hilde Plessers kennen we niet, maar Brigitte is de docente schilderen in de avondklas schilderen in Werchter. En die tentoonstelling wilden we niet missen

Het regent, het waait … maar gelukkig vinden we een parkeerplaats op het domein van cc het Gasthuis, zodat we niet te ver moeten stappen om binnen te geraken;

Stilaan leren we de weg naar dit cultureel centrum kennen. Het is een oud gebouw (een gasthuis van de Zwartzusters) met veel zalen (vooral zaaltjes) en gangen. Een mooie omgeving buiten en een uitdagende ruimte binnen om ten toon te stellen.

Neen, een glas cava slaan we voorlopig af. Eerst willen we de tentoonstelling bekijken, daarna kunnen we bij een glas nog wat nagenieten.

Donderdagavond ga ik samen met Christel naar het eindejaarsfeestje van de schilderklas. Het weekend staat echter in teken van vernissages. Vrijdagavond is het de opening van de tentoonstelling van Meindert Gerckens, een nog jonge kunstenaar uit Heist o/d Berg in het lokaal van Gesigneerd in Baal. Tot zijn achttiende was hij intens bezig met tekenen en schilderen maar dan veranderde zijn interesse. Tot zowat twee jaren terug de wereld van lijn en kleur terugkwam.

Deze tentoonstelling toont hij werk van het laatste jaar. Doeken waarop hij met verf een poëtische taal uitprobeert.

We zijn vrij vroeg vertrokken en daardoor hebben we alle ruimte om rustig de tentoonstelling rond te gaan en met Meindert te praten. Natuurlijk zie je dan wel mensen die je nog nieuwjaarswensen wil overbrengen. Maar lang blijven we niet. Morgen zien we elkaar weer voor een andere tentoonstelling … en ik verlang naar een avondje lekker thuis zitten. Vooral omdat het zo’n ellendig regenweer is met veel wind. Wie komt dan graag buiten, zelfs als het alleen maar in en uit een auto stappen betekent.

Christel volgt nog schilderen in de avondcursus. Mijn tijd is daar voorbij. Met een beetje hartzeer heb ik die groep vorig jaar uitgezwaaid: ik liet een goede sfeer en fijne mensen achter.

Donderdag was het daar eindejaarsfeest … en Christel had me meegevraagd. De warmte van het weerzien deed deugd. De mensen die dit jaar hun intrede gedaan hebben in de klas ken ik niet. Dus maak je kennis … en ontdek je dat E. samenwerkte met de vriendin van Deepak, dat haar man aan de universiteit werkt … en dat ik hem daar in mijn vorige leven wel eens tegenkwam. Nu, naar gespreksstof moesten we niet zoeken. Dat zijn tenminste ontmoetingen.

Maar erg lang blijven we niet. Christel is nog herstellend van een ingreep en heeft op tijd rust nodig.

Het was gezellig … en ik voel me nog even goed aanvaard als vroeger. Vooral dat doet deugd.

Wanneer het basisrooster uitgewerkt is, kan ik aan het afzetten beginnen. Ik gebruik een zwarte draad. Daardoor ontstaat een fijne rand aan de zijkant. Nu is het nog draden uitkiezen die passen bij het geheel: daarmee ga ik dan enkele vlakken opvullen. Daardoor blijft het basisrooster herkenbaar. Over de presentatie van het geheel kan ik nu nog geen beslissing nemen. De oplossing zal wel komen terwijl ik die vlakken opvul.

Na nog een dag intens klossen is de basisstructuur af. Morgen ga ik dan naar de les en zoek ik draad die past bij het geheel. Iets heel fel of iets zacht van kleur? Ik weet het nog niet.

Zoals zoveel kinderen maak ik ook mij klaar om naar de les te gaan: kloskussen in een zak en alle materiaal dat ik nodig heb in een tas, klaar voor een nieuwe trimester.

Eerst neem ik een tekenpapier en zet daar een voorlopig ontwerp op. Niet dat ik me zal houden aan het ontwerp: bij het werken zonder opgelegd patroon ga ik nogal intuïtief te werk. Ik begin ergens binnen het werk en werk dan verder naar buiten. Vermoedelijk heeft iedereen zo zijn manier van werken.

Stilaan groeit het werk. Karel komt eens kijken en vraagt of ik een dreamcatcher maak. Neen, daar had ik nog niet aan gedacht.

Ik zou graag de basisstructuur klaar hebben als ik terug naar de academie trek. Dus niet opkijken maar voort werken. Ondertussen is er wat mooie muziek in de kamer, daar zorgt Karel voor.

Ik ben best tevreden: nog een dag flink doorwerken en ik kan het kantjaar met een goed gevoel aanvatten.

Ooit kocht ik in de koopjestijd breiwol, breide daarvan een trui … en had nog enkele kluwen over. Omdat ik niets weggooi dat ik kan opbergen, bleef die breiwol in mijn leven aanwezig. Toen ik wat oprommelde kwamen die kluwen terug in mijn blikveld. Onmiddellijk wist ik wat ik er mee zou aanvangen: een kantwerk van maken. Toch duurde het nog enkele maanden voor ik er aan begon. Er was zoveel te leren en ik wou het project van Mondriaan eerst afwerken. De laatste dagen van de vakantie echter was het project van Mondriaan beëindigd en dat opende ruimte om met iets nieuw te beginnen.

Alhoewel … had ik me niet voorgenomen te experimenteren met drukken?

Dus, zoals gepland: drukken.

Toch liet die breiwol me niet met rust. Ik had het pak met die breiwol al naar mijn tekentafel gebracht: wellicht zou de nabijheid ervan wat rust schenken. Niets is minder waar: die breiwol bleef mijn aandacht vragen. Tijdens mijn drukexperimenten bedacht ik ontwerpen: met de grillige breiwol een rooster maken en daarvan enkele vlakken met dunne draad opvullen.

Toen ik ‘s avonds het zootje van het drukken opruimde kon ik niet anders dan het kussen om kant te klossen boven halen en klaar legggen voor morgen. Dan zou het grote moment aanbreken.

Tot ik besefte dat ik me ongelukkig begon te voelen. Er waren nog zoveel projecten die ik wou uitwerken … maar uur na uur bleef die Mondriaan me teisteren. De speeltijd was voorbij, het was ‘plicht’ geworden. Hé, hé, waarvan herkende ik dit verschijnsel? Toen ik met pensioen ging beloofde ik mezelf voortaan niet meer te ‘moeten’. En nu zat ik terug in dat straatje. Dus een kloek besluit genomen: dit project stoppen.

Ik wou dit werk zomaar niet weggooien. Ik zocht een oplossing om het vlug af te werken. Zoals gepland bracht ik het op een witte achtergrond van schildersdoek aan. Ik kocht dit schildersdoek ooit in de Aldi, spotgoedkoop … maar er op schilderen gaat niet zo best: de borstels verslijten extra vlug … en het doek begeeft het onder de verf. Maar als achtergrond kan het nog dienst doen.

Toen de laatste hoek vastgemaakt was aan het doek, voelde ik me enorm opgelucht: nu kon er weer speeltijd beginnen.