Proberen met elkaar te praten … maar dat lukt niet. Ieder spreekt voor zich uit maar de woorden bereiken elkaar niet. Samen zijn en toch alleen zichzelf tot gesprekspartner hebben.

En dan wordt het kantklossen onderbroken: mijn rug wil niet meer mee. Eerst een paar dagen rusten en dan bekijken wat ik nog kan doen. Wanneer ik tekeningen maak van kleiner formaat kan ik met mijn armen steunen op de tekentafel en dat geeft wel wat meer comfort voor mijn rug, dus minder pijn. Ik blijf ook bewust niet te lang aan de tekentafel staan. Ergens heb ik schrik dat, als ik niet luister naar de pijnsignalen, mijn rug het voorgoed laat afweten en ik niet meer aan tekenen en kantklossen moet denken.

Ik vertrek van mijn emotie. Ik zit verknoopt met mezelf. Ik moet leren aanvaarden dat ik ouder word, anderzijds … ik heb nog zoveel plannen die ik wil uitwerken. Toch zal een voorzichtig omgaan met mijn fysieke mogelijkheden de enige uitkomst zijn.

Die verplichte rust heeft ook zijn voordelen. Er liggen nog stapels boeken op me te wachten … en vanuit een gemakkelijke houding kan ik nu daaraan beginnen. Zo kan ik me voorlopig toch nog verzoenen met mijn beperkingen.

Op de uitnodiging vinden we volgende tekst: Brigitte Simons maakt beelden en schilderijen die deel uitmaken van een universeel verhaal. Het zijn soms literaire illustraties. Het zijn beelden die het gebrek aan sporen van ingrijpende gebeurtenissen in het landschap of portret registreren.

Vaak haalt ze haar inspiratie bij haar kinderen waarbij ze op zoek gaat doorheen die concrete kinderen, naar alle kinderen.

Wellicht een van de aangrijpendste portretten is de figuur die letterlijk de mond gesnoerd wordt.

Ik ken haar als toegewijde leerkracht: zelfs mensen die nog nooit een penseel in handen hebben gehad (wellicht de meerderheid die bij haar terecht komt) leert ze, stap voor stap, met bezieling schilderen. Stoot je op een of ander probleem … de volgende les heeft ze een boek van een of andere kunstenaar bij met daarin een bladwijzer op de pagina waar die kunstenaar dat specifieke probleem verwerkt heeft. Neen, in Werchter is geen internet … dat is een probleem waarbij de gemeente in actie moet schieten en dat blijkt nogal moeilijk. Dan maar een boek thuis opzoeken of in de bibliotheek, dat is efficiënter.

Ik heb al een paar keer wat werken van Brigitte gezien, maar dat is alweer een paar jaren geleden. Daarom ben ik benieuwd wat ze intussen gedaan heeft. Soms vertelde ze wel eens waar ze mee bezig was. Maar om job, gezin en eigen creativiteit samen te realiseren, dat vraagt soms heksen. En dat blijkt ze gedaan te hebben in die jaren: een vijftigtal werken kunnen we bekijken. Daar zijn ook kleinere werken bij, maar toch: wanneer doet ze het allemaal.

Bij Hilde Plessers gaat de aandacht vooral richting natuur, Brigitte Simons is gegrepen door de stad en vooral de mens in die stad. Daarbij gebruikt ze ongewone kleuren: veel turkoois en roze, een palet om kitcherige doeken te schilderen, maar bij haar lukt het om iets levendigs te maken.

In de eerste serie foto’s draait het thema rond ‘de stad’.