Dan experimenteer ik met een collage binnen de opdracht: lijnen en een cirlkel.

Het wordt een drukke week: donderdag opening van Talentenmix in de Jack-Op. Dat moet allemaal netjes voorbereid worden. Mijn pakket staat thuis al klaar. Maar in de zaal moeten woensdag nog panelen geplaatst worden. Ik sleur er niet meer mee, maar heb beloofd een oogje in 't zeil te houden, zodat ze op de juiste plaats terecht komen. Daarna zorgen de deelnemers dat hun standje ingericht wordt.

Ik verheug er me op. Het geeft me een kinderlijk plezier als ik het plannetje dat ik in mijn hoofd heb kan uitwerken en ondertussen zie je dan de collega's en hun werk.

Tekenen vertrekt voor mij vaak vanuit een vraag. Voor deze serie vroeg ik me af: wat kan ik doen met enkele lijnen en een cirkel. Het antwoord is experimenteren met de oneindige mogelijkheden van zowel de vorm als het materiaal.

De maand mei is de maand van tentoonstellingen en kunstroutes. Van 29 april tot 8 mei vieren we de WAK, de week van de amateur kunstenaars. Elke culturele groepering die zichzelf wil profileren organiseert ruimte voor de kunstenaars om naar buiten te treden.

Zo ook in Tremelo. Maar daar doen ze het 'na ' de WAK. Christel woont in Tremelo en heeft zich opgegeven als deelnemer aan de kunstroute bij haar thuis. Ik sluit daar bij aan: we bouwen een tent in de tuin en daar mag ik me installeren. Denkelijk ga ik enkele werken uit de nieuwe reeks 'Vogelvlucht' tonen en natuurlijk wat snijwerk.

Door er over te praten hoe we de zaak gaan aanpakken, krijgen we al veel zin om er aan te beginnen. We moeten echter nog wat geduld oefenen: eerst de groepstentoonstelling in de JACK-OP in Werchtervan 5 tot 8 mei en daarna komt Tremelo. Gedurende twee weekends tonen we onze werken, nl. op 14 en 15 mei en 21 en 22 mei 2016, telkens van 13 u tot 19 u.

Zin om ook te komen? Welkom in de IJzerstraat 37 te 3120 Tremelo

Na het laatste optreden wordt een kleine pauze ingelast om de jury de kans te geven eventuele problemen bij het punten geven te bespreken. Ondertussen worden de deelnemers uitgenodigd om plaats te nemen op het veld. Het lijkt een uitgebreide pick-nick: veel enthousiasme, waarin wellicht opluchting te vinden is dat het 'voorbij' is, veel kleur waardoor de verschillende groepen zich onderscheiden … en veel geroep naar elkaar en de familie op de tribune.

Daarna begint het uitreiken van de prijzen. Het Danscentrum gaat uiteindelijk met 8 gouden, 4 of 5 zilveren en 2 bronzen bekers naar huis. Aike is erg tevreden: de dansers hebben het heel goed gedaan.

Met de 'Senior Cheer level 5' gaan ze deelnemen aan het Europees kampioenschap ergens in Duitsland: hun goud van vorig jaar verdedigen. Duimen maar.

Hieronder enkele sfeerfoto's.

Het Belgisch kampioenschap cheerleaden gaat door in de sporthal van Nekkerspoel te Mechelen. Zo dicht bij huis wil ik wel gaan kijken, want Dansschool Aike Raes neemt er ook aan deel.

Aike komt me ophalen, dus geen gedoe met de GPS en het zoeken naar de juiste parkeerplaats. Ik kan me heel ontspannen laten rijden en me verheugen op de namiddag.

We hebben ruim de tijd. Aike gaat even haar dansers groeten en dan installeren we ons. Omdat we zo vroeg zijn kunnen we nog een zitje bemachtigen tegen een muurtje aan, zodat we wat steun in de rug hebben. Eerlijk gezegd: zo'n plastieken schelp als zitting en dan nog zonder ruggensteun, niet om uit te houden. En wij zullen zowat vier uren lang op zitten aangewezen zijn. Ik kan me best voorstellen dat supporters liever staan dansen en springen dan hun rug te pijnigen met neer te zitten.

Stilaan stroomt het volk binnen en zit de tribune vol, veel mensen moeten zelfs rechtstaan. Naarmate er … hoe noem je de mensen: supporters of kijkers, binnen stromen, hoe meer het lawaai aangroeit … en dat zal zo gans de namiddag blijven: roepen, gillen, fluiten, toeteren, de naam van de favoriete club scanderen … en daartussen de muziek voor de dansers: een flard uit die ene opname, een streep uit een andere, een stuk song … het geheel is niet echt muzikaal hoogstaand maar aan ambiance geen gebrek. Veel papa's en mama's, broers en zussen … en ook oma's en opa's, ik ben niet alleen in mijn leeftijdscategorie.

Het kampioenschap omvat vier onderverdelingen: stunts, pomdance, hip hop en cheer. Deze onderverdelingen kennen nog verschillende niveaus, zodat er in totaal 15 'titels' te verdedigen zijn. Alleen in de hip hop doen de dansers van de dansschool niet mee.

De eerste optredens tonen de stunts. Wanneer er een stunt niet goed tot zijn recht komt, leeft heel de zaal mee, alsof ze niet concurreren om de titel en als na een ietwat mislukte salto de volgende figuur goed is, krijgen de uitvoerders een extra applaus, ook van de dansers die niet optreden maar op de deelnemerstribune staan: net of er één grote familie ontstaan is.

Bij de pomdance laat iedereen zich bekoren door de afdeling 'Mini Pomdance': er is maar één groep. De kinderen zijn waarschijnlijk zes- zevenjarigen die zo verschrikkelijk hun best doen om te lachen, hun oefeningen in de juiste volgorde uit te voeren, hun pompoms niet te laten vallen … en later krijgen ze dan, onder een uitbundig applaus, de gouden medaille mee naar huis.

De groepen van de dansschool doen het goed … benieuwd of de jury (één belg, drie buitenlanders) dat ook zo vindt.

De cheer is in opmars in België. De deelnemende groepen krijgen een beter niveau. Als ik bedenk wat van die deelnemers aan inzet gevraagd wordt … je moet met passie deze dans of sport beleven. De uren training die aan de presentatie vooraf gaat … dat kan alleen als je door deze microbe gebeten bent.

Talentenmix: een groepstentoonstelling

Van 5 tot en met 8 mei stellen een groep kunstenaars (m/vr) ten toon in de Jack-Op, het cultuurhuis in Werchter. Ik neem daar ook aan deel. Enerzijds toon ik zes werken van de reeks 'Grenzen' en anderzijds pak ik uit met snijwerk in papier.

Als er voldoende interesse is, geef ik een workshop met papiersnijden,is er te weinig interesse, dan ga ik gewoon een demonstrtatie geven hoe zo'n snijwerk tot stand komt, hoewel de twee wel kunnen samen gaan.

Ik ben benieuwd. Er is veel reclame rond deze tentoonstelling gevoerd, nu afwachten of er volk op af komt.

Met de studenten van de Hagelandse academie zijn we op uitstap geweest naar Keulen om Art Cologne te bezoeken, dé kunstbeurs voor moderne en Hedendaagse kunst. We vertrekken om 8u30 … voor velen een nogal vroeg uur, maar wij zijn vroege vogels. Vaak sta ik op dat uur al achter mijn tekentafel. Omdat het nogal een lange reis wordt heb ik een boek meegenomen: ik praat niet graag op de bus, er is dan te veel achtergrondlawaai en dan gaat de helft van het gesprek voor mij verloren. Daarbij verdiep ik me de laatste dagen in heel boeiende lectuur: Het verzameld werk van Abel J.Herzberg. Herzberg heeft Bergen-Belsen meegemaakt en tijdens zijn gevangenschap heeft hij een dagboek bijgehouden. Hij geeft naast het relaas van het leven in het kamp ook bedenkeningen over mens-zijn, Jood-zijn en zijn interpretatie van de bijbel. Ik ben vaak versteld hoe een man, die aan de rand van de verhongering en de dood leeft dan toch de moed vindt om zich te concentreren en zijn bevindingen neer te schrijven. Alleen hoopte hij, zoals vele anderen, dat door getuigenis af te leggen, de mensen bewust zouden worden en die vernietiging nooit meer zou plaats vinden. Tja … Maar wat hij wel bereikte: zijn opvattingen over bv. rechtvaardigheid (hij is jurist van opleiding), over zijn geloof … zijn zo uitnodigend bruikbaar voor nu, zeventig jaar later.

Maar ik ga mee met de bus naar Keulen. Onderweg heb ik niet veel gemerkt van de verplaasting. Wanneer we toekomen moet ik wel even overschakelen van de leesbeleving naar de groep collega's en de expositie.

Wat opvalt: de controle is wel verscherpt: bij het betreden van de tentoonstellingsruimte moeten we onze handtassen open maken, waarschijnlijk spelen de aanslagen hierin een rol. Als we naar buiten gaan vraagt men de plastieken tassen waar we de aankopen in hebben opgeborgen ook te tonen: hier zal het waarschijnlijk meer gaan om niet-aangekochte maar meegenomen goederen … er zijn inderdaad heel wat kleine werken ten toon gesteld en de beveiliging is niet zo streng als in een museum.

Toen ik naar de plaats van afspraak reed dacht ik: waarom wil ik die verplaatsing doen. Nu, terwijl ik sta te wachten met de anderen op onze ticketten, bekruipt me hetzelfde gevoel: waarom heb ik mijn tekentafel achtergelaten, ik ben een werk bezig dat als ontwerp klaar is, maar nu nog verder moet uitgewerkt worden … en 'k heb daar zo'n zin in. En het boek dat zo aan me trekt om verder gelezen te worden. Maar even later open ik, zoals al de anderen, mijn handtas, neen, ik heb geen explosieven bij … en tuimel ik daarna in een verrukking, die zowat vijf uren gaat duren.

Het is een enorm grote beurs, met veel grafisch werk. Ik voel me hier thuis komen. Ik kijk en kijk … en krijg er niet genoeg van. Ik voel de vermoeidheid niet eens, ergens ver weg wel: mijn voeten voelen gloeiend aan, mijn rug protesteert … maar ik kan niet anders dan kijken en weer kijken en dan weer de anderen achterna lopen om hen niet kwijt te spelen. Maar we houden rekening met elkaar, wanneer er een andere gang wordt ingegaan wachten we tot iedereen weer present is.

Feitelijk is een dag te kort om alles 'gezien' te hebben. Teveel aan alles. Je zou moeten kunnen terugkomen … maar Keulen ligt niet naast de deur. In elk geval ga ik 'opgeladen' naar huis: ik heb zin om zelf aan de slag te gaan. En een volgende keer? Dan ga ik weer mee … zo'n onderdompeling in kijkplezier wil ik niet missen.

En dan komen de Aira-groepen in actie, dit zijn productiegroepen die de polyvalentie weerspiegelen van de school. De vormgeving is natuurlijk van een hoog niveau, dat verwacht iedereen die komt kijken. De dansers worden tijdens de audities om toe te treden aan een strenge selectie onderworpen en nadien wordt er van hen veel inzet gevraagd. Dansen is niet zomaar wat huppeldepup met armen en benen zwieren, integendeel, het is een discipline omarmen en 'werken'. Vaak doen deze groepen mee aan internationale wedstrijden (googel maar eens naar danscentrum Aike Raes) waarbij ze mooie resultaten behalen. Je moet 'dans' als passie van je leven beleven om je hier thuis te voelen.

Podium, kleding, hartooi … alles is zo sober mogelijk gehouden, alleen de belichting zorgt voor accenten. Ook opvallend is hoe choreografen en dansers zoeken naar eenvoud in de beweging, waardoor de bewegingen een sterke zeggingskracht krijgen. De dansers willen niet alleen de mogelijkheden van hun danskunde tonen, ze hebben inhoudelijk ook iets te zeggen: het zoeken naar eigen identiteit, conflicten, verlies van een geliefde, verlies van zichzelf … Soms voel ik me als vastgenageld op mijn zetel: het applaus dwingt me om tot de realiteit terug te keren.

Hieronder enkele foto's, genomen, door Tom Spiessens, de huisfotograaf van het danscentrum