We gaan op bezoek bij vrienden … en in plaats van echte bloemen neem ik ‘getekende’ bloemen mee: die blijven langer hun frisheid behouden. Ik ben gek op papavers: hun kwetsbaarheid, hun felle kleuren, hun korte bloeitijd. Ik beleef er zo intens veel plezier aan … dat ik niet kan ophouden. Telkens probeer ik een andere manier van weergeven uit. Met veel plezier word ik wakker om te denken aan wat ik ga doen achter mijn tekentafel. Het is een vorm van verslaving … maar ook een goed antwoord op de koude winterdagen. Zo is de zomer al een beetje in het land.

Terwijl de werken in Aleydis hangen, sta ik weer te zwoegen achter mijn tekentafel: wat kan een passie adembenemend zijn. Hieronder enkele foto’s van de werken zoals ze in de foyer hangen.

De ruimte is niet zo groot, maar ik kan me best voorstellen dat het hier af en toe erg levendig aan toe gaat. De akoestiek is goed, je moet dus niet tegen elkaar opschreeuwen als je iets wil zeggen en het is een gezellige ruimte, hier blijf je graag iets drinken.

Ik ben geboeid door wat een lijn of een vlak op een blad kan aanrichten. Het is een verkennen van de grafische mogelijkheden. Tevens wil ik die elementen aanwenden om een diepere laag in de menselijke psyché te bereiken. Het is een overstijgen van het toevallige, het hier en nu, om te stranden bij het archetypische van het onderbewustzijn. Daardoor wil ik het individuele verlaten en een universele wereld oproepen. Zo nodig ik de toeschouwer uit om aandacht te schenken aan wat ons met die wereld verbindt.

Als we ouder worden, bieden zich automatisch thema’s aan die met vroeger te maken hebben, er is immers meer voorheen dan toekomst. Tekenen is dan een soort overwegen van de kwetsbaarheid en de eindigheid van mezelf al mens, als concrete vrouw midden de turbulentie van het bestaan. De passie van pen en inkt biedt dan ruimte om de innerlijke wereld op te roepen. Meestal werk ik in reeksen, waardoor een bepaald thema doorgewerkt wordt, tot uiteindelijk een innerlijke rust zich aandient.

Werken aan mijn tekentafel is een therapeutisch proces: elk lijntje is me meer verbonden voelen met het leven en mijn plaats daarin.

Voor mij betekent een tentoonstelling samen stellen, enerzijds een overzicht vormen van mijn werken die ik de afgelopen tijd maakte, anderzijds ook een eenheid realiseren waarin de werken elkaar ondersteunen zodat ze versterkend werken.

Natuurlijk ben ik gaan zien wat de ruimte te bieden heeft. De foyer is een verbouwde middeleeuwse schuur van de Zwartzusters. Gewoon prachtig, met die oude balken, de verdeling van de ruimten in kleinere hoeken, gewoon heel mooi en gezellig om er even iets te drinken. Ik probeer in die ruimte werken te hangen die die sfeer accentueren. Dat maakt het ten toon stellen dubbel boeiend.

Ik haal de werken uit mijn archief die ik denk te gebruiken. Natuurlijk zorg ik voor een ruime keuze. Even een plan uittekenen met de afmetingen en dan aan de slag. Hier ging de selectie als het ware vanzelf. Het was net of ik het laatste jaar naar deze ruimte had toegewerkt.

Met de hulp van Christel worden de werken aan de muur gehangen, tussendoor een bemoedigende koffie en babbel met de verantwoordelijke van Aleydis …en met een blij gevoel trekken we dan de deur achter ons dicht;

Hopelijk vinden de bezoekers van de foyer het ook leuk om de werken te zien hangen.

Aleydis is de naam van een toneel gezelschap in Aarschot. Dit jaar viert de groep hun veertigjarig bestaan.

Bij elke nieuwe productie nodigt men een kunstenaar (m/vr) uit om in de foyer ten toon te stellen. Voor de eerste productie van dit jaar (Festen) vroeg men mij om mijn werken te tonen. Natuurlijk ging ik graag op dit aanbod in.

De werken zijn te bekijken in de foyer tijdens de voorstellingen van 2 tot 24 februari 2018. Ook na afspraak kan men een kijkje nemen (016/56 02 22 – 9u tot 16u). Meer info: WWW.Aleydistheater.be

En dan, naar aanleiding van een woord, een geluid … noem maar op, komen de herinneringen op je af. Teveel in een keer om duidelijk te zien. Je probeert dan in die herinneringen wat orde te brengen. Langzaam krijgen enkele herinneringen voorrang.

Rust vinden in het bewustzijn deel te mogen uitmaken van een niet te bevatten totaliteit, onderworpen aan de natuurwetten.

Alsof je overstelpt wordt door de onmetelijkheid van wat is en je geen plaats kunt vinden die wat geborgenheid biedt.

Sommige periodes wordt het verlangen naar informatie bijna beklemmend.

Tot je ontdekt dat er andere verwoordingen mogelijk zijn die meer aansluiten bij je eigen ervaren. Er ontstaat openheid naar andere antwoorden op die basisvragen

De kindertijd ontgroei je vlug en de godsverhalen verdwijnen niet.

Door zichzelf te verbergen achter aangereikte muren van wat de gangbare interpretatie (in Vlaanderen een katholieke) van in het leven staan is, schakelt men onrust veroorzakende vragen uit. Je leeft rechttoe rechtaan, opgeslorpt door het drukke leven van job, gezin, sociaal leven.