Het gaat me niet om concrete herinneringen, wel om de intensiteit die de wereld van vroeger oproept. Ik kan er zonder spijt of nostalgie naar kijken. Die tijd was niet beter of niet desastreuzer dan nu. ‘Vroeger’ is wat het geweest is en daar kan ik best mee leven.

Wat studiewerk: hoe kan ik het lijnenspel wat boeiender maken zonder in het klassieke arceren verzeild te raken.

Ik neem een cirkel en vierkant als vormen en laat ze op een blad hun samenspel beginnen. Ik voel ook dat er iets tegendraads in zit: geven deze basisvormen voldoende materiaal om er een boeiend werkstuk mee te maken? Net of ze me willen uitdagen en samenzweerderig hun posities innemen van: het zal toch niet lukken. Ik kan het niet laten en stort me in het avontuur, benieuwd wat het wordt

Ondertussen ook iets anders uitproberen.