Karel vroeg me iets uit te proberen met de basis-figuren van de geometrie: cirkel, vierkant en gelijkzijdige driehoek. Hij zou dat willen gebruiken als frontispice-illustratie in een boek met vertalingen die hij maakte van Engelstalige teksten van Hasana Sharp over Spinoza. Spinoza schrijft dat we over de gevoelens van de mens moeten spreken zoals over lijnen, vlakken en lichamen, more geometrico, zoals hij dat zegt. Waarom niet? Een leuke uitdaging tussen het schilderen door.

Dit jaar startte de specialisatieklas voor schilderen ook in Werchter. Ik heb me ingeschreven. Het was zowat zes jaren geleden dat ik verf en borstels had opgeborgen. Zou ik het nog kunnen?

Het is wel vreemd: afscheid nemen van papier en Oost-Indische inkt en overschakelen naar kleur en doek. Dat lukt niet van de eerste dag, net of ik heimwee heb naar dat prachtige papier. Dus geef ik er maar aan toe en stort me met acryl op de uitnodigende vellen tekenpapier. Het doek zal later wel komen.

Twee thema’s dringen zich aan mij op: gelaagdheid van de vormen en de structuur van het oppervlak. Hoe kan ik dat in een werk aan bod laten komen?

De tentoonstelling ‘Diep in het geheugen van papavers’ startte op 8 september 2018, verhuisde naar vijf locaties om op 2 december 2018 definitief af te sluiten. Tussendoor nam ik deel gedurende een weekend aan de ‘Hagelandse kunstroute’.

Ondanks de drukte bleef ik werken achter mijn tekentafel, zodat ik het tekenen en schilderen niet zou verleren.

Toen was er oorlog …en nu is er oorlog. Een papaver in het knoopsgat steken bij een herdenking blijkt niet voldoende.

Het land wordt weer opgebouwd, maar de doden zwijgen in de leegte die ze achterlaten.

Hoe kunnen we de politieke leid(st)ers overtuigen dat oorlog geen antwoord is op de problemen die zich aandienen, maar dat elke beslissing uit wederzijds respect moet ontstaan.

Een samenleving kan niet anders dan stilstaan bij de verschrikking die oorlog aanricht. Niet alleen worden dorpen en steden verwoest, maar elke man of vrouw, kind of opgroeiende jongere die het leven liet onder oorlogsgeweld, laat een leegte na die niet meer geheeld kan worden. En wat doen we met de mensen die de verschrikking overleefden maar tot het einde van hun leven dit als een trauma meedragen?

Na de oorlog begraven we onze doden op immense militaire begraafplaatsen. We leren de woorden ‘helden, gesneuveld voor het vaderland’ en roepen luid: nooit meer oorlog.

Na de oorlog zijn er alleen verliezers. Tijdens WO I verloren 30 miljoen soldaten en burgers het leven. Hoeveel rouwenden moeten we daarbij optellen? Hoe verreken je de ontreddering en materiële schade? En waarom en waarvoor?

Er werd gas ingezet als wapen: soldaten schroeiden hun longen en verstikten zonder gasmasker.

Om te ontsnappen aan de modder legde men vlonders. Papavers groeiden tussen die houten wegen in. Voor mij een vorm van protest en geloof in het leven. 

De oorlog stagneerde. De IJzervlakte werd onder water gezet. De modder zoog alles naar zich toe, paarden en soldaten verzopen in die brij.

Mijn deelname aan ‘Diep in het geheugen van papavers’, een herdenking van WO I, heb ik in een soort stripverhaal neergelegd. Aspecten van die oorlog probeerde ik in abstracte vormen weer te geven.

Het verhaal begint met de mobilisatie: Zingend trokken ze ten strijde. Het land was vervuld van patriotisme. Op de stations verzamelden zich menigten die, onder het zingen van vaderlandslievende liederen, de soldaten bedolven onder bloemen en heilwensen. De vijand zou vlug verslagen worden, en kerstmis zouden ze weer thuis vieren.

Bijlagen:
100918.jpg (360.8 KB)