Enkele maanden terug schreef ik al over Pol Lemaire, zie blog 16.03.11 en volgende. Ann Cornil, zijn vrouw, beeldhouwt ook. Meestal abstract. Soms lachen ze er zelf om: Pol die zeer vrouwelijk is in zijn werk en Ann die zeer rationeel te werk gaat. Zowel Karel en ik kunnen hun werk erg waarderen.

We hadden al een beeld van Pol in huis, nu zochten we iets voor in de tuin en vonden dat in de ‘Deux pénitents’ van Ann. Karel heeft over het woord ‘pénitents’ een blog geschreven op 17.08.11. De moeite om eens te gaan kijken, er kwamen enkele boeiende reacties op.

Het beeld werd samen met andere beelden ten toon gesteld in Ekeren, Hof De Bist en zou na terugkomst in het atelier naar ons verhuizen. Toen de beelden terugkeerden gingen we een kijkje nemen, enerzijds omdat we nieuwsgierig waren hoe dergelijke beelden ‘verplaatst’ worden, anderzijds zou Karel wellicht een handje kunnen toesteken.

Mits het nodige materiaal is een kolos van een beeld wel te verplaatsen. Je zag dat Ann en Pol daar vaardigheid in hadden. Het is niet alleen het beeld verplaatst krijgen, maar het ook onbeschadigd op zijn plaats zetten.

Gelukkig hebben Ann en Pol een goede buur die met zijn heftruck bijstand verleent.

Ik heb geboeid staan kijken en bedacht dat schilderijen toch gemakkelijker om hanteren zijn. Mijn bewondering groeide voor het vakmanschap van beeldhouwers. Ze presteren het niet alleen om uit een logge, ruwe steen een werk te maken. Nadien wordt dit gevaarte ten toon gesteld. Als bezoeker loop je rond het beeld zonder te beseffen wat een energie het gevraagd heeft om het beeld te maken en te verplaatsen. Om Obelix te parafraseren: straffe mensen die beeldhouw/st/ers.

Pol als regisseur van beelden

Ik neem met enkele werken deel aan de tentoonstelling "6^de Keerbergse Biënnale van de plastische kunst".

Deze gaat door  in "De Rooden Leeuw" – Molenstraat 35  3140 Keerbergen.

Vernissage: vrijdag 23 september om 20.30u

Periode: van zaterdag 24 september tot zondag 2 oktober 2011. De tentoonstelling is elke dag toegankelijk zijn tussen 14.00u en 17.30u.

Van harte welkom!

Reactie van Mieke via e-mail:

Met enige fierheid kan ik jullie vertellen dat de tentooonstelling érg mooi is geworden, en de vernissage op vrijdag 2/9 goed is verlopen.

Maar vooral, dat de bezoekers van de gemeente en kunstvereniging van Bad Gandersheim, én de bezoekers uit Rotselaar, enthousiast hebben gereageerd op onze tentoongestelde werken.

De bewondering en verbazing was groot, en dit in verband met de kwaliteit van de werken, alsook over de mooie opstelling en belichting van de tentoonstelling en werken.

We waren zelf ook erg tevreden hierover.

zondag na tien uur

De regen is voorbij getrokken en soms durft de zon van ver aanwezig zijn. Het is zelfs aangenaam warm. Van de meer dan negentig ingeschrevenen zijn er een dertigtal niet komen opdagen, begrijpelijk met zo’n weer, maar ze hebben ongelijk. Bezoekers laten niet op zich wachten. Het wordt druk. Buren komen een goede dag zeggen, collega’s van de academie maken een babbeltje, vrienden en vriendinnen vinden hun weg. De zon komt er effectief door. Het is gezellig op het terras. De hotdogs en croques smaken blijkbaar, later zullen de pannenkoeken de pan uit swingen. Regelmatig is er een optreden van Sonora, het geeft een feestelijk tintje aan de markt. Tussen de gesprekken door aan mijn standje probeer ik met Cecile te praten. En of we elkaar terugvinden. ’t Is net of we gisteren elkaar achterlieten. De gesprekken duren meestal maar kort, want telkens is er wel iemand die een goede dag komt zeggen, of kaartjes koopt. Tot plots Lieve opduikt. Ik had ze niet herkend, maar ik herinner me haar duidelijk van de tijd op de normaalschool. Na een warme omhelzing zitten we onmiddellijk in een heel grijpend gesprek. Later zal ik me verbazen hoe het mogelijk is dat een contact dat 50 jaren terug volledig verbroken werd, plots zo heel levendig kan hersteld worden. We gaan een koffie drinken, ondertussen kunnen we wel onze standjes in het oog houden. Later biedt Maria zich aan. Haar herken ik direct van de doorgemailde foto’s. We beloven elkaar weer te zien bij mij thuis. Dan kan ze ook mijn andere werken bekijken.

Ondertussen zit Cecile te genieten: de kaartjes verkopen goed, de vriendinnen van vroeger zijn er en over alles heen een stralende zon. Haar man bracht haar vanmorgen met de wagen. Meer dan anderhalf uur bleef ze in de wagen zitten, maar nu is ze blij dat ze gebleven is.

Deze morgen heb ik mijn jongste kinderen afgebeld: ze hadden zich opgegeven om te komen helpen maar met dit weer zou het zeker niet druk worden en er waren voldoende helpers. In de namiddag komen ze langs en installeren zich aan een tafeltje … om dat pas te verlaten wanneer de markt opbreekt.

Ik vraag aan Cecile of ze even op mijn standje wil letten, dan kan ik ook de markt eens rondgaan. Wat babbelen hier en daar, tot ik plots hoor roepen ‘oma Lut’. Als ik me omdraai zie ik daar mijn drie schavuiten. Dikke knuffels en we trekken naar mijn standje, zo kan ik ze ook even voorstellen aan Cecile. Daarna gaan we naar Deepak en Sangeeth en trakteer ik. Mijn jongste dochter zal het wel afhandelen, want ik moet terug naar mijn tentje. N. en de oudste dochter blijven bij de groep op het terras, de jongste kinderen vinden het leuker in ‘de winkel van oma Lut’. Verhalen over de eerste schooldagen, de dansles na school. Ze vinden de dingen onder tafel blijkbaar boeiender dan erboven: snuffelen is leuk, je weet nooit wat je ontdekt. Maar veel valt niet te ontdekken en N. komt hen na een tijdje ophalen. Dikke zoen en uitwuiven.

Rond vier uur komt er dan toch een bui bovendrijven. Het regent hevig genoeg om de plastiek boven te halen en alles te bedekken. Gelukkig is het maar voor even. Plastiek opruimen en alles droogt weer in de zon. Het marktleven herneemt zich. De zon manifesteert zich voor twee, alsof ze zich wil verontschuldigen voor dat gedoe. Maar om halfzes regent het nog even en dat is het sein voor iedereen om in te pakken. De dozen geraken gevuld, de tent is nog droog geraakt voor ze opgevouwen wordt. Auto halen, inpakken en een eerste lading naar huis voeren. Ook Cecile vertrekt. Terugkomen voor de tweede lading: de croques machines, verlengkabels … en Karel.

De grote tent wordt leeggehaald en afgebroken, om 20 uur moet de markt weer toegankelijk zijn voor het verkeer.

Zoals Maria me schreef: ‘het was een dag om in te lijsten’

Karel komt zich even melden, de rest van de dag verdwijnt hij in de grote tent: croques maken.

Verrassing: Lieve duikt op. Samen met Cecile zaten we op dezelfde schoolbanken. We nemen even tijd voor een koffie.

Om 6 uur uit bed. Naar buiten kijken: het regent niet. Oef! Na het nachtelijk onweer is het bang afwachten. Voor ik onder de douche stap bekijk ik even de buienradar: voorlopig houdt het die op droog. Maar verder dan anderhalf uur reikt die niet. Het weerbericht van de redactie voorspelt wel regenbuien in de voormiddag maar opklaringen in de namiddag. Hoopvol blijven.

Hoeveel lagen trek ik aan. Wordt het koud of krijgen we toch een zomerse dag? Ik reken op de zon, optimisme houdt een mens recht, en zorg dat ik ook wat koudere toestanden aankan. Omwille van het weer voel ik me erg gespannen. Stel dat het onweer van deze nacht zich herhaalt, dan kunnen we de markt opdoeken. Voor een eerste kunstmarkt in Tremelo zou dat rampzalig kunnen worden.

Om even over zevenen vertrek ik met de wagen. En het blijft droog, goed zo! Ik ben bij de eersten. Tijd om even de voorbije nacht te bespreken: Corinne en Chris hebben niet geslapen. De kleine tent voor info en kassa is weggewaaid. Aan flarden, onbruikbaar dus. Kunnen we ergens nog een kleine tent vinden? We bemoedigen elkaar met de buienradar en kijken ondertussen bezorgd naar een donker wordende hemel. Ja, Tremelo ligt aan de rand van de voorspelde buien, wellicht houden we het droog.

Ik ga mijn plaats opzoeken. Karel gaat met de fiets wat later komen, de passagiersplaats was ingenomen door materiaal. Ondertussen haal ik de wagen leeg en zoek een parkeerplaats in de buurt. De lucht wordt donkerder en donkerder tot de bui zich niet meer kan houden. Helpende handen stellen de tent op. Die soort partytenten zijn in een wip opengevouwen … jammer dat ze niet echt waterdicht zijn. De regen plenst vol overgave op het tentendak. Ondertussen ben ik doornat geworden. Daar staan we dan, tent naast tent te wachten tot het opklaart, want nu wordt alles nat.

Ondertussen is Cecile aangekomen. We hebben elkaar 52 jaren terug voor het laatst gezien. Ondanks de spanning om de regen is het weerzien een warm moment. Toch even de aarzeling: hoe gaan we de dag samen doorbrengen, hebben we elkaar wel iets te zeggen na al die jaren? Zij gaat in de auto schuilen tot ze kan uitpakken en mijn zorgen draaien om het droog houden van mijn materiaal. Op de dozen heb ik ondertussen een plastieken zeil gelegd. ’t Blijft wel droog … maar zo kan ik niets tonen

Even een koffietje halen om op te warmen in de grote tent en meteen de weersvoorspellingen beluisteren van wie laatst toekomt. Er zit nog mogelijkheid in dat het ophoudt met regenen. Ook Noë heeft dat meegemaakt … zij het na 40 dagen.

Maar de hemel klaart uit, de regen trekt naar andere streken en we kunnen uitpakken. Goed halftien vraag ik mijn buurvrouw of ze even op mijn spullen wil letten en ga naar huis: mij opfrissen, droge kleren aantrekken en Karel ophalen, want die wou niet met de fiets naar buiten tijdens de stortvloed, ondanks het feit dat hij een dapper man is.

Wanneer de markt om tien uur begint zijn Karel en ik present: Karel in de tent voor snacks en drank (hij maakt croques) ik in mijn tentje van drie op drie, klaar om de mensen te ontvangen. Cecile heeft haar stand(je) ook opgesteld. Onmiddellijk heeft ze een geïnteresseerde. Waarschijnlijk is zij de eerste op de markt die iets verkoopt. Prachtige kaarten ten bate van het reumafonds.