Mijn laatste blog dateert van eind juni … en sindsdien vloog de tijd rapper dan mijn pen kon schrijven of eerlijker, stond ik hard te werken achter mijn tekentafel.
Ik wil even teruggaan in de tijd. In juli bouwden Christel Verstreken en ik een tentoonstelling op in de gangen van het UZ Gasthuisberg in Leuven. Het werd een heel boeiende ervaring. Zowel Christel als ik kregen heel leuke mails van personeel, patiënten, bezoekers van gehospitaliseerden … Leve het internet!
Ik heb me laten vertellen dat op drukke dagen er een stroom van zowat 20.000 bezoekers door die gangen passeert. De meeste mensen kijken niet naar de muren, die zijn verzonken in de eigen problemen, want naar het UZ komen, is niet het einddoel van een plezierreisje. Toch zijn er mensen die oog hebben voor wat er aan de muren hangt.
Met vrienden sprak ik af om die tentoonstelling te benutten om elkaar eens weer te zien. De zes weken dat onze werken tegen de muren hingen, waren zo om. Half augustus gingen we alles weer ophalen. Nu blijf ik met een blij gevoel aan die periode denken.
Natuurlijk vraagt zo'n grote tentoonstelling opbouwen heel wat energie. Gewoon het fysieke gesleur om zo'n zestigtal werken, in glas ingelijst, op hun plaats te krijgen, weegt zwaar door, letterlijk. Maar met vele helpende handen, lukt dat wel.
Toen we voor de laatste keer de rondgang deden en zagen dat alles goed hing, kwam er toch een enorm gevoel van opluchting en tevredenheid opzetten: oef! 't is gelukt. Zo'n tentoonstelling is een gelegenehid om een overzicht te krijgen van je eigen werk, alsof je jezelf samenraapt en tot eenheid brengt. Af en toe mag een mens wel eens fier zijn op zichzelf: de uren intense arbeid met pen en Oost-Indische inkt leverde in mijn ogen, een mooi resultaat op.
|