Met een groepje van zes gingen we naar de tentoonstelling ‘The Bottom Line’ kijken in het S.M.A.K. (Gent). De anderen werken samen in het schildersatelier in Werchter. Ik schilderde daar tot twee jaren terug ook en dus werd het een blij weerzien.

Christel kwam me ophalen: wat een luxe zo aan huis afgehaald worden. Daarna naar Aarschot waar we de trein naar Leuven moesten hebben. We waren op tijd vertrokken, zodat we nog een koffie konden drinken. Ondertussen kwamen de anderen ook aanschuiven.

In Leuven een trein naar Oostende maar in Gent stopte onze reis. Het S.M.A.K. ligt op wandelafstand van het station. Het was droog en niet te koud: heerlijk wandelweer.

Aan de balie zorgt elk voor een inkomticket, we gaan eerst nog iets drinken, hoewel ik sta te popelen om aan de rondgang te beginnen. Toch doet de koffie deugd na de treinreis en de wandeling, vooral als er een groepje rond de tafel zit dat elkaar toch telkens veel te vertellen heeft.

En dan beginnen we er aan. Ieder volgt het eigen ritme en we zien elkaar dan wel bij de uitgang. Ik geniet ervan, gewoon prachtig. Niet dat alles me even veel aanspreekt, maar hier voel ik me ‘thuis’ komen.

Natuurlijk koop ik het boek dat bij deze tentoonstelling hoort, zo kan ik er later nog van genieten.

Wanneer we weer met zijn allen samen zijn, blijven we in het museum om iets te eten: de kaart is niet uitgebreid maar een simpele snack stilt ook de honger en zo verliezen we niet veel tijd om op zoek te gaan naar een restaurantje. En dan ontdekken we iets grappigs: aan de kassa bestellen we wat we willen en dan krijgen we een doosje mee waarop een nummer verschijnt. Wanneer dat doosje zoemt en flikkert, betekent dit dat onze bestelling klaar is en we ze kunnen afhalen. Zeer efficiënt om op zo kort mogelijke tijd de klanten te bedienen.

Er staat ons nog een tweede tentoonstelling te wachten … hoewel ik nu al héél tevreden naar huis zou kunnen gaan: ik ben echt vol van wat ik gezien heb.

Hieronder enkele foto’s. Er was natuurlijk veel meer te zien maar o.a. deze werken spraken me erg aan.

Ik wens iedereen een deugddoend 2016, wat het voor elk ook moge betekenen.

Voor mij begint het jaar in volle verwarring: de rabarber is aan het uitschieten, de paaslelies staan klaar om in bloem te komen, de brem bloeit, je kan nog buiten komen zonder dikke jas en er valt enorm veel licht door het raam: de hoge bomen rond het huis zijn enkele dagen geleden geveld.

De enige manier om uit die overrompeling te geraken is achter mijn tekentafel gaan staan en werken. Dat heb ik dan ook in overvloed gedaan.

Ondertussen kwamen familie en vrienden een goede dag zeggen. Het waren leuke maar vermoeiende dagen. De overgang van oud naar nieuw hebben we aan anderen toevertrouwd: zelf gingen we op tijd het bed in, zodat we uitgeslapen aan het nieuwe jaar konden beginnen.

Vandaag start het schooljaar weer, dus ook het kantatelier. Het doet goed te weten dat er zich nu een soort rustige routine aanbiedt. Dan kan ik me zonder zorgen terugtrekken in een wereld waar nog zoveel te ontdekken en te beleven valt. Voorlopig bestaat die wereld vooral uit een potje Oost-Indische inkt en wat tekenpennen. Wat kan het leven in zijn eenvoud spetterend zijn.