Onze Aarde warmt op

Niet dat ik er veel aan kan doen. Als de Amerikanen er niets aan willen doen, wat moet ik dan. Natuurlijk, het zijn niet  alle Amerikanen die zo denken, maar die Bush is toch een pijnlijke suppositoir, en die dingen hebben de neiging er met veel lawaai uit te komen, tezamen met een hoop shit.

Afwachten dan maar, wat wetenschappers aan ons kwijt willen. Niet dat ze zo eerlijk zijn, destijds, moest Armand Pien na de ramp van Tjernobyl, zwijgen over de fallout in België, om paniek te vermijden, terwijl niemand hem in staat achtte om te liegen zeker niet op de TV. We vergaven hem wel als hij er naast zat met de weersvoorspelling, maar waren er toch van overtuigd dat hij daar niets aan kon doen, dat was de schuld van de  straalstroom. De berichten die we krijgen weerspiegelen niet altijd de waarheid, dus we weten eigenlijk niet echt waar we aan toe zijn. Enkele weken geleden sprak Frank nog over het stof in de lucht, maar ik heb daar de laatste dagen niets meer over gehoord, terwijl ik de kleur van mijn wagen zag verdwijnen onder een vette laag. Hoe zouden mijn longen het doen?

Van die opwarming, bij een blonde Leffe,  in de zon met een temperatuur van 30 graden en zwijg ik, want het is toch al te laat. Trouwens wat kunnen wij als klein landje doen? Op de wereldbol die op mijn bureau staat, zijn we  zo klein als een speldenprik. Wat wij ook uitspoken, wij kunnen noch het klimaat, noch de aarde redden. Daarbij heeft die opwarming ook zo zijn voordelen, de verwarming zal ons minder kosten, en met de energieprijzen van vandaag is dat meegenomen. Neen, we geraken niet meer zo vlug in paniek.

Moest er vandaag iemand zeggen, dat morgen de euro niets meer waard zal zijn, ja dan zullen we niet weten wat doen. Ik geloof niet dat we nog van die Blonde Leffe zouden kunnen genieten, we zouden in paniek zijn, ineens beseffen, dat geld maar waarde heeft als je er iets mee kunt kopen, en nochtans is het dat wat staat te gebeuren. Als de aarde woestijn wordt en het water verzilt is, kan geen geld daar nog iets aan verhelpen. Hoewel…

Vandaag is er een overschot aan geld. Firma’s maken enorme winsten, mensen worden rijk en dan vraag ik mij af, wat doen ze met die overschot aan geld. Ge kunt maar op één pot zitten, met één auto rijden, in één bed slapen.  Met dat geld zou, nu het nog iets waard is, toch veel kunnen gebeuren.

Vandaag zag ik op TV  een gletser inpakken, ergens in de Alpen, om het smelten van het ijs tegen te gaan. Waarom dekt men de woestijn niet af met zonnepanelen. Het afdekken met zonnepanelen van de woestijn kan de aarde niet alleen afkoelen, maar genoeg energie leveren voor heel de aarde. Als we alleen nog werken met zonne-energie, is het zo gedaan met het broeikasprobleem.   In de schaduw van die zonnepanelen, zouden mensen kunnen leven, planten kunnen groeien. We hebben er het geld voor, en het wordt stilaan tijd om de handen uit de mouwen te steken. Er staan miljoenen mensen in de Sahel te wachten op werk, waar wachten we op? Tot het zeewater ons aan de lippen staat?

Michel Stallaer 7/05/2007

07-05-2007, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Politiek debat

Onze politiekers zijn daar echt niet toe in staat, dat is de indruk die ik krijg bij elk debat dat wordt uitgezonden, op radio of TV.

Is het de koppigheid van de Vlaming die hem halsstarrig vastnagelt op de plaats van waaruit hij de problemen bekijkt. Het Vlaams Belang schijnt daar zelfs een pantent op te hebben, je hoort ze nooit eens op een goede manier ingaan op de problemen van vandaag, omdat het stopt met een onafhankelijk Vlaanderen, en het blanke ras, wat een optie is maar niet het enige.

De Belgische oplossing, is een oplossing van het compromis, waar grote lichten als Martens en Dehaene , Verhofstad, Van de Lanotte trots op zijn. Ik laat Leterme er even buiten, hij geeft de indruk te kunnen luisteren, hoewel ik vrees dat het niet lang zal duren voordat de verouderde Belgische compromismolen invloed op hem krijgt . Het luidt dat er geen politiek is zonder compromis, dus iedereen is op voorhand gedoemd tot slechte oplossingen. Met een compromis steek je nog geen fiets in elkaar.  We stikken in het stof, Vlaanderen is zo klein maar presteert het toch om een van slechtste klimaatregio  in Europa te zijn, de slechtst geïsoleerde huizen te hebben. We blijven omdat we nergens anders kunnen wonen tussen Vlamingen, dan in Vlaanderen, maar dat zou wel eens een slechte keuze kunnen zijn, als Vlaanderen binnen de 40 jaar overstroomd.

Laat ons hopen dat we bekwame mensen krijgen, die zich echt verdiepen in de problemen van vandaag. Samenwerking over de politieke grenzen heen,  niet om het compromis, maar om “het doel” te bereiken. Mensen  zouden de politiekers met een doel beter begrijpen, dan het haantjes gedrag of de blote verleiding van vandaag die niets ambieert dan een postje.

“Het doel” zou de enige drijfveer mogen zijn, hoe helpen we mensen aan  welzijn en welvaart. Hoe produceren we zonder belasting van het klimaat. Wat moet er echt gebeuren met de mest die ons drinkwater bedreigt. Hoe voorkomen we stof in de lucht, waar komt dit stof vandaan. Moeten we de wegen regelmatig een wasbeurt geven. Hoe motiveren we aannemers, architecten, bouwers en hoe controleren we hen om energiezuinig huizen te bouwen. Hoe rijmen we , meer en meer consumeren , meer en meer winst en de opwarming van de aarde met elkaar.

Wat voor een maatschappij willen we morgen. Neen het is niet simpel en juist daarom moeten we politiekers hebben met visie, politiekers die naar elkaar luisteren, een parlement dat debatteert en een regering dwingt tot een goed beleid, niet omdat ze in de meerderheid zijn, maar omdat het ten dienste staat van een maatschappij. Het gaat nu niet meer om de politieke macht, maar om de aarde. Als we goede wetten hebben hoe passen we die dan toe en wat is het resultaat? Daar is durf voor nodig, en meer dan vandaag waar niemand nog zijn nek uitsteekt. Politiek die er slechts is om “onder ons” te blijven, verandert minder aan de aarde dan de Poolster. Don’t make waves,  politiek is verwerpelijk.

Het milieu wordt niet beter omdat we een minister van milieu hebben. Het milieu wordt pas beter als ook de minister van economie, de minister van cultuur, de eerste minister, alle ministers,  jij en ik begaan zijn met die welvaart en welzijnsgedachte.

Diegene die vandaag nog durft zeggen, dat als iedereen meedoet hij dat ook wel zal doen, zit fout. Wie wacht op de ander, steunt het vergaan van de mens, steunt het immobilisme. Bush krijgt wel het deksel op de neus…eens, maar wie vandaag niet beseft, dat telkens hij met de auto rijdt, hij de lucht verpest, die zal later niet kunnen zeggen,” ich habe es nicht gewusst”. Het mag vroeger een sociale gedachte zijn geweest om iedereen een auto te wensen, maar we zitten daar fout, zolang we uitlaatgassen produceren. Gaan we het “verstikkend” voorbeeld zijn van Chinezen, Indiërs, Afrikanen die ook willen autorijden? Als de Europeanen en Amerikanen niet snel inbinden, dan zal de groeimarkt wel zorgen voor een snelle catastrofe.  Laat politiekers nu maar eens vertellen wat “hun doel” is.

 Michel Stallaert 4/04/2007

04-04-2007, 14:25 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Dokters,

Ja dokter, Nee dokter….waar zijn die dokters gebleven die nog tijd hadden naar je te kijken; ze schijnen vandaag nog alleen naar het computerscherm te kijken. Als je geluk hebt ziet hij je ook nog, juist eventjes, daar naast het scherm.

Och ik wil niet klagen; naar de dokter van vroeger  had je alleen maar te luisteren zonder al te veel uitleg, want je zou het toch niet begrepen hebben; of hij verzweeg het omdat hij je niet ongerust wilde maken. Of, maar dat dorst je toen alleen maar te denken, hij wist het ook niet. Hoe dan ook, de dokter van vroeger, daar was je van overtuigd, kende je en als je geluk had was je in goede handen. Hij deed bevallingen zelf, zette een gebroken been, beluisterde, betaste en bekeek, je tot hij wist wat je had.

Vandaag kijkt de dokter naar zijn scherm en ziet je geschiedenis met alle pillekes die je slikt voor zijn ogen voorbijgaan, en het resultaat van de voorbij bloedonderzoeken, specialistenbezoeken, enz. Waarschijnlijk heeft hij nog een minuut de tijd om naar je hart te luisteren, je bloeddruk te nemen, en een nieuw voorschrift te schrijven, want als je niet ziek bent, is het daarvoor dat je komt. Ben je echt ziek, dan schrijft hij het briefje voor de specialist, die voor je ziekte gestudeerd heeft.

Ik zal wel verkeerd zijn, tenslotte heb ik  maar één huisarts, maar het zou mij niet verbazen als mijn ervaring met mijn huisarts niet zo veel verschilt van andere mensen. Mijn huisarts is een bekwame en sympathieke man, maar  niet alleen mijn dokter, maar van een hoop mensen, waarvan hij in 10 minuten, liefst minder, de medische geschiedenis moet kennen, een voorschrift moet maken, bloed moet tappen, een cardiogram maakt, en mij ervan moet overtuigen dat het allemaal in orde is, voor mijn jaren althans.

Als een huisarts 50 uren per maand consultatie houdt, dan ziet hij 300 patiënten, aan 20,-per patiënt, kun je zelf wel uitrekenen wat de brave man verdient per maand, maar daar gaat hij mij niet om. Als een patiënt gemiddeld, 3 keer per jaar naar de dokter gaat, en de dokter doet per jaar 3300 consultaties (ik geef hem een maand verlof per jaar), dan moet hij zo’n  1100 verschillende patiënten hebben. Wie kan zich de namen herinneren van 1100 patiënten, laat staan zijn hele medische geschiedenis…..juist, de dokter.

Eigenlijk zou ik een lans moeten breken voor die vrouw of man die dit kunnen, wij zouden in paniek geraken zonder hen, maar ik heb eigenlijk een klacht, die ik nog bij anderen heb gehoord.

Onze huisarts houdt het geheel van alle medicaties en diagnoses wel bij, maar hij schijnt niet voldoende geschoold, om het uit het geheel van diagnoses, die de specialisten uit hun mouw schudden een volledig beeld te krijgen, tenminste dat moet toch de conclusie zijn, als je hoort dat mensen te veel pillen slikken. Niet alleen te veel pillen, maar ook soms pillen die een nier, een schildklier, of  een lever aantasten, waar dan weer pillen voor genomen moeten worden. Nog een pakje pillen van de cardioloog, een pakje van de pneumoloog, nog wat van psychiater en als het even kan doen de neus-oor-en keelspecialist en de neuroloog ook hun duit in het zakje.

Misschien worden we wel teveel bedokterd, en moet de huisarts terug wat meer zelf doen. Ik vraag mij af, indien de huisdokter ons voor al onze kwaaltjes doorverwijst naar het kruim van de geneeskunde, het ook geen verplichting moet zijn, dat hij op zeker moment in consultatie gaat bij die heren, kwestie om de zaak wat op elkaar af te stemmen.

Wel brave patiënten, dat gaat niet. De huisdokter heeft daar geen tijd voor. Hij kan je wel doorverwijzen naar je oncoloog, je internist, je specialist, wat je maar wilt, maar hij kan niet  in conclaaf om een patiënt bij zijn specialisten ter discussie op de tafel te brengen. Dat is een dienst die bij de ziekteverzekering niet bestaat.

Slikt die pillen nu maar, er zit niets anders op, tot er een “medische coördinator” in het leven wordt geroepen, waar je terecht kunt om het te hebben over je gezondheid.

Michel Stallaert 26/03/2007

26-03-2007, 16:05 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Liefde

 Vanavond zag ik op Canvas een film over liefde, de tere liefde waar oude mensen recht op hebben juist voor het slapengaan.

Nog niet voor mij, denk je dan, maar je zou wel willen op die manier oud te worden. Het geluk te leren kennen van wat echt belangrijk is, de liefde in zijn puurste vorm.

Als we jonger zijn, zijn er zoveel dingen, die belangrijk zijn. We kiezen niet altijd voor wat ons gelukkig maakt, hoewel we denken van wel. We kiezen voor een mooie vrouw of een mysterieuze man, omdat passie ons terug brengt naar onze jeugd. We kiezen voor kinderen omdat we naar invulling zoeken van ons zijn. We kiezen voor mooie meubels, kleren omdat stijl belangrijk is. We gaan naar het buitenland op avontuur omdat we ervaringen zoeken. We rennen voor ons werk, en doen zo veel mogelijk, omdat mensen zouden zien hoe belangrijk we zijn. Maar eigenlijk zoeken we het geluk en hopen dat te vinden in de voldoening van al die dingen die we belangrijk vinden, terwijl het mogelijk is dat we het geluk vinden door gewoon te luisteren en te kijken.

Vandaag was ik in de bib. en de bibliothecaris vertelde mij, hoe zijn beroep miskend werd in zijn familie, waar zakenlui het hoge woord voeren over de beurs, de aandelen en de winst, geld en macht. Hoe het voor hen onbegrijpelijk is, hoe hij, tussen een verzameling van boeken die dan nog gratis worden uitgeleend wat wel zeer onbelangrijk is, voldoening kan vinden, en hoe het voor hem onmogelijk is om hen het belang van cultuur te laten inzien. Ik kon hem slechts vertellen, dat ik het wel belangrijk vind, maar eigenlijk kan hij zelf in zijn werk het geluk vinden als hij er liefde voor heeft. Hij zou medelijden kunnen krijgen met hen, die geen schoonheid kennen en bij wie alle romantiek zoek is.

Een bloem die weggegooid, op het water voorbijdrijft, is het geluk niet, maar het kan een moment van geluk worden als twee mensen er samen naar kijken. Is het je nooit gebeurt dat je samen met iemand naar muziek luistert en dat je wel zou kunnen huilen en het dan ook doet omdat je ziet dat ook de ander even ontroerd is. De muziek is niet het geluk, maar het kunnen beleven met iemand anders, een gelijkgestemde ziel, kan dat wel zijn.

Schrijven vind ik belangrijk, en als ik het juiste woord, de juiste zin vind, dan ben ik tevreden en dan kan ik daar van genieten, herlees ik het steeds weer. Ik word er pas gelukkig van als ook iemand anders het goed vindt, ook ziet hoe vlot het leest en hoe simpel de woorden zijn.

Als je zintuigen op ontvangen staan, dan kun je indrukken opdoen die gelukkig maken vooral als ze met iemand kunnen gedeeld worden. Als eens nagedacht hoe niet alleen het zien en het luisteren kunnen gelukkig maken, maar ook het voelen. Wat een geluk dat  twee mensen elkaar kunnen voelen. Strelende vingers die je huid verkennen, is het geen genot voor huid en vingers, raakt het je niet zo diep, dat een schreeuw van geluk je ontsnapt, of een zucht die verdwijnt in de zalige warmte van elkaar.

Maar alles verdwijnt in het niets, als ik zie hoe liefde tussen oudjes, zo groot kan zijn, dat er niets anders overblijft, dan ervoor te sterven.

 Michel Stallaert 14/07/2004

24-03-2007, 11:50 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Broederlijk delen Senegal

Broederlijk  delen,  wie zijn ze, onze broeders en wie ben ik voor hen.

Ik spreek hun taal niet, behalve een salamaleikom, en krijg het antwoord maleikomsalam. Ik vraag naar hun gezondheid,

“tous va bien?”

“oui,”

“la santé, ta femme, tes enfants”

“oui, merci”

Ik behoor te informeren, naar hun familie, hun vrouwen, hun kinderen, hun veld, voordat ik het over iets anders begin. Een hoofsheid die wij vergeten zijn. Wij komen graag direct ter zake.

Het belangrijkste deel van onze inleefreis, een 14daagse tocht door het westen van Senegal, was het verblijf bij de families. Voor mij, bij een familie met uitsluitend vrouwen en kinderen. Bij de familie Douif. Drie jonge vrouwen en twee grootmoeders, de kinderen heb ik niet geteld. Ergens in een klein dorp, waar het ene erf in het ander overloopt. Hier geen poorten, kippen, geiten en ezels zijn er evengoed thuis als de kinderen, vrouwen en een enkele man die mij wat vreemd aankijken.

Ik hoor hier niet, en een man vraagt mij wat ik kom doen. Ik kom kijken, maar naar wat. Eerst vond ik mijzelf een held, omdat ik met hen voor een paar dagen op een erf ging leven, even armoedig als zijzelf. Het is pas later dat ik besef, dat ik in het beste bed geslapen heb en dat ik het beste voedsel heb gekregen van wat ze hadden, dat ik behandeld was als een porseleinen ventje. Had ik echt voor mezelf moeten zorgen, ik zou het niet gekund hebben.

Ik zit er op een steen, niets te doen dan te kijken, hoe een haan van de ene kip naar de ander rent, om de haan van de buren geen kans te geven, terwijl de kippen in het zand schrijven met één poot om er het stukje couscous te vinden dat gisteren een van de kindjes heeft laten vallen.

Ik was al een paar dagen in Senegal, en het verbaasde mij toen al niet meer, de kleine paarden uitgemergeld te zien, de schonkige schapen zonder wol, de spichtige geiten en kinderen in een land waar voedsel schaars is. Het is een land waar mens en dier overleven, niet door overvloed, maar door een bovenmenselijke taaiheid en vernuft.

De zon brand hier 9 tot 10 maanden van het jaar, en droogt het land uit. De baobab, de acacia en de eucalyptus, overleven amper.  De baobab, is de eerste boom die God ooit geschapen heeft, zeggen de mensen hier, om de andere bomen te beschermen. Hij overleeft omdat hij zich het grootste deel van het jaar dood houdt en alleen blad draagt na het regenseizoen. Er is ook een tweede verhaal, God stak de boom ondersteboven de grond in, zodat  zijn wortels naar boven reiken. Zo ziet hij er ook uit,  een boom met wortels die in hete zon vergeefs naar water zoekt.

Ik luister naar de verhalen. De problemen  hebben te maken met het gebrek aan water, het oprukken van de woestijn door houtkap. Herbeplanting is de oplossing, maar zonder regen kun je niets planten, de kleine plantjes sterven omdat het land uitdroogt. Tijdens het regenseizoen spoelt het water de vruchtbare grond weg. Er worden wallen gemaakt om het water tegen te houden, maar het water spoelt de rondslingerde afval en drek mee van mens en dier, trekt door lagergelegen dorpen en de sloppenwijken. Tijdens het regenseizoen leeft de mens er kniehoog in het afvalwater.

Het maakt mij triest, maar ik zie hoe de Senegalees de problemen analyseert, zoekt naar oplossingen. Zij weten, wat er moet gebeuren en belangrijker nog hoe het kan gebeuren. Zij verenigen zich in hulporganisaties, stellen zich doelen, volgen projecten op. Ze leggen ook de vinger op de wonde. Zij kijken kritisch naar zichzelf, maar ook naar het westen. Soms sta ik er wat beteuterd bij, want ik heb nooit de behoefte gehad erover na te denken, zij wel. Zij zien wat de vrije markt doet, hoe zij met hun familiale ambachten en landbouw moeten opboksen tegen het geïndustrialiseerd westen, terwijl zij nog niet beschikken over elektriciteit en water.

Hoe hun markt wordt overspoeld met ingevoerde  landbouwproducten voor een prijs die hun boeren arm maakt. 

Als wij door het land reizen, dan dringt de droogte als vliegend zand in mijn longen. Ik onderga dit droge land terwijl ik gulzig aan een fles water drink. Ik voel aan het eigen lijf dat dit land smacht naar water. Ik voel zelfs hoe water dit land de levenskracht kan geven, zoals ik die krijg aan de teut van een fles. Het klinkt zo simpel, geef het land water. Als het water komt, dan kent de gulheid van de natuur geen grenzen. Maar het water is er niet, tenminste niet voor het land, omdat wat er is in de eerste plaats moet dienen voor mens en dier. Is het te verwonderen dat ik deze mensen bewonder om hun levenskracht, hun lach.

De zwarten hebben altijd samen overleefd, met sterke tradities en familiebanden. Ze zijn daar ook fier over en terecht. Wij beseffen ook wel dat het individualisme ons in een richting stuurt, waar we niet altijd gelukkig mee zijn. Vrijheid is een raar iets, wij huldigen die vrijheid als een hoogste goed, terwijl we ons allerminst vrij voelen. De Senegalees moet overleven, in een natuur die hem zo weinig geeft, en hij voelt zich vrij.

Het geeft mij ook een goed gevoel, als ik zie hoe vrouwen zich verenigen. Kinderen van de straat weghouden, onderrichten, kleine handeltjes opzetten om het gezinsbudget te verbeteren, elkaar steunen, een begin maken van een ziekteverzekering. Zaken die bij ons 50 jaren geleden gegroeid zijn. Heb ik verteld hoe mooi deze vrouwen zijn, met hun zwarte gezichten en kleurrijke kledij?

Deze mooie mensen voeren een gevecht dat ze niet mogen verliezen. Zij zullen het ook niet verliezen, als wij westerlingen dit gevecht tenminste begrijpen. Als ik gezien heb hoe, door simpele systemen van waterwinning het mogelijk is om hun basisgroenten te kweken, ook in het droge seizoen, dan zie ik dat ze op goeie weg zijn. Als ik de honing proef van de Afrikaanse bij dan proef ik het goud van een land.

Ik heb souvenirs meegebracht van ginder, het beeld van  een Afrikaanse vrouw die een borst aanreikt voor wie het nodig heeft, een Afrikaanse slaaf afgebeeld in al zijn naaktheid die in de houding van “de denker” van Rodin, nadenkt over zijn geschiedenis en dus ook over ons. De slavenhandel is al lang vergeten, een smet uit onze westerse geschiedenis, maar ik zag op St. Louis een oude zwarte man uit het slavenhuis komen met de handen voor het gezicht, om de pijn te bedekken die hij op die plaats niet kon wegsteken.

Als wij niet helpen, als wij niet broederlijk delen, dan zal ik die pijn voelen, want ik ben er geweest. Ik heb mij geschaamd.

Michel Stallaert 15/02/2007

15-02-2007, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Noord Zuid

Spreken over Noord-Zuid, is spreken over een relatie die amper bestaat. Het bezoek aan Senegal heeft mij de Noorderling als iets dichter bij het Zuiden gebracht. Ik kijk en zie. De hulp die het Noorden kan bieden wordt er begrijpelijker door, om niet te zeggen dringender.We hebben er over gepalaverd, je ook met de Senegalees. Partnership heette het onderweg naar een betere wereld, het proces belangrijker dan het project. Begrippen, bepalingen om verder te denken, tot concrete zaken te komen.

Ik bezong de gezinstraditie van het Zuiden, om hen waarde te geven, alsof ikzelf die traditie verloren had. Ik lachte mee, toen ze vertelden hoe zij de tijd doodden en de tijd ons doodde. Eigenlijk geloofde ik niet dat het zuiden ons veel zou kunnen bijbrengen, maar waarschijnlijk heeft dat te maken met mijn ouderdom. Het is niet omdat ik telkens opnieuw in mijn leven waarden heb moeten loslaten, om niet te verzuren in een snel veranderende samenleving, dat ik de waarden, van rust, van gezin van moeder en kinderen niet meer ken. Natuurlijk ken ik ze nog.

Dat wij het Zuiden moet helpen is vanzelfsprekend, maar is het verwonderlijk, dat ik mij ook afvraag wat het Zuiden voor ons zou kunnen betekenen? Onze klussen komen opknappen, die wij niet meer willen doen, vind ik geen verheffende gedachte. Het ligt nochtans in onze nabije geschiedenis, Spanjaarden, Italianen, Turken en Marokkanen zijn hier klussen komen opknappen. Een hoop Kongolezen zijn door de kolonisatie tot hier doorgesijpeld. Is dat het soort hulp waar we aan moeten denken. De vermenging van alle volkeren, de vraag stelt zich maar het antwoord is er niet. Is het in Amerika gebeurd, waar 300 jaar lang zwarten als slaven werden aangevoerd, niet echt denk ik.

Neen, er moet iets fundamenteler kunnen veranderen in Senegal zelf, iets wat op termijn het probleem oplost van armoede en klimaat, laat dat geen droom blijven.Het ligt voor het grijpen en we zien het niet, en als we het zien weten we niet hoe het aan te pakken.

Ik kaartte het aan in Senegal en het kan geen toeval zijn dat mijn gedachtegang wordt bevestigd in een artikel over energie. Mijn redenering was, dat indien de Senegalees over energie zou beschikken, er een industriële revolutie op gang zou kunnen komen, zoals bij ons. Wat ze nu al overgenomen  hebben is het energieverslindend transport. Het weinige geld dat de Senegalees heeft wordt opgesoupeerd aan dure benzine en diesel. Wie daar beter van wordt?

Het kan en moet trouwens anders.

Het artikel (Knack) ging over zonne-energie. Meer nog dan het Noorden beschikt het Zuiden over een enorme bron van energie, die ( nog) niet gebruikt wordt. De zon die hen vrolijk maakt, droogt ook het land uit maar zou toch ook redding kunnen brengen. Uit dit artikel begrijp ik, dat de zon in één uur voldoende energie kan leveren om de behoeften van een jaar te dekken voor heel de wereld, we moeten ze alleen opvangen, transformeren, opslaan, verdelen enz. voor het Noorden een technische peulschil en een enorme investeringsmogelijkheid.

Stel, dat we nog alleen zonne-energie zouden gebruiken, lees: geen uitlaatgassen, geen opwarming van de aarde, dan zou het Noorden het Zuiden nodig hebben en vice versa. Van partnerschap gesproken.

Natuurlijk is het ontbreken van een distributienet in het zuiden een probleem, hoewel misschien kunnen zij de stap naar grote centrales overslaan, als ze tot energie opslag kunnen komen, per dorp of zelfs per gezin.

De beschikbaarheid van (goedkope) energie, kan helpen bij het ontzilten van zeewater,  alleen daarvoor al zou ik watertanden.

Ik weet niet of ik het beeld duidelijk genoeg geschetst heb. In puntjes van belangrijkheid zou je het kunnen indelen/

1/ Zowel Noord als Zuid hebben voor hun ontwikkeling energie nodig.

2/De enige zuiver energiebron die zo lang zal duren als onze aarde, is de zon. Trouwens alle energiebronnen op aarde zijn daar een afgeleide van.

.

Als het zo simpel is waarom doen de energiemaatschappijen daar niets aan. Wel het addertje onder het gras is, dat iedereen die geld heeft, en ik bedoel iedere westerse huis(moeder)vader die, inplaats van zijn centen op een spaarboekje te zetten om  banken rijker te maken, zijn dak kan voorzien van zonnecellen, warmtepanelen, warmtestockage, in zijn eigen energie kan voorzien. Eigenlijk zijn de dure centrales dan niet meer nodig. Wat doen we dan met het teveel aan energie? Elektriciteit kan teruggegeven worden aan het net, of opgeslagen in batterijen, warmte kan opgeslagen worden in waterreservoirs, of in gesteente. Neen energiemaatschappijen houden graag een vinger in de pap, maar als elk gezin leverancier en afnemer is,  liggen de verhoudingen wel iets anders, dan heeft elk gezin ook een vinger op de knip en kunnen ze zich verenigen tegen monopolies.

Wat mogelijk is voor de Noorderling, is niet mogelijk voor de Senegalees, want die heeft het geld niet. Geen nood, de westerlingen zoeken toch om te investeren, dus waarom niet in een zonnebatterij in de woestijn. Het voordeel voor die woestijn is, dat er een belangrijk (maar toch nog klein) deel in de schaduw komt te liggen. Minder opwarming en uitdroging van de grond. Misschien kunnen onder de zonnespiegels planten groeien. Ja ik weet het hier, komen toch grote investeringen bij kijken, maar de Senegalees kan in beide richtingen ontwikkelen. Grote zonnecentrales voor energieleveringen aan het westen, kleinere op het eigen terrein voor de eigen voorziening, en we kunnen op dezelfde manier werken. 
 

Utopie? Neen, begin maar te investeren in firma’s die zonnecellen en warmtepanelen maken, als je schrik hebt om van je dak een energiebron te maken.

Michel Stallaert  8/02/2007

08-02-2007, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Waarom kan rechtspraak ook niet rechtvaardig zijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb iets misdaan, maar alleen iets tegen de letter van de wet, zonder daar iemand schade mee te berokkenen. Ik heb niets gestolen,  niet gemoord, niet bedrogen, geen mensen gepest, geen agressief rijgedrag vertoond, niets van dat alles. Wat ik blijkbaar wel heb gedaan, is een hulpagent geërgerd, die mijn  auto is tegengekomen, staande op een in onbruik zijnde voetpad.

Je zult denken, dan heb je dus wel degelijk iemand gehinderd. Niets daarvan. Het voetpad lag op een parkeerplein. Als de voetganger dat pad heeft moeten verlaten om rond mijn wagen te wandelen bevond hij zich nog steeds in veiligheid, want hij liep op een parkeerterrein zoals alle mensen doen die zich naar hun wagen begeven. Ok, laat het een kleine hindernis zijn, ik koos die parkeermogelijkheid ook niet voor mijn plezier, maar door het gebrek aan parkeerplaatsen of een te veel aan auto’s, twee elementen waar ik als burger weinig aan kan verhelpen.

Een redelijk boete, de wet is de wet, had ik zonder meer betaald; maar een boete van 150 eu vond ik voor zulke overtreding buiten proporties. Men had mij een dag betalend parkeren kunnen voorstellen, maar neen. Mijn brief aan de politiecommissaris van Oostende haalde niets uit. Eens het proces-verbaal geschreven, is er geen lievemoederen meer aan. Ik kon nog enkel met mijn bezwaren bij de politierechtbank terecht.

Zo gebeurde.

Nadat alle klanten vertegenwoordigd door hun advocaat gepasseerd waren, was het de beurt aan het plebs, om zich te komen verantwoorden.

Mijn argumentatie, dat ik niemand in gevaar had kunnen brengen ondanks mijn overtreding was voor dovemansoren. De wet is de wet meenden de rechters. Hoewel, toen ik mij afvroeg waar een rechter voor diende als niemand  gehoor kon vinden, lees , als niet de geest maar de letter van de wet primeert, kreeg ik een milde straf van de rechter. 50 percent veroordeling, 50 percent voorwaardelijk.

Een Pyrrusoverwinning, maar allee, de beide rechters hadden toch geluisterd, dacht ik. Ik had toch een paar eu van mijn zware boete kunnen afbietsen. Ik begreep iets te moeten betalen van 15,-eu keer 5,5. Men zou een afschrift moeten meegeven van de uitspraak, maar die kreeg ik niet.

De tijd verstreek en ik kreeg pas een afrekening, 3 maanden na het vonnis. Te betalen 310 eu.

Ik werd koud van het hoge bedrag. Dit is geen rechtspraak maar een aanfluiting ervan. Omdat ik mij dus wil verantwoorden voor een rechter, het zelf zo is dat ik niemand had kunnen hinderen, moet ik inplaats van 150,- eu nu 310,-eu betalen. Opgelet dit is dus een milde straf.

Ik begrijp wel dat men mensen wil ontmoedigen om voor elke verkeersovertreding naar de rechtbank te stappen, maar dan zou men op voorhand kunnen meedelen, dat om door een rechter gehoord te worden, hem dat bvb 50 eu kost.  Maar 310,- eu om te parkeren op een creatieve plaats, omdat er geen andere oplossing is, terwijl men ook eigenlijk niemand hindert? Pure uitmelken van de brave burger, dat is zeker. Worden de rechter meer betaald als ze mensen uitwringen?

Ik begrijp nu waarom men van de rechters zegt, dat ze voeling hebben verloren. Wat brengt die 310,-eu nu op? Juist een gevoel van onrecht,  en dat is het ook.

04-02-2007, 16:15 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

21-12-2006, 17:10 Geschreven door Michel  
Reageren (0)