De regionale onderzoeksjournalistiek ligt in een diepe coma. De tijd dat er in elke stad of grote gemeente een ‘stadhuisjournalist’ in vaste dienst was, is al héél lang voorbij. Vandaag wordt elke gemeente gevolgd door een correspondent, maar die volgt diverse gemeenten tegelijk. Vlaanderen is een heel schraal grasland geworden. We krijgen bovendien enkel nog een soort ‘dood nieuws’ dat niks bijdraagt aan het maatschappelijke debat. En ondertussen wordt de schijn opgehouden dat het nieuws in ‘onze’ gemeente gevolgd wordt door uw krant. Niet dus.
Een ander verschijnsel is het marginaliseren van politieke berichtgeving. Het politieke debat in de ‘regio’ is morsdood. Of het blijft beperkt tot een discussie zonder enige journalistieke meerwaarde of aanvulling. Wie het politieke nieuws in zijn gemeente alleen in de krant volgt, kan niet in eer en geweten zeggen dat hij in het stemhokje bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober een weloverwogen beslissing zal kunnen nemen. In Waregem en het gros van de Vlaamse gemeenten zit er niemand meer op de gemeenteraad, interviewt niemand politici over hun plannen of hun politieke inzichten. Enkel burgemeesters en schepenen krijgen aandacht wanneer ze – schaar nog in de hand – een lintje mogen doorknippen van een nieuw bouwproject of een prijs mogen uitreiken aan een lokale held.
Er is ook steeds minder plaats voor regiojournalistiek. Zo worden edities samengevoegd en zijn zowat alle huis-aan-huisbladen (die tot het begin van deze eeuw allemaal nog veel regionaal nieuws brachten) verdwenen. Het aantal private nieuwsmedia per gemeente is gedaald van 2,26 naar 1,84. In de plaats is er enkel burgerjournalistiek, via stadsblogs of bedenkelijke Facebookpagina’s.
Het zal ook geen verwondering wekken dat de lokale democratie onder druk staat wanneer zowel de regionale journalisten als de gemeenteraadsleden amper vergoed worden voor hun werk. Hun redactionele onafhankelijkheid staat erg onder druk omdat ze voor hun snelle nieuws afhankelijk zijn van dezelfde mensen die ze moeten controleren. Subsidies voor regionale journalistiek bestaan alleen voor de lokale tv-zenders, maar die leveren – op een paar uitzonderingen na – ook heel matig tot bedroevend werk. En onderzoeksjournalistiek is al helemaal niet aan hen besteed.
De commercialisering (de jacht op clicks en conversies) van de journalistiek, de mediaconcentratie en de precaire werkomstandigheden van journalisten vind je op alle niveaus, maar in de regio is de situatie ongetwijfeld het ergst. Wareber probeerde hier soms nog eens een prikje te geven of ook andere stemmen te laten horen. Dit blog blijft open staan voor onderzoeksjournalistiek. Medewerkers om ook in de toekomst hieraan te werken blijven welkom…
|