|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag 9 november is het juist 20 jaar geleden dat Oost-Duitsland uiteindelijk de muur opende naar West-Duitsland. Er waren in de maand voordien wel wat betogingen en andere Oost-Europese landen maakten een opening naar het Westen, maar de val van de Berlijnse muur was voor de meesten een totale verrassing. Ook Kersten Morawietz, die nu in Waregem woont en twee jaar voor de val al in West-Berlijn woonde, geloofde het radio bericht toen niet. Met haar man Steven Deleersnijder heeft zij in de Stationsstraat een pand gekocht. Ze sprak vrijuit met Jan Decock over haar leven in Postdam DDR en het artikel is vandaag verschenen in het Nieuwsblad.
Aan Potsdam hou ik goeie herinneringen over. Ik weet wat zuinig leven is, maar toch had ik een gelukkige kindertijd, zegt Kersten Morawietz, die in Potsdam werd geboren. Voor Kersten Morawietz doet de twintigste verjaardag van de val van de Berlijnse muur haar herinneren aan haar definitieve afscheid aan Oost-Duitsland, twee jaar voordien. Zij was 24 toen ze Potsdam verliet en in West-Berlijn ging wonen. Het was een geplande aanvraag voor een definitieve verhuizing naar het Westen.
Voor haar verhuis naar het Westen moest Kirsten wel vier jaar wachten. En intussen bereidde de overheid ons voor op ons afscheid. Zo werden wij enkele weken in een cel opgesloten. De overheid dacht dat wij nog op onze beslissing zouden terugkomen, ook door onze familieleden onder druk te zetten. Maar dat lukte niet
Je moet nu niet denken dat wij als slaven leefden. Ik had een mooie kindertijd en prachtige jeugdjaren. Aan Potsdam hou ik goeie herinneringen over. Ik volgde er kunstonderwijs als etalagiste. Maar toch wou ik naar West-Berlijn, omdat zich daar meer mogelijkheden aanboden. Wij mochten op 6 oktober 1987 vertrekken en reden zonder moeilijkheden van Oost-naar West-Berlijn.
Kersten was eigenlijk al eerder in het Westen geweest. Haar vader was een profvoetballer en vluchtte in 1960 samen met haar moeder weg om bij Mühlheim an der Ruhr in West-Duitsland te kunnen spelen. Dat was echt vluchten. Ik als eenjarig meisje in een mandje met vader en moeder naar het Westen. Jammer genoeg moest vader enkele jaren later noodgedwongen terug naar de familie in Potsdam, want hij had enkele zware ongevallen achter de rug en kon niet meer voorzien in ons onderhoud. Terug naar af.
Mijn kinder- en jeugdjaren heb ik allemaal in mijn geboortestad beleefd. Daaraan heb ik vooral mijn gevoel voor zuinig leven overgehouden. Ik weet wat het is om dagelijks te moeten aanschuiven in de rij voor een stukje vlees. Maar aardappelen hadden wij genoeg. Rusland was wel het grote voorbeeld. Wij werden er voortdurend aan herinnerd. Op school was Russisch de eerste taal.
Hoe ik de val van de Muur beleefde? Ik herinner mij dat ik die 9november 1989 's morgens al via de radio vernam wat er was gebeurd. Maar ik geloofde het niet echt. En ik heb zeker twee weken gewacht om te gaan kijken of die muur verdwenen was. In Berlijn zag ik mijn ouders terug. Het was een bijzondere ontmoeting.
IJzeren Gordijn en Berlijnse Muur
Na de Tweede Wereldoorlog was West-Duitsland bezet door Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, Oost-Duitsland werd ingenomen door de communistische Sovjet-Unie. Ook de hoofdstad Berlijn was verdeeld onder de vier mogendheden. De Berlijnse muur scheidde sinds 1961 West-Berlijn af van Oost-Berlijn. West-Duitsland en West-Berlijn waren onder invloed van de westerse bezetters een vrije markteconomie geworden. Volgens de Oost-Duitsers was de muur nodig om de 'kapitalistische fascisten' tegen te houden. In het westen werd er van uitgegaan dat het doel van de muur juist was om de eigen bevolking binnen te houden.
De muur was ook bedoeld om het meer welvarende West-Berlijn te isoleren. Het verkeer van en naar Berlijn vanuit het westen werd geblokkeerd. Er werden op zeven plaatsen doorgangsposten opengelaten, maar de muur werd door de Oost-Duitse grenspolitie zeer zwaar bewaakt. In de jaren 1989 en 1990 gebeurde datgene wat weinigen voor mogelijk hadden gehouden. De macht van de Sovjet-Unie takelde in snel tempo af en vrijwel zonder enig geweld gingen de communistische regimes in het Oostblok ten onder. Voor de beide Duitslanden hadden deze ontwikkelingen enorme gevolgen. In minder dan een jaar tijd stortte het Oost-Duitse regime in en kon de Duitse eenwording plaatsvinden.
Toen de regering vande Duitse Democratische Republiek (Oost-Duitsland) op 9 november 1989 bekendmaakte dat het had besloten om vrij reizen aan de Oost-Duitse burgers toe te staan, ging het los. Direct na de uitzending gingen duizenden mensen in Oost-Berlijn naar de grensovergangen met West-Berlijn. De regering was echter vergeten om de grenswachten te instrueren over de nieuwe wet. Toen de mensenmassa's bij de grens te groot werden, besloten enkele officieren om dan maar op eigen gezag de grens te openen
Zonder geweld viel zo de Berlijnse Muur, het symbool van de communistische onderdrukking. Temidden van een grandioos volksfeest hakte een ieder die het wilde een stuk beton uit het bouwwerk, dat voor zo veel ellende had gezorgd. Een jaar later op 3 oktober 1990 ging de DDR op in de Bondsrepubliek, na goedkeuring door de vier voormalige bezettingsmogendheden de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de Sovjet-Unie. In 1991 werden de betonnen muur echt afgebroken en werden brokken als souvenir verkocht. Dat gebeurt tot op de dag van vandaag.
|
