|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Dat kunstenaars werden aangesproken om het interieur van de vijf artiestenloges in De Schakel naar eigen idee in te richten kan als een verregaand uitvloeisel worden beschouwd van Kunst in Huis, dat in De Schakel een uitleendienst heeft. Kunst In Huis maakt promotie voor jonge Vlaamse kunstenaars en tracht openheid te creëren voor actuele kunst bij een zo groot mogelijk publiek. Dit gebeurt door het verhuren van kunstwerken aan particulieren en bedrijven; maar evenzeer door het organiseren van tentoonstellingen, projecten en het participeren aan artistieke evenementen.
Kunstenaars krijgen een podium waarop ze hun werk kunnen tonen. Ze ontvangen bovendien een financiële vergoeding voor de kunstwerken die ze Kunst In Huis ter beschikking stellen. Het publiek kan aan een democratische prijs Kunst In Huis halen en bij gelegenheid rechtstreeks of onrechtstreeks met kunstenaars in contact komen. Kunst In Huis wil niet het zoveelste distributiekanaal voor actuele kunst zijn, maar stelt een unieke ervaring van omgaan met kunst centraal, waarbij niet het bezitten van het kunstwerk, maar wel de kunstervaring centraal komt te staan. In de hal van het Cultuurcentrum De Schakel kunt u voor Kunst in Huis terecht bij Mieke Eeckhout en Ines Van Belle, tel. 056 62 69 46 of waregem@kunstinhuis.be
We willen hier nog even het project van de verschillende loge-kunstenaars toelichten. Het project dateert van 2000 en in 2005 werden drie loges vervangen met werk van drie nieuwe kunstenaars. We wandelen even door de loges van 2000 en vervolledigen met de huidige inrichting in de loges 1, 3 en 5. De foto werd onlangs genomen van loge 2, die al sedert 2000 de inrichting kent van Johan Van Geluwe.
Loge 1 LUK BERGHE
Leeft en werkt in Waregem, Graficus kunstenaar
Laureaat tweejaarlijkse provinciale prijs West-Vlaanderen 1996
Luk Berghe neemt in zijn loge de maatschappij en het theater op de korrel.Een Chinees snoepje na het nuttigen van een Chinese maaltijd was het beginpunt van het logeconcept. Op het wikkeltje stonden niet alleen konijntjes, maar ook de tekst: "The proof of the candy is the eating". Konijnen spelen graag in het nachtelijk licht, met alle risico's vandien. Ze zijn ook het symbool van (re)productie.
Deze loge presenteert zich zonder de minste naïeve verwondering, de leegte overheerst en refereert aan een geestloze wereld, waarin alles en iedereen zich herhaalt, volgens exact hetzelfde patroon - overzichtelijk. Konijnen als figurant, licht, diffuus, verkwikkend, circulerend zonder zich vast te hechten, gericht op zichzelf.
Ook het theater is volgens de kunstenaar gericht op zichzelf: The spectacle is the autonomous movement of non-living.
Luk Berghe (°1954 Kortrijk) woont en werkt te Brussel en Waregem. In zijn vaak efemere werk legt Luk Berghe meestal de nadruk op sociale en maatschappelijke kwesties. Religie en politiek zijn nooit ver weg.
Loge 2 - JOHAN VAN GELUWE
Leeft en werkt in Waregem, Architect - kunstenaar
Staatsprijs voor beeldende kunst 1991
Het werk van Johan Van Geluwe hoort thuis in de conceptuele kunstrichting. Het bestaat uit het relativeren en ironiseren van de bestaande kunstwereld, het 'kunstobject' en de 'clichématige' benadering van kunst. Zo bouwt hij een coherente ideeënwereld op waarin imaginaire kunstinstellingen centraal staan en hem toelaten ingrepen op bepaalde kunstsituaties door te voeren. De inhoud plaatst hij in een andere context en het geheel krijgt zo een totaal andere relativerende betekenis.
Hij richt zijn loge in met barokke attributen uit de theaterwereld die normaal op scène of in de concertzaal thuishoren.
Museum of Museums - Johan Van Geluwe
Loge 3 - DIRK SOETE
Leeft en werkt in Gent, Kunstenaar 3-D
In de loge van Dirk Soete presenteert de kunstenaar zich als de 'aanwezige afwezige'. Een loge vol aquarellen met afbeeldingen van kermisattracties, circus- en acrobatienummers. Mensen en dieren in een afwijkende presentatie (ratten met mensentenen, flamingo's met sportschoenen). De zelfportretten en het zelfbeeld die achter de werken schuilen en die hij invult, refereren aan het 'absurde theater'. Soms 'toevallige' maar vaak 'doordachte' ensceneringen worden een tweede werkelijkheid voor Dirk Soete. Als je de boeken bekijkt waarin hij leefboxen en podiums presenteert als artistiek product, dan merk je een netwerk van beelden en betekenissen op zonder detaillistisch te worden. Alles krijgt evenveel waarde en vormt een deeltje van de legpuzzel in zijn circuskunstbedrijf.
Loge 4 - GEERT OPSOMER
Leeft en werkt in Waregem, Graficus - kunstenaar
Het logeconcept van Geert Opsomer is gebaseerd op de figuur van 'Tijl Uylenspiegel'.
Uit die verhalen kennen we Tijl als prototype van de anti-burger, als tegenstander van de waarden die op dat moment in zwang waren. Tijl is niet verlegen om te liegen of te bedriegen en is tevens een grootmoedige grapjas. Zijn avonturen bieden ons een negatief voorbeeld waaruit we moeten leren hoe ons te gedragen. Als toeschouwer worden we herinnerd aan onze dwaasheden.
Als Uylenspiegel ergens een streek had uitgehaald, dan tekende hij met "hic fuit" (= hier was hij). Ook van uw aanwezigheid in de loge en die van de acteurs wil de kunstenaar een blijvend bewijs: hij legt er o.a. een "tijdelijk" gastenboek waar men zijn "hic fuit" kan achterlaten en dit in de vorm van een vinger- of lippenafdruk (zie stempelhamer of lipstick).
Loge 5 - WAYN TRAUB
Leeft en werkt in Gent, Meester in de filmregie, lic. Cultuurwetenschappen, danser.
Wayn Traub maakt wapenschilden en wapens, muizenvallen... maar dan in bont vervaardigd, zodat ze onschadelijk worden. Ze kunnen niet kwetsen, maar vragen integendeel om gestreeld te worden. Plastieken geweren worden gevuld met snoep. Strijd en slaan worden een symbool en doel, troost en zalving worden het gevoel en resultaat.
Bont wordt bovendien bewust gebruikt in zijn verlangen naar dierlijkheid. Wayn wil aan dieren hun waardigheid teruggeven en zodoende hun oorspronkelijke mythische, wilde en oncontroleerbare natuur herstellen. Wayn gelooft dat de mens pas zijn eigen dierlijkheid kan bereiken als hij ertoe komt die van de andere wezens te aanvaarden. De mens moet terug een dier-denker worden en daarom zal Wayn Traub agressief en onverbiddelijk het dier in elk van ons opnieuw trachten aan te spreken. Theater ziet hij als een overgangsritueel om tot een productie te komen.
Wayn Traub ziet kunst als strijd, maar ook als troost, want in zijn werk zit steeds een dualisme.
Loge project 2005
Gedeeltelijke vervanging van project 2000
1. Van Simaeys komt in plaats van Luc Berghe
3. Joost Focquet vervangt Dirk Soete
5. Patrick Pruvoost vervangt Wayn Traub
loge 1 - FREDERIK VAN SIMAEY
EVERGREEN
De loge is een plaats van zowel beweging als rust. Ze ligt in een schemerzone, tussen persoon en personage, tussen zijn en worden. Het is de ruimte waar men verandert, waar natuur cultuur wordt en omgekeerd. Vanuit dit perspectief ben ik op zoek gegaan naar een evenwicht. Iets dat balanceert op de grens van functionaliteit. Objecten die zowel tonen als verbergen.
De installatie omvat een zit-ligbank, geïnspireerd op een buxushaagje, een zwart gordijn dat een klokje verbergt en een verdoken brandblusapparaat. De bank wordt bij het betreden van de ruimte een podium, wat artiesten gewend zijn. Het is een object dat andere perspectieven biedt. Het zwarte gordijn verbergt een koekoeksklokje, maar bovenal zichzelf. Ze dient te verleiden; nieuwsgierig te maken naar wat erachter ligt. Uiteindelijk dwingt het tot kijken. Het subject wordt hier het object dat hij aanschouwt. De toeschouwer wordt en doet koekoek. De gordijn werd zo een scheidingswand, maar heeft tevens zijn eigen waarheid, ze dient ook zichzelf. Het andere element is zowel duidelijk zichtbaar als gecamoufleerd. De brandblusser stelt op een andere manier vragen over cultuur‑natuur. Ook dit is een manier van tonen en verbergen. Tussen functie en niets.
Loge 3. JOOST FOCQUET
De Franse filosoof Roland Barthes maakte in La Chambre Claire, dat in 1980 verscheen, de opmerkelijke notie dat fotografie niet via de schilderkunst maar via het theater de kunst raakt. Als toeschouwer in een theater kijk je naar de vierde wand van het podium, de enige doorzichtige wand, naar wat er zich daar afspeelt.
Als fotokunstenaar maak ik vierde wanden, creëer ik een doorzichtige muur waarachter zich van alles afspeelt. Wat? Dat laat ik aan de toeschouwer over. Want wie ben ik, dat ik zal uitleggen wat ik met een werk bedoel en daarmee inbreuk doe aan de fantasie van de kijker...
En als er dan toch over een concept moet gesproken worden, laat ik dan stellen dat ik de podiumkunstenaars aan de andere kant van de vierde wand wil plaatsen en even wil dwingen in de rol van toeschouwer, in een poging hen iets terug te geven van wat zij ons geven: de werkelijkheid even vergeten... (of er met je neus opgedrukt worden).
Loge 5 - PATRICK PRUVOOST
Sinds vele jaren is het Schilderkundig onderzoek hoofdthema van mijn werk. Hierbij is niet het idee, maar het pure beeld dat ontstaat uit een proces van laag over laag aanbrengen van kleur en materie, van essentieel belang. Daarnaast speelt ook de interferentie tusen deze beelden een grote rol. Door het combineren van beelden ontstaat een puur schilderkundig verhaal.
Gezien mijn verleden als decorontwerper was de verleiding groot om de ruimte aan te kleden. Dit zou het theatrale aspect benadrukken. Andere optie was om de ruimte in te richten als een soort persoonlijke tentoonstellingsruimte. Achteraf gezien: te makkelijk... Of misschien was mijn ego te klein... Uiteindelijk heb ik gekozen voor de consequente aanpak: de ruimte benaderen zoals ze zich aandient en het beeld laten groeien vanuit de artistieke activiteit. Dus... weg concept, weg ontwerp: het beeld ontstaat vanuit het schilderen zelf.
Vertrekpunt was het verweerde plafond, waar doelbewust de lijmsporen van de verwijderde tapijtbekleding behouden werden als onderschildering. Na het bewerken van een aantal muren versterkte het gevoel van een driedimensionaal schilderij. Het meubilair heeft grotendeels zijn banale lelijkheid behouden om zijn rol als object in de ruimte te versterken. Als rekwisieten vullen zij de ruimte met hun naakte aanwezigheid. Komt het theatrale hier niet om de hoek kijken?
Het resultaat beschouw ik als Work in Progress: eenvoud, wisselwerking van de kleur in combinatie met het banale van het interieur primeren. Zaken toevoegen kan altijd. Weghalen is moeilijker. Iets toevoegen wat de ernst van de theorie en van het geheel doorbreekt... een zeer fascinerende denkpiste.
|
