In tegenstelling tot de overheersende pulp waarmee het gros van de 'internettende' massa de sociale media zoals Facebook en Google+ terroriseert, is er behalve op de sporadische pagina's van zeurende nitwitten zoals de auteur dezes , is er bitter weinig te vinden over wat er er zoal in Egypte aan de hand was (en nog is). Ook de evolutie in het 'slachthuis' Syrië lijkt de doorsnee facebooker niet te beroeren. Evenmin wat betreft de dagelijkse 30-50 doden die in Irak Allah gaan vervoegen, en waarvan de gewenning zo ver doorgedreven dat ze amper nog vermeld worden in de nieuwsuitzendingen, en in de kranten naar de 'fait-divers-pagina's' zijn verbannen.

Verbazen mag dit dan niet, gezien dit (voorlopig althans) vrijwel geen impact heeft op ons dagelijks leven. 'Sociale media'. Een schoolvoorbeeld  van hoe men op deskundige wijze een belachelijke omschrijving van het begrip zelf kan doen, zonder dat de 'verkrachting van het aanwijzend deel ervan meteen bij menigeen opvalt. Want laten we wel wezen, bij het echt 'sociale' van het soort media zoals facebook, Twitter e.a. zijn toch heel wat vragen te stellen. In plaats van iedereen die daar zin in heeft, deel te laten hebben aan je denken, doen, en laten  (weliswaar een mogelijkheid die je geboden wordt) kan je, zoals de meeste gebruikers doen, zelf kiezen van wie (met zijn toestemming) je wat ziet en wie wat van jjou ziet. Die worden dan 'vrienden' genoemd, ook al ken je ze van haar nog pluim. Je zit thuis, goed afgeschermd, en je kunt, uitgezonderd storende seks en andere 'onwelvoeglijke' gedragingen, zelfs onder een volledig verzonnen identiteit de grootste kul jouw (al dan niet door jezelf beperkt) wereldje insturen. En dat gebeurt op die 'sociale media' dan ook veelvuldig.  Neen, beter gezegd, eerder hoofdzakelijk, ja zelfs uitsluitend. Uitgezonderd bij een héél klein aantal 'negativistische zeurpieten' zoals ondergetekende.

Terwijl facebook zich in feite eerder leent voor breed-maatschappelijke debatten over alles wat onze plaatselijke, gewestelijke, landelijke, Europese  en mondiale problematiek aangaat, wordt de hoofdmoot ervan ingenomen door inhoudsloze, nietszeggende ditjes en datjes, roddel, en meestal niets ter zake doende toogpraat over onderwerpen waar men helemaal geen mening over heeft.

Uitgezonderd in verkiezingperiodes, mijden Politici zich meestal van facebook. Diegenen die toch gebruik maken van de 'sociale media' bewegen  zich liever op Twitter, om reden dat die, wegens zijn beperktheid van het aantal berichtkarakters, beter geschikt is voor hun korte slogans en stellingen waar men liefst geen uitleg bij geeft, laat staan dat men met het 'gepeupel' in discussie zou treden. Sociaal...Het woord doet mij bijna kotsen als ik het hoor uitspreken door diegenen die enerzijds rouwregisters opstarten voor een, niet persoonlijk gekende, wegens zijn/haar media-interessante dode, maar schouderophalend de andere kant opkijken voor de ontelbaren die, meestal in gruwelijke omstandigheden, dagelijks het leven laten als gevolg van het menselijk individualisme, groepsegoisme, nationalisme, en manipulisme.

De feitelijkheid dat facebook af en toe bij verdwijningen en opsporingen ook positief kan gebruikt worden kan echter geen verantwoording zijn voor het 'oneigenlijk' gebruik welke het zo populair maakt.

Neen, 'sociaal' betekent voor mij heel wat anders dan het cocoonachtig, individueel, al dan niet onder dekking van, een schuilnaam, communiceren met zelfgekozen zogenaamde 'vrienden' welke die bepaling hoofdzakelijk verdienen omdat ze 'tot jouw groep' 'interessesfeer' of' 'gelijkgestemden' behoren. Dat noem ik niet 'sociaal', maar (vrijblijvend) 'groepsindividualisme'.

Mensen zijn van nature weliswaar biologisch (noodzakelijkerwijs) sociaal, maar psychisch zijn ze dat helemaal niet. In tegenstelling tot de (andere) in sociale groepen levende diersoorten, zijn zij individualistisch, egoïstisch, en egocentrisch. Enkel de drang tot 'overleven', wat de laatste paar eeuwen geëvolueerd is tot het streven naar succes, bezit en welstand, dwingt hen enigszins tot 'sociaal zijn.. Tot hoever dat 'sociaal zijn' strekt, zowel de mate waarin, de selectiviteit van, en de actieradius waarbinnen (groep, land, wereld), is dan weer afhankelijk van de sterkte van zijn natuurlijk individualisme, en het inzicht dat het overleven van het individu en zijn nakomelingen juist afhankelijk is van zijn sociaalvoelendheid.

Maar in de hedendaagse mondiale maatschappij, geldt dit niet enkel tegenover zijn omgeving maar veel meer van zijn wereldwijd 'sociaal zijn'. En het is twijfelachtig of wij ooit tot dat besef komen...

Ons sociaal zekerheidstelsel is grotendeels gestoeld op het 'solidariteitsprincipe'.

Dat is het principe van de ordinaire verzekering, zoals levensverzekering of brandverzekering. Men betaalt (via de afhoudingen op het loon) een periodieke verzekeringspremie en krijgt daarvoor in bepaalde omstandigheden of periodes een bepaald bedrag voor terug.

Zo hebben wij voor iedereen een verplichte ziekteverzekering, waar, behalve de gemeenschappelijke financiering via de sociale bijdragen, iedereen  een rechtstreekse gelijke individuele premie aan een ziekenfonds betaalt, en ook een gelijke terugbetalingvoor zijn ziektekosten ontvangt. (met uitzondering voor de laagste inkomensgroep, welke een hogere terugbetaling geniet)

In andere gevallen, zoals o.a. de kinderbijslag, gaat het om inkomensafhankelijke sociale bijdragen, inhoudingen op lonen of vergoedingen, maar gelijkwaardige uitkeringen. 

Een derde groep zijn uitkeringen, zoals studietoelagen, waar de toekenning ervan inkomensafhankelijk wordt gemaakt.

Een laatste groep  zijn de 'omstandigheidverzekeringen', waaronder werkloosheiduitkeringen en pensioenen, die al dan niet variabel in tijd, afhankelijk zijn van het laatst bekomen, of gedurende gans de arbeidsperiode verdiende arbeidsinkomen.

Zoals heel wat begrippen, is ook de solidariteit, wegens zijn toch wel enigszins uiteenlopende invulling, een eerder omstreden beginsel.

Het Marxistisch-socialistisch denken vertrekt vanuit de gelijkwaardigheid van alle mensen. Daaruit vloeit de sociaal-democratische  solidariteit  uit voort door welke de sterkeren behulpzaam zijn in het  verschaffen van de middelen tot het bekomen van welvaart aan de zwakkeren. In het neo-liberale denken gaat men eerder uit van de verdeling van die middelen aan iederéén, al dan niet in verhouding tot hun ongelijkwaardige individuele kracht.

m.a.w. solidariteit is ofwel, het verdelen van de door sterkeren afgestane middelen, uitsluitend onder de zwakkeren, ofwel de, al dan niet de omgekeerd evenredige 'herverdeling' ervan aan iedereen, dus zowel aan de sterken als de zwakken. Dat laatste haalt men aan om 'het delen' aanvaardbaar te maken voior diegenen die een (groter) deel van hun verdiensten afstaan aan de 'hulpbehoevenden.

Gelijkheid is het meest op hypocriete wijze gebruikte woord in onze maatschappij . 'Gelijke behandeling' en 'gelijk voor de wet', worden zowel door links als rechts als rechtvaardige en eerlijke beginselen beschouwd. Maar is dat wel zo?

Is het 'gelijk behandelen' van mensen met verschillende mogelijkheden zo rechtvaardig? En doen wij dat in de praktijk wel degelijk?

Er zijn voorbeelden bij de vleet om zowel het ene als het andere te bewijzen. De, zowel positieve al negatieve discriminatie, op grond van opleiding, diploma, kennis, verstandelijke vermogens, voorkomen, assertiviteit, leeftijd, en sociale status, zoals dat in onze samenleving als aanvaardbaar wordt beschouwd, is,  op zijn zachts gezegd toch wel onrechtvaardig te noemen.

In deze 'streversmaatschappij is vrijwel alles gestoeld op de 'ON-gelijkjheid', die mede wegens de natuurlijke menselijke geaardheid ervan, in onze maatschappij is ingebed.

Het streven naar 'gelijkheid' is dan ook onrealistisch, utopisch en volstrekt onhaalbaar.

Er zijn tal van schrijnende voorbeelden van hoe onrechtvaardig 'gelijke behandelingen' kunnen zijn.

Zo zijn alle lineaire belastingen, (dus voor iedereen gelijk)  zoals taksen, btw e.d. volstrekt onrechtvaardig op grond van het feit dat de minderbedeelde daardoor een groter percentage van zijn uitgaven (en dus ook van zijn  inkomen) moet afstaan aan de gemeenschap, dan de beter vermogende.

Ook ons strafrecht behandelt, als het om geldboeten gaat, de minder vermogenden onrechtvaardig, gezien de strafmaat van eenzelfde geldboete in feiten groter wordt, al naargelang het vermogen/inkomen van de gestrafte kleiner is.

Op arbeidsvlak is de discriminatie eveneens permanent: Hoe zwaarder en intenser het werk, en hoe moeilijker de arbeidsomstandigheden, hoe minder meestal de verloning.

In tegenstelling tot de onnatuurlijke gelijkheid, is 'gelijkwaardigheid' een beoordeling van een toestand of  'zijn'.  Zo is een vrouw niet gelijk aan een man. Zij is van nature fysiek minder krachtig, heeft een andere (uiterlijke) lichaamsbouw en is wegens haar specifieke biologische kenmerken tot andere dingen in staat dan de man. Nochtans kan (en dient men) de vrouw maatschappelijk en moreel als gelijkwaardig aan de man  te beschouwen (en visa versa).

Iemand als gelijkwaardig beschouwen houdt in dat men hem/haar hetzelfde beoordeeld en alles  in dezelfde mate laat 'ervaren', waardoor het best mogelijk en/of nodig kan zijn dat men hem/haar hen daartoe de ontbrekende middelen moet verschaffen. Zo is een 'gelijkwaardige straf een straf die niet zozeer gelijk is, dan wel als gelijkwaardig wordt ervaren.

Sinds het begin van deze eeuw, en vooral sinds de aanvang van de huidige economische crisisperiode wijzen steeds meer economen en financiële experts op het feit dat ons huidig sociaal zekerheidstelsel, voornamelijk als gevolg van de vergrijzing onbetaalbaar wordt.

De zogenaamde naoorlogse 'babyboom' , welke in vergelijking met de nataliteit in het begin van de vorige eeuw helemaal niet uitzonderlijk was, maakt dat mede wegens de sterke daling van het kind-sterftecijfer en de spectaculaire verhoging van de gemiddelde levensduur, er nu een ongezonde economische wanverhouding begint te ontstaan tussen het aantal actieven en niet-actieven.

Een steeds kleiner aantal werkenden moet een steeds groter deel van hun inkomen afstaan  aan een steeds groter deel gepensioneerden. Komt daarbij dat in tijden van tanende tewerkstelling die verhouding supplementair vergroot wordt. 

Een structurele 'hervorming' ervan is dan ook onvermijdelijk, klinkt het. En daar is iedereen het over eens. Maar, nogmaals, zoals hiervoor reeds aangehaald, kunnen begrippen een verschillende omschrijving hebben, al naar gelang zij in een 'links', dan wel 'rechts' discours worden gebruikt.

Voor de voorstanders van de "herverdeling" dient de aanvulling van het sociaal

zekerheidstekort te gebeuren door een grotere bijdrage van de kapitaalkrachtigen.

Maar zelfs de sociaaldemocraten, die het oorspronkelijk socialistische 'herverdelingsprincipe' nog enigszins, in weliswaar verwaterde vorm aanhangen, huldigen het ietwat dubbelzinnige 'iedereen'-idee. Daarmee beogen zij zich het aura van een 'volkspartij' aan te meten. Een partij voor iedereen.

Iedereen moet volgens hen meer welvaart hebben. (dus ook diegene die dat al zat hebben. En zo dient ook iedereen zijn "steentje bij te dragen aan de oplossing van de crisis', waarmee zij dus stilzwijgend bedoelen dat ook de minderbedeelden  voorlopig best wat mogen inleveren.

De solidariteit is dus 'visa-versa'. Kwestie van enige solidariteit aan de dag te leggen met de door de crisis eveneens getergde grootverdieners, investeerders en speculanten?

Voor de verdedigers van de liberale individuele vrijheid dient men zich te hoeden om degenen die ons sociaaleconomisch vrije-marktsysteem 'werkbaar' houden, dus juist die kapitaalkrachtigen, 'onderuit' te halen. Daarom opteren zij eerder voor een 'besparen' (afkalven) binnen het zekerheidsysteem, bij middel van grotere 'responsabilisering', ook en vooral van de minderbedeelden. Bij een dergelijk denkbeeld is het 'eigen schuld - dikke bult'  principe niet zo ver weg.

Een klein positief lichtpuntje in de 'sociaal-liberale opstelling is dat zij een groot deel van die 'besparing' willen zoeken in het afbouwen van de sociale betoelaging voor diegenen die het helemaal niet nodig hebben. Probleem is dat sociaaldemocratisch 'links' dhelemaal niet ziet zitten aangezien daar een relatief groot deel van hun aanhang onder valt.

Hoe dan ook, dient een 'sociale' hervorming van onze sociale zekerheid er in de eerste plaats voor te zorgen dat diegenen waarvoor ze bedoeld is: de noodlijdenden en de minderbedeelden, er zeker niet slechter van worden, integendeel.

Als de bedoeling, het betaalbaar houden van het systeem, afgezien van een wijziging van de inkomstenbronnen, eveneens een vermindering van de 'onnodige' uitgaven dient in te houden, kan men men moeilijk anders dan zich vragen stellen bij het onnodig uitdelen van gemeenschapsgelden aan de categorieën die dat helemaal niet nodig hebben, en voor wie dergelijke toelagen eerder 'bijkomend zakgeld' betekenen.

Hoe zou het komen dat tot heden nog geen enkele partij met een studie heeft uitgepakt waaruit zou blijken dat, als men alle uitkeringen, zowel ziekte- en geneesmiddelenvergoedingen, werkloosheid, kinderbijslag, schoolgeld en dergelijke sociale subsidieringen, inkomens- en vermogensafhankelijk zou maken, zoals dat met de studietoelagen het geval is?

Waar is de redelijkheid bij het, zelfs procentueel, verminderen van alle pensioenuitkeringen, terwijl een niet onaardige minderheid van de gepensioneerden, zo niet met de opbrengst alleen al, dan toch met het  opsouperen van een deel van hun vermogen, gerust tot voorbij de honderd jaar luxueus kunnen leven?

voor iedereen een gelijkwaardig  levenswaardig netto pensioen van bvb € 1400,- voor alleenstaanden, €1100 voor samenwonenden en 1800 voor gezinshoofden zou weliswaar voor ambtenaren en de beter-verdienende privé-werknemers in verhouding tot nu een aderlating betekenen, maar zou in ieder geval rechtvaardiger zijn dan de maatregelen die het huidige principe van 'het in verhouding behouden van de levensstijl' zouden moeten beschermen, en waar vooral de relatief lage pensioenen de dupe zouden van zijn.

Men kan onze sociale zekerheid probleemloos betaalbaar houden als men ze herwerkt tot datgene waarvoor een sociaal zekerheidstelsel naar de geest bedoeld is: een systeem  waardoor ALLEEN diegenen, die wegens  gebrek aan mogelijkheden en/of kunnen, (ziekte, werkloosheid, handicap, leeftijd enz.) niet of onvoldoende in staat zijn zichzelf een maatschappelijk aanvaardbaar  levenspeil te bezorgen, daartoe worden ondersteund, en waardoor iedereen (met uitzondering van 'zware' beroepen) na een 45-jarige loopbaan (welkloosheid- en ziekteperiodes incluis) behoorlijk van zijn laatste levensperiode kan genieten.

De vraag is niet of  wij de sociale zekerheid kúnnen betaalbaar houden, maar of wij dat wíllen!

Renaat Van Poelvoorde

“'Integratie is belangrijker dan de godsdienstvrijheid en voor islamitische meisjes gelden dezelfde wetten als voor alle andere Zwitsers.” Dat heeft een rechtbank in het kanton Aargau beslist in een zaak waarbij streng gelovige moslims hun dochter wilden laten vrijstellen van het zwemonderwijs.

De ouders vonden het onvoldoende dat hun dochter was toegezegd dat ze tijdens de zwemlessen een boerkini mocht dragen. Als lid van de sjiietische geloofsgemeenschap vonden ze het evenmin kunnen dat de zwemlessen door een man gegeven werden en al helemaal niet dat toeschouwers van buitenaf binnen in het zwembad  konden kijken.

De ouders spanden een rechtszaak in maar vingen zowel bij de regering als de administratieve rechtbank van het kanton Aargau bot. Ook in beroep werd de klacht door het hoogste gerechtshof afgewezen.

De rechtbank oordeelde dat sportlessen in het in Zwitserland bestaande maatschappelijke milieu “een in het belang van het kind belangrijke socialiserende functie” toekomen en dat net daarom een afscherming van islamitische kinderen verhinderd moeten worden.

Wie naar Zwitserland emigreert moet daar bepaalde beperkingen en veranderingen van de leefgewoontes bijnemen, oordeelde de rechtbank.

In België dreigt het onder impuls van links enigszins de andere kant op te gaan.  De oorspronkelijke integratienoodzaak wordt  stapsgewijs verdrongen door het steeds meer op de voorgrond tredende belang van de godsdienstvrijheid en –beleving en de drang tot het behoud van de thuislandcultuur.

Men heeft het tegenwoordig niet meer over het integreren van de vreemde culturen in onze samenleving/cultuur, maar over maar over het diversiteit en multiculturaliteit. Onder het mom van ‘wat ons samen bindt’ propageert men de creatie van een met verschillende culturen, naast elkaar-belevende, samenlevende maatschappij.

Als wij enkel die ‘dingen die ons binden’, dus waar wij gelijkaardig denken en handelen samendoen, houdt dat eveneens in dat wij deze waar wij verschillend in denken en handelen ook apart beleven.

Zo bestaat het de sommige jeugd- vrijetijds-- en andere bewegingen, welk de voorbije decennia uniseks zijn geëvolueerd, zich terug zoals vroeger gaan opsplitsen in aparte groepen voor vrouwen en mannen omdat zij anders niet toegankelijk zijn voor de meer fundamenteel ingestelde islamieten.  Ook het al dan niet toelaten in openbare diensten van levensbeschouwelijke kenmerken  zoals de hoofdoeken, en het veralgemenen van halal- en haramvoedsel in kindercrèches en scholen, wijst niet alleen op een steeds groter wordende tolerantie voor de bijzondere aspecten van andere culturen en godsdiensten maar ook op een vorm van een deels omgekeerde integratie van de  autochtone in de allochtone cultuur.

In sommige kringen wordt zelfs de taalintegratie in vraag gesteld. Zo vindt het Genkse stadsbestuur het  stilaan tijd worden dat er in ons onderwijs meer aandacht komt voor het Turks en Marokkaans, de thuistalen van een groeiend aantal leerlingen in de voormalige mijngemeenten. Ook in de kinderopvang en vrijetijdssfeer zou er volgens het stadsbestuur meer aandacht moeten zijn voor anderstaligheid, nu er meer en meer kinderen op de schoolbanken terechtkomen die een andere thuistaal hebben dan het Nederlands.

Een enquête in de lagere scholen van Genk heeft uitgewezen dat de kinderen, naarmate ze ouder worden, niet meer graag taal - lees: Nederlands - leren. Sommigen ontwaren zelfs een groeiende regelrechte aversie tegen het Nederlands, al wordt dat door het buurtwerk en onderwijs tegengesproken.

Of men hierbij bedoeld dat men zich ook in taalgebruik moet kunnen ‘onderscheiden’, ook al wordt  daardoor de communicatie tussen autochtonen en allochtone kinderen  bemoeilijkt, of men er aan denkt om leerkrachten en opvoeders ook een  minimumkennis van bvb Turks en Arabisch als vereiste op te leggen, is niet zo duidelijk. Daarbij kan men dan uiteraard vragen hebben bij het discrimineren van Poolse, Russische, Tjechische, en andere midden en Oost-Europese en centraal-Afrikaanse  kinderen.

Als sociaaleconomisch extreem-links persoon voel ik mij helemaal niet gebonden aan het zogenaamd ethisch-links gedachtengoed dat de tegenstand van de autochtone bevolking t.o. van een voor hen te ver doorgedreven geïmmigreerde culturele en/of religieuze vrijheidsbeleving  als discriminatie beschouwt.  Ik geloof weliswaar in een  multiculturele samenleving, maar dan een samenleving met een cultuur  waar bepaalde, elementen van de geïmmigreerde culturen, voor zover zij niet in tegenstrijd zijn met de geldende waarden en normen en gedachten van de  autochtone cultuur, in deze laatste zijn geïntegreerd..

Thuis, in familiale kring en besloten gemeenschap, heeft iedereen het recht om met instemming van de andere aanwezigen, te doen en laten wat hij wil. In het openbaar, gebruik makend van openbare dienstverleningen, en zeker als vertegenwoordiger of dienstverlener van de globale gemeenschap en/of overheid, dient men zich te schikken aan de geplogenheden die de meerderheid van de samenleving als nodig en/of aanvaardbaar beschouwt. Als dat een inperking van de godsdienst- of cultuurvrijheid vereist, dan is dat voor de leefbaarheid en werkbaarheid van de samenleving een noodzaak.

Bijgevolg kan ik mij dan ook volledig vinden in het oordeel van de rechtbank  in het  Zwitserse canton Aargau,die stelde dat, eenieder wie zich in een ander land vestigt,  er de door de daar geldende cultuur opgelegde beperkingen en veranderde leefgewoonten moet bijnemen, kan ik volledig bijtreden.

Renaat van Poelvoorde

Na de CD&V en SP.A, kon de Open VLD natuurlijk niet achterblijven, en schreef haar kersverse nieuwe voorzitster, Gwendolyn  Rutten, zich in ijltempo letterlijk uit de naad met een tekst waarmee zij haar zieltogende,  in de touwen hangende partij, terug overeind hoopt te krijgen . In tegenstelling tot de terug iets meer naar links opschuivende  Bruno Tobback, die met  een zogenaamde nieuwe beginselverklaring, zijn partij naar een nieuwe Vlaamse meent te stuwen,  gaat zijn blauwe collega zich wat verder aan de tegenovergestelde (rechtse) kant opstellen, om ons daar te vergasten op zowaar een nieuwe politieke lente. De politiek is namelijk iets gemakkelijker te manipuleren, dan de natuurlijke seizoenen, denk ik dan.  

Terwijl wereldwijd alle eminente economen, financiële experts, en ‘supermario’s  zich reeds enkele jaren suf denken hoe het in terminale toestand verkerend  kapitalistisch systeem drijvend te houden, komt Gwendolyn doodleuk met een enigszins verontschuldigende glimlach vertellen hoe eenvoudig de oplossing van een crisis wel kan zijn. Als methode haalt zij gewoon, de indertijd  door Verhofstadt gelegde donkerblauwe steen van onder het sociaal-liberale stof, en hop, met meer vrijheid (voor wie dat nodig heeft), meer verantwoordelijkheid (voor wie dat tot heden niet voldoende had) en ondernemerschap (eigenlijk voor iedereen),  is volgens haar de klus in no time geklaard. 

Daartoe dienen volgens haar de middenveldorganisaties beter opgedoekt. Want als individuen zich grootschalig gaan verenigen, worden machtsgroepen gecreëerd, en die fnuiken te veel het individuele initiatief van de ‘geëngageerde (lees kapitaalkrachtige) burger. Daarom wil zij het middenveld vullen met de ‘ minder-begaafden’ en –‘gegoeden’, zodat die zich daar, eventueel in kleine vrijwillige groepjes om mekaar, en als het even kan ook om de armen bekommeren. Dat scheelt dan een hap op de borrel, en het helpt ‘de staat’ te ‘ontvetten’. Daardoor brengt zij dan ‘het overheidsbeslag’ naar omlaag en hebben de ‘geëngageerden’ meer baat bij al hun inspanningen, waardoor ze dan meer eerder zijn om, zo nodig (vrijwillig), ten gerieve van de onverbeterlijke schooiers die niet voor niets  laaggeschoold, werkloos of en werkonbekwaam zijn,  wat kruimels van hun rijkgevulde tafels laten te vallen,  .

Gans het Gwendolyn-boekje ademd de natuurlijke geur van de wet der wildernis. Maar dan wel een wildernis waar wolvenhorden, mierenkolonies, en andere in kudde- en min of meer in sociale groep levenden niet in thuishoren.  Een wildernis van solitairen die, voor zover hen dat uitkomt  en ze bruikbaar zijn, zich ook met anderen bezighouden, al was het maar om hen op te eten.  

Vrijwel alle voorstellen die Rutten in haar boek formuleert zijn, ofwel reeds ten overvloede door andere (neo-liberalen) aangehaald,  ofwel,  politiek niet verkoopbaar, onbetaalbaar, of ronduit onuitvoerbaar. Eén ding hebben zij vrijwel allen met mekaar gemeen: zij zijn meestal  asociaal, steeds ten voordele van de meer vermogenden, en ten nadele van de minderbedeelden.

 Zo moet volgens haar het overheidsbeslag – het aandeel van publieke middelen in wat we allemaal jaarlijks produceren en besteden in ons land – omlaag. Dat wil zij tegen 2020 terugbrengen tot onder de 50 procent. Nu is dat bijna 55 procent. Daarbij (opzettelijk?) vergetend dat het overgrote deel daarvan rechtstreeks of onrechtstreeks terugvloeit naar de individuele burger of groepen van burgers. Het spreekt voor een neo-liberaal uiteraard voor zichzelf dat de bezuinigingen die daar het onoverkomelijk gevolg van zijn, geenszins de gegoede klasse mogen  treffen (Al was het maar omdat wij volgens de liberale gedachte onze welvaart aan hen hebben te danken). Dus moet dat dan maar via de openbare dienstverlening en sociale zekerheid. Het mag duidelijk zijn wie daar dan de dupe van wordt... 

En uiteraard heeft zij ook “een Belgisch systeem” van mini-jobs in gedachten, waarmee zij ‘flexibele en betaalbare’ jobs in arbeidsintensieve sectoren met piekmomenten zoals dat bijvoorbeeld in de Horeca bedoeld. Wat met ‘flexibel’ en ‘betaalbaar’ wordt bedoeld hoeft, voor mensen die bij middenstanders en privépersonen zijn tewerkgesteld,  geen verdere uitleg.

Voor liberalen zijn belastingen een, liefst zo klein mogelijk, noodzakelijk kwaad. Daarom wil de blauwe voorzitster een radicale hervorming van onze fiscaliteit en stelt zij voor om de personenbelasting terug te brengen tot twee redelijke tarieven van 25 en 45 procent, met daarbij de afschaffing van de wirwar aan uitzonderingsmaatregelen, aftrekposten en gunstregimes. Darnaast wil zij ook het belastingvrije minimum op trekken tot het niveau van het leefloon. Op het eerste zicht lijkt dat inderdaad voor de overgrote meerderheid van de bevolking een aanvaardbare regel.

Nochtans zullen velen bij net nakijken van hun belastingaanslagbrief merken dat er een wezenlijk verschil is tussen het belastbaar bedrag, en het werkelijk netto belastbaar bedrag na alle aftrekposten en verminderingen welke, afhankelijk van inkomens- en/of omstandigheidscategorie werd toegewezen.

 Heel wat van deze aftrekposten en verminderingen wil Gwendolyn Rutten afgeschaft zien.  Zou het een toeval zijn dat  heel wat lagere inkomens helemaal geen profeit halen haar voorgestelde hervorming? En, wie dan wel?

Bovendien kan men zich best voorstellen dat dit idee als doelstelling heeft om het totaal aan inkomensbelasting te verminderen. Indien dat werkelijk zo is, blijft de vraag onbeantwoord, hoe men dat verlies aan gemeenschapsinkomsten gaat compenseren. 

Rutten pleit voor een streng en rechtvaardig asielbeleid met duidelijke en korte procedures. Ze wil daarbij ook het debat over economische migratie aangaan.Wat streng, rechtvaardig, duidelijk en kort, juist bestekenen laat, Gwendolyn aan de lezer van het boekje over. Maar toelichtingen, de voorbije jaren dienaangaande gedaan door haar liberale vrienden, leren dat het t dient te resulteren in het toelaten van wie hier economisch bruikbaar is, en terugsturen van diegenen die, zoals liberalen dat zo mooi zeggen, “die geen eigen verantwoordelijkheid (kunnen of willen) opnemen”. Of in de omgangstaal gezegd, diegenen die wij niet kunnen gebruiken. 

Ten einde als goed politicus ook iets totaal onzinnig voor te stellen, wil zij de inspraak van de bevolking “tastbaar maken”, “door mensen de vrijheid te geven om zelf een bepaald percentage van hun belastingen toe te wijzen”. Wat men zich daar moet bij voorstellen, wordt  wijselijk in het ongewisse gelaten. Of dat ook maar iets zou kunnen veranderen aan de feitelijkheid dat de belastinginkomsten verdeeld en bestemd worden volgens de regeringspartijen dat wensen en/of noodzakelijk achten, is een vraag die ontegensprekelijk negatief dient beantwoord te worden. Een dergelijk bedrieglijk voorstel dient dus enkel om de onnadenkende burger het idee te geven dat het beleid, ook buiten de verkiezingsperiode, met hem enige rekening houdt. 

En dan is er haar oplossing van de te hoge loonkost, die volgen haar inzien grotendeels is te wijten aan niet-arbeidrelevante verzekeringkosten, zoals de patronale bijdragen voor ziekteverzekering en kindergeld, welke veel beter uit de ‘algemene middelen, dan via de sociale bijdragen gefinancierd zouden worden. Dat die ‘algemene middelen’hoe dan ook door  bijkomende belastingen dienen aangevuld te worden, is blijkbaar het minste van haar zorgen.

Liberalen schijnen een chronische blindheid aan de dag te leggen als het gaat over lasten- loonkost- en bijdragevermindering, welke ze gemakshalve zoniet volledig, dan toch grotendeels menen kunnen op te vangen door de overheid zogenaamd te ‘ontvetten’. Daarbij moedwillig negerend dat 91% van wat wij met zijn allen aan ‘de staat’ betalen, rechtstreeks of onrechtstreeks terugvloeit naar de individuele burger en/of groepen van burgers. 

De voorbije regeringsonderhandelingen hebben bewezen dat als het op ‘ontvetting van de overheid’ aankomt, wat uiteraard grotendeels een vermindering  van de geldstroom naar de bevolking betekent, het niet de tegemoetkomingen aan de betergegoeden zijn, maar het deze naar de minderbedeelden en de onfortuinlijken zijn, waar in geknipt wordt. Het waren vooral de Vlaamse liberalen die aan de onderhandelingstafel de aanslag op de grote bedrijfsvoertuigen tegenhielden en eisten dat de besparingen zouden gebeuren door o.a. de werkloosheidsuitkering in tijd te verminderen en de welvaartsenveloppe van de laagste inkomens met bijna de helft te verminderen.  

Het ‘werkstuk’ van de voorzitster van de Vlaamse liberalen, dat taalkundig heel wat beter en waarschijnlijk zelfs beter begrijpbaar is geschreven, dan proza  van ondergetekende, is een bloemlezing over hoe eenvoudig en positief de toekomst er uitziet voor wie gebruik maakt (kan maken) van de hem geboden vrijheid, en daar met een minimum aan moed en veel  engagement zijn verantwoordelijkheid in opneemt. Men waant zich zowaar op een Teambuildingweekend van Microsoft of Google. Maar dan wel een weekend waar diegenen die, bij gebrek aan middelen en/of mogelijkheden, van vrijheidsbeleving, moed, engagement, en verantwoordelijkheid, onvoldoende,of zelfs helemaal geen kaas hebben gegeten, totaal ontbreken. 

Het boekje is een ode aan het kapitalisme, hier en daar met een, zij het smaakloos, sociaal sausje opgesmukt, ten einde het verteerbaar en aantrekkelijk te maken voor de centrum-liberalen die de laatste jaren naar CD&V en N-VA zijn uitgezwermd. Alles in de hoop dat de blauwe verloren zonen en  dochters nog vóór de verkiezingen van volgend jaar naar hun oorspronkelijke stal terugkeren. 

Misschien hoop& Gwendolyn met haar partij toch dan toch weer iets te betekenen te hebben op het slagveld dat in 2014 het Belgische Waterloo dreigt te worden…

Renaat van Poelvoorde