over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
31-08-2008
Rusland heeft de Georgische gebieden Zuid-Ossetië en Abchazië als onafhankelijke landen erkend. De Westerse landen schreeuwen 'moord en brand' over zoveel aantasting van de 'territoriale integriteit' van het grondgebied van de staat Georgië. Dat zijzelf enkele jaren geleden hetzelfde, met identiek dezelfde motivering deden door de onafhankelijkheid van de Joegoslavische provincie Kosovo uit te roepen weerhoudt er de hypocriete ministers van Buitenlandse Zaken, zoals Karel De Gucht, niet van om te spreken van een "'schandalige' en 'onaanvaardbare' daad vanwege de Russen"
Toen in de jaren zestig Chroetjev een communistisch regime installeerde op Cuba en het militair met raketten wou steunen, ontketende de Amerikaanse toenmalige president ei zo na bijna een derde wereldoorlog. Nu dat de Nova vrijwel alle buurlanden van Rusland wil inpalmen, en de russen zich angstvallig bedreigd voelend een paar, in meerderheid door Russen bevolkte kleine gebieden uit de Westerse invloed wil houden, spreekt men van "agressief machtsvertoon" en "onaanvaardbare (de facto) gebiedsuitbreiding".
Dat men opnieuw gaat moeten rekening houden met de stilaan gerecupereerde Russische beer, breekt de westerse leiders zuur op. Vooral nu ze, ontwakend uit hun euforische slaap, merken dat ze voor een relatief groot deel afhankelijk zijn geworden van Russische gas- en olieleveringen.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat een kritisch iemand zoals ik zich ergert aan de al dan niet misleidende, dubbelzinnige, domme, of gewoonweg foute krantenkoppen. Zo bloklettert de krant 'De Morgen' vorige zaterdag dat "Negen op tien scholieren hun rijbewijs gratis op school kunnen halen" . Voor wie zich de moeite getroost om ook het bijbehorend artikel te lezen (en dat doet lang niet iedereen), wordt de euforie heel wat minder als men merkt dat het hier niet om het rijbewijs zelf gaat, maar om het goedkoopste deel van de voorbereiding om een rijbewijs te behalen: nl. de theoretische lessen en het theoretisch examen. Voor het veel duurdere en moeilijkere deel, de praktische rijopleiding en -examen zelf, blijft men vooralsnog aangewezen op de 'vrije begeleiding' of de rijscholen, en de examencentra.
Even verder in het artikel wordt weliswaar gewag gemaakt van het voornemen om in de toekomst ook een deel van de praktische rijopleiding 'gratis' te maken, maar dat moet de minister eerst samen met de Vlaamse Stichting Verkeerskunde via 'een ronde tafel' nog eens bekijken.
Vraag is of in tijden van smeltende gletsjers, afbrokkelende poolkappen, door smog en ozon verstikkende grootsteden, de gemeenschap het gemakkelijker en goedkoper moet maken om meer autobestuurder, dus gebruikers, dus files, dus wegen, dus co² en fijn stof -uitstoot te produceren. Ook al gaat het maar om een 'luttele' 3 miljoen, misschien zou men dat geld beter aanwenden om het openbaar vervoer verder te optimaliseren, toegankelijker, en betaalbaarder te maken. Of... om in de scholen aan mobiliteitsmentaliteitswijziging te doen...
Terwijl men zich hier afvraagt hoe het met dit land verder moet in september, nu de drie bemiddelaars orakelen dat er geen sprake kan zijn van een staatshervorming, houdt onze federale eerste minister zich in Peking bezig met columns te schrijven over hoe voorbeeldig de Belgische (?) atleten het er van afbrengen. Misschien maakt zijn entourage hem wat anders wijs, maar naar mijn weten heeft daar nog geen enkele landgenoot een noemenswaardige (olympische) prestatie geleverd, en ziet het er maar twijfelachtig uit of er iemand voor deze, volgens velen op sterven na doodbloedende natie zelfs maar één enkele mediale zal in de wacht slepen. Hopelijk gaat hij niet bij zijn Chinese ambtgenoot ten rade, en neemt hij hun aanpak m.b.t. Tibet niet als voorbeeld om het binnen zijn kartel steeds meer de kop opstekende 'onafhankelijkheidsmonster' (of hoe moet men de drang naar een confederaal systeem anders benoemen) te bedwingen.
Ondertussen schreeuwen zowel werkgevers als vakbonden moord en brand, de enen omdat de inflatie-achternahollende indexkoppeling steeds meer onze economie zou bedreigen, de anderen omdat ondanks die indexkoppeling de koopkracht van de mensen blijft dalen. Verder heeft de vakantieperiode die het politieke bedrijf tot bezinning moest brengen, er daarentegen voor gezorgd dat de loopgraven dieper, de wallen sterker zijn gemaakt , en de stormrammen geperfectioneerd werden.
Na een ver van hete zomer volgt waarschijnlijk een zwoele herfst, met af en toe een klein stormetje, om uiteindelijk in een koele winter de grote slag van de gewestverkiezingen voor te bereiden. Hoe dit land er de komende lente, en zomer zal gaan uitzien, en in welke economische en sociale staat het zal zijn, is de grote vraag. Het antwoord is niet te lezen in de columns van onze regeringsleider in Peking. Waarschijnlijk omdat hem hier niemand die vraag stelt...of durft te stellen.
Een staatssecretaris die voldoende 'tot bezinning ' is gekomen
Gelukkiglijk zijn er ook nog Belgische ministers die bij hun terugkeer uit vakantie NIET onmiddellijk terug het vliegtuig opstappen voor een tiendaagse uitstap naar de Olympische Spelen om zogenaamd onze (ondermaats) presterende atleten aan te moedigen. Iemand die meent dat hij reeds meer dan genoeg tijd heeft gehad om tot bezinning te komen" en in België, meer dan in Peking, iets kan doen voor zijn landgenoten, is staatssecretaris voor Armoedebestrijding Jean-Marc Delizée. Hij vindt namelijk terecht dat bij de berekening van de index veel te weinig rekening wordt gehouden met de sterk gestegen energie- en huurprijzen, en daar dringend wat moet aan gedaan worden.
Er zijn dus toch nog politici die eerst geen doorgedreven staatshervorming nodig hebben om zich bewust zijn van het feit dat in de indexkorf, energie en huur amper voor 15 procent meetellen, terwijl voor de meeste lagere inkomens, zowel in Vlaanderen als in Wallonië, de woonkost 50 à 60 procent uitmaken van het gezinsbudget. Benieuwd of het voorstel van Delizée om de berekening van de index aan te passen, en zodoende meer in functie van de lage inkomens te laten werken, genade vindt bij de centrumrechtse vertegenwoordigers. Maar ik vrees dat deze in de eerste plaats bezorgd zijn voor de 'welvaart' van diegenen die er, ondanks de stijgende energiekosten, nu nog steeds "wel bij varen"
Of het positieve effect van een 'rustgevende vakantie' lang zal uitdeinen, valt te betwijfelen. Afgezien van de onverkwikkelijke politieke soap die eind september dit landje wereldwijd nog belachelijker zal maken dan het al is, staat in het najaar de kleinsverdieners en minderbedeelden een nieuwe 'energieschok' te wachten die veel gezinnen in financiële problemen zal brengen. De aardgasprijs voor de doorsnedenconsument ligt op dit ogenblik maar liefst 50,5 procent hoger vorig jaar, en volgens de sectorspecialisten zal die in de komende maanden alleen maar verder stijgen. Meer dan twee miljoen Belgische gezinnen verwarmen zich met aardgas, 1,7 miljoen gezinnen met stookolie. De prijs van stookolie gaat sinds enkele weken wel in dalende lijn, maar staat wel nog altijd 60 procent hoger dan een jaar geleden. En of dat nog niet genoeg zou zijn, hebben wij ook nog de elektriciteitsprijs die voor een gemiddeld gezinsverbruik inmiddels met 20 procent is gestegenen, en het Water dat 7,4 procent duurder is geworden.
De opeenstapeling van hogere facturen brengt nu reeds almaar meer gezinnen in de problemen. Er is een sterke toename van de wanbetalingen, en dit niet alleen door kansarmen met een leefloon of werkloosheidsuitkeringen. Ook mensen met een job komen in de problemen. De grote schok zal er rond de jaarwisseling komen, wanneer de afrekeningen voor het afgelopen jaar in de bus zullen vallen en de energieleveranciers grotere voorschotten zullen vragen voor het komende jaar.
Misschien kan de man van 800.000, bij zijn terugkeer uit zijn 'bezinnende' vakantie eens denken aan hervormingen in energiesectoren, verlaging van lasten op basisbehoeften, het elimineren van onnodig geldstromen van gemeenschapsgelden naar woekerwinstmakende bedrijven. M.a. w.: 'Gemeenschapshervormingen' i.p.v. staatshervormingen...
Moet men Solzhenitsyn zijn Nobelprijs nu postuutm ontnemen?
Het leven van van de vorige week overleden Russische Nobelprijswinnaar Alexandr Solzhenitsyn zat vol contradicties. Samen met een andere landgenoot en eveneens Nobelprijswinnaar, Andrei Sakharov klaagde hij de uitwassen aan van het verkeerde uitgevoerde en totalitaire socialisme.
Als een door het westerse kapitalisme misbruikte symbool antisovjet symbool, was hij echter ook een scherp criticus van de liberale democratie en van het Westerse hedonisme en de lafheid van de VS, ondanks dat land hem asiel en bescherming bood tijdens zijn moeilijke jaren van ballingschap. En terwijl zijn familieleden VS-staatsburgers werden, heeft hijzelf dat steeds geweigerd..
Wellicht benadert het Rusland van vandaag in grote mate het tsaristische ideaal van Solzhenitsyn. Het is niet meer socialistisch, maar hevig nationalistisch, met een heropgebloeide orthodoxe kerk. Het huidige Rusland wordt terug gerespecteerd en gevreesd door zijn buurlanden. Solzhenitsyn is steeds vol lof geweest voor een ingewikkeld systeem van onrechtstreekse democratie, maar verwierp het concept van politieke partijen. In het Rusland van vandaag is er de dominante partij van Vladimir Poetin, waar regio's en steden de weinige vrijheid die ze na de val van het communistisch systeem verworven hadden, weer hebben verloren.
Solzhenitsyn was hevig in zijn verdediging van het etnisch Russisch nationalisme, en wou grenscorrecties om delen van Oekraïne en Kazakhstan annexeren. Bovendien kunnen zijn schrijfsels over de Russische Joden, historisch in vraag worden gesteld.
Paradoxaal genoeg verzoende Solzhenitsyn zich met Poetin en met andere KGB-officieren die het huidige Rusland besturen, hoewel hun voorgangers hem en miljoenen andere Goelag-slachtoffers folterden. Hij weigerde onderscheidingen van Gorbatsjov en Jeltsin, maar aanvaardde wel de prestigieuze staatsprijs uit de handen van Poetin.
Met de motivering van het Nobelprijscomité in het achterhoofd, kan men zich afvragen of hem de verleende Nobelprijs nu postuum terug zou moeten afgenomen worden?...
Krantenkoppen als "Wettelijke pensioen in Vlaanderen hoger dan in Wallonië" geven de indruk dat een gepensioneerde met dezelfde loopbaan, al naargelang in welk landsgedeelte hij woont, een verschillend pensioensbedrag zou krijgen. Tenminste zo begrijpt een man in de straat dat, die zijn informatiewerving beperkt tot de vetgedrukte hoofdtittels in de pers, en genoegen neemt met de hoofdlijnen van radio en televisienieuwsuitzendingen. Hopelijk wordt dit gegeven ook geen, door sommigen graag misbruikte misvatting, zoals de wijdverbreide kwakkel dat de lonen van vrouwen lager zouden zijn dan bij mannen. Dat deze ietwat sensatieachtige begrippen niet slaan op individuele bedragen, maar wel op gemiddelden, en bijgevolg geen enkele discriminatie, bevoor- , of benadeling inhouden, wordt meestal maar in beperkte mate aangehaald, of zelfs gewoonweg doodgezwegen.
Ofwel is men in medialand intellectueel onbekwaam om op een, voor hun doelgroep (iedereen?) begrijpelijke wijze, waarheidsgetrouwe berichtgeving te brengen, ofwel plaatst men de informatie aan, zodat ze sensationeler, opvallender, aantrekkelijker en dus markeconomisch interessanter wordt. Hoogstwaarschijnlijk is het een mix van beiden. Men kan verwachten dat reporters en redacteurs, wegens de aard van hun beroep, aardig wat kaas hebben gegeten van communicatiewetenschappen. Beter dan wie ook weten zij dus dat de wijze waarop de 'zender' zijn boodschap inpakt en verstuurt , grotendeels bepalen hoe de ontvanger die boodschap begrijpt.
Hopelijk drijft men het niet zo ver om dit verdichtsel ook nog te gebruiken als 'zoveelste' bewijs voor de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië...
Er is een essentieel verschil tussen Federalisme en Confederalisme. Federalisme is een staatsvorm met een centrale regering en parlement, waar regionale regeringen en parlementen op vlak van de hen toegewezen bevoegdheden autonoom handelen. Confederalisme is een bestuursvorm waar verschillende onafhankelijke staten via een verdrag regelen welke bevoegdheden zij gezamenlijk uitvoeren. Bij een confederatie is er dan ook geen centrale regering of parlement. Een 'confederale Staat' is een contradictie in terminis. Zolang er sprake is van één land, met een centrale regering, zelfs al zou die nog maar één enkele bevoegdheid hebben, heeft men het over federalisme en een 'federale Staat'.
Zo is er ook een essentieel verschil tussen regio's en gemeenschappen. Regio's (Vlaanderen en Wallonië) zijn staatkundig geografisch afgebakende gebieden. Gemeenschappen zijn, al naar gelang, raciale-, etnische-, culture-, religieuze-, taal- of bevolkingsgroepen, die al dan niet verspreid over verschillende geografische gebieden kunnen wonen. In tegenstelling tot de Vlamingen hebben de Franstaligen daarom zowel een Waalse regering, bevoegd voor het Waalse geografisch gebied, als een Franstalige gemeenschapsregering, bevoegd voor de Franstaligen in Wallonië en Brussel.
Waar tot heden sprake was van 'federale' onderhandelingen tussen Vlamingen en Franstaligen (de Duitstaligen liet men, wegens hun getalmatige onbelangrijkheid, naar goed-democratische(?) traditie gewoon aan de kant staan), meent men nu de oplossing te vinden in een 'dialoog tussen de gewesten en/of gemeenschappen'. Het verschil is mij onduidelijk. Alsof eerste ministers, respectievelijk van Vlaamse en Waalse regeringen, andere standpunten, meningen en strategieën (mogen) hebben dan hun partijbazen.
Franstaligen en Nederlandstaligen verschillen blijkbaar niet alleen in taalgebruik, maar daarenboven ook in begripsomschrijvingen. De politiek en ook de media noemen begripsomschrijvingen meestal: "punten en komma's". Misschien kan men best die eerst op het blad zetten, alvorens over de tussenpassende teksten te praten. Het is juist de Babylonische spraakverwarring, waaruit de tot heden uitgevoerde staatshervormingen zijn voortgekomen, welke ons nu bij de "grenzen van het federalisme" doet aanbelanden. Misschien is het plaatsen van de "punten en komma's" de weg naar een oplossing?
