over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
25-10-2008
CEO's en ethiek, moraal, schande, schaamte en bedrog.
"Akkoorden moeten gerespecteerd worden", zei de socialistische voormalige minister Luc Van den Bossche m.b.t. de hoge vertrekpremie van vier miljoen euro die Gilbert Mittler bij Fortis te beurt viel. Men kan zich afvragen waarom Van den Bossche , die wordt beschouwd als een slimme man met een grote dosis gezond verstand, de graaicultuur bij Fortis niet zonder meer wou veroordelen. Misschien komt het omdat hij na zijn ministerschap de grote baas van de luchthaven van Zaventem is geworden, en hij daar zelf een niet onaardige ontslagvergoeding heeft bedongen. Wie bij de hond slaapt, krijgt vlooien, zoals men weet...
Afgezien van mijn verbazing dat het gros van klanten van Fortis, omwille van een dergelijk staaltje van (weliswaar volkomen legale) fraude, oplichting en diefstal, niet stante pede al het geld van hun rekening halen, is dit toch meer dan de schaamte voorbij. Een modaal werknemer heeft vier mensenlevens nodig om een dergelijk bedrag bijeen te verdienen! Zelfs de maandwedde van Mittler (111.110 euro) krijgt onze modale werknemer, gezien hij daarvoor minstens 55 jaar lang zou voor moeten werken, nooit verdiend. Tenminste, zolang de pensioensleeftijd niet tot 75 jaar wordt opgetrokken.
Dat sommigen dergelijke lonen en ontslagvergoedingen, en de immense kloof met de modale vergoedingen, enigszins menen te kunnen verrechtvaardigen door te wijzen op de "enorme verantwoordelijkheid" en het grote totaalbedrag dat goeduitvallende beslissingen voor de aandeelhouders kunnen betekenen, toont een bijna onmenselijke verachting voor de verantwoordelijkheid en de toegevoegde waarde van de gemiddelde werknemer. Anderzijds wijst het op een onbegrijpelijke, bijna dogmatische aanbidding van het zowaar 'bovennatuurlijke intellect' dat een zogenaamde kleine groep 'uitverkorenen' op deze aarde zouden bezitten. Het kan niet anders of het moeten 'Alians' zijn!
Begrippen zoals moraal, ethiek, schande, schaamte en onrecht, zijn niet meer wat ze ooit geweest...ooit moesten zijn.
EU: verwachtingen van het Belgische voorzitterschap
In de tweede helft van 2010 zit België voor zes maand in de voorzitterszetel van de Europese Unie. Voor de eerste maal sinds het ontstaan van de Europese Gemeenschap (nu EU) gaat de regering haar bevolking raadplegen i.v.m. deze instelling die steeds meer onze economische, en in mindere mate de sociale, regelgeving beïnvloedt. Daartoe organiseert de federale overheid tussen november 2008 en maart 2009 een brede consultatie van de bevolking. Bedoeling is via een forum op het internet te achterhalen welke verwachtingen de bevolking heeft van het Belgische voorzitterschap. Ook zal men daarover via seminaries met ministers kunnen debatteren.
Raar is dat. Na eerst zonder enige inspraak van de bevolking via allerhande verdragen een groot deel van de nationale en regionale bevoegdheden onderhevig te maken aan de Europese regelgeving, wil men de goegemeente de indruk geven mee te kunnen bepalen welke richting Belgisch voorzitterschap zal uitgaan. Niet dat dit voorzitterschap enige impact heeft op het besturen of de werking van deze organisatie, want daar zorgen de duizenden financiële en economische lobbyisten in Brussel en Straatsburg wel voor.
Omdat voor het gros van de bevolking sowieso de politiek, laat staan de Europese, ver van hun bed is, kan men zich misschien beperken tot het 'Handvest voor een andere Europa' waarin vrijwel alle logische verzuchtingen van de doorsnee Europese burger vervat liggen. Dat, ondanks dit document bij vrijwel elke Euro-polituicus bekend is, doet alsof men niet weet wat de mensen willen, is niet van die aard om enig geloof te hechten aan de goede bedoelingen van het eerder vermeld regeringsinitiatief.
Het schooljaar 2006-2007 in het secundair onderwijs koste voor de ouders gemiddeld 978 euro. Daartegenover stond een gemiddelde schooltoelage van 166 euro. Dat blijkt uit een onderzoek van het Hoger Instituut van de Arbeid (HIVA). Volgens Vlaams minister Frank Vandenbroucke tonen de cijfers aan dat de secundaire scholen de voorbije jaren "waakzaam zijn gebleven over de hoogte van de kosten."
Je moet, vooral als socialistisch minister, maar lef hebben! Sinds heuglijke tijden vertelt de Belgische grondwet ons in art.24 §3 dat de 'toegang' tot het onderwijs kosteloos is "tot het einde van de leerplicht". Naar mijn weten is dat tot 18 jaar, de leeftijd waarop de meeste leerlingen hun middelbare studies afronden. Intellectuele geesten menen het begrip 'toegang' te kunnen herleiden tot het 'niet en vragen van inschrijvingsgeld' en betogen dat aldus het grondwetsprincipe dus wel degelijk nageleefd wordt.
Wie zich echter de moeite getroost om de parlementaire stukken dienaangaande, die indertijd tot het schoolpact hebben geleid ,uit te pluizen, en waarvan o.a het bedoeld grondwetsartikel het gevolg is, zal merken dat het wel degelijk de bedoeling van de grondwetgever was om behalve de werkingskosten, ook de noodzakelijke kosten van didactische materiaal voor de leerlingen zoals leerboeken, schriften en bijbehoren ten laste van de gemeenschap te nemen. Dat de leerplicht toen maar tot 13 jaar was, doet niet ter zake, gezien men later bij het verhogen van de leerplicht tot achtereenvolgens 16 en 18 jaar, het grondwetsartikel ongewijzigd liet.
Dat een halve eeuw na datum, grotendeels door de socialisten meegeregeerd, men er amper in geslaagd is om via een 'maximumfactuur' het lager onderwijs voor iedereen(?) betaalbaar te maken, en vandaag de leerlingen van het secundair onderwijs nog steeds minstens 75% van de studiekosten zelf dienen op te hoesten, is niet alleen (nog steeds) in tegenspraak met de grondwet, maar beantwoordt geenszins aan het begrip van een 'voor iedereen toegankelijk onderwijs'.
Als men naar redenen zoekt waarom zoveel socialisten NIET voor de Sp.a stemmen, dan is dit er waarschijnlijk één van...
Begroting 2009: zitten de afgedankte Fortis-bestuurders nu in de regering?
De begroting voor volgend jaar heeft niet het in het 'vergrijzingpact' voorziene overschot van 7%, en haalt zelfs niet het uiteindelijk vooropgestelde overschot van drie procent. Het is zelfs nog veel erger: men denkt het begrotingsprobleem gewoonweg op dezelfde wijze op te lossen als men dat met de financiële crisis heeft gedaan. Daar heeft men het 'vertrouwen' teruggewonnen door schulden, leningen, en kredieten te waarborgen met geld dat men niet heeft. Door nu een begroting te maken, gebaseerd op inkomsten die men (hoogstwaarschijnlijk) niet zal hebben, en uitgaven te negeren die men (vrijwel zeker) zal moeten doen, en dat alles voor te stellen als een 'sluitende' begroting geeft de man ven '800.000' aan hoe men de definitie van goed bestuur dient te begrijpen.
Het mag dan altijd al een politieke wetmatigheid zijn geweest om bij begrotingen de inkomsten te overdrijven en de uitgaven te onderschatten, maar het loopt nu wel erg de spuigaten uit. Men rekent op een economische groei van 1.2 procent terwijl die volgens het IMF de 0.2% niet zal overstijgen; 800 miljoen bijdragen van de deelstaten inschrijven, terwijl de Vlaamse regering de voorziene 400 miljoen bijdrage aan de vorige begroting zelfs niet betaalt; 500 miljoen van de energiesector voorzien, terwijl deze haar door de regering geëiste bijdrage aan de begroting van dit jaar weigert te voldoen. En aangezien men zich sterk maakt om, zoals de vorige regeringen, geen openbare gebouwen meer te verkopen en de pensioenfondsen van de meeste overheidsbedrijven reeds zijn overgenomen (lees geplunderd), neemt men nu zijn toevlucht om geld uit allerhande reservepotjes en -fondsen op te souperen.
De voormalige 'bestuurders' van Fortis zouden het niet beter gekund hebben...
Eén van de wezenlijke verschillen tussen het liberalisme en het socialisme is de visie op de 'maakbaarheid' van onze toekomst. Liberalen willen de toekomst laten bepalen door de onzichtbare hand van het vrije spel der maatschappelijke krachten. Omdat de factor 'kapitaal' binnen het kapitalisme allesbepalend is, worden de daden van deze onzichtbare hand vooral gestuurd door de wetmatigheden van de (financiële) economie, met als hoofddoelstelling de winstmaximalisatie. Beslissingen op de goederen-, diensten- of kapitaalmarkt, worden ingegeven door het streven van aandeelhouders/eigenaren naar een zo groot mogelijke opbrengst.
Onze parlementaire democratie heeft tot taak, of zou die taak moeten hebben, de wil van het volk tot uitdrukking te brengen en zijn belang (het algemeen belang) te dienen. De financieel-economische belangen staan echter haaks op het algemeen belang. Vooral als het gaat om natuur en milieu, sociale zaken, of de openbare sector.
Het 'moderne' socialisme mag dan weliswaar niet meer zijn oorspronkelijk doel om het socialiseren van de productie(middelen) na te streven, om nog enige geloofwaardigheid te behouden dient het op zijn minst te strijden om het ongebreidelde winststreven ondergeschikt te maken aan het algemeen belang van de maatschappij.
Het ongebreidelde streven naar winstmaximalisatie in in feiten de hoofdoorzaak van de huidige wereldwijde financiële crisis. De gevolgen daarvan worden afgewenteld op de samenleving. Dat toont de allesomvattende dictatoriale macht van het kapitaal, en de onmacht van de democratie en de maatschappij.
Vandaag is voor velen duidelijk geworden dat de door hen aanbeden heilige koe van de vrije kapitaalmarkt, eigenlijk een meedogenloze stier is die de amateur-belegger-toreadors kennis laat maken met zijn bijzonder scherpe horens. Spijtig dat bij gebrek aan een afgeschermde 'arena', ook de 'toeschouwers' daar heel wat 'blauwe plekken' mee oplopen...
De begroting voor volgend jaar heeft niet het in het 'vergrijzingpact' voorziene overschot van 7%, en haalt zelfs niet het uiteindelijk vooropgestelde overschot van drie procent. Het is zelfs nog veel erger: men denkt het begrotingsprobleem gewoonweg op dezelfde wijze op te lossen als men dat met de financiële crisis heeft gedaan. Daar heeft men het 'vertrouwen' teruggewonnen door schulden, leningen, en kredieten te waarborgen met geld dat men niet heeft. Door nu een begroting te maken, gebaseerd op inkomsten die men (hoogstwaarschijnlijk) niet zal hebben, en uitgaven te negeren die men (vrijwel zeker) zal moeten doen, en dat alles voor te stellen als een 'sluitende' begroting geeft de man ven '800.000' aan hoe men de definitie van goed bestuur dient te begrijpen. 
Eén van de wezenlijke verschillen tussen het liberalisme en het socialisme is de visie op de 'maakbaarheid' van onze toekomst. Liberalen willen de toekomst laten bepalen door de onzichtbare hand van het vrije spel der maatschappelijke krachten. Omdat de factor 'kapitaal' binnen het kapitalisme allesbepalend is, worden de daden van deze onzichtbare hand vooral gestuurd door de wetmatigheden van de (financiële) economie, met als hoofddoelstelling de winstmaximalisatie.
