03/2005
Irak vandaag
Twee jaar geleden trachtte de Amerikaanse president de wereld warm te maken voor het omverwerpen van het Sadamregime in Irak. Tien jaar voorheen had zijn vader om politieke reden bij de bevrijding van Koeweit, het nagelaten om in één ruk door dat irritante dictatortje dat de wereld tartte, mores te leren en naar het rijk der fabelen te verwijzen. En al had dat dictatortje in de afgelopen jaren steeds blijven weigeren om zich volledig bij zijn nederlaag neer te leggen en de resoluties van de UNO na te leven, toch hield diezelfde wereld zich liever genoegzaam met zijn eigen welstandprobleempjes bezig.
Toen de Verenigde staten alles in het werk stelden om de medewerking van de UNO te verkrijgen voor hun opzet om het gezegde wie niet horen wil moet voelen uit te voeren waren voor landen zoals Duitsland en Frankrijk de individuele economische belangen uiteraard belangrijker dan het gebruik te maken van de geboden mogelijkheid om, door participatie controle te houden over de uitvoering van het opzet.
Natuurlijk wist iedereen, die iets of wat aandachtig de gang van zaken in het Midden-Oosten volgde, dat de vermeende aanwezigheid van massavernietigingswapens niet de hoofdreden kon zijn waarom Sadam weg moest. Sinds de bezetting van Koeweit betekende Sadam Hoesein onophoudelijk een doorn in, niet enkel het Amerikaanse oog. Uitgezonderd dan van Frankrijk en Duitsland, die geheime akkoorden met het Irakese regime hadden afgesloten om, eens het handelsembargo opgeheven, de beschikking te krijgen over een groot deel van de Irakese olie-uitvoer.
Ondanks het ontbreken van de steun van de Veiligheidsraad, besloot de Verenigde staten, hierin gevolgd door Groot-Brittannië, Spanje, Polen, Australië en nog een tiental kleinere landen, tot een militaire actie, welke in een recordtempo de val van het Sadam-regime als gevolg had.
Wat zich sindsdien in Irak afspeelt wordt ons dagelijks onder ogen gebracht. Elke terroristische aanslag, ontvoering en berechtstelling, elke dode, (liefst kinderen en vrouwen) wordt in de media met de nodige dramatiek naar voor gebracht. De zogenaamde deskundigen die in de aanloop naar de tweede golfoorlog verwittigden voor de mogelijke derde wereldoorlog welke onverwijld zou uitbreken, hadden dit verloop ook niet voorzien. Ondertussen doen de media hun best om terroristen die via zelfmoordaanslagen op openbare plaatsen met veel volk, onschuldige burgers en kinderen vermoorden, buitenlanders ontvoeren en onthoofden, te betitelen als vrijheidstrijders of verzetslui!
De Soennieten in Irak, die ondanks zij amper 20% van de Irakese bevolking uitmaken, de laatste 80 jaar op bloedige wijze de macht in Irak uitoefenden, willen kost wat kost een voorkomen dat er een democratisch verkozen regime komt. Zij willen onverwijld de Amerikanen (en alle andere buitenlandse troepen) uit Irak, zodat zij via een burgeroorlog zonder veel militaire tegenstand opnieuw de macht in handen kunnen nemen.
Door de verkiezingen te boycotten menen zij zich achteraf kunnen te beroepen op het feit dat zij onvoldoende vertegenwoordigd zijn in het daarna gevormde grondwetgevende Irakese parlement.
Ondertussen gaan de terroristische aanslagen op de Sjiietische bevolking en de Irakese politiediensten trachten zij enerzijds een constante sfeer van onveiligheid en chaos te creëren en anderzijds de westerse opinie op hun hand te krijgen. In dat laatste slagen zij paradoxaal genoeg, wonderwel in.
De vraag kan worden gesteld of de Amerikaanse inval in Irak al dan niet legitiem is (bestaan er legitieme oorlogen?). De vraag kan worden gesteld in hoeverre de militaire of zelfs politieke leiding medeverantwoordelijk is aan de mishandeling van Irakese gevangen (zijn in de recente geschiedenis bezettingstroepen geweest waar dat niet voorkwam?).Ook kan men zich afvragen in hoeverre men nog langer het 19de-eeuwse principe van soevereine staten en regimes (ook al zijn die misdadig) kan aanhouden.
Hoe dan ook, de Westerse regeringen die sinds de jaren tachtig lijdzaam hebben toegezien hoe maandelijks meer Koerden en Sjiieten geslachtofferd werden dan het aantal Irakese burgers die de laatste twaalf maanden zijn omgekomen door oorlogshandelingen, dragen een niet te onderschatten verantwoordelijkheid. Ook de vorige Amerikaanse regeringen dit lieten gebeuren hebben er zelf voor gezorgd dat, na Israël, het Sadamregime de grootste militaire macht in het midden oosten werd, maar ik heb daar toen geen enkele West-Europese regering een negatief woord horen over zeggen, omdat de Franse, Duitse, Belgische en Nederlandse technologische en wapenindustrie daar wel bij vaarde.
De toestand in Irak is wat ze is. Wie vandaag meehuilt met de wolven en de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak eist, moet zich eerst afvragen wat het alternatief is voor de huidige poging er een democratische regering te installeren.
De huidige aanslagen tegen Sjiietische burgers, moskeeën en politie bewijst dat de enige reden waarom men de Amerikanen weg wil, het ontstaan van het machtsvacuüm is. En wie wil de verantwoordelijkheid dragen van de revanche die de Soennieten dan zullen nemen?
Ik niet!
Renaat van Poelvoorde
