Juli 2005

Begrotingsevenwichten, besparingen, concurrentiepositie, welvaartstaat, vergrijzing, sociale vangnetten, activeringen, enz… Dagelijks krijgen wij op radio en televisie te horen, en in kranten te lezen, hoe onze beleidsmakers er voor zorgen dat U en ik het vandaag, en ook  in de toekomst, er blijvend zoveel beter van af zijn dan twee derden van onze soortgenoten op deze wereld.

Iedereen is het er over eens dat de welvaart een taart is die verdeeld moet worden. Over de wijze waarop die verdeling dat dient te gebeuren is men het meestal niet eens. 

Het procédé van Marx en Engels, waarbij iedereen een vrijwel gelijkmatig stuk van de taart dient te krijgen, blijkt niet echt te werken. Enerzijds omdat mensen van nature egoïstisch en hebberig zijn, en anderzijds omdat diegenen die aangewezen zijn om voor die verdeling in te staan, geneigd zijn om zichzelf stiekem toch een iets groter stuk toe te eigenen.

Het Ultra kapitalistische idee, waar iedereen naar eigen vermogen en in alle vrijheid voor zichzelf mag en moet zorgen, de wet van de jungle zeg maar, is sinds mensenheugenis in de meeste democratische gemeenschappen, op min of meer succesvolle wijze steeds bijgestuurd. Zo kunnen degenen die te weinig ‘vermogen’ hebben zich behelpen met de kruimels die de ‘vermogenden’ van hun rijkelijk gevulde tafel laten vallen.

Sinds de tweede wereldoorlog heeft men in west Europa een voor iedereen min of meer aanvaardbare formule ontwikkeld, door “belastingen naar vermogen” te heffen, gekoppeld aan vergoedingen voor diegenen die, om één of andere reden, tijdelijk of definitief niet voldoende hun arbeid of vermogen te gelde kunnen maken.

Aangezien de ‘vooruitgang’ en de aard van de mensheid vereisen dat wij allen een steeds groter stuk van de taart krijgen, hebben wij een kapitalistisch economisch model ontwikkeld dat gestoeld is op een steeds verdere groei van productie, omzet, afzet en winst. Voor zover die groei doorgaat, de te verdelen taart groter wordt, en iedereen daar procentueel de vruchten van plukt en de lasten van draagt, is er niets aan de hand.

Sinds het einde van de ‘welvaart-boem-eeuw’ is het bij steeds meer mensen gaan dagen dat dit economische model, stilaan zijn beste tijd heeft gehad. Door allerlei kunstgrepen zoals het oprichtingen van handels- en politieke unies en de mondialisering van zowel de kapitaal als de economie, tracht men de steeds meer tanende groei op te vangen. Als gevolg daarvan verliezen de individuele regeringen alle controle over de economie en de financiële wereld. Zowel de individuele burgers als regeringen hebben geen vat op de beheerraden van bedrijven en financiële instellingen.(voor zover zij er geen belangrijke aandeelhouder van zijn)

De economen en sociologen van vandaag hebben het licht gezien en gooien het op een andere boeg dan hun voorgangers. De methoden die vroeger gebruikt werden om arbeidsplaatsen te scheppen (arbeidsduurvermindering een vervroegde pensionering) blijken onbetaalbaar te worden. Dus zal de arbeidsduur moeten verlengd worden en niet enkel het brugpensioen afgeschaft, maar daarenboven de pensioensleeftijd worden verhoogdag. Met andere woorden: De gevolgen van het geneesmiddel gaan wij nu bestrijden met de ziekte! De gemeenschapsmiddelen, waaronder de sociale zekerheid, die tot heden in hoofdzaak gefinancierd worden volgens het solidariteitsprincipe (volgens inkomen en draagkracht) moeten in de toekomst gehaald worden uit de lineaire taksen op consumptiegoederen. Op die wijze is men percentsgewijze omgekeerd evenredig solidair met zijn inkomen. ( Hoe minder inkomen hoe solidairder, en omgekeerd)  Dat alles moet meer winsten genereren en de rijken rijker maken. De progressieve belastingsschalen moeten naar één zelfde percentage worden teruggebracht, zodat de grootverdieners minder betalen en de kleinsverdieners iets meer. Verder moeten de inkomstenbelasting in zijn geheel omlaag. Volgens de theorie moeten al die maatregelen op termijn resulteren in meer investeringen en dus meer werkgelegenheid en meer welvaart.

De man in de straat begrijpt het allemaal niet meer. Logisch; Zijn intellectueel niveau was van jongsaf al ontoereikend om hogere studies

24-07-2005 om 00:00 geschreven door Renaat