Vergrijzing en verkleuring

Vergrijzing en verkleuring zijn nieuwe modewoorden die, vooral in het politieke jargon, met de regelmaat van de klok opduiken. En inderdaad, niemand kan het tegenspreken.

De bevolking ‘vergrijst’, als gevolg van de hoge levensstandaard en de goede zorgverstrekking. Ook ‘verkleurt’ de bevolking, als gevolg van inwijking vanuit landen waar de levensduur evenredig is aan de levensstandaard.

Ondanks de theorieën van menig verlichte geest, weten wij tot op de dag van vandaag nog geen blijf met de maatschappelijke problemen die deze twee evoluties veroorzaken.

In tegenstelling tot de vergrijzing welke in het onderwijs (gelukkig) niet aan de orde is, krijgen steeds meer scholen te maken met de bijwerkingen van de zogenaamde “verkleuring”. Wij zijn ons allen bewust van de onomkeerbaarheid van zuidelijke en oostelijke migratiestromen. Maar door de grote nataliteitgraad van de allochtone bevolkingsgroepen verloopt de instroom van allochtone leerlingen in vele basisscholen sneller dan de groei van acceptatiegraad bij autochtone ouders.

Het gevolg daarvan is dat menig directeur zich voor een dilemma ziet geplaatst. Ofwel tracht hij het aantal allochtone leerlingen niet boven de 20% te laten stijgen, met in sommige scholen een dalend totaal aantal leerlingen als gevolg, ofwel schrijft hij elke zich aanbiedende leerling in, met als gevolg een jaarlijks groeiend percentage leerlingen van vreemde origine en een steeds meer ‘verkleurende’ schoolbevolking.

De discussie of het studieniveau al dan niet omgekeerd evenredig daalt met de stijging van de allochtone schoolbevolking, is eerder een gevecht tussen de theoretische en de praktische benadering ervan, waarin zowel voor als tegenstanders hun gelijk trachten te behalen.

Hoe dan ook, feit is dat bij een steeds verder “verkleurende” school, een niet te verwaarlozen deel van de ouders overwegen om hun kinderen naar een school te sturen met een meer conservatiever inschrijvingbeleid.

Waar men na jarenlange inspanningen om het onderwijs te democratiseren, althans in het basisonderwijs, er in slaagt om de keuze van de school niet afhankelijk te maken van het inkomen, dreigt men nu te evolueren naar keuzes op basis van al of niet vreemde afkomst.

Het vooruitzicht op een maatschappij met een multiculturele samenstelling, waar de verschillende culturen naast elkaar leven, met autochtone en allochtone wijken, verenigingen, voorzieningen en scholen, is niet bepaald bemoedigend.

Elke maatregel en/of evolutie die een dergelijke richting uitgaat moet compromisloos worden bestreden, opdat het niet mijn, uw en hun kinderen zouden zijn, maar opdat het onze kinderen worden. Wij moeten hen niet opzadelen met een onwerkbare ‘multi’culturele maatschappij, maar een gemeenschappelijke maatschappij met een gemeenschappelijk cultuur, weliswaar bestaande uit- of bevrucht door- elementen van de verschillende (verouderde) culturen.

Wie even de moeite neemt om te bedenken hoe onze ‘Vlaamse’ ‘westerse’ cultuur door de eeuwen is gevormd zal begrijpen wat ik bedoel…

Renaat Van Poelvoorde

Voorzitter Schoolraad

23-02-2005 om 00:00 geschreven door Renaat