over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
26-04-2008
Is dit nu 'ghoed bestuur'?
Het leven wordt, voor de ene al wat meer dan voor de andere, steeds maar duurder, de economische vooruitzichten zijn niet bepaald denderend te noemen, criminelen die minder dan drie jaar gevangenisstraf hebben gekregen mogen zonder enige controle op vrije voeten blijven, en het poolijs smelt drie maal vlugger dan verwacht. Het gros van de parlementsleden is dat, naar eigen zeggen, geworden om 'iets te doen' voor de mensen, en het allegaartje dat zich een 'regering' noemt, moest er dringend komen om 'de problemen van de mensen' aan te pakken.
Ik zou om de lieve god niet weten hoe en op welke wijze dit land moet bestuurd worden, en ik twijfel er zelfs aan of een zogenaamd 'goed bestuur' veel impact zou hebben op de evolutie van de hierboven aangehaald problematiek. Wat ik wel weet is dat diegenen die op dit ogenblik bestuursverantwoordelijkheid dragen, samen met dezen die ons in het parlement 'vertegenwoordigen', zowel voor als na de verkiezingen ons steevast voorhielden dat zij dat wèl menen te weten. Maar tot nader order blijken drie burgemeesters uit de Brusselse rand, samen met een niet gesplitst kiesarrondissement, gekoppeld aan een nu al veertig jaar durende 'staatshervorming', belangrijker te zijn. Niet omdat één en ander een 'beter bestuur' mogelijk zou maken, maar omdat de daaraan verbonden oplossingen bepalend zijn voor de toekomstige machtsverhoudingen en -structuren in dit land.
Ondertussen blijven de aloude maatschappelijk-economische wetmatigheden van kracht,, en bepalen positie, status en bezit hoe duur het leven voor jou is, welke vooruitzichten je hebt, en in welke mate je last ondervindt van ongestrafte criminaliteit en klimaatsveranderingen.
Noch een Obama in de VS, noch een Rita Verdonck in Nederland, noch een Sarkozy in Frankrijk kunnen en zullen daar verandering in brengen. Het is dus ook niet te verwachten van een West-Vlaming, zelfs niet met 800.000 voorkeurstemmen.
Daarvoor hadden de Fransen in 1879, en de Russen in 1917 andere oplossingen, al is er in de uitwerking ervan ook één en ander fout gelopen ...
In een door 'rechtse' denkbeelden overheerste maatschappij is het principe dat de gemeenschap moet bijdragen aan de kosten van 'gemeenschappelijke' opvang van kinderen van uit huis werkende tweeverdieners, in feiten een contradictio in terminus. Enerzijds iedereen de vrijheid laten om zelf te bepalen of men kinderlast neemt, waarvan men, weerom gezien zijn eigen keuze, de lasten niet volledig zelf kan of wilt dragen, om dan anderzijds te verwachten dat de gemeenschap daar voor een deel moet voor opdraaien, is niet bepaald volgens de liberale, markteconomische, laat staan, kapitalistische principes. Dat de , meestal niet verloonde thuiswerkende moeder of vader die gekozen heeft om zelf volledig voor de opvoeding van zijn kind(deren) te zorgen, verstoken blijft van die financieel maatschappelijke opvang-steun, laat ik hier nu even terzijde.
Uiteraard moeten alleenstaande ouders geholpen worden ,en moet er gezorgd worden voor voldoende opvang voor hun kinderen. Voor Alleenstaande moeders (en vaders) met een te laag loon zou dat zelfs kosteloos moeten zijn. Vraag is echter of tweeverdieners met elke een inkomen van tweemaal modaal, ook mee van het gesubsidieerde opvangsysteem moeten genieten?
Steeds meer stemmen waarschuwen dat ons sociaal zekerheidssysteem in zijn huidige vorm, in de niet zo ver meer afliggende toekomst onbetaalbaar zal zijn. Misschien kunnen wij beginnen met het stelsel om te vormen naar een daadwerkelijk 'sociaal' stelsel, en het gemeenschapsgeld dat wij er voor reserveren enkel besteden aan diegenen die het nodig hebben. Tot heden wordt het kwistig rondgestrooid, waardoor beter gegoeden, die het best kunnen missen, het gewoon als bijkomend zakgeld gebruiken.
Wie zich een mening wilt vormen, laat zich voldoende informeren, zowel over de feiten als over de meningen die anderen daarover hebben en de motivering waarop hun standpunt is gestoeld. Daarbij durft men nogal eens de fout te maken om de in formatie, zoniet uitsluitend dan toch grotendeels te halen bij diegenen die men zelf als 'betrouwbaar' of competent beschouwt. Daarenboven wordt het als algemeen 'intellectueel correct' geacht dat men alleen de mening op prijs stelt van 'ingewijden' en/of deskundigen die men gezien hun opleiding, als 'verstandig genoeg acht. Een zogenaamde 'eigen' mening is dus meestal een 'groepsmening' met hoogstens wat 'eigen' nuances.
Wie zoals ik, er de tijd voor heeft, en die daar ook voor over heeft, om zijn informatie niet alleen bij de zogenaamde 'kwaliteitsmedia' vandaan te halen en zich dus niet beperkt tot de standpunten van de BI&S (Bekende Intellectuelen en Specialisten), kijkt met niet aflatende verbazing naar de zelfgenoegzaamheid waarmee de hogeschool- en 'universiteitsproducten' neerkijken op de 'ongeschooldheid' en 'onwetendheid' van het gros van anderen.
Bij het doorwoelen van het oerwoud aan blogs en allerhande fora op het internet komt men tot de treurige vaststelling dat vrijwel elke bevolkingsgroep, met om het even welk opvoedings- of scholingspatroon, in het zelfde bedje ziek is. Iedereen vertrekt vanuit het eigen- meestal groep- of milieugelijk en toetst de dingen volgens de daaraan verbonden normen en waarden en welk voor- of nadeel hij of zijn groep daar aan heeft of kan hebben.
Op zich zou dat nog niet zo erg zijn, ware het niet dat zowel op het politieke als op het informatie en communicatieniveau (media), al die verschillende groepen,van hoog tot laag vertegenwoordigd worden door personen die meestal tot één en hetzelfde niveau behoren. Vrijwel alle instellingen, partijen, organisaties en verenigingen welke zich opwerpen als de vertegenwoordigers van de laaggeschoolde, minder gegoede, kansarme of gewoonweg arme burger, worden steevast geleid en grotendeels bevolkt door hooggeschoolden, hoge en middeninkomens. Ook bij de 'vertegenwoordigers des volks' is het zoeken met een vergrootglas naar mannen of vrouwen met enkel en humanioradiploma, laat staan een lagere scholing.
Met andere woorden, voor een relatief groot deel van de bevolking zijn democratie, inspraak, en mondigheid begrippen die, al naar gelang ze in realiteit worden gebracht, vervagen, om uiteindelijk op te lossen in een maatschappij waar het niet belangrijk is WAT, men zegt, maar WIE het zegt!
Studenten hebben het recht om hun examens in te kijken. Het lijkt mij niet meer dan normaal dat men weet waar en hoe men fout is geweest, en in welke mate dat is aangerekend. Of het krijgen van een kopie van het verbeterd examen, zoals Vlaams minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke dat wilt, dat ook zo lovenswaardig is, kan in vraag worden gesteld. Een beoordeling van antwoorden op bepaalde vragen, of het evalueren en waarderen van opdrachten, kan in vele gevallen niet anders dan subjectief gebeuren. Het gevolg is dat resultaten door verschillende zelfs competent evenwaardige beoordeelaars, ook een min of meer afwijkende beoordeling kunnen krijgen. Men hoeft geen bovennatuurlijke gaven te bezitten om te voorspellen dat vergelijkingen van examenformulieren door leerlingen en ouders tot een ongeziene stroom van al dan niet gefundeerde klachten zullen leiden. In deze enigszins uit de hand lopende mondige maatschappij zijn het de, bij wijze van spreken 'brave' introverte kinderen en ouders, die het moeten afleggen tegen de assertieve 'mondigen'. Als voorbeeld van 'gelijke kansenonderwijs' kan dat tellen. De wet van de sterkste, van de de jungle, zeg maar. Om nog maar te zwijgen van het zoveelste bijkomend demotiverend effect dat één en ander bij het onderwijzend personeel zal teweegbrengen. De 'democratisering' van het onderwijs is steeds meer een 'commercialisering' geworden waar gewerkt dient te worden volgens de economische marktprincipes. Door de financiering van scholen steeds meer afhankelijk te maken van aantal, soort en prestaties van ouders en leerlingen, worden deze laatsten steeds meer als klanten behandeld, die men, om hen te verwerven en/of behouden, volgens hun wensen dient te behandelen. De producten (onderwijs) en service (systeem) wordt deskundig aangepast aan de noden van de directe (leerlingen en ouders) en indirecte (economie) klanten. Pedagogen zijn blijkbaar uit de tijd. Pedagogie en vrijheid zijn trouwens per definitie mekaars tegengestelden. Directies worden managers, het onderwijzend personeel klantvriendelijke verkopers. Verkopers van wat? kennisoverdracht? opvoeding?
Een Saudische weblogger heeft, als reactie op de antikoranfilm Fitna van Geert Wilders, een korte video gemaakt van Bijbelteksten en van een christelijke extremiste die geweld predikt. Sinds het uitbrengen van Wilders 's amateursfilmpje waren er op de videowebsite You-Tube al meerdere 'tegenhangers' verschenen welke duidelijk maken dat de Christelijke Bijbel niet voor de Koran moet onderdoen als het over bestrijden, vermoorden of ronduit vernietigen van ongelovigen gaat. Niemand kan dat uiteraard ontkennen, ware het niet dat de vergelijking op zich niet opgaat. Er van uitgaande dat Mohamed en Christus beiden 'profeten' waren, had Mohamed, in de naam van zijn God aardig wat bloed van anderen aan zijn handen, terwijl Christus volgens de schrift, alleen 'zijn eigen bloed liet stromen' ,voor anderen... De Koran wordt door de moslimgemeenschap vandaag nog steeds als persoonlijk, maatschappelijk, en in de meeste moslimlanden zelfs als politiek en gerechtelijk wetboek gehanteerd. Voor het relatief klein geworden praktiserende deel van de westerse christelijke gemeenschap, zijn enkel de relevante teksten uit het nieuwe testament (2de deel van de Bijbel) implementeerbaar in hun dagelijks leven. In tegenstelling tot de religieuze moslimleiders hebben de meeste christelijke leiders zich sinds de 'verlichting' uitgesloofd om de betrekkelijkheid en eigentijdsheid van heel wat Bijbelteksten aan te tonen. Tot op de dag van vandaag beroepen heel wat Imans en fundamentalistische 'vrijheidstrijders', en vrijwel alle moslimterroristen en zichzelf opblazende bommenleggers zich juist op die 'uit hun verband gerukte' Koranteksten om het doden van 'ongelovigen' of met 'ongelovigen meewerkende' burgers, vrouwen en kinderen om te brengen. Behalve de belachelijke populistische uitspraken van een paar Amerikaanse presidenten en enkele wereldvreemde, verder onbelangrijke en ongevaarlijke simplistische individuen, heb ik er geen weet van dat men Bijbelteksten aanhaalt om het gebeuren in Irak of Afghanistan te verantwoorden. Laat staan dat men ze gebruikt om opnieuw 'kruistochten' tegen de Islam op te zetten.
Er is inderdaad weinig verschil tussen de Koran en het oude testament. Dat verschil is er alleen in het gebruik ervan. En daar ligt bij een deel van de, vooral in het Midden-Oosten levende moslimgemeenschap, het probleem.
Zoals nog meerdere industrietakken binnen onze eendimensionale economie, slaagt ook de drankenindustrie er in om een nood te creëren die er voorheen niet was: mineraalwater in flessen. Vorig jaar kochten wij met zijn allen zo maar eventjes 170 miljard liter (170.000.000.000) van het drinkwater in de meest vervuilende verpakking. Voor de productie en verdeling van die 170 miljard petflessen had men bovendien 100 miljoen vaten olie nodig en verbruikt men bovendien nog eens 510 miljard water. Met andere woorden: een gigantische energie- en waterverspilling. (De transportvervuiling laten wij hier even buiten)
Terwijl in onze keuken voor amper 0.3 eurocent/liter (0,0035 euro) even gezond en zuiver mineraalrijk water uit de kraan stroomt, betaalt men tot duizend maal meer voor (dikwijls gemanipuleerd) bronwater van producenten die vorig jaar, alleen al in Noord-Amerika, voor 118 miljoen euro reclame maakten om ons van de kraan weg te houden.
Terwijl amper 1% van de totale waterreserve in de wereld als drinkwater kan worden gebruikt, verspillen wij dat (nog steeds spotgoedkope) drinkwater lustig aan douchen, toilet, tuinbesproeiing e.d., en betalen wij ons blauw aan het gewoon evenwaardige mineraalwater in kankerverwekkende, energieopslorpende vervuilende verpakking.
Om de decadentie helemaal ten top te voeren, verschijnen er, voorlopig alleen nog maar in exclusieve restaurants, de 'watersommeliers' welke je o.a. het Noorse 'Voss' aanprijzen voor de spotprijs van 50 Euro. Madonna drinkt het, dus waarom zou ook jij het niet waard zijn?
Wie flessenwater drinkt en ondertussen zit te lullen over Kyoto, carbon voetafdrukken en ecologisch zakendoen, maakt zich dus belachelijk!
De reden dat men na enkele dagen in een ziekenhuis te 'logeren', pas een maand of zelfs later, de factuur in de bus krijgt is vrij duidelijk: men moet, vooral geestelijk volledig hersteld zijn bij het vernemen van de aangerekende kosten. De te wensen overlatende doorzichtigheid en de lijst met te vergoeden artsen, waarvan men de meesten zelfs nooit gezien heeft, moeten er voor zorgen dat de ex-patiënt zich bewust wordt van de belangrijkheid, en de daaraan verbonden hoge klosten van zijn behandeling.
Omdat ziekenhuizen, en de daaraan verbonden artsen geen liefdadigheidsinstelling zijn, de aandeelhouders hun investering naar behoren willen zien renderen, en de meeste patiënten toch op enige privacy zijn gesteld, zijn de 19de-eeuwse ziekenzalen grotendeels vervangen door 1-2 en 3-persoonskamers. Allen met hun verschillend tarief, niet alleen voor de verblijfskosten, maar ook wat de behandelingskosten betreft. Alsof een arts een verschillende prestatie aflevert, al naargelang men alleen of met meerderen op een kamer ligt.
Zoals met het aanvullend pensioen en het pensioensparen, heeft men met de hospitalisatieverzekering ook bij de ziekteverzekering een systeem uitgedokterd welke op termijn de betaalbaarheid (of betaalwilligheid) van de wettelijke basisverzekeringen steeds meer in vraag komt te stellen. Vandaag reeds is er sprake van een ziekteverzekering met twee snelheden: één voor de bemiddelde burger die de steeds meer uit de band springende hospitalisatiekosten kan verzekeren, en één voor de vooral oudere onbemiddelde burger, die het moet stellen met de beperkende basisziekteverzekering.
Omdat ziekenhuizen hun kosten steeds meer aanpassen aan het verzekeringsniveau van de patiënt, bepalen nu ook de verzekeraars hun premies, niet alleen volgens de risicofactor (ouderdom) maar ook aan de steeds maar stijgende ziekenhuiskosten. Op zich is dat logisch. Ware het niet dat eens te meer de, vooral oudere, minderbedeelden en de behoeftigen daar de dupe van zijn.
Maar, zoals ik in mijn vorige bedenking al aangaf , wegens hun beperktheid in aantal, behoren ook zij tot de vooralsnog electoraal onbelangrijken...
Theo Peeters, emeritus hoogleraar economie aan de Katholieke Universiteit Leuven en tot vorig jaar de voorzitter van de Studiecommissie voor de Vergrijzing, klaagt de laksheid aan waarmee de achtereenvolgende regeringen het probleem van de vergrijzingkosten steeds maar voor zich uitschuiven. Eind 2005 heeft men wettelijk de structurele financiering van het 'zilverfonds', de spaarpot voor de vergrijzingkosten, vastgelegd. In 2007 moest er 0,3 procent van het bbp in het Zilverfonds worden gestort, en daarop volgende jaren zou dat met telkens 0,2 procent vermeerderd worden.
In 2007 werd er geen eurocent in het fonds gestort, en ook dit jaar is er in de begroting niets voor voorzien. Niemand maakt zich enige illusie dat in 2009 de wettelijke 0,7% van het bnp wordt opzijgezet. Dat betekent dat we al meer dan 1 procent van het bbp of ruim 3 miljard euro achterstand hebben.
Het weze duidelijk dat de politici, gezien hun inkomen ruim de mogelijkheid biedt om aan individueel pensioensparen te doen, niet echt van wakker liggen van de problemen die er binnen een tiental jaren hoe dan ook zullen zijn met de uitbetaling van de wettelijke pensioenen.
Ook de bemiddelde burger hoeft zich niet echt zorgen te maken, want met de belastingsverminderingen kan zijn aanvullen pensioen misschien best omvormen tot een 'volwaardig' pensioen. Het zijn dus enkel diegenen die onvoldoende inkomen hebben, die later in de problemen komen. Maar terloops gezegd: dat zijn zij toch gewoon, en bovendoen is dat amper een goeie 20% van de bevolking...electoraal te verwaarlozen dus!
Het regeerakkord: wat men zegt, en wat er staat...
Met stijgende ergernis moest ik vorige zondag in het programma 'De zevende dag', vanwege de vertegenwoordigers van CD&V en VLD nogmaals aanhoren dat alle regeringspartijen het regeerakkoord moeten naleven en er bijgevolg tegen juli een akkoord moet zijn over de tweede fase van de, zeg maar 'grote' staatshervorming, met daarin de verwezenlijking van de voornaamste Vlaamse eisen.
Nochtans staat dat in het regeerakkoord van Leterme1 ver dan duidelijk te lezen: <<...zal de regering, zoals aangekondigd in de toelichting van dat voorstel, tegen half juli een verklaring afleggen in de Kamer van Volksvertegenwoordigers over de inhoud van het tweede pakket hervormingsvoorstellen. De noodzakelijke wetteksten zullen hieraan worden toegevoegd met oog op hun goedkeuring voor het parlementaire reces.>>
Volgens de Vlaamse partijen zou deze tekst dus de verbintenis inhouden om tegen half juli een grote staatshervorming ("de vette vis") te realiseren. Zo te zien heeft mevrouw Joëlle Milquet, je weet wel, 'de commaneukster 'genoemd, haar werk voortreffelijk gedaan. Zoals de Franstalige partijen, kan ook ik hier alleen maar lezen dat men zich verbindt om tegen het zomerreces een akkoord te hebben over WAT en IN WELKE MATE bepaalde staatsinstellingen, en bevoegdheden dienen hervormd te worden. Met andere woorden: zij hebben hun akkoord gegeven om daarover te praten, en een lijst op te stellen waarover men een akkoord heeft kunnen bereiken.Dat is dus heel wat anders dan een akkoord te geven over een 'grote staatshervorming'.
Zoals men in december vorig jaar, na te doen wat men gezworen had niet te zullen doen, drie maand tijd voorzag om een verantwoording te vinden over het feit waarom men in maart het dan toch heeft gedaan, zo heeft hebben zij nu zichzelf weer drie maand tijd gegeven om in juli uit te leggen waarom men dan weer niet gaat doen wat men nu zegt te zullen doen.
Ik geef toe, de vorige alinea is een heel stuk moeilijker te begrijpen dan deze uit het regeerakkoord...
Met stijgende ergernis moest ik vorige zondag in het programma 'De zevende dag', vanwege de vertegenwoordigers van CD&V en VLD nogmaals aanhoren dat alle regeringspartijen het regeerakkoord moeten naleven en er bijgevolg tegen juli een akkoord moet zijn over de tweede fase van de, zeg maar 'grote' staatshervorming, met daarin de verwezenlijking van de voornaamste Vlaamse eisen. 
