|
Gelijk en gelijkwaardig
 Van nature uit zijn mensen niet gelijk aan mekaar. Zelfs met de best mogelijk opleiding zijn en blijven zij zowel psychisch als fysisch in min of meerdere mate ongelijk in hun mogelijkheden.
Als gevolg daarvan geldt zelfs in onze huidige moderne democratische maatschappij de macht van de sterkste. Daardoor heeft de verstandigere, rijkere, aantrekkelijkere, en/of charismatischere het, vooral materieel, beter en gemakkelijker dan zijn minder begaafde, minder gegoede, en minder uitstralende medemens
Onze maatschappij kent, al naargelang hun kennis en capaciteiten, grote verschillende financiële en maatschappelijke waarden toe aan functies en prestaties van personen, .
Daardoor beschouwen en behandelen wij elkaar als ongelijkwaardig en wordt een standenmaatschappij gecreëerd welke gebaseerd is op status, afgeleid volgens functie, inkomen en bezit. In dat opzicht is er dus nog niets veranderd en leven wij nog steeds in een standenmaanschappij.
Met allerlei sociale maatregelen worden de negatieve gevolgen van de maatschappelijke ongelijkwaardige behandeling verzacht, of voor zover mogelijk geneutraliseerd. Daardoor bestrijdt men weliswaar de pijn, maar wordt het bestaansrecht van de ongelijkwaardigheid bestendigd.
Gelijkwaardigheid nastreven behelst het verwerpen en bestrijden van de maatschappijvorm welke gestoeld is op de verschillen in bepaling van menselijke waarde. Het aanvaarden van deze maatschappijvorm houdt dus per definitie in, dat men de ongelijkheid in waarde, dus de ongelijkwaardigheid accepteert .
Rechtvaardigheid en gelijke kansen
Sinds de sociaal democratie het fundamentele socialisme afzwoer, dat de effectieve gelijkwaardigheid nastreefde via een maatschappijvorm waar alle grondstoffen, productiemiddelen en voortbrengselen gezamenlijk bezit zijn, werden begrippen als rechtvaardigheid en gelijke kansen steeds hoog in het vaandel gevoerd. Door het wegvallen van de communistische dreiging uit het oosten, heeft het neo-socialisme zich nog uitsluitend toegelegd op verzachten en het aanvaardbaar maken van de kwalijke gevolgen van de strevers- kennis- bezit- en consumptiemaatschappij, voor de minder fortuinlijken en de zwakken .
Het begrip rechtvaardigheid impliceert dat eenieder zijn deel krijgt, al naargelang hij bijdraagt om het te verdelen goed te bekomen. Het aanvaarden van het waarderingscoëfficiënten voor posities, functies en geleverde prestaties, maakt dat menigeen die rechtvaardigheid als onrechtvaardig ervaart.
Opdat er sprake zou zijn van Gelijke kansen moeten er ook gelijke mogelijkheden worden geboden, of althans verschillende mogelijkheden waarvan de optelsom toch het zelfde mogelijkheidsresultaat geven. Vraag is, hoe je iemand met één been gelijke kansen biedt om het in de 100 meter hardlopen op te nemen tegen een handicaploze sprinter. Met gelijke kansen bedoeld men natuurlijk alleen dat mensen met dezelfde capaciteiten ook dezelfde middelen krijgen. Nochtans laat men het voorkomen alsof men met een betere begeleiding en betere verzorging, de eenbenige sprinter dezelfde kansen worden geboden als de tweebenige., dus dat men ook mensen met minder verstandelijke mogelijkheden, dezelfde kansen kan bieden om het zelfde te bereiken als de verstandelijk meer begaafde. Men hoeft geen hooggeschoolde specialist ter zake te zijn om de absurditeit van dergelijke stelling in te zien.
Daarenboven kan de positieve discriminatie die in bvb het gelijke kansenonderwijs wordt toegepast, eerder als een onrechtvaardigheid worden beschouwd omdat het afbreuk doet aan het principe van verdeling en waardebepaling volgens lichamelijk en /of geestelijk vermogen.
De begrippen rechtvaardigheid en gelijke kansen zijn bijgevolg in tegenspraak met mekaar. Het gezamenlijk gebruik ervan, evenals het individueel verkeerd bedoeld gebruik, behoren bij de platte demagogie die zowel sociaal democraten als sociaalliberalen gebruiken om de massa te misleiden en zodoende een schuldgevoel tegenover de minderbedeelden te voorkomen.
Een rechtvaardige maatschappij.
 De vraag is niet of wij een rechtvaardige maatschappij willen, dan wel of wij de begrippen rechtvaardigheid, vrijheid, en zelfontplooiing in hun huidige omschrijving blijven handhaven.
De vrijheid tot zelfontplooiing en de rechtvaardige inning van de daardoor bekomen vruchten zijn juist de oorzaak van de ongelijkwaardigheid waar deze standenmaatschappij haar bestaansrecht aan ontleent. Het kleine deel van opbrengst dat vermogenden afstaan om de minder bedeelden de nood te ontnemen om het hen te ontstelen, wordt hypocritisch uit als sociale solidariteit.
Rechtvaardigheid, in zijn traditionele omschrijving, is niet in overeenstemming te brengen, met de socialistische grondgedachte van gelijke verdeling van het gemeenschappelijk erfgoed van het mensdom en zijn natuurlijke en economische voortbrengselen.
Een socialistische samenleving is gestoeld op het recht van elkeen op een evenwaardig deel van het erfgoed en zijn voortbrengselen. In die zin is in een maatschappijvorm gestoeld op de rechtvaardigheid van verdeling volgens vermogen en prestatie volgens waardebepalingen, onrechtvaardig.
Democratie en kapitalisme
In een democratie, waar de meerderheid van de bevolking, mede dank zij de voor velen onnodige sociale correcties, voldoende middelen en mogelijkheden heeft om met elkaar in competitie te treden en met wisselend succes een aanvaarbare levenstandaard te bereiken, is het vrijwel onmogelijk om een voldoende groot draagvlak te creëren om, via een gelijkwaardige verdeling, (dus een vermindering van het eigen vermogen, bezit en winst) tot een andere maatschappijvorm te komen.
In de West-Europese en Noord-Amerikanen democratieën krijgt het fundamenteel socialisme geen enkele kans o mdat alleen een kleine minderheid (15 tot max 20%) daar beter van zou worden, en een grote meerderheid hun levensstandaard aanmerkelijk zou zien verminderen.
Om die reden zijn de westerse socialistische partijen, na het wegvallen van de communistische dreiging, nog meer dan voorheen, zich alsmaar meer in het kapitalistische systeem gaan inbedden, en hebben voor zover nog aanwezig, het socialistisch gelijkwaardigheidverhaal vervangen door een gelijke kansendiscours. Het onvermogen om daar ook effectief resultaat voor de achteruitgestelden mee te behalen maakt de sociaaldemocratie steeds ongeloofwaardiger. De links-liberale stroming die in centrumrechtse kringen steeds meer aanhang verwerft, en nog in weinig verschilt van de sociaaldemocratie, dreigt deze laatste zo niet op te slokken, dan toch langzaam verder te transformeren. Het gevolg daarvan is een gestage afkalving bij het gefrustreerde deel van hun fundamenteel-ideologische achterban
De utopie van de gelijkwaardigheid.
 De democratie staat, althans in het noordelijk halfrond van deze wereld, een maatschappijvorm waar men gelijkwaardigheid nastreeft, in de weg. Zolang een meerderheid van een bevolking bestaat uit rijken en bemiddelden, zal de achteromhinkende minderbedeelde minderheid afhankelijk zijn van de solidariteit die de meerderheid bereid is op te brengen. De hebzucht, eigen aan het mensdom, het door rechts populair gepromote individualisme en de vrijhei tot zelfontplooiing, zorgen ervoor dat de bereidheid tot solidariteit sterk afhangt van de mate waarin men daar zelf (onnodig) deel kan aan hebben.
Daardoor gaat een groot deel, van de middelen, bedoeld ter ondersteuning van de zwakkeren in deze maatschappij, ook naar diegenen die het in feiten niet nodig hebben, en blijven de effecten voor de werkelijke doelgroep ondermaats.
Zelfs in een kapitalistische maatschappij zou het theoretisch mogelijk moeten zijn om diegenen die niet of in onvoldoende mate aan de wedstrijd kunnen deelnemen, een maatschappelijk aanvaardbare levenstandaard te bieden, indien de middelen die daarvoor aan de gemeenschap worden afgedragen, alleen diegenen ten goede komen die het nodig hebben.
Met ons sociaal zekerheidsysteem wordt een groot deel van de middelen aangewend om ook rijken en bemiddelden, via lineaire betoelagingen zoals o.a. ziektekosten, kindergeld, schoolgeld, pensioenen e.d. onnodig zakgeld toe te stoppen. In tijden dat de onbetaalbaarheid van het systeem steeds meer en harder wordt uitgeschreeuwd, zou men dat gelijkheidsbeginsel best eens in vraag moeten stellen.
Gelijkwaardigheid en de hiaten in de antidiscriminatiewetwetgeving
In onze grondwet is het principe vervat dat iedere burger gelijk is voor de wet. De grondwetgever bedoeld daar mee dat de wet voor iedere burger geldt. Sommigen menen dat te moeten interpreteren als zouden alle burgers in de wetten een gelijke, laat staan gelijkwaardige behandeling krijgen. In feiten dienen heel wat wetten juist om een bepaalde of beperkte groep van burgers bepaalde voorrechten te verlenen of verplichtingen op te leggen.
Een treffend voorbeeld van wetgeving die het aureool van gelijkwaardigheid wordt toegewezen, maar door zijn selectieve opsomming juist de ongelijkwaardigheid bevestigd is de antidiscriminatiewetgeving. De wetgeving verbiedt discriminatie op grond van afkomst, nationaliteit, ras, huidskleur, godsdienst e.d. maar spreekt met geen woord over de discriminatie op grond van o.a. kennis, verstandelijk vermogen, functie en status. Nogal logisch, indien dat wel het geval zou geweest zijn, zou zij de grondvesten van onze maatschappij aantasten.
Besluit
Democratie, vrijheid, zelfontplooiing en rechtvaardigheid zijn niet in overeenstemming te brengen met het streven naar een maatschappij waar iedereen, onafhankelijk van zijn weten en kunnen, een gelijkwaardige behandeling krijgt en op gelijkwaardige wijze aan het maatschappelijk leven kan deelnemen.
Democratie geeft de macht aan de meerderheid. De democratische inspraak van de minderheid is zuiver informatief en in feiten niets meer dan een doekje voor het bloeden. Alleen als de zwakken de meerderheid vormen, en zij daarvan bewust gebruik willen maken, kan democratie positief zijn, maar in desgevallend krijgt democratie meestal geen kans .
De vrijheid om zichzelf te ontplooien, en de rechtvaardigheid om daar de vruchten van te plukken en zelf te beslissen wat men daar mee aanvangt, geven de meer ontwikkelde, beter gepositioneerde, en, over meer mogelijkheden en middelen beschikkende, macht en voorrechten. Daardoor ontstaat juist de ongelijkwaardigheid.
De wet van de jungle geldt in 2009 nog steeds. Duizenden jaren van beschaving hebben alleen de modaliteiten en de middelen aangepast waarmee zij wordt uitgevoerd.
31-10-2009 om 10:36
geschreven door Renaat 
|
