over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
25-09-2008
Zijn de linkse verwachtingen over Obama gerechtvaardigd?
Acht jaar Bush heeft voor een enorme afkeer gezorgd tegen het rechtse beleid dat enkel de grote bedrijven ten dienste was en de VS meesleurden in uitzichtloze oorlogen in Irak en Afghanistan. Daarbij waren ook de Democraten medeplichtig voor de 'misstappen' van Bush. Neem daarbij de economische problemen in het land, en het wordt begrijpelijk waarom 75% van de Amerikanen niet tevreden is met de huidige gang van zaken. Barack Obama en zijn entourage buit dat ongenoegen en de breed gedragen roep naar verandering goed uit.. Hij stelt zichzelf voor als een uitdager voor het establishment in Washington. De campagne van Obama heeft miljoenen arbeiders, jongeren en Afro-Amerikanen warm gemaakt voor de komende presidentsverkiezingen en de mogelijkheid van een eerste zwarte president in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Wie zich echter niet laat verdoven door deze 'vernieuwende' retoriek en wat meer op de achtergrond gaat spitten, staat versteld van de nauwe banden die Obama heeft met de grote bedrijven en het door hem zelf verguisde gevestigde establishment. Obama heeft veel verwachtingen gecreëerd, maar kan enorme ontgoochelingen veroorzaken omdat hij, eens aan het roer, niet zal staan voor de verhoopte verandering. Hij voert een linkse campagne om een rechts beleid te voeren.
Ondanks zijn belofte om dat niet te doen, deed hij toch beroep op openbare financiering van zijn verkiezingscampagne. Alhoewel hij kan rekenen op heel wat kleine giften, is de campagne van Obama toch grotendeels afhankelijk van de superrijke donateurs. Hij kreeg miljoenen van grote bedrijven, wiens vertegenwoordigers bovendien deelnemen aan wekelijkse telefoonconferenties met de verantwoordelijken voor de campagne. De New York Times stelde dat het geheim van de financiële steun van Obama bestaat uit meer dan 500 fondsenwervers die allen bijdragen hebben verzameld voor een totaal bedrag van 50.000 dollar of meer. Heel wat van hen komen uit de bedrijfswereld en hebben belangrijke belangen in Washington. Advocaten vormen met 130 in aantal de grootste groep, velen van hen werken voor bedrijven waarvoor zij ook veel lobbywerk verrichten. Verder zijn er onder hen heel wat die werken voor financiële reuzen als Lehman Brothers, Goldman Sachs of Citigroup.
Velen hopen dat Obama iets zal doen aan de toenemende ongelijkheid in de Amerikaanse samenleving en dat hij zal vermijden dat de lonen van de arbeiders verder afnemen, hun jobs verloren gaan, de gezondheidskosten de lucht ingaan, de prijzen voor energie toenemen of dat gezinnen uit hun huizen worden gezet. Dat heel wat figuren die verantwoordelijk zijn voor deze situaties nauw verbonden zijn met Obama's campagne is hen uiteraard niet bekend.
Daarom verzet Obama zich tegen een moratorium op de openbare verkopen van huizen of het bevriezen van de intresten op hypotheken terwijl 2,5 miljoen Amerikanen dit jaar hun huis zullen verloren hebben. Het verklaart ook waarom Obama tegen het voorstel stemde om de intrest op kredietkaarten met 30% te verminderen of waarom hij zich verzet tegen een grotere controle op de bankwereld. Verder zegt hij voorstander te zijn van de vrije markt en sprak zich tijdens de voorverkiezingen uit tegen bijvoorbeeld het vrijhandelsakkoord NAFTA. Hoe hol zijn populistische retoriek eigenlijk is gaf hij met zoveel woorden weer in een interview aan Fortune waarin hij stelde dat zijn kritiek op NAFTA overdreven was. Onlangs stemde Oboma voor een wet die met terugwerkende kracht immuniteit geeft aan de grote telecommunicatiebedrijven die het de regering mogelijk maakten om op illegale wijze miljoenen Amerikaanse e-mails en telefoongesprekken te onderscheppen.
Obama legt sterk de nadruk op het feit dat hij steeds tegen de oorlog in Irak was gekant, terwijl hij in het parlement stelselmatig de oorlogsbegrotingen goedkeurde. Ook beloofde bij van bij de start van de voorverkiezingen als president alle gevechtseenheden binnen de 16 maanden uit Irak terug te trekken, een belofte waar hij recent op terug kwam door te stellen bereid te zijn om te werken aan een verfijning van de kalender voor de terugtrekking van de troepen. Het standpunt van Obama wordt gedeeld door een groeiend deel van de heersende elite in de VS die beseft dat er een onhoudbare situatie is in Irak en dat op zowel economisch, militair als politiek vlak. Obama wil minstens 10.000 extra soldaten naar Afghanistan sturen om de Amerikaanse strijd tegen de Taliban te ondersteunen. Op dit vlak is hij het eens met Bush en McCain. Verder is hij, ondanks alle beloften voor meer diplomatie, voor een verderzetting van de blokkade van Cuba, militaire steun aan het rechtse repressieve regime van Colombia en beloofde hij een hard standpunt in te nemen tegen Iran.
De verkiezing van een eerste Afro-Amerikaan in het Witte Huis, in een land waar 40 jaar geleden zwarten nog werden vermoord indien ze opkwamen voor stemrecht, zou zeker geen onbelangrijk gegeven zijn. Desondanks weigert Obama iedere kritiek op het structurele racisme dat voortkomt uit het Amerikaans kapitalisme dat in feiten is ontstaan via de brutale uitbuiting van Afrikaanse slaven en verder blijft profiteren van de Afro-Amerikaanse arbeiders.
Ondanks het feit dat een meerderheid van de Amerikanen, waaronder een meerderheid van de dokters, voor een nationale gezondheidszorg is, weigert Obama steun te verlenen aan Clinton's voorstel terzake. Het is dus niet verwonderlijk dat Obama meer geld kreeg van de gezondheidsindustrie dan McCain. De voorstellen van Obama inzake gezondheidszorg beperken zich trouwens tot regeringssubsidies om de mensen bij te staan als ze private verzekeringen kopen. In de praktijk zou dit neer komen op een rechtstreekse subsidie van de overheid aan de grote gezondheidsbedrijven.
Obama heeft, net als andere top-Democraten, zijn eerdere kritiek op het starten van nieuwe olieboringen op zee ingetrokken. Eerder zochten ze aansluiting bij de kritiek van milieuactivisten op dergelijke boringen en de gevolgen ervan voor zowel de kustbewoners als de zee. Obama krijgt tevens heel wat financiële steun van de nucleaire energielobby, waaronder het belangrijkste bedrijf in die sector, Exelon.
Het ziet er dus naar uit dat van de grote verwachtingenniet veel zal terecht komen en het progressieve, vernieuwende, tegen het zere been schoppende aureool van het Kennedy-achtige surrogaat, eens in het Witte Huis, in de loop van 2009 even vlug zal oplossen als het ontstaan is.
Hillary Clinton zal daar in 2012 haar nu Obama-verheerlijkende partijbonzen met plezier op afrekenen...
Volgens Het WWF zorgt ons consumptiedrang ervoor dat we vanaf morgen, 24 september, alle grondstoffen hebben opgebruikt die de aarde op één jaar tijd kan vernieuwen. Dat houdt in dat de vraag het aanbod met 40% overschrijdt, of anders gezegd de aarde bijna 1 jaar en 4 maanden nodig om te maken of te vernieuwen wat de mens al op één jaar consumeert', aldus het WWF. Dat gegeven is gebaseerd op cijfers van Global Footprint Network, een onderzoeksorganisatie die meet hoeveel natuurlijke grondstoffen we hebben en hoeveel we daarvan gebruiken. Als gevolg van die overconsumptie vermindert de voorraad grondstoffen, zoals bomen en vissen, terwijl de 'consumptieafval' waaronder CO2, blijft toenemen.
De planeet kan het volume CO2 niet volledig 'opnemen' waardoor het zich opstapelt in de atmosfeer en daardoor, voor zover het er niet de oorzaak er van is, de klimaatsverandering aanzienlijk versnelt.
Onze overconsumptie heeft nog meer, voor de mensheid levensbedreigende, gevolgen. Behalve 41.000 dieren diersoorten die met uitsterven bedreigd zijn, is er het op termijn catastrofale feit dat elke minuut 36 voetbalterreinen of per jaar 13 miljoen hectare bos verdwijnen, dat bij 75 procent van alle vissoorten in de oceaan overbevist worden. Eén en ander maakt dat miljoenen mensen te kampen hebben met een tekort aan voedsel.
Door het focussen op het 'opwarmingsprobleem' en de oorzaak ervan, wordt het kernprobleem: de overconsumptie als gevolg van onze economisch systeem, dat een steeds grotere groei van productie en consumptie noodzaakt, weggemoffeld. Wij willen en kunnen niets doen om het uiteindelijk gevolg van de ongebreidelde groei te voorkomen. Wij kunnen en willen niet aanvaarden dat wij rechtsomkeer moeten maken, onze welvaart afbouwen om ons welzijn te beveiligen. Daarbij bedenkend dat dit laatste alleen al menselijkerwijs nodig zou moeten om de minderbedeelden op deze aarde ook een menswaardig leven te geven, maakt dit alles tot een onaanvaardbaar doembeeld voor onze egoïstische 'ik' dat ons allen in min of meerdere mate beheerst. Er is dus weinig hoop...
Voor zover dat al niet het geval was, blijkt nu overduidelijk dat de meerderheid van 'de Belgen lak hebben aan de politiek, en misschien nog meer aan haar beoefenaars. De laatste dagen en uren steken de mediacommentatoren elkaar de loef af met het analyseren en aanwijzen van de oorzaak van deze nu reeds vijftien maanden aanslepende politieke snertsoap.
Het streven naar een zogenaamde 'broodnodige' staatshervorming, die volgens de Vlaamse partijen noodzakelijk is om de Vlaamse (?) welvaart te behouden en verhogen en het 'land' (?) beter te kunnen besturen, heeft tot dusver alleen maar tot onbestuurbaarheid en de daaruit voortspruitende economische (en sociale) gevolgen geleid. De wederzijdse stigmatisering door zowel politiek als media over de 'luie" en profiterende Walen en de egoïstische en separatistische Vlamingen, zorgen op politiek en verbaal vlak steeds meer voor vergelijkbare voormalige Noord-Ierse en ex-Joegoslavische toestanden. Er is niet veel meer nodig of zelfs Vlaams-Belangers prefereren onaangepaste Marokkanen en Turken boven hun Franstalige landgenoten, en Waalse FDF-hoteleigenaars geven de voorkeur aan luidruchtige Nederlanders boven rustige Vlaamse gepensioneerden.
Bepaalde teksten en uitspraken van (vooral Vlaamse) politici komen heel dicht bij, wat men tegenwoordig onder de noemer 'racistisch' pleegt te plaatsen, voor zover zij al niet evenwaardig zijn aan uitspraken en teksten over allochtonen waarvoor er op grond van de racismewet al menige aanklacht of zelfs veroordeling werd uitgesproken.
Zover is het gekomen in dit land, met bevolkingsgroepen die behalve in taal, onderling minder verschillen dan bvb. de Friezen en Zuid-Limburgers in Nederland, en De Bretoenen en de Pyreneeërs in Frankrijk.
In een wereld waar de ecologische, economische, sociale en politieke problemen in steeds grotere mate een globalere en grens- en volkoverschrijdende aanpak vereisen, gaan wij ons heil zoeken in de oeroude stammencultuur en etnische gemeenschapsstructuur. Arm Vlaanderen...
Onze federale Eerste Minister, Yves Leterme , neemt de begrotingstoestand "zeer ernstig". Naar zijn zeggen is er geen ruimte voor cadeaus en zijn er meer dan vijf miljard besparingen nodig om volgend jaar een begroting met 0,3 procent overschot te krijgen. Over de weigering van de Vlaamse regering om de beloofde 400 miljoen terug in de federale staatskas te storten, zegt hij "zo zijn bedenkingen" te hebben, en voor wat betreft de 250 miljoen die Electrabel nog steeds niet heeft betaald, maakt hij zich sterk die "alsnog kunnen te innen"
Hij belooft de fiscale druk niet te zullen verhogen en "de koopkracht van de burger zal niet in gevaar worden gebracht". Leterme zegt dat hij "zo zijn eigen pistes heeft" om de besparingen door te voeren, en voor 2009 een geloofwaardige begroting op te stellen, zonder te kiezen voor de gemakkelijkheidoplossingen die in het verleden werden gebruikt.
Als simpele huisvader die na veertig jaar ervaring toch één en ander afweet van met huishoudbegrotingen en dito budgetten, heb ik daar toch vragen bij. Er van uitgaande dat de staatsinkomsten grotendeels door ons allen worden geleverd, en de uitgaven evenzo ons allen op één of andere wijze ten goede komen, zou ik van deze, voorlopig nog steeds falende landsleider, graag vernemen hoe hij meer inkomsten en/of minder uitgaven bekomt zonder diegenen die ze moeten leveren of ontvangen daar op aan te spreken.
Het is een geschiedkundig gegeven dat binnen een zelfde land, etnische of taalkundige minderheden streven naar meer autonomie of zelfs onafhankelijkheid, iets waar de etnische meerderheid zich dan meestal tegen verzet. België is daar een uitzondering op, want daar is het de Vlaamse meerderheid die afwil van de lasten die de Franstalige minderheid met zich meebrengen.
Tot de jaren zeventig hadden wij Vlamingen, nog een logische en aanvaardbare motivering ter rechtvaardiging van onze zelfstandigheidsdrang. Sindsdien hebben verschillende fasen van de staatshervorming een relatief ver doorgedreven zelfstandigheid aan de gewesten en gemeenschappen gegeven. Daardoor werd een einde gemaakt aan de culturele, politieke en sociale dominantie van de Franstalige minderheid, welke ingebed lag in de oorspronkelijke structuur van de Belgische staat. Een moderne democratie, en solidair sociaal stelsel waardig, zorgen een reeks grondwettelijke waarborgen er voor, dat zowel op politiek als op economisch en sociaal vlak, een gewest of gemeenschap geen daden kan stellen die ten nadele zijn van de andere gewesten of gemeenschappen.
Vandaag moet ik vaststellen dat mijn volksgenoten de overeengekomen waarborgen ervaren als een onaanvaardbare hinder voor hun, nu reeds superieure economische ontwikkeling en welvaart. Het Franstalige verzet tegen verdere, voor hen nadelige hervormingen, omdat die de waarborgen tegen nadelige meerderheidsbeslissingen, en de solidariteit op de helling zetten, stuit op egoïstisch Vlaams onbegrip.
Als een sociaal mens kan ik daar enkel schaamte bij voelen.
Vlaanderen moet zijn meerderheid niet misbruiken om gemaakte afspraken te herzien,of nieuwe af te dwingen, maar om de in het verleden gemaakte overeenkomsten te doen naleven. Wij kunnen misschien beginnen met zelf het goede voorbeeld (blijven) te geven
Om de welvaart te behouden stellen de rechtse en centrumrechtse partijen in Vlaanderen dat een 'grote' staatshervorming noodzakelijk is. Daarin enigszins verbazingweek, schoorvoetend bijgetreden door de salonsocialisten van de Sp.a, omdat dit de enige mogelijkheid zou zijn om de solidariteit tussen het noorden en zuiden van het land te behouden.
Maar omdat hier en daar een wakkere burger aantoont dat de daarvoor aangehaalde motiveringen bol staan van contradicties en drijfzandherige theorieën, sleurt men er iets nieuw bij: Een grote staatshervorming zou ook nodig zijn om dé democratie zelf te herstellen. Onze democratie zou namelijk worden naangevallen door de (Franstalige) minderheid die de wil van de (Vlaamse) meerderheid niet wilt respecteren. Vlaanderen zou van de Franstaligen geen geld, macht of grond willen, maar enkel politieke solidariteit.
Je kan het tegenwoordig niet zo gek veel bedenken, of men wijt de schuld aan de Franstalige "imperialistische parasieten" die bovendien de solidariteit en zowaar zelfs de democratie zouden ondergraven. Een vergaande - door een Vlaamse parlementaire meerderheid opgelegde - staatshervorming van zou dan de enige oplossing zijn. In de meeste landen met een complexe etnische samenstelling zijn het veelal die landen waar minderheden over ruime rechten beschikken, en mechanismen om zich te beschermen tegen etnische meerderheden, waar men het minst etnische conflicten kent. Het is geen wonder dat, ondanks de fundamentele beperkingen van het stalinistische model in het voormalige Oostblok, etnische conflicten er relatief zeldzaam waren. En dat daar na de val van de Sovjet-Unie abrupt een einde aan kwam, toen die nieuwe landen kennis maakten met de democratie zoals die door de huidige voorstanders een zogenaamd confederaal model wordt gehuldigd.
Net die beschermingsmechanismen en rechten van etnische minderheden, waar Belgische politici in het buitenland nochtans te pas en te onpas mee staan te leuren, worden door hen zelf nu in vraag gesteld. We hebben ironisch genoeg een politieke kaste die boeken schrijft over de Verenigde Staten van Europa van Helsinki tot Lissabon, en tegelijkertijd discussieert over het einde van een land tussen Oostende en Aarlen. We hebben politici die de mond vol hebben over het beëindigen van de erfenis van de Koude Oorlog, maar er niet in slagen om een oplossing te vinden voor de erfenis van het Romeinse Rijk!
De burgerlijke staat België is gebouwd op het principe dat zowel de Franstaligen als Vlaamse Brusselaars als minderheid in België bepaalde rechten hebben, zodat er de facto geen beslissingen opgelegd kunnen worden door één taalgroep tegenover de andere taalgroep. In die zin is binnen een burgerlijk kader het lot van de Vlaamse minderheid in Brussel verbonden met dat van de Franstalige minderheid in België.
Niemand zal ontkennen dat de kennis van verschillende talen een verrijking is. De kennis van het Nederlands is een belangrijke troef om een baan te vinden, in Brussel en zeker in Vlaanderen. Maar wie gelooft echt dat men in Vilvoorde, en andere Vlaamse gemeenten in de regio, enkel sociale woningen geeft aan mensen die Nederlands kennen omwille van sociale motieven? Het spreekt voor zich dat de autochtone bevolking rond de hoofdstad problemen heeft om een betaalbare woning te vinden. Maar in de meeste andere landen lost men dit op door voldoende sociale (koop)woningen te bouwen. In Vlaanderen, daarentegen, meent men dat op te moeten lossen door taalcriteria op te leggen en een virtuele muur te bouwen rond de eigen hoofdstad. Volgens de Vlaamse politici heeft de etnische groep die het meeste leden telt, gelijk. De andere etnische groepen hebben volgens hen de keuze om zich te onderwerpen aan de goede intenties van die meerderheid, of moeten de gevolgen maar dragen, als ze dat weigeren te doen.
Waarom denkt men dat de zoveelste staatshervorming zal oplossen wat de voorgaande staatshervormingen duidelijk niet hebben gedaan? Waarom zou een volgende staatshervorming de toekomst van de welvaart en solidariteit wel verzekeren? Binnen het neoliberaal kader waarin landen, regios en mensen met elkaar moeten concurreren om in de gunst te blijven van het kapitaal, is het een illusie te denken dat je landen, regios of mensen op die wijze in harmonie met elkaar kan doen samenleven. Het is ook een illusie te denken dat je zo echte autonomie kan hebben. Een buitenlandse multinational moet maar even met de vingers knippen en we zien direct hoe weinig autonoom regios en landen zijn om bepaalde keuzes te maken.
Het politieke establishment in Vlaanderen stelt dat zijn voorstellen te nemen of te laten zijn . De tegenvoorstellen van de Franstaligen vinden zij echter onbespreekbaar. Vlaanderen kan dan misschien wel eenzijdig BHV splitsen, omdat daar een simpele meerderheid voor volstaat, maar daarmee staat men geen stap verder om de door haar gewenste staatshervorming te realiseren. Het enige wat hen rest is ermee te dreigen om België op te blazen.
Uiteraard zijn Franstalige politici geen heiligen en even goed neoliberaal. Ook zij hebben in de eerste plaats oog voor hun eigen directe politieke belangen. Maar ook de Vlaamse burgerlijke politici zijn dat. Zij liggen bijvoorbeeld ook dwars bij de uitbreidingsplannen van de luchthaven van Luik, en zo ook hebben zij er voor gezorgd dat de E429 tussen Brussel en Rijsel, stopt in Halle, waardoor de aansluiting met de Brusselse ring niet optimaal is. Iedere gemeenschap kan men verschillende voorbeelden aanhalen van pesterijen van de andere gemeenschap.
Tegengestelde belangen en eisen zijn nu eenmaal inherent aan een neoliberaal model en zullen alleen maar toenemen naarmate de regios meer autonomie krijgen om een eigen beleid te voeren. Het begrip 'eigen beleid' moet men, trouwen erg relativeren gezien 60% van de beslissingen gnomen wordt op Europees niveau en de rest van de beslissingen in hoge mate beïnvloed wordt door externe krachten, zoals de Europese financiële groepen en mondiale economische belangengroepen.
Het geloof dat meer fiscale autonomie, en dus meer fiscale concurrentie, de politieke solidariteit in ons land zal doen toenemen is op zich al een contradictio in terminis. De dag dat men in Wallonië of Brussel de vennootschapsbelasting met 1% doet dalen om meer investeerders aan te trekken dan Vlaanderen, zal men Wallonië meteen een gebrek aan politieke solidariteit verwijten.
En dat omdat de Franstaligen nu maar eens moeten voelen wat wij 100 jaar geleden hebben gevoeld, vinden steeds meer Vlamingen dat een compromis niet noodzakelijk is, want wij zijn met meer. Dat is tegen het democratisch principe en een ordinaire machtsgreep van één gemeenschap ten koste van een andere gemeenschap.
Op politiek vlak wordt hier een Balkan-oorlog uitgevochten...
