Men zou kunnen denken dat na twintig jaar mee aan het bewind te zijn geweest, de socialisten, of beter gezegd, de partij die zegt socialistisch te zijn, er voor gezorgd heeft dat één van hun voornaamste doelstellingen is bereikt, namelijk de minder fortuinlijken in onze maatschappij een degelijke betaalbare huurwoning verschaffen. Niets is echter minder waar, want van de zowat 317.500 gezinnen die recht hebben op een sociale woning zijn er 180.500 die het vooralsnog moeten doen met een dure privé-huurwoning.
De Vlaamse sociale huisvestingsmaatschappijen hebben samen 137.000 woningen die ze tegen een lagere prijs dan de marktprijs verhuren aan gezinnen met een laag inkomen die geen huis bezitten. Tot nu toe stond vast dat er 58.000 gezinnen op de wachtlijsten staan, maar het Steunpunt Ruimte en Wonen berekende dat dat minder dan een derde is van wie er recht op heeft. Dat komt gedeeltelijk uit onwetendheid, maar is ook deels te wijten aan de lange wachttijden (3 jaar), een wachttijd welke , indien alle rechthebbenden zich zouden aanmelden, zou oplopen tot 9 jaar... De 180.500 gezinnen die niet krijgen waar ze recht op hebben, betalen gemiddeld 431 euro per maand voor een woning op de particuliere markt. In een sociale woning bedraagt de gemiddelde huurprijs 258 euro per maand, voor een woning die doorgaans beter is.
De huisvestingsmaatschappijen bouwen 2.000 tot 3.000 sociale woningen bij per jaar. Aan dat tempo zal nog een 60-tal jaren zal duren vooraleer het socialistische streefdoel zal bereikt zijn.

Met een centrumrechtse rooms-blauwe regering in het verschiet, ziet dat er niet erg hoopgevend uit...

25-06-2007 om 17:25 geschreven door Renaat  

Sinds zondag 10 juni 2007 sloven allerlei politieke analisten, van professoren via mediacommentatoren tot partijstudiebureaus, zich uit om de oorzaak uit te leggen waarom Paars, en vooral de Sp.a, zo’n klappen heeft gekregen. Waarom extreem rechts over haar hoogtepunt heen is, en centrumrechts in Vlaanderen de lakens uitdeelt. De liberalen zouden hun belastingsvermindering niet goed hebben gecommuniceerd en de socialisten zich te veel op het milieu hebben gefocust. Uiterst rechts heeft haar klassieke migranten- en veiligheidsthema niet op de verkiezingsagenda kunnen plaatsen, en de Christen Democraten zijn er in geslaagd om het positieve ‘goed bestuur’ van Vlaamse regering, waar zij de leiding heef, als voorbeeld te stellen voor een toekomstig nieuw federaal bestuur. Zoals Vlaanderen in 1999 de CVP - dominantie beu was, zou ook Wallonië nu genoeg hebben van de PS-staat en in een verrechtsing de enige mogelijkheid zien om uit het economische dal te klauteren.

Tot daar de samenvatting der analyses van diegenen die geacht worden het te weten.

Ondanks de peilingen de trend al hadden aangegeven, bleven tot en met de verkiezingsdag zelf, de liberalen er steevast op hameren dat “elke burger” dit jaar duizend tot drieduizend euro minder belasting betalen en zij daarvoor beloond zouden worden, terwijl ook de socialisten meenden recht te hebben om de vruchten te plukken van het feit dat zij de pensioenen en uitkeringen zogenaamd “welvaartsvast” hadden gemaakt.

Het heet dat tijdens een verkiezingscampagne de politici bij- en onder de mensen gaan. Voor zover men dan luistert naar wat ‘de mensen’ te zeggen hebben, en die werkelijk zeggen wat ze denken, blijkt de luisterbereidheid niet van die aard dat men daar de passende besluiten uit trekt. Het idee op zich dat men na acht jaar regeren de burger nog moet overtuigen van het ‘goede’ dat men heeft gedaan en nog van plan is te doen, is eigenlijk op zich al absurd te noemen.

Het lukt de politici niet om de befaamde 'communicatiekloof' met de burgerte dichten. Zo maakten de socialistische kopstukken zich sterk dat zij de arbeiders aan de fabriekspoorten zelf zouden gaan overtuigen van de noodzaak en de positieve kanten van het communicatiepact. De arbeiders staan nog steeds te wachten...

Alle spindokters en studiebureaus ten spijt, blijkt dat de burger enkel te door daden te overtuigen is. Daden, hetzij positief, hetzij negatief, waar hij wel degelijk iets van ziet of voelt. En aan positief voelbare daden heeft het vooral tweede paarse regering aan ontbroken.

De inkomstbelastingen zijn inderdaad enigszins gedaald, maar door de vermeerdering van allerlei andere taksen, heffingen en lineaire belastingen, hebben vooral de lagere inkomens daar weinig of niets van ondervonden. Er is zelfs een inkomensgroep die daardoor meer belastingen betalen: namelijk alleenstaanden met gezinslast en de gezinshoofden met vervangingsinkomens, zoals lage pensioenen en werkloosheidsuitkeringen. Die betalen namelijk geen inkomstenbelasting waardoor zij als gevolg van de verschuiving naar taksen en lineaire belastingen dus méér belasting dan voorheen betalen.

De laagste pensioenen, en de leeflonen zijn weliswaar licht verhoogd, maar veel meer dan een achterhaalde lichte inhaaloperatie is dat niet. Wie het moet doen met een minimumpensioen of leefloon moet het geluk hebben om een eigen huis of sociale huurwoning te hebben, zoniet is wat er na betaling van de woonlasten overblijft, gewoonweg trieste armoede, een leven in één van de rijkste regio’s ter wereld onwaardig.

Voor dergelijke mensen zijn staatshervormingen, sluiting van kerncentrales, en activering van ‘onwillige’ of ‘marktonvriendelijke werklozen, niet bepaald een reden tot juichen, laat staan dat ze een wervend effect zouden hebben. Die zijn, zoals zovele andere lotgenoten hen hebben voorgedaan, tegen beter weten in, ofwel bij het Vlaams Belang ofwel bij populisten als een De Decker hun geluk gaan beproeven.

Doordat de Sp.a het voorbije decennium ijverig de vijver van de middeninkomens is gaan bevissen, heeft zij nogal wat welstellende tweeverdieners onder haar kiezerspubliek. Maar sinds de CD&V in de Vlaamse Regering heeft bewezen terug een aanvaardbaar alternatief aan de ‘middeninkomens’ te kunnen bieden, zijn er heel wat ‘schijnroden’ terug naar hun natuurlijke habitat getrokken.

Voor vrijwel alle categorieën van sp.a-kiezers was het goedkeuren door hun ministers van de fiscale amnestie een harde noot om kraken. Deze in feiten vrijwel kostenloze gratieverlening aan al wie de voorbije decennia geweigerd had om zijn deel van de maatschappelijke lasten te dragen en bovendien het aan de maatschappij ontstolen bedrag, op een te verwaarlozen taksering na, mocht behouden, stond lijnrecht tegenover alles wat de socialistische principes inhouden. Realistisch bekeken mag de fiscale amnestie dan een verantwoorde ‘slipper’ zijn, deontologisch was het een onaanvaardbare blunder waardoor heel wat van de inhoud van de vernieuwde principeverklaring van de Sp.a voor elke rechtgeaard sociaalvoelende mens volstrekt ongeloofwaardig is geworden.

Er zijn heel wat rechtgeaard sociaalvoelende mensen die zichzelf geen socialist noemen, zoals er heel wat, zich socialist noemende mensen zijn die in wezen helemaal niet rechtgeaard sociaalvoelend zijn.

Op 10 juni jl zijn dan ook een pak Sp.a-stemmen vanuit beide groepen naar andere, eveneens min of meer ‘sociale’ partijen gegaan. Waarschijnlijk omdat die minder hypocriet en dus geloofwaardiger voorkomen.

Analyses zijn wat ze zijn. Maar toch is er één analyse waar men belang moet aan schenken: deze die de kiezer heeft gemaakt...

Renaat van Poelvoorde

16-06-2007 om 12:47 geschreven door Renaat  

Volgens het Vlaams Economisch Verbond, in feite de Vlaamse dochterorganisatie van het VBO, is “de VDAB een goed werkende instelling die met slechte grondstoffen moet werken”. Met die ‘grondstoffen’ bedoeld zij dan de werkzoekenden die ingeschreven zijn bij de Vlaamse Dienst Voor Arbeidsbemiddeling. Dus voor de VDAB is deze uitspraak, van Philippe Muyters, gedelegeerd bestuurder van VOKA. niet bepaald vleiend.

Uit de enquête van zijn organisatie blijkt dat de bedrijven zich liever tot uitzendkantoren richten om hun vacatures in te vullen, ook al staan de overgrote meerderheid van de daar aangemelde kandidaten eveneens bij de VDAB ingeschreven als werkzoekende. Eén derde van de bedrijven vindt het zelfs niet eens nodig om hun vacatures te melden bij de VDAB, en dat stelt de klaagzang van de bedrijfswereld over de zogenaamde krapte op de arbeidsmarkt toch enigszins in vraag.

Hoe dan ook, er is wel degelijk een verschil tussen de uitzendkantoren en de VDAB: het verschil ligt hem niet zozeer in de kwaliteit van de zich aanbiedende kandidaten, maar eerder aan het feit dat private kantoren het zich kunnen veroorloven om moeilijker plaatsbare werkzoekenden links te laten liggen en enkel het zogenaamde “kruim” van de arbeidsmarkt af te romen. Uitzendkantoren zijn privéondernemingen waar de de doelstelling winst te maken is, en die winst maken zij met werkloosheid. Daarentegen is de doelstelling van de VDAB, niet om winst te maken aan het plaatsen van kandidaten,  maar om alle werkzoekenden aan een job helpen.

De reden van de lage kwaliteit van de werkzoekenden ligt volgens de werkgevers bij het té kleine verschil tussen de werkloosheidsuitkeringen en de laagste lonen.  Vraag is of voor de werkgevers de oplossing ligt in de verlaging van de werkloosheidsuitkering, dan wel de verhoging van de minimumlonen.  Misschien kan men  het alles overheersende dogma van de vrije markt, waar de prijzen stijgen bij een krap aanbod en een grote vraag, ook op de arbeidsmarkt laten gelden, maar begrijpelijkerwijs hoeft men van  werkgeverszijde die ideologische consequentie niet te verwachten.

De resultaten van deze enquête die het VEV heeft uitgevoerd, en waaruit zij de hierboven aangehaalde besluiten destilleren, zouden best ook eens de  SP.a, en vooral dan de voorzitter van deze partij, aan het denken mogen zetten over de opportuniteit van het regionaliseren van de Belgische arbeidsmarkt. Aangezien de VDAB een Vlaamse dienst is, mag  meteen duidelijk zijn dat de voornaamste oorzaak van een niet soepel werkende arbeidsmarkt niet ligt aan het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië, maar eerder aan het gebrek aan soepelheid en creativiteit van de werkgevers.  

Hoe is het mogelijk dat in een land dat over uitmuntend onderwijs beschikt,  een uitstekend presterende arbeidsbemiddelingdienst heeft  met een uitmuntende beroepsopleiding, waar mensen van heinde en verre komen om er werk te zoeken en een bestaan op te bouwen, de werkgevers steen en been klagen over het gebrek aan geschikte arbeidskrachten.

Het komt mij onbegrijpelijk voor dat de linkervleugel van het CD&V en vooral de Sp.a in haar geheel, niet inzien dat bij een verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, niet echt het verschil kan maken, maar hoofdzakelijk als gevolg zal hebben dat de Vlaamse werkgevers hun overwicht in de Vlaamse politieke vertegenwoordiging (via VLD, CD&V en last but not least Vlaams Belang) zullen misbruiken om via de regionalisering de arbeidsbemiddeling verder te privatiseren.

Op de volgende bladzijden van hun verborgen agenda komen dan de ziekteverzekering, de pensioenen, en waarom niet?…, de scholen aan de beurt. Want dat is wat ‘da joenk’ in feiten bedoeld met een ‘open’, Vrije Liberale Democratische samenleving. Het ontbrak Jef Houthuys indertijd blijkbaar niet aan mensenkennis…

09-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Uit een studie van de Leuvense professor Paul De Grauwe, blijkt dat, in tegenstelling tot wat Open VLD en MR beweren, zij er niet in geslaagd zijn hun belastingbeloften waar te maken. Daarentegen zouden de socialisten wél min of meer efficiënt geweest zijn in het uitvoeren van hun beloofde strijd om het behoud en verbetering van de sociale zekerheid.

De bewering dat 'Het paars van de regeringen-Verhofstadt eerder rood kleurt' komt van een, ex-VLD-senator en voormalig economische inspiratoren van Guy Verhofstadt, en dat maakt ze wel heel geloofwaardig.

Het besluit van zijn onderzoek is ontstellend voor de partij van de huidige eerste minister: in 2006 lag de globale belastingdruk zowat op hetzelfde peil als in 1999, het aanvangsjaar van paars, 44,3 procent van het bruto binnenlands product (bbp) in 2006 tegenover 44,7 procent in 1999. De lichte daling is zo klein dat ze binnen de foutenmarge ligt, aldus de professor. De meest in het oog springende belofte waarmee de blauwe partijen tot tweemaal toe naar de kiezers trokken hebben zij dus van geen kanten kunnen waarmaken.

De directe belastingen zijn erg stabiel gebleven; de indirecte belastingen zijn na een daling in 1999-2001 aan een remonte begonnen. De socialezekerheidsbijdragen stijgen eerst, maar dalen vanaf 2003. Maar zowel de indirecte belastingen als de SZ-bijdragen verschillen in 2006 nauwelijks van hun niveau van 1999. De pogingen tot de zogenaamde alternatieve financiering (niet via belastingen op arbeid) van onze Sociale Zekerheid - een stokpaardje van Verhofstadt - zijn volgens De Grauwe 'al bij al bescheiden gebleven'.

Open VLD benadrukt in elk verkiezingsdebat dat het de personenbelasting verlaagd heeft. Dat kan dan in min of meerdere mate wel het geval zijn, maar de universitaire studie wijst uit dat als men de belastingdruk uitgedrukt in procent van het bbp (wat wij met zijn allen samen verdienen) bekijkt, daar niets van terug te vinden is. Dat komt omdat, hoewel de personenbelasting (belasting op het inkomen) enigszins gedaald is, de andere belastingen, zolas lineaire belastingen, taksen accijnzen en heffingen gestegen zijn. De optelsom van dat alles geeft aan dat wij in 2006 de gemiddelde Belg ongeveer hetzelfde percentage van ons inkomen afdragen aan de gemeenschap als dat in 1999 het geval was. Gezien het verminderen van het herverdelend effect betalen de laagste inkomens een hoger percentage, en de hoogste inkomens een lager percentage van hun inkomen aan belastingen.

De socialisten realiseerden wel hun belofte om de financiële afbraak van de sociale zekerheid te stoppen. Voor die neergang waren zij trouwens mede verantwoordelijk geweest tijdens de periode 1993-1999 waarin zij de macht met de voormalige CVP deelden. Van 1993 tot 1999, onder een rooms-rode coalitie, daalden de globale uitgaven namelijk van 56 tot 50 procent van het bbp. Die sterke daling werd stopgezet met de komst van paars.

Onder impuls van de socialisten, en eerlijkheidshalve dient gezegd dat de aantrekkende economie en dalende rentelasten daar aardig bij hebben geholpen, slaagde de paarse regering er in de daling van de primaire overheidsuitgaven om te buigen in een forse stijging (van 42 naar 46 % van het bbp). Die uitgaven geven weer hoeveel de overheid uitgeeft voor collectieve voorzieningen en de sociale zekerheid. De socialisten hebben de spectaculaire daling van de rentelasten weten te gebruiken voor het opdrijven van de collectieve voorzieningen.

De Open VLD zal op 10 juni de rekening gepresenteerd krijgen voor het feit dat de afstand tussen de pre-electorale beloften en de bereikte resultaten te groot is geweest. Met andere woorden: voor het feit dat zij hun belofte niet is nagekomen, dat ondanks dit toch blijft ontkennen, en daarenboven 'nog meer' ‘belastingsverminderingen’ belooft! Misschien kan na zoveel hoogmoed en volksverlakkerij, in navolging van de voormalige CVP, een oppositiekuur louterend werken.

Ondanks hun positief aandeel in de vrijwaring van de welvaartstaat zullen de socialisten eveneens, zij het dan heel wat lichtere terechtwijzing krijgen van hun kiezers. Het feit dat zij toegestaan hebben dat het aandeel van de ‘herverdelende’ inkomstbelastingen verminderde, en verschoof naar een verhoging van de lineaire lasten die voor ieder, onafhankelijk hun draagkracht, gelijk zijn, zal hen door heel wat principiële socialisten terecht kwalijk worden genomen.

01-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat