over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
29-07-2008
Belgacom: een overheidsbedrijf waar privébedrijven van kunnen leren!
Vanaf 1 augustus wordt het maandelijks abonnementsgeld van de 'discovery line' bij de telefoon- en internetprovider Belgacom, met 45 procent verhoogd tot 9,95 euro. Een overheidsbedrijf (wij, als gemeenschap bezitten de meerderheid der aandelen) dat zomaar eventjes van dag op dag de prijs met 45% verhoogt, iets wat privébedrijven zich niet vlug zullen veroorloven. Dus die kunnen er nog wat van leren.
De reden voor die prijsverhoging is uitsluitend om de (goedkope) internetproviders welke hun diensten via Belgacom's discovery lijn aanbieden, een hak te zetten, en dus marktstrategisch gezien verantwoord. Maar voor mensen die zoals ik, een goed jaar geleden, juist wegens die goedkope aanbieding (6 euro/maand) zich lieten verleiden om van Telenet naar Belgacom over te stappen, is deze prijsverhoging, die op geen enkele wijze te verantwoorden valt, zo niet oplichting, dan toch minstens misbruik van vertrouwen.
Natuurlijk kan men (jaarlijks) zijn verbintenis opzeggen, ware het niet dat dit voor iemand die zijn internetverbinding, emailacount, website en digitale televisie bij dezelfde provider heeft, niet zo vanzelfsprekend, laat staan raadzaam is.
Behalve de goedkope discoverylijn, was het feit dat Belgacom een (weliswaar autonoom) overheidbedrijf is, voor mij de tweede belangrijkste reden waarom ik er klant werd. Mijn veronderstelling dat een dergelijk bedrijf, in tegenstelling tot privébedrijven, minder vatbaar was voor de, voor de klant nadelige kapitalistische winstprincipes, blijkt dus gewoon ontsproten aan mijn simplistische geest.
Dat ik daar als Belgisch staatsburger ook nog zelf aandeelhouder van Belgacom ben, maakt er mijn frustratie niet minder op...
Kostprijs van plaats in bejaardentehuis = half pension in driesterrenhotel?
De gemiddelde maandprijs voor een verblijf in een OCMW-rusthuis bedraagt nu 1.500 euro. Bovenop dat bedrag legt de gemeenschap (wij dus) nog eens 2.400 euro bij. De gemiddelde totale kostprijs voor huisvesting, voeding en verzorging van een (gezonde) bejaarde is dus 3.900,- euro per maand.
U hoort het waarschijnlijk ook, zo niet in Keulen, dan toch ergens anders donderen. Van een (onfortuinlijke) bejaarde, die om welke reden ook, niet in een rusthuis verblijft, wordt verwacht dat hij het kan rooien met een bedrag van 860 euro (inkomensgarantiebedrag). Daaruit zou men dus kunnen besluiten dat het individueel huisvesten, voeden en verzorgen van een bejaard persoon dus 78% goedkoper is (of kan). Natuurlijk gaat de vergelijking niet helemaal op, maar het immense verschil kan toch niet volledig het aan de personeelkosten te wijten zijn.
Er schort dus wel degelijk 'iets', ofwel aan de kostprijs voor het verblijf in een rusthuis, ofwel aan het bedrag van het inkomengarantiebedrag voor ouderen. Is de kostprijs van 3.900 euro/maand, dat is 130 euro per dag, de prijs van half pension in een driesterrenhotel, niet wat overdreven voor de summiere dienstverlening welke een bejaarde in sommige rusthuizen te beurt valt? En is 860 euro niet wat aan de krappe kant als je een 300 euro voor een schamel appartementje/huisje dient te betalen met daarenboven wegens de ontbrekende isolatie ook nog maandelijks tot 130 euro aan energiekosten?
Zal er na BHV en de staatshervorming, ook een regeringscrisis ontstaan omdat men geen oplossing heeft voor de voorziene toekomstige onbetaalbaarheid van de 'vergrijzing'?
Confederalisten en seperatisten willen het zelfde!
Vlamingen, met uitzondering van N-VA- en Vlaams Belang- aanhangers, zouden er niet op uit om België te laten barsten. Wel zouden er steeds meer voorstander zijn van een confederale staat. Of de meerderheid daarvan zich bewust is wat een confederaal model inhoudt, valt te betwijfelen. De propagandisten, zowel politici als media,van het confederaal model zouden er misschien eens goed aan doen om uit te leggen wat confederalisme inhoudt. Want laat één ding duidelijk zijn: men kan niet én voor confederalisme zijn én tegelijk tegen de volledige Vlaamse onafhankelijkheid.
Er bestaat, zowel taalkundig als politiek geen enkele discussie over het feit dat een confederatie of statenbond een samenwerkingsverband is waarbij onafhankelijke staten bij verdrag regelen welke bevoegdheden ze samen wensen uit te oefenen. Met andere woorden, wie zegt voorstander te zijn van een confederale Belgische staat, (contradictio in terminis) is meteen ook vóór de volledige onafhankelijkheid en zelfstandigheid van de deelstaten. Een confederaal België impliceert dan ook dat aan de deelstaten een volledige soevereiniteit wordt gegeven. Hoe dan ook, houdt een confederaal België in dat er een einde wordt gemaakt aan de grondwet en dat deze wordt vervangen door een internationaal verdrag. Confederalisme is dus geen doorgedreven vorm van federalisme! Het veronderstelt de onafhankelijkheid van de betrokken geconfedereerde staten. Confederalisten en separatisten willen dus hetzelfde: de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Het enig verschil met de 'separatisten' is dat de confederalisten beloven om met de overige, voormalige Belgische deelstaten een internationaal verdrag te sluiten om bepaalde bevoegdheden zoals bvb defensie en bepaalde internationale betrekkingen, gemeenschappelijk te beheren.
Politieke partijen die beweren het confederalisme na te streven, verzwijgen dus dat zij voor Vlaamse onafhankelijkheid zijn. Dat de Vlaamse pers nalaat hierop te wijzen, getuigt van weinig respect voor een eerlijk debat. Men kan zich afvragen of dit het gevolg is van moedwilligheid, of omdat men intellectueel niet in staat is om te begrijpen waarvoor confederalisme staat. Een 'vrije' pers mag dan wel een eigen mening hebben, maar mag daarom nog niet verzaken aan haar deontologische verplichting de bevolking correct te informeren over de ware gevolgen van de zogenaamde "legitieme Vlaamse eisen voor een confederale staat".
Het gebrek aan die correctheid stelt die vrijheid sterk in vraag!...
Door het communautaire circus moeten krantenlezers de laatste maanden steevast een ganse katern over drie kolderburgemeesters uit kleine dorpjes in de rand van Brussel doorworstelen, alvorens ze ergens tussen de banken- en Telenet reclame, in een uithoek van de krant kunnen lezen dat General Motors binnenkort misschien failliet gaat, dat duizenden oudere werknemers hun pensioenspaarfondsen zien wegsmelten, dat in de VS de éne na de andere bank ineenstort, dat Fortis dolgelukkig is dat Khadaffi en de Russische miljardair Suleiman Kerimov nog aandelen willen kopen, dat diezelfde Kerimov door Fortis-baas Lippens enkele maanden geleden nog uitgescholden werd voor maffiabaas, dat 200 miljoen mensen bedreigd worden door de voedselcrisis omdat wij nu landbouwproducten als brandstof willen gaan gebruiken, en dat de 8 machtigste politici van de wereld beloofd hebben dat zij binnen 48 jaar (2050) het probleem van de broeikasgassen zullen aanpakken.
Blijkbaar heeft niet alleen België, maar zelfs deze hele planeet een chronisch gebrek aan visionaire politici die iets nieuws uitvinden, nu het falende neoliberalisme blijkbaar geen alternatief te bieden heeft voor het sinds 1990 ter ziele gegaan verkeerd uitgevoerd 'wereldsocialisme'. Maar tot zolang de politieke elite, het salonsocialisme incluis, zowel in binnen als buitenland, dat halsstarrig weigert in te zien, is het bang afwachten...
Vandaag vieren heel wat Brusselaars, samen met de meerderheid van de Walen, en een minderheid van de Vlamingen, de Belgische nationale feestdag. Voor diegenen die daar niet aan meedoen heeft deze viering veel weg van een verjaardag van een overjaarse oma, die zich ietwat lijdend aan dementie, niet meer echt bewust is van haar teloorgegane glorie en enkel nog bij de gratie van enkelingen noodgedwongen in leven wordt gehouden.
Zoals sommige van de kinderen hopen dat hun voormalige toeverlaten het niet te lang meer zullen trekken, zodat ze eindelijk verlost zijn van de oubollige dwingeland die hen verplicht om de noodlijdende broers en zussen te ondersteunen, zo ook wacht Vlaanderen met ongeduld op het afsterven van het oude België dat tot heden min of meer garant stond voor een solidaire samenleving van de verschillende taal- en standen-bevolkingsgroepen.
En zoals dat ook het geval is bij familievetes, gaat het ook bij de communautaire twisten in dit land grotendeels om geld, en de mogelijkheid om het volledig zelfstandig voor eigen gebruik te kunnen aanwenden. Daarom dat voor het gros van de 'gouden kalf-aanbiddeers' vindt dat het 'oude' België, zo niet het hoekje om, dan toch op zijn minst handelingsonbekwaam moet verklaard worden.
Hoe dan ook, die nationale feestdag, die willen zij voorlopig wel behouden, tot zolang de Vlaams-nationale feestag niet voor iedereen een betaalde verlofdag is...
Wie op dit ogenblik ergens op vakantie is in het buitenland, of dat de komende weken van plan is te doen, doet er goed aan om geen onnodige ruchtbaarheid te geven over zijn nationaliteit, en liefst volkomen zwijgzaam te zijn over zijn entiteit. De wetenschap een Belg te zijn, zoul bij zijn gastheren misschien enige meelijwekkende empathie kunnen opwekken, maar met zijn Vlaamse entiteit paraderen, zal, zo niet onbegrip, dan toch op zijn minst enige argwaan genereren.
Je kan het Nederlanders, Fransen, Duitsers, laat staan Engelsen, moeilijk kwalijk nemen, dat zij geen moer begrijpen van onze ingewikkelde staatstructuur. Voor zover men er zelf wat van weet, is het trouwens onbegonnen werk om op een zwoele namiddag uitgelegd te krijgen dat, om dit op zichzelf geografisch mooi landje te besturen, er zes regeringen en evenveel parlementen nodig zijn. Nog onbegrijpelijker wordt het, als men stelt dat de hoofdstad van het eentalig gewest Vlaanderen, in een ander gewest ligt dat tweetalig is, en voor 70% bewoond wordt door Franstalige Belgen, en tegelijk dienst doet als hoofdstad van het federale België. Om zijn toehoorders helemaal tureluur te maken, kan men daar dan bij vertellen dat het Brusselse tweetalig gewest, binnen het grondgebied van het eentalig Vlaamse gewest ligt, waar het omringd wordt door Vlaamse gemeenten, waarvan sommige voor 80% bevolkt worden door Franstaligen, maar toch in de Nederlandse taal, door een hoofdzakelijk Franstalig gemeentebestuur bestuurd worden. Dat niet alleen het nationale parlement, maar daarenboven ook de federale regering uit partijen en ministers bestaat die maar door één enkele taalgemeenschap zijn gekozen, kan je bij gebrek aan voldoende resterende toehoorders, gerust achterwege laten.
De enkelingen die na het voorgaande nog enigszins bij bewustzijn zijn gebleven, kan je de fatale mep toedienen door te wijzen op het feit dat dit land, wereldwijd een benijdenswaardig sociaal verzekeringsstelsel en gezondheidszorg heeft, en geroemd wordt voor zijn kwalitatief hoogstaand onderwijs. Alleen de super hoogbegaafden zullen de moed nog opbrengen zich af te vragen, waarom in het derde welvarendste land van Europa, de bewoners van een het Vlaamse deel, dat tot de top-10 behoort van 's wereld rijkste regio's, steen en been klagen over het feit dat zij niet volledig zelfstandig over hun rijkdom kunnen beslissen, en het beu zijn daar heel klein deel van af te staan aan het andere, minder fortuinlijke andere landsdeel ...
De 'Vlaamse D-day' is dus, zoals verwacht, met een sisser afgelopen. De CD&V heeft haar ware aloude 'tjeven-gelaat' terug van de sluier ontdaan, en 'in het belang van, het volk' haar zoveelste onoverkomelijke deadline ingeslikt. De 'vijf minuten politieke moed' is ondertussen al tot meer van 525.600 minuten aangezwollen. Op een paar duizend minuten (weken) zal het dus ook niet aankomen. Met nieuw gespoten mist (het betrekken van de deelregeringen bij de onderhandelingen) tracht men de illusie te wekken dat er alsnog uitzicht op de (door Vlaanderen) gewenste oplossingen.
Wie nu nog de wereldvreemdheid aan de dag legt te denken dat men zonder in dit land fundamentele dingen kan wijzigen zonder dat beide gemeenschappen daar over akkoord zijn, geeft blijk van bijzonder simplisme dan wel uitgesproken domheid. Het principe dat bij taalgemeenschapmateries 'de macht van het getal' en het normale spel van meerderheid-minderheid niet van toepassing is, ligt niet alleen grondwettelijk vast, maar is één van de fundamenten van de federale Belgische staat. Daar aan raken is gewoonweg het einde van die staatsvorm. Dat daardoor hervormingen die voor de ene gemeenschap voordelig, en voor de andere nadelig uitvallen, niet mogelijk zijn, is juist de bedoeling van dat zogenaamde 'blokkeringmechanisme'
De door de Vlaamse meerderheidspartijen gewenste defacto economische en sociale zelfstandigheid kan alleen via een confederatie of volledige onafhankelijkheid. Maar gemakkelijkheidhalve vergeet men daar bij te vertellen dat men ook daarvoor de medewerking van de Franstaligen nodig heeft. De bevolking wijsmaken dat het Vlaams parlement eenzijdig een dergelijke staatsvorm kan uitroepen is het summum van volksverlakkerij. Tenzij men natuurlijk alle regels van het volkeren- en statenrecht aan zijn laars lapt, wat van een eventueel nieuwe Vlaamse staat, internationaal tot een banaanrepubliek maakt. De dan verkregen 'economische hefbomen' zullen dan tot niet veel meer dienen...
Vandaag, 11 juli, staat België aan de vooravond van een nieuwe 'D-day'. Al zal daar wat minder om gejuicht worden dan dat in 1944 het gaval was. Voor de enen is het erop of er onder, en voor de anderen het begin of het einde van iets wat nooit echt begonnen is. Maar vooral in de politiek wordt de soep nooit zo heet wordt gegeten als ze is opgediend. Meer zelfs, ze wordt zelfs niet eens zo heet opgediend als ze volgens het recept wordt gemaakt, en maar al te dikwijls wordt ze koud, en soms zelfs helemaal niet gegeten.
Een staatsman waardig, zal Eerste minister Leterme, bij gebrek aan een daadwerkelijke overeenkomst, een verklaring voor het parlement afleggen waarin hij de nadruk zal leggen op de gemaakte vorderingen bij de onderhandelingen en de lichten die aan het einde van de tunnel te zien zijn. Niemand van de meerderheidspartijen zal de lef hebben te vragen hoe lang die tunnel dan wel mag zijn. De VLD- en vooral de CD&V-mandatarissen zullen moeten kiezen of ze al dan niet hun goedbetaald mandaat opgeven, met voor velen de kans om bij bij de volgende verkiezingsronde uit de boort te vallen, ofwel of ze onder het mom van 's lands belang en het belang van het volk, staatsmanschap, en het opnemen van hun verantwoordelijkheid, hun duur gezworen eed van voor en zelfs na de verkiezingen, zullen inslikken. Niemand twijfelt er aan wat hun keuze zal zijn. Vraag is hoe sterk de weerstand van de militanten zal zijn, want ten slotte zijn zij het toch die het bij de achterban kunnen gaan uitleggen.
De NVA heeft geen keuze, en zou gek zijn om de electorale winst te negeren welke het fiasco van Leterme, of het tijdelijk langer voorduren van de zwanenzang, hen bij de eerstvolgende verkiezingen zal opleveren.
Het land zal hoe dan ook zijn ongezien grote politieke crisis hebben, die het gros van de, vooral Vlaamse politici hebben gewild. Dat er ondertussen niets is gedaan aan de koopkrachtvermindering en er in 2007 en 2008 helmaal niets is gespaard voor de komende vergrijzing, zal hen door de (Vlaamse) bevolking pas kwalijk worden genomen als ook de 'bemiddelde' burger daar onder te lijden krijgt. Maar tegen die tijd zijn de huidige politici al lang Europarlementslid, of zetelen zij als bestuursleden met riante zitpenningen, in financiële, farmaceutische of intercommunale bedrijven, die bij gebrek aan degelijk politiek beleid, monsterwinsten hebben gemaakt. Waarvoor hun dank...
Klimaatakkoord van 8 rijkste landen: wereldwijde volksverlakkerij
De belangrijkste industrielanden hebben een akkoord bereikt om tegen 2050 de uitstoot van broeikasgassen met de helft te verminderen. All Gore, en al wie zich bezighoudt met het (leefbaar) voortbestaan van de mensheid, mag dus op de twee oren slapen: binnen 48 jaar zal de opwarming van de aarde met 50% vertraagd zijn! Als dat geen goed nieuws is. Behalve het feit dat tegen die tijd al de ondertekenaars van het akkoord allang via crematie of door toedoen van aardwormen tot stof 'zijn weergekeerd', is het nog maar de vraag of er tegen die tijd nog wat te vertragen is, laat staan dat er nog wat 'terug te dringen valt'.
Volgens heel wat klimaatdeskundigen en aanverwante biologen, is een catastrofale 'opwarming' en de voor de mensheid daar aan verbonden desastreuze gevolgen, enkel nog te voorkomen als wij er de komende tien jaar (dus tegen 2018) in slagen om de broeikasgasuitstoot vrijwel tot 0% te herleiden. Bovendien zetten sommige economen en dito professors hun carrière op het spel door te beweren dat de niet te stoppen economische groei van China India en Rusland, de gedachte om wereldwijd de Co² uitstoot te verminderen, niets meer dan een utopisch sprookje is.
Als staaltje van internationale volksverlakkerij, kan deze bijeenkomst van de G8 dus wel tellen. Na All Gore, is en blijft het dus wachten op, zo niet een andere mislukte presidentskandidaat, dan toch een bekende wereldfiguur, die ons komt wakker schudden met de boodschap dat wij moeten kiezen tussen het uitzichtloos streven naar welvaartsbehoud, of opteren voor toekomstgericht welzijn voor iedereen.
Met andere woorden: stappen terugzetten door dat deel van de wereldbevolking dat té ver is gegaan, opdat diegenen die achtergebleven zijn, de tijd zouden krijgen om daar te komen, waar wij reeds lang voorbij zijn...
Het belangrijkste Nieuwsitem van de afgelopen vorige donder- en vrijdag was de 'bevrijding' van Ingrid Betancourt, de Colombiaanse senator die in 2008 door een rebellenbeweging in dat land werd ontvoerd. Wat de reden was waarom zij de afgelopen zes jaar tot een in Europa tot een 'bijna heldin' heldin werd gepromoveerd, is mij onduidelijk. Voor zover ik weet zijn haar Colombiaanse senatorschap en haar ontvoering met de daaropvolgende zes jaar durende gijzeling, haar enige twee 'verdiensten', . Waarom de ruim zevenhonderd andere gegijzelden van de FARC, waaronder ook andere Colombiaanse politici en binnenlandse en buitenlandse, in oorsprong ons even onbekende personen, die zelfde internationale mediabelangstelling niet krijgen, is mij een raadsel. Waarom o.a. de Venezolaanse en Franse presidenten, Chavez en Zarkozy zich de benen van onder 't lijf hebben gelopen voor Betancourt ,en zij zelfs met het persoonlijk vliegtuig van de Franse president werdt opgehaald en door hem en zijn vrouw, nog net niet als staatshoofd op het vliegveld wordt opgewacht, zijn zo van die vragen die ik nergens gesteld zie, laat staan dat ze beantwoord worden. Maar misschien heeft het wat te maken met het feit dat zij de dochter is voormalige minister die daarna diplomaat werd in Parijs, en gescheiden van de Franse diplomaat Fabrice Delloye.
Als de rest van de zevenhonderd, door de Colombiaanse rebellenbeweging gevangengehouden burgers nog maar een tiende van die aandacht en inspanningen krijgen, ziet het er voor hen goed uit, en betekent dat voor de media en imagobuilende presidenten veel werk... héél veel werk.
Het Vlaamse kleinburgerlijke materialistisch egoisme
Volgens de al dertig jaar in Vlaanderen wonende Nederlander Hans Tijl, zijn Vlamingen kleinburgerlijke, materialistische en platte egoïsten, die geen oog hebben voor cultuur en schoonheid. Dat schreef hij onlangs in een opiniestuk in het Nederlandse magazine HP/De Tijd, waarin hij geen spaander heel laat van Vlaanderen en zijn inwoners.
Alhoewel wij bij onze noorderburen doorgaans bekend staan als sympathieke levensgenieters, is dat beeld is volgens hem helemaal verkeerd en ziet Tijl Vlamingen absoluut niet als Bourgondiërs, maar eerder als kleinburgerlijke jagers op geld en bezit, en waarvoor alles draait om materie. Een en ander zou naar zijn zeggen te maken hebben met het ontbreken van een Vlaamse aristocratie en het gegeven dat het gros van de Vlamingen uit landbouwers- en arbeidersgezinnen afstammen.
Niet zo leuk om te lezen, ware het niet dat de man, althans wat het egoïsme betreft, enigszins gelijk heeft. Wie alle rancune over de francofone overheersing tot de jaren zestig, en de blijvende verfransingdrang in de Brusselse rand weet van zich af te zetten, dient toe te geven dat, wij, via onze politieke vertegenwoordigers, het hoofdzakelijk hebben over wij , meer hebben en minder weggeven, en wij in tijden van mondialisering, centralisering en Europeanisering, zoveel mogelijk alles voor ons zelf willen hebben, en zelf doen. De kleinburgerlijkheid dus ten top!
Dat Nederlanders uiteraard ook wel een aantal splinters in eigen oog hebben, doet daar weinig aan af
Behalve stemmingen over splitsingen van kiesarrondissementen en wekelijkse 'Fawlty Towers'-achtige vragenuurtjes, zijn er sinds juni vorig jaar voor de federale volksvertegenwoordigers geen noemenswaardige dingen te beleven in de praatbarak, welke tegen beter weten in, nog steeds officieel 'het parlement' wordt genoemd. En of dat op zich al niet erg genoeg zou zijn, slaagt CD&V-fractieleider Servais Verherstraeten er in om met een wetsvoorstel voor de pinnen te komen dat al even verbazend als belachelijk is.
Om de problematische overbevolking in de gevangenissen op te lossen, stelt hij voor om alle 'kleinere' misdrijven zoals diefstallen, geweldpleging, oplichting, enz. niet meer te bestraffen met celstraffen, maar met een rijverbod tot max. 5 jaar.
Ja, U leest het goed: de inbreker die zich tegoed heeft gedaan aan je waardevolle inboedel, zal het voortaan geweten hebben: hij loopt het risico een tijdlang 'veroordeeld' te worden om het openbaar vervoer te gebruiken voor zijn 'uitstapjes'. Dat zal hem leren in het vervolg goed na te denken...!
Afgezien van het feit dat controle op het bezit van een rijbewijs niet bepaald een prioriteit is bij de politiediensten, kan men zich vragen stellen over de geestelijke gezondheid van iemand die denkt dat, wie de intentie heeft tot diefstal of geweldpleging, zal afzien van zijn kwade bedoelingen omdat hij achteraf de kans loopt om een tijdlang zonder rijbewijs de baan op te moeten. Geen zinnig mens kan toch beweren dat belastingfraudeurs, of geweldenaars die iemand het ziekenhuis in slaan, achteraf tot inkeer komen door hen een rijverbod op te leggen?
Maar misschien is het allemaal een spijtig misverstand, en dacht Verherstraeten dat het 1 april was; maar...dan is er toch écht wat mis met hem?
In de politiek is de waarde en betekenis van een woord, begrip en afspraak, zoals de kleur van de kameleon: zij wijzigen al naargelang de omstandigheden dat noodzaken. Gewoonlijk worden wetsbepalingen zodanig opgesteld dat er steeds enige interpretatie mogelijk is. Bij conflict kan men dan bij de rechter terecht die een uitspraak kan doen, zich al dan niet beroepend op de zogenaamde geest van de wet.
Dat er een wezenlijk verschil kan zijn tussen wat er letterlijk in de wet staat en wat de bedoeling van de tekst is, mag dan algemeen aanvaard zijn, maar in de praktijk geeft dat voor de burger alleen maar rechtsonzekerheid, wat dan weer financieel voordeel geeft voor juristen.
De achterstand inzake rechtspraak en de ellenlange rechtsprocedures, voordelig voor de kapitaalkrachtige en nadelig voor de minderbedeelde rechtsgebruikers, is niet zozeer het gevolg van onderbemanning of inefficiënte werking van ons rechtsapparaat, dan wel van de in vorige alinea aangehaalde verschillende interpretatiemogelijkheden die schering en inslag zijn in de nationale en internationale wet- en regelgevingen.
Wetten, regelgevingen en overeenkomsten zijn in feiten alleen maar dienstig zijn als het om ondergeschikten of onderliggende niveaus gaat, en de betrekkelijkheid ervan stijgt al naargelang ze hoge politieke financiële of economische belangen in de weg staan. De waarachtigheid van deze stelling wordt de dag van vandaag nog maar eens duidelijk aangetoond door de leiders van de Europese Unie. Met hun reacties op het Ierse neen tegen het Verdrag van Lissabon geven zij aan dat er ook voor hen een wezenlijk verschil is tussen wat zijzelf unaniem zijn overeengekomen, en wat er dient te gebeuren als dat niet het gewenste gevolg heeft.
Omdat het Europees project als groepering van individueel onafhankelijke landen het belang van elke lidstaat moet dienen, kunnen beslissingen alleen worden genomen mits goedkeuring door elk lid. Hoe groter de Unie werd, hoe moeilijker het was om tot beslissingen te komen. Sinds de uitbreiding tot 27 lidstaten met sterk uiteenlopende belangen en noden, is deze unanimiteitsregel niet meer werkbaar. Daarom dat in het nieuwe verdrag voor een groot deel van de beslissingsdomeinen de meerderheidsregel wordt voorzien.
Probleem is natuurlijk dat zolang dat nieuwe verdrag niet door elke lidstaat wordt goedgekeurd, deze wijziging niet kan worden doorgevoerd. Een vorige poging, de zogenaamde Europese Grondwet, waar het huidige Verdrag van Lissabon een afgewassen versie van is, werd enkele jaren terug ook weggestemd door landen zoals Nederland en Frankrijk, waar de goedkeuring via een referendum rechtstreeks aan het volk werd gevraagd. Om een herhaling daarvan te voorkomen werd overeengekomen om de ratificatie van het nieuwe verdrag alleen door de nationale parlementen te laten gebeuren. Aangezien in de westerse particratieën de parlementen gewoon stemmachines zijn van de regerende partijen, hield de goedkeuring door de regeringsleiders al een de facto goedkeuring van die landen in en is de parlementaire ratificatie niets anders dan een administratieve afhandeling.
Spijtig genoeg voor diegenen die vinden dat het volk te dom is om te weten waarvoor zij stemmen (en die zijn niet gering in aantal), is er één lidstaat waar de grondwet nog enige democratische bevoegdheid aan het volk laat als het gaat om wezenlijke wijzigingen binnen hun eigen democratisch bestel. En juist zoals bij vorige referenda in Nederland en Frankrijk, vind nu ook de meerderheid van de Ierse bevolking dat afgezien van de voordelen die een verenigd Europa hen te beiden heeft, het verder uithollen van de nationale beslissingsmacht, te ver gaat.
Volgens de regels van het spel is het Verdrag van Lissabon dus afgewezen en dood. Volgens de eigen vooropgestelde wetgeving dient men, ofwel verder te werken zoals voorheen, ofwel een nieuw aangepast verdrag op te stellen, waarin rekening wordt gehouden met de reden van afwijzing, en te hopen dat men zodoende de Ieren kan verleiden om bij een volgend referendum ja te stemmen. Zo eenvoudig is dat!
Maar dat is buiten de politiek gerekend natuurlijk. Voor gedreven en goede politici is er voor alles een oplossing. Of beter gezegd, voor alles is een door hen gewenste oplossing. Dus is het zaak om te zoeken naar een oplossing waardoor men, zonder de goedkeuring van het Ierse volk toch het verdrag kan laten doorgaan.
Met andere woorden: hoe leggen zij het aan boord om niet volgens de wet te handelen, en het zodanig uit te leggen dat zij niet anders kunnen omdat de overgrote meerderheid van de lidstaten dat willen. Of nog anders gezegd: omdat 26 van de 27 regeringen een verdrag goedkeuren waarvan de meeste weten dat hun bevolking daar niet achterstaat.
Democratie? Met de afhandeling van dit probleem zal Europa zelf aangeven of de "neen" stemmers gelijk hebben.
Het belangrijkste Nieuwsitem van de afgelopen vorige donder- en vrijdag was de 'bevrijding' van Ingrid Betancourt, de Colombiaanse senator die in 2008 door een rebellenbeweging in dat land werd ontvoerd. Wat de reden was waarom zij de afgelopen zes jaar tot een in Europa tot een 'bijna heldin' heldin werd gepromoveerd, is mij onduidelijk. Voor zover ik weet zijn haar Colombiaanse senatorschap en haar ontvoering met de daaropvolgende zes jaar durende gijzeling, haar enige twee 'verdiensten', . Waarom de ruim zevenhonderd andere gegijzelden van de FARC, waaronder ook andere Colombiaanse politici en binnenlandse en buitenlandse, in oorsprong ons even onbekende personen, die zelfde internationale mediabelangstelling niet krijgen, is mij een raadsel. Waarom o.a. de Venezolaanse en Franse presidenten, Chavez en Zarkozy zich de benen van onder 't lijf hebben gelopen voor Betancourt ,en zij zelfs met het persoonlijk vliegtuig van de Franse president werdt opgehaald en door hem en zijn vrouw, nog net niet als staatshoofd op het vliegveld wordt opgewacht, zijn zo van die vragen die ik nergens gesteld zie, laat staan dat ze beantwoord worden. Maar misschien heeft het wat te maken met het feit dat zij de dochter is voormalige minister die daarna diplomaat werd in Parijs, en gescheiden van de Franse diplomaat Fabrice Delloye. 
In de politiek is de waarde en betekenis van een woord, begrip en afspraak, zoals de kleur van de kameleon: zij wijzigen al naargelang de omstandigheden dat noodzaken. Gewoonlijk worden wetsbepalingen zodanig opgesteld dat er steeds enige interpretatie mogelijk is. Bij conflict kan men dan bij de rechter terecht die een uitspraak kan doen, zich al dan niet beroepend op de zogenaamde geest van de wet.
