over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
08-07-2008
Klimaatakkoord van 8 rijkste landen: wereldwijde volksverlakkerij
De belangrijkste industrielanden hebben een akkoord bereikt om tegen 2050 de uitstoot van broeikasgassen met de helft te verminderen. All Gore, en al wie zich bezighoudt met het (leefbaar) voortbestaan van de mensheid, mag dus op de twee oren slapen: binnen 48 jaar zal de opwarming van de aarde met 50% vertraagd zijn! Als dat geen goed nieuws is. Behalve het feit dat tegen die tijd al de ondertekenaars van het akkoord allang via crematie of door toedoen van aardwormen tot stof 'zijn weergekeerd', is het nog maar de vraag of er tegen die tijd nog wat te vertragen is, laat staan dat er nog wat 'terug te dringen valt'.
Volgens heel wat klimaatdeskundigen en aanverwante biologen, is een catastrofale 'opwarming' en de voor de mensheid daar aan verbonden desastreuze gevolgen, enkel nog te voorkomen als wij er de komende tien jaar (dus tegen 2018) in slagen om de broeikasgasuitstoot vrijwel tot 0% te herleiden. Bovendien zetten sommige economen en dito professors hun carrière op het spel door te beweren dat de niet te stoppen economische groei van China India en Rusland, de gedachte om wereldwijd de Co² uitstoot te verminderen, niets meer dan een utopisch sprookje is.
Als staaltje van internationale volksverlakkerij, kan deze bijeenkomst van de G8 dus wel tellen. Na All Gore, is en blijft het dus wachten op, zo niet een andere mislukte presidentskandidaat, dan toch een bekende wereldfiguur, die ons komt wakker schudden met de boodschap dat wij moeten kiezen tussen het uitzichtloos streven naar welvaartsbehoud, of opteren voor toekomstgericht welzijn voor iedereen.
Met andere woorden: stappen terugzetten door dat deel van de wereldbevolking dat té ver is gegaan, opdat diegenen die achtergebleven zijn, de tijd zouden krijgen om daar te komen, waar wij reeds lang voorbij zijn...
Het belangrijkste Nieuwsitem van de afgelopen vorige donder- en vrijdag was de 'bevrijding' van Ingrid Betancourt, de Colombiaanse senator die in 2008 door een rebellenbeweging in dat land werd ontvoerd. Wat de reden was waarom zij de afgelopen zes jaar tot een in Europa tot een 'bijna heldin' heldin werd gepromoveerd, is mij onduidelijk. Voor zover ik weet zijn haar Colombiaanse senatorschap en haar ontvoering met de daaropvolgende zes jaar durende gijzeling, haar enige twee 'verdiensten', . Waarom de ruim zevenhonderd andere gegijzelden van de FARC, waaronder ook andere Colombiaanse politici en binnenlandse en buitenlandse, in oorsprong ons even onbekende personen, die zelfde internationale mediabelangstelling niet krijgen, is mij een raadsel. Waarom o.a. de Venezolaanse en Franse presidenten, Chavez en Zarkozy zich de benen van onder 't lijf hebben gelopen voor Betancourt ,en zij zelfs met het persoonlijk vliegtuig van de Franse president werdt opgehaald en door hem en zijn vrouw, nog net niet als staatshoofd op het vliegveld wordt opgewacht, zijn zo van die vragen die ik nergens gesteld zie, laat staan dat ze beantwoord worden. Maar misschien heeft het wat te maken met het feit dat zij de dochter is voormalige minister die daarna diplomaat werd in Parijs, en gescheiden van de Franse diplomaat Fabrice Delloye.
Als de rest van de zevenhonderd, door de Colombiaanse rebellenbeweging gevangengehouden burgers nog maar een tiende van die aandacht en inspanningen krijgen, ziet het er voor hen goed uit, en betekent dat voor de media en imagobuilende presidenten veel werk... héél veel werk.
Het Vlaamse kleinburgerlijke materialistisch egoisme
Volgens de al dertig jaar in Vlaanderen wonende Nederlander Hans Tijl, zijn Vlamingen kleinburgerlijke, materialistische en platte egoïsten, die geen oog hebben voor cultuur en schoonheid. Dat schreef hij onlangs in een opiniestuk in het Nederlandse magazine HP/De Tijd, waarin hij geen spaander heel laat van Vlaanderen en zijn inwoners.
Alhoewel wij bij onze noorderburen doorgaans bekend staan als sympathieke levensgenieters, is dat beeld is volgens hem helemaal verkeerd en ziet Tijl Vlamingen absoluut niet als Bourgondiërs, maar eerder als kleinburgerlijke jagers op geld en bezit, en waarvoor alles draait om materie. Een en ander zou naar zijn zeggen te maken hebben met het ontbreken van een Vlaamse aristocratie en het gegeven dat het gros van de Vlamingen uit landbouwers- en arbeidersgezinnen afstammen.
Niet zo leuk om te lezen, ware het niet dat de man, althans wat het egoïsme betreft, enigszins gelijk heeft. Wie alle rancune over de francofone overheersing tot de jaren zestig, en de blijvende verfransingdrang in de Brusselse rand weet van zich af te zetten, dient toe te geven dat, wij, via onze politieke vertegenwoordigers, het hoofdzakelijk hebben over wij , meer hebben en minder weggeven, en wij in tijden van mondialisering, centralisering en Europeanisering, zoveel mogelijk alles voor ons zelf willen hebben, en zelf doen. De kleinburgerlijkheid dus ten top!
Dat Nederlanders uiteraard ook wel een aantal splinters in eigen oog hebben, doet daar weinig aan af
Behalve stemmingen over splitsingen van kiesarrondissementen en wekelijkse 'Fawlty Towers'-achtige vragenuurtjes, zijn er sinds juni vorig jaar voor de federale volksvertegenwoordigers geen noemenswaardige dingen te beleven in de praatbarak, welke tegen beter weten in, nog steeds officieel 'het parlement' wordt genoemd. En of dat op zich al niet erg genoeg zou zijn, slaagt CD&V-fractieleider Servais Verherstraeten er in om met een wetsvoorstel voor de pinnen te komen dat al even verbazend als belachelijk is.
Om de problematische overbevolking in de gevangenissen op te lossen, stelt hij voor om alle 'kleinere' misdrijven zoals diefstallen, geweldpleging, oplichting, enz. niet meer te bestraffen met celstraffen, maar met een rijverbod tot max. 5 jaar.
Ja, U leest het goed: de inbreker die zich tegoed heeft gedaan aan je waardevolle inboedel, zal het voortaan geweten hebben: hij loopt het risico een tijdlang 'veroordeeld' te worden om het openbaar vervoer te gebruiken voor zijn 'uitstapjes'. Dat zal hem leren in het vervolg goed na te denken...!
Afgezien van het feit dat controle op het bezit van een rijbewijs niet bepaald een prioriteit is bij de politiediensten, kan men zich vragen stellen over de geestelijke gezondheid van iemand die denkt dat, wie de intentie heeft tot diefstal of geweldpleging, zal afzien van zijn kwade bedoelingen omdat hij achteraf de kans loopt om een tijdlang zonder rijbewijs de baan op te moeten. Geen zinnig mens kan toch beweren dat belastingfraudeurs, of geweldenaars die iemand het ziekenhuis in slaan, achteraf tot inkeer komen door hen een rijverbod op te leggen?
Maar misschien is het allemaal een spijtig misverstand, en dacht Verherstraeten dat het 1 april was; maar...dan is er toch écht wat mis met hem?
In de politiek is de waarde en betekenis van een woord, begrip en afspraak, zoals de kleur van de kameleon: zij wijzigen al naargelang de omstandigheden dat noodzaken. Gewoonlijk worden wetsbepalingen zodanig opgesteld dat er steeds enige interpretatie mogelijk is. Bij conflict kan men dan bij de rechter terecht die een uitspraak kan doen, zich al dan niet beroepend op de zogenaamde geest van de wet.
Dat er een wezenlijk verschil kan zijn tussen wat er letterlijk in de wet staat en wat de bedoeling van de tekst is, mag dan algemeen aanvaard zijn, maar in de praktijk geeft dat voor de burger alleen maar rechtsonzekerheid, wat dan weer financieel voordeel geeft voor juristen.
De achterstand inzake rechtspraak en de ellenlange rechtsprocedures, voordelig voor de kapitaalkrachtige en nadelig voor de minderbedeelde rechtsgebruikers, is niet zozeer het gevolg van onderbemanning of inefficiënte werking van ons rechtsapparaat, dan wel van de in vorige alinea aangehaalde verschillende interpretatiemogelijkheden die schering en inslag zijn in de nationale en internationale wet- en regelgevingen.
Wetten, regelgevingen en overeenkomsten zijn in feiten alleen maar dienstig zijn als het om ondergeschikten of onderliggende niveaus gaat, en de betrekkelijkheid ervan stijgt al naargelang ze hoge politieke financiële of economische belangen in de weg staan. De waarachtigheid van deze stelling wordt de dag van vandaag nog maar eens duidelijk aangetoond door de leiders van de Europese Unie. Met hun reacties op het Ierse neen tegen het Verdrag van Lissabon geven zij aan dat er ook voor hen een wezenlijk verschil is tussen wat zijzelf unaniem zijn overeengekomen, en wat er dient te gebeuren als dat niet het gewenste gevolg heeft.
Omdat het Europees project als groepering van individueel onafhankelijke landen het belang van elke lidstaat moet dienen, kunnen beslissingen alleen worden genomen mits goedkeuring door elk lid. Hoe groter de Unie werd, hoe moeilijker het was om tot beslissingen te komen. Sinds de uitbreiding tot 27 lidstaten met sterk uiteenlopende belangen en noden, is deze unanimiteitsregel niet meer werkbaar. Daarom dat in het nieuwe verdrag voor een groot deel van de beslissingsdomeinen de meerderheidsregel wordt voorzien.
Probleem is natuurlijk dat zolang dat nieuwe verdrag niet door elke lidstaat wordt goedgekeurd, deze wijziging niet kan worden doorgevoerd. Een vorige poging, de zogenaamde Europese Grondwet, waar het huidige Verdrag van Lissabon een afgewassen versie van is, werd enkele jaren terug ook weggestemd door landen zoals Nederland en Frankrijk, waar de goedkeuring via een referendum rechtstreeks aan het volk werd gevraagd. Om een herhaling daarvan te voorkomen werd overeengekomen om de ratificatie van het nieuwe verdrag alleen door de nationale parlementen te laten gebeuren. Aangezien in de westerse particratieën de parlementen gewoon stemmachines zijn van de regerende partijen, hield de goedkeuring door de regeringsleiders al een de facto goedkeuring van die landen in en is de parlementaire ratificatie niets anders dan een administratieve afhandeling.
Spijtig genoeg voor diegenen die vinden dat het volk te dom is om te weten waarvoor zij stemmen (en die zijn niet gering in aantal), is er één lidstaat waar de grondwet nog enige democratische bevoegdheid aan het volk laat als het gaat om wezenlijke wijzigingen binnen hun eigen democratisch bestel. En juist zoals bij vorige referenda in Nederland en Frankrijk, vind nu ook de meerderheid van de Ierse bevolking dat afgezien van de voordelen die een verenigd Europa hen te beiden heeft, het verder uithollen van de nationale beslissingsmacht, te ver gaat.
Volgens de regels van het spel is het Verdrag van Lissabon dus afgewezen en dood. Volgens de eigen vooropgestelde wetgeving dient men, ofwel verder te werken zoals voorheen, ofwel een nieuw aangepast verdrag op te stellen, waarin rekening wordt gehouden met de reden van afwijzing, en te hopen dat men zodoende de Ieren kan verleiden om bij een volgend referendum ja te stemmen. Zo eenvoudig is dat!
Maar dat is buiten de politiek gerekend natuurlijk. Voor gedreven en goede politici is er voor alles een oplossing. Of beter gezegd, voor alles is een door hen gewenste oplossing. Dus is het zaak om te zoeken naar een oplossing waardoor men, zonder de goedkeuring van het Ierse volk toch het verdrag kan laten doorgaan.
Met andere woorden: hoe leggen zij het aan boord om niet volgens de wet te handelen, en het zodanig uit te leggen dat zij niet anders kunnen omdat de overgrote meerderheid van de lidstaten dat willen. Of nog anders gezegd: omdat 26 van de 27 regeringen een verdrag goedkeuren waarvan de meeste weten dat hun bevolking daar niet achterstaat.
Democratie? Met de afhandeling van dit probleem zal Europa zelf aangeven of de "neen" stemmers gelijk hebben.
De Belgen staan, via belasting op inkomen, verbruik, en allerhande heffingen, gemiddeld 44.6% van hun inkomen af aan de gemeenschap. In Europa doenn Enkel de Denen en de Zweden het 'beter' met respectievelijk 49.1 en 48.9% .
Zowel de vandaag naar Bermuda afreizende grootverdiener, als de minimumloner die zich met een dagelijkse wandeling naar het stadspark moet tevreden stellen, klagen steen en been over het feit dat zoveel van hun 'zuurverdiende' centen naar 'de staat' vloeit. Een 'staat' van 'geldverkwanselaars' en 'zakkenvullers'.
Niemand zal en kan ontkennen dat er, zowel in de administratie als in de leidinggevende politieke overheid, gemeenschapsgelden voor 'oneigenlijk' gebruik worden aangewend. Maar laten we wel wezen, het daardoor 'ontvreemde' gemeenschapsgeld mag dan in geldwaarde misschien een respectabel bedrag zijn, veel meer dan een fractie van de totale staatsinkomsten zal dat niet bedragen. Hoe dan ook, behalve de ontoelaatbaarheid van het op die wijze verloren gegaan gemeenschapsgeld, kan en moet er uiteraard kritisch toegezien worden op de logische en rechtvaardige aanwending er van. De kritieken en aanklachten daarop zijn spijtig genoeg maar al te dikwijls gegrond.
Toch zou ik de klagers over zoveel belastingsdruk er willen op wijzen dat wij geen belastingen betalen "aan de staat" maar aan de gemeenschap. Aan de gemeenschap van Belgen, Vlamingen, provincialen en gemeentebewoners, al naargelang het over federale, gewestelijke, provinciale of gemeentebelastingen gaat. De betrokken overheden zijn geen 'eigenaars' van die gelden maar enkel de beheerders ervan. Beheerders die het volgens bepaalde wetten, reglementen en de door ons verleende besluitvormingsmacht bepalen hoeveel en op welke wijze die onder de gemeenschappelijke kosten worden verdeeld.
Kritiek op dat laatste is enkel verantwoord als men niet alleen berekent hoeveel belasting men op het einde van zijn leven zal betaald hebben, maar als men ook in rekening brengt hoeveel gemeenschapsgeld er terug is gevloeid via kindergeld, allerlei premies, onderwijstoelagen, kortingen, terugbetaalde ziektekosten en pensioenen. Daarbij het gebruik van geldverslindende gemeenschappelijke diensten en voorzieningen niet vergetende, als daar zijn: wegen, openbare verlichting, openbaar vervoer en andere diensten, onderwijs enz.
Zodoende zouden velen tot de vaststelling komen dat zij te weinig belastingen betalen, en anderen dat zij overmatig aan de gemeenschap bijdragen. Maar dat laatste is nu eenmaal het gevolg van het solidariteitsbeginsel. Alleen diegenen die daar van af willen, hebben een punt...
De politieke actualiteit zet mij aan tot dromen...
Ondanks een inflatie (dus prijsstijging) van 5.8%, leeflonen en laagste pensioenen welke volgens een zoveelste universitaire studie beduidend onder de armoedegrens liggen, dokters die weer volop dure merkgeneesmiddelen voorschrijven, en de steeds opnieuw herhaalde loze belofte van een Eerste Minister om zich met de belangrijke dingen van de mensen bezig te houden, heeft deze regering sinds haar aantreden vorig jaar, nog geen enkel wetsvoorstel of Koninklijk besluit dienaangaande ingediend of uitgevoerd. Ondertussen slepen de 'werkloze' parlementsleden zich met hun riante veelvoud van een 'werkloosheids'-vergoeding doelloos naar de zomervakantie, met de vrees dat bij hun terugkeer in oktober, er geen oplossing voor BHV, en de staatshervorming, maar een C4 op hen ligt te wachten.
Spijtig dat wij (zoals in vrijwel alle zogenaamde democratische landen) een 'particratisch', en geen democratisch politiek bestel hebben. In dat geval zouden de 'gekozenen des volk' de regering kunnen naar huis sturen, hun falende partijleidingen duidelijk kunnen maken dat zij als parlementairen hun individueel grondwettelijke prerogatieven opnemen en zullen uitvoeren. Zodoende zouden zij een regering van technocraten, dus een échte uitvoerende macht, kunnen samenstellen, met de opdracht zich uitsluitend met de sociale- economische- en milieuproblematiek bezig te houden. Met andere woorden: met datgene waarvoor de mensen op 10 juni vorig jaar hebben gekozen.
Juist...de grote lijnen van het scenario van een goedkope kortfilm. Maar, mag ik op een warme prille zomerdag, zo af en toe ook eens dromen?...
Zoals verwacht hebben de Ieren, de enig Europese burgers die daar hun zegje mochten over doen, het nieuwe EU-verdrag afgewezen. Dat verdrag is een ietwat bijgestuurde versie van de zogenaamde Europese grondwet die voorheen door de Franse en Nederlandse bevolking in een referendum was weggestemd. Om dit geen tweede maal te moeten ervaren, had men, behalve in Ierland waar de grondwet dat voorschrijft, in geen enkel ander EU-land de mening van het volk gevraagd. Kwestie om de democratie te gebruiken waarvoor zij in de partictratische landen voor dient: om de beslissingsmacht daar te leggen waar ze volgens de moderne democraten thuishoort: namelijk bij de politieke partijen en de financiële en economische machtsgroepen waarvan zij de slippendragers zijn.
Theoretisch kan een Europees verdrag (vooralsnog) maar ingaan als alle 27 lidstaten het hebben goedgekeurd. Men zal dus een politieke spitsvondigheid moeten vinden om het toch met 26 te kunnen doen. Gezien loodgieter Dehaene dienaangaande een gevraagd 'vakman' in de EU-topregionen is, zal dat waarschijnlijk geen probleem zijn.
Hoe dan ook, de meerderheid van de Fransen, Nederlanders en Ieren, (van de anderen weet men het niet, gezien niet geraadpleegd) zien geen heil in meer macht voor het logge, ver-van-mijn-bed, ondoorzichtig, geldverslindend, en moeilijk controleerbaar europees centraal bestuur. Het feit dat de Europese elite met dat gegeven waarschijnlijk weinig of geen rekening zal houden, zal het gebrekkige vertrouwen in de Europese instellingen zeker niet versterken.
Maar zolang het Europees project de heilige koe van de kapitalistische vrije wereldhandel in haar vaandel voert, is er voor diegenen die daar wel bij varen, niets aan de hand.
"Europe is good for you". Wie "you" ook mag zijn...
Vorige zondag verklaarde de CD&V-voorzitster, weliswaar in ietwat zachtere bewoordingen, dat ons huidig Belgisch staatbestel de pot op kan indien de Franstaligen niet bereid zijn om de verzuchtingen (eisen) van Vlaanderen ter wille te zijn.Wie hoopt dat daarmee de argwaan van de Walen ten opzichte van de Vlaamse bedoelingenietwat getemperd wordt, heeft op zijn minst een duidelijk gebrek aan inlevingsvermogen.
Het is zoals bij een uitgeleefd huwelijk waar de sterke en vermogende, zijn zwakke en afhankelijke partner met een scheiding afdreigt indien hij zijn zin niet krijgt. Al gaat de vergelijking niet helemaal op. Bij gebrek aan 'onderlinge toestemming' blijft enkel een 'vechtscheiding' over. Maar in tegenstelling tot een echtscheiding, ontbreekt bij een eventuele scheiding van de Belgische deelstaten een rechter die een bindende uitspraak kan doen. Zoals bij de meeste politieke verkiezingsretoriek is dus ook de bedreiging van de zich profilerende CD&V-voorzitster gewoonweg de reinste volksverlakkerij. Zij werkt de radicalisering van de onderscheiden bevolkingsgroepen in de hand en sterkt de Walen in hun verlatingsangst.
Beweren dat men het kiesarrondissement BHV kon splitsen zonder goedkeuring door de Franstaligen ,was de bevolking voorliegen. Met het vertellen dat men tegen de wil in van Wallonië het staatsbestel kan wijzigen ,doet men dat opnieuw. Dat mate waarop men bij de eerstvolgende verkiezingen hen daar ook nog zal voor belonen, zal aangeven hoe erg het is gesteld met het politieke intelligentiepeil van de Vlamingen...
Er is de laatste tijd heel wat te doen omtrent de koopkracht. Volgens allerhande directeurs en voorzitters van nationale banken en werkgeversorganisaties, uiteraard met een meer dan behoorlijk inkomen, is er helemaal niets aan de hand met onze koopkracht. Rekening houdend met inflatie en loonaanpassingen koopt de gemiddelde Vlaming (Belg?) vandaag evenveel of zelfs meer dan twintig jaar geleden, luidt het. Gelukkiglijk gaat men niet zo ver om een vergelijking met de tijd van Priester Daens te maken. Misschien moesten wij dan in de ogen van de VBO-voorzitter uit eerlijke schaamte negentig procent van ons loon gaan inleveren!
Maar...misschien zit er wel iets in de denkwijze, dat de regering eventuele koopkrachtvrijwaringmaatregelen beter kan toespitsen op de inkomencategorieën die daadwerkelijk koopkrachtverlies lijden, omdat vooral die groepen de duurder geworden voeding en huisvestingskosten, verhoudingsgewijs een veel groter deel van hun uitgavenpakket uitmaken dan dat bij de meer-dan-modaal-verdieners het geval is. Alhoewel met enige verbazing, merk ik toch met genoegen dat er hier en daar onder rechtgeaarde kapitalisten en verstokte rechtse liberalen, mensen opstaan die de klassieke het zogenaamde sociaaldemocratische solidariteitsprincipe in vraag gaan stellen en zich afvragen of wij de daarvoor bestemde gemeenschapsmiddelen niet beter exclusief reserveren voor inkomensgroepen die het nodig hebben.
De oplossing voor zowel het huidige koopkrachtverlies als de toekomstige onbetaalbaarheid van onze ziekteverzekering, pensioenen en ouderenzorg ligt misschien simpelweg in de afschaffing van het voorbijgestreefde eendimensionale 'solidariteitsprincipe'. De keuze tussen 'minder voor iedereen' of 'minder voor diegenen die het niet nodig hebben opdat de noodlijdenden meer zouden krijgen' is niet alleen een sociale maar bovenal een menselijke keuze. Daar tegen zijn, getuigt van ronduit plat en mensonwaardig egoïsme!
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid men weet maar nooit!
Vandaag 14 mei, gingen de eerste 12 minuten, van het zeven-uur journaal, en de eerste 17 minuten van Ter Zake niet over de gevolgen van de aardbeving in China en de Taifoen in Myanmar, maar wel over de belastingontwijkende en daarom in Monaco gehuisveste, maar verder nog steeds als Belgische beschouwde Justin Henin, die de goegemeenteverbaasde met het bericht dat ze de tennisraket aan de haak hangt.
Dat besluit kwam er na drie achtereenvolgende wedstrijdnederlagen. Volgens sommigen is er moed voor nodig om als topsporter zo vroeg te stoppen. Ik dacht dat het juist van moed zou getuigen om door te vechten, en terug het voorgaande peil te bereiken of tenminste te benaderen.
Dat de om haar talent verafgoodde, na jarenlang 50% van heer meer dan riante inkomen aan de Belgische gemeenschap te hebben onthouden, een aardig ( in feiten een zwart) aardige spaarpot heeft aangelegd voor haar oude dag(die gezien haar leeftijd 40 jaar langer kan duren dan deze van de gemiddelde Berg), wordt wijselijk gezwegen. Van de doden niets dan goed, zo ook van de stoppende populaire sportgoden.
Het lijkt mij dus eerder ingegeven door de wetenschap dat men voldoende rijkdom heeft verworven, en men daar nu lekker wil van genieten. Gelijk heeft ze natuurlijk, maar moed is daar niet echt voor nodig.
Volgens de commentatoren is dat spijtig voor de sportminnende Belgen en zullen wij haar missen. Meer zelf dan het dat bij Kim Cleysters het geval was.
Justin mag dan iets beter tennis gespeeld hebben dan Kim, maar Cleysters kwam wel haar financiële verplichtingen na tegenover de Belgische gemeenschap, terwijl Henin die ontliep door in Monaco te gaan wonen. Op dat vlak zulmlen wij haar dus geenszins missen
Volgens een ruwe schatting van de voedsel- en landbouworganisatie van de Verenigde Naties sterven er elke dag gemiddeld 25.000 mensen van de honger. De recente voedselrellen in ondermeer Egypte en Kameroen geven aan dat daar niet onmiddellijk verandering in zal komen. Aan de basis van de reeds geruime tijd aan de gang zijnde stijging van de voedselprijzen ligt de wereld-graanvoorraad welke als gevolg van de enorme vraag tot een minimumpeil is gezakt. Van de totale graanproductie wordt meer dan de helft gebruik voor de productie van diervoeders en recentelijk steeds meer voor biobrandstoffen.
Een niet zo bekende waarheid is dat runderen, varkens en kippen veel meer plantaardig diervoeder eten dan dat zij vlees produceren. Zo is er zeven tot 10 kg graan nodig voor de productie van 1 kg rundvlees. Dus niet alleen de groeiende vraag naar biobrandstof, maar zelfs nog meer de wereldwijde ook steeds groeiende vraag naar vlees zorgen voor minder en duurder graan voor de mensen. Bedenk daarbij de de productie van 1 kg. vlees zo maar eventjes 15.000 liter water vereist, wat tien maal meer is dan voor een zelfde hoeveelheid graan, en je kan niet anders dan besluiten dat zo'n verspilling niet te verantwoorden valt.
Wouden worden gerooid om landbouwgrond te winnen. Steeds meer landbouwgrond wordt herbestemd tot industrie- en bouwgrond. Het grond-(drink)waterpeil zakt doordat er steeds minder doordringbaar grondoppervlak voor het regenwater is. De constant groeiende wereldbevolking heeft ook steeds meer water en voedsel nodig...
En men komt mij vragen waarom ik het zo moeilijk heb hier iets positiefs te schrijven?
Voor de liberalen is privatiseren blijkbaar de ultieme oplossing voor alles wat bij de overheid moeilijk of verkeerd loopt. Het voorstel van de Open VLD-er De Croo om door privatisering het tekort aan gevangeniscellen op te lossen komt welgeteld eenendertig dagen te laat. Want als aprilgrap zou het wel origineel zijn geweest. Nergens in de berichtgeving daarover wordt de vraag gesteld, laat staan beantwoord, waarom de kostprijs van gevangenisgebouwen met privékapitaal en dito beheer goedkoper voor de gemeenschap zou uitvallen. Ook is het mij niet duidelijk waarom er dan geen cel-tekorten meer zouden zijn, en het gevangeniswezen efficiënter zou werken.
Volgens de blauwe gouden kalfaanbidders zouden wij er beter aan toe zijn indien het ganse overheidsapparaat, inclusief alle gemeenschapsdiensten zoals gezondheid en zorg, aan de vrije markt ten grabbel zou worden gegooid. Gelukkiglijk is, weliswaar uit eigenbelang, het privatiseren van 's lands bestuur, ook voor hen nog een brug te ver. Maar dat terzijde.
Hoe dan ook, ik wacht nog steeds op een geloofwaardige uitleg over het waarom een privébedrijf , dat in theorie gezien de winstfactor, een hogere werkingskost heeft, goedkoper en efficiënter zou werken dan een overheidsdienst die zijn product of dienst aan kostprijs kan aanbieden. Als de steeds aangehaalde oorzaken waarom werknemers in overheidsdienst, in veel gevallen minder goed zouden presteren dan in privédienst, juist zijn, waarom worden die dan niet weggewerkt? Met andere woorden: Als de wijze waarop een privébedrijf een gemeenschapsdienst zou uitvoeren efficiënter en goedkoper kan, waarom zouden overheidsdiensten dan niet op dezelfde wijze als privébedrijven kunnen werken? Aangezien er geen aandeelhouders te' voeden' zijn ,zou men de verkregen winsten in het befaamde zilverfonds kunnen storten!
Een oplossing voor de toekomstige hoogoplopende kosten van het vergrijzingsprobleem. Maar door zijn eenvoud, en nog meer het van een onbekende en onbelangrijke 'man in de straat' komt, is ze hallucinant, absurd en belachelijk. Even belachelijk trouwens als het voorstel van De VLD-patriarch. Maar hij is nu eenmaal De Croo, en wie ben ik?
Fiscale fraude is een ietwat té zachte omschrijving voor wat gewoonweg plat egoïsme is, of het weigeren om een deel van je inkomsten af te staan aan de gemeenschap. Een gemeenschap die op heel wat vlakken zorgt voor de mogelijkheden om die inkomsten te verwerven.
Alleen al bij het parket in Brussel, vertegenwoordigen de dossiers van onderzoek naar fiscale fraude een berg van 1.478 kartonnen dozen. In die dozen steken een kleine driehonderd dossiers waarvan het onderzoek al lang is afgerond maar die wachten op een procesbehandeling. Het parket moet de inhoud van de berg dozen nog samenvatten in een kleine driehonderd eindvorderingen en de raadkamer vragen de processen te starten. Daarvoor beschikt het Brusselse financiële parket amper over tien mensen. Door die magere bezetting liggen afgeronde dossiers stof te vergaren, en zal een groot deel ervan uiteindelijk verjaren, en dus onbestraft blijven.
Het zijn hallucinante cijfers ,en sinds jaren vraagt men zich af waarom zo veel fiscale onderzoeken systematisch mislukken. Alsof het om een ongekend en/of recent probleem gaat, heeft men eindelijk beslist om een parlementaire onderzoekscommissie op te starten die moet leiden tot bruikbare aanbevelingen om de fiscale fraude snel en efficiënt aan te pakken. Het valt ook te hopen dat de regering-Leterme - als ze dan nog bestaat - krachtdadig genoeg is om die aanbevelingen ook ter harte te nemen.
Voor brave burgers die, laat ons eerlijk zijn, in min of meerdere mate en voor zover mogelijk ,ook wel eens een belastingseuro achterover pleegt te drukken, is het toch frustrerend om bij elke regeringsverklaring of jaarlijkse beleidsnota van de regering, te aanhoren dat men de strijd tegen de fiscale fraude zal optimaliseren.
Duidelijke wetten maken en handhaven is één van de kerntaken van een overheid. Een gemeenschap, en zeker een democratische samenleving, heeft duidelijke spelregels nodig. Het is geen anarchie waar de wet van de sterkste geldt. Niemand wil namelijk veel van zijn inkomen aan de gemeenschap afstaan wanneer niet duidelijk is wat de regels zijn, en er mag van uitgaan dat iedereen die dient na te leven. Als belastingfraude in vele gevallen onbestraft blijft, krijg je de situatie dat degene die het verst durft te gaan in frauderen, het meest winst maakt. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Burgers moeten weten dat iedereen, naar draagkracht zijn 'steentje' bijdraagt aan de gemeenschappelijke kosten, en bedrijven moeten met elkaar concurreren door te proberen het beste product te maken aan de beste prijs, niet door om het sluwst de belastingen te omzeilen.
Een betere controle op fiscale fraude heeft voor- en nadelen. Enerzijds zullen heel wat, zowel particulieren als bedrijven, daardoor meer belastingen gaan betalen dan voorheen, en anderzijds valt één der voornaamste reden weg waarop men de gepleegde fraude denkt te kunnen verantwoorden.
Misschien moet men zich ook eens afvragen of het huidige ondoorzichtige pakket belastingsvoordelen en -aftrekken zo een goede zaak zijn. Enkel boekhoudkundig goed gestructureerde bedrijven en kapitaalkrachtige particulieren vinden de voor hen voordeligste weg in het onoverzichtelijke en frauduleusgevoelige belastigbos. Uiteindelijk is het in hoofdzaak de 'kleine man' die moet opdraaien voor de inefficiënte inning van de belastingen.
Maatregelen zoals de notionele intrestaftrek, welke in theorie om lovenswaardige reden werden opgesteld, maar in de praktijk door de bedrijven misbruikt worden om te ontsnappen aan hun financiële verplichtingen aan de gemeenschap, dragen er niet toe bij om het individu aan te zetten zijn burgerplicht te vervullen.
In totalitaire regimes en dictaturen opteert men voor 'opvoedingskampen' om onwillige en hardleerse burgers, wat zij dan noemen 'burgerzin' bij te brengen. Misschien moeten wij vanaf het lager onderwijs het wat meer hebben over 'de samenleving', 'de gemeenschap', 'de burgerzin', 'het algemeen belang' en de vruchten daarvan die uiteindelijk ten goede komen aan het individu. Misschien houden wij beter op om termen te gebruiken zoals het 'ontvetten van de staat', lastenverminderingen, hard werkende Vlamingen, zakkenvullers, autochtonen, allochtonen, individuele vrijheid, privacy , en andere begrippen die de mens bevestigen in zijn natuurlijk egoïsme.
'De staat' zijn wij met ons allen: de gemeenschap. Op hier en daar een uitzondering na, hebben wij onze individuele welvaart en welstand grotendeels te danken aan deze samenlevingsvorm . Wie daar o. a. door belastingsfraude afbreuk aan doet, is onrechtstreeks mede de oorzaak van het feit dat enerzijds diegene die zijn burgerplicht ten volle uitvoert, te veel belasting betaalt en anderzijds vijftien procent van onze bevolking niet of nauwelijks deel heeft aan die welvaart...
Het leven wordt, voor de ene al wat meer dan voor de andere, steeds maar duurder, de economische vooruitzichten zijn niet bepaald denderend te noemen, criminelen die minder dan drie jaar gevangenisstraf hebben gekregen mogen zonder enige controle op vrije voeten blijven, en het poolijs smelt drie maal vlugger dan verwacht. Het gros van de parlementsleden is dat, naar eigen zeggen, geworden om 'iets te doen' voor de mensen, en het allegaartje dat zich een 'regering' noemt, moest er dringend komen om 'de problemen van de mensen' aan te pakken.
Ik zou om de lieve god niet weten hoe en op welke wijze dit land moet bestuurd worden, en ik twijfel er zelfs aan of een zogenaamd 'goed bestuur' veel impact zou hebben op de evolutie van de hierboven aangehaald problematiek. Wat ik wel weet is dat diegenen die op dit ogenblik bestuursverantwoordelijkheid dragen, samen met dezen die ons in het parlement 'vertegenwoordigen', zowel voor als na de verkiezingen ons steevast voorhielden dat zij dat wèl menen te weten. Maar tot nader order blijken drie burgemeesters uit de Brusselse rand, samen met een niet gesplitst kiesarrondissement, gekoppeld aan een nu al veertig jaar durende 'staatshervorming', belangrijker te zijn. Niet omdat één en ander een 'beter bestuur' mogelijk zou maken, maar omdat de daaraan verbonden oplossingen bepalend zijn voor de toekomstige machtsverhoudingen en -structuren in dit land.
Ondertussen blijven de aloude maatschappelijk-economische wetmatigheden van kracht,, en bepalen positie, status en bezit hoe duur het leven voor jou is, welke vooruitzichten je hebt, en in welke mate je last ondervindt van ongestrafte criminaliteit en klimaatsveranderingen.
Noch een Obama in de VS, noch een Rita Verdonck in Nederland, noch een Sarkozy in Frankrijk kunnen en zullen daar verandering in brengen. Het is dus ook niet te verwachten van een West-Vlaming, zelfs niet met 800.000 voorkeurstemmen.
Daarvoor hadden de Fransen in 1879, en de Russen in 1917 andere oplossingen, al is er in de uitwerking ervan ook één en ander fout gelopen ...
In een door 'rechtse' denkbeelden overheerste maatschappij is het principe dat de gemeenschap moet bijdragen aan de kosten van 'gemeenschappelijke' opvang van kinderen van uit huis werkende tweeverdieners, in feiten een contradictio in terminus. Enerzijds iedereen de vrijheid laten om zelf te bepalen of men kinderlast neemt, waarvan men, weerom gezien zijn eigen keuze, de lasten niet volledig zelf kan of wilt dragen, om dan anderzijds te verwachten dat de gemeenschap daar voor een deel moet voor opdraaien, is niet bepaald volgens de liberale, markteconomische, laat staan, kapitalistische principes. Dat de , meestal niet verloonde thuiswerkende moeder of vader die gekozen heeft om zelf volledig voor de opvoeding van zijn kind(deren) te zorgen, verstoken blijft van die financieel maatschappelijke opvang-steun, laat ik hier nu even terzijde.
Uiteraard moeten alleenstaande ouders geholpen worden ,en moet er gezorgd worden voor voldoende opvang voor hun kinderen. Voor Alleenstaande moeders (en vaders) met een te laag loon zou dat zelfs kosteloos moeten zijn. Vraag is echter of tweeverdieners met elke een inkomen van tweemaal modaal, ook mee van het gesubsidieerde opvangsysteem moeten genieten?
Steeds meer stemmen waarschuwen dat ons sociaal zekerheidssysteem in zijn huidige vorm, in de niet zo ver meer afliggende toekomst onbetaalbaar zal zijn. Misschien kunnen wij beginnen met het stelsel om te vormen naar een daadwerkelijk 'sociaal' stelsel, en het gemeenschapsgeld dat wij er voor reserveren enkel besteden aan diegenen die het nodig hebben. Tot heden wordt het kwistig rondgestrooid, waardoor beter gegoeden, die het best kunnen missen, het gewoon als bijkomend zakgeld gebruiken.
Wie zich een mening wilt vormen, laat zich voldoende informeren, zowel over de feiten als over de meningen die anderen daarover hebben en de motivering waarop hun standpunt is gestoeld. Daarbij durft men nogal eens de fout te maken om de in formatie, zoniet uitsluitend dan toch grotendeels te halen bij diegenen die men zelf als 'betrouwbaar' of competent beschouwt. Daarenboven wordt het als algemeen 'intellectueel correct' geacht dat men alleen de mening op prijs stelt van 'ingewijden' en/of deskundigen die men gezien hun opleiding, als 'verstandig genoeg acht. Een zogenaamde 'eigen' mening is dus meestal een 'groepsmening' met hoogstens wat 'eigen' nuances.
Wie zoals ik, er de tijd voor heeft, en die daar ook voor over heeft, om zijn informatie niet alleen bij de zogenaamde 'kwaliteitsmedia' vandaan te halen en zich dus niet beperkt tot de standpunten van de BI&S (Bekende Intellectuelen en Specialisten), kijkt met niet aflatende verbazing naar de zelfgenoegzaamheid waarmee de hogeschool- en 'universiteitsproducten' neerkijken op de 'ongeschooldheid' en 'onwetendheid' van het gros van anderen.
Bij het doorwoelen van het oerwoud aan blogs en allerhande fora op het internet komt men tot de treurige vaststelling dat vrijwel elke bevolkingsgroep, met om het even welk opvoedings- of scholingspatroon, in het zelfde bedje ziek is. Iedereen vertrekt vanuit het eigen- meestal groep- of milieugelijk en toetst de dingen volgens de daaraan verbonden normen en waarden en welk voor- of nadeel hij of zijn groep daar aan heeft of kan hebben.
Op zich zou dat nog niet zo erg zijn, ware het niet dat zowel op het politieke als op het informatie en communicatieniveau (media), al die verschillende groepen,van hoog tot laag vertegenwoordigd worden door personen die meestal tot één en hetzelfde niveau behoren. Vrijwel alle instellingen, partijen, organisaties en verenigingen welke zich opwerpen als de vertegenwoordigers van de laaggeschoolde, minder gegoede, kansarme of gewoonweg arme burger, worden steevast geleid en grotendeels bevolkt door hooggeschoolden, hoge en middeninkomens. Ook bij de 'vertegenwoordigers des volks' is het zoeken met een vergrootglas naar mannen of vrouwen met enkel en humanioradiploma, laat staan een lagere scholing.
Met andere woorden, voor een relatief groot deel van de bevolking zijn democratie, inspraak, en mondigheid begrippen die, al naar gelang ze in realiteit worden gebracht, vervagen, om uiteindelijk op te lossen in een maatschappij waar het niet belangrijk is WAT, men zegt, maar WIE het zegt!
Studenten hebben het recht om hun examens in te kijken. Het lijkt mij niet meer dan normaal dat men weet waar en hoe men fout is geweest, en in welke mate dat is aangerekend. Of het krijgen van een kopie van het verbeterd examen, zoals Vlaams minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke dat wilt, dat ook zo lovenswaardig is, kan in vraag worden gesteld. Een beoordeling van antwoorden op bepaalde vragen, of het evalueren en waarderen van opdrachten, kan in vele gevallen niet anders dan subjectief gebeuren. Het gevolg is dat resultaten door verschillende zelfs competent evenwaardige beoordeelaars, ook een min of meer afwijkende beoordeling kunnen krijgen. Men hoeft geen bovennatuurlijke gaven te bezitten om te voorspellen dat vergelijkingen van examenformulieren door leerlingen en ouders tot een ongeziene stroom van al dan niet gefundeerde klachten zullen leiden. In deze enigszins uit de hand lopende mondige maatschappij zijn het de, bij wijze van spreken 'brave' introverte kinderen en ouders, die het moeten afleggen tegen de assertieve 'mondigen'. Als voorbeeld van 'gelijke kansenonderwijs' kan dat tellen. De wet van de sterkste, van de de jungle, zeg maar. Om nog maar te zwijgen van het zoveelste bijkomend demotiverend effect dat één en ander bij het onderwijzend personeel zal teweegbrengen. De 'democratisering' van het onderwijs is steeds meer een 'commercialisering' geworden waar gewerkt dient te worden volgens de economische marktprincipes. Door de financiering van scholen steeds meer afhankelijk te maken van aantal, soort en prestaties van ouders en leerlingen, worden deze laatsten steeds meer als klanten behandeld, die men, om hen te verwerven en/of behouden, volgens hun wensen dient te behandelen. De producten (onderwijs) en service (systeem) wordt deskundig aangepast aan de noden van de directe (leerlingen en ouders) en indirecte (economie) klanten. Pedagogen zijn blijkbaar uit de tijd. Pedagogie en vrijheid zijn trouwens per definitie mekaars tegengestelden. Directies worden managers, het onderwijzend personeel klantvriendelijke verkopers. Verkopers van wat? kennisoverdracht? opvoeding?
Een Saudische weblogger heeft, als reactie op de antikoranfilm Fitna van Geert Wilders, een korte video gemaakt van Bijbelteksten en van een christelijke extremiste die geweld predikt. Sinds het uitbrengen van Wilders 's amateursfilmpje waren er op de videowebsite You-Tube al meerdere 'tegenhangers' verschenen welke duidelijk maken dat de Christelijke Bijbel niet voor de Koran moet onderdoen als het over bestrijden, vermoorden of ronduit vernietigen van ongelovigen gaat. Niemand kan dat uiteraard ontkennen, ware het niet dat de vergelijking op zich niet opgaat. Er van uitgaande dat Mohamed en Christus beiden 'profeten' waren, had Mohamed, in de naam van zijn God aardig wat bloed van anderen aan zijn handen, terwijl Christus volgens de schrift, alleen 'zijn eigen bloed liet stromen' ,voor anderen... De Koran wordt door de moslimgemeenschap vandaag nog steeds als persoonlijk, maatschappelijk, en in de meeste moslimlanden zelfs als politiek en gerechtelijk wetboek gehanteerd. Voor het relatief klein geworden praktiserende deel van de westerse christelijke gemeenschap, zijn enkel de relevante teksten uit het nieuwe testament (2de deel van de Bijbel) implementeerbaar in hun dagelijks leven. In tegenstelling tot de religieuze moslimleiders hebben de meeste christelijke leiders zich sinds de 'verlichting' uitgesloofd om de betrekkelijkheid en eigentijdsheid van heel wat Bijbelteksten aan te tonen. Tot op de dag van vandaag beroepen heel wat Imans en fundamentalistische 'vrijheidstrijders', en vrijwel alle moslimterroristen en zichzelf opblazende bommenleggers zich juist op die 'uit hun verband gerukte' Koranteksten om het doden van 'ongelovigen' of met 'ongelovigen meewerkende' burgers, vrouwen en kinderen om te brengen. Behalve de belachelijke populistische uitspraken van een paar Amerikaanse presidenten en enkele wereldvreemde, verder onbelangrijke en ongevaarlijke simplistische individuen, heb ik er geen weet van dat men Bijbelteksten aanhaalt om het gebeuren in Irak of Afghanistan te verantwoorden. Laat staan dat men ze gebruikt om opnieuw 'kruistochten' tegen de Islam op te zetten.
Er is inderdaad weinig verschil tussen de Koran en het oude testament. Dat verschil is er alleen in het gebruik ervan. En daar ligt bij een deel van de, vooral in het Midden-Oosten levende moslimgemeenschap, het probleem.
Het belangrijkste Nieuwsitem van de afgelopen vorige donder- en vrijdag was de 'bevrijding' van Ingrid Betancourt, de Colombiaanse senator die in 2008 door een rebellenbeweging in dat land werd ontvoerd. Wat de reden was waarom zij de afgelopen zes jaar tot een in Europa tot een 'bijna heldin' heldin werd gepromoveerd, is mij onduidelijk. Voor zover ik weet zijn haar Colombiaanse senatorschap en haar ontvoering met de daaropvolgende zes jaar durende gijzeling, haar enige twee 'verdiensten', . Waarom de ruim zevenhonderd andere gegijzelden van de FARC, waaronder ook andere Colombiaanse politici en binnenlandse en buitenlandse, in oorsprong ons even onbekende personen, die zelfde internationale mediabelangstelling niet krijgen, is mij een raadsel. Waarom o.a. de Venezolaanse en Franse presidenten, Chavez en Zarkozy zich de benen van onder 't lijf hebben gelopen voor Betancourt ,en zij zelfs met het persoonlijk vliegtuig van de Franse president werdt opgehaald en door hem en zijn vrouw, nog net niet als staatshoofd op het vliegveld wordt opgewacht, zijn zo van die vragen die ik nergens gesteld zie, laat staan dat ze beantwoord worden. Maar misschien heeft het wat te maken met het feit dat zij de dochter is voormalige minister die daarna diplomaat werd in Parijs, en gescheiden van de Franse diplomaat Fabrice Delloye. 
In de politiek is de waarde en betekenis van een woord, begrip en afspraak, zoals de kleur van de kameleon: zij wijzigen al naargelang de omstandigheden dat noodzaken. Gewoonlijk worden wetsbepalingen zodanig opgesteld dat er steeds enige interpretatie mogelijk is. Bij conflict kan men dan bij de rechter terecht die een uitspraak kan doen, zich al dan niet beroepend op de zogenaamde geest van de wet.
