De Belgen staan, via belasting op inkomen, verbruik, en allerhande heffingen, gemiddeld 44.6% van hun inkomen af aan de gemeenschap. In Europa doenn Enkel de Denen en de Zweden het 'beter' met respectievelijk 49.1 en 48.9% .

Zowel de vandaag naar Bermuda afreizende grootverdiener, als de minimumloner die zich met een dagelijkse wandeling naar het stadspark moet tevreden stellen, klagen steen en been over het feit dat zoveel van hun 'zuurverdiende' centen naar 'de staat' vloeit. Een 'staat' van 'geldverkwanselaars' en 'zakkenvullers'.

Niemand zal en kan ontkennen dat er, zowel in de administratie als in de leidinggevende politieke overheid, gemeenschapsgelden voor 'oneigenlijk' gebruik worden aangewend. Maar laten we wel wezen, het daardoor 'ontvreemde' gemeenschapsgeld mag dan in geldwaarde misschien een respectabel bedrag zijn, veel meer dan een fractie van de totale staatsinkomsten zal dat niet bedragen. Hoe dan ook, behalve de ontoelaatbaarheid van het op die wijze verloren gegaan gemeenschapsgeld, kan en moet er uiteraard kritisch toegezien worden op de logische en rechtvaardige aanwending er van. De kritieken en aanklachten daarop zijn spijtig genoeg maar al te dikwijls gegrond.

Toch zou ik de klagers over zoveel belastingsdruk er willen op wijzen dat wij geen belastingen betalen "aan de staat" maar aan de gemeenschap. Aan de gemeenschap van Belgen, Vlamingen, provincialen en gemeentebewoners, al naargelang het over federale, gewestelijke, provinciale of gemeentebelastingen gaat. De betrokken overheden zijn geen 'eigenaars' van die gelden maar enkel de beheerders ervan. Beheerders die het volgens bepaalde wetten, reglementen en de door ons verleende besluitvormingsmacht bepalen hoeveel en op welke wijze die onder de gemeenschappelijke kosten worden verdeeld.

Kritiek op dat laatste is enkel verantwoord als men niet alleen berekent hoeveel belasting men op het einde van zijn leven zal betaald hebben, maar als men ook in rekening brengt hoeveel gemeenschapsgeld er terug is gevloeid via kindergeld, allerlei premies, onderwijstoelagen, kortingen, terugbetaalde ziektekosten en pensioenen. Daarbij het gebruik van geldverslindende gemeenschappelijke diensten en voorzieningen niet vergetende, als daar zijn: wegen, openbare verlichting, openbaar vervoer en andere diensten, onderwijs enz.

Zodoende zouden velen tot de vaststelling komen dat zij te weinig belastingen betalen, en anderen dat zij overmatig aan de gemeenschap bijdragen. Maar dat laatste is nu eenmaal het gevolg van het solidariteitsbeginsel. Alleen diegenen die daar van af willen, hebben een punt...