"Het zegevierend en tot het uiterste gedreven individualisme, en de té grote vrijheid van handelen, doet naar de absolute monarchie terugverlangen. Want een vrijheid, waarvan vrijwel alleen de sterken voordeel aan hebben, is de ergste der tirannieën."
Met deze uitspraak stelde de Franse schrijver Paul Brulat reeds in het begin van de vorige eeuw, dat de zo geroemde vrijheid, de financiële en economische machten tot de tirannen van de twintigste en daaropvolgende eeuw zou maken.

Maar in tegenstelling tot de feodale heersers van de voorgaande eeuwen,hadden de nieuwe kroonprinsen van Wall Street een uitgekiend systeem bedacht waardoor het aloude Romeinse idee van 'brood en spelen' voor bijna iedereen wel wat leuks en lekkers te bieden had. Uiteraard, onder voorwaarde dat men op de daarvoor geschikte plaatsen dezer aardkloot geboren was, en men over een bepaals niveau van fysische en psychische capaciteiten beschikte.

Begrippen zoals 'steeds meer', en 'steeds groter', waarop het kapitalistisch economisch en financieel systeem gestoeld zijn, dienen dan ook als werkmethode: Zowel productie, omzet,  winst, en consumptie dienen in steeds grotere mate en onbeperkt te groeien, zo niet  valt het het hele systeem als een kaartenhuis in elkaar.

Ook binnen het financieel systeem is zowel het debet als het krediet onderworpen aan het groeiprincipe.  Want gezien geldwaarde gecreëerd wordt door schuld, en bijgevolg zuiver fictief is, is het dan ook noodzakelijk dat de schuld onbeperkt stijgt.

Om een heel ingewikkeld systeem in één enkel begrijpbaar woord samen te vatten: Ons financieel systeem, werkzaam binnen de vrije-markt, is niets meer dan zuivere 'luchtfietserij'. Zolang iedereen er in gelooft, maar er geen enkel bewijs van vereist, blijft het (voorlopig) werken.

Maar...systemen zijn nu eenmaal gebonden aan regels en wetmatigheden. En regels en wetmatigheden zijn veelal niet compatibel met het begrip 'vrijheid', laat staan dat zij er ingrediënten van zouden zijn. En gezien 'meer' wel degelijk de vader van hebzucht is, en hebzucht zich uiteraard niet laat regelen, zijn regels en wetmatigheden in een vrijemarkteconomie niet bepaald stimulerende factoren.

Als gevolg daarvan is er wereldwijd een leger aan economen en financiële specialisten ontstaan om er voor zorgen dat de regelgevingen in balans blijven met de vrijheid van handelen.

En laat het nu juist dààr allemaal fout lopen. Want blijkbaar hebben zelfs de hoogst geschoolde wezens in die branche geen enkel benul hoe men een, tot eindig gedoemd zijnde groei, tóch verder kan doen groeien, en de ondertussen immense openbare schuld te beperken, alhoewel die Systemish genoodzaakt is om steeds groter te worden.

Sinds vorige eeuw heeft men de 'eindigheid' van productie- omzet- winst- geld- en schuldgroei steeds weten op te vangen en uit te stellen. Zo slaagt men er vooralsnog min of meer in om tot omzetgroei te komen door productie van  gebruiksgoederen die minder lang meegaan, vlugger stukgaan en/of vlugger verslijten, of produceert men ze zodanig dat bij het falen van één enkel onderdeel gans het product dient vervangen te worden.
 
Ook voor het probleem van de steeds grotere wordende ongedekte schuld, heeft men een, uiteraard tijdelijke, oplossing gevonden. Schuld wordt namelijk gewoonweg doorverkocht. Zo is geld, in papier, munten of bankgiro, welke men ontvangt, niets meer of minder dan de 'schuldwaarden' van anderen.

De met de regelmaat van een klok voorkomende economische en financiële crisissen zijn het gevolg van het steeds frequenter vastlopen van het systeem. Een vastlopen dat telkens voortkomt uit de wetmatigheden van het systeem die zelfcorrigerend trachten op te treden, waardoor 'de groei' vermindert of zelfs stil valt.

Dat het tè voortvarend 'misbruik' van het systeem, door een bepaald land (zoals heden Griekenland) 'de bal aan het rollen brengt', bemoeilijk enkel de werking van de toegediende 'pijnstillers' die men op europees vlak wil en kan toedienen om de gevolgen van de 'ziekte' te bestrijden. De ziekte van de schuldencrisis, die reeds eerder in in de VS, IJsland en Ierland was uitgebroken.

Wie zich vandaag geen vragen stelt bij de onmacht en onkunde van de hooggeschoolde en de hemel in geprezen politieke, economische, en financiële experten, is ofwel ziende blind ofwel ter kwader trouw.

Daarom had ik graag van iemand enige deskundige uitleg gekregen bij de vraag hoe de miljarden mensen in China, India en Brazilië, via hun ongebreidelde economische groei, een grotere welvaart gaan krijgen. Want opdat nog maar de helft daarvan ooit aan onze huidige levensstandaard zou toekomen, is een ecologische voetafdruk noodzakelijk die drie maal de maximale draagkracht van onze aarde betekent. Bovendien vraag zich blijkbaar niemand af hoeveel energie en grondstoffen, meer dan nu, daarvoor nodig zijn, laat staan dat zij voorradig zouden zijn.

Tot dusver zijn er enkel (een groeiend aantal) economen en sociologen te vinden die op gemotiveerde wijze het tegenovergestelde beweren. Die stellen dat K.Marx's analyse van het kapitalistisch systeem na meer dan honderd jaar nog steeds geldt en aan de voorspelde gevolgen niet te ontkomen is, als men het in zijn geheel niet drastisch hervormt. 

Er was een tijd dat vrijheid een begrip was dat m.b.t. landen, volkeren of gemeenschappen werd gebruikt. Namelijk, de maatschappelijke en gemeenschappelijke vrijheid.

De aanbidding van de individuele vrijheid, het dogma van de kapitalistische financiële en economische tirannieën, om zodoende het individu als loon- en consumentslaaf te gebruiken, ter verrijking van een kleine elite, is het eenentwintigeeuwse equivalent van de het middeleeuwse laten- en negentiende Amerikaanse slavensysteem.

De ongebreidelde individuele vrijheid is een vrijheid die stelselmatig het gemeenschapsgevoel en de maatschappelijke vrijheid vernietigt, en die uiteindelijk tot zelfvernietiging van het systeem zal leiden.

Terugblikkend in de geschiedenis blijkt, voor zover geweten, de in vorige alinea aangehaalde stelling de basisoorzaak te zijn van de ondergang van vrijwel elke beschaving. De geschiedenis van de toekomst zal aangeven of wij daar al dan niet iets uit geleerd hebben...

Renaat van Poelvoorde

21-02-2012 om 08:39 geschreven door Renaat  

04-01-2012 om 15:13 geschreven door Renaat  

Een begroting die de sluipende afbouw van onze sociale zekerheid,die sinds een paar decennia aan de gang is, is een stroomversnelling brengt. Voortaan dient niet meer de werkloosheid, maar de werklozen worden bestreden. Niet meer de ondermaatse werkomstandigheden die knelpuntberoepen creëren, maar 'werkonwillige,' die weigeren een slecht betaalde job te aanvaarden, Niet meer de oorzaken van massaontslagen en nochtans winstmakende bedrijfssluitingen, maar de parasiterende vijftigplussers die via brugpensioen nog net boven de armoedegrens trachten uit te komen.

Ook in het ziek buitenlandse Europa is bezuinigen de boodschap, ter meerdere eer en glorie van Wall-street en de andere tempels van de allesomvattende moderne religie met een aantal gelovigen waar de Rooms-katholieke kerk én de Islam in hun beste dagen alleen maar konden van dromen. Het aanbidden van het geld- winst- hebzucht- en consumptie-gouden kalf is nog nooit zo 'cool' en populair geweest. Zelfs in deze tijd waar het ons bij middel van Griekenland, en straks misschien ook Spanje, Portugal en Italië, laat voelen dat het onverzadigbaar is.

De wetenschap dat alles eindig is, dus ook deze maatschappijvorm waar solidariteit, meevoelendheid, gelijkwaardigheid, rechtvaardigheid en hulpvaardigheid tot nostalgische begrippen dreigen te verworden (of dat deels al zijn), is de enige hoop die ik mijn kinderen en kleinkinderen nog kan meegeven...

08-11-2011 om 11:03 geschreven door Renaat  

02-11-2011 om 13:29 geschreven door Renaat  

In 2007 ontstond door de instorting van de hypotheekmarkt een wereldwijde crisis die sindsdien de vorm van een zevenkoppige moeilijk te bedwingen draak heeft aangenomen.

De oorzaak ervan waren de 'subprime'-hypotheken, waarbij in het begin een lage rente betaald wordt die achteraf langzaamaan oploopt. Het bijzondere van deze hypotheek is dat deze ook zonder enige inkomensgarantie kan worden afgesloten. Toen heel wat inkomensonzekere Amerikanen hun afbetalingsverplichtingen niet meer nakwamen, ontstond de "subprime-crisis" waardoor heel wat banken en verzekeringsmaatschappijen dreigden onderdoor te gaan.

Als gevolg daarvan ontstond eerst de financiële crisis, die men trachtte te bezweren door wereldwijd honderden miljarden in de banken en andere financiële instellingen te pompen en zodoende het in elkaar storten van het financiële systeem te voorkomen

Door het wegvallen van het onderling vertrouwen tussen de banken stokte de kredietverlening en konden ondernemingen geen of nog maar beperkt krediet verkrijgen. Het consumentenvertrouwen daalde, de economie kromp en bedrijven reorganiseerden of sloten hun deuren. De tweede kop van de draak kwam tevoorschijn: de economische crisis.

Gezien de staatsfinanciën onrechtstreeks beheerd en gestuurd worden door de financiële en economische machten, kon ook de crisis van de staatsfinanciën niet uitblijven. Niet enkel door de massale steun aan de banken, maar vooral door de gevolgen van de economische crisis groeide het begrotingstekort van de overheden snel. Daardoor gingen veel regeringen extra geld uitgeven om economische investeringen te stimuleren, waardoor begrotingstekorten en staatsschulden verder opliepen.

De drakenkop van de staatsfinanciën heeft dezelfde slokdarm als deze van de eurocrisis. Want de landen in Europa met de zwakste economieën moeten steeds hogere rentes betalen voor hun staatsleningen. Door het feit de landen van de eurozone een gemeenschappelijke munt hebben met weliswaar een gemeenschappelijk monetair beleid, maar geen gemeenschappelijk economisch beleid, groeien de sterkere en zwakkere landen steeds verder uit elkaar. Als gevolg daarvan komt de euro onder zware druk te staan en dreigen landen zoals Griekenland, Portugal, Ierland hun schulden niet meer te kunnen betalen. De bijstand vanwege het IMF en de ECB dient niet zozeer om om de Grieken, de Portugezen, en de Ieren te redden, maar in de eerste plaats om de Duitse en Franse banken te helpen die in die landen grote bedragen aan leningen hebben uitstaan.

Het gevolg van dat alles veroorzaakt uiteindelijk ook een sociale crisis. Want om de geweldige begrotingstekorten terug te dringen, worden er draconische bezuinigingsprogramma’s doorgevoerd, waarbij vooral de overheidsdiensten en de uitkeringen, maar ook de pensioenen en andere voorzieningen het moeten ontgelden. Vooral in de zwakke economieën neemt de werkloosheid enorm toe. Als gevolg van de verarming daalt de binnenlandse consumptie en verslechtert de economie. Dat deze politiek van afwentelen van de crisis op de gewone mensen, terwijl de veroorzakers ervan buiten schot blijven, tot grote sociale onrust leidt is dan ook een vanzelfsprekendheid.

Een sociale crisis heeft steeds gevolgen op de werking van de democratie. De sociale onrust wordt de kop ingedrukt door het buitenspel zetten van democratische procedures en organen. Het zijn niet zozeer meer de de regeringen of de nationale parlementen, maar de EU en het IMF die beslissen over het economische beleid van de landen die steun krijgen.

Dat alles veroorzaakt een politieke crisis waar zowel de traditionele rechtse partijen als de sociaaldemocraten verantwoordelijk voor zijn, zoals ze ook verantwoordelijk zijn voor de neoliberale politiek die tot deze crisis heeft geleid.

Het ziet er naar uit dat dat er binnenkort een nieuwe financiële crisis ontstaat, en voor velen is het duidelijk dat er voorlopig geen einde, of oplossing van, de crisis in zicht is, zoals de Europese leiders ons zo graag willen doen geloven.

Een constante factor in het geheel is de onderschikking van alles en iedereen aan de financiële markten. De krachten die deze crisis veroorzaakt hebben, krijgen ruim baan om hun verderfelijke praktijken door te zetten. Hun wil is wet, politici en beleidsmakers lopen zich het vuur uit de sloffen om het de financiële markten naar de zin te maken en het is uiteindelijk de bevolking die voor de gevolgen op moet draaien.

Het lijkt er op dat, analoog in navolging van ons Belgisch federaal systeem, ook het al-omprezen kapitalistische vrijenmarktsysteem, zo niet failliet, dan toch tegen zijn grenzen is aangebotst. De enige manier om deze zevenkoppige crisis op te lossen, zal het aanpakken zijn van de almacht van het grote geld, verzet tegen de bezuinigingen, tegen de afbraak, tegen de werkloosheid, tegen het afwentelen van de crisis op degenen die hem niet veroorzaakt hebben.

Het is nog maar de vraag of deze klassieke 'vakbonds'-oplossingen het tij kunnen doen keren. Stakingen, en het land lamleggen heeft op korte termijn enkel een verergering van de crisis, meer werkloosheid, en grotere schulden als gevolg. Schulden die hoe dan ook ooit moeten betaald worden. En in een kapitalistisch systeem is dat nu eenmaal de 'gebruiker' aan het einde van de ketting: de bevolking.
Zolang men, al dan niet met de best mogelijke sociale correcties, in dit systeem blijft hangen, zal er niets veranderen aan de feitelijkheid dat rijkdom armoede creëert en armoede het gevolg is van rijkdomverwerving.

Het alternatief, een maatschappij waar gelijkwaardigheid vooropstaat, en iedereen, ongeacht zijn mogelijkheden, in min of meer gelijke wijze gebruik kan maken van de vruchten van het gemeenschappelijk bezit en prestaties, mag dan wel ingaan tegen de menselijke natuur, feit is dat de werkzaamheid ervan nog nooit is uitgeprobeerd.

Wie, om dat tegen te spreken, daaromtrent verwijst naar het voormalig communistisch Oostblok, getuigt van weinig kennis over wat Marx en Engels ooit bedoelden.Evenmin als de voormalige sovjet- en andere communistische leiders dat hadden, laat staan dat zij het wisten (wilden) uit te voeren.

Renaat van Poelvoorde

10-10-2011 om 10:01 geschreven door Renaat  

In een democratie is de bevolking soeverein en is alle autoriteit gebaseerd op de instemming van het volk. In een particratie of partitocratie is de wetgevende, en meestal ook de uitvoerende macht in handen van politieke partijen.

In feiten zijn vrijwel alle zogenaamde democratische landen particratieën, waar de bevolking op gezette tijden via stemming de krachtsverhoudingen bepaalt tussen de zich presenterende politieke partijen.

Eens de verkiezingsuitslag bekend, eindigt de democratie en gaan, indien geen enkele partij de meerderheid haalt, de onderscheiden partijleidingen, zonder enige verdere inspraak van de bevolking, onder mekaar uitmaken welke parlementaire- en regeringscoalitie het land gaat besturen.

Het regeerprogramma, dat in een coalitieregering op heel wat punten verschilt van de onderscheiden verkiezingsprogramma’s waarop (theoretisch gezien) de kiezers hun keuze hebben bepaald, wordt door een meerderheid der 'gekozenen des volk', die in werkelijkheid klakkeloos de richtlijnen van de partijtop volgen, goedgekeurd.

In landen zoals België, waar, zoals bij de recentste federale verkiezingen, de grootste partij amper 17.4% van de stemmen haalt, en er minstens zes partijen nodig zijn om een parlementaire meerderheid te vormen, kan men nog moeilijk stellen dat de gevormde regering, laat staan haar beleid, op “de wil van de kiezer” gericht is.

Steeds weerkerende uitspraken, zowel door politici, als door burgers, als daar zijn: ‘de wil van de kiezer’, de kiezer heeft gekozen’ de Vlamingen hebben gekozen voor…’, zijn op zijn zachts gezegd ver gezocht. Afgezien van de feitelijkheid dat het grootste deel van de kiezers, on-, onvoldoende-, of zelfs totaal verkeerd geïnformeerd, voor een bepaalde partij stemmen, kiezen heel wat mensen, wars van partijprogramma’s, op personen al naar gelang hun imago of aantrekkingskracht.

Even onzinnig is de bewering dat er twee verschillende democratieën in dit land zouden zijn: het rechtsstemmend Vlaanderen en het Linksstemmend Wallonië. Het is twijfelachtig of, zo niet de meerderheid, dan toch een groot deel van de N-VA stemmers weten wat de sociaaleconomische standpunten zijn van die partij. (Om nog maar te zwijgen van de VB-stemmers). Ook is het huidige, door centrumrechts gedomineerde CD&V bestuur niet bepaald een afspiegeling van het grootste deel van haar (nog resterende) achterban, dat grotendeel door centrumlinkse ACW-stemmers wordt bevolkt.

Niet voor niets is blijkbaar niemand binnen eender welke partij, tijdens het voorbije bijna anderhalf jaar op het idee gekomen om, ten einde voorlopig uit de politieke crisis te komen, een a-politieke regering van technocraten te vormen die met volheid van bevoegdheden en met wisselende parlementaire meerderheden zou regeren. Een dergelijk systeem, dat heel wat dichter bij de grondwettelijke ‘scheiding der machten’ zou aanleunen, en daardoor de werkelijke macht van de partijcenacels zou beperken, zou ook veel meer aan de principes van de democratie beantwoorden.

Ondertussen zouden de politieke partijen, zonder de druk van een noodzakelijke regeringsvorming, en zonder gezichtsverlies, rustig verder kunnen bakkeleien over al of niet noodzakelijke bevoegdheidsoverdrachten.

Op die manier zouden partijen zoals N-VA, VB, en Groen!, ofwel zoals LDD, een stille dood sterven, ofwel terug tot hun essentie van kleine zweeppartij worden herleid en zouden de kiezers, zelfs in deze particratie, weer kunnen kiezen op grond van de dingen waar het om gaat: nl de sociaal economische richting van onze samenleving.

19-09-2011 om 11:20 geschreven door Renaat  

Er was ooit een tijd, zeg maar sinds de late middeleeuwen tot na de eerste wereldoorlog, dat honger, armoede en ellende toen in onze streken nog in grote mate voorkwam bij de zogenaamde 'lagere klasse', de armen, waar ook het gros van de arbeiders werd bijgerekend.

Als die, als gevolg van oorlog, epidemie, of weersomstandigheden, of gewoonweg door overmatige uitbuiting, grote vormen begon aan te nemen en té gênant werd voor de adel en welstellende burgerij, organiseerden die feesten en andere gelegenheden waarop men dan met zogenaamde 'gulle' hand aalmoezen uitdeelde aan de noodlijdenden.

Achteraf kon meneer en mevrouw de Baron of Graaf met een bevredigd en gerust geweten terug over gaan tot de orde van de dag, tot de volgende hongerescalatie zich aanbood en opnieuw beroep werd gedaan op de meelevendheid en hulpvaardigheid van de historische en industriële adel.

Toen in West-Europa, voor een deel gevolgd door Noord-Amerika, onder druk van het dreigend communisme, de kapitaalbezitters tegen hun zin een systeem ontwikkelden dat de gemeenschap in zijn geheel, niet alleen noodhulp, maar ook de noodzakelijk wordende sociale ondersteuning moest bieden, verdween voor de in die werelddelen geborenen, samen met de plaatselijke oorlogen en epidemieën, ook de honger en ellende, en was er voor de minder fortuinlijken enkel nog sprake van 'sociale' armoede. Sociale armoede: het ontbreken van voldoende inkomen om mee te doen aan het 'sociale verkeer' , restaurants, feesten, festivals, reizen, modieuze kleding, comfortabel wonen, enz.

In bepaalde delen van de wereld, voornamelijk het zuiden, de derde wereld genoemd, waar na de koloniale tijd de plaatselijke bevolkingen door de kleine rijke elite welke de plaats van de vroegere kolonialisten hadden ingenomen, verder uitgebuit en in nog grotere armoede en ellende werden geduwd, zorgden plaatselijke oorlogen voor de kers op de ellendetaart.

Ondertussen baden in West-Europa en Noord-Amerika het gros van de door het kapitalisme uitverkorenen, in weelde en vertier, niet vermoedend dat de geschiedenis zich, zoals zij dat steeds heeft gedaan, onvermijdelijk opnieuw zal herhalen: Zoals elke voorgaande beschaving zal ook de onze, eens aan de top gekomen, al dan niet langzaam, vergaan, terwijl ter plaatse of elders, uit het moeras een nieuwe beschaving opstaat die de kiemen van de vergane glorie met zich dragend, gedoemd is om ooit hetzelfde lot te ondergaan.

En hier leven wij dan, steeds frequenter geplaagd door de voortekenen van die ondergang: de ene economische depressie, onderbroken door een kortstondige heropleving, na de andere. Met een financieel luchtballonsysteem dat wegens de grenzen van zijn opblaasbaarheid bereikend, met de regelmaat van een klok vol gaten scheurt, en wij met zijn allen steeds meer lucht blazend, het te pletter te storten hopen te voorkomen.

En terwijl wij geen weg weten met onze eigen luxe-miserie komen, de commerciële nieuwszenders voorop, en bij gebrek aan programma-ideeën, de media met schrijnende nieuwsitems en documentaires over de zoveelste hongersnood in Afrika, of verslagen van chronische massale slachtingen en verkrachtingen tussen Afrikaanse of Zuid-Oost-Aziatische volkstammen, en cultuur- of religieuze gemeenschappen

Wie voldoende moed en kracht heeft, en 'het geluk' zich door misdadige mensenhandelaars van hun schamel bezit te laten beroven met de onnakoombare beloften naar het Westerse walhalla van het aards paradijs te worden gebracht, kan zich hier bij ons als moderne slaaf laten misbruiken en voor kost en inwoon plus een aalmoes onze economie enigszins helpen opvijzelen.


Wie wij niet kunnen gebruiken geven wij een briefje met het bevel om het land te verlaten, waarna zij, bij gebrek aan middelen om daar gevolg aan te geven, zich onderdompelen in het zwarte circuit en als 21-eeuwse slaven de "noodlijdende zelfstandigen" behulpzaam te zijn bij het op peil houden van hun buitenlandse bankrekeningen.

En terwijl de rijke banken kunnen rekenen op miljardensteun van de gemeenschap om hun door hebzucht gedreven aandeelhouders ter wille te zijn, en de hulpfondsen voor te sterk in het rood gaande minder fortuinlijke westerse staten met honderden miljarden worden gespijsd, moeten de ontelbare vrijwilligersorganisaties en officieel opgerichte inzamelinginstellingen zich de naad uit het lijf lopen om enkele honderden miljoenen samen te bedelen, om het leven van een deel van de Afrikaanse door honger en uitdrogende kinderen nog enige tijd te rekken.

Want, laten wij wel wezen, zelfs na intensieve grote internationale solidariteitscampagnes is het opgehaalde geld amper voldoende om de op sterven na dood uitgemergelde Afrikaanse lichamen net voldoende voedsel toe te dienden opdat zij met het laatste beetje overgebleven energie zich nog net voor het ter aarde gaan, zouden kunnen voortplanten. De daar uit voortgekomen dreumesen kunnen dan, voor zover zij niet zijn doodgeborenen en hun tienerleeftijd halen, hetzelfde ellendige bestaan ondergaan, met nóg minder overlevingskans dan hun ouders hadden.

Want met de minder dan 0.4% van hun bruutnationaal product dat de welstellende wereldgemeenschap aan ontwikkelingshulp besteedt, dat bovendien grotendeels meer de schenkers dan de ontvangers economisch ten goede komt, is het begrip 'ontwikkeling' eerder een eufemisme.

De periodiek weerkerende bedelrondes waarbij de gemiddelde vrijwillige burgerdonor eenmalig hoogstens 3% van zijn maandinkomen spendeert, aangevuld met het gemeenschapsgeld wat wereldorganisaties van de rijke landen daarvoor ontvangen, is en blijft onvoldoende om de vraag naar noodhulp te voldoen, laat staan dat daar nog wat van overblijft om de oorzaken ervan te bestrijden.

De modale middenklasser van de rijke westerse geïndustrialiseerde wereld heeft de plaats ingenomen van de Graaf uit de late middeleeuwen en de Baron van de 18de en 19de eeuw. Zonder zichzelf daar iets voor te ontzeggen strooit hij af en toe, al dan niet door valse schaamte gedwongen, met wat in zijn broekzak achtergebleven stuivers, al dan niet bewust van zijn eigenbelang.

Sinds de dag dat men 'het bezit' heeft ontdekt en het gebruik van geld als middel daartoe gevonden is de mensheid verworden tot een bedelmaatschappij. En omdat het bestaan van armoede grotendeels aan de rijken te wijten is, en rijkdom zinloos is zonder armoede zal, zolang de drang bestaat meer te bezitten en te zijn dan de andere, zowel rijkdom als armoede blijven bestaan.

Renaat van Poelvoorde

30-08-2011 om 17:15 geschreven door Renaat  

19-07-2011 om 10:02 geschreven door Renaat  

Wie er de, hetzij de wetenschappelijke, filosofische of ethische, literatuur op naslaat ten einde enig inzicht te verwerven over de begrippen 'eerlijkheid' en 'rechtvaardigheid, is er in feiten aan voor zijn moeite. Het eindresultaat van dergelijk speurwerk kan uiteraard moeilijk anders zijn dan het besluit dat, zoals de meeste begrippen die over menselijke verhoudingen gaan, het afhankelijk is van wie ze hanteert en op wie of op wat ze betrekking hebben. Hoe dan ook is er een merkbare scheidingslijn te ontwaren tussen de 'linkse' en 'rechtse' rechtvaardigheid en eerlijkheid. Even belangrijk bij het gebruik van eerder vermelde begrippen, zijn ook de interpretaties van woorden zoals 'wij', 'zij',  en 'algemeen belang' Wie zijn "wij"? Zijn dat gelijkgezinden? De 'gelijkgegoeden'? De noodlijdenden? Of zijn dat diegenen die anderen (kunnen of willen) helpen? Of wordt hier  gewoonweg 'wijzelf', de mensheid in zijn geheel bedoeld? Als men spreekt over het 'algemeen belang', bedoeld men daar in feiten meestal het 'groepsbelang' of het belang van een bepaalde gemeenschap, land of volk mee. Hoe ruimer men dat begrip ziet, hoe vager en ondefinieerbaarder dat 'belang' wordt. Want zoals de individuele belangen zijn ook de verschillende groeps- en leefgemeenschapsbelangen in heel wat opzichten meestal aan elkaar tegengesteld. Zo ook als men het over 'rechtvaardigheid' heeft.  Linkse idealisten zoals ik, vinden het rechtvaardig dat 'de grondstoffen en de 'vruchten' die ze voortbrengen, 'eerlijk' (weer zo'n dubbelzinnig woord) dienen verdeeld te worden. Centerm- en rechtsgerichte  personen zien eerder rechtvaardigheid in het belonen, al  al naargelang de inzet, prestatie, en het bekomen resultaat van diegenen die aan de opbrengsten ervan meewerken. Wie ontkent dat het verwerven van rijkdom voor de enen, in regel het verarmen of het bestendigen van de armoede van anderen betekent, ontkent de geschiedenis. Bovendien zijn niet alleen de rijken en betergegoeden, maar ook het grootste deel van de gemiddeld-gegoeden zelden bereidt om een deel van hun bezit af te staan ten voordele van mindergegoeden en armen. De cruciale vraag is dan ook: zijn "wij" (het westen, de geïndustrialiseerde landen, de rijken en zelfs de beter- en gemiddeldgegoeden, zoals de meerderheid van Vlaanderen), bereid onze levensstandaard te verminderen? Zijn wij bereidt om een deel van onze welvaart af te staan aan de volkeren die wij in de vorige eeuw uitgebuit hebben en laten onderdrukken door een door ons rijk gemaakte elite? Dat alles ter compensatie voor het leveren van goedkope grondstoffen? 'Gematigd links' stelt dat het niet zo eenvoudig is om in onze kapitalistische democratische mondiale samenleving 'het geld te halen waar het zit'. En laat dàt nu juist de kern van het probleem zijn: heit feit dat de sociaal democratie zich heeft ingebed in het kapitalistische vrije marktsysteem, en al ruim tevreden is dat zij het enigszins wat sociaal heeft kunnen 'corrigeren'.   Voor rechts en centrumrechts, en zelfs een deel van centrumlinks wordt deze 'gecorrigeerde onrechtvaardigheid' min of meer als voldoende  rechtvaardig geacht. Niet in het minst omdat deze nog juist voldoende de belangen van zowel rijken als betergegoeden vrijwaart.

Deze staan samen met de gemiddeldgegoeden (noodgewongen) een heel klein deel van hun inkomen af aan een 'solidariteitstelsel, net voldoende om de lage levensstandaard van de minderbedeelden en de armoede van de armen te bestendigen. Dat juist door dit zogenaamd 'solidariteitsverzekeringstelsel' een aanzienlijk deel van het aldus voorradig 'gemeenschapsgeld' ook terug naar de rijken, beter- en gemiddeldgegoeden vloeit,waardoor de eenheidsvergoedingen relatief laag blijven, wordt normaal en zelfs noodzakelijk bevonden omdat anders  de bereidheid tot solidariteit in het gedrang zou komen. Zo noemt men het eerlijk en rechtvaardig dat bijdragen die dienen om noodlijdenden en mindergegoeden dezelfde onderwijsmogelijkheden en ziekteverzorging te geven als de bemiddelden, bedragmatig verdeeld worden tussen iedereen. Dus ook  aan diegenen die het, gezien hun bezit en inkomen, best kunnen missen. Dat daardoor zelfs de armsten nog steeds een deel van de onderwijs- en ziektekosten voor eigen rekening moeten nemen, schijnt eveneens deel uit te maken van deze twijfelachtige eerlijkheid en rechtvaardigheid. Ons belastingsysteem, voornamelijk toegespitst op het inkomen uit arbeid, wordt, gezien het zogenaamd 'herverdelend effect' die de verschillende belastingvoeten theoretisch hebben, door links als vrij  rechtvaardig beschouwd. Sinds zijn ontstaan is het systeem met der tijd systematisch uitgehold doordat via allerlei kostenaftrekken en vrijstellingen, en mede door de minimale belasting op inkomsten uit vermogen en kapitaal, het werkelijke belastingpercentage de oorspronkelijke belastingvoet verre van benadert. Deze praktijk geeft dikwijls het perverse effect dat het netto-belastingpercentage kleiner is al naargelang het bruto belastbaar inkomen hoger is. Dit wordt dan weer door rechts gezien als een 'rechtvaardige correctie' van het voor hen onrechtvaardige belastingsysteem. Zo worden de begrippen van de woorden 'rechtvaardigheid' en 'onrechtvaardigheid', 'eerlijkheid' en 'oneerlijkheid', totaal tegenovergesteld, al naar gelang wie ze gebruikt, en vooral in welke sociale status hij zich bevindt. Idem voor de omschrijving van het 'algemeen belang'. Enerzijds dienen vanuit kapitalistisch oogpunt, de kapitaalkrachtigen te worden ontzien omdat zij zorgen voor de werkgelegenheid, en de loonslaven voor hun inkomen dus van hen  afhankelijk zijn. Het is ontegensprekelijk dat daardoor de kloof tussen 'arm' en 'rijk' steeds groter wordt. Anderzijds is het juist de afhankelijkheid van het grootkapitaal die sociale hervormingen, noodzakelijk om de wereldwijde armoede, ellende en oorlog te bestrijden, in de weg staan.             Ik ben lang niet de enige die het voorgaande als oorzaak aanwijst voor de mensonterende schande dat  wereldwijd nog steeds elke dag 27.400 mensen sterven van honger en om en bij 1.000.000.000 (1 miljard) mensen in mensonwaardige armoede leven. Wie dat, hoe hij het ook bekijkt, dàt eerlijk en rechtvaardig, en 'in het algemeen belang' durft te noemen wens ik uit volle overtuiging een armoedig leven toe...

14-06-2011 om 11:44 geschreven door Renaat  

17-04-2011 om 12:20 geschreven door Renaat  

12-04-2011 om 10:21 geschreven door Renaat  

Zowel de RTBF-reportage “Bye Bye Belgium” van vorig jaar, als het het beruchte “plan B” waar de Waalse PS-voorzitter het had, en ook de reportage van de VRT over een eventuele splitsing van het land, hebben velen onder ons het idee gegeven dat dit wel eens zou kunnen gebeuren

De recente 'onderhandelingsgeschiedenis' m.b.t. de federale regeringsvorming en staatshervorming geven echter aan dat het vandaag totaal onrealistisch is om tot een onderhandelde splitsing van het land te komen. De eindeloze onderhandelingen over de splitsing van BHV maken dat duidelijk. Als men na jaren onderhandelen rond BHV een onderhandelde splitsing nog steeds moeilijk blijft, wat moet dat dan niet zijn indien pakweg de staatsschuld moet worden gesplitst en over staatsgrenzen moet worden beslist?

Om nog maar te zwijgen over Brussel, waar de voorstanders van een splitsing geen enkele aanvaardbare oplossing voor hebben. De Brusselaars zelf staan negatief tegenover aansluiting bij een onafhankelijk Vlaanderen en evenmin staan zij te trappelen om zich bij Wallonië te voegen. Bovendien heeft nog steeds niemand weten uit te leggen hoe Brussel als administratief knooppunt van de rest van het land, laat staan als Europese hoofdstad, zowel op sociaal-, bestuurlijk- als financieel vlak, als aparte entiteit kunnen bestaan?

De Belgische (dus Vlaamse én Waalse) economie is tot nader order nog steeds grotendeels in handen van de traditionele grote kapitaalkrachtige families zoals de Mévius, Van Damme, de Spoelberch, Solvay, Saverys, Frère-Bourgeois, Colruyt, Boël, Bekaert, enz. Alhoewel dat niet steeds openlijk blijkt, hebben deze oude dynastieën van de patronale en financiële wereld nog steeds nog steeds een machtige positie, niet alleen in de Belgische economische, maar ook financiële wereld.

Bovendien is het idee van onder meer de N-VA, van een “Europa van de regio’s”, een illusie. De economische crisis heeft duidelijk gemaakt dat de interne tegenstellingen in de Europese Unie van die aard dat dit vooralsnog een verre droom blijft. Meer dan ooit is spreken over een een verdieping van de Europese Unie om tot een soort van “Europese staat” te komen het negeren van de realiteit en is niets meer dan dagdromen.

Het feit dat slechts een kleine 25% van de Vlamingen en amper een goede 10% van de totale Belgische bevolking voor een volledige onafhankelijkheid van de huidige regio's is, is weliswaar een zo veel mogelijk op de achtergrond gehouden gegeven, maar daarom niet minder belangrijk.

Tot slot is een splitsing van het land dus voorlopig niet aan de orde, en de nu reeds meer dan acht maanden durende politieke 'stellingen- en loopgravenoorlog' geeft aan dat dit bovendien niet op een vreedzame wijze kunnen worden doorgevoerd.

Ondertussen loopt de verdeel-en-heerspolitiek van de burgerij, door vooral de Vlaams-nationalistische N-VA en haar gefrustreerde voormalige kartelpartner CDé&V, uit de hand, met als gevolg een groeiende polarisatie.

Het moge toch stilaan duidelijk worden dat bij deze nationale kwestie, uitgezonderd BHV, niet zozeer het communautaire, maar het de links-rechts tegenstelling is die dit land verdeelt, en er daarom op kapitalistische basis geen antwoord is op te vinden.

De Vlaamse salonsocialisten, samen met versplinterd links dienen zich van de noodzaak bewust te worden om samen met de Waalse linkerzijde front te vormen om in te gaan tegen het kapitalistische systeem en op te komen voor een socialistisch alternatief.

Een effectieve volledige opdeling van het land is voor hen economisch gezien verre van interessant. Alhoewel de concurrentie tussen de verschillende regio’s voor hen niet bepaald een probleem vormt, al was het maar dat de macht van de arbeidersbeweging verminderd, zou een opsplitsing van het land daadwerkelijk de financiële belangen van de echte machthebbers in dit land bedreigen.

12-03-2011 om 00:00 geschreven door Renaat  

Na zeven en een halve maand informeren, verduidelijken en bemiddelen, raken politici en allerhande  experten, technici,  professoren en opinieduiders het maar niet met elkaar eens over hoe en op welke wijze men dit land moet hervormen, laat staan, over welke nieuw federale regering het dient te besturen.

Het verkeerd gebruik, of gewoon misbruik van woorden en begrippen zoals "responsabelisering", "confederale staat", "confederaal model",  "beter geen akkoord  dan een slecht akkoord", komen stilaan mijn strot uit.

Poltici (en hun entourage, waarbij ik min of meer ook de media begin te rekenen) menen, al dan niet terecht, dat hun kiezers van dergelijke begrippen geen kaas hebben gegeten, en maken zich bijgevolg te pas en te onpas ongestraft schuldig aan woord- en begripsverkrachting .

Zo wordt de egoïstische eis dat ieder van de gewesten het maar met zijn, al dan niet voldoende, eigen inkomsten moet rooien, vakkundig bedekt met het stilaan populair wordend begrip 'responsabelisering'.

Sommigen willen van België een 'confederale staat' maken. Een begrip dat helemaal niet bestaat, gezien een confederatie bestaat uit verschillende van elkaar onafhankelijke staten en dus gezamenlijk helemaal geen staat zijn, maar enkel een verdrag met elkaar hebben afgesloten om bepaalde bevoegdheden gezamenlijk te regelen. (zoals bvb de E.U). Bijgevolg is het begrip 'confederaal model' uiteraard een contradictie in terminus.'

En dan is om de haverklap die dooddoener "beter geen akkoord dan een slecht akkoord". Alsof een compromis, een onderhandelde oplossing waar men ongeveer het midden tussen beide, of de grootste gemene deler tussen meerdere ver uiteenlopende standpunten tracht te vinden, niet ALTIJD een slecht akkoord is.

Uiteraard. Bij een compromis krijgt er niemand zijn zin, en in de ogen van de één heeft de andere meer of minder verkregen dan hijzelf. Een compromis is in wezen geen oplossing voor een geschil, het brengt geen vrede na een oorlog, maar is alleen een 'wapenstilstand' waarbij de verschillende partijen overeenkomen om onder bepaalde voorwaarden af te zien van hun oorspronkelijke doelstellingen, of zich verbinden om (voorlopig) geen actie meer te ondernemen om ze te bereiken..

Een compromis is dus altijd een tijdelijke oplossing waar de 'voorwaarden' de kiemen in zich dragen welke zich op langere termijn  opnieuw tot surrogaten van het oorspronkelijk probleem ontwikkelen.

Bij de achtereenvolgende Belgische staatshervormingen, werd een 'taalgrens' afgebakend, welke in bepaalde gebieden wegens taalfaciliteiten en buitengewestelijke kieskringen, in feiten irreëel werd, Terloopos versplinterde men sommige beleidsbevoegdheden tot in het onzinnige, en creëerde men een federaal bestuur bestaande uit enkel gewestelijke partijen, die weliswaar gans het land besturen, maar in één enkel gewest verkiesbaar zijn of verantwoording moeten afleggen. Allemaal hervormingen die stuk voor stuk compromissen waren waarvan men wist dat zij maar een  deeloplossing waren voor onze, oorspronkelijk uitsluitend, taal-, problemen.

Al die compromissen waren per definitie 'SLECHTE' akkoorden omdat een zogenaamd 'goed' en werkbaar akkoord onmogelijk was , gezien er dan een winnaar en een verliezer zou zijn geweest.

De oorspronkelijke taalproblematiek, waarvan het probleem Brussel, de faciliteitgemeenten, en het kiesarrondissement BHV de uit vorige akkoorden ontkiemde problematiek vormen, zijn intussen tot sociaaleconomische beleidsproblemen uitgegroeid. Door de teloorgang van de kolen- en staalindustrie, waardoor tot de jaren zestig, Wallonië de Belgische economische motor was, verarmde sindsdien het zuidelijk deel van het land en had het steeds meer steun nodig van het economisch steeds sterkere wordende Noorden.

Eén en ander, waaronder niet in het minst de Franstalige taalhalsstarrigheid, heeft er voor gezorgd dat men in Vlaanderen steeds minder begrip opbracht voor de hoeveelheid Vlaams belastinggeld dat naar het Waals landsgedeelte vloeit, en vooral de wijze waarop het daar, in de ogen van vele Vlamingen, 'misbruikt' wordt.

Sinds de eeuwwisseling vertaalt dit ongenoegen zich steeds meer in de opgang van de Vlaams-nationalistische centrumrechtse partij N-VA, welke sinds de verkiezingen van vorig jaar wegens haar omvang niet enkel 'onmisbaar' maar tevens bepalend is geworden voor een nieuwe regering- en staatshervorming.
Maar omdat men bij vorige hervormingen grondwettelijk heeft vastgelegd dat alle daaropvolgende staatkundige- regime- en constitutionele hervormingen alleen via consensus tussen de taalgemeenschappen kunnen tot stand worden gebracht, zijn alle, al dan niet gerechtvaardigde desbetreffende eisen en verlangens van de ene taalgroep, afhankelijk van de goedkeuring door de andere.

Men kan enerzijds wel bedenkingen hebben  over het democratisch gehalte van een dergelijk systeem, maar anderzijds kan men er niet onderuit dat deze regeling indertijd op democratische wijze is goedgekeurd door een Vlaamse meerderheid.

Elke 'onrechtvaardigheid', 'financiële last', en 'onwerkbare situatie' welke op dit ogenblik Vlaanderen als dusdanig ervaart, is het gevolg van toegevingen, inderdaad door Vlaamse onderhandelaars gedaan, als tegengewicht voor de Vlaamse vraag naar- en het bekomen van alsmaar meer autonomie en overdracht van nationale bevoegdheden naar het gewestelijk niveau.

Die steeds grotere autonomie en bevoegdheden van de gewesten betekende voor het economisch groeiend Vlaanderen een voordeel, terwijl het voor het verzwakt Waalse gewest meer lasten dan baten met zich meebracht. Daarom waren dergelijke overeenkomsten voor Vlaanderen 'verworvenheden', en voor Wallonië, toegevingen.

Wie zijn gat verbrand, moet op de blaren zitten, zegt het aloude Vlaams spreekwoord, en dus ook bij deze staatshervorming zal men tot een compromis, dus vooral in de ogen van nationalistisch Vlaanderen,  tot een 'slecht' akkoord moeten komen.

Want, laten wij wel wezen. Niemand geeft ongedwongen rechten of voorrechten af, zonder dat hij daar iets evenwichtig voor in de plaats krijgt.

En laat het nu juist dat zijn dat de voorbije zeven maanden een 'compromis' blokkeert: Vlaanderen heeft niets meer te bieden in ruil voor wat het van Wallonië vraagt: Het wil vrijwel op alle persoonsgebonden en sociaal-economische gebieden volledige zelfstandigheid voor de gewesten, en afstand doen van de automatische solidariteit.

m.a.w. Het welvarende Vlaanderen wil zijn grotere rijkdom niet meer delen met het armlastige Wallonie. De zogenaamde 'hardwerkende Vlaming' wil niet meer opdraaien voor de in zijn ogen 'plantrekkende en werkonwillige Waal'. Dat is, in gewone, voor iedereen begrijpbare taal gezegd, wat N-VA en rechtse CD&V-ers in "wetsratees" uitleggen als "onverklaarbare geldstromen naar Wallonie", "economische hefbomen" en "responsabiliseringen"

Dat de Waalse partijen daar vrijwel eenstemmig "NON" tegen zeggen, en ook de Vlaamse linkse partijen daar enige moeite bij hebben, hoeft niemand te verwonderen. Een akkoord dat Veel beter is voor de ene, en waar de andere min of meer slechter mee wordt, mag dan wel (voor Vlaanderen) een goed en sluitend akkoord zijn, een compromis is het alleszins niet.

Met "liever geen akkoord dan een slecht akkoord" kan Wallonië best leven. Wie dat zegt, stelt zich dusd ongewild op als bondgenoot van dàt deel van de Franstaligen dat geen enkele verandering wenst. In dat opzicht fungeert het Vlaams-Nationalisme in feiten als bondgenoot van het Waals-Belgiesisme. Het kan verkeren zou Bredero zeggen...

Het alternatief: splitsing van Belgie: dus het akkoord van de Franstaligen om in ALLES toe te geven , is per definitie onbestaande.

Het ultieme alternatief: de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring door het Vlaams parlement, is alleen al door het bestaan van Europees Brussel, volkomen utopisch, tenzij voor luchtfietsende onverlaten die zich in Kosovo of Tsjetsjenië wanen. 

06-02-2011 om 09:13 geschreven door Renaat  

04-01-2011 om 13:56 geschreven door Renaat  

Wij hebben het steeds over belastingen, taksen, accijnzen, en sociale bijdragen die wij betalen aan 'de staat'. Over premies, lonen, toelagen, vergoedingen, pensioenen, subsidies die door de 'overheid' worden verstrekt. Over gronden, gebouwen, bedrijven, waardepapieren, geld en schulden van de overheid.

Allemaal larie en apekool! Want 'de overheid' is niets meer of minder dan de notaris, secretaris of penningmeester, door ons aangesteld om de goede werking te verzorgen van 'de vennootschap' die wij met zijn allen als gemeenschap hebben gevormd, en waar wij a rato van ons belastbaar inkomen, aandeelhouder in zijn.

Zowel de gemeentelijke, provinciale, gewestelijke als federale overheid zijn in feiten de 'dagelijkse besturen, gecontroleerd door de 'raden van bestuur, van de respectievelijke 'vennootschappen'. Wijzelf als aandeelhouders van die vennootschappen krijgen dan om de paar jaar de gelegenheid om onze wensen en verzuchtingen via verkiezing van de 'raadsleden' kenbaar te maken. Dat die mooie theorie in de praktijk enigszins anders uitdraait, laten wij hier nu even terzijde.

Tot daar de les in staatshuishoudkunde. Of ten minste, waaruit een dergelijke les, die verplicht in elke middelbare school, zou moeten bestaan. Dat zou bijdragen tot de bewustmaking dat alle zogenaamde staats- gewest- provincie- en gemeente-eigendom onze gemeenschappelijke eigendom is, en dat alles voor een heel klein deel dus van onszelf is.

Bij gebrek aan dergelijke gemeenschapsopvoeding is het gros van de goegemeente zich echter niet bewust van de feitelijkheid dat elke euro die wij zogenaamd van 'de overheid' ontvangen, betaald wordt door  onze medeburgers en zelfs een klein deel door onszelf. Overheidsgeld is namelijk het geld dat wij via allerlei belastingen ter beschikking stellen van de gemeenschap en dat de overheid gebruikt om er de gemeenschappelijke kosten mee te financieren en verder te 'herverdelen' onder de bevolking.

Dat dit niet steeds vakkundig en/of naar behoren gebeurt, heeft veel te maken met de verschillende belangen en noden van de oeroude maar nog steeds (in modernere vorm) bestaande standenmaatschappij. Het hebzuchtige streven naar 'steeds meer' is de beschavingsversie van het eveneens oeroude overlevingsinstinct en is de basisoorzaak van het beschamende feit dat in 2010 rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid meer dan ooit sprookjesachtige utopische begrippen zijn die alleen simplistische luchtfietsende idealisten, zoals ondergetekende, nog zinvol  vinden.   

Alles wat wij gratis of aan verminderde prijs bekomen, wordt door anderen betaald, of komt in mindering van hun persoonlijk of gemeenschappelijk eigendom. Zo ook met elke subsidiering, toelage, belastingsvermindering, premie e.d. die wij van overheidswege ontvangen.     

Elke maatregel daaromtrent heeft een bepaalde, meestal eerbare bedoeling. In heel veel gevallen echter zorgen de rechtlijnigheid van de gebruiksvoorwaarden van bepaalde subsidieringen en premiestelsels voor het perverse effect dat heel wat van het daarvoor gereserveerde geld eveneens terecht komt bij diegenen waarvoor het helemaal niet bedoeld is.

  
Neem bvb het sociaal energietarief dat de minderbedeelden die het wegens hun inkomen moeilijk hebben moet helpen om hun elektriciteit- en verwarmingsverbruik te betalen. Afgezien van de categorieën die daar wegens hun te beperkt inkomen voor in aanmerking komen, kan selfs een gezin een respectabel inkomen eveneens daarvan genieten als bvb een gezinslid voor minstens 65% gehandicapt is en daar een vergoeding voor ontvangt.

Verder zijn daar de klassieke uitkeringen voor ziekte, werkloosheid, pensioenen, kindergeld, schoolgeld enz. welke persoonsgebonden zijn, en (met uitzondering van lichte correcties bij de werkloosheidsuitkering) lineair zijn en verder geen enkele rekening houden met het gezinsinkomen. Zo kan een alleenstaande man die een maandelijkse alimentatie van amper 10 euro betaald, vrijwel dezelfde werkloosheidsuitkering genieten als een alleenstaande moeder met drie kinderen waarvoor zij geen alimentatie ontvangt.

Voorbeelden te over van gemeenschapsgelden die onnodig uitgekeerd worden, waardoor de bedragen voor diegenen die het echt nodig hebben ontoereikend zijn en 'wegens geldgebrek' niet verhoogd worden.

Afgezien van het deel van onze gemeenschappelijke bijdrage dat op die wijze bij vermogenden als 'zakgeld' terechtkomt, zijn er nog de ontelbare belastingaftrekken en investeringssubsidies die niet alleen bij de modale burger die een even modaal huis bouwt of koopt, maar waarmee de gemeenschap eveneens voor een aardeel deel meebetaald aan de riante villa's en domeinen van de grootverdieners.

Zijn daar ook de milieupremies, 15% van de kostprijs van de 'milieuvriendelijke' nieuwe wagens (waar stilaan alle middenklaswagens beginnen aan te voldoen) die wij met zijn allen (ook de niet wagenbezitters) financieren. Men kan zich afvragen waarom er geen milieukorting is op het gebruik van het openbaar vervoer is? Misschien dat de vergelijking qua CO²-uitstoot tussen de zelfs milieuvriendelijk middenklaswagengebruiker en trein-tram-busgebruiker té duidelijk de hypocritischheid van ons milieubeleid zou aantonen.

Ten slotte is er nog het perverse systeem van milieucertificaten en energiepremies, toegekend aan wie investeert in zonnepanelen. Een op termijn heel interessante investering waar menigeen, wegens omstandigheden (huurwoning of appartement) of  laag inkomen niet aan toekomt, maar daar zowel via zijn belasting als via zijn verhoogde elektriciteitsrekening toch meebetaald aan de installatie en gebruikskost van anderen.

Een schrijnerend voorbeeld van iets wat de ene krijgt, al kan hij het gemakkelijk zelf betalen, en waar de andere die het door omstandigheden niet kan verwerven, of het te duur is, toch meebetaald aan het bedrag dat de ene krijgt.

Als sociaal voelend mens heb ik er niets tegen pù mee te betalen voor wat anderen krijgen, voor zover zij dat wegens hun ondermaats inkomen nodig hebben. Anders wordt het als ik dien te betalen opdat wie het al goed heeft, het nog beter zou krijgen, en daardoor diegenen die het nodig hebben, te weinig krijgen.

U toch ook...?

29-11-2010 om 12:46 geschreven door Renaat  

Belgische werknemers met een voltijdse job verdienen gemiddeld 2.936 euro bruto per maand. Dat blijkt uit een rapport door de federale overheidsdienst Economie.

Dat de meerderheid van Belgen een heel stuk onder dat gemiddelde zitten geeft aan dat de minderheid die er boven zit...er ver boven zit!

Zo toont het loonrapport aan dat bedrijfsleiders gemiddeld 7.870 euro verdienen terwijl de laagste lonen betaald worden aan het horeca-  schoonmaak- en transportpersoneel. Dat deze nog aan een gemiddelde komen van 1.975 euro. zal velen die zelfs daar onder zitten, enigszins verbazen.

Op het eerste zicht lijkt het feit dat bedrijfsleiders het viervoudige verdienen dan bvb hun poetsvrouw, niet zo sterk overdreven, maar ingewijden weten maar al te goed dat in de hogere looncategorieën nogal wat toegevoegde zogenaamde 'onkosten', bonussen; en voordelen in natura, mede het inkomen bepalen, waardoor een bruto maandloon van om en bij de 8.000 euro in feiten ook ook het netto inkomen vertegenwoordigt, of zelfs het oorspronkelijke brutoloon overstijgt. 

Bovendien hebben de ‘grootverdieners' hun loon in de voorbije tien jaar ook nog eens het meest zien toenemen. Bij de kaderleden gingen de brutolonen tussen 1999 en 2008 met iets meer dan 38 procent vooruit, bij de bedrijfsleiders met ruim 36 procent. Geen enkele andere beroepsgroep deed het in de voorbije tien jaar beter. Ter vergelijking, bij de metaalarbeiders was de loonstijging een heel stuk minder groot: +23 procent.

De loonkoven vergroten dus niet alleen door het feit dat 2% van 1000 in geldwaarde vijf maal minder is dan 2% van 5000, maar daarenboven ook nog door het feit dat de procentuele loonstijgingen hoger liggen bij de hogere looncategorieën.

Dat deze loongegevens ongetwijfeld extra spanning zullen creëren op het tweejaarlijkse, nationaal loonoverleg, dat deze maand van start moet gaan, hoeft geen betoog. Voor Rudy De Leeuw, voorzitter van de socialistische vakbond ABVV, is het logisch dat alle werknemers vooruitgaan in loon. Dus ook de kaderleden. Alleen kan voor hem die ongelijke verdeling tussen de minder- en meerverdieners niet door de beugel. Voor de socialistische vakbond zijn het vooral de laagste lonen die omhoog moeten.

Het feit dat maar liefst 5 procent van alle werkende Belgen te weinig verdient en in armoede leeft, is voor elk weldenkend en sociaal mens onaanvaardbaar. De cijfers van de Nationale Bank die aangeven dat wij, zowel wat persoonlijk roerend als onroerend bezit betreft, tot één van de welvarendste volken behoren, staat in schril contrast met de feitelijkheid dat in dit land een werknemer met een minimumloon,  in feitelijke sociale armoede leeft.

Dat Pieter Timmermans, directeur-generaal van de werkgeversfederatie VBO, uiteraard zelf een 'grootverdiener', deze cijfers nuanceert, is uiteraard niet verwonderlijk. Volgens hem is dit rapport onvolledig omdat het alleen de bruto lonen analyseert. Omdat voor de hogere lonen de hoogste belastingtarieven gelden is volgens hem een grote bruto loonsverhoging helemaal niet hetzelfde als een grote verhoging van het netto-inkomen.

Juist.., maar gezien zij wegens hun hoog inkomen al in die hoogste belastingtarieven zitten, is hun nettoverhoging percentsgewijs dan ook evenredig met hun bruttoverhoging, is het niet, mijnheer Timmermans?... 

Ook stelt de brave man dat het rapport niets zegt over de loonevolutie in kmo's met minder dan 10 werknemers die toevallig wel de meerderheid van het Belgische bedrijfsleven vertegenwoordigen

. Gelukkiglijk voor hem, zou ik denken, in die sector, meestal middenstanders, is er enkel sprake van de verplichte loonindexering als 'loonevolutie'. Als men die ook mede in rekening had gebracht in het onderzoek, zou het gemiddeld inkomen van de laagste voltijdse brutolonen geen 1.975,- maar waarschijnlijk om en bij de 1.400,- euro of zelfs lagerliggen...

09-11-2010 om 12:45 geschreven door Renaat  

Door met overheidsgeld, het geld van ons allemaal, dat wij aan de overheid toevertrouwen om onze 'gemeenschappelijke kosten' mee te betalen, de bankencrisis te bedwingen en de pijnen van de daar op volgende economische crisis te verzachten, zien de Europese (en ook andere) landen op tegen grote schuldenbergen en niet te versmaden begrotingstekorten.

Of het één met het andere wat te maken heeft, durf ik niet met zekerheid te stellen. Maar toch heb ik een redelijk sterk vermoeden dat menigeen zich ondertussen aardig heeft weten te verrijken. En dan heb ik het niet alleen over de groot-onroerendgoedbezitters en de grootkapitaalbezitters, voor wie zowel crisis- als oplevingperiodes goede tijden betekenen, maar eveneens over de gemiddelde gegoede burgers zoals tweeverdieners met een goedbetaalde job, waarvan volgens de recentste cijfers van de Nationale Bank, zowel het onroerend als roerend bezit aanzienlijk is gestegen.

Met andere woorden, terwijl in landen als België (vooral Vlaanderen), een relatief groot deel van de bevolking het best te pruimen heeft, leeft 'de gemeenschap', de bevolking als geheel, ("de staat" genoemd) onder de 'armoedegrens' met een torenhoge schuldenlast die zij wegens het 'boven haar stand leven' jaarlijks noodzakelijkerwijs met nieuwe leningen dient te bezwaren.

En omdat, in plaats van de theoretisch verhoopte grote economische grote groei, er vooralsnog enkel sprake is van een 'licht herstel', is er enkel heil te verwachten van 'de tering naar de nering' te zetten. Met andere woorden: ofwel dient de gemeenschap te besparen, véél te besparen, ofwel moet zij meer inkomsten, véél meer inkomsten verwerven. Of een combinatie van beide. 

Volgens 'simplistische' ultra linkse dagdromers zoals ik, zou men het 'geld kunnen halen waar het zit'. Dat wil zeggen, bij de 'superrijken'. Maar, dat is 'luchtfietserij'. Niet allen omdat die bij het minste onraad met hun "zuur verdiende centen"  naar veiliger oorden zouden verhuizen, maar vooral omdat gans ons financieel en economisch systeem op hen steunt, en zij dus in feiten onze broodheren zijn waar ons werk en inkomen van afhankelijk zijn.

Omdat wij: zowel de betergegoeden, als jan modaal, als de minderbedeelden daar de dupe zouden van zijn, is dat natuurlijk geen optie. 

Een meer logische manier om de noodzakelijke 'fondsen' te verwerven zou het meer belasten zijn van de beter gegoeden, zowel de grootverdieners als de grote middenklasse van tweeverdieners met gemiddelde of hogere lonen.

 Maar gezien men het dan heeft over het grootste deel van het kiezerspubliek en de spreekwoordelijke windeieren voor de regerende partijen bij de eerstvolgende verkiezingen massaal uit de lucht zouden vallen, komt deze oplossing, al even 'belachelijk' als de voorgaande.

Bovendien zou het verplichten van de consumerende aanbidder van het kapitalistische gouden kalf om een groter deel van zijn inkomsten aan de gemeenschap af te staan, afgezien van het te verwachten heftige verzet, een daling van haar koopkracht betekenen. Omdat, zowel sociale onrust in de bedrijven als een daling van de consumptie, minder inkomsten voor hun broodheren betekenen, is een frontvorming van 'werkgevers' en werknemers, zeg maar, "broodheren en loonslaven", niet denkbeeldig.

Het enige waar men zonder al te veel tegenstand, ja, zelfs met steun van grootverdiener tot 'jan modaal' kan op besparen, zijn de uitgaven tegemoetkomingen, voordelen en voorzieningen die in hoofdzaak moeten  dienen om de minderbedeelden te vrijwaren van relatieve armoede of om hun armoedig bestaan te verzachten.

Afgezien van het feit dat die groep te lijden heeft onder het stigmatiseringsyndroom, en door velen als 'profiteurs', luiaards en 'hangmat-armen' worden beschouwd, past een grotere en zelfs genadeloze "responsabelisering" van deze groep uiteraard in het rechts-liberaal denken dat vooral in Vlaanderen vandaag grote opgang maakt.

Uiteindelijk zal men, ten einde het in dit land steeds gelauwerd "solidariteitsprincipe" na te komen, zich beperken om aan de superrijken enkele 'borrelnootjes' aan vragen, de grootverdieners wat te temperen door maxima te stellen aan hun onwezenlijk grote ontslagvergoedingen, en de middenklasse minder belastingaftrekkee toe te bedelen en tot loonmatiging te dwingen.

Maar, hoe dan ook, voor wie de nog te nemen maatregelen ogenschijnlijk bedoeld mogen zijn, de lage inkomens en minderbedeelden zullen, zo niet via hun inkomen, dan toch vooral percentsgewijs via hun uitgaven het grootste deel van de op til zijnde besparingen 'betalen'

Zo willen het de broodheren...en gezien wij uit hun handen eten... 

Renaat Van Poelvoorde.

11-10-2010 om 11:39 geschreven door Renaat  

Volgens de recentste cijfers van de  Nationale Bank behoort de gemiddelde Belg tot de rijkste van deze wereld. Zijn netto financieel vermogen, dat wil zeggen zijn spaargeld en financieel beleggingen, bedraagt, zonder rekening te houden met zijn onroerende bezittingen en na aftrek van eventuele lopende leningen, zo maar eventjes 67.200 euro. Het gemiddeld doorsnee gezin bezit 156.000 euro aan spaargelden, aandelen, kasbons en andere waardepapieren.

Iemand die zich bewust is van hoe men gemiddelden berekend, weet dat die bedragen meer dan beduidend hoger zouden zijn als men het gemiddelde zou berekenen van enkel diegenen die effectief spaargeld en/of financiële beleggingen hebben. De 15% Belgen die onder de armoedegrens leven, bezitten in regel geen enkele financiële reserve, en wie goed om zich heen kijkt, merkt dat zelfs een niet onaardig deel van de bevolking er weliswaar een aanvaardbaar levenspeil op nahoudt, maar juist daardoor niet aan sparen toekomt.

Om tot het toch wel aanzienlijk gemiddeld bedrag van 156.000 euro te komen is er dus, afgezien van de 10% 'rijken', voor wie het om reden van behoorlijkheid maar goed is dat hun rijkdom niet meer in voormalige Belgische franken wordt uitgedrukt, een relatief groot deel van de bevolking die zich de status van 'betertegoeden' mag aanmeten en waarvan het financieel vermogen eerder om en bij het dubbele zal schommelen.

Eigenlijk zijn de cijfers van de Nationale Bank, vooral als men ze logisch analyseert, een bevestiging van wat een goede waarnemer bij gebrek aan cijfers alleen maar kan vermoeden, namelijk dat er voor, zo niet het grootste, dan toch voor een heel groot deel van de bevolking helemaal geen crisis of slechte tijden zijn geweest. Integendeel, voor wie enigszins wat geld heeft en verdient, betekenen 'slechte tijden', periodes waarin hij zijn luxe-uitgaven enigszins mildert en zijn spaarquota verhoogt, terwijl hij in 'betere tijden' enerzijds meer uitgeeft, maar anderzijds door beursstijgingen eveneens zijn financieel bezit de hoogte ziet ingaan. Voor betergegoeden betekenen slechte tijden dus allen een minder snelle stijging van hun welvaart.

Met zijn allen hebben wij als gemeenschap een openstaande schuld van meer dan 300 miljard euro, wat maakt dat die zelfde gemiddelde Belg een gemeenschapsschuld heeft van meer dan 28.000 euro. Dus als elke 'gemiddelde Belg' zijn aandeel in de gemeenschappelijke schuld aflost houdt hij toch nog het aardige bedrag van 39.000 euro over. Geen staatschuld meer, en wegens het wegvallen van interestbetaling ook een aanzienlijke structurele vermindering van de begrotingstekorten. Als dat niet mooi zou zijn!

Uiteraard is een dergelijke denkpiste natuurlijk compleet utopisch. Niet alleen omdat wij met zijn allen denken geen individuele schuld te hebben aan de gemeenschapsschuld, maar nog meer omdat het grootste deel van de staatschuld, via staatsbonnen en staatsobligaties aangegaan is bij individuele Belgische staatsburgers zelf, die daar dus een aardige duit aan verdienen. Gekker kan het eigenlijk niet: het individu die zich verrijkt aan de schuld van de gemeenschap waartoe hij behoort, en waardoor hij dus tegelijkertijd zowel schuldeiser als schuldenaar is.

Voor die 15% onder de armoedegrens levenden, aangevuld met de 20% weliswaar goed levende, maar aan liquiditeitontbrekende Belgen, zal het allemaal worst wezen. Alhoewel, zij zijn wel de eersten die in 'slechte tijden' de rekening gepresenteerd krijgen, en inkomenspercentsgewijs het meest betalen voor dit perverse systeem, waar zij niet kunnen van meegenieten.

Renaat Van Poelvoorde.    

02-08-2010 om 10:06 geschreven door Renaat  

22-07-2010 om 10:02 geschreven door Renaat  

07-06-2010 om 14:34 geschreven door Renaat