over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
12-04-2011
Voedsel als wegwerpproduct
Tegenwoordig is honger in de wereld niet langer een belangrijk nieuwsfeit.
Het is bij voorbaat oud nieuws. Hier en daar vindt je sporadisch nog wel een
eenzame foto van een uitgemergeld kind in de krant, omgeven door al even
hongerige vliegen, maar meer dan eens is dat omdat deze in één of andere
fotowedstrijd een prijs wegens fotografisch kunstig heeft gewonnen.
Steeds weerkerend wereldnieuws is anderzijds wel de foto's over elitaire
modeshows of -evenementen de jaarlijkse 'London Fashion Week' waar
anorexia-meisjes in een flodderige jurkjes dienst doen als wandelende
kapstokken. Graatmagere modellen stellen ondergewicht hier gedachteloos voor als
de maat van de ideale mens.
Zoals meerder mensen bezondig ik zelf mij ook wel eens aan het weggooien van
een ongebruikt maar al te geel uitziend pakje roomboter, of ietwat verpieterd
witloof of tomaten. Zoals elk milieubewust persoon dump ik dat dan bij het
GFT-afval waardoor ik mij minder schuldig voel omdat het dan waarschijnlijk nog
als potgrond wordt gereclisseerd.
Volgens onderzoekers belandt wereldwijd zowat de helft van de
landbouwproducten op het stort, en verkwisten wij daardoor een aanzienlijk deel
van onze natuurlijke bronnen. Zo wordt een vierde van het gezamenlijke
watergebruik op aarde gebruikt voor de productie van levensmiddelen die
uiteindelijk vernietigd worden.
Tussen de 15 tot 20 procent van de broeikasgassen ontstaat bij de productie
van levensmiddelen dat achteraf als afval wordt weggegooid. Dat is meer dan de
gezamenlijke uitstoot van alle voertuigen die fossiele brandstoffen verbruiken.
De helft minder voedsel laten verpieteren en als afval dumpen zou dus een even
grote besparing aan broeikasgassen opleveren als dat wij wereldwijd de helft van
alle auto's in de garage houden.
In onze tweeverdienermaatschappij gaan wij één keer in de week onze inkopen
doen. Daarom kopen wij ook meestal te veel en verkeerd. Omdat wij het nooit
geleerd hebben (en er de tijd niet voor nemen), koken wij niet met restjes, en
gooien daardoor veel ongebruikt voedsel weg.
Ook de handelsketens voorzien een respectabel deel van hun groeten- vlees en
zuivelproducten als uiteindelijk verlieslatend afvalproduct. Groenten die er
niet meer dagvers uitzien gaan samen met de verpakte zak appelen die één rot
exemplaar bevat de rekken uit en de afvalcontainer in. Supermarkten gooien
liever een deel van nog steeds veilig eetbaar voedsel op tijd weg dan ervan
beticht te worden dat ze voedsel-over-tijd verkopen.
De producenten van voorverpakt bederfbaar voedsel stellen de
houdbaarheidsdatum meestal korter dan nodig in. Daar hebben zij uiteraard
economisch belang bij omdat hoe meer er door de supermarkt wordt weggegooid, hoe
groter hun aankooporders zijn. De omzetten in de voedingsmiddelenbranche stijgen
ieder jaar. De kookprogramma's op de televisiestations zijn een ware hype
geworden, en er worden bijna even veel kookboeken verkocht als romans.
Ondertussen wordt er steeds meer eten weggegooid, proberen we met z'n allen
zo mager mogelijk te blijven, en laten ons genoegzaal leiden door al dan niet
juiste berichten dat de honger in de wereld afneemt.
Dat verminderd ons schuldgevoel.
Dat na de drinkwatervoorziening, het voldoende voedsel produceren voor de tien miljard mensen die binnen enkele
decennia deze aardkloot bemesten en vervuilen, het voorlopig nog niet op te
lossen probleem zal worden, zijn blijkbaar zorgen voor later. Wij huldigen
daarvoor tegen beter weten in dankbaar de 'Dehaene-theorie': "pas een oplossing
zoeken voor de problemen als ze zich stellen".
Want...hoe minder we weten over hoe de voedingsindustrie functioneert, hoe
beter we ons voelen.
Jammer, want juist een bewustere omgang met voeding zou heel wat bijdragen om
de huidige honger in de wereld te verminderen, en zou kunnen bijdragen om de
bedenkelijke toekomst van het mensdom te redden.
Zowel de
RTBF-reportage Bye Bye Belgium van vorig jaar, als het het beruchte plan B
waar de Waalse PS-voorzitter het had, en ook de reportage van de VRT over een
eventuele splitsing van het land, hebben velen onder ons het idee gegeven dat
dit wel eens zou kunnen gebeuren
De
recente 'onderhandelingsgeschiedenis' m.b.t. de federale regeringsvorming en
staatshervorming geven echter aan dat het vandaag totaal onrealistisch is om
tot een onderhandelde splitsing van het land te komen. De eindeloze
onderhandelingen over de splitsing van BHV maken dat duidelijk. Als men na jaren
onderhandelen rond BHV een onderhandelde splitsing nog steeds moeilijk blijft,
wat moet dat dan niet zijn indien pakweg de staatsschuld moet worden gesplitst
en over staatsgrenzen moet worden beslist?
Om nog
maar te zwijgen over Brussel, waar de voorstanders van een splitsing geen enkele
aanvaardbare oplossing voor hebben. De Brusselaars zelf staan negatief tegenover
aansluiting bij een onafhankelijk Vlaanderen en evenmin staan zij te trappelen
om zich bij Wallonië te voegen. Bovendien heeft nog steeds niemand weten uit te
leggen hoe Brussel als administratief knooppunt van de rest van het land, laat
staan als Europese hoofdstad, zowel op sociaal-, bestuurlijk- als financieel
vlak, als aparte entiteit kunnen bestaan?
De Belgische (dus Vlaamse én
Waalse) economie is tot nader order nog steeds grotendeels in handen van de
traditionele grote kapitaalkrachtige families zoals de Mévius, Van Damme, de
Spoelberch, Solvay, Saverys, Frère-Bourgeois, Colruyt, Boël, Bekaert, enz.
Alhoewel dat niet steeds openlijk blijkt, hebben deze oude dynastieën van de
patronale en financiële wereld nog steeds nog steeds een machtige positie, niet
alleen in de Belgische economische, maar ook financiële wereld.
Bovendien
is het idee van onder meer de N-VA, van een Europa van de regios, een
illusie. De economische crisis heeft duidelijk gemaakt dat de interne
tegenstellingen in de Europese Unie van die aard dat dit vooralsnog een verre
droom blijft. Meer dan ooit is spreken over een een verdieping van de Europese
Unie om tot een soort van Europese staat te komen het negeren van de realiteit
en is niets meer dan dagdromen.
Het feit dat slechts een kleine 25% van
de Vlamingen en amper een goede 10% van de totale Belgische bevolking voor een
volledige onafhankelijkheid van de huidige regio's is, is weliswaar een zo veel
mogelijk op de achtergrond gehouden gegeven, maar daarom niet minder
belangrijk.
Tot slot is een splitsing van het land dus voorlopig niet aan
de orde, en de nu reeds meer dan acht maanden durende politieke 'stellingen- en
loopgravenoorlog' geeft aan dat dit bovendien niet op een vreedzame wijze kunnen
worden doorgevoerd.
Ondertussen loopt
de verdeel-en-heerspolitiek van de burgerij, door vooral de
Vlaams-nationalistische N-VA en haar gefrustreerde voormalige kartelpartner
CDé&V, uit de hand, met als gevolg een groeiende polarisatie.
Het
moge toch stilaan duidelijk worden dat bij deze nationale kwestie, uitgezonderd
BHV, niet zozeer het
communautaire, maar het de links-rechts tegenstelling is die dit land verdeelt,
en er daarom op kapitalistische basis geen antwoord is op te vinden.
De
Vlaamse salonsocialisten, samen met versplinterd links dienen zich van de
noodzaak bewust te worden om samen met de Waalse linkerzijde front te vormen om
in te gaan tegen het kapitalistische systeem en op te komen voor een
socialistisch alternatief.
Een
effectieve volledige opdeling van het land is voor hen economisch gezien verre
van interessant. Alhoewel de concurrentie tussen de verschillende regios voor
hen niet bepaald een probleem vormt, al was het maar dat de macht van de
arbeidersbeweging verminderd, zou een opsplitsing van het land daadwerkelijk de
financiële belangen van de echte machthebbers in dit land bedreigen.
Na zeven en een halve maand informeren, verduidelijken en bemiddelen, raken politici en allerhande experten, technici, professoren en opinieduiders het maar niet met elkaar eens over hoe en op welke wijze men dit land moet hervormen, laat staan, over welke nieuw federale regering het dient te besturen.
Het verkeerd gebruik, of gewoon misbruik van woorden en begrippen zoals "responsabelisering", "confederale staat", "confederaal model", "beter geen akkoord dan een slecht akkoord", komen stilaan mijn strot uit.
Poltici (en hun entourage, waarbij ik min of meer ook de media begin te rekenen) menen, al dan niet terecht, dat hun kiezers van dergelijke begrippen geen kaas hebben gegeten, en maken zich bijgevolg te pas en te onpas ongestraft schuldig aan woord- en begripsverkrachting .
Zo wordt de egoïstische eis dat ieder van de gewesten het maar met zijn, al dan niet voldoende, eigen inkomsten moet rooien, vakkundig bedekt met het stilaan populair wordend begrip 'responsabelisering'.
Sommigen willen van België een 'confederale staat' maken. Een begrip dat helemaal niet bestaat, gezien een confederatie bestaat uit verschillende van elkaar onafhankelijke staten en dus gezamenlijk helemaal geen staat zijn, maar enkel een verdrag met elkaar hebben afgesloten om bepaalde bevoegdheden gezamenlijk te regelen. (zoals bvb de E.U). Bijgevolg is het begrip 'confederaal model' uiteraard een contradictie in terminus.'
En dan is om de haverklap die dooddoener "beter geen akkoord dan een slecht akkoord". Alsof een compromis, een onderhandelde oplossing waar men ongeveer het midden tussen beide, of de grootste gemene deler tussen meerdere ver uiteenlopende standpunten tracht te vinden, niet ALTIJD een slecht akkoord is.
Uiteraard. Bij een compromis krijgt er niemand zijn zin, en in de ogen van de één heeft de andere meer of minder verkregen dan hijzelf. Een compromis is in wezen geen oplossing voor een geschil, het brengt geen vrede na een oorlog, maar is alleen een 'wapenstilstand' waarbij de verschillende partijen overeenkomen om onder bepaalde voorwaarden af te zien van hun oorspronkelijke doelstellingen, of zich verbinden om (voorlopig) geen actie meer te ondernemen om ze te bereiken..
Een compromis is dus altijd een tijdelijke oplossing waar de 'voorwaarden' de kiemen in zich dragen welke zich op langere termijn opnieuw tot surrogaten van het oorspronkelijk probleem ontwikkelen.
Bij de achtereenvolgende Belgische staatshervormingen, werd een 'taalgrens' afgebakend, welke in bepaalde gebieden wegens taalfaciliteiten en buitengewestelijke kieskringen, in feiten irreëel werd, Terloopos versplinterde men sommige beleidsbevoegdheden tot in het onzinnige, en creëerde men een federaal bestuur bestaande uit enkel gewestelijke partijen, die weliswaar gans het land besturen, maar in één enkel gewest verkiesbaar zijn of verantwoording moeten afleggen. Allemaal hervormingen die stuk voor stuk compromissen waren waarvan men wist dat zij maar een deeloplossing waren voor onze, oorspronkelijk uitsluitend, taal-, problemen.
Al die compromissen waren per definitie 'SLECHTE' akkoorden omdat een zogenaamd 'goed' en werkbaar akkoord onmogelijk was , gezien er dan een winnaar en een verliezer zou zijn geweest.
De oorspronkelijke taalproblematiek, waarvan het probleem Brussel, de faciliteitgemeenten, en het kiesarrondissement BHV de uit vorige akkoorden ontkiemde problematiek vormen, zijn intussen tot sociaaleconomische beleidsproblemen uitgegroeid. Door de teloorgang van de kolen- en staalindustrie, waardoor tot de jaren zestig, Wallonië de Belgische economische motor was, verarmde sindsdien het zuidelijk deel van het land en had het steeds meer steun nodig van het economisch steeds sterkere wordende Noorden.
Eén en ander, waaronder niet in het minst de Franstalige taalhalsstarrigheid, heeft er voor gezorgd dat men in Vlaanderen steeds minder begrip opbracht voor de hoeveelheid Vlaams belastinggeld dat naar het Waals landsgedeelte vloeit, en vooral de wijze waarop het daar, in de ogen van vele Vlamingen, 'misbruikt' wordt.
Sinds de eeuwwisseling vertaalt dit ongenoegen zich steeds meer in de opgang van de Vlaams-nationalistische centrumrechtse partij N-VA, welke sinds de verkiezingen van vorig jaar wegens haar omvang niet enkel 'onmisbaar' maar tevens bepalend is geworden voor een nieuwe regering- en staatshervorming. Maar omdat men bij vorige hervormingen grondwettelijk heeft vastgelegd dat alle daaropvolgende staatkundige- regime- en constitutionele hervormingen alleen via consensus tussen de taalgemeenschappen kunnen tot stand worden gebracht, zijn alle, al dan niet gerechtvaardigde desbetreffende eisen en verlangens van de ene taalgroep, afhankelijk van de goedkeuring door de andere.
Men kan enerzijds wel bedenkingen hebben over het democratisch gehalte van een dergelijk systeem, maar anderzijds kan men er niet onderuit dat deze regeling indertijd op democratische wijze is goedgekeurd door een Vlaamse meerderheid.
Elke 'onrechtvaardigheid', 'financiële last', en 'onwerkbare situatie' welke op dit ogenblik Vlaanderen als dusdanig ervaart, is het gevolg van toegevingen, inderdaad door Vlaamse onderhandelaars gedaan, als tegengewicht voor de Vlaamse vraag naar- en het bekomen van alsmaar meer autonomie en overdracht van nationale bevoegdheden naar het gewestelijk niveau.
Die steeds grotere autonomie en bevoegdheden van de gewesten betekende voor het economisch groeiend Vlaanderen een voordeel, terwijl het voor het verzwakt Waalse gewest meer lasten dan baten met zich meebracht. Daarom waren dergelijke overeenkomsten voor Vlaanderen 'verworvenheden', en voor Wallonië, toegevingen.
Wie zijn gat verbrand, moet op de blaren zitten, zegt het aloude Vlaams spreekwoord, en dus ook bij deze staatshervorming zal men tot een compromis, dus vooral in de ogen van nationalistisch Vlaanderen, tot een 'slecht' akkoord moeten komen.
Want, laten wij wel wezen. Niemand geeft ongedwongen rechten of voorrechten af, zonder dat hij daar iets evenwichtig voor in de plaats krijgt.
En laat het nu juist dat zijn dat de voorbije zeven maanden een 'compromis' blokkeert: Vlaanderen heeft niets meer te bieden in ruil voor wat het van Wallonië vraagt: Het wil vrijwel op alle persoonsgebonden en sociaal-economische gebieden volledige zelfstandigheid voor de gewesten, en afstand doen van de automatische solidariteit.
m.a.w. Het welvarende Vlaanderen wil zijn grotere rijkdom niet meer delen met het armlastige Wallonie. De zogenaamde 'hardwerkende Vlaming' wil niet meer opdraaien voor de in zijn ogen 'plantrekkende en werkonwillige Waal'. Dat is, in gewone, voor iedereen begrijpbare taal gezegd, wat N-VA en rechtse CD&V-ers in "wetsratees" uitleggen als "onverklaarbare geldstromen naar Wallonie", "economische hefbomen" en "responsabiliseringen"
Dat de Waalse partijen daar vrijwel eenstemmig "NON" tegen zeggen, en ook de Vlaamse linkse partijen daar enige moeite bij hebben, hoeft niemand te verwonderen. Een akkoord dat Veel beter is voor de ene, en waar de andere min of meer slechter mee wordt, mag dan wel (voor Vlaanderen) een goed en sluitend akkoord zijn, een compromis is het alleszins niet.
Met "liever geen akkoord dan een slecht akkoord" kan Wallonië best leven. Wie dat zegt, stelt zich dusd ongewild op als bondgenoot van dàt deel van de Franstaligen dat geen enkele verandering wenst. In dat opzicht fungeert het Vlaams-Nationalisme in feiten als bondgenoot van het Waals-Belgiesisme. Het kan verkeren zou Bredero zeggen...
Het alternatief: splitsing van Belgie: dus het akkoord van de Franstaligen om in ALLES toe te geven , is per definitie onbestaande.
Het ultieme alternatief: de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring door het Vlaams parlement, is alleen al door het bestaan van Europees Brussel, volkomen utopisch, tenzij voor luchtfietsende onverlaten die zich in Kosovo of Tsjetsjenië wanen.
Bij het begin van een nieuw jaar is het altijd goed om even achterom te kijken, al was het maar om, rekening houdend met het verleden, onze voornemens, verwachtingen en eventuele streefdoelen enigszins bij te sturen tot een realistisch niveau.
Want, laten wij eerlijk zijn, afgezien van de nietszeggende oppervlakkige inhoudsloze en daarenboven meestal ongemeende nieuwjaarswensen die wij kwistig om ons heen sprenkelen en ontvangen, kijken wij gewoontegetrouw met enig optimisme naar de, voorral nabije, toekomst. Het zijn aloude clichés dat de geschiedenis zich steeds herhaalt, en de mens, zo niet helemaal niet, dan toch moeilijk leert uit zijn fouten, maar voor wie vandaag tijdens de jaarwisseling hoopvol heeft geklonken op het komende jaar, gelden zij meer dan ooit.
In tegenstelling tot de gemiddelde mens, die het als het over toekomst gaat het meestal over zijn eigen persoon of gezin, of in het beste geval ook nog over familie en bedrijf heeft, heb ik het hier over de toekomstverwachtingen voor 'de gemeenschap'. Zowel de gemeenschap als volk, als land, als de mensheid in zijn geheel.
Op een leeftijd gekomen waar men aardig wat ervaringsjaren achter zich heeft, en men hoopt dat daar nog een derde van aan toegevoegd zal worden, vinden wij, en daarmee bedoelen wij het éénderde van de mensheid die het nu 'goed' heeft, er steeds 'op vooruit' zijn gegaan, en dat wij voor alle problemen die 'de mensheid' hebben bedreigd, tot heden steeds een 'oplossing' hebben gevonden.
Daaruit menen wij te kunnen besluiten dat de kans groot is dat dit in de toekomst zo verder zal gaan. Er zijn, zegt men, geen aanwijzingen dat wij niet in staat zouden zijn om de problemen die onze welvaart en de samenleving bedreigen, aan te pakken en daar een (voor ons aanvaardbare) oplossing voor te vinden.
Ook ikzelf ben wel degelijk van mening dat de mensheid de mogelijkheid heeft om daadwerkelijke en efficiënte oplossingen uit te werken voor de eeuwenlange problematiek van de armoede, ellende honger, en epidemieziekten, oorlogen, overbevolking, milieuvervuiling en het door de mens veroorzaakte deel van de klimaatverandering.
Maar de terugblik, niet alleen in het voorbije jaar, maar in de paar duizend jaar voorheen, leren mij dat het niet de vraag is of de mensheid daar al dan niet toe in staat is, dan wel of zij daar toe bereid is. En spijtig genoeg geeft de geschiedkundige realiteit aan dat dit niet zo is. De bereidheid om oplossingen te zoeken voor de mensheid- en samenlevingbedreigende problemen is gebonden aan de voorwaarde dat op zijn minst onze welvaart blijft behouden en zo mogelijk nog verbetert.
Voor het feit dat een dergelijke aanpak een onoverkomelijke contradictie inhoudt: sluiten wij koppig de ogen. Want laat het juist onze welvaart zijn en de drang om die steeds meer te vergroten, die in grote mate verantwoordelijk is voor de aangehaalde problematiek. Om onze welvaart te beschermen en te verhogen is een gestage groei van bevolking (overbevolking) noodzakelijk, en een steeds verdere uitbreiding van landbouw- woon- en industriegebieden (milieuvernietiging en -vervuiling) nodig. Bovendien moet een steeds grotere productie en consumptie van goederen zorgen voor de noodzakelijke economische groei en winstmaximalisatie. (lucht- en bodemvervuiling en klimaatverandering) Ons kapitalistisch sociaaleconomisch samenlevingsmodel is nu eenmaal op gestoeld op een systeem dat de samenleving- en milieu problemen als gevolg heeft.
Het val moeilijk te ontkennen dat ons huidig welvaartspeil is bereikt dankzij de uitbuiting en onmenselijke behandeling van de bevolkingen in Afrika, Zuid-Amerika, en zuidoost Azië waar wij in de 18de, 19, en tot half in de 20ste eeuw via slavenarbeid hen ontroofden van de voor onze industriële opbouw zo noodzakelijke grondstoffen. De huidige armoede en ellende (inclusief oorlogen) zijn een rechtstreeks of onrechtstreeks gevolg van ons kolonisatiesysteem, waaraan wij tot de jaren zestig van de twintigste eeuw grotendeels de opbouw van onze welvaart hebben te danken.
Rijkdom is een gevolg van armoede, en visa-versa. Zonder armoede kan er geen rijkdom bestaan, zij zijn van mekaar afhankelijk. Gans ons samenlevingsmodel en -systeem, hoe sociaal het in sommige landen ook moge zijn, is gestoeld op het eeuwenoude principe van discriminering en ongelijkwaardige behandeling. van mensen, al naar gelang hun fysische en/of psychische mogelijkheden, De macht van de sterkste, de slimste, de populairste, de meest bezittende, de hoogst gewaardeerde, enz.
Het beschermen van onze welvaart houdt in feiten het in standhouden of zelfs vergroten van de milieu en samenlevingsproblemen. Het doeltreffend en blijvend aanpakken van die problemen noodzaakt een afbouw van ons welvaartspeil.(in de eerste plaats het welvaartspeil dat de betergegoeden aanhouden)
En omdat wij nu eenmaal niet bereid zijn om in te boeten aan welvaart behelpen wij ons met oplossingen die enkel als pijnstillers werken. Gevolg is dat 'de ziekte' blijft voortwoekeren. Eén en ander is niet enkel op wereldvlak, maar ook in ons kleine landjevan toepassing. De reden waarom wij na meer dan zes maand na de verkiezingen nog steeds geen nieuwe federale regering hebben is eveneens het gevolg van diezelfde onwil om aan welvaart in te boeten (Wallonië) en de drang om ze te verhogen (Vlaanderen) De (terechte) weigering van de ene om armer te worden opdat de andere zich zou kunnen verrijken, en de egoïstische neiging om de solidariteitsbijdrage aan de minderbedeelde voor zichzelf te behouden en zich daardoor te verrijken.
Het vinden van een compromis kan er toe leiden dat beiden tijdelijk enigszins hun levenstandaard behouden, maar brengt geen oplossing voor de oorzaak van het probleem: Het verschil in rijkdom!
Bij elke jaarwisseling laten wij het verleden voor wat het is. En vrij van enige wijsheid en inzicht formuleren wij onze wensen en verwachtingen voor het nieuwe jaar. En juist omdat wij weigeren het verleden in acht te nemen, zijn die, zo niet hypocriet en ongemeend, dan toch op zijn minst hol, oppervlakkig en waardeloos.
Wij hebben het steeds over belastingen, taksen, accijnzen, en sociale bijdragen die wij betalen aan 'de staat'. Over premies, lonen, toelagen, vergoedingen, pensioenen, subsidies die door de 'overheid' worden verstrekt. Over gronden, gebouwen, bedrijven, waardepapieren, geld en schulden van de overheid.
Allemaal larie en apekool! Want 'de overheid' is niets meer of minder dan de notaris, secretaris of penningmeester, door ons aangesteld om de goede werking te verzorgen van 'de vennootschap' die wij met zijn allen als gemeenschap hebben gevormd, en waar wij a rato van ons belastbaar inkomen, aandeelhouder in zijn.
Zowel de gemeentelijke, provinciale, gewestelijke als federale overheid zijn in feiten de 'dagelijkse besturen, gecontroleerd door de 'raden van bestuur, van de respectievelijke 'vennootschappen'. Wijzelf als aandeelhouders van die vennootschappen krijgen dan om de paar jaar de gelegenheid om onze wensen en verzuchtingen via verkiezing van de 'raadsleden' kenbaar te maken. Dat die mooie theorie in de praktijk enigszins anders uitdraait, laten wij hier nu even terzijde.
Tot daar de les in staatshuishoudkunde. Of ten minste, waaruit een dergelijke les, die verplicht in elke middelbare school, zou moeten bestaan. Dat zou bijdragen tot de bewustmaking dat alle zogenaamde staats- gewest- provincie- en gemeente-eigendom onze gemeenschappelijke eigendom is, en dat alles voor een heel klein deel dus van onszelf is.
Bij gebrek aan dergelijke gemeenschapsopvoeding is het gros van de goegemeente zich echter niet bewust van de feitelijkheid dat elke euro die wij zogenaamd van 'de overheid' ontvangen, betaald wordt door onze medeburgers en zelfs een klein deel door onszelf. Overheidsgeld is namelijk het geld dat wij via allerlei belastingen ter beschikking stellen van de gemeenschap en dat de overheid gebruikt om er de gemeenschappelijke kosten mee te financieren en verder te 'herverdelen' onder de bevolking.
Dat dit niet steeds vakkundig en/of naar behoren gebeurt, heeft veel te maken met de verschillende belangen en noden van de oeroude maar nog steeds (in modernere vorm) bestaande standenmaatschappij. Het hebzuchtige streven naar 'steeds meer' is de beschavingsversie van het eveneens oeroude overlevingsinstinct en is de basisoorzaak van het beschamende feit dat in 2010 rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid meer dan ooit sprookjesachtige utopische begrippen zijn die alleen simplistische luchtfietsende idealisten, zoals ondergetekende, nog zinvol vinden.
Alles wat wij gratis of aan verminderde prijs bekomen, wordt door anderen betaald, of komt in mindering van hun persoonlijk of gemeenschappelijk eigendom. Zo ook met elke subsidiering, toelage, belastingsvermindering, premie e.d. die wij van overheidswege ontvangen.
Elke maatregel daaromtrent heeft een bepaalde, meestal eerbare bedoeling. In heel veel gevallen echter zorgen de rechtlijnigheid van de gebruiksvoorwaarden van bepaalde subsidieringen en premiestelsels voor het perverse effect dat heel wat van het daarvoor gereserveerde geld eveneens terecht komt bij diegenen waarvoor het helemaal niet bedoeld is.
Neem bvb het sociaal energietarief dat de minderbedeelden die het wegens hun inkomen moeilijk hebben moet helpen om hun elektriciteit- en verwarmingsverbruik te betalen. Afgezien van de categorieën die daar wegens hun te beperkt inkomen voor in aanmerking komen, kan selfs een gezin een respectabel inkomen eveneens daarvan genieten als bvb een gezinslid voor minstens 65% gehandicapt is en daar een vergoeding voor ontvangt.
Verder zijn daar de klassieke uitkeringen voor ziekte, werkloosheid, pensioenen, kindergeld, schoolgeld enz. welke persoonsgebonden zijn, en (met uitzondering van lichte correcties bij de werkloosheidsuitkering) lineair zijn en verder geen enkele rekening houden met het gezinsinkomen. Zo kan een alleenstaande man die een maandelijkse alimentatie van amper 10 euro betaald, vrijwel dezelfde werkloosheidsuitkering genieten als een alleenstaande moeder met drie kinderen waarvoor zij geen alimentatie ontvangt.
Voorbeelden te over van gemeenschapsgelden die onnodig uitgekeerd worden, waardoor de bedragen voor diegenen die het echt nodig hebben ontoereikend zijn en 'wegens geldgebrek' niet verhoogd worden.
Afgezien van het deel van onze gemeenschappelijke bijdrage dat op die wijze bij vermogenden als 'zakgeld' terechtkomt, zijn er nog de ontelbare belastingaftrekken en investeringssubsidies die niet alleen bij de modale burger die een even modaal huis bouwt of koopt, maar waarmee de gemeenschap eveneens voor een aardeel deel meebetaald aan de riante villa's en domeinen van de grootverdieners.
Zijn daar ook de milieupremies, 15% van de kostprijs van de 'milieuvriendelijke' nieuwe wagens (waar stilaan alle middenklaswagens beginnen aan te voldoen) die wij met zijn allen (ook de niet wagenbezitters) financieren. Men kan zich afvragen waarom er geen milieukorting is op het gebruik van het openbaar vervoer is? Misschien dat de vergelijking qua CO²-uitstoot tussen de zelfs milieuvriendelijk middenklaswagengebruiker en trein-tram-busgebruiker té duidelijk de hypocritischheid van ons milieubeleid zou aantonen.
Ten slotte is er nog het perverse systeem van milieucertificaten en energiepremies, toegekend aan wie investeert in zonnepanelen. Een op termijn heel interessante investering waar menigeen, wegens omstandigheden (huurwoning of appartement) of laag inkomen niet aan toekomt, maar daar zowel via zijn belasting als via zijn verhoogde elektriciteitsrekening toch meebetaald aan de installatie en gebruikskost van anderen.
Een schrijnerend voorbeeld van iets wat de ene krijgt, al kan hij het gemakkelijk zelf betalen, en waar de andere die het door omstandigheden niet kan verwerven, of het te duur is, toch meebetaald aan het bedrag dat de ene krijgt.
Als sociaal voelend mens heb ik er niets tegen pù mee te betalen voor wat anderen krijgen, voor zover zij dat wegens hun ondermaats inkomen nodig hebben. Anders wordt het als ik dien te betalen opdat wie het al goed heeft, het nog beter zou krijgen, en daardoor diegenen die het nodig hebben, te weinig krijgen.
Belgische werknemers met een voltijdse job verdienen gemiddeld 2.936 euro bruto per maand. Dat blijkt uit een rapport door de federale overheidsdienst Economie.
Dat de meerderheid van Belgen een heel stuk onder dat gemiddelde zitten geeft aan dat de minderheid die er boven zit...er ver boven zit!
Zo toont het loonrapport aan dat bedrijfsleiders gemiddeld 7.870 euro verdienen terwijl de laagste lonen betaald worden aan het horeca- schoonmaak- en transportpersoneel. Dat deze nog aan een gemiddelde komen van 1.975 euro. zal velen die zelfs daar onder zitten, enigszins verbazen.
Op het eerste zicht lijkt het feit dat bedrijfsleiders het viervoudige verdienen dan bvb hun poetsvrouw, niet zo sterk overdreven, maar ingewijden weten maar al te goed dat in de hogere looncategorieën nogal wat toegevoegde zogenaamde 'onkosten', bonussen; en voordelen in natura, mede het inkomen bepalen, waardoor een bruto maandloon van om en bij de 8.000 euro in feiten ook ook het netto inkomen vertegenwoordigt, of zelfs het oorspronkelijke brutoloon overstijgt.
Bovendien hebben de grootverdieners' hun loon in de voorbije tien jaar ook nog eens het meest zien toenemen. Bij de kaderleden gingen de brutolonen tussen 1999 en 2008 met iets meer dan 38 procent vooruit, bij de bedrijfsleiders met ruim 36 procent. Geen enkele andere beroepsgroep deed het in de voorbije tien jaar beter. Ter vergelijking, bij de metaalarbeiders was de loonstijging een heel stuk minder groot: +23 procent.
De loonkoven vergroten dus niet alleen door het feit dat 2% van 1000 in geldwaarde vijf maal minder is dan 2% van 5000, maar daarenboven ook nog door het feit dat de procentuele loonstijgingen hoger liggen bij de hogere looncategorieën.
Dat deze loongegevens ongetwijfeld extra spanning zullen creëren op het tweejaarlijkse, nationaal loonoverleg, dat deze maand van start moet gaan, hoeft geen betoog. Voor Rudy De Leeuw, voorzitter van de socialistische vakbond ABVV, is het logisch dat alle werknemers vooruitgaan in loon. Dus ook de kaderleden. Alleen kan voor hem die ongelijke verdeling tussen de minder- en meerverdieners niet door de beugel. Voor de socialistische vakbond zijn het vooral de laagste lonen die omhoog moeten.
Het feit dat maar liefst 5 procent van alle werkende Belgen te weinig verdient en in armoede leeft, is voor elk weldenkend en sociaal mens onaanvaardbaar. De cijfers van de Nationale Bank die aangeven dat wij, zowel wat persoonlijk roerend als onroerend bezit betreft, tot één van de welvarendste volken behoren, staat in schril contrast met de feitelijkheid dat in dit land een werknemer met een minimumloon, in feitelijke sociale armoede leeft.
Dat Pieter Timmermans, directeur-generaal van de werkgeversfederatie VBO, uiteraard zelf een 'grootverdiener', deze cijfers nuanceert, is uiteraard niet verwonderlijk. Volgens hem is dit rapport onvolledig omdat het alleen de bruto lonen analyseert. Omdat voor de hogere lonen de hoogste belastingtarieven gelden is volgens hem een grote bruto loonsverhoging helemaal niet hetzelfde als een grote verhoging van het netto-inkomen.
Juist.., maar gezien zij wegens hun hoog inkomen al in die hoogste belastingtarieven zitten, is hun nettoverhoging percentsgewijs dan ook evenredig met hun bruttoverhoging, is het niet, mijnheer Timmermans?...
Ook stelt de brave man dat het rapport niets zegt over de loonevolutie in kmo's met minder dan 10 werknemers die toevallig wel de meerderheid van het Belgische bedrijfsleven vertegenwoordigen
. Gelukkiglijk voor hem, zou ik denken, in die sector, meestal middenstanders, is er enkel sprake van de verplichte loonindexering als 'loonevolutie'. Als men die ook mede in rekening had gebracht in het onderzoek, zou het gemiddeld inkomen van de laagste voltijdse brutolonen geen 1.975,- maar waarschijnlijk om en bij de 1.400,- euro of zelfs lagerliggen...
Door met overheidsgeld, het geld van ons allemaal, dat wij aan de overheid toevertrouwen om onze 'gemeenschappelijke kosten' mee te betalen, de bankencrisis te bedwingen en de pijnen van de daar op volgende economische crisis te verzachten, zien de Europese (en ook andere) landen op tegen grote schuldenbergen en niet te versmaden begrotingstekorten.
Of het één met het andere wat te maken heeft, durf ik niet met zekerheid te stellen. Maar toch heb ik een redelijk sterk vermoeden dat menigeen zich ondertussen aardig heeft weten te verrijken. En dan heb ik het niet alleen over de groot-onroerendgoedbezitters en de grootkapitaalbezitters, voor wie zowel crisis- als oplevingperiodes goede tijden betekenen, maar eveneens over de gemiddelde gegoede burgers zoals tweeverdieners met een goedbetaalde job, waarvan volgens de recentste cijfers van de Nationale Bank, zowel het onroerend als roerend bezit aanzienlijk is gestegen.
Met andere woorden, terwijl in landen als België (vooral Vlaanderen), een relatief groot deel van de bevolking het best te pruimen heeft, leeft 'de gemeenschap', de bevolking als geheel, ("de staat" genoemd) onder de 'armoedegrens' met een torenhoge schuldenlast die zij wegens het 'boven haar stand leven' jaarlijks noodzakelijkerwijs met nieuwe leningen dient te bezwaren.
En omdat, in plaats van de theoretisch verhoopte grote economische grote groei, er vooralsnog enkel sprake is van een 'licht herstel', is er enkel heil te verwachten van 'de tering naar de nering' te zetten. Met andere woorden: ofwel dient de gemeenschap te besparen, véél te besparen, ofwel moet zij meer inkomsten, véél meer inkomsten verwerven. Of een combinatie van beide.
Volgens 'simplistische' ultra linkse dagdromers zoals ik, zou men het 'geld kunnen halen waar het zit'. Dat wil zeggen, bij de 'superrijken'. Maar, dat is 'luchtfietserij'. Niet allen omdat die bij het minste onraad met hun "zuur verdiende centen" naar veiliger oorden zouden verhuizen, maar vooral omdat gans ons financieel en economisch systeem op hen steunt, en zij dus in feiten onze broodheren zijn waar ons werk en inkomen van afhankelijk zijn.
Omdat wij: zowel de betergegoeden, als jan modaal, als de minderbedeelden daar de dupe zouden van zijn, is dat natuurlijk geen optie.
Een meer logische manier om de noodzakelijke 'fondsen' te verwerven zou het meer belasten zijn van de beter gegoeden, zowel de grootverdieners als de grote middenklasse van tweeverdieners met gemiddelde of hogere lonen.
Maar gezien men het dan heeft over het grootste deel van het kiezerspubliek en de spreekwoordelijke windeieren voor de regerende partijen bij de eerstvolgende verkiezingen massaal uit de lucht zouden vallen, komt deze oplossing, al even 'belachelijk' als de voorgaande.
Bovendien zou het verplichten van de consumerende aanbidder van het kapitalistische gouden kalf om een groter deel van zijn inkomsten aan de gemeenschap af te staan, afgezien van het te verwachten heftige verzet, een daling van haar koopkracht betekenen. Omdat, zowel sociale onrust in de bedrijven als een daling van de consumptie, minder inkomsten voor hun broodheren betekenen, is een frontvorming van 'werkgevers' en werknemers, zeg maar, "broodheren en loonslaven", niet denkbeeldig.
Het enige waar men zonder al te veel tegenstand, ja, zelfs met steun van grootverdiener tot 'jan modaal' kan op besparen, zijn de uitgaven tegemoetkomingen, voordelen en voorzieningen die in hoofdzaak moeten dienen om de minderbedeelden te vrijwaren van relatieve armoede of om hun armoedig bestaan te verzachten.
Afgezien van het feit dat die groep te lijden heeft onder het stigmatiseringsyndroom, en door velen als 'profiteurs', luiaards en 'hangmat-armen' worden beschouwd, past een grotere en zelfs genadeloze "responsabelisering" van deze groep uiteraard in het rechts-liberaal denken dat vooral in Vlaanderen vandaag grote opgang maakt.
Uiteindelijk zal men, ten einde het in dit land steeds gelauwerd "solidariteitsprincipe" na te komen, zich beperken om aan de superrijken enkele 'borrelnootjes' aan vragen, de grootverdieners wat te temperen door maxima te stellen aan hun onwezenlijk grote ontslagvergoedingen, en de middenklasse minder belastingaftrekkee toe te bedelen en tot loonmatiging te dwingen.
Maar, hoe dan ook, voor wie de nog te nemen maatregelen ogenschijnlijk bedoeld mogen zijn, de lage inkomens en minderbedeelden zullen, zo niet via hun inkomen, dan toch vooral percentsgewijs via hun uitgaven het grootste deel van de op til zijnde besparingen 'betalen'
Zo willen het de broodheren...en gezien wij uit hun handen eten...
Volgens de recentste cijfers van de Nationale Bank behoort de gemiddelde Belg tot de rijkste van deze wereld. Zijn netto financieel vermogen, dat wil zeggen zijn spaargeld en financieel beleggingen, bedraagt, zonder rekening te houden met zijn onroerende bezittingen en na aftrek van eventuele lopende leningen, zo maar eventjes 67.200 euro. Het gemiddeld doorsnee gezin bezit 156.000 euro aan spaargelden, aandelen, kasbons en andere waardepapieren.
Iemand die zich bewust is van hoe men gemiddelden berekend, weet dat die bedragen meer dan beduidend hoger zouden zijn als men het gemiddelde zou berekenen van enkel diegenen die effectief spaargeld en/of financiële beleggingen hebben. De 15% Belgen die onder de armoedegrens leven, bezitten in regel geen enkele financiële reserve, en wie goed om zich heen kijkt, merkt dat zelfs een niet onaardig deel van de bevolking er weliswaar een aanvaardbaar levenspeil op nahoudt, maar juist daardoor niet aan sparen toekomt.
Om tot het toch wel aanzienlijk gemiddeld bedrag van 156.000 euro te komen is er dus, afgezien van de 10% 'rijken', voor wie het om reden van behoorlijkheid maar goed is dat hun rijkdom niet meer in voormalige Belgische franken wordt uitgedrukt, een relatief groot deel van de bevolking die zich de status van 'betertegoeden' mag aanmeten en waarvan het financieel vermogen eerder om en bij het dubbele zal schommelen.
Eigenlijk zijn de cijfers van de Nationale Bank, vooral als men ze logisch analyseert, een bevestiging van wat een goede waarnemer bij gebrek aan cijfers alleen maar kan vermoeden, namelijk dat er voor, zo niet het grootste, dan toch voor een heel groot deel van de bevolking helemaal geen crisis of slechte tijden zijn geweest. Integendeel, voor wie enigszins wat geld heeft en verdient, betekenen 'slechte tijden', periodes waarin hij zijn luxe-uitgaven enigszins mildert en zijn spaarquota verhoogt, terwijl hij in 'betere tijden' enerzijds meer uitgeeft, maar anderzijds door beursstijgingen eveneens zijn financieel bezit de hoogte ziet ingaan. Voor betergegoeden betekenen slechte tijden dus allen een minder snelle stijging van hun welvaart.
Met zijn allen hebben wij als gemeenschap een openstaande schuld van meer dan 300 miljard euro, wat maakt dat die zelfde gemiddelde Belg een gemeenschapsschuld heeft van meer dan 28.000 euro. Dus als elke 'gemiddelde Belg' zijn aandeel in de gemeenschappelijke schuld aflost houdt hij toch nog het aardige bedrag van 39.000 euro over. Geen staatschuld meer, en wegens het wegvallen van interestbetaling ook een aanzienlijke structurele vermindering van de begrotingstekorten. Als dat niet mooi zou zijn!
Uiteraard is een dergelijke denkpiste natuurlijk compleet utopisch. Niet alleen omdat wij met zijn allen denken geen individuele schuld te hebben aan de gemeenschapsschuld, maar nog meer omdat het grootste deel van de staatschuld, via staatsbonnen en staatsobligaties aangegaan is bij individuele Belgische staatsburgers zelf, die daar dus een aardige duit aan verdienen. Gekker kan het eigenlijk niet: het individu die zich verrijkt aan de schuld van de gemeenschap waartoe hij behoort, en waardoor hij dus tegelijkertijd zowel schuldeiser als schuldenaar is.
Voor die 15% onder de armoedegrens levenden, aangevuld met de 20% weliswaar goed levende, maar aan liquiditeitontbrekende Belgen, zal het allemaal worst wezen. Alhoewel, zij zijn wel de eersten die in 'slechte tijden' de rekening gepresenteerd krijgen, en inkomenspercentsgewijs het meest betalen voor dit perverse systeem, waar zij niet kunnen van meegenieten.
Een maand na de verkiezingen is men blijkbaar gemakshalve al lang vergeten dat een arrest van het Grondwettelijk Hof bepaalde artikelen uit de gewijzigde kieswet als ongrondwettelijk beschouwde.Maar de politici van dit land, zouden zichzelf niet zijn, indien zij het onmogelijke niet mogelijk zouden maken.
Dus vonden zij voor de gelegenheid wel enkele tot 'grondwetspecialist' uitgeroepen professoren, die stelden dat diezelfde grondwet de verkiezingen verplichtte en dat het goedkeuren van de verkiezingsuitslag door het nieuwe parlement zou volstaan de stembusgang te wettigen.
Volgens die heren blijken de opperste magistraten van dit land dus incompetent te zijn, en kan men dat arrest dus gewoon bij de ophaling van het papierafval zetten
.In geen enkel land ter wereld heeft men het ooit aangedurfd om uitspraken van 's lands hoogste institutioneel rechtsorgaan te negeren. Zelfs in dictaturen en schijndemocratieën geeft men er eerde de voorkeur aan om magistraten om te kopen , af te dreigen of te manipuleren, al was het maar om de schijn van een rechtstaat te wekken.
Dat er nu eenmaal geen andere oplossing bestond dan het arrest te negeren, is al even grote volksverlakkerij als beweren dat het arrest de splitsing van het kiesarrondissement BHV oplegde. Het Grondwettelijk Hof laakte de wijziging binnen de kieswet, welke de arrondissementele kieskringen afschafte en provinciale kieskringen instelde, maar een uitzondering maakte voor de provincie Vlaams Brabant. Dat laatste was niet in overeenstemming met het grondwettelijk gelijkheidsbeginsel, stelde het Hof.
Het, al was het maar voorlopig, terug herplaatsen van de oorspronkelijk artikel over de arrondissementeel kieskringen, wat in 'een handomdraai' te doen was, zou de ongrondwettelijkheid van deze stembusuitslag voorkomen hebben. Maar om electorale reden, en vooral omdat dit het verder uiteenvallen van dit land zou vertragen, was dat voor sommige partijen niet mogelijk.
De burgers van dit land hebben de politici die zij verdienen. Zij doen zoals wijzelf, want als goede Belgen (Vlamingen?) vegen wij toch ook onze voeten aan wetten, als ons dat goed uitkomt.
En bovendien...ligt U daar toch niet wakker van...
Deze maand gebeuren er in België rare dingen. Dingen die men eerder zou verwachten in Zimbabwe of het Voormalige Zaïre waar wijlen Moeboetoe, en hij alleen de wet uitmaakte. Omdat bepaalde artikels van de kieswet, enkele jaren terug om electorale reden door de vorige paarse regering gewijzigd, niet conform de grondwet zijn, wordt die wet van rechtswege onwettig en zijn de komende verkiezingen, volgens een arrest van het Grondwettelijk Hof, dus illegaal.
Deze maand worden de Belgen, gezien de opkomstplicht, dus verplicht om deel te nemen aan het onwettelijk verkiezen van de leden van het federaal parlement, m.a.w. de Belgische burger wordt wettelijk verplicht om mee te werken aan onwettelijke handelingen.
Juridisch gezien zijn dus ook alle gevolgen en handelingen, voortvloeiend uit die onwettelijke verkiezingen eveneens onwettig en bijgevolg van rechtswege ongeldig.
Maar Belgische politici zouden zichzelf niet zijn, indien zij daar, volgens henzelf, geen mouw weten aan te passen. Na deze verkiezingen zullen de onwettig volksvertegenwoordigers via het stemmen van een wet die verkiezingen wettelijk maken., De illegaal gekozenen zullen dus zelf hun verkiezing legaliseren. Als voorbeeld van wetsverkrachting kan dat tellen. Moeboetoe zou het indertijd niet beter gekund hebben.
Nergens hoor ik de vraag stellen over wat er gaat gebeuren als na de verkiezingen één of andere malcontente politieke partij, of een burger die zich benadeeld voelt door een door de gekozenen gestemde wet, hierover bij de Raad Van State klacht indient, en deze, zoals te verwachten valt, de uitspraak van het Grondwettelijk hof volgt. De juridische chaos die daar het gevolg van kan zijn, is niet te overzien.
Vrijwel alle regeringen hebben in het verleden regelmatig adviezen (welke niet verplicht opvolgbaar zijn) van De Raad Van State, naast zich neer gelegd, en wetsontwerpen die, gezien niet conform de Grondwet, negatief geadviseerd waren, toch laten stemmen en tot uitvoering gebracht. Maar nog nooit hebben de politici het aangedurfd om, als dat advies achteraf via een arrest bekrachtigd werd, dit te negeren.
Dat men i.v.m. deze verkiezingen, gezien het gebrek aan consensus tussen de taalgemeenschappen, niet anders kan dan het arrest naast zich neer te leggen, en men dit via goocheltrukken tracht e bedekken met een sluier van wettelijkheid, is begrijpbaar, maar daarom niet minder onaanvaardbaar. In het verleden heeft menig Belgisch politici meer dan één land als een bananenrepubliek bestempeld omdat er daar voor hun burgers geen rechtszekerheid was.
Een overheid die zich beroept op de 'wettelijke onregeerbaarheid' en daar de verantwoording uit put om in de onwettelijkheid te treden, kan van zijn burgers niet verwachten dat zij de wetten die daar uit voortspruiten plichtsbewust naleven als hen dat evenmin uitkomt.
Meer dan een decennia geleden omschreef huidig Minister van Staat, Mark Eyskens, dit land ook als een 'bananenrepubliek'. De man had blijkbaar paragnostische kwaliteiten...
In 1830 creëerden Engelse, Franse, en Duitse politici, met twee lappen grond welke geografisch deels bij Nederland en deels bij Frankrijk hoorde een nieuw land dat men de naam België gaf. Men benoemde een werkloze Duitser uit een adellijke familie tot Koning, en bezegelde daarmee de vrede tussen drie vijanden die eeuwenlang mekaar hadden bestreden.
Tot het einde van de jaren vijftig van vorige eeuw was in gans het land de financiële, politieke, economische en administratieve macht grotendeels in handen van de Franstalige bourgeoisie. De opkomst van de Vlaamse volksbeweging, die pas begin de jaren zestig voldoende was geworden om de politieke partijen onder druk te zetten, luide het begin in van een reeks 'staatshervormingen. Ondermeer via het vastleggen van een 'taalgrens', de federalisering van het land, en het opsplitsen van de nationale, in regionale partijen, trachtten de Vlamingen zich van hun historisch gegroeid minderwaardigheidscomplex te ontdoen.
Elke sessie van deze, vandaag nog steeds niet volledige voltooide staatshervorming, kon pas afgesloten worden door compromissen en toegevingen van Vlaamse kant. De Franstaligen waren geen vragende partij en konden bijgevolg vrij de prijs bepalen die de Vlaminbgen voor hun 'ontvoogding' dienden te betalen. Er werden akkoorden afgesloten, grondwetswijzigingen doorgevoerd, taal- en andere wetten uitgevaardigd, welke wegens hun ingewikkeldheid, vaagheid, onvolledigheid en interpreteerbaarheid, de kiemen legden voor nieuwe en met der tijd als maar groter wordende communautaire problemen.
In de taalgrensgemeenten waar een min of meer grote minderheid woonde van anderstaligen (Frans of Nederlands) voorzag men 'faciliteiten die er dienden voor zorgen dat de inwoners de taal-integratietijd gemakkelijk zouden kunnen overbruggen. Voor de faciliteitengemeenten binnen het Franstalig gebied betekende dat, de Vlamingen er na een paar jaar Frans spraken, en hun daar opgroeiende kinderen achteraf dikwijls eentalig Frans waren. In de in Vlaanderen gelegen faciliteitengemeenten ervaarden de Franstaligen de faciliteiten als een middel om geen Nederlands hoeven te leren en kwamen er zich steeds meer Franstaligen uit Brussel vestigen. Als resultaat daarvan bestaat de bevolking in drie van de zes Vlaamse randgemeenten in grote meerderheid uit de meerderheid uit (meestal Nederlandsonkundige) Franstaligen..
Het gevolg van dat alles geeft ietwat rare feitelijkheden: De hoofdstad van het gewest Vlaanderen ligt niet binnen alleen zijn eigen grondgebied, en is tegelijkertijd de voornaamste stad van een ander gewest (Brussel). In drie van de zes faciliteitenrandgemeenten woont een grote meerderheid van Franstaligen, die conform de taalwetten in het Nederlands (zouden moeten) bestuurd worden door Franstalige burgemeesters en Schepenen. De Franstalige inwoners ervan kunnen bovendien bij de federale verkiezingen voor kandidaten in een ander (Brussels) gewest kiezen.
Federale en gewestelijke bevoegdheden lopen wirwar door elkaar, en voor sommige vergunningen dient de Belg bij één of meerdere, zowel federale als gewestelijke diensten aan te kloppen. Zes regeringen, evenveel parlementen, en tien 'bestendige deputaties en provincieraden, kondigen wetten of dekreten en verordeningen af die via 'alarmbellen' en 'belangenconflicten' door een bepaald gewest of taalgemeenschap kunnen worden geblokkeerd of op de lange baan geschoven.
Bij gebrek aan nationale partijen kan de Belg maar voor de helft de federale Kamerleden kiezen, en wordt hij door een coalitieregering bestuurd waarvan de helft van de ministers tot partijen behoren waar hij niet heeft kunnen voor stemmen. Een federaal minister is minister van alle Belgen maar kan door de helft van zijn 'onderdanen' noch beloond, noch ter verantwoording worden geroepen.
Dat het in dit land, ondanks dit kluwen, nog zo goed om leven is, doet vragen rijzen over de belangrijkheid en de waarde van diegenen die 's lands bestuur in handen hebben, of althans waarvan wij denken dat zij dat hebben.
Het nieuwe compromis m.b.t. de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, een mongolistisch gedrocht, geboren was uit de staatshervormingsessie van die de Taalgrens vastlegde, is weer een juweeltje van volksverlakkerij. Terwijl men steeds heeft gesteld dat de splitsing van het kiesarrondissement de verfransing van de Brusselse rand moest stoppen, zorgt de feitelijke uitbreiding van de faciliteiten er voor dat de verfransing van de Vlaamse randgemeenten in versneld tempo doorgaat. Binnen een paar decennia zal men er nog moeilijk tussen uitkunne om Brussel uit te breiden met alle zes, volledig verfranste, Vlaamse randgemeenten.
Ook dan zal er maar 'vijf minuten politieke moed' nodig zijn om tijdens een kiescampagne te beloven dat dit nooit zal gebeuren....
Bij gebrek aan mogelijkheden om iets zinnig te zeggen over de steeds groter wordende milieu-, sociale en samenlevingsproblematiek, hebben de Vlaamse politieke partijen een 'beter in de marktliggend' onderwerp (opnieuw) in de schijnwerper geplaatst: Het Belgisch koningshuis en zijn rol m.b.t. de politiek.
De Belgische grondwet, een pareltje wat betreft zijn interpreteerbaarheid, dubbelzinnigheid en onduidelijkheid, zodat om de haverklap het Grondwettelijk hof over alles en nog wat een uitspraak moet doen, stelt dat de koning de ministers benoemt en ontslaat, regeringsinformateurs en -formateurs benoemt, en de door het parlement gestemde wetten en regering besliste besluiten ondertekent en dus bekrachtigt.
Een oppervlakkige en ondubbelzinnige lezing van de betrokken grondwetsartikels doet vermoeden dat de koning beslissingsmacht heeft, en dienaangaande naar eigen goeddunken kan handelen. Een meerderheid van de 'Grondwetspecialisten' stelt echter dat de Koning, volgens diezelfde Grondwet, 'de wil van het volk' dient te eerbiedigen. En gezien (althans theoretisch) al de hiervoor aangehaalde handelingen op 'democratische' wijze gebeuren en zodoende de wil van het volk weergeven, MOET, grondwettelijk gezien, de vorst handelen op aangeven van 'zijn' ministers, het parlement, en de politieke partijen, zefs tegen zijn eigen mening in.
Sinds de tweede wereldoorlog is het koningshuis, met vallen en opstaan, en op enkele kleine (door de politiek opgeblazen) incidentjes na, in die zin geëvolueerd, zodat in de praktijk het handelen van de koning een zuiver protocollaire bedoening is geworden. De roep en verzuchting van de Vlaamse politiek om dat als dusdanig woordelijk in de grondwet op te nemen, geeft ofwel aan dat zij menen niets beter te doen te hebben, ofwel dat daar andere bedoelingen achter schuilen...
Europees 'president' heeft charisma van een dweil...
"U hebt het charisma van een natte dweil en ziet er uit als een bankbediende". (zie video door op afbeelding te dubbelklikken) Dat zei het Britse Europarlementslid Nigel Farage vorige week woensdag over Europees president Herman Van Rompuy. Toegegeven, erg diplomatisch is het allemaal niet, maar dat er nogal wat waarheid in zijn uitsproken zit, kan ik toch niet ontkennen.
Dat onze voormalige eerste minister, zowel wat spraak als voorkomen betreft niet bepaald begeesterend werkt is algemeen geweten. De vergelijking met de dweil is er weliswaar over, maar deze met de bankbediende zie ik eerder als beledigend voor deze laatste. Wie de toespraak van Van Rompuy in het EU-parlement heeft gezien, kan vermoeden dat wat Farage zei, gewoon weergaf wat heel wat parlementsleden toen dachten.
Hoe dan ook de waarde en het belang die men geeft aan de functie van 'Voorzitter van de raad van regeringsleiders', wordt, niet in het minst door de Belgische media megaovergewaardeerde. Omdat 'voorzitter' in de Franse en Engelse taal 'president' luidt, nemen wij dat verkeerdelijk over naar ons begrip van 'President' (van een land of organisatie) Iemand met macht en aanzien. De bevoegdheden van de 'Europese president' reiken echtetr niet verder dan deze van een 'woordvoerder', verslaggever of secretaris van een firma of politieke partij, die ook dienstdoet als uithangbord met een protocollaire functie.
Een internationaal onbekende, met het charisma van een dweil, en uitzicht van, ik zou eerder zeggen, een boekhoudertje, is daar best geschikt voor.
Een goede omschrijving, maar foute conclusie dus....
Deze maand liet voormalig Vlaams minister, en (nog steeds) Sp.a-Vlaams volksvertegenwoordiger Frank Vandenbroecke, na lange tijd stilzwijgen, terug van zich horen. In een essay over de toekomst van de welvaartsstaat voorspelt de man een budgettaire sanering waarvan de gemiddelde Belg op zijn zachts gezegd 'niet goed van zal zijn'. Tenminste, als het de beleidsmakers ernst is met hun voornemen om het nationaal begrotingstekort tegen 2015 in evenwicht te brengen, en ons sociaal stelsel en vooral de pensioenen voor de volgende decennia veilig te stellen.
Men hoeft niet bepaald het intellectueel niveau van Vandenbroecke te benaderen, noch veel kaas gegeten te hebben van economische en sociale wetenschappen, om te weten dat wij als gemeenschap al veel langer dan vandaag, op zijn zachts gezegd, boven onze stand leven. Als verwende kinderen hebben wij in het verleden, in moeilijke tijden, alleen de onontkoombare en hoogstnodige inleveringen aanvaard. Tijdens de economisch betere periodes hebben wij dan de karige overschotten opgeëist en feestelijk opgesoupeerd.
Zowel de rechtse als linkse politieke partijen prediken reeds meer dan vijfentwintig jaar lang, dat het 'vergrijzingsprobleem' dat in de jaren 2020-2050 ten volle zal toeslaan, en dat voorafgaandelijk veel sparen, en het hervormen van ons sociaal verzekeringstelsel noodzakelijk zijn. Maar het enige wat onze politici er tot heden van gebakken hebben, zijn enkele 'lege-doos' initiatieven zoals een nog steeds vrijwel leeg 'zilverfonds', en een generatiepact dat niet veel meer is dan een paar verdampende druppels op een steeds heter wordende plaat.
Zowel de rechtse als linkse politieke partijen hebben tijdens hun regeerperiodes kwistig met geschenken gesmeten ter ere van het gouden kalf dat onze winst- en consumptiemaatschappij symboliseert. Rechts vulde de zakken van het kapitaal, omdat dat volgens hen voor industriële groei en werkgelegenheid zou zorgen. Links deelde 'zakgeld' uit aan de tot middenklasse verheven arbeiders en bedienden, en om toch nog enigszins hun bestaansrecht te rechtvaardigen, voorzag zij met het overgebleven wisselgeld ook nog de minderbedeelden met enkele aalmoezen.
Dat alles met als resultaat dat ons land (zoals heel wat andere welvaartslanden) in deze crisisperiode, vandaag met een begrotingstekort van meer dan 5% en een staatsschuld van 324.633.169.187 euro (31.200 euro/Belg) is opgezadeld. Met dergelijke schuldcijfers is er uiteraard geen sprake meer van"sparen voor de toekomst". Het zal dus allemaal moeten komen van bezuinigen en zorgen voor meer inkomsten.
De aloude recepten, zowel van Links als Rechts, zoals strijd tegen de fiscale fraude en rechtvaardiger verdeling van de lasten, en meer economische groei en lagere lasten, hebben de laatste veertig jaar met wisselend succes de bouwvallige constructie dat ons sociaaleconomisch systeem is geworden, min of meer overeind kunnen houden. Dergelijke recepten kunnen misschien nog enig soulaas brengen bij de nog steeds uitdijende financiële en daaropvolgende economische crisis, maar dat zij in feiten alleen nog als 'pijnstillers' fungeren voor de te bestrijden ziekte, daar worden steeds meer, zelfs liberale economen en sociologen, zich van bewust.
Het mag duidelijk zijn dat de groei van de welvaartskoek in de toekomst, zo niet zal stagneren, dan alleszins te verwaarlozen zal zijn. Evenzo is het zonneklaar dat de komende decennia steeds meer mensen van die koek zullen eten, terwijl zij niet meer bijdragen aan het bakken zelf ervan. Hoe dan ook zal het er op aan komen om deze koek op zodanige wijze te 'herverdelen' zodat in ieder geval diegenen die het nodig hebben, daar een aanvaardbaar deel van krijgen.
Via belasting en sociale bijdragen brengt vooral de actieve bevolking heel wat op om, bij ziekte, pensionering, werkloosheid of werkongeschiktheid, voor gelijke materiële kansen op opvoeding en onderwijs, en verder allerhande culturele, maatschappelijke en sportieve ontwikkeling, de nodige ondersteuning te geven. Omwille van het 'gelijkheidsprincipe' en het dubieus geïnterpreteerd solidariteitsbeginsel, gaat een aanzienlijk deel van die middelen ook naar diegenen die het best zonder die hulp kunnen stellen. Zo krijgen alle ouders, per kind hetzelfde bedrag aan kinderbijslag en schoolgeld, dezelfde terugbetaling voor ziekenhuis- dokters- en geneesmiddelen, en via dienstencheques dezelfde subsidiering voor poets- en huishoudhulp. Dat allemaal onafhankelijk hun inkomen, dus onafhankelijk of zij die maatschappelijke steun al dan niet nodig.
Zo kan men ook het huidige pensioenstelsel in vraag stellen. Is het te verantwoorden dat iemand die tijdens zijn actieve loopbaan een relatief hoog inkomen had en daardoor de mogelijkheid had om een aardig vermogen bijeen te sparen, ook nog een relatief hoog pensioen incasseert, alleen maar omdat hij daartoe ook hogere bijdragen heeft geleverd? Waarom hanteert men hier deze logica, in tegenstelling tot bvb kinderbijslag en ziektekosten?
Vandenbroecke heeft gelijk als hij zijn politieke collega's aanmaant om hun stoute schoenen aan te trekken en aan de bevolking te vertellen waar het op staat. Als wij onze 'welvaartstaat' sociaal willen houden en niet naar negentiende- en begin-twintig-eeuwse toestanden willen verzakken, en de minder gegoeden willen ontzien, zullen wij niet alleen bij de rijken en welstellenden, maar ook bij de 'middenklasse' moeten aankloppen.
In de toekomst zullen wij het principe: moeten hanteren dat gemeenschapssubsidies er enkel zijn voor diegenen het nodig hebben, omdat zij niet de mogelijkheden hebben of krijgen om voor zichzelf te zorgen.
Dat houdt o.a. in dat: kinderbijlsag, schooltoelagen, prijs van wpa- en dienstencheques,terugbetaling van ziektekosten, en alle subsidieringen en belastingsaftrekken voor bvb verbouwingen, hypothecaire leningen, isolerings- en energiebesparende investeringen, inkomensafhankelijk dienen gemaakt te worden. Als wij onszelf er dan ook nog toe te overhalen ons tevreden te stellen met een welvaartsvast, voor iedereen zelfde pensioensbedrag van netto ongev. 1.600 voor gezinshoofden, 1.300 voor alleenstaanden, en 1.100 voor samenwonenden, zitten wij misschien al een heel eind in de goede richting.
Een modern uitgeruste en voldoende bemande belastingsdienst die daadwerkelijk en efficiënt de belastingfraude aanpakt, zou voor minstens tien miljard meer gemeenschapsinkomsten kunnen zorgen. Samen met de besparingen in de sociale zekerheid, zou dit ons huidig overheidstekort 5% tot nul herleiden, waardoor wij alle bijkomende economische groei kunnen gebruiken om de immense staatschuld af te bouwen.
Maar voor velen onder ons, is dat tegen het zere been geschopt...
Integreren in een onbestaande gemeenschap is onmogelijk
Dat de steeds maar uitdijende kleine en grotere criminaliteit bij jongeren, zijn voedingsbodem heeft in de sociale uitsluiting welke vooral allochtone jongeren in onze samenleving ondergaan, kan geen zinnig mens meer ontkennen. Dat wij, onder het mom van de multiculturele en religieuze vrijheid, tot heden steeds te bang zijn geweest om onze waarden en normen op te dringen aan allochtonen, heeft daar zeker toe bij gedragen.
Alhoewel, om essentiële waarden geloofwaardig over te dragen, moet men die als samenleving zelf koesteren. En wie dat nog doet, behoort in deze maatschappij eerder tot de 'rariteiten', omdat men de de publieke moraal heeft vervangen door een cultuur van absolute vrijheid tot zelfbeschikking, en waar het 'consumeren' en bevredigen van de individuele behoeften tot een religie is verheven.
Alle pogingen om het integratieproces op gang te brengen, waren en zijn gedoemd te mislukken omdat men enkel mensen kan opnemen in een gemeenschap als men met zijn allen de bedoeling heeft om ook daadwerkelijk een (h)echte gemeenschap te vormen. Juist het gebrek aan dat samenhorigheidsgevoel, en steeds groter wordende sociale eenzaamheid en houvast dat daar het gevolg van is, maakt dat steeds meer, vooral jeugdigen, zich wenden tot conservatieve en orthodoxe fundamentalistische religievormen. Ten minste, als zij het verlokkelijke alternatief van de straatbendecriminaliteit weten te weerstaan.
Het kapitalisme en met zijn ongebreidelde individuele vrijheid heeft een gemeenschap van individuelen gecreëerd waardoor het begrip 'gemeenschap' in tegenspraak met zichzelf is gekomen. Deze samenleving leeft niet meer 'samen', waardoor er geen 'gemeenschap' meer is. Integreren in een onbestaande samenleving of gemeenschap is dus ook onmogelijk.
Sinds 1 januari rekent de horeca-uitbater jou en mij maar 12% btw aan, in plaats van voorheen, 21%. btw is de belasting die de consument betaald op het door de uitbater aangerekend bedrag. Een belasting aan de consument, en dus niet aan de leverancier van het product. Bij een verlaging van de aangerekende btw, zou dus logischerwijs ook de verkoopprijs incl. btw dienen te verlagen. Vanaf 1 januari zouden wij dus overal in een horecazaak minder moeten betalen voor onze consummaties of gerechten.
Zoals bij mijzelf zal het ook de meeste lezers dezes zijn opgevallen dat in zijn stamcafé, koffiehuis of favoriete restaurant de dranken, zo niet hogere, toch nog steeds dezelfde prijzen worden aangerekend. Een enquête van de verbruikersorganisatie OIVO bevestigd trouwens deze vaststelling. Zo zou 4% van de aangeboden schotels in prijs licht gedaald zijn, 3% een prijsstijging hebben ondergaan, en 93%, ondanks de btw-verlaging toch dezelfde verkoopprijs hebben behouden, en hebben de uitbaters hun prijzen, excl.btw, dus vergoogd..
Door de btw-verlaging om te zetten in winstverhoging, betaalt de consument weliswaar niet méér, maar voor nog de elementaire lagere schoolrekenkunde beheerst, is het duidelijk dat, door de lagere btw-ontvangst, wij met zijn allen als gemeenschap, de verhoogde winsten van de horeca-uitbater betalen.
Hoe een kapitalistische vrijemarkteconomie te rijmen valt met het subsidiering door de gemeenschap van privéwinsten, is mij niet heel duidelijk...
Sinds het begin van deze eeuw heeft het men het steeds meer over de "vergrijzing" van de bevolking en de daardoor te voorziene uit de hand lopende en zogenaamd onbetaalbare ziekte- en pensioenskosten. Uit Allerhande studies blijkt dat de steeds langer levende babyboomers van na de tweede wereldoorlog, vanaf 2015 een steeds grotere hap van de algemene middelen, opgehoest door een steeds kleiner wordende groep actief werkenden, gaan opeisen.
Door het oprichten van een 'zilverfonds', waar tot heden nog geen daadwerkelijke eurocent is in gestort, de creatie van een 'generatiepact', dat er zou voor zorgen dat minder mensen vroegtijdig op brugpensioen gaan, maar dat vrijwel effectloos blijft, en allerlei subsidieringen om oudere werknemers aan het werk te houden of in dienst te nemen, maar die de gemeenschap bijna evenveel kosten, als zij opbrengen, wekken de beleidmakers de indruk dat men er zich niet alleen van bewust is, maar er ook wat aan doet.
Niet dus. Politici weten dat de bevolking (nog) niet bereid is om effectieve, inspanning vragende maatregelen te aanvaarden. Ons economisch- en kapitalistisch samenlevingsmodel is namelijk tegen haar eigen grenzen aangebotst, of beter gezegd, door onze ongebreidelde hebzucht en onophoudelijk streven naar steeds meer 'welvaart', hebben wij die grenzen ruim overschreden.
De verwachting dat het 'terugkeren' naar minder buitenissige tijden, en het creëren van een evenwichtige en toch sociaal aanvaardbare kosten- batenmaatschappij, voor de beter- en middelmatig gegoeden, niet alleen een stagnatie, maar zelfs een achteruitgang van hun levenstandaard zal inhouden, maakt dat de 'gekozenen des volk' niet happig zijn hun kiezers te vertellen waar het op staat. In onze democratie wordt alleen het korte termijnbeleid beoordeeld, terwijl het langetermijnbeleid, zeker als dat op korte termijn alleen inspanningen vergt, meedogenloos afgestraft.
Zoals met de problematiek en zijn gevolgen, van de opwarming van de aarde, steken wij ook i.v.m. de gevolgen van het ongebreideld kapitalisme en het onvoorwaardelijke geloof in de 'vrije markt', onze kop in het zand. In onze zogenaamde strijd tegen de milieuverloedering, armoede, ellende en honger, en onze zorg om de toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen, lopen wij steevast te pletter tegen de muur van ons huidig, zowel groeps- als eigenbelang.
Tegen beter weten in, blijven wij geloven dat wij in staat zijn om de co²-, fijn stof, en andere schadelijke uitstoot tot een biologisch aanvaardbaar peil terug te dringen, zonder daarvoor moeten in te boeten op onze steeds stijgende energie- productie- verbuiks- en winstbehoefte. Ik kan moeilijk aannemen dat men nog niet heeft berekend hoeveel windmolenparken, tienduizenden km² zonnepanelen, en landbouwpercelen voor biogasproductie, daar voor nodig zijn. Dat die cijfers nog nergens naar boven zijn gekomen, geeft te denken.
In tegenstelling tot de milieuproblematiek, waar gezien de ontoereikende wetenschap over de natuurlijke evolutieprocessen, noch over oorzaak noch over gevolg een algemene consensus bestaat, Zijn de gevolgen van de vergrijzing min of meer exact te bereken. In tegenstelling van datgene, wat om welke reden ook, steeds wordt beweerd, gaat het er hem niet zozeer over of de pensioenen, ziektekosten e.d. binnen twintig jaar nog al dan niet betaalbaar zullen zijn, dan wel, of de actieve bevolking, die het hoogstwaarschijnlijk minder goed dan wij zullen hebben, de hen voorgeschotelde, steeds hoger oplopende factuur zullen WILLEN betalen.
Met de tijd zullen hervormingen van ons pensioenstelsel onvermijdelijk zijn, al zullen zij waarschijnlijk te laat komen, met een verminderd effect als gevolg. Men kan zich afvragen of in de stilaan aanbrekende tijden van krimpende gemeenschappelijke middelen, het nog verantwoord is om sociale uitkeringen aan iedereen uit te delen, onafhankelijk van hun kapitaalsbezit, -opbrengs- en/of -inkomen. Men kan zich afvragen of het aanvaardbaar is om aan mensen die tijdens hun ganse loopbaan, wegens hun aanzienlijk inkomen, roerend en onroerend bezit hebben kunnen opbouwen, en daardoor alleen reeds, een redelijk inkomen verwerven, ook nog een deel van de schaarser wordende algemene middelen toe te wijzen, waardoor de lage pensioenen ontoereikend laag worden houden.
Maar wetende dat in het deze strevers-, prestatie- en bezitsvermeerderingsmaatschappij, het 'veel verdienen' en/of veel bezitten, automatisch als gevolg wordt gezien van het zogenaamd "hard en lang werken", en men daarom ook meent recht te hebben op een (zelfs groter) deel van sociale voorzieningen zoals pensioenen, maken dergelijke deeloplossingen van de problematiek uiteraard geen kans bij de grote meerderheid van de bevolking, die alle voordeel heeft bij het behoud van het huidige stelsel.
Al zijn wij dan doof en blind, wij zijn en blijven daardoor, voorlopig toch, 'welvarend'. Et, après nous: les mouches...
De klimaatconferentie was een beschamende vertoning
Het resultaat van de klimaatconferentie in Kopenhagen is geworden wat er kon van verwacht worden: niets meer of niets minder dan een beschamende flop. De show die daar werd opgevoerd heeft weliswaar (weer eens) veel geld gekost, maar heeft (nogmaals) aangetoond dat het individuele belangen van mensen, groepen, landen en volkeren, primeren, boven het algemeen belang, in dit geval het algemeen belang van de mensheid in zijn geheel.
Verlangen dat welvarenden en nog naar grotere welvaart strevenden, inleveren op hun welvaartsgroei om de veel minder welvarenden de kans te geven hen bij te benen is steeds een utopische gedachte geweest. Sinds vorige week weten de irrealistische optimisten dat er meer dan een afsmeltende poolijskap, een oprukkende woestijnvorming, en een paar decimeters stijgende zeespiegel zullen nodig zijn alvorens de leiders der geïndustrialiseerde en economisch groeiende landen moeilijke beslissingen durven (kunnen) nemen. Wat wij ons vrijwel niet realiseren is, dat, het doelmatig terugdringen van de CO²-uitstoot, het stoppen van de ontbossing, de afbouw van steenkool- gas- en olie-energieopwekking, en afvalproductie, hoe dan ook onmogelijk zijn zonder een stagnatie of zelfs achteruitgang van ons welvaartspeil.
Het valt te vrezen dat, alvorens wij ons daar kunnen mee verzoenen, er nog heel wat onuitgevoerde Kyuto-verdragen en mislukte Stockholmconferenties zullen komen. De vraag is, of het dan allemaal nog zin zal hebben...
Het Vlaams egoïsme begint de spuigaten uit te lopen. Omdat federaal minister van werk, Milquet, aan de werkgevers een premie van 1.000 euro wil geven als ze jongere of oudere werklozen in dienst nemen, en Wallonië daar veel meer dan Vlaanderen van profiteert, dreigt de Vlaamse regering een belangenconflict in te roepen. Als elke Wet of maatregel ten gunste van een bepaalde groep die in het ene landsgedeelte meer is vertegenwoordigd dan in het andere, in conflict is met het belang van het minst bevoordeelde, dan staat ons nog heel wat te wachten.
Na het op een sisser aflopend 'overleg tussen de gemeenschappen', de afgang bij de 'bemoeienissen 'met het Opel- en DHL-sluitingen en het onvermogen i.v.m. de Antwerpse Lange Wapperbrug, verwatert het Vlaamse regeringswerk tot je reinste dorpspolitiek en richt men zich noodgedwongen op het enige waar men tussen de coalitiepartners nog overeenstemming kan voor vinden, namelijk het Waaltjes-pesten. Onder impuls van de NVA meent de Vlaamse regering blijkbaar reeds een quasi onafhankelijke staat te zijn die geen federale maatregelen kan dulden waardoor meer er burgers in het zuiden dan in het noorden van zouden profiteren. Als voorbeeld van de door Vlaanderen beloofde behouden solidariteit met Wallonië, in geval van nog meer financiële autonomie autonomie, kan dat tellen.
Ik zie niet in hoe men op die wijze de Walen gunstig te stemmen voor een doorgedreven staatshervorming. Tenzij men natuurlijk afstuurt op het onregeerbaar maken van de federale staat.
De Wever staat re bij, en kijkt er na...in zijn vuistje breed lachend!
Onze noorderburen hebben beslist om het 'rekeningrijden' (heffing per gereden kilometer) in te voeren, en om verschillende reden schijnen wij daar te moeten in volgen. Over de beweegreden en de doelstelling van zo'n heffing lopen de meningen nogal uiteen. De voornaamste blijkt te zijn dat men het eerlijker vindt de outo-eigenaar te laten betalen volgens de mate waarmee men voornamelijk de autosnelwegen gebruikt.
Op het eerste gezicht lijkt dat geen slecht principe, al kan men zijn bedenkingen hebben over het sociaal gehalte ervan. Afgezien daarvan vraag ik mij af of een dergelijk systeem, dat voor de burger toch een aardige investering, en voor de overheid toch nogal wat werkingskosten met zich mee zal brengen, wel het beoogde resultaat zal hebben. Alleen op autosnelwegen een 'tol' heffen zal naar alle waarschijnlijkheid zorgen voor (nog meer) chaos op de secundaire wegen, waardoor men op termijn genoodzaakt zal zijn het rekeningrijden te veralgemenen naar alle wegen.
Waarom dit dan niet onmiddellijk doen? Daardoor zou men al die (achteraf onnodige) investerings- en facturatiekosten kunnen vermijden door gewoon de accijnzen op benzine en diesel te verhogen. Die zorgen nu al in zekere mate voor een algemeen 'rekeningrijden', waardoor, hoe meer men de auto gebruikt, hoe meer men betaalt voor de kosten die dat voor de gemeenschap en het milieu teweegbrengen. En daar is het uiteindelijk toch om te doen? (of zou het moeten om te doen zijn...)
Tegenwoordig is honger in de wereld niet langer een belangrijk nieuwsfeit.
Het is bij voorbaat oud nieuws. Hier en daar vindt je sporadisch nog wel een
eenzame foto van een uitgemergeld kind in de krant, omgeven door al even
hongerige vliegen, maar meer dan eens is dat omdat deze in één of andere
fotowedstrijd een prijs wegens fotografisch kunstig heeft gewonnen.
voedsel produceren voor de tien miljard mensen die binnen enkele
decennia deze aardkloot bemesten en vervuilen, het voorlopig nog niet op te
lossen probleem zal worden, zijn blijkbaar zorgen voor later. Wij huldigen
daarvoor tegen beter weten in dankbaar de 'Dehaene-theorie': "pas een oplossing
zoeken voor de problemen als ze zich stellen".
Na zeven en een halve maand informeren, verduidelijken en bemiddelen, raken politici en allerhande experten, technici, professoren en opinieduiders het maar niet met elkaar eens over hoe en op welke wijze men dit land moet hervormen, laat staan, over welke nieuw federale regering het dient te besturen.
Belgische werknemers met een voltijdse job verdienen gemiddeld 2.936 euro bruto per maand. Dat blijkt uit een rapport door de federale overheidsdienst Economie.
Door met overheidsgeld, het geld van ons allemaal, dat wij aan de overheid toevertrouwen om onze 'gemeenschappelijke kosten' mee te betalen, de bankencrisis te bedwingen en de pijnen van de daar op volgende economische crisis te verzachten, zien de Europese (en ook andere) landen op tegen grote schuldenbergen en niet te versmaden begrotingstekorten.
Het enige waar men zonder al te veel tegenstand, ja, zelfs met steun van grootverdiener tot 'jan modaal' kan op besparen, zijn de uitgaven tegemoetkomingen, voordelen en voorzieningen die in hoofdzaak moeten dienen om de minderbedeelden te vrijwaren van relatieve armoede of om hun armoedig bestaan te verzachten. 
Een maand na de verkiezingen is men blijkbaar gemakshalve al lang vergeten dat een arrest van het Grondwettelijk Hof bepaalde artikelen uit de gewijzigde kieswet als ongrondwettelijk beschouwde.Maar de politici van dit land, zouden zichzelf niet zijn, indien zij het onmogelijke niet mogelijk zouden maken.
.jpg)
In 1830 creëerden Engelse, Franse, en Duitse politici, met twee lappen grond welke geografisch deels bij Nederland en deels bij Frankrijk hoorde een nieuw land dat men de naam België gaf. Men benoemde een werkloze Duitser uit een adellijke familie tot Koning, en bezegelde daarmee de vrede tussen drie vijanden die eeuwenlang mekaar hadden bestreden. 
voornaamste stad van een ander gewest (Brussel). In drie van de zes faciliteitenrandgemeenten woont een grote meerderheid van Franstaligen, die conform de taalwetten in het Nederlands (zouden moeten) bestuurd worden door Franstalige burgemeesters en Schepenen. De Franstalige inwoners ervan kunnen bovendien bij de federale verkiezingen voor kandidaten in een ander (Brussels) gewest kiezen. 
Bij gebrek aan mogelijkheden om iets zinnig te zeggen over de steeds groter wordende milieu-, sociale en samenlevingsproblematiek, hebben de Vlaamse politieke partijen een 'beter in de marktliggend' onderwerp (opnieuw) in de schijnwerper geplaatst: Het Belgisch koningshuis en zijn rol m.b.t. de politiek.
Deze maand liet voormalig Vlaams minister, en (nog steeds) Sp.a-Vlaams volksvertegenwoordiger Frank Vandenbroecke, na lange tijd stilzwijgen, terug van zich horen. In een 
Sinds 1 januari rekent de horeca-uitbater jou en mij maar 12% btw aan, in plaats van voorheen, 21%. btw is de belasting die de consument betaald op het door de uitbater aangerekend bedrag. Een belasting aan de consument, en dus niet aan de leverancier van het product. Bij een verlaging van de aangerekende btw, zou dus logischerwijs ook de verkoopprijs incl. btw dienen te verlagen. Vanaf 1 januari zouden wij dus overal in een horecazaak minder moeten betalen voor onze consummaties of gerechten.
Sinds het begin van deze eeuw heeft het men het steeds meer over de "vergrijzing" van de bevolking en de daardoor te voorziene uit de hand lopende en zogenaamd onbetaalbare ziekte- en pensioenskosten. Uit Allerhande studies blijkt dat de steeds langer levende babyboomers van na de tweede wereldoorlog, vanaf 2015 een steeds grotere hap van de algemene middelen, opgehoest door een steeds kleiner wordende groep actief werkenden, gaan opeisen.
