In 1789 was in Frankrijk reeds een gelijkaardig, maar dan liberaal, revolutionair proces gestart dat 82 jaar zou duren en het feodale stelsel ten val bracht. Maar uiteindelijk keerde die revolutie zich tegen de liberale bourgeoisie, die zelf de bezieler er van was .

Het Franse (gewone) volk had namelijk ondervonden dat er van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap, uitgedrukt in fundamentele democratische zeggenschap, geen sprake was. Het lijfeigenschap, waarvan zij weliswaar bevrijd werden, werd vervangen door een kapitalistische "arbeidsmarkt", waar zij in concurrentie kwamen te staan met hun medearbeiders, waardoor de uitbuiting in feiten nog werd opgevoerd. De laatste revolutie van het franse volk vond plaats in 1870, en werd in de "Parijse Commune". het moderne, concrete socialisme geboren. In de loop der tijden ‘verwaterde’ dat socialisme,  mede door de evolutie in de Oost-Europese staten, in de West-Europese landen tot een soort ‘salonsocialisme’ of links-liberalisme.

Het is dus eerder lachwekkend om Liberale voormannen horen te verklaren dat het liberalisme iets nieuws zou zijn waarmee je een nieuwe wereld zou kunnen scheppen. Het liberalisme is daarentegen een totaal verouderde ideologie in verhouding tot de verlangens van de moderne mens. Het liberale denken, dat de individuele vrijheid als hoogste goed aanziet, heeft zich trouwens steeds ontwikkeld in een maatschappij die door grote ongelijkheid werd gekenmerkt.

Bovendien blijkt het liberalisme een asociale ideologie te zijn die het mogelijk maakt dat een kleine groep zich meester kan maken van de productie- en ruilmiddelen en zich zodoende verrijkt ten koste van de grote werkende gemeenschap. Het liberalisme veroorzaakt de tweedeling, of huidige driedeling, in de samenleving en is er gebaad bij om die twee- of driedeling te handhaven. De liberalen klagen steeds de overheidbemoeienissen aan, maar vergeten dat zij zelf de grondleggers zijn van het huidige overheidsapparaat, welke zij zodanig ingericht hebben, dat met politieke, juridische, politionele en militaire machtsmiddelen de ongelijkheid in stand kan worden gehouden.

Juist om de zogenaamde vrijheid van het individu te waarborgen dient er een strenge maatschappelijke sturing en controle te zijn Zodoende zorgt men er voor dat iedereen zoveel mogelijk zelf zou kunnen beslissen wat, hoeveel en in welke mate hij al dan niet bijdraagt aan de gemeenschap. Hoe groter de vrijheid van het individu, hoe sterker het sterke, en hoe zwakker het zwakke individu is. Daarom ook dat liberalen gekant zijn tegen vakbonden, ziekenfondsen, en andere groepsvormingen die het (groeps)gemeenschappelijke vooropstellen.

De asociale bezitsverhoudingen worden door de wet op het privaatbezit in stand gehouden. Openbaar ministerie en rechters staan meestal machteloos tegenover de fraudes en corrupte verrijking van de managers in het bedrijfsleven, de gezondheidszorg en het openbaar vervoer, m.a.w. de uitvoerders van de bezittende klasse. In de kapitalistische wereld vloeit maar een klein deel van de geldstroom van het nationale inkomen, naar de maatschappelijke voorzieningen. De grootste deel van de geldstroom vloeit, zonder echte democratische controle naar de beter gegoeden en vooral de rijken. Zo kan het gebeuren dat in één van de rijkste landen ter wereld, steeds meer mensen onder de armoedegrens leven en het zorg- en sociale vangnet steeds verder wordt afgebroken om de welstand van de betergegoeden in stand te houden en zelfs te vergroten.

De werkelijke verhoudingen binnen de kapitalistische maatschappij staan ver af van de liberale leuzen van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap en zijn zelfs tegengesteld aan de opvatting van de grondlegger van het liberalisme, Adam Smith, die stelde dat gelijkheid pas kan gedijen als de overheid zo weinig mogelijk ingrijpt in het maatschappelijk gebeuren. De liberale overheden doen in feiten niets anders dan de voorwaarden vergroten voor het steeds rijker worden van de gegoede klasse ten koste van de laaggeschoolde werkende, zieke, werkloze en gepensioneerde gemeenschap.

De bewering van de neoliberalen, als moet je het socialisme zien, als een systeem waar de overheid alles betutteld is nonsens. Integendeel, volgens de doelstellingen van het wetenschappelijk oorspronkelijke socialisme dient 'de staat' binnen de socialistische maatschappij af te sterven, om uiteindelijk verdwijnen. Als de twee- of driedeling binnen de samenleving is verdwenen, dan is een staatsapparaat dat het systeem in stand moet houden overbodig, omdat het maatschappelijk leven dan is gebaseerd op talloze vormen van zelfbestuur waarin het liberale overheidsbestuur volledig is verdwenen.

In tegenstelling tot wat liberalen beweren is het (echte) socialisme een maatschappelijk stelsel waarin de machtsbetutteling is afgeschaft.  Voor intelectueel-rechts is een socialistische maatschappij echter "utopisch en speculatief". Nochtans was het voor de liberaalgezinden die in 1789 een nieuwe Franse constitutie opstelden, die met enige nuancering grotendeels best een marxistische toetsing zou kunnen doorstaan, geen utopische en speculatieve aangelegenheid, maar een concrete grondslag van een nieuwe maatschappelijke orde die geboren was in de schoot van de oude feodale maatschappij.

Zo zal de huidige kapitalistische maatschappij op termijn de moeder van een nieuwe socialistische samenleving blijken. De toekomst maakt dus zonder twijfel deel uit van de werkelijkheid.

29-08-2009 om 12:31 geschreven door Renaat  

De ene fraudeur is de ander niet, ook niet voor de Federale Overheidsdienst Financiën. Die ziet helemaal geen graten ziet in de benoeming van een 'belasting ontduikende' fraudeur tot gewestelijke directeur van een overheidsdienst welke hij voorheen zelf heeft bedrogen.

Het heet dat "De zaak zowel op strafrechtelijk als administratief en tuchtrechterlijk vlak afgehandeld werd vooraleer het voorstel tot benoeming werd gedaan." Men oordeelt dat "de begane overtreding niet opweegt tegen de functionele capaciteiten van de betrokken ambtenaar".

Met andere woorden : Een discriminatievorm die wettelijk nog niet bepaald is, discriminatie op grond van verstandelijk en intellectueel vermogen. Het zou iets geloofwaardiger zijn geweest indien men het gezegde: 'stropers de beste boswachters' als verantwoording gebruikt.

In de toekomst is er dus hoop voor criminelen van het lichte type zoals winkelovervallers, vandalen, carjackers enz. Als zij maar over de nodige bekwaamheden beschikken die opwegen tegen 'de begane overtreding' kunnen zij evengoed in aanmerking komen voor de functie van politiecommissaris.

Hoe dan ook, waarschijnlijk is de beslissing ingegeven door de overweging dat wij op één of andere manier, toch allemaal wel fraudeurs zijn, ieder volgens zijn mogelijkheden en 'bekwaamheden'...

25-08-2009 om 12:45 geschreven door Renaat  

15-08-2009 om 08:59 geschreven door Renaat  

De huidige financiële, en economische crisis die daar het gevolg van is, neemt de aandacht weg van het feit dat onze wereldwijde samenleving te kampen heeft met een veelvoud aan crisissen. Zo hebben wij ook een milieucrisis, een energiecrisis, een voedselcrisis, en een demografische crisis, om nog maar te zwijgen over de cultuurcrisis die de steeds meer uitdienende Islam veroorzaak in de westerse landen.

De ene crisis kan deels (mede) als een gevolg van de andere worden gezien, maar allen hebben zij gemeen, dat zij ontkiemd zijn uit ons kapitalistisch samenlevingsmodel, gestoeld op het onophoudelijk 'groeiprincipe'. Het groeiprincipe is in de natuur weliswaar terug te vinden, maar kent er een constante cyclus van afsterven en opnieuw herboren worden. De uitzonderlijke gevallen die niet aan die cyclus onderhevig zijn, kennen in de natuur geen groei, maar hoogstens een zichzelf vervangende of herstellende reproduceren.

Onze demografische, maatschappelijke en economische structuur, gestoeld op onophoudelijke groei is, dus tegennatuurlijk en daarom conflictueus met de natuurlijke omgeving waarin zij zich bevind. Het kapitalistisch economisch model van winst- en omzetgroei, welke een gestage groei van bevolking, productie en consumptie vereist, is gedoemd om uiteindelijk zichzelf te vernietigen. Recycling, en zuinig gebruik van energie en grondstoffen, sortering en, reducering van afval, evenals het optimaliseren van wind en zonne-energie zijn weliswaar lofrijke initiatieven die alleen een vertraging van de nadelige effecten van de groei, teweegbrengen.

De zogenaamde oplossingen die zelfs de meest fanatieke en fundamentele groenen voorstaan zijn korte-termijn oplossingen die geenszins bijdragen tot de oplossing van de kern van het globaal crisisprobleem. Onze moderne wetenschap welke de natuurwetten in grote mate negeren. Waar van oudsher de bevolking, als zij te belastend werd voor het milieu, door honger en epidemieën werd, wordt dit nu door technische en medische ingrepen voorkomen, al geldt dat in mindere mate voor sommige  derde wereldlanden. Waar voorheen natuurlijke veroudering en onvoldoende ziekteweerstand er voor zorgde dat de generatie hulpbehoevende ouderen tot een minimum beperkt bleven, doen wij er alles aan om het leven van zelfs als plant levende mensvormen te rekken.

Door de aanhoudende welvaartstijging van de laatste zestig jaar, wordt de levensstandaard en -omstandigheden welke men in  1950 als menswaardig en redelijk beschouwde, de dag van vandaag als armoede betiteld. Zelfs de relatief in weelde badende modaal verdienende burger meent alle reden tot klagen te hebben over feit dat hij wat prijsbewuster moet omspringen met zijn vliegtuigvakanties en tropische bestemmingen. Het hoge sterftecijfer onder de meer dan één miljard mensen op deze aarde, die ondanks alles in honger en ellende trachten te overleven, staat in schril contrast met de dagdagelijkse luxeproblemen welke ons dagelijks leven 'bezwaren'

Geen zinnig mens ziet de oplossing in een terugkeer naar de middeleeuwen, waar de mens nog grotendeels echt deel uitmaakte van de natuur. Maar even onzinnig is het te denken  of te hopen dat wij onze huidige welvaart, op welke wijze ook, onbeperkt kunnen blijven handhaven, laat staan, nog meer verhogen.  Nu grote delen van de voormalige derde-wereld zoals China, India en Brazillië, met rasse schreden hun 'deel van de koek' komen opeisen en niet mee willen betalen aan de gevolgen van het ongebreidelde expansie van de rijke industrielanden, getuigt het van ongeziene naïviteit te hopen dat de groei van 'de koek' gelijkmatig met hun groeiverlangen zal lopen.

Tot de dag van vandaag is nog niemand met een echte daadwerkelijke en duurzame en aanvaardbare oplossing gekomen voor de in eerste alinea opgesomde zeven crisissen. Niet omdat er geen echte oplossingen denkbaar voor zijn, maar omdat lange-termijnoplossingen,  gezien de aard van de problemen, op alle vlakken een drastische verandering vereisen in de levenswijze, zowel op maatschappelijk als op individueel vlak. De fundamenten van de menselijke samenleving, in all zijn geledingen, dienen vanaf de grond herzien te worden, en dienen een compatibiliteitstoetsing met de wetmatigheden van de natuur te doorstaan. Alleen als de mensheid er in slaagt om zijn levenswijze verenigbaar te maken met zijn bestaansomgeving is een vernietiging van zijn beschaving te voorkomen. In welke mate zijn beschaving, die hij gemakshalve verwart  met het begrip welvaart, daarvoor zal moeten inboeten, blijft een open vraag.

Maar de mens zou de mens niet zijn als hij zich geroepen zou voelen om, in plaats voor zichzelf, de weg voor de volgende generaties te plaveien, en daarvoor op zijn knieën door de modder zijn eigen weg af te leggen. Daarom dat naar alle waarschijnlijkheid, de enig haalbare oplossing, het afwachten is, en de evolutie zijn gang te laten gaan, daarbij hopend dat  de prijs die de mensheid voor zijn dralen zal moeten betalen achteraf de moeite waard zal blijken. Voor zover er dan nog iemand is om dat te beoordelen...

Renaat Van Poelvoorde.

06-08-2009 om 10:06 geschreven door Renaat