over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
29-03-2008
Fitna : wie voelt zich aangesproken?
De ietwat extravagante Nederlandse politicus Wilders is er in geslaagd om wereldwijd beroering te wekken. Wekenlang hield hij voor- en tegenstanders in de ban met de aankondiging van zijn 'anti-koranfilm' Voor wie Wilders onverbloemde opvattingen over de "verfoeilijke en levensbedreigende islamisering van het westen" enigszins kent, zat de schrik er goed in. Zijn intellect en dat van zijn 'raadgevers' lichtelijk onderschattend, konden blijkbaar weinigen vermoeden dat het filmpje zelf uiteindelijk een ontgoocheling is geworden. Voor de ene in positieve, en voor de andere in negatieve zin weliswaar. Want Wilders heeft er voor gezorgd dat hem juridisch niets kan aangewreven worden. Door de weliswaar selectieve, opsomming van waar gebeurde feiten, uitspraken van moslimgeestelijken, correct vertaalde Koranverzen, en zijn (hoe kan het anders?) subjectieve besluiten, kunnen alleen de extreme moslimfundamentalisten zich aangesproken voelen. Hetzelfde geldt voor de politici die sinds het bekend worden van zijn voornemen om een dergelijke film te maken, onophoudelijk waarschuwden voor het onheil dat na de publicatie ervan uitbarsten. Zij lopen zich de sloffen van de voeten om de zich geschoffeerd voelenden te overtuigen hoe afkeurenswaardig zij het allemaal vinden, in de hoop de te verwachten gramschap te koelen.
Hoe dan ook, de man heeft bereikt wat hij wilde: aantonen dat er toch wel een niet te onderschatten probleem bestaat. Niet met het gros van het gestaag aangroeiende islamitische gemeenschap zelf, maar met het, weliswaar kleine deel ervan dat zich via de Koran laat misbruiken door hun gefrustreerde, achterlijke of machtswellustige geestelijke en wereldlijke leiders.
Niet het aanklagen van dit laatste, maar het politiek correcte afwijzen van de boodschapper, versterkt het idee van het radicale deel der moslimgemeenschap, dat ze op de goede weg zijn...
De sociale democratie: De armoede bestendigd door het 'voor iedereen-pricipe'
Op het einde van de twintigste eeuw werd er een consensus bereikt tussen de kapitalistische vrijemarkt- en consumptiemaatschappij en de droombeelden van een socialistische samenleving. In het Europa van vandaag noemt bijna elke politieke stroming van enig formaat zichzelf democratische en sociaal. Zo ook in ons land waar behalve de weliswaar naar het centrum opgeschoven socialistische partijen en de traditionele centrumpartij, ook de liberale partijen zichzelf een min of meer sociaal label hebben aangemeten. Het compromis tussen de rijken, de middenklasse en de armen bestaat er in dat iedereen volgens eigen vermogen naar zoveel mogelijk welvaart mag streven, en dat de gemeenschappelijke baten dienen ten goede te komen aan iedereen. Een lovenswaardig, en op het eerste zicht aanvaardbaar en rechtvaardig principe: het voor iedereen-principe.
De invulling van begrippen zoals armoede, minder gegoed zijn, welstellend, en rijken, kan nogal verschillen al naar gelang het peil van de algemene levensstandaard binnen een maatschappij. Zo betekent armoede in bepaalde gebieden van Afrika, Azië en zelfs Zuid-Amerika, dat men moet leven met honger, ontbering, ziekte, en koude. Wie er voldoende middelen heeft om zich normaal te voeden, de eerstelijnsziekenzorg te betalen en zich nog net een verwarmde woning met de basissanitaire voorziening kan veroorloven, behoort in die contreien eerder tot de betergegoeden.
Wie zich in de West-Europese rijke gebieden zoals o.a. België tot een dergelijke levenswijze moet beperken, wordt als onbemiddeld beschouwd en onder de armoedegrens levend. In onze beschaafde en sociaal bijgestuurde kapitalistische maatschappij gaat men 'arm' is als men niet mee aan de rijkgevulde tafel mag zitten, en geen of onvoldoende deel kan hebben aan wat het moderne sociale leven te bieden heeft.
Socialistische denkers uit het verleden zagen de oplossing van de eeuwenoude onrechtvaardigheid van mensen waarvan hun leven bepaald werd door afkomst, fysische of psychische mogelijkheden, in een min of meer gelijkmatige verdeling van de beschikbare goederen en middelen, alsook de communizering van de individuele voortbrengselen. Maar de egoïstische natuur van de mens is van die aard dat zelfs het meest sociaal ingesteld individu hoogstens bereid is om een deel af te staan van wat hij denkt te veel te hebben. Pas in de loop van de twintigste eeuw toonden de erfgenamen van de adellijke en industriële baronnen zich, onder druk van de communistische dreiging uit het oosten, bereid tot een compromis. Dat vergelijk hield in dat iedereen naar draagkracht zou bijdragen tot de gemeenschapsnoden, en dat een deel ervan kon worden aangewend om de ellende van de minderbedeelden te milderen. Maar in ruil voor zoveel toegeeflijkheid moest het solidartiteitsprincipe niet alleen naar de noodlijdenden gericht zijn, maar moest het voor iedereen gelden. Met andere woorden: de gemeenschapsmiddelen die naar de individuen terugvloeien moeten zo veel als mogelijk verdeeld worden volgens de mate waarop zij er zelf toe bijdroegen.
Zo zijn o.a. de mechanismen ontstaan als de procentuele koppeling van de lonen aan de stijging van de consumptieprijzen en de procentuele belastingsverminderingen en aftrekken e.d. Het iedereen-principe: wat de ene krijgt moet de andere ook krijgen, maar dan wel in orde van grootheid, gelijkwaardig aan zijn financiële status en levensstandaard.
Dit ogenschijnlijk rechtvaardige principe heeft als gevolg dat de kloven tussen arm zijn, bemiddeld zijn, en rijk zijn, niet alleen blijven bestaan maar zelfs substantieel steeds groter worden. Door het verdelen van de beschikbare middelen, procentueel a rato van het inkomenspeil, krijgt men meer toegestopt, al naargelang men meer inkomen heeft. Daardoor stijgt het armoedepeil (de invulling van het begrip armoede) in een trager tempo dan het algemene levensstandaardpeil
Een groot deel van de gemeenschappelijke beschikbare middelen, bedoeld om terug te vloeien naar individuen of organisaties die het op hun beurt naar individuen toespelen, wordt in regel onder iedereen verdeeld, dus ook onder diegenen die het niet nodig hebben, en voor wie het alleen maar een aanvulling van hun bezit of rijkdom betekent. Daardoor blijft het deel voor de werkelijk noodlijdenden, steeds onvoldoende en slaagt men er hoogstens in hun verdere achteruitgang ten opzichte van de stijging van de levensstandaard te vertragen.
Het voor iedereen-principe is dus de oorzaak van het feit dat anno 2008 in ons land, behorend tot de tien rijkste van de wereld, nog anderhalf miljoen mensen onder de armoedegrens leven. Tot zolang de rijken en de betergegoeden het gemeenschapsgeld blijven gebruiken om hun bereikte welstand te behouden of er beter van te worden, zal dat beschamende percentage onveranderlijk rond de 15% blijven schommelen.
Sinds meer dan een eeuw heeft de mens alle mooi klinkende en humane principes, zoals democratie, vrijheid, broederlijkheid, en volksverbondenheid, in zijn eigen persoonlijk voordeel (dat van de sterkste) trachten te gebruiken. Zo ook wordt het gelijkheidsbeginsel misbruikt om onder het mom van de solidariteit vooral welgestelde klasse te dienen. Daarom dat democratieën het beste werken als de meerderheid van de bevolking welstellend is en de minder gegoeden en noodlijdenden tot een onmachtige minderheid beperkt blijft. Maar dan wel een noodzakelijke minderheid welke op peil moet gehouden worden, omdat zij het zijn die het solidariteitsprincipe waaruit het iedereen-principe is afgeleid, noodzakelijk magen,. Dat de armoedestatus dus moet gekoesterd worden hebben de moderne sociale liberale economen goed begrepen.
Zoals de oplossing van het fileprobleem er alleen kan komen als er nog veel meer autos komen, en het milieuprobleem alleen doelmatig zal aangepakt worden als de vervuiling, luchtverontreiniging en opwarming van de aarde ons voortbestaan effectief bedreigt, zo zal de armoede alleen maar opgelost worden als die véél groter wordt en zij het voortbestaan van de huidige welvaartmaatschappij bedreigt..
En laat het juist dat zijn dat de sociaaldemocraten willen voorkomen als dàt niet sociaalvoelend is!
Hoera! wij hebben een 'volwaardige' federale regering. Zij het dan met een programma dat niets meer dan een intentieverklaring is. Over datgene wat gedurende negen maanden een akkoord in de weg stond, staat er geen letter in en heeft men gewoon naar de vakantieperiode verplaats. Hoeveel en waar men de middelen vandaan gaat halen om de in het akkoord opgenomen intenties uit te voeren, schijnt niet zo belangrijk te zijn, want ook daarover geen woord. Men gaat een paar honderd duizend 'jobs' bij creëren door de uitkering te korten van wie er te lang over doet om een aangeboden snertjob te aanvaarden. Men gaat de laagste pensioenen 'gefaseerd' optrekken (tot nog steeds onder de armoedegrens ?) en voor voor de 'middeninkomens' de belastingen verlagen (volgens de PS zijn dat maandinkomens tussen PS 2000-3000 euro, volgens de liberalen tot 5000 euro), en men gaat wat rommelen aan justitie en de vreemdelingenwet, enz.
Volgens specialisten kost dat in het totaal om en bij de 10 miljard. Aangezien dat vele geld er helemaal niet is, kan men het ook niet in een regeerakkoord zetten, dus doet men dat ook niet. Kwestie van 'geloofwaardig' te blijven (!) Ondertussen moet binnen een paar maanden de grote vis in de pan komen (die er voor het kartel achtereenvolgens als in december vorig jaar en nu vandaag moest inliggen). Je weet nog wel, op de vooravond van de verkiezingen: ; "zonder een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA niet in een regering; Tijdens de regeringsonderhandelingen tot december: "zonder een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA niet in een regering!"; Na de vorming van de interim-regering eind december: "zonder het uitzicht en garanties op een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA tegen Pasen niet in een regering!"; Na de vorming van deze regering: "zonder een grote staatshervorming tegen juli, stapt de CD&V-NVA uit deze regering!"
Waarom begrijp ik niet dat de CD&V-NVA er volgens de recentste peiling op vooruitgaat?...
Omdat Joëlle Milquet het niet zomaar pikt dat de liberalen wel twee miljard over hebben om de 'beter gegoeden' met een bruto-maandloon van vier tot vijfduizend euro, een forse belastingsvermindering te geven, en amper een paar honderd miljoen veil hebben voor de verhoging van de lage pensioenen en uitkeringen, wordt zij eens te meer opgevoerd als de onverbiddelijke 'madame non'.
Volgens het liberale solidariteitsprincipe dient, als er geschenken worden uitgedeeld, daar iedereen beter van te worden, en liefst dan nog percentsgewijs volgens zijn 'levensstandaard'. De 'hardwerkende Vlamingen', dat zijn in liberale ogen dus blijkbaar in hoofdzaak de meer dan modaalverdieners, moeten dus beloond worden. Dat er daardoor niet zoveel overblijft voor de 'luiaards' (werklozen) ,'onbruikbaren' (oudere en laaggeschoolde werkzoekenden), en 'nuttelozen' (gepensioneerden), is nu eenmaal een gevolg van het maatschappelijk-economisch systeem waarvoor wij met zijn allen op een 'democratische' wijze voor hebben gekozen.
Dat de meerderheid van de Vlamingen, in juni vorig jaar deze keuze nog eens bevestigd hebben, versterkt hun vaste overtuiging dat deze visie door de Vlamingen, en ook in steeds grotere mate door de Waalse bevolking gedragen wordt.
Dat het leger 'nuttelozen' en 'onbruikbaren', vooral bevolkt door het minder bedeelde voetvolk, de komende decennia tot een hongerige onhandelbare mastodont dreigt uit te groeien, is een vooruitzicht waaraan de liberale 'gouden-kalfaanbidders' vandaag liever aan voorbijgaan.
Het huidige 'democratisch' kapitalisme is een moderne aangepaste versie van wat de Tsaren deden dat in Rusland, de Batista's deden dat in Cuba, en de Keizers deden dat in China. En wij weten allen waar hen dat heeft gebracht. De geschiedenis herhaalt zich steeds, de slinger volgt steeds dezelfde beweging, enkel de snelheid is veranderlijk.
Voor de ene is er dus hoop, en voor de andere vrees...vraag is: wat is voor wie?
Voor wie regelmatig mijn bedenkingen leest en af en toe de moed heeft om zich in één of meerdere van mijn standpunten te verdiepen, zal het duidelijk zijn dat schrijver dezes een ietwat 'fundamentalistische' socialist kan worden genoemd. Ik behoor nog tot de, in veler ogen, oubollige klasse van strijders tegen het kapitalisme. In tegenstelling tot de moderne 'geëvolueerde' linksen weiger ik mij neer te leggen bij de feitelijkheid van het kapitalisme en mij beperken tot het bestrijden van de nadelige gevolgen ervan. M.a.w., tot het verzachten van de pijn die de ziekte teweegbrengt.
De voorbije jaren heb ik als partijbestuurslid van Sp.a-Aalst, tegen de stroom in, steeds gewezen op de tegenstrijdigheden tussen de theoretische principes van het socialisme, en de praktische uitvoering waaraan de achtereenvolgende partijleidingen zich bezondigden. Het gebrek aan interesse van de plaatselijke mandatarissen en mede-parttijbestuursleden voor die tegenstellingen, alsook de negatie vanwege de nationale partijleiding van de sporadische moties die vanuit de afdeling werden aangeboden, hebben mij er uiteindelijk toe gebracht om deze week mijn ontslag te geven als partijbestuurslid.
Zoals voor de meeste Europese, zichzelf socialistisch noemende partijen, is ook voor de Vlaamse Sp.a, en in mindere mate voor de Waalse P.S, het socialisme 'geschiedenis'. Iets wat 'geweest' is, voorbij is... Het zogenaamde 'moderne' socialisme, de 'sociaaldemocratie', propageert weliswaar nog steeds de gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit, maar aanvaardt tegelijkertijd de feitelijkheid van een systeem waar de ongelijkheid, of beter gezegd, de ongelijkwaardigheid, juist hét gegeven is waarop het is gestoeld en werkt. Het kapitalisme, het vergaren van bezit en rijkdom, het individualisme, de consumptiemaatschappij. Een maatschappijvorm waarin het streven naar meer hebben, beter doen, en meer zijn, als dé na te streven doelstelling wordt gepropageerd. Gelijkwaardigheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit zijn daar de tegenpolen van.
Het 'fundamentele socialisme beschouwt men in de eenentwintigste eeuw als utopisch en voorbijgestreefd. 'Moderne' socialisten hebben het nu over 'gelijke kansen,'... zonder dat men daartoe gelijke middelen heeft; gelijke rechten...zonder dat iemand of iets verplicht is die te verstrekken; en gelijke plichten...zonder dat men daarvoor gelijke mogelijkheden krijgt... Alsof dat niet utopisch zou zijn!
In Mechelen werd vorige week een vrouw die een boete had gekregen voor het parkeren op het voetpad, vrijgesproken door de politierechter. De vrouw had bij het naar school brengen van haar kind, bij gebrek aan parkeerplaats bij de school, haar voertuig met de vier wielen op het voetpad achtergelaten. De rechter motiveerde zijn vrijspraak door te stellen dat er in de directe omgeving van de schoolpoort geen vrije parkeerplaatsen waren en dat nog heel wat andere ouders hetzelfde deden.
Afgezien van het feit dat het parkeer- en stilstandverbod op een voetpad één van de weinige verkeersreglementeringen is waar geen enkele uitzondering of verzachtende omstandigheid voor voorzien is, plaatst een dergelijke uitspraak toch wat vragen bij de integriteit en beroepskunde van sommige rechters, en bijgevolg van het rechtssysteem in zijn geheel. Een rechter mag dan nog de bedenkelijke macht hebben om het belang van de overtreding of misdaad te interpreteren, en daardoor zijn strafmaat te bepalen, toch is hij in geen geval bevoegd om de wet of regel op zich in vraag te stellen. Hij dient toe te zien op de uitvoering van de wet en niet op de opportuniteit ervan.
Ik heb altijd al mijn bedenkingen gehad bij het feit dat men rechters een aureool van bovenmenselijke kwaliteiten toekent. Alsof zij niet, zoals elkeen vooroordelen, eigen normen, en waarden zouden hebben. En dat die niet beïnvloedbaar zouden zijn door hun gemoedsgesteldheid en omgeving. Het feit dat iemand in beroep kan vrijgesproken worden van een veroordeling in eerste aanleg, geeft aan dat één van de twee rechters een foute beoordeling heeft gemaakt. En gesteld dat de rechter van het Hof van Beroep 'wijzer' zou zijn dan de eersteaanleg-rechter, waarom dan niet uitsluitend rechtspraak op het niveau van het Hof van Beroep? En waarom geen sanctie voor de rechter die blijkbaar fout heeft geoordeeld? Het mogelijke antwoord dat moeilijk uit te maken is wie dan wel fout geoordeeld heeft, doet dan weer vragen rijzen bij de waarde van de rechtspraak op zich.
Misschien had die man, tweeduizend jaar geleden dan toch gelijk, en is het de mens niet gegeven om te oordelen...
Hoera! wij hebben een 'volwaardige' federale regering. Zij het dan met een programma dat niets meer dan een intentieverklaring is. .jpg)
