Omdat Joëlle Milquet het niet zomaar pikt dat de liberalen wel twee miljard over hebben om de 'beter gegoeden' met een bruto-maandloon van vier tot vijfduizend euro, een forse belastingsvermindering te geven, en amper een paar honderd miljoen veil hebben voor de verhoging van de lage pensioenen en uitkeringen, wordt zij eens te meer opgevoerd als de onverbiddelijke 'madame non'.

Volgens het liberale solidariteitsprincipe dient, als er geschenken worden uitgedeeld, daar iedereen beter van te worden, en liefst dan nog percentsgewijs volgens zijn 'levensstandaard'. De 'hardwerkende Vlamingen', dat zijn in liberale ogen dus blijkbaar in hoofdzaak de meer dan modaalverdieners, moeten dus beloond worden. Dat er daardoor niet zoveel overblijft voor de 'luiaards' (werklozen) ,'onbruikbaren' (oudere en laaggeschoolde werkzoekenden), en 'nuttelozen' (gepensioneerden), is nu eenmaal een gevolg van het maatschappelijk-economisch systeem waarvoor wij met zijn allen op een 'democratische' wijze voor hebben gekozen.

Dat de meerderheid van de Vlamingen, in juni vorig jaar deze keuze nog eens bevestigd hebben, versterkt hun vaste overtuiging dat deze visie door de Vlamingen, en ook in steeds grotere mate door de Waalse bevolking gedragen wordt.

Dat het leger 'nuttelozen' en 'onbruikbaren', vooral bevolkt door het minder bedeelde voetvolk, de komende decennia tot een hongerige onhandelbare mastodont dreigt uit te groeien, is een vooruitzicht waaraan de liberale 'gouden-kalfaanbidders' vandaag liever aan voorbijgaan.

Het huidige 'democratisch' kapitalisme is een moderne aangepaste versie van wat de Tsaren deden dat in Rusland, de Batista's deden dat in Cuba, en de Keizers deden dat in China. En wij weten allen waar hen dat heeft gebracht. De geschiedenis herhaalt zich steeds, de slinger volgt steeds dezelfde beweging, enkel de snelheid is veranderlijk.

Voor de ene is er dus hoop, en voor de andere vrees...vraag is: wat is voor wie?

17-03-2008 om 11:09 geschreven door Renaat  

Voor wie regelmatig mijn bedenkingen leest en af en toe de moed heeft om zich in één of meerdere van mijn standpunten te verdiepen, zal het duidelijk zijn dat schrijver dezes een ietwat 'fundamentalistische' socialist kan worden genoemd. Ik behoor nog tot de, in veler ogen, oubollige klasse van strijders tegen het kapitalisme. In tegenstelling tot de moderne 'geëvolueerde' linksen weiger ik mij neer te leggen bij de feitelijkheid van het kapitalisme en mij beperken tot het bestrijden van de nadelige gevolgen ervan. M.a.w., tot het verzachten van de pijn die de ziekte teweegbrengt.

De voorbije jaren heb ik als partijbestuurslid van Sp.a-Aalst, tegen de stroom in, steeds gewezen op de tegenstrijdigheden tussen de theoretische principes van het socialisme, en de praktische uitvoering waaraan de achtereenvolgende partijleidingen zich bezondigden. Het gebrek aan interesse van de plaatselijke mandatarissen en mede-parttijbestuursleden voor die tegenstellingen, alsook de negatie vanwege de nationale partijleiding van de sporadische moties die vanuit de afdeling werden aangeboden, hebben mij er uiteindelijk toe gebracht om deze week mijn ontslag te geven als partijbestuurslid.

Zoals voor de meeste Europese, zichzelf socialistisch noemende partijen, is ook voor de Vlaamse Sp.a, en in mindere mate voor de Waalse P.S, het socialisme 'geschiedenis'. Iets wat 'geweest' is, voorbij is... Het zogenaamde 'moderne' socialisme, de 'sociaaldemocratie', propageert weliswaar nog steeds de gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit, maar aanvaardt tegelijkertijd de feitelijkheid van een systeem waar de ongelijkheid, of beter gezegd, de ongelijkwaardigheid, juist hét gegeven is waarop het is gestoeld en werkt. Het kapitalisme, het vergaren van bezit en rijkdom, het individualisme, de consumptiemaatschappij. Een maatschappijvorm waarin het streven naar meer hebben, beter doen, en meer zijn, als dé na te streven doelstelling wordt gepropageerd. Gelijkwaardigheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit zijn daar de tegenpolen van.

Het 'fundamentele socialisme beschouwt men in de eenentwintigste eeuw als utopisch en voorbijgestreefd. 'Moderne' socialisten hebben het nu over 'gelijke kansen,'... zonder dat men daartoe gelijke middelen heeft; gelijke rechten...zonder dat iemand of iets verplicht is die te verstrekken; en gelijke plichten...zonder dat men daarvoor gelijke mogelijkheden krijgt... Alsof dat niet utopisch zou zijn!

11-03-2008 om 12:29 geschreven door Renaat  

In Mechelen werd vorige week een vrouw die een boete had gekregen voor het parkeren op het voetpad, vrijgesproken door de politierechter. De vrouw had bij het naar school brengen van haar kind, bij gebrek aan parkeerplaats bij de school, haar voertuig met de vier wielen op het voetpad achtergelaten. De rechter motiveerde zijn vrijspraak door te stellen dat er in de directe omgeving van de schoolpoort geen vrije parkeerplaatsen waren en dat nog heel wat andere ouders hetzelfde deden.

Afgezien van het feit dat het parkeer- en stilstandverbod op een voetpad één van de weinige verkeersreglementeringen is waar geen enkele uitzondering of verzachtende omstandigheid voor voorzien is, plaatst een dergelijke uitspraak toch wat vragen bij de integriteit en beroepskunde van sommige rechters, en bijgevolg van het rechtssysteem in zijn geheel. Een rechter mag dan nog de bedenkelijke macht hebben om het belang van de overtreding of misdaad te interpreteren, en daardoor zijn strafmaat te bepalen, toch is hij in geen geval bevoegd om de wet of regel op zich in vraag te stellen. Hij dient toe te zien op de uitvoering van de wet en niet op de opportuniteit ervan.

Ik heb altijd al mijn bedenkingen gehad bij het feit dat men rechters een aureool van bovenmenselijke kwaliteiten toekent. Alsof zij niet, zoals elkeen vooroordelen, eigen normen, en waarden zouden hebben. En dat die niet beïnvloedbaar zouden zijn door hun gemoedsgesteldheid en omgeving. Het feit dat iemand in beroep kan vrijgesproken worden van een veroordeling in eerste aanleg, geeft aan dat één van de twee rechters een foute beoordeling heeft gemaakt. En gesteld dat de rechter van het Hof van Beroep 'wijzer' zou zijn dan de eersteaanleg-rechter, waarom dan niet uitsluitend rechtspraak op het niveau van het Hof van Beroep? En waarom geen sanctie voor de rechter die blijkbaar fout heeft geoordeeld? Het mogelijke antwoord dat moeilijk uit te maken is wie dan wel fout geoordeeld heeft, doet dan weer vragen rijzen bij de waarde van de rechtspraak op zich.

Misschien had die man, tweeduizend jaar geleden dan toch gelijk, en is het de mens niet gegeven om te oordelen...

01-03-2008 om 09:26 geschreven door Renaat  

De Vlaamse regering heeft te veel inkomsten en te weinig uitgaven. Althans dat moet men afleiden uit de beslissing om nog dit jaar alle lage en middelgrote inkomens 200 euro korting op hun personenbelasting te geven. In plaats van het teveel aan inkomsten op te sparen voor de, als gevolg van de vergrijzing, komende slechte tijden, denkt zij er beter aan te doen om het geld gul in 't rond te strooien, in de hoop daar in 2009 ruim voor beloond te worden. Dat tien  procent van de bevolking wegens een té laag inkomen helemaal geen belasting betaalt, en bijgevolg de 'Vlaamse Sint' hun deur zien voorbijgaan, is te verwaarlozen, gezien de electorale surplus die de actie ongetwijfeld zal opleveren. Dat daardoor ook de kloof tussen de onfortuinlijken en de betergegoeden, om de de rijken niet te noemen, nog maar eens  verder in breedte toeneemt, moet men blijkbaar aanvaarden als een soort 'collateral damage'

Eens te meer gaan socialistische minister mee in de liberale theorie dat het verminderen van belastingen terugverdient wordt, en bijgevolg geen invloed heeft op de inkomsten voor de gemeenschap. Dat men op federaal vlak, waar men reeds twee jaar dit procedé toepast, in de praktijk daar vrijwel niets van merkt, wordt als 'voorbarig' afgedaan. De 'overschotten' op gewestelijk vlak zijn grotendeels het gevolg zijn van de overfinanciering van de gewesten, afgesproken bij de vorige staatshervorming. Dat dit mede met de belasting- en lastenverlagingen de budgettaire  problemen  op federaal vlak veroorzaken, doet er blijkbaar niet toe. Men lijkt er van uit te gaan dat het voor het gros van de bevolking toch veel te moeilijk is om dat te begrijpen. Dus hoeft men daar helemaal geen uitleg voor te verzinnen.

Dat de rekening voor dit neoliberaal beleid vandaag al wordt betaald door de gezinnen, alleenstaanden, en alleenstaande oudergezinnen, welke het met een inkomen onder de 1.200 euro moeten rooien, en zij daar in de toekomst nog meer dreigen voor op te draaien, is op zich al erg. Dat ook socialisten daar in meegaan is frustrerend voor al wie zich als ideelogische socialist binnen die partij bevind.

Maar dat dit mogelijk wordt gemaakt omdat het voor de overgrote meerderheid van de bevolking een zorg zal zijn, dat maakt mij wanhopig...

22-02-2008 om 16:52 geschreven door Renaat  

Volgens onze blauwe minister van binnenlandse zaken, Patrick Dewael, moet België vanaf volgend jaar zijn grenzen ook voor werknemers van buiten de Europese Unie opengooien wanneer het gaat om knelpuntberoepen. Door de toenemende vergrijzing van de arbeidsmarkt zou dat de enige oplossing zijn om onze sociale zekerheid betaalbaar te houden, aldus deze zichzelf tot econoom-socioloog uitroepende liberaal. Dat een VLD-politicus daarvoor het vrijwaren van de sociale zekerheid als zijn hoofdbekommernis stelt, kan moeilijk anders dan ongeloofwaardig overkomen.

Natuurlijk ontbreekt in zijn lijst van voorgestelde maatregelen het liberale stokpaardje zoals activering van de werklozen niet, zou die activering ook voor oudere werklozen, ja zelfs voor deeltijdsen en de leefloners moeten gelden. Bovendien zou men moeten snoeien in de mogelijkheden van de werklozen om een aangeboden job te weigeren. Zelfs het weigeren van werk wegens een lager inkomen hun uitkering zou uit den boze moeten zijn. Verder kan het voor de trouwe grootverdienerfan niet dat men raakt aan de wet op de notionele intrestaftrek, welke nu door heel wat bedrijven misbruikt wordt onder de vorm van fictieve investeringen. Ook moeten er volgend jaar de stilaan traditioneel wordende belastingsverlagingen zijn, en de korting op de bedrijfsvoorheffing voor onderzoekers moet opgetrokken worden tot 75 procent voor alle onderzoekers. Ten slotte zou het grootste deel van de (gesubsidieerde) banenplannen moeten worden geschrapt en het uitgespaarde geld besteed worden aan lastenverlagingen. Aan het feit dat die banenplannen bijna 40% van de nieuw bijgekomen jobs voor hun rekening nemen, wordt hier gemakshalve even aan voorbijgegaan, waarschijnlijk omdat de onkosten voor de gemeenschap groter zijn dan de opgeleverde baten...

Misschien zou men het 'opengooien van de grenzen' ook kunnen gebruiken om in landen buiten de EU op zoek te gaan naar politici die een echte oplossing voor de economische, sociale en milieuproblemen kunnen bedenken. Want, er mag dan een tekort zijn op de arbeidsmarkt, op de politieke markt is lijkt dat tekort zelfs schrijnender!

19-02-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

Het ziet er naar uit dat de, in de jaren zeventig van de vorige eeuw begonnen staatshervorming, op termijn zal uitmonden in een soort confederale staatsstructuur.  In functie van relatienormen omschreven komt dit neer op een feitelijke “scheiding van tafel en bed”.  Voor de buitenwereld  principieel nog samen, maar als het op geld, werk en persoonlijke relaties aankomt, gaat ieder zijn eigen weg.

Het gros van de Vlaamse politici doen hun best om met twee fundamentele argumenten de noodzaak van een dergelijke ‘scheiding’ aan te tonen. Vooreerst zou onze luie partner (Wallonië) profiteren van ons (Vlaanderen) door hard werken, verdiende inkomen. En tweedes zouden wij, Vlamingen, als wij het op vrijwel alle vlakken ‘alleen’ voor het zeggen hebben, het er nog beter, lees ‘rijker’ van af brengen.

Alhoewel ik  als ‘man in de straat’ zowel politiek, economisch als sociaal, niet tot de zogenaamde ‘deskundigen’  kan worden gerekend, stel ik mij daar toch de een aantal vragen bij:

Kunnen kleine, wereldwijd vrijwel onbekende regio’s zoals Vlaanderen en Wallonië, zelfs met het investeren van belastingsgelden in dure imagebuildingcampagnes, ooit het huidige economische imago van België met zijn hoofdstad Brussel, tevens de Europese hoofdstad evenaren, laat staan overschrijden?

Zal in de Europese Unie het belang van de som van drie afzonderlijk optredende regio’s (of vier, want men vergeet constant de Duitstalige) gelijkwaardig of groter zijn dan deze die het huidige België heeft? Kan men ontkennen dat België als één van de stichtende leden van de Europese Unie meer kan wegen in het Europese proces dan Vlaanderen of Wallonië dat zouden kunnen als een van de bijna driehonderd regio's die de Unie telt, zelfs als het een onafhankelijk land zou worden?

Is het niet zo dat bvb heel wat verschillen inzake het gebruik van de sociale zekerheid, groter is tussen Oostende en Antwerpen dan tussen Vlaanderen en Wallonië? En wat gezegd over de financiële transfers die van de provincie Waals-Brabant (de rijkste provincie) naar  zes van de acht West-Vlaamse arrondissementen vloeien? Leveren de interregionale verschillen, die er uiteraard zijn, dan wel een voldoende argumentatie tot een verdere regionalisering van de bevoegdheden?

Zou men, gebruik makend van dezelfde transfermaatstaven, de verschillen tussen de arrondissementen, ja zelfs tussen de gemeenten, niet dezelfde motivering kunnen hanteren om bevoegdheden van zowel de federale staat, gewesten als provincies naar de arrondissementen en gemeenten over te dragen? Zouden wij dan volgens diezelfde  denkpistes er beter aan toe zijn indien wij dit land opdelen in een honderdtal economische en sociale ministaatjes zoals Monaco en Andorra? (de rijkelui, Tom Bonnes en Justines Henins zouden er dan alvast niet moeten voor verkassen)

Is het gebruiken van de taal als één van de scheidingscriteriums niet een archaïsche maatschappijopvatting die uitgaat van de gedachte één volk, één natie, één taal? En
hebben wij in het verleden; ja zelfs in de recente geschiedenis niet meegemaakt tot welke onmenselijke toestanden dat kan leiden?

Zou het niet kunnen zijn dat alle regio's, zowel Wallonië, Brussel en Vlaanderen, verarmd uit een verder doorgevoerde regionalisering komen? Zou, bij een regionalisering van bvb de personenbelasting de zogenaamde "winst uit transfers" niet geneutraliseerd worden door de 250.000 Vlamingen die in Brussel werken en als gevolg daarvan daar hun belastingen op hun looninkomen dienen te betalen?

Moeten wij in deze geglobaliseerde wereld het verschil in taal, zoals het verschil in culturen niet eerder als een verrijking zien, in plaats van de meertaligheid in ons land,  als een overbodige luxe te bezien? En is de drang naar een verdere ‘verzelfstandiging’ van zowel het culturele als sociale leven niet eerder gebaseerd op een gettobenadering?

Is het organiseren van een intense samenwerking tussen de regio’s niet veel gemakkelijker binnen centrale bevoegdheden dan tussen zelfstandige regio’s? Hoe denken wij het probleem Brussel of de verdeling van onze overheidsschuld aan te pakken bij het opsplitsen van de fiscaliteit?

Na zeven jaar Lambermontakkoorden zijn we er nog steeds niet in geslaagd de splitsing van de plantentuin van Meise uit te voeren. Als een akkoord over de splitsing van een plantentuin nog niet kunnen uitvoeren, hoe kan men dan stellen dat het regionaliseren van de fundamentele basisbevoegdheden van een staat, zoals justitie, arbeidsbeleid, laat staan sociale zekerheid, probleemloos zou kunnen worden uitgevoerd?

Zou het niet beter zijn dat de regio’s hun complementariteit meer gebruiken? Is een regeling, waardoor de werkloosheid in Brussel en in gedeelten van Wallonië de naar schatting 150.000 vacante betrekkingen in Vlaanderen opvullen echt zo moeilijk? Zouden daardoor niet heel wat van de transfers ongedaan worden gemaakt? Misschien zou men (eindelijk) eens de arbeidsreglementering (vooral onderdeel minimumlonen) kunnen aanpassen in de zin dat werken meer loont dan niet werken?

Is een voldoende draagvlak niet de basis voor het institutionaliseren van  solidariteit binnen de sociale zekerheid? Dat solidariteit moet gekoppeld worden aan verantwoordelijkheid zal niemand ontkennen, maar is dat zo’n probleem om dat vanuit een centraal bestuur op te leggen aan de regio’s? Waar haalt men het om enerzijds in een klein land als België bestuursdaden te regionaliseren, terwijl men anderzijds ze op Europees vlak, omwille van de efficiëntie steeds meer wil centraliseren?

Op dit ogenblik vertegenwoordigt België ongeveer twee procent van het bruto binnenlands product van de Europese Unie. Bij een vrijwel volledige economische regionalisering zal het in drie delen hakken van die twee procent (1,1 voor Vlaanderen; 0,4 voor Brussel en 0,5 voor Wallonië) op europees vlak leiden tot economische versnippering. Wie durft te beweren dat dit bevorderlijk zal zijn voor onze welvaart?

Heeft de prakrijk niet bewezen dat bepaalde beleidsdomeinen efficiënter kunnen worden uitgevoerd op federaal niveau dan op regionaal niveau? Denken we maar aan de geluidsnormen van vliegtuigen, het openbaar vervoer (De Lijn, TEC, MNVB), en verkeer.

Gaat onze ziekelijke drang om vrijwel alles op economisch en sociaal vlak te regionaliseren niet in tegen de algemene tendens naar verdere europeanisering van de nationale van bevoegdheden?  Zal achteraf niet blijken dat wij na nutteloos onze  reglementeringen te hebben geregionaliseerd ze alsnog moeten harmoniseren op Europees niveau?

Door al deze vragen, opgeroepen bij een ‘scheiding van tafel en bed’, zoals ik de door rechts-Vlaanderen gewenste staatshervorming noem, is het voor een kritisch mens twijfelachtig of daardoor de Vlamingen, Brusselaars, laat staan de Walen, hun levenskwaliteit zouden zien stijgen.

Maar, zoals ik hier eerder stelde, zowel qua opleiding als sociale status kan ik niet tot de ‘deskundigen’ worden gerekend. En misschien zijn mijn vraagstellingen en bedenkingen daar een weerspiegeling van.

Daarom dat een antwoord daarop van ‘deskundigen’ waarschijnlijk niet te verwachten is…

17-02-2008 om 14:57 geschreven door Renaat  

Eén van de huidige populaire begrippen in de politiek is ‘ lastenverlaging’. De mate waarop het voorkomt in toespraken, debatten en artikels, vermeerdert al naargelang dat betrokkene zich in het centrum- tot meer rechts positioneert. Van Uiterst rechts tot sociaalliberaal (en in mindere mate zelfs centrumsociaal) stelt men het verminderen van de afdracht aan de gemeenschap als oplossing voor vrijwel al onze economische en financieel-maatschappelijke problemen. Vermindering van de bedrijfslasten geeft hogere winsten. Dus meer groei, dus meer werkgelegenheid. Vermindering van belasting op arbeid geeft hogere nettolonen. Tel daarbij ook nog dat vermindering van belasting op inkomen meer koopkracht teweegbrengt, wat meer omzet, dus weer groei voor de bedrijven betekent…en de cirkel is rond!

Tot daar, eenvoudig uitgelegd, het ei van Columbus, waarmee de hedendaagse hooggekwalificeerde, en navenant betaalde liberale economen grote bijval kennen bij zowat iedereen die tegen beter weten in blijft zweren bij het voorbijgestreefd eendimensionaal economisch bestel met de daaraan verbonden macht en privilegies. Maar goed, dat even terzijde gelaten.

Het zal wel met mijn gebrek aan universitaire scholing liggen, en niet minder mijn argwanend karakter, dat ik daar toch een aantal vragen bij heb, die, voor zover zij ooit al zouden beantwoord zijn, nog meer vragen oproepen.

Ofwel lijdt de politiek, en hun economische goeroes, aan de voor hen goed uitkomende ziekte van selectieve dementie, ofwel waren de vorige generaties van ’s land leiders uilskuikens. De huidige problematiek van slechte concurrentiepositie, dalende koopkracht, werkloosheid of tekort aan arbeidspotentieel is geen gegeven dat onlangs is opgedoken. Naar mijn weten heeft deze economische werkelijkheid zich sinds de industriële revolutie steeds in golfbewegingen voorgedaan. Belastingen onder welke vorm ook, zijn niet enkel verhoogd in de ‘vette’ jaren om zodoende de uitbouw van de sociale zekerheid te financieren, maar ook in tijden van economische crisis, werden vooral de sociale lasten verhoogd om tegemoet te komen aan de stijgende kosten van werkloosheid e.d. Dat daardoor de staatschuld alsmaar groeide, beschouwde men toentertijd als een noodzakelijk kwaad.

Dat een dergelijke manier van werken uiteindelijk onhoudbaar wordt zal men ook toen wel geweten hebben. Vraag is waarom toen de zowel de industrie als de financiële sector naarstig aan dit systeem hebben meegewerkt, en er zich zelfs aan tegoed hebben gedaan. Misschien moet men zich eens afvragen welk verschil er is tussen de miljardensteun die men in de jaren zeventig aan bvb de noodleidende textiel- en staalindustrie gaf, en de lastenverlagingen die men nu propageert. In beide gevallen draait de gemeenschap er voor op, ofwel door meer uitgaven, ofwel door minder inkomsten.

Het verschil met toen ligt in wie er de directe factuur betaalt. Vroeger voorkwam men de directe factuur bij middel van ‘staatsleningen’. Dat heeft uiteindelijk voor de huidige grote staatschuld gezorgd, welke nu via sluitende begrotingen dient afbetaald te worden. Men kan zijn vragen hebben bij het doorschuiven naar de volgende generaties, maar dat systeem heeft toch in ruime mate bijgedragen tot de huidige grote, benijdenswaardige levenstandaard en sociale zekerheid.

Wat de promotors van de responsabilisering en indiv idualisering met hun ‘lastenverlaging’ willen bereiken is niet alleen het ondersteunen van ons economisch systeem, maar tegelijkertijd voorkomen dat de gemeenschap in zijn geheel, en naar draagkracht er toe bijdraagt. Door de minderinkomsten, als gevolg van lastenverlaging aan de bedrijven en de verlaging van de personenbelasting, te compenseren met verschuivingen naar lineaire en consumptielasten wordt de rekening, omgekeerd evenredig naar draagkracht, aan de bevolking gepresenteerd.

Ons huidig systeem van inkomstbelasting en sociale lasten zorgt er voor dat, voor zover het inkomen gekend is, de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen en de allerzwaksten daar van gevrijwaard blijven. Bij de door rechts gewenste hervorming worden de lasten van de sterken, inkomens-procentsgewijs meer verminderd dan deze van de minder sterken. Onder een bepaald inkomensniveau heeft dit het gevolg dat men, ondanks de lagere personenbelasting, globaal meer belastingen gaat betalen dan voorheen. Bovendien is het ultiem-pervese gevolg van dit systeem dat diegenen die tegen en onder de armoedegrens zitten, en daarom worden gevrijwaard van inkomensbelasting, niet enkel verstoken blijven van de ‘koopkrachtvrijwaring of –vermeerdering die de belastingsvermindering met zich zou brengen, maar daarenboven via de verhoging van taksen, heffingen en consumptiebelastingen, meer dan voorheen van hun karig inkomen gaan bijdragen aan de gemeenschap.

Niemand kan tegen een betere beloning van de zogenaamde ‘hardwerkende Vlaming’ zijn. Maar, voor zover die beloning er is of komt, mag en kan zelfs de grootste egocentrische individualistische rechtse liberaal toch niet aanvaarden dat daarvoor ook de minder bedeelden worden aangesproken die verstoken blijven van de vruchten die het walhalla van het kapitalisme heeft te bieden.

Dat enerzijds de factuur aan de welstellenden wordt verminderd en anderzijds deze aan de behoeftige wordt vermeerderd, kan toch niet de bedoeling zijn van mensen die hun partij ook als ‘sociaal’ betitelen? In feiten gaat het hier om een omgekeerde solidariteit. Men vraagt niet min of meer dat de armen uit solidariteit met de rijken gaan inleveren!

Misschien heeft het antwoord op mijn vraag, waarom men in de jaren zeventig geen heil zag in de huidig gangbare remedie voor het ‘welvaartsbehoud’, daar wat mee te maken. Misschien was de tijd daar toen nog niet rijp voor. Misschien was de druk vanuit het oosten, om het begrip ‘solidariteit’ van rijk naar arm te handhaven, nog te groot.

Misschien is het antwoord op mijn vraag , waarom men sinds het einde van de jaren negentig, solidariteit is gaan beschouwen als iets wat men moet ‘verdienen’, te zoeken in het verdwijnen van ‘de roede’ achter de deur. De tot dan gevreesde roede die er onder de vorm van het communisme, de vorige vijftig jaar steeds was geweest . De triomfantelijke verkondiging van het faillissement van het links socialisme en het idee dat daarmee ook de socialistische gedachte zijn ‘onwerkbaarheid’ had bewezen, hebben begrippen zoals gelijkwaardigheid, solidariteit, hulpvaardigheid en menselijkheid, alsook ‘sociaal’ en ‘gemeenschapszin’ een nieuwe, aan het kapitalisme aangepaste dimensie gegeven .

Dat de feitelijke ‘responsabilisering’ van de armoede niet méér sociaalvoelenden in deze maatschappij in het harnas en op de barricaden jaagt, stemt tot nadenken. Dat steeds meer mensen onder de armoedegrens duiken, terwijl men bij hoog en bij laag beweert de laagste inkomens te verbeteren, en het gros van de bevolking daar ook nog intrapt, wekt mijn grote ergernis. Dat men blijft beweren dat ‘werken’ de beste remedie is tegen armoede, zou ik lachwekkend kunnen vinden, als de intrieste werkelijkheid er niet zou zijn, dat heel wat alleenstaande ‘werkenden’ het met een netto-maandinkomen van 1050 euro moeten stellen. Met de huidige huurprijzen van om en bij de 400 euro voor een klein appartementje, hoef je niet bepaald een levensgenieter te zijn om in de financiële moeilijkheden te verzeilen.

Dat men zelfs in socialistische middens de lastenverlagingen, zowel qua bedrijfslasten als voor personenbelasting, en de verschuivingen naar consumptiebelasting, niet bij voorbaat afwijst, bewijst dat ook bij de ‘nieuwe’, ‘andere’ of ‘alternatieve’ socialisten, (wat die ‘a’ in ‘’Sp.a’ ook moge betekenen) de leer van de nieuwe God, de kapitalistische marktwerking, stilaan ingang weet te vinden.

Dat alles maakt mij bang. Bang, dat er een tijd komt, dat men ook van het zo geroemde solidariteitsprincipe waarop ons inkomstenbelastingsysteem en onze sociale zekerheid zijn gestoeld, zal zeggen dat het zijn failliet heeft bewezen.

Hopelijk zal men dat later gewoon als één van de golfbewegingen in onze sociaal- en maatschappelijke evolutie beschouwen. Maar, al is hoop positief, het is er bij gebrek aan geloof…

12-02-2008 om 16:50 geschreven door Renaat  

"De koopkracht is helemaal niet gedaald!" Met deze toch wel merkwaardige uitspraak stelde vorige week UNIZO-voorzitter Karel Van Eetvelt de meestal goed in het financiële vet zittende Trends-lezers gerust. (voor zover dezen zich daar zorgen over maakten)Volgens deze selfmade economische goeroe valt het allemaal nog wel mee en is het allemaal een kwestie van "pure perceptie". Of wat had je verwacht van iemand die gezien zijn positie, mandaten en bijgevolg niet onaardig inkomen, de brandstof-, energie- en voedselprijzen een minder belangrijk deel van zijn uitgaven uitmaken.

Volgens deze steeds sympathiek ogende kop met minder sympathieke inhoud, hebben de recente loonstijgingen en de indexaanpassingen heel wat van de recente prijsstijgingen gecompenseerd en is de koopkracht vrijwel gehandhaafd.. Wie zoals ik, niet in de automobielsector is tewerkgesteld, en dat zijn er heel wat, heeft niets van loonstijgingen gemerkt. En de twee procent indexaanpassing, mag gezien de hoogte van zijn mandaatvergoedingen voor Van Eetvelt wel een aardig bedrag betekenen, voor nettolonen van 1000 -1500 euro is het effect heel wat minder denderend.

Probleem in deze maatschappij is dat wij geregeerd, bestuurd, tewerkgesteld en zelfs vertegenwoordigd worden door een allegaartje van omhooggevallen yuppies die geen flauw benul hebben van wat de koopkracht, levensomstandigheden, middelen en mogelijkheden zijn van de minder- en modaal gegoeden. Met universitaire studies en duur betaalde onderzoeken kan men, naargelang de doelstelling, veel bewijzen. Maar als het over koopkracht gaat is alleen de maandelijkse rondgang in de supermarkt, gekoppeld aan de afrekeningfacturen van water, gas, elektriciteit en stookolie, afgewogen tegen het loon- pensioen- of uitkeringsstrookje, de enige reële barometer.

Wat mij, afgezien van de uitspraak zelf, nog het meest ergerde was dat ik na het verschijnen ervan in het voornoemde weekblad, in vrijwel geen enkele krant daarover wat te lezen was. Als hoofdredacteur van een krant had ik op de voorpagina geblokletterd: "Van Eetvelt noemt Testaankoop en vrijwel de hele media leugenaars, en de rest van de Vlamingen dommeriken". Of was zijn uitspraak alleen maar voor zijn 'soortgenoten' bedoeld?...

10-02-2008 om 11:50 geschreven door Renaat  

In Afghanistan, het thuisland van het moslim -terrorisme -fundamentalisme, proberen sinds enkelen jaren ongeveer 40 landen met bijna 42.000 militairen, waaronder een kleine 400 Belgen onder UNO-mandaat de resten van het door de Amerikanen verdreven Talibanregime op te ruimen en het land te heropbouwen. Die officiële versie mag dan de enige of voornaamste reden zijn, dat neemt niet weg dat het resultaat ervan te wensen over laat. Dat zelfs tot de tanden gewapende conventionele legers niet opgewassen zijn tegen niets ontziende guerrillastrijders met de Koran in de hand, is doorheen de geschiedenis zonder uitzondering gebleken. Ook het zo gevreesde Russische Rode Leger heeft er jarenlang zijn tanden op stukgebeten en heeft het uiteindelijk moeten opgeven. Na Bosnië, Kosovo, Tsjetsjenië, wordt vandaag zowel in Afghanistan als in Irak bewezen dat men, om welke reden ook, geen lessen trekt uit de geschiedenis.

Naar eigen zeggen stuurt onze regering extra manschappen en materiaal enkel en alleen om de Afghaanse bevolking te helpen in de wederopbouw van hun land. Vraag is hoe Belgische troepen met een honderdtal soldaten meer, plus 4 bovenop hun reeds 6 aanwezige F16-oorlogsvliegtuigen kunnen meewerken aan het 'wederopbouwen' van terwijl die tuigen juist bedoeld zijn om de dingen kapot te schieten?
Zoals in Irak, heeft men ook in Afghanistan, na het verdrijven van het regime en haar 'regulier' leger, nagelaten om onmiddellijk te zorgen voor een massale aanwezigheid van troepen die de nog her en der overblijvende smeulende vuren konden opsporen en doven. Bij gebrek aan voorafgaandelijke planning en organisatie is men onmachtig geweest om op korte termijn de ontredderde of totaal vernielde basisvoorzieningen zoals water, energievoorziening en werkgelegenheid terug op te starten. Men voert nog steeds oorlog zoals in de negentiende eeuw: men doet heelkundige ingrepen, infecteert bij het toenaaien het lichaam en negeert bovendien de nazorg.

Men hoeft niet echt een strateeg te zijn om deze bedenking te maken. Tenzij men politicus is, natuurlijk.

Een tot de meerderheid behorende politicus moet een regeringsbeslissing positief uitleggen, nietwaar Bart Tommelijn?; Daarentegen kan je als oppositielid mijn hierboven aangehaalde bedenking hanteren, nietwaar Dirk Van der Malen?

Maar...drie jaar geleden keurde de Sp.a het sturen van zes F16 vliegtuigen naar Afghanistan toch goed...?

08-02-2008 om 10:47 geschreven door Renaat  

Ons land kan en mag geen wapens of onderdelen van wapens leveren aan regimes die de mensenrechten schenden. Dat is zowat het principe dat de regeringspartijen (en de linkse oppositie) 'hoog in hun vaandel voeren'. Maar wat blijkt? Als die levering voor andere landen is bestemd, waar men met de onderdelen wapens samenstelt en verder verkoopt aan de bedoelde regimes, is er (wettelijk) niets aan de hand. Juridisch noemt men dergelijke handelingen 'medewerking verlenen aan...' of ' het mogelijk maken dat...'. Maar in de politiek is jurisdictie een heel breed interpreteerbaar begrip. Zodoende...

Even in herinnering brengen dat enkele jaren geleden, al wie enigszins tegen de oorlog in Irak was, de barricaden opklom om de doorvoer van Amerikaans legermateriaal te verhinderen, want dat noemde men 'steun verlenen aan'. Alhoewel daar 'wettelijk' ook niets aan de hand was, kwam dat de toenmalige regering niet goed uit, maar toch...

Hoe dan ook, als voorbeeld van hypocrisie kan dat tellen. Want indien wij alle handel met-, en alle economische- en ontwikkelingsteun aan landen en regimes die de mensenrechten schenden zouden stopzetten, zou dat een meer dan onprettig gevolg hebben voor onze economie. Daarom dat wij ter meerdere glorie en rijkdom van een vadsige middeleeuwse koningsfamilie, Saudi-Arabië helpen voorzien van boor- en kunstmatige toeristeneilanden. Dat Belgische bedrijven bovendien meewerken aan de bouw van hospitalen waar kleine meisjes seksueel verminkt worden (besneden), is een wetenswaardigheid waar wij na elke televisiereportage hoogstens 'verbolgen' over kunnen zijn. Er is daar trouwens veel Olie...

Maar wapens leveren? Neen toch! Het regime zou die wel eens kunnen gebruiken tegen moslimextremisten, en dat kan natuurlijk niet...

02-02-2008 om 13:06 geschreven door Renaat  

Eén van de favoriete liberale stokpaartjes, zijn de ‘knelpuntberoepen’. Beroepen waar de mensen niet staan voor te springen, niet enkel omdat de arbeidsomstandigheden niet bepaald dàt zijn, maar vooral omdat de verloning in verhouding tot de prestatie op zijn minst ondermaats mag genoemd worden.

Men zou denken dat ons zo aanbeden vrije-marktsysteem daar vlug een mouw zou weten aan te passen door het vraag- en aanbodprincipe te laten spelen. Maar in de arbeidsmarkt is de waardering van prestaties eerder op theoretische competenties en toegevoegde winstwaarden afgestemd. Daarom kan het uurloon van bvb een reisbusbestuurder nooit meer dan een paar eurocent boven het minimumloon uitstijgen. Dat een busbestuurder niet alleen de directe verantwoordelijkheid heeft over het leven van vijftig tot tachtig passagiers, maar ook over de weggebruikers die in zijn verkeersomgeving vertoeven, speelt daar blijkbaar geen enkele rol in.lzie wet moest uitvoeren”

Als die luie werklozen en bruggepensioneerden niet willen werken in die lage loon-knelpuntberoepen, dan moeten wij de illegalen die dat wel willen maar legaliseren, heeft de minister bedacht. Dus gaat hij dat nu aanpraten bij zijn collega’s in de deelregeringen. Analoog aan hun migratiestandpunt is het liberale vreemdelingenbeleid nu ook aangepast aan het het principe: ‘wie wij kunnen gebruiken mag er in of mag blijven, wie wij niet nodig hebben, blijft buiten of vliegt er uit’ Dat doet men in een bedrijf ook, en volgens de liberale visie moet een gemeenschap gerund worden zoals een bedrijf!

Dat ook de ‘niet bruikbare’ of onnodige’ Vlamingen daar eens goed over nadenken…

25-01-2008 om 14:55 geschreven door Renaat  

Als gevolg van een BBC-reportage, daterend van november vorig jaar, over de toestanden in het Bulgaarse Mogilino-weeshuis, wil TV-maker Chris Dusauchoit een solidariteitsactie opstarten voor de weeshuizen in dat land. Dat 17 jaar nadat de Roemeense weeshuizen in het nieuws kwamen, dan nog in een lidstaat van de EU, dit nog kan bestaan, geeft aan hoe het is gesteld met de normen die men hanteert om tot de Euro-'club' te behoren.

Dat een televisiemaker nodig is om dit probleem in de belangstelling te brengen, ook al was het binnen de media blijkbaar al enkele maanden bekend, is niet goed te praten. Onze minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht zegt het probleem bij zijn Bulgaarse collega te zullen "aankaarten" om samen te werken en zo de toestand in die weeshuizen te verbeteren. Naar zijn zeggen zou de tv-reportage ook hem met verstomming hebben geslagen.

Bij dergelijke verklaringen rijst mij het weinige haar waarover ik nog beschik ten berge. Wie verantwoordt dat anno 2008, binnen het de muren van de Europese Unie die zich voordoet als het walhalla van welvaart en welzijn, dergelijke toestanden kunnen bestaan zonder dat dit geldverslindend monsterapparaat van die organisatie daar op de hoogte van is, laat staan dat ze er wat aan doet.

In plaats van onmiddellijk de nodige stappen te doen, van de verantwoordelijken in dat land te eisen dat er 'onverwijld' wat aan gedaan wordt, en daar ook de nodige middelen ter beschikking voor te stellen, gaat onze buitenlandminister "het probleem bij zijn Bulgaarse collega's aankaarten". En dan maar leuteren over 'de rechten van de mens' en 'de rechten van de kinderen'. Staat er in al die verdragen dan niets over 'de plichten van de bestuurders'?

En wij ondertussen maar zuchten en kreunen over de staatshervorming, de stijgende energieprijzen, de dalende Beurzen...

19-01-2008 om 11:33 geschreven door Renaat  

Volgensde VOKA-voorzitter, Urbain Vandeurzen, zouden de Vlaamse partijen uit de regering moeten stappen indien er tegen Pasen geen uitzicht is op een (voor Vlaanderen) goede staatshervorming. Zodoende komen wij, zoals hij het noemt “in een communautaire windhoos terecht”. Alsof dat ‘het probleem’ dichter bij een oplossing zou brengen. Als zelfuitgeroepen politiek strateeg zou deze vetbetaalde CEO toch moeten weten dat de natte droom van een volledig autonoom Vlaanderen waar 'rechts' het voor het zeggen heeft, alleen realiseerbaar is met de medewerking van de Franstaligen?

De stilaan afgezaagde en ergerlijke onzin, dat Wallonië ons verhinderd om het (nog) beter te hebben en teert op onze gulle geldstromen, is uiteraard conform de menselijke individualistische ingesteldheid, en kan daarom op veel aanhang rekenen.

Eén van de rijkste regio's in Europa dat steen en been klaagt omdat één van de armste regio’s als blok aan haar been voorkomt dat het nog rijker wordt! Een angstwekkend voorbeeld van wat de minder gegoeden en hulpbehoevenden in Vlaanderen te wachten staat als mensen zoals de VOKA-voorzitter het hier volledig voor het zeggen krijgen. Want analoog aan dergelijke stelling verhinderen gepensioneerden, zieken, werklozen, al diegenen die om één of andere reden afhankelijk zijn van de bijdrage die de anderen aan de gemeenschap leveren, ook, dat wij het beter hebben. Dus de spaarrekeningen en aandelenkorven van de gegoede Vlamingen zouden er beter bij varen als ook die ‘blokken’ kunne afgeschud worden! Ja toch?

Zou het kunnen, mijnheer Vandeurzen, dat de Franstalige (linkse) partijen tè veel de belangen van dié ‘blokken aan het been’ dienen, en U daarom van ze af wil?...

15-01-2008 om 09:18 geschreven door Renaat  

In een regionale editie van een bekende krant (ik zal beleefdheidsgewis de naam niet noemen) verscheen op 5 januari het bericht dat een ruime meerderheid van de burgemeesters in de provincie Antwerpen voorstander is om de euromuntjes (1 en 2 eurocent) af te schaffen. Volgens UNIZO zouden ook heel wat winkeliers willen overgaan tot het "afschaffen" van de twee kleinste munten.

Als voorbeeld van desinformatie kan dat tellen. Alsof winkeliers, of zelfs burgemeesters de bevoegdheid hebben om dat te beslissen. Zelfs de Belgische regering heeft daar de bevoegdheid niet toe. Het eventueel afschaffen (dus het niet meer gebruiken als betaalmiddel) van bepaalde euromunten is de exclusieve bevoegdheid van de Europese Nationale Bank.

Uiteraard is het iedereen die handel drijft of betalende diensten verleent, toegelaten om zijn prijzen steeds op vijf- of een veelvoud van vijf eurocent te laten uitkomen. Maar door het begrip 'afschaffen' te hanteren geeft men de indruk dat de consument de muntjes van 1 en 2 cent dan niet meer zou mogen gebruiken. En hier gaat men zijn boekje natuurlijk te buiten. Zoals men een artikel van één euro met tien muntjes van tien eurocent mag betalen, zal ik bij prijzen afgerond op vijf eurocent of een veelvoud ervan, onverminderd de laatste vijf eurocent mogen blijven voldoen met muntjes van één of twee eurocent.

Zelfs al bepalen alle handelaars, privé- en overheidsdiensten hun te betalen bedragen zodanig dat ze steeds zonder de twee kleinste muntjes te voldoen zijn, toch blijven de één en twee eurocentmunten een wettelijk betaalmiddel, en kan men ze niet weigeren.

Er is dus helemaal geen sprake van "afschaffen", maar van een prijsafronding!

14-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

In tegenstelling tot de Vlaamse partijen zijn, op uitzondering van de MR, de franstalige partijen niet te spreken over de nota-Verhofstadt welke als basis zou moeten dienen voor de gesprekken over de staatshervorming. Nogal wiedes zou ik zeggen. Vrijwel alle Vlaamse eisen zijn er in opgenomen,sommige weliswaar in sterk gereduceerde vorm, maar de belangrijkste Franstalige verzuchtingen worden er ofwel niet in vermeld (uitbreiding van het Brussels gewest) of zijn tot een eerder symbolische blauwdruk herleid (federale kieskring). Enerzijds zijn de Vlaamse taboes er vakkundig uit geweerd terwijl anderzijds de Waalse taboes gewoonweg genegeerd worden. Tussen de regels van wat Leterme, De Wever, Somers en Van Deurzen te zeggen hebben hoor je dat de Franstaligen geen andere keuze hebben dan toegeven aan de Vlaamse eisen. Denken dat men op die wijze tot een vergelijk zal komen is op zijn zachts gezegd ronduit hautain te noemen.

Op de vooravond van Pasen zal blijken in hoeverre de pseudostaatsmannen (en vrouwen) die nu de twijfelachtige eer genieten om dit land te 'hertekenen', gehecht zijn aan hun postje en de daarbij horende macht en status. Samen met de herdenking van Christus verrijzenis komt er misschien wel een volwaardige regering, maar wie hoopt op een duidelijke, evenwichtige en duurzame regeling zal er hoogstwaarschijnlijk aan zijn voor de moeite.

Hoe dan ook, voor het gros van de Belgen, Vlamingen, welen en zeker voor de minder fortuinlijken van beide landsdelen zal zelfs het groots mogelijk geklungel nog altijd beter zijn dan dat de rechts-vlaamse CD&V-NVA-OpenVLDclan haar zin zou krijgen.

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

09-01-2008 om 17:08 geschreven door Renaat  

In de Verenigde staten wordt einde dit jaar een nieuwe president gekozen. Tot vandaag twijfelden weinigen er aan dat na acht jaar Bush, de volgende president(e) een Democraat zou zijn. En Hillary Clinton zou, uiteraard met de steun van haar immens populaire echtgenoot Bill ,de race naar het Witte Huis op haar kousenvoeten winnen. Hillary, die tijdens de bewindsperiode van haar man, zich als een gemoderniseerde versie van Evita Peron ontpopte, zou als Amerikaanse presidente, voor de minderbedeelde Amerikanen, uitzicht op een beter leven betekenen. Maar als de trend die zich aftekent bij het begin der voorverkiezingen van de Democratische partij zich voortzet, ziet het er niet zo goed uit voor de deze partij. Clintons's belangrijkste partijopponent, de zwarte Barack Obama, zou tegen alle verwachtingen in, wel eens de democratische presidentskandidaat kunnen worden.

Natuurlijk zou een zwarte Amerikaanse president al even verfrissend zijn als een vrouwelijke Amerikaanse president. Wie echter gelooft dat de meerderheid van het Amerikaanse volk rijp is om zicht door een zwarte de les te laten spellen, dwaalt, om niet te zeggen: hallucineert. Een democratische zwarte presidentskandidaat leidt (vooralsnog) met zekerheid tot een Republikeinse President!

Waar de voorverkiezingen bij de Democraten in feiten nu over gaan, is niet zozeer het kiezen van een presidentskandidaat. In de praktijk kiezen de Democraten nu al voor een Democraat, of een republikein als president: Als zij voor Hillary Clinton kiezen, wint zij de presidentverkiezingen, en komt er dus een Democraat in het Witte huis. Als zij voor Barack Obama kiezen, verliest hij de presidentsverkiezingen en wordt opnieuw een republikein president. Zo eenvoudig is dat.

Hopelijk is er in de Verenigde Staten ook iemand die dat inziet, en kan hij dat de voor Obama stemmende democratische luchtfietsers aan het verstand brengen...

08-01-2008 om 11:36 geschreven door Renaat  

Waar en wanneer in de geschiedenis, heeft een ‘beschaafd’ land het meer dan zes maand (en waarschijnlijk nog langer) zonder een volwaardige regering of leider moest stellen? In minder ‘democratische’ gebieden op deze wereld zou een dergelijk van politieke‘onmacht’ getuigend gedrag een revolutie, of op zijn minst een staatsgreep door één of andere legergeneraal hebben veroorzaakt.

“Een volk verdient de leiders die het heeft”, is een oud gekend gezegde. Zoals voor een niet te verwaarlozen aantal volkeren, gaat dit ook op voor de Belgen, en niet in het minst voor de Vlamingen. Bewijs daarvan zijn de recente peilingen welke uitwijzen dat de Vlamingen grotendeels de retoriek van de Van Deurzens, De Wevers, Somersen, De Deckers en de Letermes, zondermeer slikken. De Vlaamse media, de zogenaamde ‘vierde macht’ speelt dat spel naarstig mee, waarschijnlijk omdat het ‘meehuilen met de wolven’ financieel voordeliger is dan onbevooroordeelde analyses en duiding.

Uiteraard is ook de Franstalige politieke klasse, media en bevolking, onderhevig aan datzelfde virus. Maar eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat, gezien hun bedenkelijke ‘gezondheidstoestand’ hun ‘weerstand’ beperkter is en zij toch heel wat verzachtende omstandigheden kunnen pleiten. Het onbegrip dat wij Vlamingen hebben voor de paniekerige en in onze ogen sterk overdreven reactie van de Franstalige media is mijn inziens te wijten aan ons gebrek aan inlevingsvermogen, als ben ik mij bewust dat weinigen het met mij eens zullen zijn.

Diegenen die wij hebben aangewezen als politiek (en dus sociaal) deskundig, menen hun ‘gedrag’ te kunnen verantwoorden met uitspraken zoals: “Op 10 juni 2007 hebben de Vlamingen zich uitgesproken voor een grote staatshervorming” en “De Vlaamse kiezer heeft gekozen voor een Rooms-blauwe coalitie met Yves Leterme als Eerste minister”.

Betwijfelend of de meerderheid van de CD&V/NVA-kiezers, en in mindere mate de VLD-aanhang, voor die partijen gekozen hebben om reden van de in haar programma opgenomen staatshervorming, stel ik ook in vraag in welke mate zij zich bewust waren wat die ‘staatshervorming’ dan wel inhield.

De redenering dat ‘de kiezer’ heeft gekozen voor het samengaan van de Christendemocraten met de liberalen omdat die samen 48,4% van de stemmen in Vlaanderen halen, is natuurlijk absurd. Met dezelfde redenering kan men evengoed een coalitie CD&V/NVA-SP.A-GROEN (52.2%) of zelf CD&V/NVA-VLD-VB (67.4%) in gedachten hebben, temeer omdat men dan zoals bij een klassieke tripartiete over een tweederde meerderheid beschikt.

Hoe dan ook: aangezien geen enkele partij vooraf gesteld heeft met wie zij exclusief een meerderheid zou vormen, heeft niemand de mogelijkheid gekregen om voor het even welke regeringsvorm te kiezen. Ook de bewering dat Yves Leterme met zijn 800.000 voorkeurstemmen door de kiezer als Eerste Minister is aangewezen, is gewoonweg belachelijk. Niet allen zijn naar mijn weten Senaatsverkiezingen geen Eerste-ministersverkiezingen, maar hebben bovendien 5.678.805 van de 6.478.805 Belgische kiezers NIET voor Leterme gekozen.

Het is een steeds weerkerende politieke leugen te stellen dat in onze democratie het ‘de kiezer’ is die bepaald welke regering zij wenst, laat staan wie er eerste minister dient te worden. In feiten zijn het de partijen die dat in onderling overleg overeenkomen. Dat interviewende persmensen hen bij dergelijke uitspraken daar niet op wijzen, blijft onverminderd mijn verbazing en ergernis opwekken.

De democratische logica wil dat bij gebrek aan een volstrekte meerderheid van een partij, deze met het grootste aantal stemmen de coalitievorming moet leiden, en de voorman met het grootste aantal voorkeurstemmen de eerste minister of burgemeester moet worden. Dat deze democratische logica enkel opgaat in zoverre ze als ‘aanvaardbaar’ wordt geacht, wordt bewezen in de stad Antwerpen waar men voorheen, sinds jaren de partij met de meeste stemmen en de persoon met het grootste aantal voorkeurstemmen weghoudt van het bestuur. Laat staan dat zij de coalitie leidt en de burgemeester levert. Democratische begrippen kan men dus blijkbaar gebruiken en misbruiken zoals het best uitkomt.

Met de nationale verkiezingsresultaten nopen partijen zoals het CD&V/NVA-kartel en Open VLD wel te enige nederigheid. Hoewel het oranje kartel de grootste partij van het land is, vertegenwoordigt het met 18,51% van de stemmen toch maar een kleine minderheid van de Belgen. Bovendien gaat men blijkbaar boorbij aan het feit dat een volstrekte meerderheid van de Vlamingen (70,4%) NIET voor CD&V/NVA heeft gestemd. Ook de Open VLD met amper 11,83% van de nationale en 18,8% van de Vlaamse stemmen doet er goed aan zich wat nederiger op te stellen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de Franstalige partijen, al is de ‘halsstarrige’ opstelling van het CDH eerder het gevolg van de voor hen veel te ver gaande eisen van de ‘rechtse’ Vlamingen dan wel van het historische hautain gedrag van de voormalige Franstalige baronie.

Het zou de voorstanders van een vergaande autonomie van de deelstaten heel wat geloofwaardiger maken indien zij aan de bevolking zouden uitleggen waarom men enerzijds, binnen de Europese Unie er alles aan doen om zowel het economisch als het arbeidsbeleid te centraliseren, en anderzijds binnen de Belgische context die materies zo nodig wil decentraliseren? Misschien men terloops ook eens uitleggen waarom op Europees vlak een centraal economisch beleid beter de concurrentie met de rest van de wereld zou aankunnen, en anderzijds de Belgische bedrijven voordeel zouden hebben aan een regionaal beleid?

De sporadisch aangehaalde motivering m.b.t. het regionaliseren van delen van de sociale zekerheid lijken mij eerder stellingen op drijfzand. Zo is de bewering dat een werkloze uit La Louvière niet dezelfde zou zijn als zijn lotgenoot uit Diksmuide, gestoeld op het verschil in het aantal werklozen en/of de mate van werkaanbod in die regio’s. Alsof binnen het gewest Vlaanderen de werkloosheidsgraad en werkaanbod overal ongeveer dezelfde zou zijn. Bovendien is er geen enkel aanvaardbare reden waarom men op nationaal vlak geen maatregelen zou kunnen nemen welke aangepast zijn aan de noden van de verschillende regio’s. In de federale werkloosheidsreglementering staan trouwens meerdere bepalingen die afhankelijk worden gemaakt van regionale cijfers en gegevens.

Ook de vraag, waarom de ‘economische hefbomen’ welke men in Vlaanderen zou nodig hebben om het nog welvarender te maken, niet evengoed nationaal gebruikt kunnen worden om zodoende de welvaart in Vlaanderen èn Wallonië te verbeteren, hoor of zie ik nergens gesteld, laat staan beantwoord. Of zijn ‘gelijkaardige’ bedrijven verschillend al naargelang in welk landsgedeelte ze zijn gevestigd? En zo ja, wat mag dat verschil dan wel zijn?

En dan is er de sociale zekerheid, pensioenen, ziekteverzekering… Die zou er alle baat bij hebben indien de Vlamingen enkel voor zichzelf zouden bijdragen en ontvangen? Vanuit egoïstisch standpunt kan dat natuurlijk kloppen. Zo kan men evengoed de werkende en niet werkende voor zichzelf laten betalen, evenals de gezonde en de zieke, de arme en de rijke. Men zou dan hun ontvangen vergoedingen afhankelijk kunnen maken van de mate waarin zij hebben bijgedragen. Met andere woorden: responsabeliseer alles en iedereen: Weg met dat (oubollig socialistisch?) solidariteitsgedoe!

Bij dat alles valt op te merken dat een doorgedreven regionalisering, vooral voor de rechtse en centrumrechtse partijen positieve gevolgen heeft qua machtsuitoefening. Het ontbreken van een sterke PS en een al even links CDH, geeft ‘rechts’ een dominant machtspositie binnen Vlaanderen. Ook dat speelt ontegensprekelijk een rol in hun drang naar meer Vlaamse zelfstandigheid.

Mijn afkeer voor een staatshervorming die zogezegd nodig is om een ‘beter’ beleid voor de bevolking te kunnen voeren is groot. De reden daartoe dient gezocht te worden in de moeilijk tegen te spreken veronderstelling dat zij grotendeels bedoeld is om de last van het linkse en noodlijdende Wallonië af te schudden. Niet dat ik mij bijzonder ‘gehecht’ voel aan het huidige België of dat mijn Franstalige landgenoten op meer sympathie kunnen rekenen dan mijn ‘volksgenoten’ uit de vroegere historie. Maar het gebrek aan logische en waarachtige motiveringen, gekoppeld aan het feitelijk verlaten van het nationale solidariteitsprincipe, zijn de oorzaak van mijn wantrouwen tegenover alles en iedereen die onvoorwaardelijk het verder ‘uitkleden’ van de Belgische staatstructuur voorstaat.

Ook de socialistische familie, aan beide zijden van de taalgrens, geeft niet echt duidelijk aan wat voor hen binnen de krijtlijnen van een staatshervorming mogelijk is. Het ‘wachten op voorstellen’ die dan zullen ‘geëvalueerd’ worden is niet echt een voorbeeld van transparantie te noemen. Bovendien toont, vooral wat de Sp.a betreft, het ‘aan de zijlijn gaan staan’ omdat de kiezer ‘dat zo gewild heeft’ weinig respect voor hun kiezers die hen ondanks alles trouw zijn gebleven.

In een democratie heeft iedereen het recht op een eigen mening. Men mag die mening dan gerust via de politiek proberen in de praktijk uit te voeren. Maar in een democratie heeft het volk ook recht om de ware bedoelingen van zijn leiders te weten. Het volk voorliegen of de ware toedracht verzwijgen is geen democratie. Dat is volksverlakkerij en bedrog!

Tot zolang mijn vragen over het ‘waarom’ onbeantwoord blijven, lijkt het mij dat CD&V/NVA en Open VLD met de door hen vooropgestelde staatshervorming, de theorie “Eigen volk eerst” in de praktijk willen brengen. Dat men met ‘eigen’ volk niet het ‘Belgische’ bedoeld, is ondertussen meer dan duidelijk.

Misschien ligt het antwoord op al mijn vragen al vervat in de hierboven aangehaalde bedenkingen. Het is nog maar de vraag hoe ‘de Vlaming’ daar zou tegenaan kijken indien daarover een ‘breed-maatschappelijke discussie zou zijn gevoerd.

Spijtig dat, als die er ooit zou komen, het veel te laat zal zijn.

Achteraf kunnen wij er ons nog steeds van afmaken met de historische woorden: “ daß haben wir nicht gewusst“

01-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

Dat men in Nederland aardig war minder scrupuleus omspringt met de islam is algemeen geweten. Alhoewel men sinds de moord op Theo van Gogh en de rellen over de Deense Mohammedcartoons, ook in kunstzinnige kringen, eerder terughoudend omspringt met de islam, is daar sinds kort een nieuwe Mohammed-rel in de maak: Het Haags gemeentemuseum exposeert namelijk een seksueel getint kunstwerk waarin twee homo’s zijn te zien die maskers dragen van de islamitische profeet Mohammed en diens schoonzoon Ali. Spreekt voor zich dat voor gelovige moslims zo’n werk gevoelig ligt omdat de meesten menen dat de profeet Mohammed niet mag worden afgebeeld, laat staan in de context van homoseksualiteit.

Volgens de maakster van het werk, Sooreh Hera, is het een aanklacht tegen de hypocriete houding in de islamitische wereld tegenover seks in het algemeen en homo’s in het bijzonder. Dat de mannen die op de foto zelf homo zijn, geeft het geheel een diepere inhoud, aldus de kunstenares.

Anders-geaarden worden in islamitische landen zoals Iran en Saoedi-Arabië keihard aangepakt. Nochtans schijnt het daar heel gewoon te zijn dat getrouwde mannen er seks hebben met andere mannen. Iets wat voor de buitenwereld wordt verborgen gehouden.

Nou ja, in het katholieke westen was het vroeger ook niet zo uitzonderlijk dat, vooral lesgevende geestelijken de 'zonde der onkuisheid' bedreven met vooral mannelijke gelovigen, liefst van jongere leeftijd. In dat opzicht waren (en zijn?) de katholieken ' steeds evenwaardig' geweest aan de islamieten. Het enige verschil bestaat er hem in dat ,uitgezonderd een wereldvreemde Paus en enkele dito kardinalen, de katholieken daar niet zo hypocriet (meer) over doen.

05-12-2007 om 17:45 geschreven door Renaat  

Niet alles wat onder de noemer ‘links’ wordt geplaatst is per definitie socialistisch te noemen. Zo ook zijn er heel wat zichzelf linksituerende individuen die zich nogal eens van kant durver vergissen'.

De voorbije decennia is het West-Europese socialisme geëvolueerd tot eerder iets ‘gezellig’. Socialisme moest een sociale ideologie zijn die goed was voor iedereen. Mede daarom durft men de dingen niet direct bij hun naam te benoemen, en omdat de wetten van de moderne consumptiemaatschappij zich ook in de partijpolitiek genesteld hebben, is zeggen waar het écht op staat niet bepaald wervend, en dus af te raden.

Maar zoals voor de ecologische ideologie, geldt ook voor de socialistische ideologie dat zij onmogelijk goed kan zijn voor iedereen omdat een groeps-individualistisch samenlevingsmodel nu eenmaal tegengestelde belangen creëert. Socialisme is dus niet gezellig, en daar moet men durven voor uit komen.

Sinds 11 september 2001 overwoekert, onder het mom van verdediging tegen het oprukkend moslimfundamentalisme en –terrorisme, het rechtse gedachtegoed als onkruid, de voorheen door links geplaveide voetpaden. Daardoor kreeg Links de afgelopen jaren rake klappen. De economische en financiële rechterzijde heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt om zoveel mogelijk, ondertussen welstellend geworden ‘linksen’ via het centrum naar rechts te trekken.

Eigenlijk zijn er vandaag niet minder zogenaamde 'linkse' kiezers dan enkele jaren geleden. Een deel ervan is afgevloeid naar een inmiddels terug geloofwaardiger geworden CD&V die haar rechtmatige plaats in het centrum opnieuw opeist. Van oudsher kan deze partij bogen op een grote achterban van ACW'ers, ook grote voorstander zijn van solidariteit, een degelijke sociale zekerheid, en sociale voorzieningen.Dat heeft heel wat 'zachte' linksen kunnen bekoren. Sinds 10 juni vorig jaar heeft de rechterzijde het daar echter voor het zeggen, iets waar de ‘overlopers’ zich pas nu bewust van worden.

Het ganse linkse kamp in België (en in de rest van Europa) verkeert in een identiteitscrisis. Groene partijen twijfelen of ze zich al dan niet uitsluitend op milieuthema's moeten toeleggen, en de naar het centrum toegedreven sociaaldemocraten weten dan weer niet of ze nu linkser, rechtser of blitser moeten worden.

In landen zoals Nederland en Duitsland hebben partijen zoals de SP en Die Linke de vrijgekomen ruimte van het echte socialisme ingenomen. Ook in links Vlaanderen klinkt de roep om de SP.A terug naar de wortels van het socialisme te brengen. De vrees is echter groot dat, als de socialisten zich hoofdzakelijk tot hun klassieke behoeftigen en arbeidersachterban richten, de partij maximaal 15 procent van het electoraat kan aanspreken. Daarom moet volgens sommigen, links in Vlaanderen zich verenigen en moeten Sp.a, spirit en Groen tot één partij samensmelten.

Steve Stevaert zei ooit "het socialisme zal gezellig zijn of het zal niet zijn". Vanuit de visie dat een stroming er maar 'is' als ze groot en machtig genoeg is, had hij natuurlijk gelijk. En ja, er zijn verschillende manieren om mensen voor je partij te winnen. Je ideologie of je boodschap 'aanpassen' aan de tijd, de omstandigheden, en de verwachtingen, m.a.w. je 'product' verkoopbaar maken, is daar één van. De mensen overtuigen van de kwaliteit en de noodzaak van je 'product' is een andere, zij het volgens de moderne verkoopstechnieken wat oubollige en voorbijgestreefd. In navolging van de meeste andere West-Europese socialistische partijen heeft ook de Sp.a de voorbije decennia volgens de 'moderne' manier het kiezerspubliek benaderd. Het gevolg is een partij die in naam socialistisch, in woorden sociaal democratisch, en in daden links-liberaal is. Met een programma waar nog weinig is in terug te vinden van wat ooit in de verklaring van Quaregnon, de in 1894 aangenomen basistekst van het Belgische socialisme was te lezen.

Socialisme is een maatschappijvorm. Een samenlevingsdoctrine, gebaseerd op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit. Socialisme streeft er naar het verschil tussen arm en rijk te nivelleren en tracht zodoende een einde te maken aan de klassen- en/of standenmaatschappij. Die klassenmaatschappij bestaat vandaag nog steeds, weliswaar in gewijzigde vorm. Honderd jaar geleden bestond onze maatschappij uit een kleine stand van rijken, en relatief kleine groep van betergegoeden, een grote minderbedeelde bedienden- en arbeidersgroep, aangevuld met een grote groep armen. De toenmalige electorale visvijver zat dus bevolkt met vis belust op het socialistische aas. Enkel het feit dat het katholieke Vlaanderen haar Christelijke volkspartij tijdig wist te 'socialiseren' heeft de socialistische opmars steeds 'binnen de perken' weten te houden voor wat in de ogen van de kapitalistische maatschappijvisie aanvaarbaar werd geacht.

Vandaag de dag leven wij, mede dank zij het werk van 'basissocialisten' zoals Achiel Van Acker' en het West-Europees sociaal compromismodel, na de oorlog onder druk van de Sovjet-communismedreiging ontstaan, in een 'welvaartmaatschappij' welke ook in een basiszorg voor zijn minderbedeelden voorziet. Vooral de Vlaamse samenleving bestaat dan ook in meerderheid uit min of meer ‘welstellenden’, en daarom is het socialisme in de ware zin van het woord voor de meerderheid van deze bevolking niet alleen 'niet meer nodig' maar daarenboven helemaal ‘niet goed’. Want volgens de socialistische betekenis van de begrippen gelijkheid, sociale rechtvaardigheid, solidariteit en nivellering, zou de meerderheid van de bevolking (de welstellenden) moeten ‘inleveren’.

Steeds meer elementen wijzen ons op het 'failliet' van ons economisch systeem dat gebaseerd is op constante productie- en winstgroei. De beperkingen opgelegd door onze natuurlijke 'habitat' dwingen ons om op relatief korte termijn bewust te worden dat wij niet alleen moeten afzien van het 'groeiprincipe' maar zelfs gedwongen zullen worden een stap terug te zetten. Met andere woorden: in plaats dat iedereen steeds wat meer krijgt, (de ene wat meer, soms veel meer, dan de andere) zal de ene het met wat minder moeten stellen, indien we de andere wat meer willen geven. Dus voor hen die het 'teveel' aan welstand zouden moeten afstaan is het socialisme ver van ‘gezellig’ te noemen.

Omdat het socialisme haar bestaansrecht en –reden ontleent aan de armen, achteruitgestelden, kansarmen, en mindergegoeden , is het logische gevolg dat haar electorale basis grotendeels bestaat (zou moeten bestaan) uit onfortuinlijken, aangevuld met de groep betergegoeden die voor de eerstgenoemde opkomen.

Het aantrekken van de middengroepen staat dan ook contradictoir op de socialistische basisdoelstelling. De (financiële) belangen van de welvarende arbeiders- en bediendengroepen zijn niet altijd te rijmen met de basisgedachte van het socialisme. Mede om die reden zijn de moderne socialistische partijen de voorbije twintig jaar er niet in geslaagd om de levensomstandigheden van het behoeftige deel van hun achterban aanmerkelijk te verbeteren. Althans niet in verhouding tot de algemene welvaartstijging, laat staan tegenover de welvaartstijging van de betergegoeden .

Niet alleen de kloof tussen de minder- en beterbedeelden, maar ook deze tussen de middengroepen en de grootverdieners is aanmerkelijk groter geworden. Als gevolg daarvan heeft de socialistische geloofwaardigheid ook bij het deel van haar aanhang die men als ‘salonsocialisten’ kan omschrijven, flinke averij opgelopen.

Door de ‘natuurlijke afvloeiing’ van de groep, in feiten links-liberalen, is verhoudingsgewijs de linkerflank van de Sp.a versterkt. Het is nog maar de vraag of dat voldoende om op te tornen tegen de marketingstrategen die terecht stellen dat het basisproduct maar een beperkte markt bestrijkt.

De Vlaamse socialisten staan voor een niet mis te verstane keuze: Ofwel wordt (blijft) zij een links-liberale, centrum partij, waarbij het grootste deel van kun kiezerspubliek, zo nodig evengoed bij de CD&V en Spirit terecht kan. In dat geval hangt hun electoraal gewin of verlies in grote mate af van wat die beide andere centrumpartijen te bieden hebben. Ofwel focussen zij zich op hun ‘core business’ en lenen zij zich niet tot compromissen waarbij het steeds de zwakkeren zijn die gelag betalen. In dat geval laatste geval moet men zich tevreden stellen met een aanhang van op en bij de 15%

De keuze is dus: kleiner maar getrouw aan de doelstellingen, of groter en ongeloofwaardig.

In het verleden is meermaals bewezen dat een kleine geloofwaardige krachtdadige en standpuntvaste partij door zijn 'zweepfunctie' heel wat kan bereiken. Samen met andere socialisten in de ware zin van het begrip, kijk ik uit naar een partij waar men het niet over "eerst de principes en dan de koppen "heeft, maar waar de principes de woorden én daden van 'de koppen' bepalen!

Renaat Van Poelvoorde

29-11-2007 om 21:05 geschreven door Renaat