Dat men in Nederland aardig war minder scrupuleus omspringt met de islam is algemeen geweten. Alhoewel men sinds de moord op Theo van Gogh en de rellen over de Deense Mohammedcartoons, ook in kunstzinnige kringen, eerder terughoudend omspringt met de islam, is daar sinds kort een nieuwe Mohammed-rel in de maak: Het Haags gemeentemuseum exposeert namelijk een seksueel getint kunstwerk waarin twee homo’s zijn te zien die maskers dragen van de islamitische profeet Mohammed en diens schoonzoon Ali. Spreekt voor zich dat voor gelovige moslims zo’n werk gevoelig ligt omdat de meesten menen dat de profeet Mohammed niet mag worden afgebeeld, laat staan in de context van homoseksualiteit.

Volgens de maakster van het werk, Sooreh Hera, is het een aanklacht tegen de hypocriete houding in de islamitische wereld tegenover seks in het algemeen en homo’s in het bijzonder. Dat de mannen die op de foto zelf homo zijn, geeft het geheel een diepere inhoud, aldus de kunstenares.

Anders-geaarden worden in islamitische landen zoals Iran en Saoedi-Arabië keihard aangepakt. Nochtans schijnt het daar heel gewoon te zijn dat getrouwde mannen er seks hebben met andere mannen. Iets wat voor de buitenwereld wordt verborgen gehouden.

Nou ja, in het katholieke westen was het vroeger ook niet zo uitzonderlijk dat, vooral lesgevende geestelijken de 'zonde der onkuisheid' bedreven met vooral mannelijke gelovigen, liefst van jongere leeftijd. In dat opzicht waren (en zijn?) de katholieken ' steeds evenwaardig' geweest aan de islamieten. Het enige verschil bestaat er hem in dat ,uitgezonderd een wereldvreemde Paus en enkele dito kardinalen, de katholieken daar niet zo hypocriet (meer) over doen.

05-12-2007 om 17:45 geschreven door Renaat  

Niet alles wat onder de noemer ‘links’ wordt geplaatst is per definitie socialistisch te noemen. Zo ook zijn er heel wat zichzelf linksituerende individuen die zich nogal eens van kant durver vergissen'.

De voorbije decennia is het West-Europese socialisme geëvolueerd tot eerder iets ‘gezellig’. Socialisme moest een sociale ideologie zijn die goed was voor iedereen. Mede daarom durft men de dingen niet direct bij hun naam te benoemen, en omdat de wetten van de moderne consumptiemaatschappij zich ook in de partijpolitiek genesteld hebben, is zeggen waar het écht op staat niet bepaald wervend, en dus af te raden.

Maar zoals voor de ecologische ideologie, geldt ook voor de socialistische ideologie dat zij onmogelijk goed kan zijn voor iedereen omdat een groeps-individualistisch samenlevingsmodel nu eenmaal tegengestelde belangen creëert. Socialisme is dus niet gezellig, en daar moet men durven voor uit komen.

Sinds 11 september 2001 overwoekert, onder het mom van verdediging tegen het oprukkend moslimfundamentalisme en –terrorisme, het rechtse gedachtegoed als onkruid, de voorheen door links geplaveide voetpaden. Daardoor kreeg Links de afgelopen jaren rake klappen. De economische en financiële rechterzijde heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt om zoveel mogelijk, ondertussen welstellend geworden ‘linksen’ via het centrum naar rechts te trekken.

Eigenlijk zijn er vandaag niet minder zogenaamde 'linkse' kiezers dan enkele jaren geleden. Een deel ervan is afgevloeid naar een inmiddels terug geloofwaardiger geworden CD&V die haar rechtmatige plaats in het centrum opnieuw opeist. Van oudsher kan deze partij bogen op een grote achterban van ACW'ers, ook grote voorstander zijn van solidariteit, een degelijke sociale zekerheid, en sociale voorzieningen.Dat heeft heel wat 'zachte' linksen kunnen bekoren. Sinds 10 juni vorig jaar heeft de rechterzijde het daar echter voor het zeggen, iets waar de ‘overlopers’ zich pas nu bewust van worden.

Het ganse linkse kamp in België (en in de rest van Europa) verkeert in een identiteitscrisis. Groene partijen twijfelen of ze zich al dan niet uitsluitend op milieuthema's moeten toeleggen, en de naar het centrum toegedreven sociaaldemocraten weten dan weer niet of ze nu linkser, rechtser of blitser moeten worden.

In landen zoals Nederland en Duitsland hebben partijen zoals de SP en Die Linke de vrijgekomen ruimte van het echte socialisme ingenomen. Ook in links Vlaanderen klinkt de roep om de SP.A terug naar de wortels van het socialisme te brengen. De vrees is echter groot dat, als de socialisten zich hoofdzakelijk tot hun klassieke behoeftigen en arbeidersachterban richten, de partij maximaal 15 procent van het electoraat kan aanspreken. Daarom moet volgens sommigen, links in Vlaanderen zich verenigen en moeten Sp.a, spirit en Groen tot één partij samensmelten.

Steve Stevaert zei ooit "het socialisme zal gezellig zijn of het zal niet zijn". Vanuit de visie dat een stroming er maar 'is' als ze groot en machtig genoeg is, had hij natuurlijk gelijk. En ja, er zijn verschillende manieren om mensen voor je partij te winnen. Je ideologie of je boodschap 'aanpassen' aan de tijd, de omstandigheden, en de verwachtingen, m.a.w. je 'product' verkoopbaar maken, is daar één van. De mensen overtuigen van de kwaliteit en de noodzaak van je 'product' is een andere, zij het volgens de moderne verkoopstechnieken wat oubollige en voorbijgestreefd. In navolging van de meeste andere West-Europese socialistische partijen heeft ook de Sp.a de voorbije decennia volgens de 'moderne' manier het kiezerspubliek benaderd. Het gevolg is een partij die in naam socialistisch, in woorden sociaal democratisch, en in daden links-liberaal is. Met een programma waar nog weinig is in terug te vinden van wat ooit in de verklaring van Quaregnon, de in 1894 aangenomen basistekst van het Belgische socialisme was te lezen.

Socialisme is een maatschappijvorm. Een samenlevingsdoctrine, gebaseerd op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit. Socialisme streeft er naar het verschil tussen arm en rijk te nivelleren en tracht zodoende een einde te maken aan de klassen- en/of standenmaatschappij. Die klassenmaatschappij bestaat vandaag nog steeds, weliswaar in gewijzigde vorm. Honderd jaar geleden bestond onze maatschappij uit een kleine stand van rijken, en relatief kleine groep van betergegoeden, een grote minderbedeelde bedienden- en arbeidersgroep, aangevuld met een grote groep armen. De toenmalige electorale visvijver zat dus bevolkt met vis belust op het socialistische aas. Enkel het feit dat het katholieke Vlaanderen haar Christelijke volkspartij tijdig wist te 'socialiseren' heeft de socialistische opmars steeds 'binnen de perken' weten te houden voor wat in de ogen van de kapitalistische maatschappijvisie aanvaarbaar werd geacht.

Vandaag de dag leven wij, mede dank zij het werk van 'basissocialisten' zoals Achiel Van Acker' en het West-Europees sociaal compromismodel, na de oorlog onder druk van de Sovjet-communismedreiging ontstaan, in een 'welvaartmaatschappij' welke ook in een basiszorg voor zijn minderbedeelden voorziet. Vooral de Vlaamse samenleving bestaat dan ook in meerderheid uit min of meer ‘welstellenden’, en daarom is het socialisme in de ware zin van het woord voor de meerderheid van deze bevolking niet alleen 'niet meer nodig' maar daarenboven helemaal ‘niet goed’. Want volgens de socialistische betekenis van de begrippen gelijkheid, sociale rechtvaardigheid, solidariteit en nivellering, zou de meerderheid van de bevolking (de welstellenden) moeten ‘inleveren’.

Steeds meer elementen wijzen ons op het 'failliet' van ons economisch systeem dat gebaseerd is op constante productie- en winstgroei. De beperkingen opgelegd door onze natuurlijke 'habitat' dwingen ons om op relatief korte termijn bewust te worden dat wij niet alleen moeten afzien van het 'groeiprincipe' maar zelfs gedwongen zullen worden een stap terug te zetten. Met andere woorden: in plaats dat iedereen steeds wat meer krijgt, (de ene wat meer, soms veel meer, dan de andere) zal de ene het met wat minder moeten stellen, indien we de andere wat meer willen geven. Dus voor hen die het 'teveel' aan welstand zouden moeten afstaan is het socialisme ver van ‘gezellig’ te noemen.

Omdat het socialisme haar bestaansrecht en –reden ontleent aan de armen, achteruitgestelden, kansarmen, en mindergegoeden , is het logische gevolg dat haar electorale basis grotendeels bestaat (zou moeten bestaan) uit onfortuinlijken, aangevuld met de groep betergegoeden die voor de eerstgenoemde opkomen.

Het aantrekken van de middengroepen staat dan ook contradictoir op de socialistische basisdoelstelling. De (financiële) belangen van de welvarende arbeiders- en bediendengroepen zijn niet altijd te rijmen met de basisgedachte van het socialisme. Mede om die reden zijn de moderne socialistische partijen de voorbije twintig jaar er niet in geslaagd om de levensomstandigheden van het behoeftige deel van hun achterban aanmerkelijk te verbeteren. Althans niet in verhouding tot de algemene welvaartstijging, laat staan tegenover de welvaartstijging van de betergegoeden .

Niet alleen de kloof tussen de minder- en beterbedeelden, maar ook deze tussen de middengroepen en de grootverdieners is aanmerkelijk groter geworden. Als gevolg daarvan heeft de socialistische geloofwaardigheid ook bij het deel van haar aanhang die men als ‘salonsocialisten’ kan omschrijven, flinke averij opgelopen.

Door de ‘natuurlijke afvloeiing’ van de groep, in feiten links-liberalen, is verhoudingsgewijs de linkerflank van de Sp.a versterkt. Het is nog maar de vraag of dat voldoende om op te tornen tegen de marketingstrategen die terecht stellen dat het basisproduct maar een beperkte markt bestrijkt.

De Vlaamse socialisten staan voor een niet mis te verstane keuze: Ofwel wordt (blijft) zij een links-liberale, centrum partij, waarbij het grootste deel van kun kiezerspubliek, zo nodig evengoed bij de CD&V en Spirit terecht kan. In dat geval hangt hun electoraal gewin of verlies in grote mate af van wat die beide andere centrumpartijen te bieden hebben. Ofwel focussen zij zich op hun ‘core business’ en lenen zij zich niet tot compromissen waarbij het steeds de zwakkeren zijn die gelag betalen. In dat geval laatste geval moet men zich tevreden stellen met een aanhang van op en bij de 15%

De keuze is dus: kleiner maar getrouw aan de doelstellingen, of groter en ongeloofwaardig.

In het verleden is meermaals bewezen dat een kleine geloofwaardige krachtdadige en standpuntvaste partij door zijn 'zweepfunctie' heel wat kan bereiken. Samen met andere socialisten in de ware zin van het begrip, kijk ik uit naar een partij waar men het niet over "eerst de principes en dan de koppen "heeft, maar waar de principes de woorden én daden van 'de koppen' bepalen!

Renaat Van Poelvoorde

29-11-2007 om 21:05 geschreven door Renaat  

Door, in tegenstelling tot hun Waalse kompanen, de compensatievoorstellen van Leterme "als onderhandelingsbasis" goed te keuren,  zijn de Vlaamse onderhandelaars er in geslaagd om de schuld van huidige constitutionele crisis bij de Waalse partijen te leggen. Dat zij in feiten op de knieën gaan, een een relatief hoge prijs voor de splitsing van BHV aanvaardbaar achten, omdat de Franstalige partijen ze vooraf toch al hadden afgewezen, wordt er natuurlijk niet bijgezegd. Ondertussen heeft de Vlaamse meerderheid in de Kamercommissie de splitsing eenzijdig goedgekeurd

De Belgische politieke zeden waardig, liegen zij de bevolking voor, dat met die goedkeuring de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde theoretisch een feit is. Niets is echter minder waar. Want in België is het grondwettelijk nu eenmaal niet niet mogelijk dat de ene gemeenschap haar wil oplegt aan de andere, zonder goedkeuring van deze laatste. Daartoe is in de grondwet  een systeem vastgelegd  om via een 'belangenconflict' of een 'alarmbelprocedure' de verdere parlementaire behandeling van een voorstel stop te zetten. In het eerste geval kan men niet verder zonder de medewerking van de  Gemeenschapsraad van de andere taalgroep, terwijl bij een alarmprocedure de zaak via het federale parlement moet. Hoe dan ook, moet in beide gevallen de federale regering in consensus (in beide taalgroepen) een definitieve beslissing nemen. Begrijpelijkerwijs valt dat van de Franstalige ministers, in gelijk welke regeringssamenstelling, niet te verwachten.

En dat laatste maakt van gans het spierballenvertoon één grote volksverlakkerij. De huidige regering kan slechts de lopende zaken afhandelen, terwijl het probleem zelf juist de totstandkoming van een nieuwe regering verhindert.

Met andere woorden: de Vandeurzens, De Weversen en Somersen, mogen na vier maanden in de zandbak spelen, stilaan ophouden met, zoals Louis Toback het noemt, 'kleuterspelletjes'. Al veertig jaar weet iedereen dat de prijs voor splitsing van BHV plus een voor Wallonië nadelige staatshervorming, hoog is, en die uiteindelijk zal moeten betaald worden. Maar om dat aan het volk te vertellen moet men 'staatsman' zijn.

 En nu, wij er net een nodig hebben, zijn die bij de huidige politieke generatie niet te vinden...

08-11-2007 om 09:11 geschreven door Renaat  

Vrije markt = elektriciteitstekort

Lang voor Karl Marx de filosofie van Hegel herinterpreteerde, en stelde dat alles wat nodig was om een samenlevingsverband draaiende te houden, nooit tot het individueel bezit kon behoren, werd nooit in vraag gesteld dat openbare dienstverleningen zoals post- radio- en televerkeer alsook gemeenschappelijk geregeld vervoer, water en energievoorzieningen openbare nutsvoorzieningen waren, en dus in gemeenschappelijk bezit dienden beheerd te worden.

Het neoliberalisme, dat na het wegvallen van de positieve dreiging die het communisme voor het sociaal gestuurd kapitalisme betekende, is ondertussen in de geïndustrialiseerde landen gemeen goed is geworden. Op het einde van de twintigste eeuw maken nieuwe technologieën de arbeidsintensieve, ingewikkelde, en bijgevolg structureel verlieslatende openbare nutsbedrijven ook interessant voor privé-investeerders en dienden de overheidsmonopolies opgeheven te worden.

Tot op de dag van vandaag houdt men staande dat de ‘vrijmaking’ van de energiemarkt voor een betere dienstverlening en lager prijzen zorgt. Dat de praktijk bij de in andere landen reeds geprivatiseerde overheidsbedrijven zoals spoorwegen en postbedelingen enigszins de andere richting uitwijst, laat men gemakshalve terzijde.

Volgens de CREG, de instelling die toeziet op de energiesector in ons land, dreigt de komende vier jaar in België een elektriciteitstekort te ontstaan. Op het ogenblik dat, zoals gepland de verouderde steenkool- en kerncentrales worden gesloten, zal er niet voldoende productiecapaciteit meer zijn om aan de vraag naar elektriciteit, die jaarlijks met ongeveer 1 procent toeneemt, te beantwoorden. Zelfs als zou er vandaag besloten worden om onverwijld nieuwe centrales te beginnen bouwen, zullen die niet op tijd klaar zijn.

Uiteraard kan, en zal men als oplossing meer elektriciteit invoeren uit het buitenland, en zullen de oude centrales langer open worden gehouden. Maar gezien de oude centrales minder efficiënt worden zal de productiekost aanzienlijk stijgen. Bovendien zal voor de ingevoerde elektriciteit steeds hogere prijzen moeten worden betaald. Men hoeft niet bepaald boekhoudkundig begaafd te zijn om daaruit te besluiten dat onze nu reeds hoge elektriciteitsfactuur in de toekomst nog aanmerkelijk zal stijgen.

Maar daar zal het waarschijnlijk ook niet bij blijven. Door de inefficiëntie van de oude centralen, mede door de afhankelijkheid van buitenlandse leveranciers ontstaat er een risico dat op piekmomenten een deel van de klanten geen elektriciteit geleverd zal krijgen. Dat laatste is trouwen de afgelopen tijd reeds een paar maal voorgekomen.

Ten tijde dat de energievoorziening nog een ‘overheidsbezigheid’ was, werden de investeringen in elektriciteitscentrales tussen overheid en producent(en) afgesproken en vastgelegd in een meerjaren-uitrustingsplan. Een vorm van planeconomie als het ware. Omdat volgend e Europese richtlijnen de overheid niet ‘regulerend’ mag optreden in een vrije markteconomie, is er vandaag geen richtinggevend kader meer. Die investeringsbeslissingen liggen nu louter bij de raden van bestuur der individuele producenten, en omdat die de belangen der aandeelhouders dienen te behartigen baseren zij zich uiteraard op zuiver bedrijfseconomische criteria. Electrabel, de grootste elektriciteitsproducent op de Belgische markt, remt zijn investeringen af omdat de regering juist om reden van ‘vrije concurrentie’ wil sleutelen aan de dominante positie van Electrabel. Anderzijds aarzelen andere elektriciteitsproducenten, wegens de onzekerheid over al den niet sluiting van kerncentrales, om op de Belgische markt te komen.

Het feit dat binnenkort de kans groot is dat wij frequenter met stroomonderbrekingen te maken krijgen mag dan wel voor U en mij een onaangenaam vooruitzicht zijn, voor de aandeelhouders binnen de betrokken energiesector ligt dat enigszins anders. Want zoals op elke vrije markt speelt ook op de elektriciteitsmarkt de wet van vraag en aanbod. Hoe kleiner het aanbod tegenover de vraag, hoe hoger de verkoopsprijs. En aangezien de overmaat aan vraag geen invloed heeft op de productiekost, geeft dit enkel een positieve winstbonus en dus tevreden aandeelhouders als gevolg.

Als wij kiezen voor een Europese Unie(EU), die in feiten nog steeds gewoonweg een Europese ‘Economische’ Unie is (EEG); Als wij kiezen voor zo groot mogelijke vrijheid voor onderneming en voor het individu; Als wij kiezen voor steeds minder bevoegdheden en invloed van de overheid (de gemeenschap), dan kiezen wij er voor om onze zogenaamde individuele ‘vrijheid’ afhankelijk te maken van de winstdoelstellingen van andere (rijke) individuen; Dan kiezen wij er voor om hen de ‘vrijheid’ te geven te beslissen in welke mate wij ‘vrij’ zijn.

En, eerlijk, ik zou dat laatste toch eerder overlaten aan ‘de gemeenschap’

Renaat van Poelvoorde

01-11-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De wereld draait steeds sneller. De ene hype volgt de andere op. Wie er niet dagelijks mee bezig is kan het nog met moeite volgen, laat staan begrijpen. De problemen lijken onoverzichtelijk te worden: vergrijzing, ontgroening, islamisering van het eens zo Christelijke Europa, de arbeidsflexibiliteit, de globalisering, energie en milieu…

Sinds enkele decennia worden, vooral in de geïndustrialiseerde landen minder kinderen geboren dan vroeger, zullen er in de toekomst steeds meer oudere mensen zijn, en zullen er minder mensen op actieve leeftijd zijn. De voorbije decennia hebben we geleefd met een overschot aan arbeidskrachten, en dus hoge tot zeer hoge werkloosheid. Dat laatste draait nu in de omgekeerde richting. De ‘war for talent' is gestart en die ‘oorlog’ zal de komende jaren verder uitbreiden. Vandaag zijn er te weinig IT'ers, verkopers, en zelfs laaggeschoolde werknemers voor diverse jobs die de meeste mensen wegens de slechte arbeidsomstandigheden en/of te lage verloning niet willen uitoefenen. De komende tien à twintig jaar worden wegens hun onzekerheid zowel spannend als indrukwekkend. De babyboomers, geboren na het einde van de Tweede Wereldoorlog tot zowat het midden van de jaren zestig, gaan dan massaal met pensioen. Dat zijn enorme aantallen. Slechts een deel van hen kan worden vervangen door de veel minder talrijke generatie die nu actief begint te worden.

Wegens dat tekort aan arbeidskrachten zullen alle potentiële arbeidskrachten moeten aangesproken worden. Voor zover dat vandaag nog het geval is, zullen in de toekomst vrouwen niet meer achter de kookpot te staan, laat staan voor hun kinderen zorgen. In de aankomende hogesnelheidseconomie is dat een verspilling van talent. De aanwezigheid van vrouwen op de arbeidsmarkt moet dus drastisch naar omhoog, zowel kwantitatief als kwalitatief. De Westerse samenleving zal zich dan ook moeten schikken naar de wensen en eisen van vrouwen. Bedrijven zullen, veel meer dan nu, mede door vrouwen vorm krijgen. De werkende vrouw in het tweeverdienergezinnetje zal de huishoudelijke taken uitbesteden aan poetsvrouw, traiteur, strijkdienst, onthaalmoeder, of aan de op rust zijnde moeder of schoonmoeder. Dit betekent extra jobs voor laaggeschoolde vrouwen en al dan niet legale migranten.

Wat immigratie betreft zal België het in de toekomst veel beter moeten doen dan heden het geval is. De kloof tussen de werkgelegenheidscijfers van autochtonen en allochtonen is nergens zo groot dan in België. Belangrijker dan de discussie over de schuld van de hoge werkloosheid bij migranten, is het wegwerken van die werkloosheid. Personeelsadvertenties kunnen zich niet langer richten op de jonge blanke man met diploma's en ervaring. Iedereen moet aan de bak. Dat geldt ook voor vijftigplussers die er niet meer moeten op rekenen om uit te bollen, om dan snel met pensioen te gaan. Langer werken is de boodschap.

Uiteindelijk zal ook op de arbeidsmarkt de wet van vraag en aanbod gaan spelen. Een tekort aan arbeidskrachten betekent dus dat arbeidskrachten duurder worden. Dat zal zich daarom niet steeds in hogere lonen vertalen, want bedrijven hebben bij hun hogere kaders ondervonden dat gooien met geld meestal niet de gewenste toegevoegde waarde geeft. Daarom poogt men zoveel mogelijk met andere manieren mensen aan te trekken, door in te spelen op de behoeften van jonge werknemers, door bvb meer extra vrije dagen te geven, of allerhande huishoudelijke hulp, diverse verzekeringen, een bedrijfswagen-gsm-laptop, flexibele werkuren, enz...

Men zal ook meer op zoek gaan naar mensen die niet steeds klakkeloos de regels accepteren. De tijd is voorbij dat iedereen gewoon braaf zijn ding moest doen en dat alles dan wel goed kwam. De dingen ‘goed doen’ geeft geen concurrentievoordeel meer. Inzet, optimisme, creativiteit, persoonlijkheid: dat zijn de kwaliteiten die een werknemer vandaag en in de toekomst steeds meer zal moeten bezitten. Een diploma is daarbij van ondergeschikt belang. Nieuwe dingen aanbieden, klanten een warm gevoel geven, een netwerk hebben waardoor je voor elk probleem iemand kent. Dat wordt in de toekomst cruciaal, ook voor de werknemers in de lagere kaders. Bedrijven moeten ervoor zorgen dat hun mensen geen ‘goede job' hebben, maar een goede loopbaan. Het moet boeiend en interessant blijven. Werknemers moeten regelmatig van job kunnen veranderen, nieuwe dingen proeven. Evolueren.

Vandaag al geeft het internet de mogelijkheid om op elk moment van de dag te communiceren met gelijk wie, waar ook ter wereld. Vliegtuigen en containerschepen brengen tegen spotprijzen tienduizenden kledingstukken van de arme wereld naar de rijke. Globalisering is geen modewoord meer, maar realiteit. De industriële productie in China, Roemeense verpleegsters in Brusselse ziekenhuizen, en Afrikaanse dokters in Londense hospitalen geven aan dat de wereld steeds kleiner wordt. Europa is één grote markt van bijna dertig landen, met in de praktijk enkel nog theoretische grenzen die geen obstakels meer vormen. De ‘war for talent' is in snel tempo een internationaal gebeuren aan het worden. Doordat bedrijven steeds internationaler opereren, zal ook steeds meer personeel elders moeten wonen en werken.

Talenkennis, vandaag nog van belang in de zakenwereld, zal dat snel in mindere mate worden. Frans, Spaans, Esperanto, ja zelfs chinees (al zullen velen het hier niet mee eens zijn) zal zoals de andere volkstalen vrijwel enkel nog in de in de huiskamer en onder vrienden gesproken worden. In een gecommercialiseerde, consumerende en globaliserende wereld zal in de toekomst hoogstwaarschijnlijk uitsluitend het Engels als internationale voertaal overleven. Het ‘correct spreken van die taal zal niet echt een noodzaak zijn omdat, behalve voor de schriftelijke communicatie, in zakenmilieus niemand dat nog in vraag stelt.

De komende decennia zal de mens zich volledig moeten open stellen voor andere culturen en volkeren. Hij zal zich moeten kunnen inleven in de denkwereld van mensen met een andere religie, andere waarden, andere ervaringen. In de geglobaliseerde wereld zullen we allen in hetzelfde ‘dorp ‘leven. Binnen een paar decennia zullen de verschillen in ras, kleur, en uitzicht, religie en gewoonten, niet méér betekenen dan onze hedendaagse kledingsverschillen. In een geglobaliseerde wereld zal de mens één zijn…of hij zal niet zijn!

Omdat ik twijfel of daarmee alle, in eerste alinea aangehaalde problemen opgelost worden, ben ik blij dat, gezien mijn leeftijd, ikzelf een onderdeel van het probleem ben, en ik daarom niet zelf hoef aan de oplossing mee te werken.

Renaat van Poelvoorde

15-10-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Meer dan honderd dagen is men in de federale keuken achter gesloten deuren moeizaam maar koortsachtig bezig om een ‘regeringsgerecht ‘ te brouwen dat niemand echt zal lusten. Maar omdat iedereen er wel een enkele van zijn eigen ingrediënten zal in smaken, zal men het uiteindelijk ,weliswaar met lange tanden, en zonder enthousiasme naar binnen werken. Alhoewel er voor het ogenblik een interim-chef-kok aan de slag is, moet de uiteindelijke samenstelling van het keukenpersoneel er toch voor zorgen dat het gerecht zoveel mogelijk rechtse en zo weinig mogelijk linkse kruiden bevat.

Ondertussen zijn de Vlaamse politici, daarin gesteund door de media, ijverig bezig de niet begrijpende afstammelingen van Jan Breidel en Pieter De Kininck te indoctrineren, zodoende voldoende maatschappelijk draagvlak creërend voor en verdere ‘verdamping’ van het federale België, en een de facto onafhankelijk Vlaanderen. Iets wat naar hun zeggen, voor meer werkgelegenheid, grotere koopkracht, en een (nog) beter leven zal zorgen.

Zoals in de natuurkunde verwekt actie ook een reactie. Het gevolg is dat de Franstalige politici het ‘Vlaamse verhaal’ gewoon maar hoeven ‘om te draaien’. Want niet alleen Franstalige economieprofessors wijzen er op dat het ‘verzelfstandigen’ van Wallonië, en het verder verminderen van de federale ‘invloed’, nefast zal zijn voor dit stilaan uit het economisch moeras klauterende landsgedeelte. De historische ‘afkeer’ voor de ‘Vlaamse boerentaal’ welke voorheen heerste bij menig Franstalige, maakt begrijpelijkerwijs steeds meer plaats voor verbijstering over zoveel Vlaams egoïsme, individualisme, hebzucht en gebrek aan solidariteit en samenhorigheidsgevoel.

Als wij alle retoriek ter zake even terzijde laten en nagaan welke gevolgen een verdere regionalisering betekent voor de machtsposities van de naar défederalisering vragende Vlaamse politieke én economische wereld, dan wordt het duidelijk voor wie en waarom het verder uitkleden van de Belgische staat een goede zaak is. Met betrekking op federale bevoegdheden moeten vandaag Vlaamse partijen zoals de CD&V, VLD en Sp.a, het in het nationale parlement doen met respectievelijk 18.5, 11,8 en 10,3% van de macht. In het Vlaams parlement echter zou de CD&V vandaag 30%, de VLD 19% en Sp.a 16% van het stemvolume bezitten. Dus hun macht is percentsgewijs groter voor Vlaamse dan voor Federale bevoegdheden. Dat Vlaamse partijen dus voor een grotere bevoegdheidsoverdracht zijn is dus de logica zelf. Voor de Waalse partijen ligt dat ietwat anders. Uiteraard hebben ook zij het voordeel van een grotere machtsuitoefening op regionaal vlak, maar in tegenstelling tot hun Vlaamse zusters kunnen zij daar bij gebrek aan economische macht (welvaart), bitter weinig mee aanrichten. Per (economisch) saldo hebben de Waalse partijen dus in feiten meer macht in het federale parlement.

De Belgische wapenspreuk klinkt vanaf nu, niet enkel taalkundig, maar ook inhoudelijk anders in beide landsdelen: “L'union fait la force” voor de Walen, en “Tweedracht maakt macht” voor de Vlamingen.

Volgens de Vlaamse werkgeversorganisaties heeft ook de in Vlaanderen gehuisveste zakenwereld alle baat bij een doorgedreven regionalisering. Aangezien zowel de linkse partijen als vakbonden in een overheersend politiek rechts Vlaanderen noodgedwongen eerder een centrumpositie innemen, is het einde van België voor VOKA en UNIZO als het ware een natte droom. Dat het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) daar een heel andere mening over heeft, roept toch wel vragen op over de beweegreden van de Vlaamse ondernemersverenigingen.

Afgezien van de nadelige gevolgen welke een verdere splitsing voor het zuidelijk landsgedeelte zou betekenen, blijft hoe dan ook de vraag of men via Vlaamse bevoegdheid betere wetten maakt dan via federale bevoegdheid. Of een regelgeving, uitsluitend voor Vlaamse bedrijven, werknemers en burgers, voor die bedrijven, werknemers en burgers, beter zou zijn dan die welke door de federale overheid wordt uitgevaardigd en voor het ganse land van toepassing is.

Blijft ook de vraag hoe een verdere overdracht van federale bevoegdheden naar de regio’s, te rijmen valt met de theorie, aangehangen door diezelfde Vlaamse partijen, dat de eenmaking van Europa, met overdracht van nationale regelgeving naar het Europees niveau, juist op economisch- en dus welvaartvlak voor ons allen een zegen is.

Er is een flagrante tegenstrijdigheid tussen, enerzijds de voorstanders van een verenigd Europa, die stellen dat de economische problematiek, en het daaraan gekoppeld beleid voor ondernemingen en werkgelegenheid, enkel geglobaliseerd daadwerkelijk kan worden aangepakt, en anderzijds de voorstanders van een Belgische geregionaliseerd ondernemers- en werkgelegenheidsbeleid, die dat argumenteren met o.a. sloganeske stellingen zoals: “een werkloze uit Luik is niet dezelfde als een werkloze uit Oostende”

De Vlaamse politieke partijen en -bedrijfswereld, die al naargelang het hen uitkomt, zowel een verenigd Europa als een opgesplitst België voorstaan, ontkennen deze tegenstrijdigheid in hun stelling omdat zij, naar eigen zeggen, een verenigd Europa als een “Europa der regio’s” zien (what’s in a name).

Hoe dan ook, zowel Met een verenigd Europa als met een geregionaliseerd België, zullen er wel degelijk mensen zijn die er goed bij varen. Maar ik twijfel er echter sterk aan dat U en ik daar toe behoren…

Renaat van Poelvoorde

23-09-2007 om 18:06 geschreven door Renaat  

Voortaan kunnen incivieke burgers met hun zwart geld dat de vrucht is van doordeweekse belastingontduiking, zoals het ontwijken van successierechten  of gesjoemel met een belastingaangifte probleemloos en zonder risico terecht bij de banken, de verzekeraars advocaten, notarissen, beleggingsinstellingen, diamantairs en gelijk welke andere tussenpersoon, met de bedoeling het daar te deponeren en zo mogelijks een aardig interestje op te leveren. Met het gewijzigde artikel 505 van het strafwetboek in de hand mag eenieder  voortaan zwart geld aannemen zonder een vervolging wegens heling te riskeren. Althans, enkel als het gaat om zwart geld dat dus afkomstig is van 'huis-tuin-en-keukenbelastingfraude'.  Wie de opbrengsten van bijvoorbeeld een btw-carrouselfraude aanneemt of bewaart, riskeert daarentegen, nog steeds een vervolging voor heling, maar wie 'doordeweeks' zwart geld aanneemt, riskeert helemaal niets. De financiële parketmagistraten betreuren de wetswijziging en vrezen dat het een pak lastiger wordt om zelfs grote helers te laten veroordelen. Het gewijzigde artikel 505 van het Strafwetboek is van toepassing op iedereen, alle beroepsgroepen en rechtspersonen, dus ook op U en ik!

Artikel 505 gaat over heling. Het bestraft iedereen die illegale opbrengsten - van pakweg een gestolen auto tot verduisterde geldbedragen - koopt, ruilt, ontvangt, bezit, bewaart of beheert. Daarop staan celstraffen tot vijf jaar en boetes tot een half miljoen euro. Door de wetswijziging bestaat dat op fiscaal vlak nog enkel de heling van zwart geld afkomstig uit ernstige en georganiseerde fiscale fraude waarbij 'bijzonder ingewikkelde mechanismen of procedés van internationale omvang' zijn gebruikt.

De wetswijziging komt tegemoet aan een verzuchting van Febelfin, de belangenvereniging van de financiële sector. Volgens de oude wettekst konden  zelfs loketbedienden  vervolgd worden voor heling als ze zomaar het zwart geld van hun klanten aanvaardden. Met de afschaffing van de papieren kasbons, obligaties en andere effecten aan toonder vanaf 1 januari volgend jaar zou dat risico zich voor het eerst op zeer grote schaal voordoen omdat veel van het spaargeld dat in papieren effecten steekt fiscaal niet helemaal zuiver op de graat is.

Met de afschaffing van de papieren geldwaarden aan toonder trachtte men het ‘opbergen’ van zwart geld te bemoeilijken en het verwerven of bezitten ervan te ontraden. En dat kon volgens de financiële sector natuurlijk niet, want daardoor zouden al die financiële instellingen heel wat inkomsten aan hun neus zien voorbijgaan omdat een aanzienlijk deel van de ‘brave’ burgers hun zwart geld elders zou laten ‘witwassen’

Eén en ander bewijst nog maar eens dat in ons kapitalistisch systeem de werkelijke macht niet bij de politiek licht maar bij de financieel-economische wereld. Als de politieke regelgeving wat te veel in hun vaarwater terecht komt wordt zij onmiddellijk teruggefloten.

Op 10 juni jl. zijn wij dus enkel de marionetten  van de macht gaan kiezen…   

30-08-2007 om 09:23 geschreven door Renaat  

11-08-2007 om 08:05 geschreven door Renaat  

De jaren ’60 was een periode waarin wij ons kunnen bevrijden hebben van, wat we toentertijd als oubollige maatschappelijke instituten omschreven. Vandaag is het echter twijfelachting of ons dat de beoogde vrijheid gebracht heeft. Daarentegen heeft de mondiale ‘groeispurt’ een massa nieuwe economische en sociale geplogenheden gecreëerd die zowel een culturele als structurele stempel drukken op onze niet-zakelijke instellingen. Door het wegvallen van de oude instituties is de samenleving onstabiel en sociaal versplinterd. Het nieuwe kapitalismesysteem, waar sociale status is gebaseerd op verdiensten heeft het stilaan gewonnen van de bureaucratie.

Om succesvol te zijn in deze nieuwe tijden, moeten men de volgende drie problemen op kunnen lossen. Men moet ten eerste in staat zijn om zelf zijn levensverhaal te improviseren, of het zonder stevig zelfbewustzijn stellen. Ten tweede moet men potentiële talenten kunnen aanboren, want deze worden geacht meer waard te zijn dan de bewezen prestaties uit het verleden, en men moet ten derde zijn verleden, zijn drang tot behoudsgezindheid, los kunnen laten. Door het nieuwe kapitalisme zijn instellingen, vaardigheden en consumptiepatronen veranderd.

Of deze veranderingen de beloofde vrijheid brengen, is nog maar de vraag. Het type van mens met de ‘ideale' eigenschappen die het nieuwe kapitalisme nodig heeft, is in feiten onmenselijk. Bovendien is dat in een sociale samenleving, waartoe wij van nature gedwongen worden, eigenlijk ook niet wenselijk. Enkel een heel kleine groep beschikt over de nodige capaciteiten om in deze omstandigheden succesvol te zijn en te blijven. Een overgrote meerderheid zal hoe dan ook in de moderne kapitalistische ‘vrije’ structuren nog meer gevangen zijn dan het ooit het geval was in de oude bureaucratische instituten.

Het westerse staatssocialisme van de jaren vijftig-zestig mag dan niet de bevrijding van de  bureaucratische instituten gebracht hebben, ze was en blijft voorlopig de enig werkbaar systeem om de nodige continuïteit te geven aan de samenleving.

Eigenlijk was de “bevrijdingsbeweging” in de 60-er jaren slechts een 'ijzeren kooi', voor velen zowel een gevangenis als een thuis, welke ons, nu verwoest door onze welvaarts - consumptiemaatschappij, overlaat  aan het naakte kapitalisme.

Toegegeven, het klinkt niet erg origineel, maar misschien is het de hoogste tijd dat wij terug meer oog krijgen voor de werkelijke menselijke behoeften. Door creatie van nieuwe instituten of het laten herleven van oude, moet het individu weer een levensverhaal kunnen maken, waarin niet alleen talent, maar ook vaardigheden weer belangrijk  zijn. Ook vakmanschap, toewijding en duurzaamheid verdienen herwaardering ten opzichte van potentiële en latente capaciteiten. Enkel onder die voorwaarden krijgt iedereen de mogelijkheid zijn nuttigheid in de samenleving te bewijzen.

Ondanks bureaucratie, meritocratie, nieuw of oud kapitalisme, zijn wij nog steeds sociaal levende zoogdieren. Daar zal wetenschap,noch economie iets wezenlijk aan kunnen veranderen. En dat is maar goed ook!

01-08-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

In vergelijking met de ons omringende landen is onze elektriciteitfactuur te duur, zijn onze telefoon en GSM-tarieven buitenissig en betalen wij te veel voor onze internetverbinding. Waarschijnlijk zouden wij er ook niet van opkijken dat wij ten overstaan van de meeste andere Europese landen ook voor het televisiekijken, al dan niet digitaal, gestroopt worden. Om het plaatje volledig te maken vormen de abnormaal hoge grond- woning- en huurprijzen de kroon op onze 'actieve welvaartstaat' die de laatste jaren door kapitaalaanbiddende organisaties zoals de Wereldbank en de OESO de hemel werd ingeprezen.

Een leefloner met maandelijks 657,37 euro, die nog steeds wacht op een sociale woning en daardoor minimum 350 euro huur en een maandelijkse energiefactuur van minsten 130 euro dient op te hoesten, moet van de resterende 177,37 euro ook nog het waterverbruik en heffingen, tv-kabel- en telefoonabonnement, ziekteverzekeringspremie, brandverzekering, en afvaltaksen zien te betalen. Dat hij daar nog voldoende van overhoudt om voeding te kopen, ten einde niet te verhongeren, is mij een compleet raadsel! Dat men in het rijkste land van Europa en één van de rijkste regio's in de wereld minimumpensioenen van 757.29 euro tolereert is op zijn zachts gezegd niet begrijpbaar. Maar dat men aan die, toch nog altijd schandalig lage bedragen is gekomen na een 'aanzienlijke inhaalbeweging' zoals de uitredende regering met enige fierheid zegt, is ronduit schandalig.

Waar er echter geen woorden voor zijn is het feit dat de zorg om daar écht wat aan te doen, helemaal niet op de onderhandelingstafel voor de komende regering ligt. Die tafel wordt helemaal ingenomen door het monster van de 'staatshervorming'. Een staatshervorming waar leefloners, mensen met kleine pensioenen en minimumloners helemaal niets aan hebben, integendeel...

15-07-2007 om 10:54 geschreven door Renaat  

Nergens in de berichtgeving daarover las ik iets over het (vermoedelijk) aantal toeschouwers die de verplaatsing naar die optredens met de wagen hebben gemaakt en hoeveel ton afval, bestemd voor de verbrandingsovens, er 'the day after' is opgeruimd. Kwestie om een afweging te kunnen maken over de toegevoegde waarde.

Enige decennia geleden deed Bod Geldof iets dergelijks om ons de schrijnende honger in Biafra onder de neus te duwen.  Dat er nu wereldwijd dagelijks nog 30.000 mensen de hongerdood sterven geeft weinig hoop dat Al Gore's initiatief veel aarde aan de dijk zal brengen. Laten wij dus alvast beginnen om ze te verhogen...de dijken, bedoel ik dan...

08-07-2007 om 11:50 geschreven door Renaat  

In België breekt men zich het hoofd over de vraag welke regeringsvorm de onoverkomelijke communotaire problemen nog onoverkomelijker kunnen maken. Op de jaarlijkse bijeenkomst van de regeringsleiders van de Europese Unie heeft men een ‘luchtfietserijakkoord’ bereikt over hoe, met eenn allegaartje verschillende landen en dito tegenstrijdige belangen, Europa toch ‘slagvaardiger’ kan worden. De welstellende inwoners van de ‘rijke’ landen op deze wereld maken zich op om in de vakantiecentra van de ‘arme’ landen, met hun door ‘hard werken’ verdiende euro’s, grote sier te gaan maken.

In Israël, de Gaza-strook en de Westelijke Jordaanoever heeft men de voorbije vijftig jaren ietwat andere zorgen. De islamitische terreurbeweging, Hamas, heeft met een blitzkrieg de Gaza-strook ingenomen. De Gaza-strook, een gebied westelijk door de zee, zuidelijk door Israel en oostelijk door Egypte begrensd is volledig afgesloten. In feiten heeft Hamas, een staatsgreep gepleegd tegen de president van de Palestijnse gebieden gepleegd. De fundamentalistische organisatie Hamas was al enorm machtig en probeert nu kennelijk haar ene grote concurrent uit te schakelen. Dan staat haar niets in de weg om heel Palestina te regeren. En dat zal ze doen met een harde fundamentalistische vuist.

Ondertussen staat Israël met gekruiste armen en opgetrokken wenkbrauwen naar Europa en Amerika te kijken, als het ware zeggende: “kijk, dit is wat er gebeurt als Israël niet tussenkomt, dit is wat er gebeurt als je een terroristische organisatie zijn gang laat gaan.”

Voor Israël, West-Europa en Amerika en de UNO zijn er nu twee keuzes. De eerste keuze is, wat Europa’s en UNO’s specialiteit is: niets doen. Dan wordt Gaza een strengislamitische enclave waar geen informatie binnenkomt of buitengaat. Een dictatuur gebaseerd op terreur waar vrouwen die buitenshuis komen worden verkracht en vermoord, waar iedereen die niet akkoord is met de harde lijn een kogel in de kop krijgt, en waar de middeleeuwse versie van de Sharia geldt. En Hamas bestaat natuurlijk ook in de andere Palestijnse gebieden, de Westoever. Daar zullen de gevechten iets langer duren, maar Hamas zal triomferen. Als noch Israël, noch Amerika, noch Europa Hamas iets in de weg leggen, dan kan Fatah dat ook niet, simpelweg omdat zij daar de middelen niet toe hebben.

In de voorbije decennia is bewezen dat in dit gebied onderhandelingen en praten niets opleveren, zolang fundamentalistische groepen de macht ondermijnen of ze zelfs nog maar gedeeltelijk bezitten.

Het alternatief is dus een militair ingrijpen. VN-blauwhelmen met een stevig mandaat, steun van de V.S. én van Israël. Hamas moet ontwapend worden en er moet eindelijk eens aan statenbuilding worden gedaan. Infrastructuur, onafhankelijke politie en justitie, in plaats van de willekeur die er ook onder Fatah heerste. In dat geval zien doemdenkers echter een herhaling van wat op dit ogenblik in Irak (en stilaan ook in Afghanistan aan het gebeuren is: een guerrillaoorlog. De militante groeperingen moeten dan worden opgespoord en ontmanteld, bij voorkeur samen met Israëlische troepen die daarin de beste ter wereld zijn. Dan kan tijdens de bezetting de orde worden hersteld, een regering worden verkozen, en kan dat bezet gebied langzaam aan worden losgekoppeld van Israël.

Maar traditiegetrouw, als het om ‘hete hangijzers’ gaat, doet de VN waarschijnlijk helemaal niets. Dan gaat Israël waarschijnlijk de kastanjes uit het vuur halen om te zorgen dat Hamas niet oppermachtig wordt.

En dan gaan wij, traditiegetrouw, waarschijnlijk weer kritiek uiten als Israël weer de zware middelen inzet…

02-07-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Men zou kunnen denken dat na twintig jaar mee aan het bewind te zijn geweest, de socialisten, of beter gezegd, de partij die zegt socialistisch te zijn, er voor gezorgd heeft dat één van hun voornaamste doelstellingen is bereikt, namelijk de minder fortuinlijken in onze maatschappij een degelijke betaalbare huurwoning verschaffen. Niets is echter minder waar, want van de zowat 317.500 gezinnen die recht hebben op een sociale woning zijn er 180.500 die het vooralsnog moeten doen met een dure privé-huurwoning.
De Vlaamse sociale huisvestingsmaatschappijen hebben samen 137.000 woningen die ze tegen een lagere prijs dan de marktprijs verhuren aan gezinnen met een laag inkomen die geen huis bezitten. Tot nu toe stond vast dat er 58.000 gezinnen op de wachtlijsten staan, maar het Steunpunt Ruimte en Wonen berekende dat dat minder dan een derde is van wie er recht op heeft. Dat komt gedeeltelijk uit onwetendheid, maar is ook deels te wijten aan de lange wachttijden (3 jaar), een wachttijd welke , indien alle rechthebbenden zich zouden aanmelden, zou oplopen tot 9 jaar... De 180.500 gezinnen die niet krijgen waar ze recht op hebben, betalen gemiddeld 431 euro per maand voor een woning op de particuliere markt. In een sociale woning bedraagt de gemiddelde huurprijs 258 euro per maand, voor een woning die doorgaans beter is.
De huisvestingsmaatschappijen bouwen 2.000 tot 3.000 sociale woningen bij per jaar. Aan dat tempo zal nog een 60-tal jaren zal duren vooraleer het socialistische streefdoel zal bereikt zijn.

Met een centrumrechtse rooms-blauwe regering in het verschiet, ziet dat er niet erg hoopgevend uit...

25-06-2007 om 17:25 geschreven door Renaat  

Sinds zondag 10 juni 2007 sloven allerlei politieke analisten, van professoren via mediacommentatoren tot partijstudiebureaus, zich uit om de oorzaak uit te leggen waarom Paars, en vooral de Sp.a, zo’n klappen heeft gekregen. Waarom extreem rechts over haar hoogtepunt heen is, en centrumrechts in Vlaanderen de lakens uitdeelt. De liberalen zouden hun belastingsvermindering niet goed hebben gecommuniceerd en de socialisten zich te veel op het milieu hebben gefocust. Uiterst rechts heeft haar klassieke migranten- en veiligheidsthema niet op de verkiezingsagenda kunnen plaatsen, en de Christen Democraten zijn er in geslaagd om het positieve ‘goed bestuur’ van Vlaamse regering, waar zij de leiding heef, als voorbeeld te stellen voor een toekomstig nieuw federaal bestuur. Zoals Vlaanderen in 1999 de CVP - dominantie beu was, zou ook Wallonië nu genoeg hebben van de PS-staat en in een verrechtsing de enige mogelijkheid zien om uit het economische dal te klauteren.

Tot daar de samenvatting der analyses van diegenen die geacht worden het te weten.

Ondanks de peilingen de trend al hadden aangegeven, bleven tot en met de verkiezingsdag zelf, de liberalen er steevast op hameren dat “elke burger” dit jaar duizend tot drieduizend euro minder belasting betalen en zij daarvoor beloond zouden worden, terwijl ook de socialisten meenden recht te hebben om de vruchten te plukken van het feit dat zij de pensioenen en uitkeringen zogenaamd “welvaartsvast” hadden gemaakt.

Het heet dat tijdens een verkiezingscampagne de politici bij- en onder de mensen gaan. Voor zover men dan luistert naar wat ‘de mensen’ te zeggen hebben, en die werkelijk zeggen wat ze denken, blijkt de luisterbereidheid niet van die aard dat men daar de passende besluiten uit trekt. Het idee op zich dat men na acht jaar regeren de burger nog moet overtuigen van het ‘goede’ dat men heeft gedaan en nog van plan is te doen, is eigenlijk op zich al absurd te noemen.

Het lukt de politici niet om de befaamde 'communicatiekloof' met de burgerte dichten. Zo maakten de socialistische kopstukken zich sterk dat zij de arbeiders aan de fabriekspoorten zelf zouden gaan overtuigen van de noodzaak en de positieve kanten van het communicatiepact. De arbeiders staan nog steeds te wachten...

Alle spindokters en studiebureaus ten spijt, blijkt dat de burger enkel te door daden te overtuigen is. Daden, hetzij positief, hetzij negatief, waar hij wel degelijk iets van ziet of voelt. En aan positief voelbare daden heeft het vooral tweede paarse regering aan ontbroken.

De inkomstbelastingen zijn inderdaad enigszins gedaald, maar door de vermeerdering van allerlei andere taksen, heffingen en lineaire belastingen, hebben vooral de lagere inkomens daar weinig of niets van ondervonden. Er is zelfs een inkomensgroep die daardoor meer belastingen betalen: namelijk alleenstaanden met gezinslast en de gezinshoofden met vervangingsinkomens, zoals lage pensioenen en werkloosheidsuitkeringen. Die betalen namelijk geen inkomstenbelasting waardoor zij als gevolg van de verschuiving naar taksen en lineaire belastingen dus méér belasting dan voorheen betalen.

De laagste pensioenen, en de leeflonen zijn weliswaar licht verhoogd, maar veel meer dan een achterhaalde lichte inhaaloperatie is dat niet. Wie het moet doen met een minimumpensioen of leefloon moet het geluk hebben om een eigen huis of sociale huurwoning te hebben, zoniet is wat er na betaling van de woonlasten overblijft, gewoonweg trieste armoede, een leven in één van de rijkste regio’s ter wereld onwaardig.

Voor dergelijke mensen zijn staatshervormingen, sluiting van kerncentrales, en activering van ‘onwillige’ of ‘marktonvriendelijke werklozen, niet bepaald een reden tot juichen, laat staan dat ze een wervend effect zouden hebben. Die zijn, zoals zovele andere lotgenoten hen hebben voorgedaan, tegen beter weten in, ofwel bij het Vlaams Belang ofwel bij populisten als een De Decker hun geluk gaan beproeven.

Doordat de Sp.a het voorbije decennium ijverig de vijver van de middeninkomens is gaan bevissen, heeft zij nogal wat welstellende tweeverdieners onder haar kiezerspubliek. Maar sinds de CD&V in de Vlaamse Regering heeft bewezen terug een aanvaardbaar alternatief aan de ‘middeninkomens’ te kunnen bieden, zijn er heel wat ‘schijnroden’ terug naar hun natuurlijke habitat getrokken.

Voor vrijwel alle categorieën van sp.a-kiezers was het goedkeuren door hun ministers van de fiscale amnestie een harde noot om kraken. Deze in feiten vrijwel kostenloze gratieverlening aan al wie de voorbije decennia geweigerd had om zijn deel van de maatschappelijke lasten te dragen en bovendien het aan de maatschappij ontstolen bedrag, op een te verwaarlozen taksering na, mocht behouden, stond lijnrecht tegenover alles wat de socialistische principes inhouden. Realistisch bekeken mag de fiscale amnestie dan een verantwoorde ‘slipper’ zijn, deontologisch was het een onaanvaardbare blunder waardoor heel wat van de inhoud van de vernieuwde principeverklaring van de Sp.a voor elke rechtgeaard sociaalvoelende mens volstrekt ongeloofwaardig is geworden.

Er zijn heel wat rechtgeaard sociaalvoelende mensen die zichzelf geen socialist noemen, zoals er heel wat, zich socialist noemende mensen zijn die in wezen helemaal niet rechtgeaard sociaalvoelend zijn.

Op 10 juni jl zijn dan ook een pak Sp.a-stemmen vanuit beide groepen naar andere, eveneens min of meer ‘sociale’ partijen gegaan. Waarschijnlijk omdat die minder hypocriet en dus geloofwaardiger voorkomen.

Analyses zijn wat ze zijn. Maar toch is er één analyse waar men belang moet aan schenken: deze die de kiezer heeft gemaakt...

Renaat van Poelvoorde

16-06-2007 om 12:47 geschreven door Renaat  

Volgens het Vlaams Economisch Verbond, in feite de Vlaamse dochterorganisatie van het VBO, is “de VDAB een goed werkende instelling die met slechte grondstoffen moet werken”. Met die ‘grondstoffen’ bedoeld zij dan de werkzoekenden die ingeschreven zijn bij de Vlaamse Dienst Voor Arbeidsbemiddeling. Dus voor de VDAB is deze uitspraak, van Philippe Muyters, gedelegeerd bestuurder van VOKA. niet bepaald vleiend.

Uit de enquête van zijn organisatie blijkt dat de bedrijven zich liever tot uitzendkantoren richten om hun vacatures in te vullen, ook al staan de overgrote meerderheid van de daar aangemelde kandidaten eveneens bij de VDAB ingeschreven als werkzoekende. Eén derde van de bedrijven vindt het zelfs niet eens nodig om hun vacatures te melden bij de VDAB, en dat stelt de klaagzang van de bedrijfswereld over de zogenaamde krapte op de arbeidsmarkt toch enigszins in vraag.

Hoe dan ook, er is wel degelijk een verschil tussen de uitzendkantoren en de VDAB: het verschil ligt hem niet zozeer in de kwaliteit van de zich aanbiedende kandidaten, maar eerder aan het feit dat private kantoren het zich kunnen veroorloven om moeilijker plaatsbare werkzoekenden links te laten liggen en enkel het zogenaamde “kruim” van de arbeidsmarkt af te romen. Uitzendkantoren zijn privéondernemingen waar de de doelstelling winst te maken is, en die winst maken zij met werkloosheid. Daarentegen is de doelstelling van de VDAB, niet om winst te maken aan het plaatsen van kandidaten,  maar om alle werkzoekenden aan een job helpen.

De reden van de lage kwaliteit van de werkzoekenden ligt volgens de werkgevers bij het té kleine verschil tussen de werkloosheidsuitkeringen en de laagste lonen.  Vraag is of voor de werkgevers de oplossing ligt in de verlaging van de werkloosheidsuitkering, dan wel de verhoging van de minimumlonen.  Misschien kan men  het alles overheersende dogma van de vrije markt, waar de prijzen stijgen bij een krap aanbod en een grote vraag, ook op de arbeidsmarkt laten gelden, maar begrijpelijkerwijs hoeft men van  werkgeverszijde die ideologische consequentie niet te verwachten.

De resultaten van deze enquête die het VEV heeft uitgevoerd, en waaruit zij de hierboven aangehaalde besluiten destilleren, zouden best ook eens de  SP.a, en vooral dan de voorzitter van deze partij, aan het denken mogen zetten over de opportuniteit van het regionaliseren van de Belgische arbeidsmarkt. Aangezien de VDAB een Vlaamse dienst is, mag  meteen duidelijk zijn dat de voornaamste oorzaak van een niet soepel werkende arbeidsmarkt niet ligt aan het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië, maar eerder aan het gebrek aan soepelheid en creativiteit van de werkgevers.  

Hoe is het mogelijk dat in een land dat over uitmuntend onderwijs beschikt,  een uitstekend presterende arbeidsbemiddelingdienst heeft  met een uitmuntende beroepsopleiding, waar mensen van heinde en verre komen om er werk te zoeken en een bestaan op te bouwen, de werkgevers steen en been klagen over het gebrek aan geschikte arbeidskrachten.

Het komt mij onbegrijpelijk voor dat de linkervleugel van het CD&V en vooral de Sp.a in haar geheel, niet inzien dat bij een verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, niet echt het verschil kan maken, maar hoofdzakelijk als gevolg zal hebben dat de Vlaamse werkgevers hun overwicht in de Vlaamse politieke vertegenwoordiging (via VLD, CD&V en last but not least Vlaams Belang) zullen misbruiken om via de regionalisering de arbeidsbemiddeling verder te privatiseren.

Op de volgende bladzijden van hun verborgen agenda komen dan de ziekteverzekering, de pensioenen, en waarom niet?…, de scholen aan de beurt. Want dat is wat ‘da joenk’ in feiten bedoeld met een ‘open’, Vrije Liberale Democratische samenleving. Het ontbrak Jef Houthuys indertijd blijkbaar niet aan mensenkennis…

09-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Uit een studie van de Leuvense professor Paul De Grauwe, blijkt dat, in tegenstelling tot wat Open VLD en MR beweren, zij er niet in geslaagd zijn hun belastingbeloften waar te maken. Daarentegen zouden de socialisten wél min of meer efficiënt geweest zijn in het uitvoeren van hun beloofde strijd om het behoud en verbetering van de sociale zekerheid.

De bewering dat 'Het paars van de regeringen-Verhofstadt eerder rood kleurt' komt van een, ex-VLD-senator en voormalig economische inspiratoren van Guy Verhofstadt, en dat maakt ze wel heel geloofwaardig.

Het besluit van zijn onderzoek is ontstellend voor de partij van de huidige eerste minister: in 2006 lag de globale belastingdruk zowat op hetzelfde peil als in 1999, het aanvangsjaar van paars, 44,3 procent van het bruto binnenlands product (bbp) in 2006 tegenover 44,7 procent in 1999. De lichte daling is zo klein dat ze binnen de foutenmarge ligt, aldus de professor. De meest in het oog springende belofte waarmee de blauwe partijen tot tweemaal toe naar de kiezers trokken hebben zij dus van geen kanten kunnen waarmaken.

De directe belastingen zijn erg stabiel gebleven; de indirecte belastingen zijn na een daling in 1999-2001 aan een remonte begonnen. De socialezekerheidsbijdragen stijgen eerst, maar dalen vanaf 2003. Maar zowel de indirecte belastingen als de SZ-bijdragen verschillen in 2006 nauwelijks van hun niveau van 1999. De pogingen tot de zogenaamde alternatieve financiering (niet via belastingen op arbeid) van onze Sociale Zekerheid - een stokpaardje van Verhofstadt - zijn volgens De Grauwe 'al bij al bescheiden gebleven'.

Open VLD benadrukt in elk verkiezingsdebat dat het de personenbelasting verlaagd heeft. Dat kan dan in min of meerdere mate wel het geval zijn, maar de universitaire studie wijst uit dat als men de belastingdruk uitgedrukt in procent van het bbp (wat wij met zijn allen samen verdienen) bekijkt, daar niets van terug te vinden is. Dat komt omdat, hoewel de personenbelasting (belasting op het inkomen) enigszins gedaald is, de andere belastingen, zolas lineaire belastingen, taksen accijnzen en heffingen gestegen zijn. De optelsom van dat alles geeft aan dat wij in 2006 de gemiddelde Belg ongeveer hetzelfde percentage van ons inkomen afdragen aan de gemeenschap als dat in 1999 het geval was. Gezien het verminderen van het herverdelend effect betalen de laagste inkomens een hoger percentage, en de hoogste inkomens een lager percentage van hun inkomen aan belastingen.

De socialisten realiseerden wel hun belofte om de financiële afbraak van de sociale zekerheid te stoppen. Voor die neergang waren zij trouwens mede verantwoordelijk geweest tijdens de periode 1993-1999 waarin zij de macht met de voormalige CVP deelden. Van 1993 tot 1999, onder een rooms-rode coalitie, daalden de globale uitgaven namelijk van 56 tot 50 procent van het bbp. Die sterke daling werd stopgezet met de komst van paars.

Onder impuls van de socialisten, en eerlijkheidshalve dient gezegd dat de aantrekkende economie en dalende rentelasten daar aardig bij hebben geholpen, slaagde de paarse regering er in de daling van de primaire overheidsuitgaven om te buigen in een forse stijging (van 42 naar 46 % van het bbp). Die uitgaven geven weer hoeveel de overheid uitgeeft voor collectieve voorzieningen en de sociale zekerheid. De socialisten hebben de spectaculaire daling van de rentelasten weten te gebruiken voor het opdrijven van de collectieve voorzieningen.

De Open VLD zal op 10 juni de rekening gepresenteerd krijgen voor het feit dat de afstand tussen de pre-electorale beloften en de bereikte resultaten te groot is geweest. Met andere woorden: voor het feit dat zij hun belofte niet is nagekomen, dat ondanks dit toch blijft ontkennen, en daarenboven 'nog meer' ‘belastingsverminderingen’ belooft! Misschien kan na zoveel hoogmoed en volksverlakkerij, in navolging van de voormalige CVP, een oppositiekuur louterend werken.

Ondanks hun positief aandeel in de vrijwaring van de welvaartstaat zullen de socialisten eveneens, zij het dan heel wat lichtere terechtwijzing krijgen van hun kiezers. Het feit dat zij toegestaan hebben dat het aandeel van de ‘herverdelende’ inkomstbelastingen verminderde, en verschoof naar een verhoging van de lineaire lasten die voor ieder, onafhankelijk hun draagkracht, gelijk zijn, zal hen door heel wat principiële socialisten terecht kwalijk worden genomen.

01-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Als men spreekt over welvaart, levenskwaliteit, maatschappij en de mensheid, komt men steevast het begrip ‘basisbehoeften’ tegen. Blijkt echter dat, als men het heeft over de basisbehoeften van de individuele mens, de omschrijving van dat begrip nogal verschilt al naargelang vanuit welke ingesteldheid met vertrekt.

Ook de begrippen overleven, leven en gelukkig leven, zijn plaats- , omstandigheids- en maatschappelijk gebonden, zoals dat trouwens ook geldt voor de begrippen armoede en rijkdom. Bovendien zijn er onderscheidenlijk materiële, sociale, en ook nog gevoelsmatige basisbehoeften.

Blijft de vraag wat in onze rijke welvarende consumptiemaatschappij als ‘basisbehoeften’ beschouwd worden en welke er voor een 'doorsnee' mens noodzakelijk zijn. Darvoor is het belangrijk te weten wat wij bedoelen met ‘nodig hebben’: nodig om in leven te blijven? Nodig om geen honger, koude en ziekte te lijden? Of nodig om normaal deel te kunnen nemen aan het economische en maatschappelijk leven volgens de gangbare levensstandaard, of gewoonweg de minimumbehoeften om gelukkig te (kunnen) zijn.

Ook de vraag of het bekomen van de basisbehoeften (die de maatschappij aan het individu kan verlenen) een recht op zich is , of dat dit recht afhankelijk dient gemaakt te worden van bepaalde voorwaarden of te leveren prestaties, wordt anders beantwoordt naargelang ze in linkse of rechtse regionen is gesteld.

Een sociaal ingesteld persoon ziet het individu in dienst van de maatschappij, opdat de samenleving er zorg voor zou dragen dat eenieder, onafgezien zijn afkomst, vermogens of bezit, de mogelijkheid wordt geboden om deel te hebben aan de maatschappelijke welvaart.
Het spreekt voor zich dat als de maatschappij de nodige instrumenten aanreikt opdat hij voor zijn (basis) behoeften zou kunnen zorgen, en hij daarvoor over de nodige kennis en vaardigheid beschikt, het individu zijn eigen verantwoordelijkheid dient te nemen. Anderzijds dient de samenleving de nodige voorzieningen te treffen om het individu te ondersteunen indien de maatschappij door onvoldoende werkgelegenheid of door uitsluiting in gebreke blijft, of het individu hetzij fysisch hetzij psychisch niet bij machte blijkt om zichzelf te bedruipen.

Die ‘ondersteuning ‘ moet in voldoende mate gebeuren zodat het individu op zijn minst aan de basisbehoeften van onze welvaartsmaatschappij kan voldoen. In 2007, in één van de rijkste regio’s in de wereld, dienen dergelijke basisbehoeften niet alleen, voedsel, onderdak, verwarming , kleding, gezondheidszorg en onderwijs te omvatten, maar ook deelname aan de hedendaagse informatie en communicatiemiddelen, vervoer en sociale activiteiten.

Concreet betekent dit dat in een landsdeel waar op maandbasis het gemiddeld besteedbaar inkomen € 2.750,- en het gemiddeld uitgavepatroon van€ 2.383,- bedraagt, men nog een heel lange weg heeft te gaan. Ondanks ons in het buitenland als voorbeeldig bekend staande sociale zekerheidstelsel is het het asociaal, onverantwoord, beschamend, ja zelfs belachelijk is om 10% van de bevolking met een aalmoes van € 670,- (bestaansminimum voor alleenstaanden) op te zadelen.

Niet dat werkenden aan een minimumloon van netto € 1.031,- (alleenstaanden) of € 1.137,- (alleenstaande moeder of vader met twee kinderen) er beter van af komen. Politiekers en partijvoorzitters met allerhande bestuursmandaten mogen zich best eens afvragen hoe al die mensen het rooien met een huurprijs van 300-400 euro en een maandelijkse energiekost van minstens 130,- euro.

Dat socialisten nog maar durven denken dat zij het in de voorbije regeringen waar zij deel van uitmaakten, goed hebben gedaan is erg… dat zij dat ook nog luidop durven zeggen is ronduit schandalig!                                 

Renaat Van Poelvoorde

22-05-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De voorbije weken slaan de regeringspartijen, de ‘open’-VLD voorop, ons om de oren met persconferenties, verklaringen, en publicaties waarin zij zichzelf de hemel in prijzen met de weldaden welke zij de afgelopen jaren over ons hebben gestrooid. Tot vervelens toe worden wij op het hart gedrukt hoe gelukkig wij ons wel mogen prijzen met de zoveelste begroting zonder een tekort en met de aanhoudende stroom belastingsverlagingen en belastingsaftrekken die ons netto-inkomen verhogen. Fier tonen zij elke maand de dalende werkloosheidscijfers die het gevolg zouden zijn van economische groei en de door hen genomen maatregelen die kansarmen en langdurig werklozen aan een ‘job’ helpen. Ook het privatiseren of liberaliseren van overheidsbedrijven worden ons als een zegen voor de consument voorgesteld, want dank zij de concurrentie zouden wij nu heel wat minder betalen voor energie en communicatie, en zou post en drinkwaterbedeling nu heel wat efficiënter verlopen.

 En voor wie, in overweging nemende dat het binnen  goed twee maanden verkiezingen zijn, enige twijfel over het de bekwaamheids- en waarheidsgehalte van deze regering en hun boodschappen zou hebben, zijn er nog altijd de rapporten van internationaal gerenommeerde instellingen zoals de Wereldbank en de OESO die vol lof zijn over de  resultaten die deze coalitie van liberale blauwen en links-liberale  roden kunnen voorleggen.

Een chronisch kritische geest zoals ik weet ook wel dat het ondoenlijk is om voor iedereen goed te doen.  Maar tussen de watervallen van hemels manna die wij volgens de Somersen en Vande Lanottes over ons heen krijgen en de logische aanvallen van de terug uit hun as herrezen neo-tjeven, kan een simpele analyse van iemand die als gewone man in de straat toch een ervaringsdeskundige mag genoemd worden, één en ander nuanceren.

Begrotingen zijn in regel vergelijkkaar met een  huishoudingbudget. Men heeft inkomsten en uitgaven. Een goede ‘huisvader’ probeert meer inkomsten dan uitgaven te hebben of visa versa. In slechte tijden, of bij belangrijke overwogen investeringen, moet men zijn eventuele reserves aanspreken, dan wel geld lenen om het totaal van zijn facturen te kunnen betalen. Dat regeringen zorgen dat men niet meer uitgeeft dan men inkomsten geeft is niet meer dan normaal en bijgevolg geen bijzondere prestatie op zich. Zeker niet in tijden met een redelijk grote economische groei en steeds stijgende inkomsten. Daarentegen zijn begrotingen ‘in evenwicht’ maar bedenkelijk indien men die bekomt mede door verkoop van eigendommen en uitstel van betalingen. Je zou zowat hetzelfde doen als deze regering indien je bvb je auto zou verkopen om hem dan van de nieuwe eigenaar te huren om er verder mee te kunnen rijden: Op korte termijn levert je dat een aardig bedrag op, maar op langere termijn kost je dat heel wat meer dan je aan de verkoop hebt verdiend.

Dat procentuele belastingsverlagingen op arbeid (op inkomen) in waarde meer opleveren al naargelang het inkomen groter is, mag gezien dat met belastingsstijging ook zo is, als normaal worden aanvaard, ook al bevoordeeld men daardoor de sterkere tegenover de zwakkere. Anders is het gesteld als men die inkomensafhankelijke belastingsverlaging gaat compenseren met lineaire belastingsverhogingen zoals taksen op verbruiksgoederen en diensten, waardoor men de last omgekeerd-evenredig met het inkomen gaat leggen. Met andere woorden: de zwakkere wordt zwaarder getroffen dan de sterkere. Bovendien is er een niet onbelangrijk deel van de bevolking die wegens een te laag inkomen geen inkomensbelasting betalen. Belastingsverminderingen op het inkomen betekenen voor hen geen netto-inkomenverhoging, terwijl zij juist het zwaarst worden getroffen door de ter compensatie verhoogde lineaire  taksen en heffingen.

Het is te hopen voor zowel de ‘sociaal’-liberalen, zoals de Open-VLD zich tegenwoordig graag noemt, als voor de ‘herbronde’ socialisten waarvoor naar eigen zeggen ‘principes vooropstaan’, dat het deel van hun achterban dat financieel  minderbedeeld is, zich daar niet bewust van wordt.

Dat de impact van de regeringsmaatregelen op de economische groei en de daaraan gekoppelde werkgelegenheid noemenswaardig zou zijn, valt te betwijfelen. Het feit dat deze groei zich in alle geïndustrialiseerde landen manifesteert bevestigt de gangbare mening dat door de globalisering, nationale regeringen een te verwaarlozen invloed op de marktwerking hebben. Bovendien bestaat een aanzienlijk  deel van de nieuwe ‘jobs’ uit door de staat (gemeenschap) gesubsidieerde tewerkstelling en is dus niet meer of minder dan een ‘tewerkstellingsvergoeding’ aan privémaatschappijen.

De machtsgreep van het kapitalisme, gesteund door de wereldwijde globalisering en de daaruit voortvloeiende neiging om zich te verenigen (zie de EU), zorgt op zichzelf al voor het verminderen van het regelerend vermogen van de nationale regeringen. De uitverkoop van mijn en uw gemeenschappelijke bezittingen door pseudovisionaire politici zoals Verhofstadt en zijn mandarijnen zorgen niet enkel voor een bestendiging maar tevens voor een verdere ‘verdorpsing’ van de nationale politieke invloed en macht.

Dat de OESO en Wereldbank het aflopende paarse beleid in de bloemetjes zet is, gezien het karakter, de ideeën, werking en doelstellingen van deze organisaties, op zichzelf al reden genoeg voor een sociaal voelend mens, principiële socialist en anti-individualist,  het globale eindresultaat van deze paarse coalitie als uitgesproken onvoldoende te beoordelen.

Ik hoop dan ook dat in de komende junimaand de deur voor de ‘open’-VLD dicht slaat, de zich aan de rechtscentrum-linkse bronnen lavende socialisten op retraite gestuurd worden en de linkse krachten binnen de Christen democraten hun rechtse partijgenoten op de bank zetten.

Zo te zien ziet het er dus voor niemand hoopvol uit…

Renaat Van Poelvoorde

01-04-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

01-03-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De automatische aanpassing van lonen, wedden en uitkeringen aan de stijging van de levensduurte is in dit land één van de voornaamste verworvenheden van de socialistische arbeidersstrijd. Maar is de wijze waarop deze wordt uitgevoerd wel zo sociaal en rechtvaardig?  Het feit dat de loonaanpassingen in procenten in plaats van centen gebeurt, doet mij meer dan maar enkel daaraan  twijfelen.

Men kan er over redetwisten of de globale uitgavenpatronen van gezinnen conform de indexkorf (gezondheidsindex) zijn en zij zij het procentueel of bedragmatig  evenredig met de prijzen stijgen. Men kan echter niet ontkennen dat  de prijsstijgingen der producten, bedragmatig  voor iedereen  van dezelfde hoogte zijn, onafgezien welk inkomen men heeft.  Aan de andere kant  is het aandeel  dat die prijsstijgingen betekenen i.v.m. het inkomen,  in %,groter naargelang het inkomen kleiner is.

Met het huidige systeem worden de prijsstijgingen der consumptieprijzen procentueel volgens het inkomen gecompenseerd, en dus niet, zoals eigenlijk de bedoeling is, volgens de stijging van de prijzen zelf. Het gevolg is dat Iemand met een hoger inkomen ook een hogere compensatie krijgt dan diegene met een lager inkomen moet doen. De stelling dat, hoe hoger het inkomen, hoe hoger het uitgavenpatroon is,  tracht dit ten onrechte te rechtvaardigen. Dat kan sommige gevallen tot op zekere hoogte opgaan, maar doet toch niets af aan het feit dat zowel een fabrieksdirecteur als zijn poetsvrouw  het zelfde bedrag betalen voor een brood, liter melk of kilogram aardappelen.

In tegenstelling met wat men gemakshalve dus beweert,   worden lonen en uitkeringen dus gelijkmatig niet aangepast aan de stijging van de levensduurte. De hogere lonen worden steeds méér  opgetrokken dan de procentuele stijging van de producten uit de indexkorf, terwijl de laagste lonen steevast een lagere bedragmatige stijging kennen dan dat het totaalbedrag van de indexkorf is gestegen.
Gesteld dat een totaalprijs van de indexkorf  bvb €1.000,- zou bedragen, en door de combinatie van prijsstijging en -daling van verschillende producten een jaar later dit bedrag tot € 1.020,- zou gestegen zijn, dan worden de lonen met 2% aangepast.  Een leefloner  krijgt dan maandelijks een bedrag van € 12,8 bij, terwijl de  bedrijfsleider van Belgacom  door de indexaanpassing zijn maandloon met  € 4.166,-  ziet stijgen.  Bij de leefloner wordt de zogenaamde stijging van de levensduurte maar voor 64% gecompenseerd, met als gevolg dat zijn  levensstandaard er met 1.1% op achteruitgaat. Anderzijds krijgt onze Belgacom topman niet minder dan 208 maal de werkelijke stijging van de levensduurte. Een schrijnend voorbeeld van  hoe één van de belangrijkste onderdelen van onze sociale zekerheid er toe bijdraagt dat de armen steeds armer en de rijken steeds rijker worden.

Reeds velen hebben het mij voorgezegd: Het zou nochtans eenvoudig en heel rechtvaardig kunnen:  laat de stijging van de levensduurte in centen, in plaats van procenten berekenen en de lonen en uitkeringen aanpassen met hetzelfde bedrag waarmee de indexkorf is gestegen.  Als de indexkorf een representatieve weergave is van het gemiddeld maandelijks uitgavenpatroon van een gemiddeld Belgisch gezin (ook al zijn daar bepaalde ‘ongezonde’ producten uit geweerd)  is het toch niet meer dan billijk dat als de indexkorf met  bvb € 54,- euro is gestegen dat alle lonen en uitkeringen met niet meer of minder dan dat bedrag verhoogd worden?  Over verschillen in periodiciteit kan om praktische reden gesproken worden, maar om welke (sociale?) reden moet de prijsevolutie voor de ene groep verarming en de anderen verrijking betekenen?
Socialisten moeten erkennen dat de indexkoppeling weliswaar een goed middel is, maar wegens het procentprincipe op een slechte wijze wordt gebruikt. Daardoor geeft het in veel gevallen, vooral voor de minst fortuinlijken een omgekeerd resultaat. Daarom moeten wij om ideologische, principiële en humane reden  deze sociale miskleun aanpakken en hervormen. Ook al ziet daardoor een aanzienlijk deel van onze aanhang voor hen het oneigenlijk en onbedoeld effect van de huidige regeling verloren gaan.   (wat de reden is waarom tot heden elke aanzet tot een dergelijke hervorming steeds in de kiem werd gesmoord; ook door de vakbonden)

Met lede ogen zie ik, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, de ongeïnteresseerdheid bij de meerderheid van de partijleden, zowel op lager als hoger niveau, als ik het heb over de categorieën der laagste inkomens, die men de laatste jaren steevast over het hoofd heeft gezien bij het nemen van maatregelen voor koopkrachtvrijwaring.  Ik heb het dan over leefloners, chronisch zieken, oudere gezinshoofden- of alleenstaande werklozen,en  mensen met een minimumpensioen. Diegenen  die enerzijds geen deel hebben aan de positieve effecten van belastingsverminderingen, nettoloon verhogingen en allerhande subsidiëringen, maar anderzijds via de stijgende en nieuwe lineaire belastingen en heffingen en taksen, hun zo al niet benijdenswaardig netto besteedbaar  inkomen gestaag zien  verminderen en er steeds een groter percentage van aan de gemeenschap moeten afstaan. Dat de perversheid van de procentuele indexkoppeling  daar nog eens bovenop komt maakt dit alleen maar erger. Zowat lijnrecht het tegenovergestelde van één van de voornaamste credopunten waarop het socialisme is gegrondvest: de herverdeling van het inkomen.

Misschien moeten wij wat minder congresseren, wat minder intenties verklaren, wat minder ‘modern’, vernieuwend en verjongend zijn, en wat meer doèn wat we zeggen te willen doen,  wat meer net wèl haalbare voornemens uitwerken, het goede uit het verleden behouden, in onze eigen kringen de ouderen niet aan kant zetten, of in navolging van andere partijen, gewoon uit de beleidsfuncties weren…misschien moeten wij  wat minder socialist in naam, en het wat meer in daad zijn.

Renaat Van Poelvoorde

01-02-2007 om 00:00 geschreven door Renaat