12/2004

Verzuring

Zowel in het “politiek correcte” wereldje, als in de midden of gematigde linkse milieus, meent men dat het ongenuanceerd aan de kaak stellen van de tekortkomingen bij politiekers en hun beleid, voedsel geeft aan de verzuring bij de bevolking, welke dan weer ten goede komt aan zowel linkse als rechtse, extreme partijen.

Persoonlijk ben ik niet bepaald een aanhanger van het egoïstische rechtse gedachtegoed ,dat zowel op economisch als sociaal vlak de macht uitsluitend wil toebedelen aan de kapitaalkrachtige- en de economische elite. (waar ze zich trouwens al grotendeels bevindt) Opmerkelijk is dat extreem rechtse partijen welke dit gedachtegoed onvoorwaardelijk genegen zijn, er in slagen om hun kiezers grotendeels te rekruteren uit de lagen van de bevolking die door een dergelijk systeem juist worden uitgesloten.

Desondanks menen sommige lezers van mijn standpunten, in bepaalde artikelen een verholen sympathie voor ultra rechtse ideeën te ontwaren. Niets is minder waar. Al ben ik op sociaal - ethisch vlak wel conservatief, sociaal - economisch haal ik mijn mosterd eerder bij Engels en Marx. Ik heb trouwens nooit begrepen waarom men begrippen zoals ‘links’ en ‘rechts’ die hun oorsprong vinden in de negentiende eeuw sociaal-economische strijd, ook aan de morele- ethische- en zedelijke stellingen koppelt.

Door de macro-economisch principes in de partijpolitiek een rol te laten spelen, hebben het Socialisme en liberalisme heden te dagen steeds minder te maken met wat hun grondleggers oorspronkelijk bedoelden. Wat is er trouwens socialistisch aan het tolerant zijn tegenover gebruik van softdrugs, of het gedogen van een multicultuur met radicale voedingsbodem? Wat is er sociaal aan het door de vingers zien van asociaal gedrag van belastingsontduikers en hen amnestie te verlenen in ruil voor een kleine vergoeding? En wat is er liberaal aan de jacht op werkonwillige werklozen terwijl er nog honderdduizenden werkwillige werkzoekenden zijn? Of wat is er humanistisch aan het beperken in tijd van vervangingsinkomens?

Werkt men verzuring in de hand als men stelt dat heel wat politici, ondanks hun steeds weerkerende schuldbelijdenis over de kloof met de burger, telkens opnieuw bewijzen dat ze onwillig of onkundig zijn zich in te leven in de denk- en ervaringswereld van diezelfde burger. Huilt men mee met de wolven in het bos als men aanklaagt dat de man in de straat niet datgene ervaart wat het beleid zegt dat hij ervaart?

Ik zal de laatste zijn om tegen te spreken dat wij verworden zijn tot verwende, ondankbare, in weelde zwemmende, en spijkers op laag water zoekende, vadsigaards. De onvrede waardoor een deel van die ‘vadsigaards’ een uitlaatklep zoeken in radicale organisaties heeft te maken met de kloof die zowel op moreel, ethisch, sociaal als economisch vlak, steeds groter wordt tussen de verschillende groepen van ‘vadsigaards’

Steeds meer mensen worden zich bewust dat men er maar niet in slaagt de echte problemen op te lossen die op termijn verdere groei en ontwikkeling zoniet onmogelijk maken, dan toch enkel voor een klein deel van de mensheid zal voorbehouden zijn. Die wetenschap van onmacht van de ‘groten’ drijft de ‘kleinen’ in de armen diegenen die (weliswaar de verkeerde) radicale oplossingen voordragen.

Renaat van Poelvoorde