Wij leven in een tijd dat vrijwel alles wat, zowel de burger als de politici zeggen en doen, gelinkt kan worden aan racisme, discriminatie, onderdrukking, achterstelling, onrechtvaardigheid, stigmatisering, privilegering, enz. Daardoor blijkt niemand nog in staat om zonder deskundige is het wazige bos nog enige boom te ontwaren.
 Daarom stel ik als mindergeschoolde onverlaat voor dat men, in navolging van de corona- en praktijktesten-expertencomités, ook werk maakt van de oprichting van armoedebestrijding-, arbeidswetgeving-, migratie-, milieu , klimaatverandering-, en racismebestrijding-comités, ten einde zich te laten adviseren over het dienaangaande te voeren beleid.
 
 Uiteraard is er achteraf ook nood aan gelijknamige 'bijzondere'- of parlementaire onderzoekscommissies, die dan evalueren in welke mate de betrokken adviezen door de regering zijn opgevolgd, wat er eventueel is misgelopen, en wie daar verantwoordelijk voor is.
 
 Afgezien daarvan, zou het misschien ook wel raadzaam zijn om een ‘verkiezingsprogramma-experten-comité’ op te richten. Deze kan dan de burger adviseren bij zijn stemkeuze. Na de verkiezingen dient dan ook een gelijkaardige experten-onderzoekscommissie de stembusuitslag te evalueren, en aan te bevelen welke regeringscoalitie en regeerprogramma het beste aan de stembusuitslag tegemoet zou komen.
 
 Bersluit: Met een dergelijk, gezond verstand-vervangende uitbreiding van het steeds meer opgaande ‘experten-advies-beleid, dat de politieke onbekwaamheid aantoont, kan men dan ook best de politiek en de daaraan-verbonden nepdemocratie afschaffen, en zowel het regeren als de wetgeving overlaten aan een 'expertenregering’en dito parlement...
 
 Blijft de vraag over, hoe een dergelijke regering dient aangeduid te worden? Vragen wij advies aan een daarvoor in het leven geroepen ‘experten-experten-commissie? Een kiezen wij deze commissieleden dan op op democratische wijze, via vrije verkiezingen?...
 
 Alhoewel,...wat met de voorwaarden om in aanmerking te komen voor de ‘kandidaat-experten kieslijst’?
 Moeten we daarover niet eerst 'de experten' raadplegen?...Of laten wij een dergelijke beslissing over aan diegenen die het tot hiertoe deden...om het even wie dat is...

25-11-2020 om 00:00 geschreven door Renaat  

De Corona crisis.
 
 Nu het ”tweede golf- hoogtepunt” van deze crisis stilaan achter ons ligt, en de overheid na lang talmen zich noodgedwongen verplicht zag om voor ons allen te bepalen dat ons gezin binnen onze eigen woonst amper nog één persoon mag toelaten, wordt daar, samen met alle andere strenge maatregelen daarbuiten, mee aangetoond dat zowel grondrechten als verdragsrechtelijke vrijheden en verplichtingen verplichtingen, juist wegens de voorwaardelijke, interpreteerbare, en soms tegenstrijdige inhoud ervan, subjectief en veranderlijk door de omstandigheden naar believen, al dan niet tijdelijk, door de beleidvoerders kunnen gewijzigd worden.
 
 Dit is een feitelijke vaststelling, en geen mening. Dit is ook geen kritiek op het coronabeleid, ondanks dat zowel onze eigen bewindvoerders, alsook deze wereldwijd, door menige (achteraf gebleken) fouten en tekortkomingen hebben begaan. Ook heb ik, zoal som het even wie, geen beter, algemeen aanvaardbaar, uitvoerbaar, en werkbaar alternatief om deze crisis te beheersen. De afweging tussen de economische-, sociale-, en gezondheidsbelangen, gezamenlijk gedefinieerd als het ‘algemeen maatschappelijk belang’, wat in feiten eigenlijk inhoud dat iedereen een deel van zijn belang dient in te boeten, is bijzonder moeilijk, gezien de mens van nature uit per definitie zijn eigenbelang steeds vooropstelt. De vraag, hoelang dit virus een groot deel van de wereld in zijn houtgreep kan/zal houden, weet blijkbaar niemand. (behalve diegenen die daar niets hoeven aan bij te dragen)
 
 Sinds de oermens uit zijn grotten is gekomen om samen met andere families in stamverband, en later in groepsverband te gaan leven, toont de geschiedenis tot op de dag van vandaag aan dat begrippen zoals, rechtvaardigheid, rechtszekerheid, eerlijkheid, menswaardigheid, samenhorigheid, verbondenheid, enz, wegens hun subjectiviteit, interpreteerbaarheid, en onduidelijke en/of verwarrende definiëring, door zowel individuen, groepen, als door overheden, gebruikt én misbruikt worden om hun daden, en beslissingen te verantwoorden, ook als leiden die tot al, dan niet gewelddadige, conflicten.
 
 De vluchtelingen- en migratiecrisis
 
 Mijn mening over de, naar alle waarschijnlijkheid nooit meer aflatende vluchtelingenstroom, waaronder, behalve de echt noodlijdende mensen die oorlog en culturele of religieuze vervolging ontvluchten, er ook heel wat economische, en gewone migranten op zoek zijn naar een ‘beter’ leven, is gegroeid uit de vaststelling dat, een veelheid aan ver van elkaar uiteenlopende culturen, die elk zo veel mogelijk hun eigen etniciteit willen bewaren, de ‘integratie’ zo niet onmogelijk, dan toch sterk bemoeilijkt. Samenlevingsconflicten zijn dan ook nooit veraf.
 
 Bij die vluchtelingen, en al dan niet legale migranten, bestaat een meerderheid ervan uit aanhangers van de islam, een als religie vermomde ideologie, die per definitie elke vorm van integratie in- of met culturen van andere religies of levensbeschouwingen per definitie afwijst. In tegenstelling tot in de VS, waar de tegenstellingen zich in hoofdzaak tussen de blanke en Afro-Amerikanen voordoen, verdringt in West-Europa de groeiende invloed van de islamieten, welke met actieve en passieve medewerking van linkse islamtolererende autochtone groepen, stapvoets bepaalde westerse cultuuruitingen en -gedragingen. Een groeiend deel van de westerse autochtone bevolking krijgt steeds meer de indruk dat het hier om een ‘omgekeerde integratie’ gaat’ welke omwille van de demografische ontwikkeling in steeds grotere mate tot een geleidelijke islamisering zal leiden.
 
 Ook al heb ik heel wat vragen en bedenkingen bij bepaalde delen van het gedachtegoed van een politieke partijen zoals het Vlaams Belang, toch begrijpt ik niet dat zovelen niet inzien dat vrijwel iedereen (onbewust?) de door het VB veel gebruikte slagzin "Eigen volk eerst" zich eigen maakt. Het is trouwen een principe dat sinds mensenheugenis wereldwijd bij alle volkeren wordt toegepast.
 
 Dat ‘eigen volk’ begin bij het gezin, waar de verzuchtingen en noden ervan voorop worden gesteld, en waar eventuele solidariteit met anderen buiten het gezin enkel kan indien het de belangen van de gezinsleden zelf niet schaadt. Die solidariteit met anderen, buiten het gezin, gaat in aflopende volgorde verder over, ouders, grootouders, broers en zusters, Ooms, Tantes Neven en nichten, enz... Goede vrienden, naaste buren, en kennissen, kunnen eveneens op meer aandacht rekenen dan onbekende wijk- en stadsgenoten, al gaan die meestal voor op andere volks- en/of landgenoten. Die dier opgesomde volgorde kan uiteraard door omstandigheden evolueren en/of veranderen.
 
 Voor zover daardoor de voornoemden niet of in mindere mate benadeeld worden, en de mate waarin wij dat nodig achten, zijn wij dan eveneens bereid om een deel van ons bezit of inkomen aan gemeenschappelijke rijkdom, aan de verder van ons verwijderde volkeren te schenken. Ten slotte is er ook de hulp aan de 'noodlijdenden' en hulpbehoevenden binnen al de voornoemde categorieën. De mate en de noodzaak ervan maken wij afhankelijk van complexe, interpreteerbare, nuanceerbare, en persoonlijke of gemeenschappelijke beoordelingen.
 
 In deze is het de vraag, in welke mate wij al dan niet toestaan of er daarbij sprake dient te zijn van het 'benadelen' van het deel van het 'eigen volk' dat, weliswaar in mindere mate' eveneens noodlijdend en hulpbehoevend kan zijn. En zou het niet logisch zijn om ook daar het begrip "eigen volk eerst" toe te passen?
 
 De klimaatcrisis
 
 Dat het klimaat ‘opwarmt’ kan geen zinnig mens ontkennen. Men hoeft als ‘oudere’ geen klimatoloog te zijn om vest te stellen dat het tot begin de jaren jaren tachtig van vorige eeuw schering en inslag was dat de Krisanten op de kerkoven met Allerheiligen kapotvroren en de Sint-Maarten-jaarmarkten op 11 november enkel met dikke jassen en handschoenen te beleven vielen. Sindsdien zijn zelfs witte kerst- en nieuwjaarsnachten een uitzondering, en doen sommige ‘winters’ eerder aan vroegere koude herfstperiodes denken.
 
 Over de mate waarin wij als mensdom hebben bijgedragen, en nog steeds bijdragen, aan die klimaatverandering, zijn de meningen en wetenschappelijke studies vrij uiteenlopend verdeeld. Of de hoogstwaarschijnlijk onoverkomelijke gevolgen, indien wij er niets aan doen, wereldwijd zo catastrofaal zijn, heb ik enigermate twijfels. Hoe dan ook, is het mijn vaste overtuiging dat bij dat alles de feitelijkheid van de immense overbevolking op deze planeet daar een relatief grote rol in speelt.
 
 Blijft de vraag of wij de voorspelde catastrofe kunnen voorkomen door een wereldwijde(?) energieomslag, en daardoor tijdig de co²-uitstoot tot een ‘klimaatneutraal’ niveau terug zullen kunnen brengen. Afgezien van de gerede twijfel of windmolens, zonnepanelen, en waterstof in voldoende mate in onze enrgienoodzaak zouden kunnen voorzien, blijft het wetenschappelijk onvoldoende bewezen of de door menselijk toedoen uitgestoten co² de belangrijkste, laat staan enige oorzaak is van de klimaatveranderingen is. Studies daaromtrent zijn meer gestoeld op ‘aannames’ dan op duidelijke en onbetwistbare bewijzen.
 
 Op de “universiteit van het leven”, waar ik wegens mijn leeftijd, stilaan behoor ‘afgestudeerd’ te zijn, heb ik gedurende al die jaren geleerd:
 
 - Dat hoop verwachtingen creëert, welke al te dikwijls uitgestelde ontgoochelingen blijken.
 - Dat geloof meestal tot onbewuste blindheid leidt.
 - Dat de realiteit ons de mogelijkheden tot inzicht bieden.
 - En dat nàdenken de nodige wijsheid kan genereren.
 
 In de toekomst kijken is zoals staren in een ‘zwart gat’: ik zie er afwisselend, ofwel niets, ofwel datgene wat ik hoop, geloof, vrees, of misschien gewoon wat ik verwacht te zien? Hoe dan ook meen ik een toekomst te zien die ver van rooskleurig is; want ik zie niets anders dan zwart...
 
 En nàdenken helpt mij daar niet bij...tenzij de realiteit dat ik een zwart gat zie. Ben ik één van de weinigen?

14-10-2020 om 00:00 geschreven door Renaat  

03-07-2020 om 00:00 geschreven door Renaat  

01-09-2018 om 09:00 geschreven door Renaat  

• Mensen zijn in regel voor of tegen een bepaalde politieke partij of stroming, een bepaald persoon, of een bepaald idee, stelling, of mening. voor zover men er zich over uitspreekt.
• 
• Maar in ons democratisch systeem vraagt men de burger helemaal niet om zijn mening om de eenvoudige reden dat deze zich enkel mag uitspreken over welke politieke partij en/of welke persoon zijn voorkeur wegdraagt. Bij parlementaire en gemeenteraadsverkiezingen heeft de kiezer zich enkel te moeien met de machtsverdeling tussen de verschillende partijen, die dan onderling bepalen wie met welk gezamenlijk programma men op dictatoriale wijze gaat regeren. Uit welke partijen de meerderheidscoalitie gaat bestaan, wie de ministers gaan zijn, en in welke mate welke verkiezingsbeloften of -veto's het beleid gaan uitmaken, daar heeft men de kiezer op geen enkel ogenblik zijn mening over gevraagd. Tot daar wat men 'onze democratie' noemt.
•  
• Al gaat het het er bij presidentsverkiezingen iets minder ondemocratisch aan toe, en weet men daarbij vooraf toch iets meer over het te verwachten beleid, ook daar krijgt de kiezer geen inspraak in de regerings- en adviseurvorming. In de VS maakt het kiessysteem het zelfs mogelijk dat de kandidaat met de meeste stemmen niet voldoende 'kiesmannen' achter zich krijgt, en , zoals daar nu het geval is, de tegenkandidaat met 3 miljoen stemmen minder, president wordt. 
•  
• Een partij- of presidentsprogramma gaat over een relatief groot aantal onderwerpen, die dikwijls, zo niet vaag, dan toch  uitgebreid interpreteerbaar behandeld worden en  waarvan, afgezien van enkele witte raven, nieman het eens kan zijn over alle onderdelen ervan. De gemotiveerde kiezer kan dan ook niet anders dan zijn partij- of persoonkeuze stoelen op de voor hem belangrijkste, met zijn gedachtegoed overeenstemmende standpunten ervan. Zij stem gaat dus naar een partij of persoon waarvan hij meerdere standpunten en ideeën helemaal niet genegen is of zelfs ronduit afkeurt.  Al zijn er uiteraard ook aardig wat kiezers die hun afwijkende mening gemakshalve aanpassen aan deze van hun favoriete partij.
•  
• Een weldenkend burger kan dus helemaal niet voor honderd procent achter een bepaalde politicus of partij staan, gezien deze hoogstens kan beschouwd worden als 'het dichts tegen zijn gedachtegoed aanleunend' of de voor hem belangrijkste items delend zijnde.
•  
• Onze parlementaire democratie, welke in wezen een particratie is, is bijgevolg een aanfluiting van wat een democratie in wezen inhoudt. Dat de meerderheid van de burgers er op bepaalde onderwerpen dikwijls heel andere ideeën op nahoudt dan de meerderheid van de politieke partijen wordt af en toe bewezen uit de resultaten van wetenschappelijke bevragingen. Zo bleek onlangs een meerderheid van de Vlamingen voor een migratiestop, zo niet uit alle, dan minstens uit bepaalde moslimlanden te zijn, terwijl met uitzondering van 'radicaal rechts' geen enkel politieke partij het aandurft om daar nog maar over na te denken.
•  
• Het is onlogisch en onredelijk te stellen dat men vóór of tégen een bepaalde partij of politicus kan zijn. Men kan enkel, en dan dikwijls nog genuanceerd, vóór of tégen een bepaald idé of standpunt zijn. Het in een referendum aan de bevolking voorleggen van bepaalde maatschappelijk belangrijke items komt dan ook heel wat dichter bij een echte democratie, dan de volksverlakkerij die men in de zogenaamde democratische landen als 'voldoende democratisch' aanziet.

29-03-2017 om 12:24 geschreven door Renaat  

15-02-2017 om 00:00 geschreven door Renaat  

02-01-2017 om 00:00 geschreven door Renaat  

Zoals bij ons, wordt ook bij onze noorderburen de invloed van de islam, stapsgewijs door de islamitische bevolking in steeds grotere mate in de openbaarheid gebracht, en even stapsgewijs gaan de commercie, de media, en ook de overheid daar in mee, al is het weliswaar aan een trager tempo.

Onze tradities en gewoonten, al dan niet rechtstreeks stammend uit een door de eeuwen heen praktiserend christelijk verleden, vormen een steeds grotere doorn in de islamitische ogen. Daar op inspelend vindt vooral correct denkend links dat kerststallen, kerstbomen, paasklokken en -eieren, en zelfs de carnavalsviering, niet alleen niet passend in een seculiere maatschappij welke elke godsdienst en levensbeschouwing gelijkwaardig dient te behandelen, maar tevens ook 'beledigend' voor de moslimgemeenschap.

Bij uitbreiding volgt op termijn wellicht de vervanging van bepaalde christelijk geïnspireerde betaalde feestdagen door vrije dagen voor islamitische feesten, en waarom niet, misschien zelfs de verplaatsing van de grote schoolvakantie naar de ramadanperiode.

Alhoewel nog geen 8% van de Europese bevolking moslim is (in België en Nederland amper iets meer dan 6%), is vandaag de maatschappelijke impact ervan echter bijzonder onevenredig hoog. (Dat verklaart trouwens waarom de burgers in vrijwel alle Europese landen het aantal moslims in hun land sterk overschatten) Eén en ander is in de eerste plaats niet zozeer aan de moslimbevolking zelf te wijten, dan wel aan het electoraal opportunisme van de linkse politieke partijen en groeperingen.

De hoofdzakelijk ethische 'verrechtsing' welke zich reeds enige tijd in Europa manifesteert, heeft niet zozeer een economische oorzaak, maar is juist het gevolg van de door de overheid en media intensief gevoerde strijd tegen het zogenaamd racisme, discriminatie en uitsluiting van de (vooral islamitische) immigranten en andere vreemde culturen.

Zou de vraag: 'willen wij meer of minder islamitische invloed in onze samenleving' eveneens vervolgbaar zijn, zoals de ‘meer of minder Marokkanen’ van Wilders in Nederland? Is dergelijke vraag eveneens aanzettend tot racisme of discriminatie? Of zou juist het vervolgen ervan die eerder aanwakkeren?...

17-12-2016 om 13:41 geschreven door Renaat  

Behorend tot de "mei68''-generatie was het toentertijd de normale attitude om optimistisch te zijn. Om het even of je al dan niet geschoold en goed opgeleid was, wie niet ziek, debiel, en/of lui was kreeg meerdere kansen om op één of andere wijze deel hebben aan 'het leven'

Er waren natuurlijk wel maatschappelijke problemen, en hier en daar in de wereld waren er uiteraard plaatselijke oorlogen. De Berlijnse- Tibet- en de Cubacrisis waren nog maar pas achter de rug, of Vietnam, Cambodja en de kernwapenbedreiging voorspelden niet veel goeds. Daarenboven was er nog de 'Club van Rome' die ons op het hart drukte dat de oliereserves niet voldoende waren om ons naar de eeuwwisseling te leiden.

Achteraf bleek het pessimisme van sommigen niet gerechtvaardigd, er werden steeds meer nieuwe oliereserves gevonden, en de wereldleiders van toen bleken wel degelijk te weten wanneer hun militaire spelletjes in ieders nadeel evolueerden, en het de tijd was om in afwachting van een nieuw schaakspel het bord schoon te vegen... Je weet wel: 'de geschiedenis herhaalt zich steeds opnieuw'...

Persoonlijk behoor ik tot de 'geelrode muizen' die bij de evaluatie van verwachtingen, beloften en 'toekomstdromen' vertrekt van uit de geschiedkundige ervaringen, wat met inachtneming van de realiteit en enige relativering, gezien de niet steeds parallel lopende elementen, in het ene geval tot optimistische, en in het andere teerder tot pessimistische besluitvorming leidt.

Vandaag is de menselijke samenlevingsproblemen zodanig algemeen, talrijk, complex, en met mekaar verbonden, dat geen zinnig mens meer in staat is, die te beheersen, laat staan er adequate oplossingen voor te verzinnen. Zowat alles in ons samenlevingssysteem is tegen zijn eigen grenzen aangelopen: de wereldbevolkingsgroei, de economische groei, de werkgelegenheidsgroei, de vervuilingsgroei, de tolerantiegroei, e.d. Waar vroeger plaatselijk beschavingen aan hun ontembare groei ten onder gingen, dreigt nu de ganse mensheid zichzelf de vernietiging in te groeien.

Sommigen geloven in het menselijk vernuft dat op tijd en stond voor de nodige 'resetting' zal zorgen. Ondertussen behelpen ze zich via de gekste, onhaalbare, en onwerkbare ideeën, die als psychische pijnstillers en dito pleisters de aangroeiende pijnen zouden moeten verzachten.

Wie daar niet in meegaat, wordt als destructief, passieve pessimist, en/of overbeterlijke doemdenker gebrandmerkt.

En dan zijn er ook nog de realisten. Realisten bekijken de realiteit, maar realiseren zich dat de informatie die zij daarover krijgen, en verwerven, gestuurd, bezoedeld en/of 'opgesmukt' wordt, al naar gelang deze langs optimisten, pessimisten, en vooral opportunisten is gepasseerd. Zij weten dat zelfs hun eigen waarneming-filter, bestaande uit roosters van geloof, hoop, en vrees, de binnengekomen informatie enigszins vervormt.

Maatschappelijk gezien, mag noch optimisme, noch pessimisme de bovenhand halen. Zij dienen daarentegen mekaar in evenwicht te houden. Ondanks onophoudelijke pogingen daartoe, is de mensheid daar vooralsnog nooit in gelukt. En wellicht is het daar nu toch te laat voor...

18-11-2016 om 00:00 geschreven door Renaat  

Hieronder geef ik het woord aan de Nederlandse journaliste van Turkse origine, Ebru Umar, die voor kort in Turkije werd opgepakt en daar huisarrest kreeg voor belediging van Erdogan, en die nadien in Nederland moest onderduiken voor de toorn van de ‘nederturken’ (Nederlanders van Turkse afkomst)
Ebra Urmar, 19 juli in metronieuws.nl

Natuurlijk ga je aan jezelf twijfelen als je de beelden ziet van demonstrerende Nederturken in Rotterdam. Dit zijn mensen die opgegroeid zijn in dezelfde stad als ik. De stad van niet lullen maar poetsen. De daadkracht van onmiddellijk demonstreren, jezelf laten zien én horen, pleit voor ze.

Maar de zaak waarvoor ze dat doen? Hoe dan?!
Hoe kan ik niet zien wat deze mensen zien? En hoe kunnen deze mensen niet zien wat ik zie?
Hoe kan het dat deze mensen niet inzien dat ze in vrijheid leven, die het demonstreren zelfs zonder vergunning mogelijk maakt? En hoe kan het dat deze mensen niet inzien dat ze hun mening in veiligheid kunnen uiten – hoe onwelgevallig die voor de ander ook is?

Hoe kan het dat deze mensen niet inzien dat zij wél in een land leven dat dit mogelijk maakt?
Hoe kan het dat deze mensen het vanzelfsprekend vinden om de pers die ter plekke is om verslag te doen, aan te vallen?
Hoe kan het dat deze mensen een land waar vrijheid noch veiligheid, Laat staan mensenrechten gegarandeerd zijn, ‘mijn vaderland’ noemen,?
Hoe kan het dat deze mensen vrijheid, veiligheid en mensenrechten de inwoners van hun ‘vaderland’ misgunnen? En hoe kan het dat deze mensen een man steunen, die etnische minderheden (zoals zijzelf in Nederland zijn!) onderdrukt en de doodstraf wil invoeren?

Maar vooral: hoe kan het dat Nederland deze mensen heeft opgenomen, gevoed, gekoesterd, beschermd en omarmd, maar gefaald heeft er Nederlanders van te maken? en hoe kan het dat de burgemeester van mijn, maar ook hun stad, niet de ME erop af heeft gestuurd om een niet aangekondigde demonstratie te beëindigen? En waarom zijn er geen mensen opgepakt die de pers het werken onmogelijk hebben gemaakt?
Hoe kan het dat er geen schande wordt gesproken in de Nederlandse pers over het geweld dat tijdens de demonstratie in Rotterdam heeft plaatsgevonden?
Hoe kan het dat de Nederlandse pers, politie én justitie het überhaupt maar klakkeloos accepteert dat er blijkbaar voor Nederturken andere regels gelden als het gaat om het verstoren van de openbare orde middels getoeter, geweld en demonstraties?

Hoe kan het dat de Nederlandse overheid nog steeds niet de kliklijn van de Turken heeft veroordeeld, die het mogelijk maakt dat Nederlanders in Nederland andere Nederlanders aangeven in Turkije? En hoe kan het dat de Nederlandse overheid de hernieuwde oproep van de Turken om Nederlanders die pro-coup waren aan te geven in Turkije, niet veroordeelt?
Hoe kan het dat Nederland bij monde van Bert Koenders, Europa bij monde van Juncker en Merkel en de wereld bij monde van Obama ‘blij is dat de democratie heeft standgehouden in Turkije’? En hoe kan het dat Nederland, Europa en de wereld het oppakken van 3000 rechters, honderden militairen onder wie generaals, journalisten en onschuldigen burgers, nog steeds een ‘democratie’ durft te noemen?

24-08-2016 om 00:00 geschreven door Renaat  

In 1924 werd het kalifaat door Mustafa Kemal Atatürk afgeschaft, en hervormde hij Turkije tot een seculiere staat. Sindsdien heeft het Turkse leger, telkens als de ‘seculariteit’ in het gedrang dreigde te komen, zich als behoeder ervan opgeworpen en indien het dat nodig achtte, tijdelijk de macht in handen te nemen.

De eerste maal dat dit gebeurde, was in 1960, toen de Turkse generaals de toenmalige president Celal Bayar en premier Adnan Menderes arresteerden en tot levenslange gevangenis lieten veroordelen. Een nieuwe grondwet werd geïnstalleerd, en vier maanden laten verkiezingen. Tien jaar later volgde een tweede staatsgreep, en duurde het twee jaar vooraleer er verkiezingen kwamen. Weer tien jaar later werden alle politici werden door het leger naar huis gestuurd en de politieke partijen werden opgeheven. Pas drie jaar later mochten er nieuwe partijen opgericht worden en konden er verkiezingen plaatsvinden. In 1997 vond de legerleiding een nieuw ingrijpen nodig, maar kwamen ze snel met nieuwe verkiezingen.

Toen Recep Tayyip Erdogan met zijn islamitische partij aan de macht kwam, verving hij voor zover mogelijk seculier- gezinde stafchefs en generaals door islamitisch gezinde elementen ten einde het leger voldoende in zijn macht te krijgen. Op dezelfde wijze grijpt hij sinds geruime tijd in bij de rechtscolleges waarbij hij rechters die regeringsonwillig zijn, ruwweg ontslaat.
Het spreekt voor zich dat Turkse president de huidige mislukte coup van een relatief klein deel van het leger zal gebruiken om af te rekenen met zijn vijanden en al diegenen die drang naar almacht in de weg staan. Amper één dag na de mislukte putsch zijn intussen al meer dan 3000 duizend soldaten gevangengezet en bijna 3.000 ‘onbetrouwbare’ rechters ontslagen, waarvan er reeds meer dan honderd zijn gearresteerd. Verwacht wordt dat in de komende dagen de Turkse staatsveiligheid van de gelegenheid gebruik zal maken om ook critici van de Turkse president het zwijgen op te leggen.

Erdogan, die grondwettelijk tot heden niet zoveel bestuurlijke macht heeft wil daar verandering in brengen. Bovendien wil hij als rasechte islamiet af van Ataturk s’ erfenis en de Islam als staatsgodsdienst ‘her-installeren’. Voor die beide doelstellingen is een ingrijpende grondwetswijziging nodig, die, met de groeiende steun van de bevolking, en de steeds groter wordende angst vanwege de oppositie-parlementsleden voor ‘vervolging’, hoogstwaarschijnlijk niet zo lang op zich zal laten wachten.
Voor zover dat al niet deels het geval was, glijdt Turkije binnen afzienbare tijd af naar een soort democratie naar Russisch Putin-model, waarbij regering en parlement herleid zijn tot de administratieve uitvoerders van de dictatoriale presidents-dictaten.

24-07-2016 om 08:42 geschreven door Renaat  

Europa in shock! 51,9% van de Britse bevolking die het de moeite vonden om hun stem uit te brengen vond, om welke reden ook, dat Groot Britanie uit de Europese Unie moet treden. En volgens het wereldwijd aanvaard democratisch principe, dat 50+ 0.1 als een meerderheid beschouwt, dient dit dan ook te gebeuren.

Reeds toen vorig jaar de Britse eerste minister liet weten dat hij de mening van het Britse volk zou vragen over het al dan niet in de EU te blijven, en die mening van de meerderheid ervan ook zou uitvoeren, reageerde men in Brussel daar wat hoofd-schuddebollend op. Waar haalde die man het in zijn hoofd om ‘het volk’ over zo iets belangrijks laten te beslissen? Maar de wetenschap dat in de politiek de soep maar zo warm wordt gegeten als ze wordt opgediend, en dat laatste dat ‘ervaren’ kelners wordt geserveerd, voedde de verwachting dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen.

Maar 25 juni 2016 toonde aan dat Bredero indertijd het bij het rechte eind had, als hij stelde dat ‘het (soms) kan verkeren’. Bij zowel de bedienaars als de volgelingen en gelovigen van het moderne gouden kalf, waarvoor wij al dan niet willoos in aanbidding op de knieën vallen, heeft het nu dat de kiezer dom gestemd heeft, hij voorgelogen, misleid en bedrogen is, en opkomst van 72% toch wat weinig is, en 51.9% toch maar een bedenkelijke meerderheid heeft. In de media worden ‘verwarde’ Britten ten tonele gevoerd, die verbaasd over hun eigen ‘leave’-stem berouwvol mekkeren dat zij eigenlijk niet wisten waarvoor ze stemden. “Vader Europa, vergeef het hen, want ze weten niet wat ze doen.”

Maar ‘vader Europe’ is onverbiddelijk! Volgens hem moeten de Britten nu maar vlug werk maken van hun zelfgewilde scheiding, en niet zoals Cameron wil, daar tot oktober mee wachten, en het kalm en doordacht aanpakken. Want, tegen beter weten is men er van overtuigd dat zonder hen de 27 andere lidstaten eindelijk eendrachtig werk kunnen maken van een ‘vernieuwd’ Europa. Alsof Groot Britanie de oorzaak was van de politieke onmacht, de geldverspilling, de graaicultuur, de bureaucratie, de ondemocratische structuur, het selectief al dan niet negeren van de nationalistische belangen, en de daaruit volgende chronische verdeeldheid. Dat voor heel wat Britten meerdere van de voornoemde EU-eigenschappen reden te over waren om voord e brexit te stemmen is voor de EU-elite blijkbaar van ondergeschikt belang.

Referenda, vooral over belangrijke zaken, zijn dom, en bovendien enkel bruikbaar als ze kunnen dienen als legitimatie van wat het zichzelf tot deskundig leiderschap uitroepende beleid heeft beslist. De kiezer is per definitie onwetend en ondeskundig, en wordt gemanipuleerd door diegenen die het verkeerd voorhebben. Enkel voor diegene of hetgene waar hij zijn stem toe leent heeft hij juist en democratisch gehandeld. In het andere geval heeft hij zich onverstandig en antidemocratisch getoond.

Voor de verliezers van 25 juni 2016 is de sublieme vorm van democratie dom, en daarenboven onverantwoord. In hun ogen kan democratie, vooral (maar niet alleen) als het over de Europese Unie gaat, hoogstens betekenen dat het volk weliswaar periodiek de machtsverdeling tussen de politieke stromingen in Europa mee mag bepalen, maar verder zich niet dient te moeien met wie, welk beleid gaat uitvoeren, laat staan op welke wijze dat gaat gebeuren.

15-06-2016 om 00:00 geschreven door Renaat  

De aantasting van het milieu en de vervuiling veroorzaken naar schatting jaarlijks 234 keer meer voortijdige sterfgevallen dan alle gewapende conflicten ter wereld. In 2012 waren er naar schatting 12,6 miljoen sterfgevallen die toe te schrijven waren aan de verslechterende milieu-omstandigheden, of 23 procent van alle voortijdige sterfgevallen.

Dat staat in het rapport "Healthy Environment, Health People" van het United Nations Environmental Programme (UNEP), de Wereldgezondheidsorganisatie WHO en een reeks andere organisaties.
Bij kinderen jongeren dan vijf jaar die wereldwijd sterven, overlijden zelfs meer dan een kwart van hen aan de gevolgen van milieuverontreiniging.
Jaarlijks sterven wereldwijd ongeveer zeven miljoen mensen aan luchtvervuiling. Van die sterfgevallen zijn er 4,3 miljoen te wijten aan slechte lucht binnenhuis. Het gaat dan vooral om vrouwen en jonge kinderen in ontwikkelingslanden.
Gebrek aan proper water en sanitair leidt jaarlijks tot de dood van ongeveer 840.000 mensen die overlijden aan de gevolgen van diarree. 97 procent van die sterfgevallen doen zich voor in de ontwikkelingslanden.

Twee vormen van vervuiling die meer de ontwikkelde landen treffen, zijn asbest en loodvervuiling. Jaarlijks sterven er 107.000 mensen voortijdig aan de gevolgen van blootstelling aan asbest, en in 2010 overleden 654.000 mensen aan blootstelling aan lood.
Vooral Zuidoost-Azië en de Westelijke Stille Oceaan scoren slecht met respectievelijk 28 procent en 27 procent van de sterfgevallen die te wijten zijn aan milieufactoren, gevolgd door Afrika ten zuiden van de Sahara met 23 procent, en het oostelijke Middellandse Zeebekken met 22 procent. In de landen van Noord- en Zuid-Amerika die deel uitmaken van de OESO, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, is dat slechts 11 procent, in de Amerikaanse landen die er geen deel van uitmaken 15 procent, net als in Europa.
Oorzaken

Het rapport zet een aantal van de factoren op een rijtje die leiden tot de nefaste impact van het milieu op de gezondheid: onder meer het verstoren van ecologische systemen, de opwarming van de aarde, ongelijkheid, ongeplande en ongebreidelde verstedelijking, ongezonde en verspillende levensstijlen en niet duurzame productie en consumptie.
Het wijst ook op de talrijke voordelen van investeringen in een gezond milieu. Zo heeft het succesvol uitbannen van bijna 100 stoffen die de ozonlaag aantasten, er voor gezorgd dat jaarlijks tot 2 miljoen kankergevallen vermeden worden en vele miljoen gevallen van grauwe staar, dankzij het herstel van de ozonlaag.
Ook heeft het wereldwijd verbieden van lood in benzine volgens schattingen zo'n 2 biljard per jaar opgebracht, en een miljoen voortijdige sterfgevallen per jaar voorkomen.
Het toepassen van bewezen, rendabele maatregelen om de uitstoot van kortlevende broeikasgassen zoals methaan en zwarte koolstof te verminderen, kan tegen het midden van de eeuw de opwarming van de aarde terugdringen met een halve graad, en tegen 2030 jaarlijks 2,4 miljoen levens redden door de verminderde luchtvervuiling.

De opwarming van de aarde verergert immers de schaal en de intensiteit van de gezondheidsrisico's die verband houden met het milieu. Zo schat de WHO dat er door de opwarming jaarlijks 250.000 sterfgevallen meer zullen zijn, vooral door ondervoeding, malaria, diarree en hittestress.

Oplossingen
Het rapport beveelt vier geïntegreerde benaderingen aan om het aantal voortijdige sterfgevallen en andere schade te beperken:
•ontgiften: het weghalen van schadelijke stoffen, of het verminderen van hun impact op het milieu waarin mensen leven en werken.
•decarboniseren: het gebruik van fossiele brandstoffen verminderen en daardoor ook de uitstoot van CO2, door het gebruik van hernieuwbare energie. Over heel hun levensloop gezien, ligt de impact van zonne- wind- en waterkrachtcentrales op het milieu en de gezondheid drie tot tien keer lager dan die van elektriciteitscentrales op fossiele brandstoffen.

•verminderen van grondstofgebruik en veranderen van levensstijl: de economische activiteit die nodig is om de wereldbevolking te onderhouden, moet tot stand worden gebracht met minder grondstoffen, minder afval, minder vervuiling en minder vernietiging van ecologische systemen.
•verhogen van de veerkracht van de ecosystemen en beschermen van de natuurlijke systemen op aarde: we moeten het vermogen vergroten van het milieu, de economieën en de maatschappijen om te anticiperen op verstoringen en schokken, er een antwoord op te vinden en zich ervan te herstellen, door de genetische diversiteit en de biodiversiteit aan land, op de kusten en in de zeeën te beschermen en in stand te houden; we moeten het herstel van ecosystemen krachtiger aanpakken en de druk van veeteelt en houtkap op ecosystemen verlichten.
Een aantal andere rapporten van UNEP, die ook vandaag zijn uitgebracht, gaan over problemen zoals het plastic in de oceanen, lood in verven en zoönosen, infectieziekten die kunnen overgedragen worden van mens op dier.

Auteur: DeRedactie.be - Luc De Roy

24-05-2016 om 00:00 geschreven door Renaat  

...En bent U klaar om onverdoofd ontvet te worden

Heb even mijn identiteitskaart geraadpleegd...en verdomme! Ik schijn waarachtig óók Belg te zijn... Tot mijn grote vreugde verneem ik van de Nationale Bank dat ik, samen met de andere fortuinrijke ingezetenen van dit landje ons netto financieel vermogen vorig jaar is toegenomen met 23,6 miljard euro tot zo maar eventjes 960,7 miljard euro. Blijkt dus dat mijn bank mij ferm bij mijn spreekwoordelijk pietje heeft, want zij beweert dat mijn spaartegoed sinds langer dan een jaar, uitgezonderd de verwaarloosbare symbolische rente, met geen eurocent is toegenomen.

Nog steeds volgend e Nationale Bank, zouden wij het grootste deel van die toename (17,5 miljard euro) te danken hebben aan de meerwaarde op aandelen (5,3 miljard euro) en participaties in beleggingsfondsen (9,8 miljard euro). Dat ik die had, wist ik dus óók niet. Wat houden die witteboordkriminelen van bankiers voor mij nog allemaal achterhouden?
Daarbovenop zou ik, samen met de andere gelukzakken van dit paradijselijk land, er vorig

jaar ook in geslaagd zijn om 9 miljard euro te sparen, waarvan wegens de lage rente bijna de helft naar beleggingsfondsen en levensverzekeringen werd overgeheveld. Allemaal buiten mijn weten om...

Maar, de Nationale bank zou geen bank zijn, indien ze mijn euforie niet enigszins zou temperen. Zij wijst er ons namelijk op dat, wij onverlaten, niet alleen rijker werden, maar tevens ook meer schulden hebben gemaakt. Want samen met mijn andere landgenoten-kousenvullers hebben wij namelijk in het laatste kwartaal van vorig jaar onze toch al respectabele schuld met 2.5 milard weten aan te dikken tot 258.2 miljard. Dat zouden wij grotendeels uitgegeven hebben aan hypotheekleningen om onze vastgoedhonger te stillen. Ook dààr wist ik dus helemaal niets van!

Hoe dan ook, nu ik weet dat ik samen met mijn landgenoten heel wat vermogender zijn dan dat wij ooit gedacht hebben, hoeven wij ons niet zoveel zorgen te maken over de verwittiging van het zelfverklaard sociaal gezicht van deze federale regering, minister Peeters. Hij maakt zich sterk dat hij en zijn trawanten tegen juni van dit jaar hun fileermessen voldoende geslepen te hebben, en “nog veel dieper zullen snijden dan tot nu toe het geval was.” Want cijfers van de Nationale bank bewijzen dat, zowel ik als alle anderen die het uitzonderlijk voorrecht genieten om de Belgische nationaliteit bezitten, ‘boven onze stand leven’. En daar gaat hij, op aangeven van ‘de kracht van de verandering’ wat aan doen...

En ten einde de Turkse Kalief Erdogan en zijn naar het decadente Westen gestuurde stoottroepen niet tegen het zere been te schoppen, laat staan racistisch over te komen, zal die fileer- en ontvettingsprocedure uiteraard ritueel én onverdoofd uitgevoerd worden.

Minister Wuyts zal het druk hebben om voldoende slachtvloeren te voorzien...

19-04-2016 om 17:02 geschreven door Renaat  

Het is vandaag 3 maart 2016, en overmorgen, vertrek ik samen met mijn ega naar Turkije. Neen, niet om 584823asde Syrische vluchtelingen aan de Turks-Syrische grens te helpen, noch om de Koerden in hun strijd tegen Erdogans wandaden bij te staan. Daarentegen zullen wij, ver van het strijdgewoel en de miserie, na gedurende een achtdaagse rondreis geproefd te hebben van de positieve elementen, die ook de Turkse cultuur niet vreemd zijn, ons nog een week laten verwennen in een gloednieuw vijfsterrenhotel aan de zuidkust.

 Door dit hier zonder enige schaamte en schuldgevoel naar voor te brengen, zullen misschien heel wat van mijn linkse broeders, zoals verschillende van hen reeds eerder deden, de neiging hebben om mij hier te ‘ontvrienden’.

Begrijpelijk. Want wie in deze tijden, waarin men blijkbaar geen weg weet met de miljoenen oorlogsvluchtelingen, in plaats van fysiek te manifesteren tegen zoveel onrecht, en daadwerkelijke hulp aan noodlijdende vluchtelingen te bieden, kiest voor luxueuze vakantie, dan nog in de regio van het gebeuren zelf, moet wellicht onmens, en rechts-extremistische, ja, zelfs misschien nazi-genen bezitten.

 Voor mezelf meen ik dat te mogen ontkennen. Dat de huidige vluchtelingencrisis mede een gevolg zijn van de westerse tussenkomsten in de Midden-Oosten-regio gedurende de voorbije decennia, welke op hun beurt de gevolgen waren van de voorafgaande geschiedenis, welke voortvloeide uit de kolonisatieperiode na de val van het Ottomaanse Rijk, bevat heel wat waarheid. Maar het stelselmatig focussen op die medeverantwoordelijkheid van West-Europa, draagt geenszins bij tot oplossingen daarvoor. Juist zoals geen zinnig mens de huidige Duitse generatie verantwoordelijk acht voor tot wat hun grootouders zich lieten verleiden, zo ook laat ik mij geen schuldgevoel aanpraten voor de oorzakelijke verbanden van de huidige ellende en zijn gevolgen in het Midden-Oosten.

 Dat neemt uiteraard niet weg dat, wie daartoe de mogelijkheid heeft, behulpzaam kan zijn aan het lenigen van de directe nood van de vluchtelingen. Maar als sociaal mens ben ik van oordeel dat in dit geval, gezien de omvang van het probleem, de gemeenschap, en daarmee bedoel ik de wereldgemeenschap, zowel de directe, als de hulp op langere termijn dient te verlenen. Men kan zich afvragen waarom internationale instellingen zoals ‘Het Hoog Commissariaat Voor De Vluchtelingen’ van de UNO bestaan?

 Waarom sturen die geen schepen naar de Griekse eilanden waar de vluchtelingen opeengepakt zitten, om ze naar zogenaamde 'welwillende opvanglanden' te verschepen? Waarom, wat reeds een jaar geleden beloofd werd, zijn er in de buurlanden van de oorlogsgebieden nog steeds niet VOLDOENDE opvangkampen, mèt de nodige voorzieningen én internationale werkingshulp, opgericht?

In plaats van zinloze ‘solidariteitsbetogingen’, zou men beter massaal dergelijke internationale organisaties, welk juist voor deze situaties zijn opgericht, ter verantwoording roepen!

Dus, neen, ik heb geen schaamte, noch schuldgevoel. Want...In tegenstelling tot menig emotioneel huilende Facebooker, draag ik sinds 1982 (dus reeds 33 jaar) mijn beperkt steentje bij tot de financiering van UNICEF, de UNO-organisatie voornamelijk gericht op kinderarmoede en -ellende. Sinds dàt jaar schrijf ik ELKE MAAND automatisch een bedrag ter waarde van 25 euro over op de rekening van deze instelling.(BE31 0000 0000 5555) Dat maakt dat ik tot op dit ogenblik een totaal van bijna 10.000 euro heb bijgedragen. Behalve wie met een gelijkaardig inkomen een gelijkaardige (of grotere) bijdrage levert, heeft dan ook niemand het recht om mij van te weinig, laat staan volledig gebrek aan solidariteit aan te wrijven.

 Dus Turkije, Here we come ...

04-03-2016 om 09:34 geschreven door Renaat  

Behoort U bij diegenen die het nu stilaan wel gehad te hebben met dat geweeklaag over racisme en discriminatie? Uiteraard bent U weliswaar een zinnig mens die deze twee begrippen, welke van oudsher in onze samenleving steeds in meer of mindere mate aanwezig zijn, niet goedkeurt, maar hebt U wel het gevoel dat men wat té ver dreigt te gaan in het bestrijden ervan. 

Neen, U zal van mij geen ondoordachte uitspraken horen, zoals deze aan welke de voorzitter van de Vlaamse nationalisten zich vorige week bezondigde, en een bepaalde bevolkingsgroep, omwille van 'de hun eigen zijnde beslotenheid' als zelf-medeschuldig achtte aan de hen ten deel vallende discriminatie. Volgens de politiekcorrecte deontologie is het ongehoord dat men bepaalde negatieve eigenschappen aan een nationaliteit of entiteit toedicht, zelfs al zouden ze in de algemeenheid enige waarheid bevatten. 

Sinds, wegens de incompatibiliteit met onze westerse cultuur, de integratie van de steeds groter wordende geïmmigreerde islamitische  bevolkingsgroep, totaal is mislukt, beginnen wij ons stilaan neer te leggen bij het begrip 'multicultuur' en is 'diversiteit' het nieuwe orderwoord geworden. Als de verschillende culturen zich niet met elkaar kunnen of willen vermengen, dan moeten ze maar apart met of naast elkaar samenleven, menen wij. Dus, datgene wat  vroeger 'apartheid' werd genoemd, heet in zijn moderne versie: 'diversiteit'...  

Respect, ruimdenkendheid, gelijkwaardige behandeling, en vrije godsdienst- en cultuurbeleving erkent, mits enige nuancering, vrijwel iedereen. In de praktijk blijkt het echter iets problematischer te zijn  dan men op het eerste zich denkt.

Tot tegen het einde van vorige eeuw kon men als werkgever of verhuurder, om het even welke reden probleemloos een kandidaat-werknemer of -huurder afwijzen, zonder dat tegenover iemand moeten te verantwoorden. Of dat was omdat men te jong, te oud, te mooi, te lelijk, te vuil, te onbemiddeld, te bruin, of te vreemd was, of zelfs gewoon omdat je de beoordelaar 'niet lag', maakte niets uit. Ondertussen heeft men de taalkundige begrippen 'racisme' en 'discriminatie' een wettelijke omschrijving gegeven. Zo mag men weliswaar discrimineren op grond van (of het ontbreken van voldoende) bezit, vermogen, verstandelijke vermogens, opleidingsniveau, en de daaraan verbonden verloning, maar mag men dat niet op grond van geslacht, afkomst, huidskleur, godsdienst, en cultuur. Bij vermoeden van discriminatie is het aan de vermeende discriminator om het tegendeel te bewijzen. Om dat na te gaan is men nu zinnens om test-calls in te voeren. Onnodig er op te wijzen dat selectieve werkgevers voortaan hun 'discriminatiegedrag' zullen uitstellen tot bij het face-to-face sollicitatiegesprek.

 Een 'van wanten wetende' zogenaamd racistische werkgever of verhuurder  zal uiteraard niet de fout  maken om Mohamed op grond van zijn etni af te wijzen, maar bv. gewoon "het niet voldoende vertrouwen wekkend gesprek" met de kandidaat huurder, of de "onvoldoende bepaalde competenties" vanwege de sollicitant als afwijzingsfactor aangeven. De vraag is op welke wettelijke grond men dergelijke niet-discriminerende motivatie zou kunnen in twijfel trekken?

30-03-2015 om 09:50 geschreven door Renaat  

Vorige maand is de jaarlijkse zitting van de “United Nations Commission on the Status of Women” (CSW), een zogenaamde “internationale commissie van vakmensen voor de juridische positie van de vrouw”, bijeengekomen en heeft zij haar jaarlijks rapport voorgesteld.

Deze commissie werd in 1946 ingesteld en behoort tot de Economische en Sociale Raad van de Verenigde Naties, één van de zes belangrijkste organen van de VN (waartoe bijvoorbeeld ook de Algemene Vergadering, de Veiligheidsraad en het Internationaal Gerechtshof behoren). De doelstelling van dit orgaan is de seksegelijkheid in de wereld te bevorderen, op te komen voor de universele rechten van vrouwen, en te rapporteren over hoe zich de desbetreffende situatie in de wereld ontwikkelt.

Eenmaal per jaar komt de uit 45 leden bestaande commissie in het VN-hoofdkwartier in New York bijeen om de stand van zaken te bespreken, overleg te voeren over te nemen politieke stappen, resoluties aan te nemen en, programma´s te ontwikkelen. Ze is de hoogste en belangrijkste instelling van de VN wat betreft vrouwenrechten.

Op de 59ste jaarvergadering welke vorige maand plaats had, werd een resolutie aangenomen, waarin een land – let wel, één enkel land – veroordeeld wordt voor het schenden van vrouwenrechten. Dit land krijgt daardoor van de VN een soort speciale (negatieve) status aangemeten, omdat de schendingen waaraan het zich schuldig maakt, als ongebruikelijk ernstig en bijzonder noemenswaardig worden beschouwd.

Dat het echter maar over één enkel land gaat, kan enige verbazing wekken. Vooral omdat wij met de regelmaat van de klok in de media bericht worden over vrouwenrechtenschendingen in landen, zoals Pakistan, waar procentueel de meeste vrouwen onder geweld door hun partners lijden, of Soedan, waar 88% van de vrouwen onder de 50 jaar onderhevig zijn aan genitale verminking en waar de minimumleeftijd voor een meisje 10 jaar bedraagt, of Saoedi-Arabië, waar vrouwen lichamelijke straffen krijgen als ze niet de voorgeschreven kleding dragen, en waar ze niet mogen autorijden of zonder een mannelijke begeleider mogen reizen.

En het lijstje van landen waarvoor de commissie blijkbaar enig begrip kan opbrengen voor hun ietwat 'rare culturele geplogenheden' wordt nog aangevuld met o.a. de “Islamitische Republiek” Iran, waar vrouwen wegens overspel dood gestenigd kunnen worden, geen voorzitter van een rechtbank mogen zijn, een rigide hoofddoekdwang moeten opvolgen, en de toestemming van hun man nodig hebben om buitenshuis te werken. En dan hebben we het nog niet eens over Syrië, waar het regime verkrachtingen en andere vormen van geseksualiseerd geweld tegen vrouwen inzet als oorlogsstrategie. En China, waar sprake is van gedwongen abortussen en sterilisaties van vrouwen.

En wat te zeggen over die talrijke landen, waarin “eermoorden”, vrouwenhandel, gedwongen prostitutie en het hele palet aan ontbrekende politieke, individuele en sociale rechten voor vrouwen, zo niet wettelijk toegelaten, dan toch als “normaal” worden aanzien?

Volgens deze eerbare commissie is er dus in geen enkele van de voornoemde landen sprake van enige noemenswaardige vrouwen-ongelijkheid, laat staan van 'ernstige' schendingen van vrouwenrechten

 Neen. Het land dat als ENIGE door de “United Nations Commission on the Status of Women” in een resolutie expliciet word veroordeeld, is: Israël.

En zoals het bij een 'deskundige' veroordeling betaamt, wordt ook deze als volgt gemotiveerd:

“De Israëlische bezetting blijft de belangrijkste hindernis voor Palestijnse vrouwen wat betreft hun ontwikkeling, hun zelfstandigheid, en hun deelname aan de vooruitgang van hun samenleving.”

De bekende mensenrechtenactiviste Anne Bayefsky zegt sprakeloos te zijn bij de vaststelling dat, enerzijds heel wat Islamitische landen waar vrouwen als tweederangsburgers worden behandeld, blijkbaar buiten schot blijven, terwijl anderzijds de VN de joodse staat eens temeer aan de VN-schandpaal nagelt, en haar verantwoordelijk stelt voor de miserabele situatie van Palestijnse vrouwen, welke grotendeels het gevolg zijn van de vrouwonvriendelijke islamitische religieuze decreten en tradities, alsook de cultuur van mannenoverheersing.

Deze onrechtmatige veroordeling van de commissie is het zoveelste bewijs van anti-Israëlische ingesteldheid vanwege de meeste VN-lidstaten. Terwijl men i.v.m. het Gaza-conflict van vorig jaar Israël beschuldigde van het 'afslachten' van onschuldige burgers', zwijgt men over de tientallen van de 193 UNO-leden die niet enkel bij defensieve, maar ook bij offensieve oorlogshandelingen, behalve veel meer burgerslachtoffers maken, ook nog wetten hebben aangenomen waardoor vrouwen naar de rand van de desbetreffende samenleving gedrongen worden.

Maar door het stilzwijgen daarover, worden deze hier allemaal als onschuldig beschouwd.

Hoe dan ook, bij nader toezien is dat niet zo verwonderlijk, bedenkend dat niet alleen Iran tot de commissieleden behoort, Soedan zelfs plaatsvervangend voorzitter van de commissie is, en ook de Palestijnen er zijn vertegenwoordigd.

Deze resolutie, welke op initiatief van de Palestijnen en Zuid-Afrika in de vergadering van de VN-vrouwenrechtencommissie ingebracht, werd met 27 “Ja”-stemmen aangenomen. Slechts twee commissieleden stemden tegen, namelijk de VS en Israël zelf.

Bovendien waren er 13 blanco stemmen – waaronder, (dat zal niemand verbazen), de leden van de Europese Unie. Om opportunistische reden gaven de meeste Europese landen via hun onthouding te kennen dat zij het in ieder geval niet volledig onjuist vonden om Israël als de nummer één onder de globale schenders van vrouwenrechten te zien. Blijkbaar is het voor de westerse landen, gezien de groeiende Arabische aanwezigheid in West-Europa, niet aangewezen deze bevolkingsgroep tegen de haren in te strijken.

De Israël-bashing en het hen als schuldige aanwijzen voor alles en nog wat, begint enige vergelijkingspunten te vertonen met de antisemitische golf in de eerste helft van vorige eeuw...

Eens te meer lijkt de geschiedenis zich deels te gaan herhalen. Maar gelukkig zijn juist daardoor de Joden ervaringsdeskundige geworden...

26-03-2015 om 12:08 geschreven door Renaat  

De overwinning van de links-radicale partij Syriza bij de recente Griekse verkiezingen, welke op twee zetels na bijna de volstrekte meerderheid behaalde, zal de problemen voor de moegetergde Grieken niet direct oplossen, laat staan dat de chronisch aan politieke en economische bloedarmoede lijdende Europese Unie daar beter zou van worden.

Hoe die partij haar verkiezingsbelofte, welke inhoudt dat zij er zal voor zorgen dat de overheidsschulden aan de andere Europese landen, en de daar aan verbonden opgelegde nefaste bezuinigingspolitiek hoe dan ook verdwijnen, is niet zo duidelijk. Het spreekt namelijk voor zichzelf dat de grootste schuldeisers, zoals Duitsland en de Europese Centrale Bank dat helemaal niet moeten van weten, en hoogstens tot een lichte wijziging van de 'modaliteiten' (zoals afbetalingstermijn) te bewegen zijn.

Bovendien is met het wegsmelten van die schuld, de door het bezuinigingsbeleid aangerichte schade nog niet hersteld, en zijn er grootse investeringen en is er dus veel, heel veel, nieuw geld nodig om het economisch leven, de werkgelegenheid, en de economie terug op een aanvaardbaar peil te brengen. Andere Europese landen met eveneens een relatief groot aantal slachtoffers van het neo-kapitalistische graaien, zoals Spanje, Portugal, en zelfs Italië, waar radicaal-linkse broederpartijen zich hoopvol optrekken aan of het Griekse Syriza experiment, kijken gespannen uit, hoe men, na een eventuele schuldvermindering, laat staan vrijwel volledige kwijtschelding, zowel private als nationale banken nog kan overhalen om aan een dergelijke 'onbetrouwbare' ontlener nog kredieten te verstrekken.

Dat Syriza een 'nationalistische partij in zee gaat om een meerderheidsregering te vormen, is niet zo verwonderlijk, al zullen er daarvoor toch wat (economische) 'radicale' hoeken van de Syriza-verkiezingsprogramma afgeveild worden. De toekomst van de partij, en of haar politieke macht als grootste partij in Griekenland, en de nieuwe regering een lang leven beschoren is, zal grotendeels afhangen hoe De EU, de ECB en het IMF nu met de Griekse situatie omspringen. De mogelijke scenario's zijn legio, maar voor het ven welk scenario wordt 'gespeeld', voor de griekse bevolking zullen de gevolgen, al dan niet soelaas brengend, niet op korte termijn voelbaar zijn. En omdat in een Democratie het 'evaluatiepunt bij de eerstvolgende verkiezingen ligt, vereist deze per definitie 'korte termijnresultaten'.

Slaagt Syriza er niet in, om binnen de komende vier jaar, het voor de noodlijdende bevolking in de goede richting te sturen, dan wordt het 'einde verhaal' en haalt de financieel-economische elite (weerom) haar slag thuis. Met dank aan hun Europese politieke waterdragers, en het sociaaleconomisch egoïsme van de Nood- en centraal- West-Europese bevolkingen.

Alhoewel het idee, dat het EU-ECB-en IMF-beleid er alles zal aan doen om het in vorige alinea aangehaalde scenario te helpen bewerkstelligen, mij weliswaar weerom als onverbeterlijke pessimist zal etiketteren, hoop ik het bij wijze van uitzondering, nu toch eens verkeerd voor te hebben, en mijn hoop in dit geval geen uitgestelde ontgoocheling zal zijn...

02-02-2015 om 13:31 geschreven door Renaat  

Vorige week was een terroristische commandoactie  in Parijs en de daaropvolgende gijzelnemingen door radicale moslims, voldoende om in zowat gans West-Europa en Noord-Amerika de Moslim-terreur tot het hoofdthema van nieuws en actualiteitprogramma's te maken. Meer dan een miljoen mensen, waaronder een veertigtal regeringsvertegenwoordigers en zelfs staatshoofden namen zondag deel aan een protestdemonstratie in Parijs tegen. Officieel, tegen de voornoemde gebeurtenis,maar een rondvraag bij de deelnemers leert dat, behalve de 'vrijheid van meningsuiting' vooral het begrip 'islam', rechtstreeks of onrechtstreeks, en soms in positieve, maar meestal in negatieve zin, de motiveringen tot deelname aan de mars beheerste. Er waren om en bij anderhalf miljoen deelnemers. Daardoor viel de eerder provocatieve aanwezigheid niet zo op van vertegenwoordigers van regimes die blijkbaar geprezen moeten worden omdat het 'vrije meningsuiten' er enkel met gevangenisstraf of stokstagen i.p.v. moorden wordt bestraft.

Of de terroristenactie van vorige week, al dan niet een goed gestructureerd, en in opdracht van één of andere gekende terroristenorganisatie was, is volgens mij niet echt relevant. Ondanks dat het oppervlakkig bekeken om de 'vrijheid van menigsuiting' ging, ben ik de mening toegedaan dat dit gebeuren vooral als de zoveelste uitwas moet bekeken worden van de 'cultuurclash'  welke zich in steeds grote mate in West-Europa afspeelt.

Politici en bevolking, (gematigde)islamieten incluis, mogen dan wel eendrachtig 'Je suis Charlie' scanderen, en daarmee aangeven dat het in twijfel trekken of relativeren van de vrije meningsuiting een dergelijke afschuwelijke daad niet verantwoordt,  maar dat wil nog niet zeggen dat zij allen onvoorwaardelijk de mening zijn toegedaan dat met alles onbeperkt spot en satire kan worden bedreven, vooral als het gaat om de fouten en onvolmaaktheden van hun eigen gedachtegoed, laat staan dat zij het zelf zouden doen. Want alleen in het geval zij de wél zouden doen, kunnen zij zich met recht en reden bedienen van de slogan 'Je suis Charlie'.

Mijn inziens kan men niet omheen de feitelijkheid dat er een oorzakelijk verband bestaat tussen de gebeurtenissen van vorige donderdag en vrijdag in Frankrijk, en de tegenstrijdigheden tussen bepaalde vrijheidsrechten en/of de verschillende  relativeringen en interpretaties ervan.

Afgezien van de vraag of  de recente tereurdaad al dan niet te maken heeft met de Islam, kam men moeilijk omheen de vaststelling dat er wel degelijk een opmerkelijke  tegenstelling is tussen de grondwettelijke en verdragrechtelijke vrijheid van godsdienstbeleving, en de even juridisch verantwoorde vrijheid van meningsuiting. Als gevolg daarvan zou men zelfs zo ver gaan te stellen dat de terroristische daad in Parijs, met de moorden als gevolg, met inroeping van het recht op vrije godsdienstbeleving, te verantwoorden zou zijn.     

In de Koran is o.a. in de verzen 2:191, 8:12, en 9:5 wel degelijk sprake van het doden van ongelovigen, (of anders-gelovigen) om nog maar de zwijgen over de verzen die van een rechtgeaarde gelovige verwachten dat hij diegenen die de Islam bestrijden (wat het beledigen van hun geloof eveneens inhoudt) 'verdrijft of doodt'.

De 'gematigde' moslims  negeren uiteraard dergelijke teksten, of plaatsen ze in hun tijdskader. Evenals de katholieke kerk dat met gelijkaardige verzen uit het oude testament doet. Fundamentalistische koran-schriftgeleerden stoelen zich echter op het dogma dat 'het woord van Allah tijdloos is'. Volgens een fundamenteel gelovige dient hij die aanwijzingen van de 'goddelijke ingevingen' en de profeet dus interpretatieloos te volgen.

Dat de gruweldaden die extreme moslims wereldwijd, naar eigen zeggen, in naam van hun geloof plegen, niet altijd (of soms helemaal niet) zuiver religieus zijn, maar een heel eigen ideologie kunnen dienen, valt uiteraard niet uit te sluiten, al wijzigt dat het resultaat  niet.

Zowel de Bijbel als de Koran zijn niets meer of minder dan een bijeenschraapsel van onderling zichzelf dikwijls tegensprekende geschriften, documenten, brieven en overleveringen, welke in zijn oorsprong van verschillende bronnen en mensen komen, en door een kleine groep, zich als 'geleid door goddelijke hand'noemend, samengebundeld tot het zogenaamde woord van God, Christus, Allah en Mohamed. Beide zogenaamde 'heilige boeken' bestaan grotendeels uit teksten die tot de grootse menslievendheid aanzetten, maar ook andere waarmee men de gruwelijkste misdaden tegen de mensheid kan verantwoorden. Daarom dat religie in de geschiedenis, enerzijds voor heel veel mensen zin aan hun leven heeft gegeven, maar anderzijds dikwijls totk tot oorlog en ellende heeft geleid, en nog steeds leidt.

De Europese Imans, om het even van welke moslimstrekking, zouden een duidelijke en eenvormige versie van de koran, waarin de met onze waarden en normen in botsing komende Koranteksten zouden moeten aangemerkt worden als 'uit de tijd' of geografisch of voormalig cultureel gerelateerd. De Europese islamitische geestelijke leiders zouden dus een soort 'verlichte'  islam moeten voorstaan en propageren, en alleen het onderschrijven daarvan zou de rechtmatigheid van de vrije godsdienstbeleving (en daarbij horende subsidiering) rechtvaardigen.

Tot zolang de Islam, bij gebrek aan evolutie, niet inpasbaar is in de Europese cultuur, gevormd door het door 'de verlichting' gelouterd christendom, en, al was het enkel in Europa, zich terzake hervormd, valt te vrezen dat  de clash tussen de westerse- en (vooral) islamitische cultuur zich zal bestendigen en zelfs zal uitbreiden. Door de demografische ontwikkeling zal de conflictintensiteit dan ook steeds groter worden.

Als de recente gebeurtenissen, zo niet een occasionele extreme uiting van deze cultuurclash, dan op zijn minst toch het zoveelste signaal daarvan zijn, hoop ik dat zowel de voor- als tegenstanders van een multiculturele samenleving tot het besef komen dat vooralsnog geen van beiden met een breedmaatschappelijk gedragen oplossing is komen aandraven, en men dringend en drastisch het roer moet omgooien

12-01-2015 om 08:00 geschreven door Renaat  

Het begrip 'democratie, afgeleid van de Griekse woorden 'demos' (volk) en 'krateo' (heersen, regeren, wat dus samengesteld 'volksheerschappij betekent, hield in het oude Athene in dat het volk zelf stemde over het al dan niet goedkeuren van de wetten.

Toen door, zowel gewelddadige revoluties als vreedzame evoluties, de democratie in onze westerse landen van de grond kwam, werd, in tegenstelling tot het oud-Griekse voorbeeld, niet voor rechtstreeks 'volksbestuur, maar voor een  'representatieve' democratie geopteerd, waarbij niet het volk zelf, maar de door hen gekozen vertegenwoordigers de bestuursmacht zouden uitmaken.

Deze keuze kwam er niet enkel omwille van de complexiteit van zowel wat inhoud als uitvoering betreft, maar vooral omdat een dergelijk systeem de van oudsher feodale macht van koningen, graven, baronnen, en kerken, (geleidelijk aan vervangen door de kapitaalkrachtige financieel-economische elite) totaal zou teniet doen. 

Uit het ter ziele gaan van het feodale systeem, ontstonden er twee  basisstromingen:, Een christelijke en een atheïstische. Allebei weliswaar toegankelijk gesteld voor alle klassen in de maatschappij, maar waar de Christelijke stroming toch het gros van de midden- en lage klasse voor hun rekening nam. In België resulteerde dat in de oprichting van twee politieke partijen: de liberale en de Christelijke volkspartij. Bij de opkomst van het socialisme kwam daar ook nog de, bij het Marxisme aanleunende Belgische Socialistische Partij bij, hoofdzakelijk de arbeiders en armen huizende.

Via politieke partijen, en het daarin verenigen van gelijkgezinde kandidaat-volksvertegenwoordigers, kon de heersende klasse b.m.v. het principe 'wiens brood men eet, diens woord men spreekt', hun verdwenen feodale macht op democratische wijze bestendigen. De groei van het socialisme maakte daar na de industriële revolutie deels een eind aan, maar de stijgende welvaart en het wegvallen van de linkse dreiging, na val van het Sovjet-communisme, daarbij geholpen door de mondialisering van zowel economie als politiek, heeft echter die macht  in al zijn glorie hersteld.

De zogenaamde 'soevereine macht van het volk', welke in België, zoals in nog meerdere landen, zelfs grondwettelijk is verankerd, is in de realiteit  onbestaande. De door 'het volk' gekozen vertegenwoordigers zijn in feiten de vertegenwoordigers-, spreekbuizen- en stemmachines van hun onderscheiden politieke partijen, welke hen als kandidaat aan de kiezer hebben voorgedragen, waardoor zij schatplichtig zijn aan de partij. Om de vier of vijf jaar mag (moet) het volk dan via zijn stemgedrag de machtsverhoudingen tussen de politieke partijen  bepalen. En daarbij houdt de zogenaamde democratie voor dat volk dan ook op.

Na de stembusuitslag, bepalen de partijen, al dan niet onderling, hoe zij die verkiezingsuitslag interpreteren en zoeken naar de voor hen op dat ogenblik meest voordelige coalitiepartners, of kiezen bij gebrek daaraan om aan de zijlijn te gaan staan. Indien partijen gezamenlijk een meerderheid aan volksvertegenwoordigers hebben, en men via 'geven en nemen tot een 

compromis-regeerprogramma komt, wordt er een regering gevormd, welke, voor zolang de partijcenakels van de regeercoalitie dat goedvinden door hun volks-(partij)vertegenwoordigers zal worden gesteund, en waarvan alle wetten door regering of regeerpartijvertegenwoordigers ingediend, goedgekeurd worden.

Weze daarbij opgemerkt dat de parlementsleden, volgens art.42 van de grondwet,   " 'de natie',en niet enkel degenen die hen hebben verkozen" vertegenwoordigen. Door echter uitsluitend de standpunten van hun eigen partij te verwoorden en volgend de door hen gegeven orderwoorden te stemmen, gaat zij in tegen hun afgelegde eed om 'de grondwet na te leven'

Op geen enkel ogenblik van de legislatuurduur word over wat dan ook de mening van het volk gevraagd, en wordt er van uitgegaan dat het volk via zijn oorspronkelijk stemgedrag alle doen en laten van de regeringscoalitie goedkeurt. Dat het volk geen enkele inspraak, laat staan keuzemogelijkheid heeft over welke regering, welke ministers, en welk regeerprogramma, en latere wetgeving het krijgt, en dus gedurende vier of vijf jaar een dictatuurlegislatuur ondergaat, stoort daarbij blijkbaar geen enkele zogenaamde zelfverklaarde democraat.

Waarschijnlijk ter compensatie van zoveel democratische volksverlakkerij, heeft men in de loop der tijden wel 'democratische' rechten en vrijheden geschapen, teneinde de bevolking te voorzien van middelen om zijn ongenoegen over het 'dictatoriale' bestuur te uiten: Zo kan men zijn mening uiten via media, betogingen en stakingen. Dat heet dan 'signalen uitzenden' of 'druk uitoefenen'. In het verleden hebben die democratische middelen wel enigszins hun nut bewezen. Vrijwel al onze sociale verworvenheden zijn er via, vooral betogingen en stakingen gekomen. Het valt te betwijfelen of er zonder dat, enkel via parlementair initiatief, ook maar iets van zou waargemaakt zijn.  Dat daarenboven het geweld tijdens die manifestaties steeds van min of meer doorslaggevend belang is geweest, stemt daarbij toch tot nadenken.

Iedereen is het er over eens dat een democratie waarbij het volk, bij elke wijzigende of nieuwe wetgeving geraadpleegd zou worden, zelfs al zou het enkel om de belangrijke gaan, in de praktijk niet werkbaar is. Daarvoor is onze samenleving uiteraard  té complex. Maar dat neemt niet weg dat men het volk wel kan laten beslissen over datgene wat politici  te pas en te onpas bedrieglijk beweren: nl dat de kiezer gekozen heeft voor een bepaalde regering en/of regeerbeleid.

De kiezer heeft helemaal geen keuze gehad over welke coalitie hij wenst, laat staan over welk regeerakkoord hij in meerderheid genegen is.

Dus, waarom gaan de partijen, na de verkiezingsuitslag, niet met verschillende coalitiemogelijkheden onderhandelen over verschillende regeerakkoorden, eigen aan elke coalitie, legt men de resultaten ervan in een tweede stemonde voor aan het volk en laat men hen beslissen welke regeercoalitie en regeerakkoord het in meerderheid wenst?

Dàn pas kan men met recht en reden beweren dat de bevolking voor een bepaalde regering en -beleid heeft gekozen. Dàn pas is er sprake van een (benadering van) echte democratie.

Dàn pas kan men van de burger verwachten dat hij zich schikt naar wat de democratische meerderheid van 'de natie' wenst, i.p.v. wat de zichzelf kiezende regering hem oplegt...

07-12-2014 om 14:28 geschreven door Renaat