Behoort U bij diegenen die het nu stilaan wel gehad te hebben met dat geweeklaag over racisme en discriminatie? Uiteraard bent U weliswaar een zinnig mens die deze twee begrippen, welke van oudsher in onze samenleving steeds in meer of mindere mate aanwezig zijn, niet goedkeurt, maar hebt U wel het gevoel dat men wat té ver dreigt te gaan in het bestrijden ervan. 

Neen, U zal van mij geen ondoordachte uitspraken horen, zoals deze aan welke de voorzitter van de Vlaamse nationalisten zich vorige week bezondigde, en een bepaalde bevolkingsgroep, omwille van 'de hun eigen zijnde beslotenheid' als zelf-medeschuldig achtte aan de hen ten deel vallende discriminatie. Volgens de politiekcorrecte deontologie is het ongehoord dat men bepaalde negatieve eigenschappen aan een nationaliteit of entiteit toedicht, zelfs al zouden ze in de algemeenheid enige waarheid bevatten. 

Sinds, wegens de incompatibiliteit met onze westerse cultuur, de integratie van de steeds groter wordende geïmmigreerde islamitische  bevolkingsgroep, totaal is mislukt, beginnen wij ons stilaan neer te leggen bij het begrip 'multicultuur' en is 'diversiteit' het nieuwe orderwoord geworden. Als de verschillende culturen zich niet met elkaar kunnen of willen vermengen, dan moeten ze maar apart met of naast elkaar samenleven, menen wij. Dus, datgene wat  vroeger 'apartheid' werd genoemd, heet in zijn moderne versie: 'diversiteit'...  

Respect, ruimdenkendheid, gelijkwaardige behandeling, en vrije godsdienst- en cultuurbeleving erkent, mits enige nuancering, vrijwel iedereen. In de praktijk blijkt het echter iets problematischer te zijn  dan men op het eerste zich denkt.

Tot tegen het einde van vorige eeuw kon men als werkgever of verhuurder, om het even welke reden probleemloos een kandidaat-werknemer of -huurder afwijzen, zonder dat tegenover iemand moeten te verantwoorden. Of dat was omdat men te jong, te oud, te mooi, te lelijk, te vuil, te onbemiddeld, te bruin, of te vreemd was, of zelfs gewoon omdat je de beoordelaar 'niet lag', maakte niets uit. Ondertussen heeft men de taalkundige begrippen 'racisme' en 'discriminatie' een wettelijke omschrijving gegeven. Zo mag men weliswaar discrimineren op grond van (of het ontbreken van voldoende) bezit, vermogen, verstandelijke vermogens, opleidingsniveau, en de daaraan verbonden verloning, maar mag men dat niet op grond van geslacht, afkomst, huidskleur, godsdienst, en cultuur. Bij vermoeden van discriminatie is het aan de vermeende discriminator om het tegendeel te bewijzen. Om dat na te gaan is men nu zinnens om test-calls in te voeren. Onnodig er op te wijzen dat selectieve werkgevers voortaan hun 'discriminatiegedrag' zullen uitstellen tot bij het face-to-face sollicitatiegesprek.

 Een 'van wanten wetende' zogenaamd racistische werkgever of verhuurder  zal uiteraard niet de fout  maken om Mohamed op grond van zijn etni af te wijzen, maar bv. gewoon "het niet voldoende vertrouwen wekkend gesprek" met de kandidaat huurder, of de "onvoldoende bepaalde competenties" vanwege de sollicitant als afwijzingsfactor aangeven. De vraag is op welke wettelijke grond men dergelijke niet-discriminerende motivatie zou kunnen in twijfel trekken?