over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
28-06-2008
Betalen wij te veel belastingen?
De Belgen staan, via belasting op inkomen, verbruik, en allerhande heffingen, gemiddeld 44.6% van hun inkomen af aan de gemeenschap. In Europa doenn Enkel de Denen en de Zweden het 'beter' met respectievelijk 49.1 en 48.9% .
Zowel de vandaag naar Bermuda afreizende grootverdiener, als de minimumloner die zich met een dagelijkse wandeling naar het stadspark moet tevreden stellen, klagen steen en been over het feit dat zoveel van hun 'zuurverdiende' centen naar 'de staat' vloeit. Een 'staat' van 'geldverkwanselaars' en 'zakkenvullers'.
Niemand zal en kan ontkennen dat er, zowel in de administratie als in de leidinggevende politieke overheid, gemeenschapsgelden voor 'oneigenlijk' gebruik worden aangewend. Maar laten we wel wezen, het daardoor 'ontvreemde' gemeenschapsgeld mag dan in geldwaarde misschien een respectabel bedrag zijn, veel meer dan een fractie van de totale staatsinkomsten zal dat niet bedragen. Hoe dan ook, behalve de ontoelaatbaarheid van het op die wijze verloren gegaan gemeenschapsgeld, kan en moet er uiteraard kritisch toegezien worden op de logische en rechtvaardige aanwending er van. De kritieken en aanklachten daarop zijn spijtig genoeg maar al te dikwijls gegrond.
Toch zou ik de klagers over zoveel belastingsdruk er willen op wijzen dat wij geen belastingen betalen "aan de staat" maar aan de gemeenschap. Aan de gemeenschap van Belgen, Vlamingen, provincialen en gemeentebewoners, al naargelang het over federale, gewestelijke, provinciale of gemeentebelastingen gaat. De betrokken overheden zijn geen 'eigenaars' van die gelden maar enkel de beheerders ervan. Beheerders die het volgens bepaalde wetten, reglementen en de door ons verleende besluitvormingsmacht bepalen hoeveel en op welke wijze die onder de gemeenschappelijke kosten worden verdeeld.
Kritiek op dat laatste is enkel verantwoord als men niet alleen berekent hoeveel belasting men op het einde van zijn leven zal betaald hebben, maar als men ook in rekening brengt hoeveel gemeenschapsgeld er terug is gevloeid via kindergeld, allerlei premies, onderwijstoelagen, kortingen, terugbetaalde ziektekosten en pensioenen. Daarbij het gebruik van geldverslindende gemeenschappelijke diensten en voorzieningen niet vergetende, als daar zijn: wegen, openbare verlichting, openbaar vervoer en andere diensten, onderwijs enz.
Zodoende zouden velen tot de vaststelling komen dat zij te weinig belastingen betalen, en anderen dat zij overmatig aan de gemeenschap bijdragen. Maar dat laatste is nu eenmaal het gevolg van het solidariteitsbeginsel. Alleen diegenen die daar van af willen, hebben een punt...
De politieke actualiteit zet mij aan tot dromen...
Ondanks een inflatie (dus prijsstijging) van 5.8%, leeflonen en laagste pensioenen welke volgens een zoveelste universitaire studie beduidend onder de armoedegrens liggen, dokters die weer volop dure merkgeneesmiddelen voorschrijven, en de steeds opnieuw herhaalde loze belofte van een Eerste Minister om zich met de belangrijke dingen van de mensen bezig te houden, heeft deze regering sinds haar aantreden vorig jaar, nog geen enkel wetsvoorstel of Koninklijk besluit dienaangaande ingediend of uitgevoerd. Ondertussen slepen de 'werkloze' parlementsleden zich met hun riante veelvoud van een 'werkloosheids'-vergoeding doelloos naar de zomervakantie, met de vrees dat bij hun terugkeer in oktober, er geen oplossing voor BHV, en de staatshervorming, maar een C4 op hen ligt te wachten.
Spijtig dat wij (zoals in vrijwel alle zogenaamde democratische landen) een 'particratisch', en geen democratisch politiek bestel hebben. In dat geval zouden de 'gekozenen des volk' de regering kunnen naar huis sturen, hun falende partijleidingen duidelijk kunnen maken dat zij als parlementairen hun individueel grondwettelijke prerogatieven opnemen en zullen uitvoeren. Zodoende zouden zij een regering van technocraten, dus een échte uitvoerende macht, kunnen samenstellen, met de opdracht zich uitsluitend met de sociale- economische- en milieuproblematiek bezig te houden. Met andere woorden: met datgene waarvoor de mensen op 10 juni vorig jaar hebben gekozen.
Juist...de grote lijnen van het scenario van een goedkope kortfilm. Maar, mag ik op een warme prille zomerdag, zo af en toe ook eens dromen?...
Zoals verwacht hebben de Ieren, de enig Europese burgers die daar hun zegje mochten over doen, het nieuwe EU-verdrag afgewezen. Dat verdrag is een ietwat bijgestuurde versie van de zogenaamde Europese grondwet die voorheen door de Franse en Nederlandse bevolking in een referendum was weggestemd. Om dit geen tweede maal te moeten ervaren, had men, behalve in Ierland waar de grondwet dat voorschrijft, in geen enkel ander EU-land de mening van het volk gevraagd. Kwestie om de democratie te gebruiken waarvoor zij in de partictratische landen voor dient: om de beslissingsmacht daar te leggen waar ze volgens de moderne democraten thuishoort: namelijk bij de politieke partijen en de financiële en economische machtsgroepen waarvan zij de slippendragers zijn.
Theoretisch kan een Europees verdrag (vooralsnog) maar ingaan als alle 27 lidstaten het hebben goedgekeurd. Men zal dus een politieke spitsvondigheid moeten vinden om het toch met 26 te kunnen doen. Gezien loodgieter Dehaene dienaangaande een gevraagd 'vakman' in de EU-topregionen is, zal dat waarschijnlijk geen probleem zijn.
Hoe dan ook, de meerderheid van de Fransen, Nederlanders en Ieren, (van de anderen weet men het niet, gezien niet geraadpleegd) zien geen heil in meer macht voor het logge, ver-van-mijn-bed, ondoorzichtig, geldverslindend, en moeilijk controleerbaar europees centraal bestuur. Het feit dat de Europese elite met dat gegeven waarschijnlijk weinig of geen rekening zal houden, zal het gebrekkige vertrouwen in de Europese instellingen zeker niet versterken.
Maar zolang het Europees project de heilige koe van de kapitalistische vrije wereldhandel in haar vaandel voert, is er voor diegenen die daar wel bij varen, niets aan de hand.
"Europe is good for you". Wie "you" ook mag zijn...
Vorige zondag verklaarde de CD&V-voorzitster, weliswaar in ietwat zachtere bewoordingen, dat ons huidig Belgisch staatbestel de pot op kan indien de Franstaligen niet bereid zijn om de verzuchtingen (eisen) van Vlaanderen ter wille te zijn.Wie hoopt dat daarmee de argwaan van de Walen ten opzichte van de Vlaamse bedoelingenietwat getemperd wordt, heeft op zijn minst een duidelijk gebrek aan inlevingsvermogen.
Het is zoals bij een uitgeleefd huwelijk waar de sterke en vermogende, zijn zwakke en afhankelijke partner met een scheiding afdreigt indien hij zijn zin niet krijgt. Al gaat de vergelijking niet helemaal op. Bij gebrek aan 'onderlinge toestemming' blijft enkel een 'vechtscheiding' over. Maar in tegenstelling tot een echtscheiding, ontbreekt bij een eventuele scheiding van de Belgische deelstaten een rechter die een bindende uitspraak kan doen. Zoals bij de meeste politieke verkiezingsretoriek is dus ook de bedreiging van de zich profilerende CD&V-voorzitster gewoonweg de reinste volksverlakkerij. Zij werkt de radicalisering van de onderscheiden bevolkingsgroepen in de hand en sterkt de Walen in hun verlatingsangst.
Beweren dat men het kiesarrondissement BHV kon splitsen zonder goedkeuring door de Franstaligen ,was de bevolking voorliegen. Met het vertellen dat men tegen de wil in van Wallonië het staatsbestel kan wijzigen ,doet men dat opnieuw. Dat mate waarop men bij de eerstvolgende verkiezingen hen daar ook nog zal voor belonen, zal aangeven hoe erg het is gesteld met het politieke intelligentiepeil van de Vlamingen...
Er is de laatste tijd heel wat te doen omtrent de koopkracht. Volgens allerhande directeurs en voorzitters van nationale banken en werkgeversorganisaties, uiteraard met een meer dan behoorlijk inkomen, is er helemaal niets aan de hand met onze koopkracht. Rekening houdend met inflatie en loonaanpassingen koopt de gemiddelde Vlaming (Belg?) vandaag evenveel of zelfs meer dan twintig jaar geleden, luidt het. Gelukkiglijk gaat men niet zo ver om een vergelijking met de tijd van Priester Daens te maken. Misschien moesten wij dan in de ogen van de VBO-voorzitter uit eerlijke schaamte negentig procent van ons loon gaan inleveren!
Maar...misschien zit er wel iets in de denkwijze, dat de regering eventuele koopkrachtvrijwaringmaatregelen beter kan toespitsen op de inkomencategorieën die daadwerkelijk koopkrachtverlies lijden, omdat vooral die groepen de duurder geworden voeding en huisvestingskosten, verhoudingsgewijs een veel groter deel van hun uitgavenpakket uitmaken dan dat bij de meer-dan-modaal-verdieners het geval is. Alhoewel met enige verbazing, merk ik toch met genoegen dat er hier en daar onder rechtgeaarde kapitalisten en verstokte rechtse liberalen, mensen opstaan die de klassieke het zogenaamde sociaaldemocratische solidariteitsprincipe in vraag gaan stellen en zich afvragen of wij de daarvoor bestemde gemeenschapsmiddelen niet beter exclusief reserveren voor inkomensgroepen die het nodig hebben.
De oplossing voor zowel het huidige koopkrachtverlies als de toekomstige onbetaalbaarheid van onze ziekteverzekering, pensioenen en ouderenzorg ligt misschien simpelweg in de afschaffing van het voorbijgestreefde eendimensionale 'solidariteitsprincipe'. De keuze tussen 'minder voor iedereen' of 'minder voor diegenen die het niet nodig hebben opdat de noodlijdenden meer zouden krijgen' is niet alleen een sociale maar bovenal een menselijke keuze. Daar tegen zijn, getuigt van ronduit plat en mensonwaardig egoïsme!
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid men weet maar nooit!
