Wij hebben het steeds over belastingen, taksen, accijnzen, en sociale bijdragen die wij betalen aan 'de staat'. Over premies, lonen, toelagen, vergoedingen, pensioenen, subsidies die door de 'overheid' worden verstrekt. Over gronden, gebouwen, bedrijven, waardepapieren, geld en schulden van de overheid.

Allemaal larie en apekool! Want 'de overheid' is niets meer of minder dan de notaris, secretaris of penningmeester, door ons aangesteld om de goede werking te verzorgen van 'de vennootschap' die wij met zijn allen als gemeenschap hebben gevormd, en waar wij a rato van ons belastbaar inkomen, aandeelhouder in zijn.

Zowel de gemeentelijke, provinciale, gewestelijke als federale overheid zijn in feiten de 'dagelijkse besturen, gecontroleerd door de 'raden van bestuur, van de respectievelijke 'vennootschappen'. Wijzelf als aandeelhouders van die vennootschappen krijgen dan om de paar jaar de gelegenheid om onze wensen en verzuchtingen via verkiezing van de 'raadsleden' kenbaar te maken. Dat die mooie theorie in de praktijk enigszins anders uitdraait, laten wij hier nu even terzijde.

Tot daar de les in staatshuishoudkunde. Of ten minste, waaruit een dergelijke les, die verplicht in elke middelbare school, zou moeten bestaan. Dat zou bijdragen tot de bewustmaking dat alle zogenaamde staats- gewest- provincie- en gemeente-eigendom onze gemeenschappelijke eigendom is, en dat alles voor een heel klein deel dus van onszelf is.

Bij gebrek aan dergelijke gemeenschapsopvoeding is het gros van de goegemeente zich echter niet bewust van de feitelijkheid dat elke euro die wij zogenaamd van 'de overheid' ontvangen, betaald wordt door  onze medeburgers en zelfs een klein deel door onszelf. Overheidsgeld is namelijk het geld dat wij via allerlei belastingen ter beschikking stellen van de gemeenschap en dat de overheid gebruikt om er de gemeenschappelijke kosten mee te financieren en verder te 'herverdelen' onder de bevolking.

Dat dit niet steeds vakkundig en/of naar behoren gebeurt, heeft veel te maken met de verschillende belangen en noden van de oeroude maar nog steeds (in modernere vorm) bestaande standenmaatschappij. Het hebzuchtige streven naar 'steeds meer' is de beschavingsversie van het eveneens oeroude overlevingsinstinct en is de basisoorzaak van het beschamende feit dat in 2010 rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid meer dan ooit sprookjesachtige utopische begrippen zijn die alleen simplistische luchtfietsende idealisten, zoals ondergetekende, nog zinvol  vinden.   

Alles wat wij gratis of aan verminderde prijs bekomen, wordt door anderen betaald, of komt in mindering van hun persoonlijk of gemeenschappelijk eigendom. Zo ook met elke subsidiering, toelage, belastingsvermindering, premie e.d. die wij van overheidswege ontvangen.     

Elke maatregel daaromtrent heeft een bepaalde, meestal eerbare bedoeling. In heel veel gevallen echter zorgen de rechtlijnigheid van de gebruiksvoorwaarden van bepaalde subsidieringen en premiestelsels voor het perverse effect dat heel wat van het daarvoor gereserveerde geld eveneens terecht komt bij diegenen waarvoor het helemaal niet bedoeld is.

  
Neem bvb het sociaal energietarief dat de minderbedeelden die het wegens hun inkomen moeilijk hebben moet helpen om hun elektriciteit- en verwarmingsverbruik te betalen. Afgezien van de categorieën die daar wegens hun te beperkt inkomen voor in aanmerking komen, kan selfs een gezin een respectabel inkomen eveneens daarvan genieten als bvb een gezinslid voor minstens 65% gehandicapt is en daar een vergoeding voor ontvangt.

Verder zijn daar de klassieke uitkeringen voor ziekte, werkloosheid, pensioenen, kindergeld, schoolgeld enz. welke persoonsgebonden zijn, en (met uitzondering van lichte correcties bij de werkloosheidsuitkering) lineair zijn en verder geen enkele rekening houden met het gezinsinkomen. Zo kan een alleenstaande man die een maandelijkse alimentatie van amper 10 euro betaald, vrijwel dezelfde werkloosheidsuitkering genieten als een alleenstaande moeder met drie kinderen waarvoor zij geen alimentatie ontvangt.

Voorbeelden te over van gemeenschapsgelden die onnodig uitgekeerd worden, waardoor de bedragen voor diegenen die het echt nodig hebben ontoereikend zijn en 'wegens geldgebrek' niet verhoogd worden.

Afgezien van het deel van onze gemeenschappelijke bijdrage dat op die wijze bij vermogenden als 'zakgeld' terechtkomt, zijn er nog de ontelbare belastingaftrekken en investeringssubsidies die niet alleen bij de modale burger die een even modaal huis bouwt of koopt, maar waarmee de gemeenschap eveneens voor een aardeel deel meebetaald aan de riante villa's en domeinen van de grootverdieners.

Zijn daar ook de milieupremies, 15% van de kostprijs van de 'milieuvriendelijke' nieuwe wagens (waar stilaan alle middenklaswagens beginnen aan te voldoen) die wij met zijn allen (ook de niet wagenbezitters) financieren. Men kan zich afvragen waarom er geen milieukorting is op het gebruik van het openbaar vervoer is? Misschien dat de vergelijking qua CO²-uitstoot tussen de zelfs milieuvriendelijk middenklaswagengebruiker en trein-tram-busgebruiker té duidelijk de hypocritischheid van ons milieubeleid zou aantonen.

Ten slotte is er nog het perverse systeem van milieucertificaten en energiepremies, toegekend aan wie investeert in zonnepanelen. Een op termijn heel interessante investering waar menigeen, wegens omstandigheden (huurwoning of appartement) of  laag inkomen niet aan toekomt, maar daar zowel via zijn belasting als via zijn verhoogde elektriciteitsrekening toch meebetaald aan de installatie en gebruikskost van anderen.

Een schrijnerend voorbeeld van iets wat de ene krijgt, al kan hij het gemakkelijk zelf betalen, en waar de andere die het door omstandigheden niet kan verwerven, of het te duur is, toch meebetaald aan het bedrag dat de ene krijgt.

Als sociaal voelend mens heb ik er niets tegen pù mee te betalen voor wat anderen krijgen, voor zover zij dat wegens hun ondermaats inkomen nodig hebben. Anders wordt het als ik dien te betalen opdat wie het al goed heeft, het nog beter zou krijgen, en daardoor diegenen die het nodig hebben, te weinig krijgen.

U toch ook...?

29-11-2010 om 12:46 geschreven door Renaat  

Belgische werknemers met een voltijdse job verdienen gemiddeld 2.936 euro bruto per maand. Dat blijkt uit een rapport door de federale overheidsdienst Economie.

Dat de meerderheid van Belgen een heel stuk onder dat gemiddelde zitten geeft aan dat de minderheid die er boven zit...er ver boven zit!

Zo toont het loonrapport aan dat bedrijfsleiders gemiddeld 7.870 euro verdienen terwijl de laagste lonen betaald worden aan het horeca-  schoonmaak- en transportpersoneel. Dat deze nog aan een gemiddelde komen van 1.975 euro. zal velen die zelfs daar onder zitten, enigszins verbazen.

Op het eerste zicht lijkt het feit dat bedrijfsleiders het viervoudige verdienen dan bvb hun poetsvrouw, niet zo sterk overdreven, maar ingewijden weten maar al te goed dat in de hogere looncategorieën nogal wat toegevoegde zogenaamde 'onkosten', bonussen; en voordelen in natura, mede het inkomen bepalen, waardoor een bruto maandloon van om en bij de 8.000 euro in feiten ook ook het netto inkomen vertegenwoordigt, of zelfs het oorspronkelijke brutoloon overstijgt. 

Bovendien hebben de ‘grootverdieners' hun loon in de voorbije tien jaar ook nog eens het meest zien toenemen. Bij de kaderleden gingen de brutolonen tussen 1999 en 2008 met iets meer dan 38 procent vooruit, bij de bedrijfsleiders met ruim 36 procent. Geen enkele andere beroepsgroep deed het in de voorbije tien jaar beter. Ter vergelijking, bij de metaalarbeiders was de loonstijging een heel stuk minder groot: +23 procent.

De loonkoven vergroten dus niet alleen door het feit dat 2% van 1000 in geldwaarde vijf maal minder is dan 2% van 5000, maar daarenboven ook nog door het feit dat de procentuele loonstijgingen hoger liggen bij de hogere looncategorieën.

Dat deze loongegevens ongetwijfeld extra spanning zullen creëren op het tweejaarlijkse, nationaal loonoverleg, dat deze maand van start moet gaan, hoeft geen betoog. Voor Rudy De Leeuw, voorzitter van de socialistische vakbond ABVV, is het logisch dat alle werknemers vooruitgaan in loon. Dus ook de kaderleden. Alleen kan voor hem die ongelijke verdeling tussen de minder- en meerverdieners niet door de beugel. Voor de socialistische vakbond zijn het vooral de laagste lonen die omhoog moeten.

Het feit dat maar liefst 5 procent van alle werkende Belgen te weinig verdient en in armoede leeft, is voor elk weldenkend en sociaal mens onaanvaardbaar. De cijfers van de Nationale Bank die aangeven dat wij, zowel wat persoonlijk roerend als onroerend bezit betreft, tot één van de welvarendste volken behoren, staat in schril contrast met de feitelijkheid dat in dit land een werknemer met een minimumloon,  in feitelijke sociale armoede leeft.

Dat Pieter Timmermans, directeur-generaal van de werkgeversfederatie VBO, uiteraard zelf een 'grootverdiener', deze cijfers nuanceert, is uiteraard niet verwonderlijk. Volgens hem is dit rapport onvolledig omdat het alleen de bruto lonen analyseert. Omdat voor de hogere lonen de hoogste belastingtarieven gelden is volgens hem een grote bruto loonsverhoging helemaal niet hetzelfde als een grote verhoging van het netto-inkomen.

Juist.., maar gezien zij wegens hun hoog inkomen al in die hoogste belastingtarieven zitten, is hun nettoverhoging percentsgewijs dan ook evenredig met hun bruttoverhoging, is het niet, mijnheer Timmermans?... 

Ook stelt de brave man dat het rapport niets zegt over de loonevolutie in kmo's met minder dan 10 werknemers die toevallig wel de meerderheid van het Belgische bedrijfsleven vertegenwoordigen

. Gelukkiglijk voor hem, zou ik denken, in die sector, meestal middenstanders, is er enkel sprake van de verplichte loonindexering als 'loonevolutie'. Als men die ook mede in rekening had gebracht in het onderzoek, zou het gemiddeld inkomen van de laagste voltijdse brutolonen geen 1.975,- maar waarschijnlijk om en bij de 1.400,- euro of zelfs lagerliggen...

09-11-2010 om 12:45 geschreven door Renaat  

Door met overheidsgeld, het geld van ons allemaal, dat wij aan de overheid toevertrouwen om onze 'gemeenschappelijke kosten' mee te betalen, de bankencrisis te bedwingen en de pijnen van de daar op volgende economische crisis te verzachten, zien de Europese (en ook andere) landen op tegen grote schuldenbergen en niet te versmaden begrotingstekorten.

Of het één met het andere wat te maken heeft, durf ik niet met zekerheid te stellen. Maar toch heb ik een redelijk sterk vermoeden dat menigeen zich ondertussen aardig heeft weten te verrijken. En dan heb ik het niet alleen over de groot-onroerendgoedbezitters en de grootkapitaalbezitters, voor wie zowel crisis- als oplevingperiodes goede tijden betekenen, maar eveneens over de gemiddelde gegoede burgers zoals tweeverdieners met een goedbetaalde job, waarvan volgens de recentste cijfers van de Nationale Bank, zowel het onroerend als roerend bezit aanzienlijk is gestegen.

Met andere woorden, terwijl in landen als België (vooral Vlaanderen), een relatief groot deel van de bevolking het best te pruimen heeft, leeft 'de gemeenschap', de bevolking als geheel, ("de staat" genoemd) onder de 'armoedegrens' met een torenhoge schuldenlast die zij wegens het 'boven haar stand leven' jaarlijks noodzakelijkerwijs met nieuwe leningen dient te bezwaren.

En omdat, in plaats van de theoretisch verhoopte grote economische grote groei, er vooralsnog enkel sprake is van een 'licht herstel', is er enkel heil te verwachten van 'de tering naar de nering' te zetten. Met andere woorden: ofwel dient de gemeenschap te besparen, véél te besparen, ofwel moet zij meer inkomsten, véél meer inkomsten verwerven. Of een combinatie van beide. 

Volgens 'simplistische' ultra linkse dagdromers zoals ik, zou men het 'geld kunnen halen waar het zit'. Dat wil zeggen, bij de 'superrijken'. Maar, dat is 'luchtfietserij'. Niet allen omdat die bij het minste onraad met hun "zuur verdiende centen"  naar veiliger oorden zouden verhuizen, maar vooral omdat gans ons financieel en economisch systeem op hen steunt, en zij dus in feiten onze broodheren zijn waar ons werk en inkomen van afhankelijk zijn.

Omdat wij: zowel de betergegoeden, als jan modaal, als de minderbedeelden daar de dupe zouden van zijn, is dat natuurlijk geen optie. 

Een meer logische manier om de noodzakelijke 'fondsen' te verwerven zou het meer belasten zijn van de beter gegoeden, zowel de grootverdieners als de grote middenklasse van tweeverdieners met gemiddelde of hogere lonen.

 Maar gezien men het dan heeft over het grootste deel van het kiezerspubliek en de spreekwoordelijke windeieren voor de regerende partijen bij de eerstvolgende verkiezingen massaal uit de lucht zouden vallen, komt deze oplossing, al even 'belachelijk' als de voorgaande.

Bovendien zou het verplichten van de consumerende aanbidder van het kapitalistische gouden kalf om een groter deel van zijn inkomsten aan de gemeenschap af te staan, afgezien van het te verwachten heftige verzet, een daling van haar koopkracht betekenen. Omdat, zowel sociale onrust in de bedrijven als een daling van de consumptie, minder inkomsten voor hun broodheren betekenen, is een frontvorming van 'werkgevers' en werknemers, zeg maar, "broodheren en loonslaven", niet denkbeeldig.

Het enige waar men zonder al te veel tegenstand, ja, zelfs met steun van grootverdiener tot 'jan modaal' kan op besparen, zijn de uitgaven tegemoetkomingen, voordelen en voorzieningen die in hoofdzaak moeten  dienen om de minderbedeelden te vrijwaren van relatieve armoede of om hun armoedig bestaan te verzachten.

Afgezien van het feit dat die groep te lijden heeft onder het stigmatiseringsyndroom, en door velen als 'profiteurs', luiaards en 'hangmat-armen' worden beschouwd, past een grotere en zelfs genadeloze "responsabelisering" van deze groep uiteraard in het rechts-liberaal denken dat vooral in Vlaanderen vandaag grote opgang maakt.

Uiteindelijk zal men, ten einde het in dit land steeds gelauwerd "solidariteitsprincipe" na te komen, zich beperken om aan de superrijken enkele 'borrelnootjes' aan vragen, de grootverdieners wat te temperen door maxima te stellen aan hun onwezenlijk grote ontslagvergoedingen, en de middenklasse minder belastingaftrekkee toe te bedelen en tot loonmatiging te dwingen.

Maar, hoe dan ook, voor wie de nog te nemen maatregelen ogenschijnlijk bedoeld mogen zijn, de lage inkomens en minderbedeelden zullen, zo niet via hun inkomen, dan toch vooral percentsgewijs via hun uitgaven het grootste deel van de op til zijnde besparingen 'betalen'

Zo willen het de broodheren...en gezien wij uit hun handen eten... 

Renaat Van Poelvoorde.

11-10-2010 om 11:39 geschreven door Renaat  

Volgens de recentste cijfers van de  Nationale Bank behoort de gemiddelde Belg tot de rijkste van deze wereld. Zijn netto financieel vermogen, dat wil zeggen zijn spaargeld en financieel beleggingen, bedraagt, zonder rekening te houden met zijn onroerende bezittingen en na aftrek van eventuele lopende leningen, zo maar eventjes 67.200 euro. Het gemiddeld doorsnee gezin bezit 156.000 euro aan spaargelden, aandelen, kasbons en andere waardepapieren.

Iemand die zich bewust is van hoe men gemiddelden berekend, weet dat die bedragen meer dan beduidend hoger zouden zijn als men het gemiddelde zou berekenen van enkel diegenen die effectief spaargeld en/of financiële beleggingen hebben. De 15% Belgen die onder de armoedegrens leven, bezitten in regel geen enkele financiële reserve, en wie goed om zich heen kijkt, merkt dat zelfs een niet onaardig deel van de bevolking er weliswaar een aanvaardbaar levenspeil op nahoudt, maar juist daardoor niet aan sparen toekomt.

Om tot het toch wel aanzienlijk gemiddeld bedrag van 156.000 euro te komen is er dus, afgezien van de 10% 'rijken', voor wie het om reden van behoorlijkheid maar goed is dat hun rijkdom niet meer in voormalige Belgische franken wordt uitgedrukt, een relatief groot deel van de bevolking die zich de status van 'betertegoeden' mag aanmeten en waarvan het financieel vermogen eerder om en bij het dubbele zal schommelen.

Eigenlijk zijn de cijfers van de Nationale Bank, vooral als men ze logisch analyseert, een bevestiging van wat een goede waarnemer bij gebrek aan cijfers alleen maar kan vermoeden, namelijk dat er voor, zo niet het grootste, dan toch voor een heel groot deel van de bevolking helemaal geen crisis of slechte tijden zijn geweest. Integendeel, voor wie enigszins wat geld heeft en verdient, betekenen 'slechte tijden', periodes waarin hij zijn luxe-uitgaven enigszins mildert en zijn spaarquota verhoogt, terwijl hij in 'betere tijden' enerzijds meer uitgeeft, maar anderzijds door beursstijgingen eveneens zijn financieel bezit de hoogte ziet ingaan. Voor betergegoeden betekenen slechte tijden dus allen een minder snelle stijging van hun welvaart.

Met zijn allen hebben wij als gemeenschap een openstaande schuld van meer dan 300 miljard euro, wat maakt dat die zelfde gemiddelde Belg een gemeenschapsschuld heeft van meer dan 28.000 euro. Dus als elke 'gemiddelde Belg' zijn aandeel in de gemeenschappelijke schuld aflost houdt hij toch nog het aardige bedrag van 39.000 euro over. Geen staatschuld meer, en wegens het wegvallen van interestbetaling ook een aanzienlijke structurele vermindering van de begrotingstekorten. Als dat niet mooi zou zijn!

Uiteraard is een dergelijke denkpiste natuurlijk compleet utopisch. Niet alleen omdat wij met zijn allen denken geen individuele schuld te hebben aan de gemeenschapsschuld, maar nog meer omdat het grootste deel van de staatschuld, via staatsbonnen en staatsobligaties aangegaan is bij individuele Belgische staatsburgers zelf, die daar dus een aardige duit aan verdienen. Gekker kan het eigenlijk niet: het individu die zich verrijkt aan de schuld van de gemeenschap waartoe hij behoort, en waardoor hij dus tegelijkertijd zowel schuldeiser als schuldenaar is.

Voor die 15% onder de armoedegrens levenden, aangevuld met de 20% weliswaar goed levende, maar aan liquiditeitontbrekende Belgen, zal het allemaal worst wezen. Alhoewel, zij zijn wel de eersten die in 'slechte tijden' de rekening gepresenteerd krijgen, en inkomenspercentsgewijs het meest betalen voor dit perverse systeem, waar zij niet kunnen van meegenieten.

Renaat Van Poelvoorde.    

02-08-2010 om 10:06 geschreven door Renaat  

22-07-2010 om 10:02 geschreven door Renaat  

07-06-2010 om 14:34 geschreven door Renaat  

In 1830 creëerden Engelse, Franse, en Duitse politici, met twee lappen grond welke geografisch deels bij Nederland en deels bij Frankrijk hoorde een nieuw land dat men de naam België gaf. Men benoemde een werkloze Duitser uit een adellijke familie tot Koning, en bezegelde daarmee de vrede tussen drie vijanden die eeuwenlang mekaar hadden bestreden.

Tot het einde van de jaren vijftig van vorige eeuw was in gans het land de financiële, politieke, economische en administratieve macht grotendeels in handen van de Franstalige bourgeoisie. De opkomst van de Vlaamse volksbeweging, die pas begin de jaren zestig voldoende was geworden om de politieke partijen onder druk te zetten, luide het begin in van een reeks 'staatshervormingen.   Ondermeer via het vastleggen van een 'taalgrens', de federalisering van het land, en het opsplitsen van de nationale, in regionale partijen, trachtten de Vlamingen zich van hun historisch gegroeid minderwaardigheidscomplex te ontdoen.

Elke sessie van deze, vandaag nog steeds niet volledige voltooide staatshervorming, kon pas afgesloten worden  door compromissen en toegevingen van Vlaamse kant. De Franstaligen waren geen vragende partij en konden bijgevolg vrij de prijs bepalen die de Vlaminbgen voor hun 'ontvoogding' dienden te betalen. Er werden akkoorden afgesloten, grondwetswijzigingen doorgevoerd, taal- en andere wetten uitgevaardigd, welke wegens hun ingewikkeldheid, vaagheid, onvolledigheid  en interpreteerbaarheid, de kiemen legden voor nieuwe en met der tijd als maar groter wordende communautaire problemen.

In de taalgrensgemeenten waar een min of meer grote minderheid woonde van anderstaligen (Frans of Nederlands) voorzag men 'faciliteiten die er dienden voor zorgen dat de inwoners de taal-integratietijd gemakkelijk zouden kunnen overbruggen. Voor de faciliteitengemeenten binnen het Franstalig gebied betekende dat, de Vlamingen er na een paar jaar Frans spraken, en hun daar opgroeiende kinderen achteraf dikwijls eentalig Frans waren. In de in Vlaanderen gelegen faciliteitengemeenten ervaarden de Franstaligen de faciliteiten als een middel om geen Nederlands hoeven te leren en kwamen er zich steeds meer Franstaligen uit Brussel vestigen. Als resultaat daarvan bestaat de bevolking in drie van de zes Vlaamse randgemeenten in grote meerderheid uit de meerderheid uit (meestal Nederlandsonkundige) Franstaligen..         

Het gevolg van dat alles geeft  ietwat rare feitelijkheden: De hoofdstad van het gewest Vlaanderen ligt niet binnen alleen zijn eigen grondgebied, en is tegelijkertijd de voornaamste stad van een ander gewest (Brussel). In drie van de zes faciliteitenrandgemeenten woont een grote meerderheid van Franstaligen, die conform de taalwetten in het Nederlands (zouden moeten) bestuurd worden door Franstalige burgemeesters en Schepenen. De Franstalige inwoners ervan kunnen bovendien bij de federale verkiezingen voor kandidaten in een ander (Brussels) gewest kiezen.

Federale en gewestelijke bevoegdheden lopen wirwar door elkaar, en voor sommige vergunningen dient de Belg bij één of meerdere, zowel federale als gewestelijke diensten aan te kloppen. Zes regeringen, evenveel parlementen, en tien 'bestendige deputaties en provincieraden, kondigen wetten of  dekreten en verordeningen af die  via 'alarmbellen' en 'belangenconflicten' door een bepaald gewest of taalgemeenschap kunnen worden geblokkeerd of op de lange baan geschoven.

Bij gebrek aan nationale partijen kan de Belg maar voor de helft de federale Kamerleden kiezen, en wordt hij door een coalitieregering bestuurd waarvan de helft van de ministers tot partijen behoren waar hij niet heeft kunnen voor stemmen. Een federaal minister is minister van alle Belgen maar kan door de helft van zijn 'onderdanen' noch beloond, noch ter verantwoording worden geroepen.

Dat het in dit land, ondanks dit kluwen,  nog zo goed om leven is, doet vragen rijzen over de belangrijkheid en de waarde van diegenen die 's lands bestuur in handen hebben, of althans waarvan wij denken dat zij dat hebben.

Het nieuwe compromis m.b.t. de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, een mongolistisch gedrocht, geboren was uit de staatshervormingsessie van die de Taalgrens vastlegde, is weer een juweeltje van volksverlakkerij. Terwijl men steeds heeft gesteld dat de splitsing van het kiesarrondissement de verfransing van de Brusselse rand moest stoppen, zorgt de feitelijke uitbreiding van de faciliteiten er voor dat de verfransing van de Vlaamse randgemeenten in versneld tempo doorgaat. Binnen een paar decennia zal men er nog moeilijk tussen uitkunne om Brussel uit te breiden met alle zes, volledig verfranste, Vlaamse randgemeenten.

Ook dan zal er maar 'vijf minuten politieke moed' nodig zijn om tijdens een kiescampagne te beloven dat dit nooit zal gebeuren....

Renaat Van Poelvoorde

30-04-2010 om 14:25 geschreven door Renaat  

 Bij gebrek aan mogelijkheden om iets zinnig te zeggen over de steeds groter wordende milieu-, sociale en samenlevingsproblematiek, hebben de Vlaamse politieke partijen een 'beter in de marktliggend' onderwerp (opnieuw) in de schijnwerper geplaatst: Het Belgisch koningshuis en zijn rol m.b.t. de politiek.

De Belgische grondwet, een pareltje wat betreft zijn interpreteerbaarheid, dubbelzinnigheid en onduidelijkheid, zodat om de haverklap het Grondwettelijk hof  over alles en nog wat een uitspraak moet doen, stelt dat de koning de ministers benoemt en ontslaat, regeringsinformateurs en -formateurs benoemt, en de door het parlement gestemde wetten en regering besliste besluiten ondertekent en dus bekrachtigt.

Een oppervlakkige en ondubbelzinnige lezing van de betrokken grondwetsartikels doet vermoeden dat de koning  beslissingsmacht heeft, en dienaangaande naar eigen goeddunken kan handelen. Een meerderheid van de 'Grondwetspecialisten' stelt echter dat de Koning, volgens diezelfde Grondwet, 'de wil van het volk' dient te eerbiedigen. En gezien (althans theoretisch) al de hiervoor aangehaalde handelingen op 'democratische' wijze gebeuren en zodoende de wil van het volk weergeven, MOET, grondwettelijk gezien, de vorst handelen op aangeven van 'zijn' ministers, het parlement, en de politieke partijen, zefs tegen zijn eigen mening in.

Sinds de tweede wereldoorlog is het koningshuis, met vallen en opstaan, en op enkele kleine (door de politiek opgeblazen) incidentjes na, in die zin geëvolueerd, zodat in de praktijk het handelen van de koning een zuiver protocollaire bedoening is geworden. De roep en verzuchting van de Vlaamse politiek om dat als dusdanig woordelijk in de grondwet op te nemen, geeft ofwel aan dat zij menen niets beter te doen te hebben, ofwel dat daar andere bedoelingen achter schuilen...

20-03-2010 om 10:13 geschreven door Renaat  

"U hebt het charisma van een natte dweil en ziet er uit als een bankbediende". (zie video door op afbeelding te dubbelklikken) Dat zei het Britse Europarlementslid Nigel Farage vorige week woensdag over Europees president Herman Van Rompuy. Toegegeven, erg diplomatisch is het allemaal niet, maar dat er nogal wat waarheid in zijn uitsproken zit, kan ik toch niet ontkennen.

Dat onze voormalige eerste minister, zowel wat spraak als voorkomen betreft niet bepaald begeesterend werkt is algemeen geweten. De vergelijking met de dweil is er weliswaar over, maar deze met de bankbediende zie ik eerder als beledigend voor deze laatste.  Wie de toespraak van Van Rompuy in het EU-parlement heeft gezien, kan vermoeden dat wat Farage zei, gewoon weergaf wat heel wat parlementsleden toen dachten.

Hoe dan ook de waarde en het belang die men geeft aan de functie van 'Voorzitter van de raad van regeringsleiders', wordt,  niet in het minst door de Belgische media megaovergewaardeerde. Omdat 'voorzitter' in de Franse en Engelse taal  'president' luidt, nemen wij dat verkeerdelijk over naar ons begrip van 'President' (van een land of organisatie) Iemand met macht en aanzien. De bevoegdheden van de 'Europese president' reiken echtetr niet verder dan deze van een 'woordvoerder', verslaggever of secretaris van een firma of politieke partij, die ook dienstdoet als uithangbord met een protocollaire functie.

Een internationaal onbekende, met het charisma van een dweil, en uitzicht van, ik zou eerder zeggen, een  boekhoudertje, is daar best geschikt voor.

Een goede omschrijving, maar foute conclusie dus....

27-02-2010 om 12:14 geschreven door Renaat  

Deze maand liet voormalig Vlaams minister, en (nog steeds) Sp.a-Vlaams volksvertegenwoordiger Frank Vandenbroecke, na lange tijd stilzwijgen,  terug van zich horen. In een essay over de toekomst van de welvaartsstaat voorspelt de man een budgettaire sanering waarvan de gemiddelde Belg op zijn zachts gezegd 'niet goed van zal zijn'. Tenminste, als het de beleidsmakers ernst is met hun voornemen om het nationaal begrotingstekort tegen 2015 in  evenwicht te brengen, en ons sociaal stelsel en vooral de pensioenen voor de volgende decennia veilig te stellen.

Men hoeft niet bepaald het intellectueel niveau van Vandenbroecke te benaderen, noch veel kaas gegeten te hebben van economische en sociale wetenschappen, om te weten dat wij als gemeenschap al veel langer dan vandaag, op zijn zachts gezegd, boven onze stand leven. Als verwende kinderen hebben wij in het verleden, in moeilijke tijden, alleen de onontkoombare en hoogstnodige inleveringen aanvaard. Tijdens de economisch betere periodes hebben wij dan de karige overschotten opgeëist en feestelijk opgesoupeerd.

Zowel de rechtse als linkse politieke partijen prediken reeds meer dan vijfentwintig jaar lang, dat het 'vergrijzingsprobleem' dat in de jaren 2020-2050 ten volle zal toeslaan, en dat voorafgaandelijk veel sparen, en het hervormen van ons sociaal verzekeringstelsel noodzakelijk zijn. Maar het enige wat onze politici er tot heden van gebakken hebben, zijn  enkele 'lege-doos' initiatieven zoals een nog steeds vrijwel leeg 'zilverfonds', en een generatiepact dat niet veel meer is dan een paar verdampende druppels op een steeds heter wordende plaat.

Zowel de rechtse als linkse politieke partijen hebben tijdens hun regeerperiodes kwistig met geschenken gesmeten ter ere van het gouden kalf dat onze winst- en consumptiemaatschappij symboliseert. Rechts vulde de zakken van het kapitaal, omdat dat volgens hen voor industriële groei en werkgelegenheid zou zorgen. Links deelde 'zakgeld' uit aan de tot middenklasse verheven arbeiders en bedienden, en om toch nog enigszins hun bestaansrecht te rechtvaardigen, voorzag zij met het overgebleven wisselgeld ook nog de minderbedeelden met enkele aalmoezen.

Dat alles met als resultaat dat ons land (zoals heel wat andere welvaartslanden) in deze crisisperiode, vandaag met een begrotingstekort van meer dan 5% en een staatsschuld van 324.633.169.187 euro (31.200 euro/Belg) is opgezadeld. Met dergelijke schuldcijfers is er uiteraard geen sprake meer van"sparen voor de toekomst". Het zal dus allemaal moeten komen van bezuinigen en zorgen voor meer inkomsten.

De aloude recepten, zowel van Links als Rechts, zoals strijd tegen de fiscale fraude en rechtvaardiger verdeling van de lasten, en meer economische groei en lagere lasten, hebben de laatste veertig jaar met wisselend succes de bouwvallige constructie dat ons sociaaleconomisch systeem is geworden, min of meer overeind kunnen houden. Dergelijke recepten kunnen misschien nog enig soulaas brengen bij de nog steeds uitdijende financiële en daaropvolgende economische crisis, maar dat zij in feiten alleen nog als 'pijnstillers' fungeren voor de te bestrijden ziekte, daar worden steeds meer, zelfs liberale economen en sociologen, zich van bewust.

Het mag duidelijk zijn dat de groei van de welvaartskoek in de toekomst, zo niet zal stagneren, dan alleszins te verwaarlozen zal zijn. Evenzo is het zonneklaar dat de komende decennia steeds meer mensen van die koek zullen eten, terwijl zij niet meer bijdragen aan het bakken zelf ervan. Hoe dan ook zal het er op aan komen om deze koek op zodanige wijze te 'herverdelen' zodat  in ieder geval diegenen die het nodig hebben, daar een aanvaardbaar deel van krijgen.

Via belasting en sociale bijdragen brengt vooral de actieve bevolking heel wat op om, bij ziekte, pensionering, werkloosheid of werkongeschiktheid, voor gelijke materiële kansen op opvoeding en onderwijs, en verder allerhande culturele, maatschappelijke en sportieve ontwikkeling, de nodige ondersteuning te geven. Omwille van het 'gelijkheidsprincipe' en het dubieus geïnterpreteerd solidariteitsbeginsel, gaat een aanzienlijk deel van die middelen ook naar diegenen die het best zonder die hulp kunnen stellen. Zo krijgen alle ouders, per kind hetzelfde bedrag aan kinderbijslag en schoolgeld, dezelfde terugbetaling voor ziekenhuis- dokters- en geneesmiddelen, en via dienstencheques dezelfde subsidiering voor poets- en huishoudhulp. Dat allemaal onafhankelijk hun inkomen, dus onafhankelijk of zij die maatschappelijke steun al dan niet nodig.

Zo kan men ook het huidige pensioenstelsel in vraag stellen. Is het te verantwoorden dat iemand die tijdens zijn actieve loopbaan een relatief hoog inkomen had en daardoor de mogelijkheid had om een aardig vermogen bijeen te sparen, ook nog een relatief hoog pensioen incasseert, alleen maar omdat hij daartoe ook hogere bijdragen heeft geleverd? Waarom hanteert men hier deze logica, in tegenstelling tot bvb kinderbijslag en ziektekosten?

Vandenbroecke heeft gelijk als hij zijn politieke collega's aanmaant om hun stoute schoenen aan te trekken en aan de bevolking te vertellen waar het op staat. Als wij onze 'welvaartstaat' sociaal willen houden en niet naar negentiende- en begin-twintig-eeuwse toestanden willen verzakken, en de minder gegoeden willen ontzien, zullen wij niet alleen bij de rijken en welstellenden, maar ook bij de 'middenklasse' moeten aankloppen.

In de toekomst zullen wij het principe: moeten hanteren dat gemeenschapssubsidies er enkel zijn voor diegenen het nodig hebben, omdat zij niet de mogelijkheden hebben of krijgen om voor zichzelf te zorgen.

Dat houdt o.a. in dat: kinderbijlsag, schooltoelagen, prijs van wpa- en dienstencheques,terugbetaling van ziektekosten, en alle subsidieringen en belastingsaftrekken voor bvb verbouwingen, hypothecaire leningen, isolerings- en energiebesparende investeringen, inkomensafhankelijk dienen gemaakt te worden. Als wij onszelf er dan ook nog toe te overhalen ons tevreden te stellen met een welvaartsvast, voor iedereen zelfde pensioensbedrag van netto ongev.€ 1.600 voor gezinshoofden, €1.300 voor alleenstaanden, en €1.100 voor samenwonenden, zitten wij misschien al een heel eind in de goede richting.

Een modern uitgeruste en voldoende bemande belastingsdienst die daadwerkelijk en efficiënt de belastingfraude aanpakt, zou voor  minstens tien miljard meer gemeenschapsinkomsten kunnen zorgen. Samen met de besparingen in de sociale zekerheid, zou dit ons huidig overheidstekort 5% tot nul herleiden, waardoor wij alle bijkomende economische groei kunnen gebruiken om de immense staatschuld  af te bouwen.

Maar voor velen onder ons, is dat tegen het zere been geschopt...

Renaat Van Poelvoorde

15-02-2010 om 12:48 geschreven door Renaat  

Dat de steeds maar uitdijende kleine en grotere criminaliteit bij jongeren, zijn voedingsbodem heeft  in de sociale uitsluiting welke vooral allochtone jongeren in onze samenleving ondergaan, kan geen zinnig mens meer ontkennen. Dat wij, onder het mom van de multiculturele en religieuze vrijheid, tot heden steeds te bang zijn geweest om onze waarden en normen op te dringen aan allochtonen, heeft daar zeker toe bij gedragen.

Alhoewel, om essentiële waarden geloofwaardig over te dragen, moet men die als samenleving zelf koesteren. En wie dat nog doet, behoort in deze maatschappij eerder tot de 'rariteiten', omdat men de de publieke moraal heeft vervangen door een cultuur van absolute vrijheid tot zelfbeschikking, en waar het 'consumeren' en bevredigen van de individuele behoeften tot een religie is verheven.

Alle pogingen om het integratieproces op gang te brengen, waren en zijn gedoemd te mislukken omdat men enkel mensen kan opnemen in een gemeenschap als men met zijn allen de bedoeling heeft om ook daadwerkelijk een (h)echte gemeenschap te vormen. Juist het gebrek aan dat samenhorigheidsgevoel, en steeds groter wordende sociale eenzaamheid en houvast dat daar het gevolg van is, maakt dat steeds meer, vooral jeugdigen, zich wenden tot conservatieve en orthodoxe fundamentalistische  religievormen. Ten minste, als zij het verlokkelijke alternatief van de straatbendecriminaliteit weten te weerstaan.

Het kapitalisme en met zijn ongebreidelde individuele vrijheid heeft een gemeenschap van individuelen gecreëerd waardoor het begrip 'gemeenschap' in tegenspraak met zichzelf is gekomen. Deze samenleving leeft niet meer 'samen', waardoor er geen 'gemeenschap' meer is. Integreren in een onbestaande samenleving of gemeenschap is dus ook onmogelijk.  

02-02-2010 om 10:46 geschreven door Renaat  

Sinds 1 januari rekent de horeca-uitbater jou en mij maar 12% btw aan,  in plaats van voorheen, 21%.  btw is de belasting die de consument betaald op het door de uitbater aangerekend bedrag. Een belasting aan de consument, en dus niet aan de leverancier van het product. Bij een verlaging van de aangerekende btw, zou dus logischerwijs ook de verkoopprijs incl. btw dienen te verlagen. Vanaf 1 januari zouden wij dus overal in een horecazaak minder moeten betalen voor onze consummaties of gerechten.

Zoals bij mijzelf zal het ook de meeste lezers dezes zijn opgevallen dat in zijn stamcafé, koffiehuis of favoriete restaurant de dranken, zo niet hogere, toch nog steeds dezelfde prijzen worden aangerekend. Een enquête van de verbruikersorganisatie OIVO bevestigd trouwens deze vaststelling. Zo zou 4% van de aangeboden schotels in prijs licht gedaald zijn, 3% een prijsstijging hebben ondergaan, en 93%, ondanks de btw-verlaging toch dezelfde verkoopprijs hebben behouden, en hebben de uitbaters hun prijzen, excl.btw, dus vergoogd..

Door de btw-verlaging om te zetten in winstverhoging, betaalt de consument weliswaar niet méér, maar voor nog de  elementaire lagere schoolrekenkunde beheerst, is het duidelijk dat, door de lagere btw-ontvangst, wij met zijn allen als gemeenschap, de verhoogde winsten van de horeca-uitbater betalen.

Hoe een kapitalistische vrijemarkteconomie te rijmen valt met het subsidiering door de gemeenschap van privéwinsten, is mij niet heel duidelijk... 

16-01-2010 om 09:10 geschreven door Renaat  

Sinds het begin van deze eeuw heeft het men het steeds meer over de "vergrijzing" van de bevolking en de daardoor te voorziene uit de hand lopende en zogenaamd onbetaalbare ziekte- en pensioenskosten. Uit Allerhande studies blijkt dat de steeds langer levende babyboomers van na de tweede wereldoorlog, vanaf 2015 een steeds grotere hap van de algemene middelen, opgehoest door een steeds kleiner wordende groep actief werkenden, gaan opeisen.

Door het oprichten van een 'zilverfonds', waar tot heden nog geen daadwerkelijke eurocent is in gestort, de creatie van een 'generatiepact', dat er zou voor zorgen dat minder mensen vroegtijdig op brugpensioen gaan, maar dat vrijwel effectloos blijft, en allerlei subsidieringen om oudere werknemers aan het werk te houden of in dienst te nemen, maar die de gemeenschap bijna evenveel kosten, als zij opbrengen, wekken de beleidmakers de indruk dat men er zich niet alleen van bewust is, maar er ook wat aan doet.

Niet dus. Politici weten dat de bevolking (nog) niet bereid is om effectieve, inspanning vragende maatregelen te aanvaarden. Ons economisch- en kapitalistisch samenlevingsmodel is namelijk tegen haar eigen grenzen aangebotst, of beter gezegd, door onze ongebreidelde hebzucht en onophoudelijk streven naar steeds meer 'welvaart', hebben wij die grenzen ruim overschreden.

De verwachting dat het 'terugkeren' naar minder buitenissige tijden, en het creëren van een evenwichtige en toch sociaal aanvaardbare kosten- batenmaatschappij, voor de beter- en middelmatig gegoeden, niet alleen een stagnatie, maar zelfs een achteruitgang van hun levenstandaard zal inhouden, maakt dat de 'gekozenen des volk' niet happig zijn hun kiezers te vertellen waar het op staat. In onze democratie wordt alleen het korte termijnbeleid beoordeeld, terwijl het langetermijnbeleid, zeker als dat op korte termijn alleen inspanningen vergt, meedogenloos afgestraft.

Zoals met de problematiek en zijn gevolgen, van de opwarming van de aarde, steken wij ook  i.v.m. de gevolgen van het ongebreideld kapitalisme en het onvoorwaardelijke geloof in de 'vrije markt', onze kop in het zand. In onze zogenaamde strijd tegen de milieuverloedering, armoede, ellende en honger, en onze zorg om de toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen,  lopen wij steevast te pletter tegen de muur van ons huidig, zowel groeps- als  eigenbelang.

Tegen beter weten in, blijven wij geloven dat wij in staat zijn om de co²-, fijn stof, en andere schadelijke uitstoot tot een biologisch aanvaardbaar peil terug te dringen, zonder daarvoor moeten in te boeten op onze steeds stijgende energie- productie- verbuiks- en winstbehoefte. Ik kan moeilijk aannemen dat men nog niet heeft berekend hoeveel windmolenparken, tienduizenden km² zonnepanelen, en landbouwpercelen voor biogasproductie, daar voor nodig zijn. Dat die cijfers nog nergens naar boven zijn gekomen, geeft te denken.

In tegenstelling tot de milieuproblematiek, waar gezien de ontoereikende wetenschap over de natuurlijke evolutieprocessen, noch over oorzaak noch over gevolg een algemene consensus bestaat, Zijn de gevolgen van de vergrijzing min of meer exact te bereken. In tegenstelling van datgene, wat om welke reden ook, steeds wordt beweerd, gaat het er hem niet zozeer over of de pensioenen, ziektekosten e.d. binnen twintig jaar nog al dan niet betaalbaar zullen zijn, dan wel, of de actieve bevolking, die het hoogstwaarschijnlijk minder goed dan wij zullen hebben, de hen  voorgeschotelde, steeds hoger oplopende factuur zullen WILLEN betalen.

Met de tijd zullen hervormingen van ons pensioenstelsel onvermijdelijk zijn, al zullen zij waarschijnlijk te laat komen, met een verminderd effect als gevolg. Men kan zich afvragen of in de stilaan aanbrekende tijden van krimpende gemeenschappelijke middelen, het nog verantwoord is om sociale uitkeringen aan iedereen uit te delen, onafhankelijk van hun kapitaalsbezit, -opbrengs- en/of -inkomen. Men kan zich afvragen of het aanvaardbaar is om aan mensen die tijdens hun ganse loopbaan, wegens hun aanzienlijk inkomen, roerend en onroerend bezit hebben kunnen opbouwen, en daardoor alleen reeds, een redelijk inkomen verwerven, ook nog een  deel van de schaarser wordende algemene middelen toe te wijzen, waardoor de lage pensioenen ontoereikend laag worden houden.

Maar wetende dat in het deze strevers-, prestatie- en bezitsvermeerderingsmaatschappij, het 'veel verdienen' en/of veel bezitten, automatisch als gevolg wordt gezien van het zogenaamd "hard en lang werken", en men daarom ook meent recht te hebben op een (zelfs groter) deel van sociale voorzieningen zoals pensioenen, maken dergelijke deeloplossingen  van de problematiek uiteraard geen kans bij de grote meerderheid van de bevolking, die alle voordeel heeft bij het behoud van het huidige stelsel. 

Al zijn wij dan doof en blind, wij zijn en blijven daardoor, voorlopig toch, 'welvarend'. Et, après nous: les mouches...

11-01-2010 om 14:03 geschreven door Renaat  

20-12-2009 om 09:33 geschreven door Renaat  

12-12-2009 om 13:35 geschreven door Renaat  

Onze noorderburen hebben beslist om het 'rekeningrijden' (heffing per gereden kilometer) in te voeren, en om verschillende reden schijnen wij daar te moeten in volgen. Over de beweegreden en de doelstelling van zo'n heffing lopen de meningen nogal uiteen. De voornaamste blijkt te zijn dat men het eerlijker vindt de outo-eigenaar te laten betalen volgens de mate waarmee men voornamelijk de autosnelwegen gebruikt.

Op het eerste gezicht lijkt dat geen slecht principe, al kan men zijn bedenkingen hebben over het sociaal gehalte ervan. Afgezien daarvan vraag ik mij af of  een dergelijk systeem, dat voor de burger toch een aardige investering, en voor de overheid toch nogal wat werkingskosten met zich mee zal brengen, wel het beoogde resultaat zal hebben. Alleen op autosnelwegen een 'tol' heffen zal naar alle waarschijnlijkheid zorgen voor (nog meer) chaos op de secundaire wegen, waardoor men op termijn genoodzaakt zal zijn het rekeningrijden te veralgemenen naar alle wegen.

Waarom dit dan niet onmiddellijk doen? Daardoor zou men al die (achteraf onnodige) investerings- en facturatiekosten kunnen  vermijden door gewoon de accijnzen op benzine en diesel te verhogen. Die zorgen nu al in zekere mate voor een algemeen 'rekeningrijden', waardoor, hoe meer men de auto gebruikt, hoe meer men betaalt voor de kosten die dat voor de gemeenschap en het milieu teweegbrengen. En daar is het uiteindelijk toch om te doen? (of zou het moeten om te doen zijn...)  

16-11-2009 om 12:52 geschreven door Renaat  

Indien de steeds meer aanzwellende geruchten bewaarheid worden, zou onze federale eerste minister Herman Van Rompuy wel eens de eerste Europese president kunnen worden. Deze eerder protocollaire functie zal vrijwel hetzelfde inhouden dan wat tot heden de regeringsleider van het zesmaandelijkse voorzitterschap steeds heeft gedaan: de agenda van vergadering der regeringsleiders opmaken, deze 'voorzitten' en de resultaten daarvan naar buiten uit verdedigen.

Van Rompuy heeft dit aflopende jaar met wisselend succes bewezen dat hij best in staat is om het allegaartje politici in zijn regering, die voorheen het 'elkaar voetjes lichten' als hun voornaamste opdracht zagen, tot bedaren te brengen en  ze heel langzaam tot redelijkheid te bewegen. Zowel de Duitse Bondskanselier , als de Franse president en de Engelse Eerste Minister, zien daarom in hem de geschikte consensusfiguur die de verschillende belangen en verlangens van 27 (onafhankelijke) lidstaten tot een eenvormige Europese stem zou kunnen versmelten. Vraag is of  'de eer' die het gevraagd worden voor het eerste Europees presidentschap opweegt tegen de utopische motivering ervan en de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid die niet waar te kunnen maken.

Gesteld dat Van Rompuy inderdaad de geschiedenisboeken mag ingaan als de eerste Europese president, moeten wij Belgen daar dan blij mee zijn? Is er in dit land dan nog één of andere 'oude rat' te vinden die het aandurft om trachten te voorkomen dat het door rechts-Vlaanderen verscheurde België totaal uit mekaar valt? Het feit dat Politici, na het bewijs van enig staatsmanschap geleverd te hebben, gewoonweg afgevoerd worden, of uit eigen beweging vertrekken naar het Europees niveau, zegt genoeg over onze politieke cultuur.

Hoe dan ook, waar er voorheen steeds een min of meer valabele 'opvolger' opdook, is deze nu in geen velden te bespeuren...

04-11-2009 om 13:55 geschreven door Renaat  

Gelijk en gelijkwaardig

Van nature uit zijn mensen niet gelijk aan mekaar. Zelfs met de best mogelijk opleiding zijn en blijven zij zowel psychisch als fysisch in min of meerdere mate ongelijk in hun mogelijkheden.

Als gevolg daarvan geldt zelfs in onze huidige moderne democratische maatschappij de macht van de ‘sterkste’. Daardoor heeft de verstandigere, rijkere, aantrekkelijkere, en/of charismatischere het, vooral materieel, beter en gemakkelijker dan zijn minder begaafde, minder gegoede, en minder uitstralende medemens

Onze maatschappij kent, al naargelang hun kennis en capaciteiten, grote verschillende financiële en maatschappelijke waarden toe aan functies en prestaties van personen, .

Daardoor beschouwen en behandelen wij elkaar als ongelijkwaardig en wordt een standenmaatschappij gecreëerd welke gebaseerd is op status, afgeleid volgens functie, inkomen en bezit. In dat opzicht is er dus nog niets veranderd en leven wij nog steeds in een standenmaanschappij.

Met allerlei ‘sociale’ maatregelen worden de negatieve gevolgen van de maatschappelijke ongelijkwaardige behandeling verzacht, of voor zover mogelijk geneutraliseerd. Daardoor bestrijdt men weliswaar de pijn, maar wordt het bestaansrecht van de ongelijkwaardigheid bestendigd.

Gelijkwaardigheid nastreven behelst het verwerpen en bestrijden van de maatschappijvorm welke gestoeld is op de verschillen in bepaling van menselijke waarde. Het aanvaarden van deze maatschappijvorm houdt dus per definitie in, dat men de ‘ongelijkheid in waarde’, dus de ongelijkwaardigheid accepteert .

Rechtvaardigheid en gelijke kansen

Sinds de sociaal democratie het fundamentele socialisme afzwoer, dat de effectieve gelijkwaardigheid nastreefde via een maatschappijvorm waar alle grondstoffen, productiemiddelen en voortbrengselen gezamenlijk bezit zijn, werden begrippen als ‘rechtvaardigheid’ en ‘gelijke kansen’ steeds hoog in het vaandel gevoerd. Door het wegvallen van de ‘communistische dreiging’ uit het oosten, heeft het neo-socialisme zich nog uitsluitend toegelegd op verzachten en het aanvaardbaar maken van de kwalijke gevolgen van de strevers- kennis- bezit- en consumptiemaatschappij, voor de minder fortuinlijken en de zwakken .

Het begrip ‘rechtvaardigheid’ impliceert dat eenieder zijn deel krijgt, al naargelang hij bijdraagt om het te verdelen goed te bekomen. Het aanvaarden van het waarderingscoëfficiënten voor posities, functies en geleverde prestaties, maakt dat menigeen die rechtvaardigheid als onrechtvaardig ervaart.

Opdat er sprake zou zijn van ‘Gelijke kansen’ moeten er ook gelijke mogelijkheden worden geboden, of althans verschillende mogelijkheden waarvan de optelsom toch het zelfde mogelijkheidsresultaat geven. Vraag is, hoe je iemand met één been ‘gelijke kansen’ biedt om het in de 100 meter hardlopen op te nemen tegen een handicaploze sprinter. Met gelijke kansen bedoeld men natuurlijk alleen dat mensen met dezelfde capaciteiten ook dezelfde middelen krijgen. Nochtans laat men het voorkomen alsof men met een betere begeleiding en betere verzorging, de eenbenige sprinter dezelfde kansen worden geboden als de tweebenige., dus dat men ook mensen met minder verstandelijke mogelijkheden, dezelfde kansen kan bieden om het zelfde te bereiken als de verstandelijk meer begaafde. Men hoeft geen hooggeschoolde specialist ter zake te zijn om de absurditeit van dergelijke stelling in te zien.

Daarenboven kan de positieve discriminatie die in bvb het ‘’gelijke kansenonderwijs ‘ wordt toegepast, eerder als een onrechtvaardigheid worden beschouwd omdat het afbreuk doet aan het principe van verdeling en waardebepaling volgens lichamelijk en /of geestelijk vermogen.

De begrippen rechtvaardigheid en gelijke kansen zijn bijgevolg in tegenspraak met mekaar. Het gezamenlijk gebruik ervan, evenals het individueel verkeerd bedoeld gebruik, behoren bij de platte demagogie die zowel sociaal democraten als sociaalliberalen gebruiken om de massa te misleiden en zodoende een schuldgevoel tegenover de minderbedeelden te voorkomen.

Een rechtvaardige maatschappij.

De vraag is niet of wij een rechtvaardige maatschappij willen, dan wel of wij de begrippen rechtvaardigheid, vrijheid, en zelfontplooiing in hun huidige omschrijving blijven handhaven.

De vrijheid tot zelfontplooiing en de rechtvaardige inning van de daardoor bekomen vruchten zijn juist de oorzaak van de ongelijkwaardigheid waar deze standenmaatschappij haar bestaansrecht aan ontleent. Het kleine deel van opbrengst dat vermogenden afstaan om de minder bedeelden de nood te ontnemen om het hen te ontstelen, wordt hypocritisch uit als ‘sociale solidariteit’.

Rechtvaardigheid, in zijn traditionele omschrijving, is niet in overeenstemming te brengen, met de socialistische grondgedachte van gelijke verdeling van “het gemeenschappelijk erfgoed van het mensdom en zijn natuurlijke en economische voortbrengselen”.

Een socialistische samenleving is gestoeld op het recht van elkeen op een evenwaardig deel van het erfgoed en zijn voortbrengselen. In die zin is in een maatschappijvorm gestoeld op de ‘rechtvaardigheid’ van verdeling volgens vermogen en prestatie volgens waardebepalingen, onrechtvaardig.

Democratie en kapitalisme

In een democratie, waar de meerderheid van de bevolking, mede dank zij de voor velen onnodige sociale correcties, voldoende middelen en mogelijkheden heeft om met elkaar in competitie te treden en met wisselend succes een aanvaarbare levenstandaard te bereiken, is het vrijwel onmogelijk om een voldoende groot draagvlak te creëren om, via een gelijkwaardige verdeling, (dus een vermindering van het eigen vermogen, bezit en winst) tot een andere maatschappijvorm te komen.

In de West-Europese en Noord-Amerikanen democratieën krijgt het fundamenteel socialisme geen enkele kans o mdat alleen een kleine minderheid (15 tot max 20%) daar beter van zou worden, en een grote meerderheid hun levensstandaard aanmerkelijk zou zien verminderen.

Om die reden zijn de westerse socialistische partijen, na het wegvallen van de ‘communistische dreiging’, nog meer dan voorheen, zich alsmaar meer in het kapitalistische systeem gaan inbedden, en hebben voor zover nog aanwezig, het socialistisch ‘gelijkwaardigheidverhaal’ vervangen door een ‘gelijke kansendiscours’. Het onvermogen om daar ook effectief resultaat voor de ‘achteruitgestelden’ mee te behalen maakt de sociaaldemocratie steeds ongeloofwaardiger. De links-liberale stroming die in centrumrechtse kringen steeds meer aanhang verwerft, en nog in weinig verschilt van de sociaaldemocratie, dreigt deze laatste zo niet op te slokken, dan toch langzaam verder te transformeren. Het gevolg daarvan is een gestage afkalving bij het gefrustreerde deel van hun fundamenteel-ideologische achterban

De utopie van de gelijkwaardigheid.

De democratie staat, althans in het noordelijk halfrond van deze wereld, een maatschappijvorm waar men gelijkwaardigheid nastreeft, in de weg. Zolang een meerderheid van een bevolking bestaat uit rijken en bemiddelden, zal de achteromhinkende minderbedeelde minderheid afhankelijk zijn van de solidariteit die de meerderheid bereid is op te brengen. De hebzucht, eigen aan het mensdom, het door rechts populair gepromote individualisme en de vrijhei tot zelfontplooiing, zorgen ervoor dat de bereidheid tot solidariteit sterk afhangt van de mate waarin men daar zelf (onnodig) deel kan aan hebben.

Daardoor gaat een groot deel, van de middelen, bedoeld ter ondersteuning van de zwakkeren in deze maatschappij, ook naar diegenen die het in feiten niet nodig hebben, en blijven de effecten voor de werkelijke doelgroep ondermaats.

Zelfs in een kapitalistische maatschappij zou het theoretisch mogelijk moeten zijn om diegenen die niet of in onvoldoende mate “aan de wedstrijd” kunnen deelnemen, een maatschappelijk aanvaardbare levenstandaard te bieden, indien de middelen die daarvoor aan de gemeenschap worden afgedragen, alleen diegenen ten goede komen die het nodig hebben.

Met ons sociaal zekerheidsysteem wordt een groot deel van de middelen aangewend om ook rijken en bemiddelden, via lineaire betoelagingen zoals o.a. ziektekosten, kindergeld, schoolgeld, pensioenen e.d. onnodig ‘zakgeld’ toe te stoppen. In tijden dat de ‘onbetaalbaarheid’ van het systeem steeds meer en harder wordt uitgeschreeuwd, zou men dat ‘gelijkheidsbeginsel’ best eens in vraag moeten stellen.

Gelijkwaardigheid en de hiaten in de antidiscriminatiewetwetgeving

In onze grondwet is het principe vervat dat iedere burger gelijk is voor de wet. De grondwetgever bedoeld daar mee dat de wet voor iedere burger geldt. Sommigen menen dat te moeten interpreteren als zouden alle burgers in de wetten een gelijke, laat staan gelijkwaardige behandeling krijgen. In feiten dienen heel wat wetten juist om een bepaalde of beperkte groep van burgers bepaalde voorrechten te verlenen of verplichtingen op te leggen.

Een treffend voorbeeld van wetgeving die het aureool van gelijkwaardigheid wordt toegewezen, maar door zijn selectieve opsomming juist de ongelijkwaardigheid bevestigd is de antidiscriminatiewetgeving. De wetgeving verbiedt discriminatie op grond van afkomst, nationaliteit, ras, huidskleur, godsdienst e.d. maar spreekt met geen woord over de discriminatie op grond van o.a. kennis, verstandelijk vermogen, functie en status. Nogal logisch, indien dat wel het geval zou geweest zijn, zou zij de grondvesten van onze maatschappij aantasten.

Besluit

Democratie, vrijheid, zelfontplooiing en rechtvaardigheid zijn niet in overeenstemming te brengen met het streven naar een maatschappij waar iedereen, onafhankelijk van zijn weten en kunnen, een gelijkwaardige behandeling krijgt en op gelijkwaardige wijze aan het maatschappelijk leven kan deelnemen.

Democratie geeft de macht aan de meerderheid. De democratische’ inspraak’ van de minderheid is zuiver informatief en in feiten niets meer dan een ‘doekje voor het bloeden’. Alleen als de ‘zwakken’ de meerderheid vormen, en zij daarvan bewust gebruik willen maken, kan democratie positief zijn, maar in desgevallend krijgt democratie meestal geen kans .

De vrijheid om zichzelf te ontplooien, en de rechtvaardigheid om daar de vruchten van te plukken en zelf te beslissen wat men daar mee aanvangt, geven de meer ontwikkelde, beter gepositioneerde, en, over meer mogelijkheden en middelen beschikkende, macht en voorrechten. Daardoor ontstaat juist de ongelijkwaardigheid.

De wet van de jungle geldt in 2009 nog steeds. Duizenden jaren van beschaving hebben alleen de modaliteiten en de middelen aangepast waarmee zij wordt uitgevoerd.

31-10-2009 om 10:36 geschreven door Renaat  

Het is een politieke kunst om bijkomende belastingen voor de bevolking zodanig te verpakken alsof zij deze door anderen worden betaalt. Zo een 'kunstwerk' is de bijdrage die de Banken en de energieproducent Electrabel aan de gemeenschap (door onwetenden "de staat" genoemd) moeten leveren.

Men hoeft niet bepaald een boekhoudkundig of economisch expert te zijn om te begrijpen dat elke euro die de 'productiekost' verhoogt en bijgevolg de winst verkleint, in de 'verkoopprijs' wordt doorgerekend. De honderden miljoenen die de banken en Electrabel de komende jaren zullen leveren, zal niet door hen maar door U en mij worden betaald.

Deze redenering komt niet alleen uit mijn laaggeschoold brein, maar wordt ook geproclameerd door de voormalig directeur van de Nationale Bank, en daarenboven nog bevestigd door een toch wel onverdachte bron: nl. de Deutsche Bank België

Nog zo een maatregel is de verlaging van de BTW in de horeca. Minder inkomsten dus voor 'de staat' (voor U en mij dus) welke voor een deel zou moeten resulteren in een verlaging van de verkoopsprijzen. Vooralsnog heb ik geen enkele horeca-uitbater horen zeggen dat hij zo gek zou zijn om een vermindering van zijn lasten ook in lagere prijzen om te zetten. (ook al is de btw geen belasting van de uitbater, maar van de consument)

Dus maakt het allemaal niet zo veel uit of de banken en Electrabel al dan niet daadwerkelijk betalen. Het zijn uiteindelijk U en ik die dat doen. En zo hoort het ook. Want tekorten op 'de' begroting, zijn tekorten op 'onze' begroting, want 'de staat' dat zijn wij, U en ik. De regering, de politici zijn diegenen aan wie wij het 'beheren' er van hebben toevertrouwd.

Wij moeten maar zo dom niet zijn...

19-10-2009 om 13:07 geschreven door Renaat  

01-10-2009 om 09:16 geschreven door Renaat