Deze maand gebeuren er in België rare dingen. Dingen die men eerder zou verwachten in Zimbabwe of het Voormalige Zaïre waar wijlen Moeboetoe, en hij alleen de wet uitmaakte. Omdat bepaalde artikels van de kieswet, enkele jaren terug om electorale reden door de vorige paarse regering gewijzigd, niet conform de grondwet zijn, wordt die wet van rechtswege onwettig en zijn de komende verkiezingen, volgens een arrest van het Grondwettelijk Hof, dus illegaal.

Deze maand worden de Belgen, gezien de opkomstplicht, dus verplicht om deel te nemen aan het onwettelijk verkiezen van de  leden van het federaal parlement, m.a.w. de Belgische burger wordt wettelijk verplicht om mee te werken aan onwettelijke handelingen.

Juridisch gezien zijn dus ook alle gevolgen en handelingen, voortvloeiend uit die onwettelijke verkiezingen eveneens onwettig en bijgevolg van rechtswege ongeldig.

Maar Belgische politici zouden zichzelf niet zijn, indien zij daar, volgens henzelf, geen mouw weten aan te passen. Na deze verkiezingen zullen de onwettig volksvertegenwoordigers via het stemmen van een wet die verkiezingen wettelijk maken., De illegaal gekozenen zullen dus zelf hun verkiezing legaliseren. Als voorbeeld van wetsverkrachting kan dat tellen. Moeboetoe zou het indertijd niet beter gekund hebben.

Nergens hoor ik de vraag stellen over wat er gaat gebeuren als na de verkiezingen één of andere malcontente politieke partij, of een burger die zich benadeeld voelt door een door de gekozenen gestemde wet, hierover bij de Raad Van State klacht indient, en deze, zoals te verwachten valt, de uitspraak van het Grondwettelijk hof volgt. De juridische chaos die daar het gevolg van kan zijn, is niet te overzien. 

Vrijwel alle regeringen hebben in het verleden regelmatig adviezen (welke niet verplicht opvolgbaar zijn) van De Raad Van State, naast zich neer gelegd, en wetsontwerpen die, gezien niet conform de Grondwet, negatief geadviseerd waren, toch laten stemmen en tot uitvoering gebracht. Maar nog nooit hebben de politici het aangedurfd om, als dat advies achteraf via een arrest bekrachtigd werd, dit te negeren.

Dat men i.v.m. deze verkiezingen, gezien het gebrek aan consensus tussen de taalgemeenschappen, niet anders kan dan het arrest naast zich neer te leggen, en men dit via goocheltrukken tracht e bedekken met een sluier van wettelijkheid, is begrijpbaar, maar daarom niet minder onaanvaardbaar. In het verleden heeft menig Belgisch politici meer dan één land als een bananenrepubliek bestempeld omdat er daar voor hun  burgers geen rechtszekerheid was.

Een overheid die zich beroept op de 'wettelijke onregeerbaarheid' en daar de verantwoording uit put om in de onwettelijkheid te treden, kan van zijn burgers niet verwachten dat zij de wetten die daar uit voortspruiten plichtsbewust naleven als hen dat evenmin uitkomt.

Meer dan een decennia geleden omschreef  huidig Minister van Staat, Mark Eyskens, dit land ook als een 'bananenrepubliek'. De man had blijkbaar paragnostische kwaliteiten... 

Renaat van Poelvoorde