over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
06-08-2023
De onverdraaglijke lichtheid van de discussie over het wereldgebeuren.
Het is de dag van vandaag, zowel in rechtse als links kringen 'bon ton' om, zo niet volledig, dan toch genuanceerd antiwesters, en vooral anti-Amerikaans te zijn. Bij vrijwel alles waar tegenwoordig, zowel Rusland, China, Iran, als Islamitische, en Afrikaanse landen, in conflict komen met 'het Westen' in het algemeen, en de Verenigde Staten in het bijzonder, legt men de nadruk op de oorzakelijke verbanden van de betrokken conflicten.
Zo dus ook m.b.t. de huidige Oekraïens -Russische oorlog, welke in hoofdzaak het gevolg zou zijn van de Westerse 'woordbreuk', waarbij zij haar 'belofte' om, na de teloorgang van de Sovjet-Unie, niet over te gaan tot uitbreiding van het NAVO-grondgebied tot de Russische grenzen.
Dat men daarbij de feitelijkheid negeert, dat het hier niet om een verdragsrechtelijke overeenkomst ging maar de interpreteerbare belofte van enkele staatshoofden, welke staatrechtelijk geen verdragen kunnen afsluiten die betrekking hebben op een organisatie waarvan zij lid zijn, zonder daar een mandaat van de andere leden. Om nog maar te zwijgen van het internationaal recht van elke land om autonoom zijn eigen veiligheid overeenkomst af te sluiten.
Bovendien bleek de vrees van de voormalige SU-satellietstaten voor Rusland, na de inval door dat land, van hun buurlanden, Georgië en Oekraïne, meer dan terecht.
Afgezien van dat alles, is er de feitelijkheid dat Rusland zijn buurland Oekraïne in februari 2022 is binnengevallen, en 27% van het grondgebied heeft bezet en heeft geannexeerd, en verder reeds anderhalf jaar de rest van de grote Oekraïense steden bombardeert.
Gezien, noch Oekraïne, noch om het even welk NAVO-land, vooraf één enkel schot naar of op Russisch grondgebied heeft gelost, is daar geen enkele verantwoording daarvoor te vinden, laat staan dat men het feit dat de Oost-Europese landen, na de val van de SU, uit vrees voor de Russische beer, tot de NAVO zijn toegetreden, als 'provocatie' zou kunnen zien.
Zowel het VN-charter, en allerhande verdragen, welke na WOI en II het levenslicht zagen, zijn reeds lang door de werkelijkheid achterhaald, niet in het minst op en door de interpreteerbaarheid ervan. Wie de werkelijkheid toetst aan die grotendeels 'Wishful Thinking' documenten doet aan luchtfietserij.
ik maak enkel vaststellingen. De oorzakelijke verbanden, welke op hun beurt dan weer gevolgen zijn van andere oorzaken, waar trouwens verschillende waarheden, halve waarheden, veronderstellingen én interpretaties bij meespelen, veranderen niets aan de feitelijkheden van vandaag.
Tot zover mijn bijdrage bij de ondraaglijke lichtheid van de discussie over het wereldgebeuren.
Afgezien van elk zijn persoonlijke beleving, kan er wat betreft het maatschappelijk, laat staan het mondiaal gebied, voor elk zinnig en geïnformeerd mens maar één antwoord zijn:er valt helemaal NIETS te vieren.
Dicht bij huis, zitten wij opgezadeld met een regering, die enerzijds wel één en ander goeds heeft gedaan, maar die anderzijds onze, reeds uitermate hoge, gemeenschappelijke schuldratio onnodig opdrijft door de noodzakelijke crisishulppakketten, niet enkel aan de hulpbehoevenden, maar ook kwistig aan de beterbegoeden toe te bedelen.
Een Eerste minister, die zich liever in leugens en halve waarheden wentelt, dan de fouten van zijn regering ootmoedig toe te geven, zorgt er voor dat nog enkel ongeïnteresseerden en opportunistische kontlikkers enige geloofwaardigheid aan de dag leggen voor het politiek bedrijf.
Op Europees en mondiaal vlak viert de 'luchtfietserij' en volksverlakkerij hoogtij. Met de 'energieomslag', en het elimineren van alle stront- en ammoniak- uitstotende wezens (uitgezonderd onszelf), gaat men het klimaatveranderingprobleem oplossen. En begrippen als 'diversiteit', 'verbinding', en 'multi cultuur', zullen het moegelijk maken dat er in West-Europa best nog een klein miljard, al dan niet asielzoekenden, bij kunnen.
En dan is er nog de 'speciale operatie', waarmee een, met Tsaristische-, Stalinistische-, en Hitleriaanse- ideeën en methoden bezeten crimineel een buurland platbombardeert, grondgebied bezet en annexeert, en de bevolking ervan op de knieën tracht te dwingen door hen deze winter winter in het donker en vrieskou te laten verkommeren.
Wat onszelf betreft, vinden wij, dat wij door de hoge inflatie en energieprijzen, die deels mede het gevolg van deze oorlog zijn, reeds genoeg te lijden hebben. En omdat wij menen dat dit niet 'onze' oorlog is, trachten wij onze gemoedsrust te behouden door wat geldelijke steun en levering van wapentuig. Wat wij met onze 'hulp' aan de Oekraïners eigenlijk doen, is hetzelfde als wat wij doen met de armoedebestrijding: Net genoeg helpen, opdat de miserie draaglijk zou blijven.
Voor diegenen die dit jaar met toeters en bellen oudejaarsavond viert, wordt dit het feest van de hypocrisie.
Wereldwijde geschiedenis, en de daaruit voortvloeiende lessen, is een wetenschap, waarvan iedereen die in aanmerking wil/kan/mag komen om nationale en/of internationale beleidsverantwoordelijk te dragen, vooraf zou moeten bewijzen daar voldoende kennis en inzicht dienaangaande te hebben.
Zoals vrijwel elke wetenschap, is ook geschiedkunde gestoeld, enerzijds op feiten en gebeurtenissen, vastgesteld of waargenomen door mensen meestal in functie als geschiedschrijvers, verslaggevers, journalisten, enz, en anderzijds op aannames (aanwijzingen, veronderstellingen, vermoedens, door als dan niet zelfverklaarde 'specialisten'.
Geschiedenis wordt in regel geschreven door overwinnaars. Overwinnaars zijn per definitie helden, en worden, hetzij levend hetzij dood, gehuldigd. Verliezers, hebben logischerwijs verkeerd gehandeld, en bijgevolg 'misdadigers, en worden in het beste geval 'onderworpen', en hun leiders gestraft.
Tot daar de menselijke logica van macht, bezit, en verovering, waarvan, al dan niet gewelddadige, economische of psychologische oorlog en strijd de elementen en middelen zijn. De geëvolueerde 'beschaafde' vorm van het oeroude menselijk 'overlevingsinstinct', in zijn breedst uitgesponnen versie.
Over de 'heldendaden' van de Griekse-, Romeinse-, Egyptische- Aziatische-, Oost-Europese-, Turkse- Spaanse- Franse- Engelse- Duitse- en andere veldheren, keizers, koningen, tsaren, presidenten, en andere volks- en staatshoofden, welke stuk voor stuk zich allen, naast hun eventueel 'positieve' daden, aan gruwelijke oorlogsmisdaden hebben bezondigd, zal ik het maar best aan voorbijgaan. Sta mij echter toe, mij te beperken tot hun hedendaagse opvolgers, welke met wisselend succes zich uit de kleren lopen om een plaats in de toekomstige geschiedenisboeken te verwerven
Terug naar de 'dag van vandaag', waar onze huidige leiders, in tegenstelling met hun voorgangers van vorige eeuwen, te maken hebben met een geglobaliseerde wereld, met dito problemen, Een wereld waar onze nabije toekomst, of wij dat nu willen of niet, door enkele dictatoriale regimes wordt bepaald, welke het hun natte droom is om de Amerikaanse en West-Europese militaire-, economische- en financiële hegemonie te breken.
Dat het KGB-regime van Poetin, en het Chinese communistisch -kapitalisme-regime reeds een eind op weg zijn om die droom te bereiken, is voor realistische waarnemers duidelijk. In tegenstelling tot de westerse leiders hebben Poetin en zijn collega Xi Jinping, samen met de opportunistische Erdogan en Iranese Ali Khamenei, de nodige lessen getrokken uit de geschiedenis van de vooroorlogse jaren '30 van vorige eeuw. De West-Europese leiders zijn 'mietjes' en simplisten. Tevens heeft Rusland, met de Russische olie- en gashonger, Europa voorlopig in de tang, en mede door de Amerikaanse openbare schuld, grotendeels door China gefinancierd, kan China straffeloos Taiwan militair de stuipen op het lijf jagen.
Neem daarbij nog onverkwikkelijke milieu- klimaat- energie- drinkwater-vergrijzings- vluchtelingen- en immigratieproblematiek van die de decennialange incompetentie van de verantwoordelijke politiekers (en deels wetenschappers), om van de wereldoverbevolking maar te zwijgen, enfin, de beperktheid van het menselijk wezen om als groep zichzelf in stand te houden.
De toekomst ziet er niet 'rooskleuring', maar eerder grijsachtig uit... al kan sommige dagen november soms ook wel gezellig zijn...
Artikel 5 van het NAVO-verdrag houdt in datNAVO-landen een aanval op één van de lidstaten beschouwen als een aanval op alle lidstaten. Dat betekent dat lidstaten de aangevallen lidstaat op dat moment bijstaan.
Oekraïne is vooralsnog geen lid van de NAVO, alhoewel het daar sinds 2014 steeds opnieuw heeft op aangestuurd. Maar de vrees voor de Russische reactie was voornamelijk voor landen zoals de VS, Duitsland, en Frankrijk, dermate groot, dat men die wens nooit verzilverd heeft.
Dàt, én het feit dat 'het westen enkel met lichte symbolische economische sancties reageerde op de bezetting van een deel van Georgie, en de annexatie van het aan Oekraïne toebehorende schiereiland 'de Krim', gaf president Poetin, de zekerheid dat hij vrij ongehinderd in minder dan een week, met een 'speciale operatie' het Oekraïense bestuur enhet bijhorende 'boerenlegertje' plat kon walsen.
Dat één en ander tot op heden enigszins anders loopt dan hij verwacht had, moet hem intussen wel duidelijk zijn geworden. Evenzo dat het zogenaamde 'roemruchte Russische leger' van weleer, nu verworden is tot een hoofdzakelijk in puin schieten van steden en dorpen, en bij rechtstreeks contact met de Oekraïense (voorlopig nog) ondermaats-bewapende strijdmacht, dikwijls het onderspit moet delven.
Afgezien van de ver doorgedreven economische en financiële sancties van de EU en VS, waar niet enkel de Russische burger maar ook wijzelf onder lijden, leveren nu ook verschillende westerse landen, veel te laat én te weinig, wapentuig aan het Oekraïense leger. Tot nader order zijn 'wij' als de dood voor het 'rechtsreeks' contact tussen Russische en Navo troepen, want volgens de 'orakels' aan beide kanten, breekt dan 'de hel' los. Het door Russische leiders meermaals dreigen met het inzetten van kernwapens, moet de vrees voor de 'Russische beer' terug naar het niveau van Berlijnse- en de Cuba-crisis, brengen.
Wie de interviews, geschriften en allerlei toespraken, van Poetin in de voorbije 10-15 jaar heeft gevolgd en begrijpend geanalyseerd, weet dat hij het als zijn missie beschouwt om, niet enkel de Russisch sprekende gebieden in Azie en Europa, maar ook de voormalige Sovjetunie-staten met Rusland te herenigen. Aan de oostelijke kant staan dus ook de twee kleine baltische NAVO-lidstaten, Estland en Letland op zijn menu.
Nu Finland en Zweden de zwakheid van hun neutrale status inzien, en het NAVO-lidmaatschap aanvragen, en ook Denemarken steeds meer oefeningen met de NAVO aangaat, begint het Poetin aan zijn westelijke grens bijzonder warm te worden. Hij gaat daar hoe dan ook een antwoord moeten op geven. En daar zijn, in navolging van de Oekraïense Donbas-Regio, de Russisch sprekende delen van Letland en Estland een geschikte aanleiding toe.
De vraag is en blijft: Wat doet de NAVO als die beide kleine NAVO-lidstaten, deels met een volgende Russische 'speciale operatie' te maken krijgen? Gaan alle NAVO-lidstaten zich dan daadwerkelijk volgens art.5 van het verdrag gedragen? Gaan zij, behalve wapens, ook voldoende troepenmacht inzetten? Gaan zij voldoende steun van hun bevolkingen krijgen om levens te offeren? Gaan zij een wereld- en mogelijke kernoorlog waard vinden?
Als Poetin zich in Oekraïne niet tevreden met een status quo van de nu veroverde gebieden, en toch, zoniet geheel, dan toch het grootste deel van Ukraine wil, èn de NAVO-landen zich blijven beperken tot enkel wapenleveringen, denk ik het antwoord op de in vorige alinea gestelde vraag:
Poetin's macht en de westerse onmacht Is, in tegenstelling tot de dictatoriale leiders, en/of regimes, welke hem zijn voorgegaan, is de Russische president Poetin aardig op weg om als de eerste, en voorlopig enige, 'wereldheerser' in de toekomstige geschiedenisboeken te komen?
Julius Caesar, Napoleon, Peter de Grote, Philips II, Hitler, Stalin, en nog enkele andere 'roemruchte' criminelen, die meenden door één of andere God of ideologie te zijn uitverkozen om, zo niet de gehele, dan toch een aanzienlijk deel van de wereld te overheersen, zijn er nooit in geslaagd om het reilen en zeilen van vrijwel gans de wereldbevolking te bepalen.
Tot er aan het eind van de vorige eeuw aan het Russische firmament iemand verschijnt die blijkbaar de eigenschappen van al zijn illustere voorgangers in de wereldgeschiedenis bezit, en de nadelen van de mondialisering van, zowel het politieke, economische, financiële, en maatschappelijke leven, met wisselend succes weet te gebruiken.
Poetin, de kleine, in de Russische geheime dienst, niets en niemand ontziende man, heeft zich, naar eigen zeggen, tot doel gesteld, de vernedering welke het 'grote' Russische volk bij de teloorgang van het Sovjetregime moest ondergaan, zoniet te wreken, dan toch ongedaan te maken door een "nieuw Groot-Russland" op te bouwen, waarin, behalve Rusland zelf, Wit-Rusland, en Tsetsenie, niet enkel het Oekraïense 'broedervolk' maar ook alle gebieden waar in meerderheid etnische Russen huizen, verenigd zijn. m.a.w. Het volledige Oekraïense grondgebied, en delen van de Baltische staten en van Georgië.
Niet enkel Wit-Rusland enTsjetsjenië, welke de facto vazalstaten van Rusland zijn, en het deels bezette Georgië, tracht hij nu Oekraïne tot een Russisch kerkhof te herleiden. Letland, Litouwen, en Estland, wordt, gezien hun NAVO-lidmaatschap wat moeilijker, maar daar wordt aan gewerkt...
Dat dit allemaal zonder veel noemenswaardige en efficiente westerse weerstand kan gebeuren, heeft niet zo zeer met de macht van het Russische leger te maken maar met de weerstand van het Oekraïense volk en zijn leger. De zogenaamde "enkele dagen durende" 'speciale operatie', met als Oekraïnse 'denazificatie' als doel, en het aan de macht brengen van een Russisch-bevriend regime, loopt het niet echt vlot, gezien het Russische leger na drie maanden strijd pas 25% van het Oekraïense grondgebied in hand en heeft. Dat het westen, eerst onwillig nadien schoorvoetend, en nu beperkt, defensieve wapens levert aan het Oekraïense leger, helpt daar weliswaar enigszins bij.
De Westerse landen, die kost wat kost een rechtstreekse militaire confrontatie met Rusland willen voorkomen, beperken zich tot wapenlevering en tot zware economische en financiële sancties, maar deze maken het enkel moeilijk voor de Russische bevolking, en dat zal het Poetinregime, dat hardhandig optreedt bij protest, worst wezen. Bovendien leiden de sancties én de oorlog, niet enkel in Rusland, maar ook elders in de wereld tot een spiraal van prijsstijgingen.
De voorbije 20 jaar heeft het Russische regime heel wat westerse landen via gas- en oliecontracten afhankelijk gemaakt, en heeft het zijn wapen- en kernarsenaal drastisch gemoderniseerd en uitgebreid. Door het bombarderen van Oekraïense graansilo's en graantransporten, waar vooral Afrikaanse landen afhankelijk van zijn, hoopt Poetin op hongersnood en massale vluchtelingenstroom naar Europa, met Europese destabilisatie als gevolg.
De vrees voor een derde wereld- laat staan kern-oorlog, doet het westen sidderen, en maakt de NAVO vleugellam. Dàt is de sterkte èn de macht van Poetin... en de onmacht van het westen.
Dat juist door die vrees, dat sinds 2014, door Oekraïne steeds herhaald vraag voor het NAVO-lidmaatschap is afgewezen, en men daardoor dat land op een geschenkbord aan Rusland heeft aangeboden, is een les die men blijkbaar niet wil of kan leren...
Tijdens mijn schooltijd zijn geschiedenis, aardrijkskunde, actualiteit, en zowel vocale als literaire voordracht steeds mijn topvakken geweest. En ook al heeft dat niet tot mijn beroepskeuze bijgedragen, toch is de interesse daarin steeds levendig gebleven in mijn doen en laten, en heeft dat dan steeds een grote invloed gehad bij mijn opinievorming, en toekomstverwachtingen.
Mede met mijn opvoeding, en de ervaringen tijdens mijn kinder- puber- en aankomende volwassen-tijd, heeft dat mij gevormd tot iemand die gevoel en emotie steeds weet te sturen - en dus te onderdrukken - door zijn verstandelijke redenering. Door persoonlijke levenservaringen ben ik gekneed tot iemand die de lat van zijn verwachtingen en streefdoelen relatief laag legt, waardoor hij er zelden in het resultaat ervan ontgoocheld wordt.
Zeker geen streber en perfectionist zijnde, heb ik nooit grote ambities gehad, en ben ik meestal relatief tevreden over mezelf, en binnen bepaalde grenzen, gemakkelijk in de omgang. Dingen en gebeurtenissen waar ikzelf niets kan aan veranderen, onderga ik deemoedig, en weet zelfs in de moeilijkste omstandigheden en negatieve gebeurtenissen meestal één of meerdere positieve elementen te vinden om mij op te focussen. In 't kort gezegd, ben ik een gelukkig mens.
Dat alles wil helemaal niet zeggen dat er geen zaken zijn die ik anders, beter, of meer, zou willen hebben. Niet enkel voor mezelf, maar ook voor anderen, en vooral voor diegenen die het minder goed dan ikzelf hebben.
En voor zover ik daar de mogelijkheid toe heb gehad, heb ik mij daar ook steeds voor ingezet, zelfs al schatte ik het gewenste resultaat maar klein in. Maar zoals gezegd, mijn lage verwachting op succes, maakte dat het eventueel mislukken een navenante minieme ontgoocheling teweegbracht.
Bij de huidige coronapandemie, zijn er ondanks het voor de komende maanden in het gestelde 'verlossende' vooruitzicht van de vaccinering, toch heel wat onbeantwoorde vragen en voorwaardelijke, en op aannames gestoelde antwoorden. Ook hier heeft de recente geschiedenis aangetoond dat zowel de theoretische wetenschap als de daadwerkelijke efficiënte uitvoering ervan, het nog steeds moeilijk heel heeft om de negatieve elementen van de natuur te bedwingen. De feitelijkheid dat in vele gevallen de mensheid deze zelf genereert, is daar wellicht niet vreemd aan.
Daarom volg ik hetzelfde parcours als watt ik bij de vorige, mij treffende, maatschappelijke of persoonlijke negatieve crisissen heb gevolgd: doen wat noodzakelijk is, en ondergaan waar ik geen invloed op heb of niets kan aan veranderen. Niet hopen dat àlles goed zal komen, maar dat wel enigszins naar toe werken, zonder ontgoocheld bij te zijn als het resultaat tegenvalt. maar des te tevredener als het meevalt.
Het resultaat is dat ik een 'chronisch gelukkige' mens ben...
Bij Debatten, discussies, en communicatie in het algemeen gebruiken wij woorden waarvan het begrip of definitie niet steeds gelijk is met wat andere deelnemers er aan geven. Afgezien van de ontelbare woordbegrippen waarbij een brede en uiteenlopende interpretatie mogelijk is,, zijn vooral deze die in wetten, regelgevingen, overeenkomsten, en verdragen gebruikt, en waarvan de precies bedoelde definitie het bepaalde document niet of vaag is omschreven dikwijls een bron van misverstanden, en verbale conflicten.
Hoe dan ook, de veelheid aan woorden met een interpreteerbaar- en/of , al dan niet juridische, culturele, of al naargelang het onderwerp wijzigend begripsomschrijving is zodanig dat enkel een uitgebreide studie daar enige klaarheid kan in scheppen. Om die reden beperk ik mij tot de volgende:
1. Racisme
In oorsprong had racisme hoofdzakelijk betrekking op het visueel verschil tussen zogenaamde mensenrassen: negers, indianen, Chinezen, Japanners, Arabieren, waarbij één of een paar, visuele eigenschappen typisch zijn, zoals vooral huidskleur,en in mindere mate gelaatsstructuur. Ook het feit dat men pas in de loop der geschiedenis met andere dan het 'eigen ras' in contact is gekomen,evenals het 'vreemd' en enigszins 'anders uitzien' is daar steeds een toetssteen voor geweest.
De feitelijkheid dat de verschillende rassen ook een verschillende en andere culturele ontwikkeling doormaakten, en vooral op technisch en wetenschappelijk vlak achterop hinkten, maakten dat de westerse cultuur zich als superieur aan de andere culturen achtten. Zelfs binnen de westerse cultuur werden bepaalde volkeren als een 'ander' (hoger of lager) ras beschouwd: denk maar aan het 'Arische' en 'Joodse ras. De grondbenaming van racisme is dus "Het zich superieur achten aan de andere rassen."
In de loop van de voorbije paar decennia heeft men het begrip 'racisme' stelselmatig uitgebreid. Vandaag is het ongelijkwaardig achten, of bepaald voorrechten ontzeggen, niet enkel op grond van een andere huidskleur en/of etnische afkomst, maar ook op grond van andere nationaliteit, religie, en/of cultuur, ondanks deze weinig of niet (steeds) te maken hebben met het verschil van ras.
2. Discriminatie
Meer dan racisme is het begrip 'discriminatie' (het 'achterstellen' van-) afhankelijk van het al dan niet juridisch of maatschappelijk toelaten ervan. Afgezien van de verboden discriminatie op grond van de opsommingen bij het racismebegrip, is er ook een algemeen wettelijk discriminatieverbod op grond van maatschappelijke status, opleiding, leeftijd, fysische- of mentale beperkingen, bezit, en inkomen.
Mara er zijn ook (verzwegen) toegelaten discriminaties, welke wij, wegens 'het steeds zo geweest zijn', of het 'niet anders kunnen' normaal vinden, en dus niet echt als 'discriminatie' ervaren. Zo is het uiteraard de voorwaardelijk gestelde opleidingsniveau bij jobsolicitaties, alsook de onderscheiden verloningsverschillen een sinds eeuwen een - economisch gezien -'logische' discriminatie.
En dan hebben we het nog niet eens over de wettelijke discriminatie, zoals onder meer i.v.m. de pensioen verschillen, tussen werknemers, in privé, overheid, zelfstandigen, en politieke mandaten, zowel inzake bedragen, als m.b.t. de gerechtigheidvoorwaarden.
3. Plichten, Rechten en Rechtvaardigheid
Zowel in internationale verdragen, als in nationale grondwetten en gewone wetten, worden aan burgers heel wat verplichtingen opgelegd, en rechten toebedeeld. Het begrip 'rechtvaardigheid' wordt daarbij soms heel dubbelzinnig, hypocriet, en soms zelfs aan 'onrechtvaardigheid grenzend gehanteerd.
Half jaren zestig van vorige eeuw deed ik in het raam van mijn hotelieropleiding, stage in een hotel-restaurant. Daar ontmoete ik een Marokkaanse leeftijdgenoot, Omar, die werkte in de 'plonge', zoals de 'afwas-afdeling toentertijd met dat Franse woord werd genoemd. Samen gingen wij na de diensturen op stap, en werd hij toentertijd één van mijn beste vrienden. Indien hij soms, wegens een banket langer diende te werken, en ik vrij was, ging ik hem vrijwillig en kosteloos helpen, zodat hij vlugger klaar was en we samen weg konden. De andere werknemers in het hotel hadden daar nogal gemengde gevoelens bij... Wat voor een Belg was ik, dat ik mijn autochtone soortgenoten links let liggen om zo kameraadschappelijk met een 'Noord-Afrikaanse luiaard' zo vriendschappelijk om te gaan. Het échte racisme vierde toen, nog veel meer dan heden, hoogtij.
Opgegroeid in een stad waar het grootste deel van de inwoners hu hele leven woonden en werkten in een straal van een paar kilometer rond hun geboortehuis, had ik er destijds geen flauw benul van dat mijn vriend Omar uit Noord-Afrika de voorbode was van een nieuwe wereld die steeds sneller in beweging raakte, grenzen deed vervagen en, samen met de voorheen (tijdelijk) gemigreerde Italianen en Spanjaarden, toen nog 'gastarbeiders genoemd, België veranderde. Een halve eeuw later kent zelfs een provinciestad als Aalst bepaalde wijken bevolkt door Oost-Europese- Afrikaanse- en Aziatische inwijkelingen en hun 2de- en zelfs derde-generatieafstammelingen. Zoals dat voor het gros van de andere West-Europese steden het geval is.
Een aanzienlijk deel van de Europeanen heeft moeite heeft met deze veranderingen. En dat laten ze merken in het stemhokje. Steeds meer politici en beleidsverantwoordelijken durven het aan om dat te onderkennen, en spelen daar aarzelend, op in. Zelfs een centrumpoliticus als de Franse president Macron merkte dat onlangs toen hij immigratie als een veiligheidsprobleem aanduidde nadat aanslagen waren gepleegd door moslimmigranten. Hij werd door de linkse partijen, en de gelijkgestemde media dan ook prompt vergeleken met de Nederlandse Wilders en Amerikaanse president Trump. Wie massa-immigratie niet meteen ziet als een zegenrijk natuurverschijnsel, wordt al snel beticht van onderbuikgevoelens, of is een xenofoob, racist of fascist.
Uiteraard zijn er meerdere dergelijke figuren aan de extreemrechtse kant van het politieke spectrum in Europa. Bij partijen zoals het Vlaams Belang, de Nederlandse PVV rn FVD, rn de partij van de Franse Marie- Le Pen, voelen zij zich best thuis, al is het dan in uiteenlopende verschillende gradaties, en zijn de extremen er tegenwoordig och in de minderheid. Hoe dan ook, ons systeem heeft de pretentie heeft zich 'democratisch' te noemen. Als een deel van de samenleving de immigratie, vooral van niet- of moeilijk integreerbare culturen, als problematisch ervaart, moet en kan dat bespreekbaar zijn, zonder dat diegenen die het naar voor brengen meteen worden weggezet als onwetend, onmenselijk of onfris.
Globalisering maakte bepaalde wijken van de grote steden steeds meer 'multicultureel'. In Antwerpen en Brussel heeft de helft van de bewoners een migratieachtergrond, waarvan het grootste deel onder de armoedegrens leeft, en velen van een uitkering leven. Zulke wijken vragen veel aandacht en geld. De meeste wijken met niet-Europese bewoners liggen dan ook langdurig aan het overheids-infuus. Deze realiteit gaat regelrecht in tegen het Algemeen visie van de Europese Unie, die migratie als 'heilzaam', ja zelfs als noodzakelijk acht. Het resultaat pleit echter helemaal niet voor meer immigratie.
Tegen beter weten in blijven de beleidsmakers het mentale absorptievermogen van de autochtone bevolking onderschatten. Menig filosoof, waaronder de bekende Nederlander Gabriël van den Brink, wijzen er op dat veel burgers zich lid voelen van een eenduidige gemeenschap, en hechten aan saamhorigheid, zekerheid, traditie en nationale identiteit. "Door de globalisering en de komst van veel vreemdelingen schieten ze in de verdediging en gaan ze hun nationale identiteit benadrukken, zeker als politici die bewegingen als onvermijdelijk voorstellen. Men kan die reactie veroordelen, maar 'een verstandige politiek houdt daar rekening mee", aldus Van den Brink.
Geen zinnig mens zal er aan twijfelen dat immigratie beter is dan het gebrek er aan, welke inteelt veroorzaakt Immigratie houdt de samenlevingen vitaal. Maar daarvoor dient een immigratiebeleid streng, voorwaardelijk, selectief, en restrictief te zijn. Vooral met mate, volgens en de noodwendigheid, en niet te snel. Men moet meer aandacht schenken aan diegenen die in de vorige jaren zijn binnengekomen, alsook hun afstammelingen, waarbij het huidig gevoerde integratiebeleid blijkbaar gefaald heeft. Men dient van overheidswege zich meer te realiseren dat verschillende culturen ook verschillende integratiemethoden vereisen, én dat zelfs een bepaalde, door een indoctrinerende religie gedomineerde cultuur, zoals de islam, niet compatibel is met onze westerse samenleving, en bijgevolg niet te integreren is, al was het maar omdat die religie dat verbiedt
De kwaal van het tot heden gevoerde beleid, is dat men weinig of geen rekening houdt met de gevoelens van vervreemding onder steeds groter wordend deel van de autochtone Belgen, en vooral dan, Vlamingen.
Diegenen die voorstander zijn van een onvoorwaardelijke immigratie- en asielbeleid, dienen zich ervan bewust te zijn dat zij daardoor in feiten oproepen tot wat zij denken te bestrijden: nl xenofobie en alles wat daar mee samenhangt.
Blijkbaar leert men bitter weinig uit de geschiedenis, die bezaaid is met goede bedoelingen die averechts uitpakten. Sinds de mens de 'gezinsgrotten' heeft gewisseld om in familieverband, en later met andere stammen samen te gaan leven, toont het verleden aan dat een multiculturele samenleving helemaal niet werkt. De gewenste 'smeltkroes' waarin de 'kansenparels' voor verfijnde smaken moesten zorgen, evolueerden op termijn naar een vervaarlijk trillende en sissende snelkookpan, waarvan op op tijd en stond de drukknop de lucht invliegt. Het individu bestaat niet meer, er zijn alleen nog maar met mekaar botsende groepsidentiteiten.
Het aloude 'tribalisme', welke een toestand van voortdurende stammenstrijd of van collectieve weerstand tegen mensen die geen deel uitmaken van de eigen stam of groep, voortvloeiend uit een al te sterk gevoel van verbondenheid binnen een stam of groep inhield, wordt vandaag in een nieuwe verpakking gestopt en als multiculturalisme en vooruitgang voorgesteld.
Mijn Marokkaanse voormalige vriend Omar en ikzelf, hebben het nooit gehad over zijn cultuur of de islam, noch over de verhouding tussen zijn tot mijn cultuur. Hij ging samen met mij uit in dancings, dronk bier, zong en danste. Misschien was hij een 'afvallige' en was hij blijkbaar volledig 'geïntegreerd. Wij hebben elkaar, na mijn stageperiode uit het oog verloren.
Hoe dan ook, ik heb de indruk dat er in deze , afzonderlijk van elkaar levende culturen, wat een 'multiculturele samenleving in de praktijk is, steeds minder, aan de islamitische druk ontsnapte 'omar's te vinden zijn...
Wij leven in een tijd dat vrijwel alles wat, zowel de burger als de politici zeggen en doen, gelinkt kan worden aan racisme, discriminatie, onderdrukking, achterstelling, onrechtvaardigheid, stigmatisering, privilegering, enz. Daardoor blijkt niemand nog in staat om zonder deskundige is het wazige bos nog enige boom te ontwaren. Daarom stel ik als mindergeschoolde onverlaat voor dat men, in navolging van de corona- en praktijktesten-expertencomités, ook werk maakt van de oprichting van armoedebestrijding-, arbeidswetgeving-, migratie-, milieu , klimaatverandering-, en racismebestrijding-comités, ten einde zich te laten adviseren over het dienaangaande te voeren beleid.
Uiteraard is er achteraf ook nood aan gelijknamige 'bijzondere'- of parlementaire onderzoekscommissies, die dan evalueren in welke mate de betrokken adviezen door de regering zijn opgevolgd, wat er eventueel is misgelopen, en wie daar verantwoordelijk voor is.
Afgezien daarvan, zou het misschien ook wel raadzaam zijn om een ‘verkiezingsprogramma-experten-comité’ op te richten. Deze kan dan de burger adviseren bij zijn stemkeuze. Na de verkiezingen dient dan ook een gelijkaardige experten-onderzoekscommissie de stembusuitslag te evalueren, en aan te bevelen welke regeringscoalitie en regeerprogramma het beste aan de stembusuitslag tegemoet zou komen.
Bersluit: Met een dergelijk, gezond verstand-vervangende uitbreiding van het steeds meer opgaande ‘experten-advies-beleid, dat de politieke onbekwaamheid aantoont, kan men dan ook best de politiek en de daaraan-verbonden nepdemocratie afschaffen, en zowel het regeren als de wetgeving overlaten aan een 'expertenregering’en dito parlement...
Blijft de vraag over, hoe een dergelijke regering dient aangeduid te worden? Vragen wij advies aan een daarvoor in het leven geroepen ‘experten-experten-commissie? Een kiezen wij deze commissieleden dan op op democratische wijze, via vrije verkiezingen?...
Alhoewel,...wat met de voorwaarden om in aanmerking te komen voor de ‘kandidaat-experten kieslijst’? Moeten we daarover niet eerst 'de experten' raadplegen?...Of laten wij een dergelijke beslissing over aan diegenen die het tot hiertoe deden...om het even wie dat is...
Nu het ”tweede golf- hoogtepunt” van deze crisis stilaan achter ons ligt, en de overheid na lang talmen zich noodgedwongen verplicht zag om voor ons allen te bepalen dat ons gezin binnen onze eigen woonst amper nog één persoon mag toelaten, wordt daar, samen met alle andere strenge maatregelen daarbuiten, mee aangetoond dat zowel grondrechten als verdragsrechtelijke vrijheden en verplichtingen verplichtingen, juist wegens de voorwaardelijke, interpreteerbare, en soms tegenstrijdige inhoud ervan, subjectief en veranderlijk door de omstandigheden naar believen, al dan niet tijdelijk, door de beleidvoerders kunnen gewijzigd worden.
Dit is een feitelijke vaststelling, en geen mening. Dit is ook geen kritiek op het coronabeleid, ondanks dat zowel onze eigen bewindvoerders, alsook deze wereldwijd, door menige (achteraf gebleken) fouten en tekortkomingen hebben begaan. Ook heb ik, zoal som het even wie, geen beter, algemeen aanvaardbaar, uitvoerbaar, en werkbaar alternatief om deze crisis te beheersen. De afweging tussen de economische-, sociale-, en gezondheidsbelangen, gezamenlijk gedefinieerd als het ‘algemeen maatschappelijk belang’, wat in feiten eigenlijk inhoud dat iedereen een deel van zijn belang dient in te boeten, is bijzonder moeilijk, gezien de mens van nature uit per definitie zijn eigenbelang steeds vooropstelt. De vraag, hoelang dit virus een groot deel van de wereld in zijn houtgreep kan/zal houden, weet blijkbaar niemand. (behalve diegenen die daar niets hoeven aan bij te dragen)
Sinds de oermens uit zijn grotten is gekomen om samen met andere families in stamverband, en later in groepsverband te gaan leven, toont de geschiedenis tot op de dag van vandaag aan dat begrippen zoals, rechtvaardigheid, rechtszekerheid, eerlijkheid, menswaardigheid, samenhorigheid, verbondenheid, enz, wegens hun subjectiviteit, interpreteerbaarheid, en onduidelijke en/of verwarrende definiëring, door zowel individuen, groepen, als door overheden, gebruikt én misbruikt worden om hun daden, en beslissingen te verantwoorden, ook als leiden die tot al, dan niet gewelddadige, conflicten.
De vluchtelingen- en migratiecrisis Mijn mening over de, naar alle waarschijnlijkheid nooit meer aflatende vluchtelingenstroom, waaronder, behalve de echt noodlijdende mensen die oorlog en culturele of religieuze vervolging ontvluchten, er ook heel wat economische, en gewone migranten op zoek zijn naar een ‘beter’ leven, is gegroeid uit de vaststelling dat, een veelheid aan ver van elkaar uiteenlopende culturen, die elk zo veel mogelijk hun eigen etniciteit willen bewaren, de ‘integratie’ zo niet onmogelijk, dan toch sterk bemoeilijkt. Samenlevingsconflicten zijn dan ook nooit veraf.
Bij die vluchtelingen, en al dan niet legale migranten, bestaat een meerderheid ervan uit aanhangers van de islam, een als religie vermomde ideologie, die per definitie elke vorm van integratie in- of met culturen van andere religies of levensbeschouwingen per definitie afwijst. In tegenstelling tot in de VS, waar de tegenstellingen zich in hoofdzaak tussen de blanke en Afro-Amerikanen voordoen, verdringt in West-Europa de groeiende invloed van de islamieten, welke met actieve en passieve medewerking van linkse islamtolererende autochtone groepen, stapvoets bepaalde westerse cultuuruitingen en -gedragingen. Een groeiend deel van de westerse autochtone bevolking krijgt steeds meer de indruk dat het hier om een ‘omgekeerde integratie’ gaat’ welke omwille van de demografische ontwikkeling in steeds grotere mate tot een geleidelijke islamisering zal leiden.
Ook al heb ik heel wat vragen en bedenkingen bij bepaalde delen van het gedachtegoed van een politieke partijen zoals het Vlaams Belang, toch begrijpt ik niet dat zovelen niet inzien dat vrijwel iedereen (onbewust?) de door het VB veel gebruikte slagzin "Eigen volk eerst" zich eigen maakt. Het is trouwen een principe dat sinds mensenheugenis wereldwijd bij alle volkeren wordt toegepast.
Dat ‘eigen volk’ begin bij het gezin, waar de verzuchtingen en noden ervan voorop worden gesteld, en waar eventuele solidariteit met anderen buiten het gezin enkel kan indien het de belangen van de gezinsleden zelf niet schaadt. Die solidariteit met anderen, buiten het gezin, gaat in aflopende volgorde verder over, ouders, grootouders, broers en zusters, Ooms, Tantes Neven en nichten, enz... Goede vrienden, naaste buren, en kennissen, kunnen eveneens op meer aandacht rekenen dan onbekende wijk- en stadsgenoten, al gaan die meestal voor op andere volks- en/of landgenoten. Die dier opgesomde volgorde kan uiteraard door omstandigheden evolueren en/of veranderen.
Voor zover daardoor de voornoemden niet of in mindere mate benadeeld worden, en de mate waarin wij dat nodig achten, zijn wij dan eveneens bereid om een deel van ons bezit of inkomen aan gemeenschappelijke rijkdom, aan de verder van ons verwijderde volkeren te schenken. Ten slotte is er ook de hulp aan de 'noodlijdenden' en hulpbehoevenden binnen al de voornoemde categorieën. De mate en de noodzaak ervan maken wij afhankelijk van complexe, interpreteerbare, nuanceerbare, en persoonlijke of gemeenschappelijke beoordelingen.
In deze is het de vraag, in welke mate wij al dan niet toestaan of er daarbij sprake dient te zijn van het 'benadelen' van het deel van het 'eigen volk' dat, weliswaar in mindere mate' eveneens noodlijdend en hulpbehoevend kan zijn. En zou het niet logisch zijn om ook daar het begrip "eigen volk eerst" toe te passen?
De klimaatcrisis
Dat het klimaat ‘opwarmt’ kan geen zinnig mens ontkennen. Men hoeft als ‘oudere’ geen klimatoloog te zijn om vest te stellen dat het tot begin de jaren jaren tachtig van vorige eeuw schering en inslag was dat de Krisanten op de kerkoven met Allerheiligen kapotvroren en de Sint-Maarten-jaarmarkten op 11 november enkel met dikke jassen en handschoenen te beleven vielen. Sindsdien zijn zelfs witte kerst- en nieuwjaarsnachten een uitzondering, en doen sommige ‘winters’ eerder aan vroegere koude herfstperiodes denken.
Over de mate waarin wij als mensdom hebben bijgedragen, en nog steeds bijdragen, aan die klimaatverandering, zijn de meningen en wetenschappelijke studies vrij uiteenlopend verdeeld. Of de hoogstwaarschijnlijk onoverkomelijke gevolgen, indien wij er niets aan doen, wereldwijd zo catastrofaal zijn, heb ik enigermate twijfels. Hoe dan ook, is het mijn vaste overtuiging dat bij dat alles de feitelijkheid van de immense overbevolking op deze planeet daar een relatief grote rol in speelt.
Blijft de vraag of wij de voorspelde catastrofe kunnen voorkomen door een wereldwijde(?) energieomslag, en daardoor tijdig de co²-uitstoot tot een ‘klimaatneutraal’ niveau terug zullen kunnen brengen. Afgezien van de gerede twijfel of windmolens, zonnepanelen, en waterstof in voldoende mate in onze enrgienoodzaak zouden kunnen voorzien, blijft het wetenschappelijk onvoldoende bewezen of de door menselijk toedoen uitgestoten co² de belangrijkste, laat staan enige oorzaak is van de klimaatveranderingen is. Studies daaromtrent zijn meer gestoeld op ‘aannames’ dan op duidelijke en onbetwistbare bewijzen.
Op de “universiteit van het leven”, waar ik wegens mijn leeftijd, stilaan behoor ‘afgestudeerd’ te zijn, heb ik gedurende al die jaren geleerd:
- Dat hoop verwachtingen creëert, welke al te dikwijls uitgestelde ontgoochelingen blijken. - Dat geloof meestal tot onbewuste blindheid leidt. - Dat de realiteit ons de mogelijkheden tot inzicht bieden. - En dat nàdenken de nodige wijsheid kan genereren.
In de toekomst kijken is zoals staren in een ‘zwart gat’: ik zie er afwisselend, ofwel niets, ofwel datgene wat ik hoop, geloof, vrees, of misschien gewoon wat ik verwacht te zien? Hoe dan ook meen ik een toekomst te zien die ver van rooskleurig is; want ik zie niets anders dan zwart...
En nàdenken helpt mij daar niet bij...tenzij de realiteit dat ik een zwart gat zie. Ben ik één van de weinigen?
Iedereen heeft een mening over de al dan niet hem aanbelangende zaken en mensen. Of zou dat toch moeten hebben. Elke politieke partij heeft over alles en nog wat een standpunt. Of zou dat toch moeten hebben. En Iedereen vindt bepaalde wetten en reglementringen, of delen daarvan, goed of slecht, en in het parlement stemmen zijn vertegenwoordigers, in opdracht van hun partijcenakels, vóór of tegen wetsontwerpen, of onthouden zich daarvan.
Het feit dat men vóór of tegen iets of iemand bepaald is, goed of slecht vindt, en/of men al dan niet akkoord gaat, is naar mijn mening ondergeschikt aan de reden, de motivering, ervan. Dat is belangrijk omdat het zijn mening, vervat in zijn wit-zwart-beoordeling relativeert. Een 'ja' is eigenlijk altijd een 'ja,maar...' en een 'neen' wordt meestal een 'neen, behalve..., onder voorwaarde... of uitgezonderd...' want zoals en wijs iemand ooit stelde: Alles is betrekkerijk'
Zo is mijn globale levensbeschouwing niet eenduidig 'links' of 'rechts', maar floreert van radicaal links voor wat het sociaaleconomische betreft, tot radicaal rechts op sociaal ethisch vlak. en kan ik kan ik mij bij geen enkele van de bestaande stromingen of politieke partijen thuis voelen. Zelfs de aloude stromingen van conservatief tot progressief, welke dat nooit op alle vlakken kunnen/willen zijn, voldoen niet aan de relativiteitswetten welke niet enkel in de natuurwetenschappen maar ook bij mening- en standpuntvorming medebepalend zijn.
Als gevolg daarvan zijn stemmingen, zowel bij volksraadplegingen als bij parlementaire stemmingen nooit een echte weergave van wat 'de kiezer' echt wil of niet wil? Zijn stem wordt niet gevraagd voor één enkel punt of gegeven, maar voor een reeks van elkaar verschillende programmapunten, of wetsartikelen. En zullen er zowel bij een goed- als afgekeurde wet of partijprogramma, meerdere delen zijn waarin de stemgerechtigde zich niet volledig kan in vinden.
En juist dààrom is het belangrijk elke politieke partij bij haar standpuntbepaling m.b.t. een bepaald wetsvoorstel of wetsontwerp duidelijk en publiekelijk haar ingenomen standpunt en stemgedrag motiveert. Daarbij zou ook elke parlementair moeten/mogen aangeven voor welke artikels (en waarom) hij voorbehoud maakt bij zijn, door de partij opgelegde, ja-of-neen-stem. Dàt zou een stap naar een betere democratie zijn, bij welke de burger de mogelijkheid krijgt de partij en afgevaardigde waarvoor hij gekozen heef daadwerkelijk te controleren en zijn stemgedrag te begrijpen.
Als men daarbij dan niet alleen denkt om met zijn uitleg zijn visie of gedrag relevant te verantwoorden, maar dat ook voor iedereen begrijpbaar te maken, zijn we al een heel eind op weg om datgene eindelijk uit te voeren wat we denken dat wij reeds lang doen: democratisch zijn.
Geachte regionale, nationale, en Europese beleidsmakers en dito uitvoerders...
augustus 2018
Deze relatief laag-geschoolde burger begrijpt het allemaal niet meer, en zou het graag eens in een voor iedereen duidelijke taal uitgelegd zien. Hij begrijpt dat het voor een politicus moeilijk is om toe te geven dat, zo niet jullie zelf, dan toch jullie voorgangers er een niet zo fraai potje van hebben gemaakt. Maar, ondanks dat de geschiedenis zich traditioneel steeds blijkt te herhalen, zie ik niet in waarom jullie daarom verplicht zouden zijn om het van kwaad naar erger te laten evolueren.
Ik wil het hier niet hebben over de problematiek van de overbevolking, klimaatverandering, en milieuvervuiling, welk elk op hun beurt de voldoende groot zijn om het mensdom ten gronde te richten, en waar wij trouwens met zijn allen zelf aan meehelpen. Voor zover er daar oplossingen voor zouden te verzinnen zijn, verhinderen, zowel onze als jullie hebzucht, en egoïsme, daarbij geholpen door het alom geroemd kapitalistisch socio-economisch systeem, elke daadwerkelijke uitvoering ervan.
Oorlogen, honger, ellende, al dan niet mede als gevolg van de hiervoor genoemde globale wereldproblemen, zorgen er vandaag voor dat zeventig miljoen mensen hun oorspronkelijk woongebied, al dan niet gedwongen hebben ontvlucht. Eengroeiend aantal daarvan zoekt zijn heil in de walhalla’s van deze wereld, West-Europa en Noord-Amerika. Op middellange termijn zal één en ander uitgroeien tot voor relatief massale volksverhuizingen, vooral vanuit Afrika. Dat niet compatibele culturen, en vooral een dominerende islamitische religie in haar verschillende strekkingen, in het westen voor conflicterende samenlevingen en burgeroorlogen zullen zorgen, kan enkel betwijfeld worden door blinde links-correct denkenden en politieke opportunistische of luchtfietsende simplisten en hun volgelingen.
Van deze laatstgenoemden zou ik graag uitgelegd krijgen, hoe het, op rede berustend besluit voor het, versterken, en beter bewaken van de Europese buitengrenzen te rijmen valt met de ‘humane’ werkelijkheid van ‘het redden’ en ‘gecontroleerd’(?) opvangen in Europa van het groeiend aantal ‘bootvluchtelingen’, waarvan de grote meerderheid ‘economische vluchtelingen zijn, en dus niet in aanmerking voor reguliere asielverlening komen? De vaststelling dat de meerderheid van deze dan met ‘een bevel tot het grondgebied te verlaten’ de illegaliteit induiken, en in steeds grotere mate voor oproer en onveiligheid zorgen, moet hen toch bekend zijn?
Uiteraard, beste politici, zijn jullie ‘trapsgewijs’ gebonden zijn aan regels, wetten, en verdragen m.b.t. mensen- en kinderrechten, waardoor bepaalde regels, wetten en verdragen m.b.t. asiel en migratie, vrijwel onuitvoerbaar zijn geworden. Maar..., om het even van welke partij of gedachtegoed, beloven jullie telkens bij elke verkiezingscampagne, dat ‘het’ anders en beter kan... dààr is er in ieder geval eenstemmigheid in...Maar, alhoewel jullie mening over de wijze waarop het anders en beter kan sterk uiteenloopt, zou ik toch een antwoord krijgen op de vraag waarom het dan, opgelijk welk wijze niet beter en anders wordt???
Zelfs al zien jullie ‘het licht’ en zouden jullie zich bewust worden van de noodzaak om de immigratiegolf te stoppen, én daarenboven ook nog in slagen, dan nog ziet de toekomst, wegens de demografische ontwikkeling er niet bepaald rooskleurig uit. Wegens het grote nataliteitsverschil tussen enerzijds, de Arabische en Noord-Afrikaanse hier verblijvende migranten en hun afstammelingen, en anderzijds, de autochtone West-Europese bevolking, zou de moslimpopulatie tegen 2050 in West Europa meer dan verdubbelen, en in sommige landen zelfs verdrievoudigen. Dat zijn feitelijkheden waar niemand,ook U niet, beste politici iets kunnen aan verhelpen.
Men hoeft niet echt gespecialiseerd te zijn in sociologie, filosofie, psychologie, en/of ideologie, om in te zien dat, gezien de tegenstellingen tussen de door religie gedomineerde islamitische cultuur en de westerse democratische vrijheden en principes m.b.t. gelijkwaardigheid, seksuele geaardheid, enz, en de laksheid waarmee de bewindvoerders daar mee omgaan, tot steeds grotere en zelfs gewelddadige conflicten gaan leiden.
Mensen zijn in regel voor of tegen een bepaalde politieke partij of stroming, een bepaald persoon, of een bepaald idee, stelling, of mening. voor zover men er zich over uitspreekt.
Maar in ons democratisch systeem vraagt men de burger helemaal niet om zijn mening om de eenvoudige reden dat deze zich enkel mag uitspreken over welke politieke partij en/of welke persoon zijn voorkeur wegdraagt. Bij parlementaire en gemeenteraadsverkiezingen heeft de kiezer zich enkel te moeien met de machtsverdeling tussen de verschillende partijen, die dan onderling bepalen wie met welk gezamenlijk programma men op dictatoriale wijze gaat regeren. Uit welke partijen de meerderheidscoalitie gaat bestaan, wie de ministers gaan zijn, en in welke mate welke verkiezingsbeloften of -veto's het beleid gaan uitmaken, daar heeft men de kiezer op geen enkel ogenblik zijn mening over gevraagd. Tot daar wat men 'onze democratie' noemt.
Al gaat het het er bij presidentsverkiezingen iets minder ondemocratisch aan toe, en weet men daarbij vooraf toch iets meer over het te verwachten beleid, ook daar krijgt de kiezer geen inspraak in de regerings- en adviseurvorming. In de VS maakt het kiessysteem het zelfs mogelijk dat de kandidaat met de meeste stemmen niet voldoende 'kiesmannen' achter zich krijgt, en , zoals daar nu het geval is, de tegenkandidaat met 3 miljoen stemmen minder, president wordt.
Een partij- of presidentsprogramma gaat over een relatief groot aantal onderwerpen, die dikwijls, zo niet vaag, dan toch uitgebreid interpreteerbaar behandeld worden en waarvan, afgezien van enkele witte raven, nieman het eens kan zijn over alle onderdelen ervan. De gemotiveerde kiezer kan dan ook niet anders dan zijn partij- of persoonkeuze stoelen op de voor hem belangrijkste, met zijn gedachtegoed overeenstemmende standpunten ervan. Zij stem gaat dus naar een partij of persoon waarvan hij meerdere standpunten en ideeën helemaal niet genegen is of zelfs ronduit afkeurt. Al zijn er uiteraard ook aardig wat kiezers die hun afwijkende mening gemakshalve aanpassen aan deze van hun favoriete partij.
Een weldenkend burger kan dus helemaal niet voor honderd procent achter een bepaalde politicus of partij staan, gezien deze hoogstens kan beschouwd worden als 'het dichts tegen zijn gedachtegoed aanleunend' of de voor hem belangrijkste items delend zijnde.
Onze parlementaire democratie, welke in wezen een particratie is, is bijgevolg een aanfluiting van wat een democratie in wezen inhoudt. Dat de meerderheid van de burgers er op bepaalde onderwerpen dikwijls heel andere ideeën op nahoudt dan de meerderheid van de politieke partijen wordt af en toe bewezen uit de resultaten van wetenschappelijke bevragingen. Zo bleek onlangs een meerderheid van de Vlamingen voor een migratiestop, zo niet uit alle, dan minstens uit bepaalde moslimlanden te zijn, terwijl met uitzondering van 'radicaal rechts' geen enkel politieke partij het aandurft om daar nog maar over na te denken.
Het is onlogisch en onredelijk te stellen dat men vóór of tégen een bepaalde partij of politicus kan zijn. Men kan enkel, en dan dikwijls nog genuanceerd, vóór of tégen een bepaald idé of standpunt zijn. Het in een referendum aan de bevolking voorleggen van bepaalde maatschappelijk belangrijke items komt dan ook heel wat dichter bij een echte democratie, dan de volksverlakkerij die men in de zogenaamde democratische landen als 'voldoende democratisch' aanziet.
Nadenken over oorlog, vluchtelingen, rechtvaardigheid en menselijkheid.
Heb jij je ook reeds afgevraagd waarom het doden in oorlogen, met ‘niet toegelaten’ wapens, zoals gas- en chemische wapens, een oorlogsmisdaad is, en met ‘toegelaten’ wapens, zoals even desastreuze kruitbommen, helemaal zo erg niet is? En waarom oorlogshelden meestal bij overwinnaars voorkomen, en oorlogsmisdadigers bij voorkeur bij de verliezers opduiken?
Vindt U het ook bedenkelijk dat weerbare mannen , in plaats van hun haven en goed mee te helpen verdedigen tegen aanvallers, met achterlating van hun gezin en familie vluchtend naar veiliger oorden, rechthebbende asielzoekers zijn, maar daarentegen gezinnen die de honger en ontbering in hun woongebied ontvluchten, teruggestuurd worden naar hun ellende? En waarom er een discriminerend onderscheid wordt gemaakt tussen mensen op de vlucht voor oorlogsgeweld en vervolging, en deze die de honger en bestaansellende ontvluchten, terwijl de kans op sterven in beide gevallen evenwaardig aanwezig is?
Is het je ook al opgevallen dat het hier voornoemde, genuanceerd, gerelativeerd, en voorwaardelijk kan gesteld worden, en wegens hun complexiteit in de uitvoerbaarheid ervan, dubbelzinnig en dikwijls aan elkaar tegengesteld kan worden uitgelegd en gebruikt ? Dat men, al naar gelang er voor- of nadeel uit te halen is, men daar een verschillende kijk op kan hebben? Dat ‘links’ die dingen eerder moreel en gevoelsmatig benaderd, terwijl ‘rechts’ daar meer de praktische en vooral economischeelementen bij betrekt?
Vraag jij je ook af waarom men van diegenen die voor een rechtvaardige en min of meer gelijkwaardige verdeling van de welvaart en het welzijn opkomen, en dus sociaaleconomisch als ‘links’ kunnen worden beschouwd, men van hen verwacht dat men op sociaal ethisch vlak even ‘emotioneel’ en gevoelsmatig, wars van alle pragmatisme redeneert?
Ben je, eveneens als ikzelf, jou ervan bewust dat wij als mensen, zowel individueel als in groepsverband, niet alleen bereid zijn om tot grootse en heldhaftige dingen te verwezenlijken, maar, als wij dat voor onszelf menen te kunnen verantwoorden, in bepaalde omstandigheden de onmenselijkste en wreedaardigste misdaden kunne begaan?
Vindt jij ook dat begrippen zoals rechtvaardigheid, eerlijkheid en menselijkheid niet voor iedereen, en in om het even welke omstandigheid voor iedereen dezelfde betekenis kunnen hebben, en daardoor zowel positief als negatief werkend kunnen zijn?
Als jou wantwoord op de voorgaande vragen, zelfs met enige nuancering, eenduidig ‘ja’ is, dan getuigt dat van voldoende zelf- en mensen- en maatschappijkennis.
Tijdens de periode van de jaarwisseling is het de gewoonte om, niet alleen ‘terug te blikken’ maar tevens uit te kijken naar de verwachtingen voor de komende periode. In het voorbije jaar zijn er enkele evoluties, en vooral een gebeurtenis in de belangstelling gekomen welke toch enkele vragen opwerpen m.b.t. wat wij in 2017 mogen verwachten.
Een essentiële vraag is, wat we mogen verwachten van een Amerikaanse president, die niet dat niet eens zou zijn indien in dat land de president rechtstreeks zou verkozen worden, en waarbij elke stem hetzelfde gewicht zou hebben. Maar goed, democratie is nu eenmaal wat ze is, en dat is niets meer of minder dan een relatieve ‘benadering’ van het begrip zelf. Dus moeten de Amerikanen, en de rest van de wereld het voorlopig met een geestelijk ietwat gestoorde president doen.
Wat mag de wereld verwachten van een wereldleider die tijdens zijn verkiezingscampagne vrijwel iedereen schoffeerde, beledigde en in het harnas wist te jagen. Die leugens en halve waarheden tot feitelijke waarheden promoveerde, en simplisme, ophitserij, en platvloerse boertigheid tot zijn handelsmerk maakte, waardoor hij telkens opnieuw door zijn eigen campagneleiders tot de orden werd geroepen te worden, en aangemaand zichzelf heruit te vinden.
Wat moeten we met een Amerikaanse president die, na de klimaatverandering een als een chinees sprookje bestempelende, nadien toch toe te geven dat de mens daar wel voor een deel verantwoordelijk voor is, om ten slotte toch een fervente voorstander van de kolenproductie en tevens fervente tegenstander van het klimaatakkoord tot milieuminister te benoemen?
Wat moeten de miljoenen Amerikaanse zorgbehoevende voor Trump stemmende ‘working class’- burgers blijkbaar weinig of geen van zijn speeches hebben gehoord, en die pas na de ontmanteling van de Obamacare-wet, zich bewust zullen worden van wat ze zichzelf hebben aangedaan?
En Wat moet Europa en de NATO met een Amerikaanse bondgenoot die stelt dat een NATO-lid in geval van een militair conflict niet (meer) vanzelfsprekend moet rekenen op bijstand indien de belangen van de VS niet worden geschaad?
Wat mag de wereld verwachten van een Russische super strateeg zoals Poetin, nu die als gevolg daarvan, voor zover hij niet tegen Trumps’ zere benen aanschopt, blijkbaar aardig wat meer ‘speelruimte’ aan zijn Europese grenzen krijgt?
Wat moeten wij met Iran en Turkije, twee landen waarover Trump afwisselend koud en warm over blaast, laat staan van China die aardig op weg is om Afrika economisch te koloniseren, en Trump dat een te verwaarlozen continent is.
Om te besluiten: wat mag de wereld verwachten van een Amerikaanse president waarvan zijn woorden bestaan uit letters welke hij achteraf naar eigen goeddunken herschikt, wist, en/off aanvult, en zijn daden dus onvoorzien, en bijgevolg positief of negatief verrassend zullen zijn. Misschien laten wij mijn en Uw wensen voor 2017 best achterwege...ten einde achteraf de ontgoocheling, dan wel de euforie, wat meer draagbaar te maken...
Willen wij meer of minder islamitische invloed in onze samenleving ?
De Nederlandse openbare omroep ( NPO) heeft één van haar jaarlijkse eindejaarsprogramma’s: “Kerst vieren we samen” omgedoopt in “December vieren we samen”. Naar eigen zeggen is de reden daartoe te zoeken bij het ‘eerder beledigend’ effect dat het gebruik van ‘Kest’ en ‘Kerstmis’ bij delen van de moslimbevolking heeft of kan hebben.
Zoals bij ons, wordt ook bij onze noorderburen de invloed van de islam, stapsgewijs door de islamitische bevolking in steeds grotere mate in de openbaarheid gebracht, en even stapsgewijs gaan de commercie, de media, en ook de overheid daar in mee, al is het weliswaar aan een trager tempo.
Onze tradities en gewoonten, al dan niet rechtstreeks stammend uit een door de eeuwen heen praktiserend christelijk verleden, vormen een steeds grotere doorn in de islamitische ogen. Daar op inspelend vindt vooral correct denkend links dat kerststallen, kerstbomen, paasklokken en -eieren, en zelfs de carnavalsviering, niet alleen niet passend in een seculiere maatschappij welke elke godsdienst en levensbeschouwing gelijkwaardig dient te behandelen, maar tevens ook 'beledigend' voor de moslimgemeenschap.
Bij uitbreiding volgt op termijn wellicht de vervanging van bepaalde christelijk geïnspireerde betaalde feestdagen door vrije dagen voor islamitische feesten, en waarom niet, misschien zelfs de verplaatsing van de grote schoolvakantie naar de ramadanperiode.
Alhoewel nog geen 8% van de Europese bevolking moslim is (in België en Nederland amper iets meer dan 6%), is vandaag de maatschappelijke impact ervan echter bijzonder onevenredig hoog. (Dat verklaart trouwens waarom de burgers in vrijwel alle Europese landen het aantal moslims in hun land sterk overschatten) Eén en ander is in de eerste plaats niet zozeer aan de moslimbevolking zelf te wijten, dan wel aan het electoraal opportunisme van de linkse politieke partijen en groeperingen.
De hoofdzakelijk ethische 'verrechtsing' welke zich reeds enige tijd in Europa manifesteert, heeft niet zozeer een economische oorzaak, maar is juist het gevolg van de door de overheid en media intensief gevoerde strijd tegen het zogenaamd racisme, discriminatie en uitsluiting van de (vooral islamitische) immigranten en andere vreemde culturen.
Zou de vraag: 'willen wij meer of minder islamitische invloed in onze samenleving' eveneens vervolgbaar zijn, zoals de ‘meer of minder Marokkanen’ van Wilders in Nederland? Is dergelijke vraag eveneens aanzettend tot racisme of discriminatie? Of zou juist het vervolgen ervan die eerder aanwakkeren?...
Behorend tot de "mei68''-generatie was het toentertijd de normale attitude om optimistisch te zijn. Om het even of je al dan niet geschoold en goed opgeleid was, wie niet ziek, debiel, en/of lui was kreeg meerdere kansen om op één of andere wijze deel hebben aan 'het leven'
Er waren natuurlijk wel maatschappelijke problemen, en hier en daar in de wereld waren er uiteraard plaatselijke oorlogen. De Berlijnse- Tibet- en de Cubacrisis waren nog maar pas achter de rug, of Vietnam, Cambodja en de kernwapenbedreiging voorspelden niet veel goeds. Daarenboven was er nog de 'Club van Rome' die ons op het hart drukte dat de oliereserves niet voldoende waren om ons naar de eeuwwisseling te leiden.
Achteraf bleek het pessimisme van sommigen niet gerechtvaardigd, er werden steeds meer nieuwe oliereserves gevonden, en de wereldleiders van toen bleken wel degelijk te weten wanneer hun militaire spelletjes in ieders nadeel evolueerden, en het de tijd was om in afwachting van een nieuw schaakspel het bord schoon te vegen... Je weet wel: 'de geschiedenis herhaalt zich steeds opnieuw'...
Persoonlijk behoor ik tot de 'geelrode muizen' die bij de evaluatie van verwachtingen, beloften en 'toekomstdromen' vertrekt van uit de geschiedkundige ervaringen, wat met inachtneming van de realiteit en enige relativering, gezien de niet steeds parallel lopende elementen, in het ene geval tot optimistische, en in het andere teerder tot pessimistische besluitvorming leidt.
Vandaag is de menselijke samenlevingsproblemen zodanig algemeen, talrijk, complex, en met mekaar verbonden, dat geen zinnig mens meer in staat is, die te beheersen, laat staan er adequate oplossingen voor te verzinnen. Zowat alles in ons samenlevingssysteem is tegen zijn eigen grenzen aangelopen: de wereldbevolkingsgroei, de economische groei, de werkgelegenheidsgroei, de vervuilingsgroei, de tolerantiegroei, e.d. Waar vroeger plaatselijk beschavingen aan hun ontembare groei ten onder gingen, dreigt nu de ganse mensheid zichzelf de vernietiging in te groeien.
Sommigen geloven in het menselijk vernuft dat op tijd en stond voor de nodige 'resetting' zal zorgen. Ondertussen behelpen ze zich via de gekste, onhaalbare, en onwerkbare ideeën, die als psychische pijnstillers en dito pleisters de aangroeiende pijnen zouden moeten verzachten.
Wie daar niet in meegaat, wordt als destructief, passieve pessimist, en/of overbeterlijke doemdenker gebrandmerkt.
En dan zijn er ook nog de realisten. Realisten bekijken de realiteit, maar realiseren zich dat de informatie die zij daarover krijgen, en verwerven, gestuurd, bezoedeld en/of 'opgesmukt' wordt, al naar gelang deze langs optimisten, pessimisten, en vooral opportunisten is gepasseerd. Zij weten dat zelfs hun eigen waarneming-filter, bestaande uit roosters van geloof, hoop, en vrees, de binnengekomen informatie enigszins vervormt.
Maatschappelijk gezien, mag noch optimisme, noch pessimisme de bovenhand halen. Zij dienen daarentegen mekaar in evenwicht te houden. Ondanks onophoudelijke pogingen daartoe, is de mensheid daar vooralsnog nooit in gelukt. En wellicht is het daar nu toch te laat voor...
Hieronder geef ik het woord aan de Nederlandse journaliste van Turkse origine, Ebru Umar, die voor kort in Turkije werd opgepakt en daar huisarrest kreeg voor belediging van Erdogan, en die nadien in Nederland moest onderduiken voor de toorn van de ‘nederturken’ (Nederlanders van Turkse afkomst) Ebra Urmar, 19 juli in metronieuws.nl
Natuurlijk ga je aan jezelf twijfelen als je de beelden ziet van demonstrerende Nederturken in Rotterdam. Dit zijn mensen die opgegroeid zijn in dezelfde stad als ik. De stad van niet lullen maar poetsen. De daadkracht van onmiddellijk demonstreren, jezelf laten zien én horen, pleit voor ze.
Maar de zaak waarvoor ze dat doen? Hoe dan?! Hoe kan ik niet zien wat deze mensen zien? En hoe kunnen deze mensen niet zien wat ik zie? Hoe kan het dat deze mensen niet inzien dat ze in vrijheid leven, die het demonstreren zelfs zonder vergunning mogelijk maakt? En hoe kan het dat deze mensen niet inzien dat ze hun mening in veiligheid kunnen uiten – hoe onwelgevallig die voor de ander ook is?
Hoe kan het dat deze mensen niet inzien dat zij wél in een land leven dat dit mogelijk maakt? Hoe kan het dat deze mensen het vanzelfsprekend vinden om de pers die ter plekke is om verslag te doen, aan te vallen? Hoe kan het dat deze mensen een land waar vrijheid noch veiligheid, Laat staan mensenrechten gegarandeerd zijn, ‘mijn vaderland’ noemen,? Hoe kan het dat deze mensen vrijheid, veiligheid en mensenrechten de inwoners van hun ‘vaderland’ misgunnen? En hoe kan het dat deze mensen een man steunen, die etnische minderheden (zoals zijzelf in Nederland zijn!) onderdrukt en de doodstraf wil invoeren?
Maar vooral: hoe kan het dat Nederland deze mensen heeft opgenomen, gevoed, gekoesterd, beschermd en omarmd, maar gefaald heeft er Nederlanders van te maken? en hoe kan het dat de burgemeester van mijn, maar ook hun stad, niet de ME erop af heeft gestuurd om een niet aangekondigde demonstratie te beëindigen? En waarom zijn er geen mensen opgepakt die de pers het werken onmogelijk hebben gemaakt? Hoe kan het dat er geen schande wordt gesproken in de Nederlandse pers over het geweld dat tijdens de demonstratie in Rotterdam heeft plaatsgevonden? Hoe kan het dat de Nederlandse pers, politie én justitie het überhaupt maar klakkeloos accepteert dat er blijkbaar voor Nederturken andere regels gelden als het gaat om het verstoren van de openbare orde middels getoeter, geweld en demonstraties?
Hoe kan het dat de Nederlandse overheid nog steeds niet de kliklijn van de Turken heeft veroordeeld, die het mogelijk maakt dat Nederlanders in Nederland andere Nederlanders aangeven in Turkije? En hoe kan het dat de Nederlandse overheid de hernieuwde oproep van de Turken om Nederlanders die pro-coup waren aan te geven in Turkije, niet veroordeelt? Hoe kan het dat Nederland bij monde van Bert Koenders, Europa bij monde van Juncker en Merkel en de wereld bij monde van Obama ‘blij is dat de democratie heeft standgehouden in Turkije’? En hoe kan het dat Nederland, Europa en de wereld het oppakken van 3000 rechters, honderden militairen onder wie generaals, journalisten en onschuldigen burgers, nog steeds een ‘democratie’ durft te noemen?
In 1924 werd het kalifaat door Mustafa Kemal Atatürk afgeschaft, en hervormde hij Turkije tot een seculiere staat. Sindsdien heeft het Turkse leger, telkens als de ‘seculariteit’ in het gedrang dreigde te komen, zich als behoeder ervan opgeworpen en indien het dat nodig achtte, tijdelijk de macht in handen te nemen.
De eerste maal dat dit gebeurde, was in 1960, toen de Turkse generaals de toenmalige president Celal Bayar en premier Adnan Menderes arresteerden en tot levenslange gevangenis lieten veroordelen. Een nieuwe grondwet werd geïnstalleerd, en vier maanden laten verkiezingen. Tien jaar later volgde een tweede staatsgreep, en duurde het twee jaar vooraleer er verkiezingen kwamen. Weer tien jaar later werden alle politici werden door het leger naar huis gestuurd en de politieke partijen werden opgeheven. Pas drie jaar later mochten er nieuwe partijen opgericht worden en konden er verkiezingen plaatsvinden. In 1997 vond de legerleiding een nieuw ingrijpen nodig, maar kwamen ze snel met nieuwe verkiezingen.
Toen Recep Tayyip Erdogan met zijn islamitische partij aan de macht kwam, verving hij voor zover mogelijk seculier- gezinde stafchefs en generaals door islamitisch gezinde elementen ten einde het leger voldoende in zijn macht te krijgen. Op dezelfde wijze grijpt hij sinds geruime tijd in bij de rechtscolleges waarbij hij rechters die regeringsonwillig zijn, ruwweg ontslaat. Het spreekt voor zich dat Turkse president de huidige mislukte coup van een relatief klein deel van het leger zal gebruiken om af te rekenen met zijn vijanden en al diegenen die drang naar almacht in de weg staan. Amper één dag na de mislukte putsch zijn intussen al meer dan 3000 duizend soldaten gevangengezet en bijna 3.000 ‘onbetrouwbare’ rechters ontslagen, waarvan er reeds meer dan honderd zijn gearresteerd. Verwacht wordt dat in de komende dagen de Turkse staatsveiligheid van de gelegenheid gebruik zal maken om ook critici van de Turkse president het zwijgen op te leggen.
Erdogan, die grondwettelijk tot heden niet zoveel bestuurlijke macht heeft wil daar verandering in brengen. Bovendien wil hij als rasechte islamiet af van Ataturk s’ erfenis en de Islam als staatsgodsdienst ‘her-installeren’. Voor die beide doelstellingen is een ingrijpende grondwetswijziging nodig, die, met de groeiende steun van de bevolking, en de steeds groter wordende angst vanwege de oppositie-parlementsleden voor ‘vervolging’, hoogstwaarschijnlijk niet zo lang op zich zal laten wachten. Voor zover dat al niet deels het geval was, glijdt Turkije binnen afzienbare tijd af naar een soort democratie naar Russisch Putin-model, waarbij regering en parlement herleid zijn tot de administratieve uitvoerders van de dictatoriale presidents-dictaten.
Europa in shock! 51,9% van de Britse bevolking die het de moeite vonden om hun stem uit te brengen vond, om welke reden ook, dat Groot Britanie uit de Europese Unie moet treden. En volgens het wereldwijd aanvaard democratisch principe, dat 50+ 0.1 als een meerderheid beschouwt, dient dit dan ook te gebeuren.
Reeds toen vorig jaar de Britse eerste minister liet weten dat hij de mening van het Britse volk zou vragen over het al dan niet in de EU te blijven, en die mening van de meerderheid ervan ook zou uitvoeren, reageerde men in Brussel daar wat hoofd-schuddebollend op. Waar haalde die man het in zijn hoofd om ‘het volk’ over zo iets belangrijks laten te beslissen? Maar de wetenschap dat in de politiek de soep maar zo warm wordt gegeten als ze wordt opgediend, en dat laatste dat ‘ervaren’ kelners wordt geserveerd, voedde de verwachting dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen.
Maar 25 juni 2016 toonde aan dat Bredero indertijd het bij het rechte eind had, als hij stelde dat ‘het (soms) kan verkeren’. Bij zowel de bedienaars als de volgelingen en gelovigen van het moderne gouden kalf, waarvoor wij al dan niet willoos in aanbidding op de knieën vallen, heeft het nu dat de kiezer dom gestemd heeft, hij voorgelogen, misleid en bedrogen is, en opkomst van 72% toch wat weinig is, en 51.9% toch maar een bedenkelijke meerderheid heeft. In de media worden ‘verwarde’ Britten ten tonele gevoerd, die verbaasd over hun eigen ‘leave’-stem berouwvol mekkeren dat zij eigenlijk niet wisten waarvoor ze stemden. “Vader Europa, vergeef het hen, want ze weten niet wat ze doen.”
Maar ‘vader Europe’ is onverbiddelijk! Volgens hem moeten de Britten nu maar vlug werk maken van hun zelfgewilde scheiding, en niet zoals Cameron wil, daar tot oktober mee wachten, en het kalm en doordacht aanpakken. Want, tegen beter weten is men er van overtuigd dat zonder hen de 27 andere lidstaten eindelijk eendrachtig werk kunnen maken van een ‘vernieuwd’ Europa. Alsof Groot Britanie de oorzaak was van de politieke onmacht, de geldverspilling, de graaicultuur, de bureaucratie, de ondemocratische structuur, het selectief al dan niet negeren van de nationalistische belangen, en de daaruit volgende chronische verdeeldheid. Dat voor heel wat Britten meerdere van de voornoemde EU-eigenschappen reden te over waren om voord e brexit te stemmen is voor de EU-elite blijkbaar van ondergeschikt belang.
Referenda, vooral over belangrijke zaken, zijn dom, en bovendien enkel bruikbaar als ze kunnen dienen als legitimatie van wat het zichzelf tot deskundig leiderschap uitroepende beleid heeft beslist. De kiezer is per definitie onwetend en ondeskundig, en wordt gemanipuleerd door diegenen die het verkeerd voorhebben. Enkel voor diegene of hetgene waar hij zijn stem toe leent heeft hij juist en democratisch gehandeld. In het andere geval heeft hij zich onverstandig en antidemocratisch getoond.
Voor de verliezers van 25 juni 2016 is de sublieme vorm van democratie dom, en daarenboven onverantwoord. In hun ogen kan democratie, vooral (maar niet alleen) als het over de Europese Unie gaat, hoogstens betekenen dat het volk weliswaar periodiek de machtsverdeling tussen de politieke stromingen in Europa mee mag bepalen, maar verder zich niet dient te moeien met wie, welk beleid gaat uitvoeren, laat staan op welke wijze dat gaat gebeuren.
Vindt jij ook dat begrippen zoals rechtvaardigheid, eerlijkheid en menselijkheid niet voor iedereen, en in om het even welke omstandigheid voor iedereen dezelfde betekenis kunnen hebben, en daardoor zowel positief als negatief werkend kunnen zijn?
Tijdens de periode van de jaarwisseling is het de gewoonte om, niet alleen ‘terug te blikken’ maar tevens uit te kijken naar de verwachtingen voor de komende periode. In het voorbije jaar zijn er enkele evoluties, en vooral een gebeurtenis in de belangstelling gekomen welke toch enkele vragen opwerpen m.b.t. wat wij in 2017 mogen verwachten.
handelsmerk maakte, waardoor hij telkens opnieuw door zijn eigen campagneleiders tot de orden werd geroepen te worden, en aangemaand zichzelf heruit te vinden.
blaast, laat staan van China die aardig op weg is om Afrika economisch te koloniseren, en Trump dat een te verwaarlozen continent is.
Natuurlijk ga je aan jezelf twijfelen als je de beelden ziet van demonstrerende Nederturken in Rotterdam. Dit zijn mensen die opgegroeid zijn in dezelfde stad als ik. De stad van niet lullen maar poetsen. De daadkracht van onmiddellijk demonstreren, jezelf laten zien én horen, pleit voor ze.
De eerste maal dat dit gebeurde, was in 1960, toen de Turkse generaals de toenmalige president Celal Bayar en premier Adnan Menderes arresteerden en tot levenslange gevangenis lieten veroordelen. Een nieuwe grondwet werd geïnstalleerd, en vier maanden laten verkiezingen. Tien jaar later volgde een tweede staatsgreep, en duurde het twee jaar vooraleer er verkiezingen kwamen. Weer tien jaar later werden alle politici werden door het leger naar huis gestuurd en de politieke partijen werden opgeheven. Pas drie jaar later mochten er nieuwe partijen opgericht worden en konden er verkiezingen plaatsvinden. In 1997 vond de legerleiding een nieuw ingrijpen nodig, maar kwamen ze snel met nieuwe verkiezingen.
Reeds toen vorig jaar de Britse eerste minister liet weten dat hij de mening van het Britse volk zou vragen over het al dan niet in de EU te blijven, en die mening van de meerderheid ervan ook zou uitvoeren, reageerde men in Brussel daar wat hoofd-schuddebollend op. Waar haalde die man het in zijn hoofd om ‘het volk’ over zo iets belangrijks laten te beslissen? Maar de wetenschap dat in de politiek de soep maar zo warm wordt gegeten als ze wordt opgediend, en dat laatste dat ‘ervaren’ kelners wordt geserveerd, voedde de verwachting dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen.
