Het is vandaag 3 maart 2016, en overmorgen, vertrek ik samen met mijn ega naar Turkije. Neen, niet om 584823asde Syrische vluchtelingen aan de Turks-Syrische grens te helpen, noch om de Koerden in hun strijd tegen Erdogans wandaden bij te staan. Daarentegen zullen wij, ver van het strijdgewoel en de miserie, na gedurende een achtdaagse rondreis geproefd te hebben van de positieve elementen, die ook de Turkse cultuur niet vreemd zijn, ons nog een week laten verwennen in een gloednieuw vijfsterrenhotel aan de zuidkust.

 Door dit hier zonder enige schaamte en schuldgevoel naar voor te brengen, zullen misschien heel wat van mijn linkse broeders, zoals verschillende van hen reeds eerder deden, de neiging hebben om mij hier te ‘ontvrienden’.

Begrijpelijk. Want wie in deze tijden, waarin men blijkbaar geen weg weet met de miljoenen oorlogsvluchtelingen, in plaats van fysiek te manifesteren tegen zoveel onrecht, en daadwerkelijke hulp aan noodlijdende vluchtelingen te bieden, kiest voor luxueuze vakantie, dan nog in de regio van het gebeuren zelf, moet wellicht onmens, en rechts-extremistische, ja, zelfs misschien nazi-genen bezitten.

 Voor mezelf meen ik dat te mogen ontkennen. Dat de huidige vluchtelingencrisis mede een gevolg zijn van de westerse tussenkomsten in de Midden-Oosten-regio gedurende de voorbije decennia, welke op hun beurt de gevolgen waren van de voorafgaande geschiedenis, welke voortvloeide uit de kolonisatieperiode na de val van het Ottomaanse Rijk, bevat heel wat waarheid. Maar het stelselmatig focussen op die medeverantwoordelijkheid van West-Europa, draagt geenszins bij tot oplossingen daarvoor. Juist zoals geen zinnig mens de huidige Duitse generatie verantwoordelijk acht voor tot wat hun grootouders zich lieten verleiden, zo ook laat ik mij geen schuldgevoel aanpraten voor de oorzakelijke verbanden van de huidige ellende en zijn gevolgen in het Midden-Oosten.

 Dat neemt uiteraard niet weg dat, wie daartoe de mogelijkheid heeft, behulpzaam kan zijn aan het lenigen van de directe nood van de vluchtelingen. Maar als sociaal mens ben ik van oordeel dat in dit geval, gezien de omvang van het probleem, de gemeenschap, en daarmee bedoel ik de wereldgemeenschap, zowel de directe, als de hulp op langere termijn dient te verlenen. Men kan zich afvragen waarom internationale instellingen zoals ‘Het Hoog Commissariaat Voor De Vluchtelingen’ van de UNO bestaan?

 Waarom sturen die geen schepen naar de Griekse eilanden waar de vluchtelingen opeengepakt zitten, om ze naar zogenaamde 'welwillende opvanglanden' te verschepen? Waarom, wat reeds een jaar geleden beloofd werd, zijn er in de buurlanden van de oorlogsgebieden nog steeds niet VOLDOENDE opvangkampen, mèt de nodige voorzieningen én internationale werkingshulp, opgericht?

In plaats van zinloze ‘solidariteitsbetogingen’, zou men beter massaal dergelijke internationale organisaties, welk juist voor deze situaties zijn opgericht, ter verantwoording roepen!

Dus, neen, ik heb geen schaamte, noch schuldgevoel. Want...In tegenstelling tot menig emotioneel huilende Facebooker, draag ik sinds 1982 (dus reeds 33 jaar) mijn beperkt steentje bij tot de financiering van UNICEF, de UNO-organisatie voornamelijk gericht op kinderarmoede en -ellende. Sinds dàt jaar schrijf ik ELKE MAAND automatisch een bedrag ter waarde van 25 euro over op de rekening van deze instelling.(BE31 0000 0000 5555) Dat maakt dat ik tot op dit ogenblik een totaal van bijna 10.000 euro heb bijgedragen. Behalve wie met een gelijkaardig inkomen een gelijkaardige (of grotere) bijdrage levert, heeft dan ook niemand het recht om mij van te weinig, laat staan volledig gebrek aan solidariteit aan te wrijven.

 Dus Turkije, Here we come ...

04-03-2016 om 09:34 geschreven door Renaat  

Behoort U bij diegenen die het nu stilaan wel gehad te hebben met dat geweeklaag over racisme en discriminatie? Uiteraard bent U weliswaar een zinnig mens die deze twee begrippen, welke van oudsher in onze samenleving steeds in meer of mindere mate aanwezig zijn, niet goedkeurt, maar hebt U wel het gevoel dat men wat té ver dreigt te gaan in het bestrijden ervan. 

Neen, U zal van mij geen ondoordachte uitspraken horen, zoals deze aan welke de voorzitter van de Vlaamse nationalisten zich vorige week bezondigde, en een bepaalde bevolkingsgroep, omwille van 'de hun eigen zijnde beslotenheid' als zelf-medeschuldig achtte aan de hen ten deel vallende discriminatie. Volgens de politiekcorrecte deontologie is het ongehoord dat men bepaalde negatieve eigenschappen aan een nationaliteit of entiteit toedicht, zelfs al zouden ze in de algemeenheid enige waarheid bevatten. 

Sinds, wegens de incompatibiliteit met onze westerse cultuur, de integratie van de steeds groter wordende geïmmigreerde islamitische  bevolkingsgroep, totaal is mislukt, beginnen wij ons stilaan neer te leggen bij het begrip 'multicultuur' en is 'diversiteit' het nieuwe orderwoord geworden. Als de verschillende culturen zich niet met elkaar kunnen of willen vermengen, dan moeten ze maar apart met of naast elkaar samenleven, menen wij. Dus, datgene wat  vroeger 'apartheid' werd genoemd, heet in zijn moderne versie: 'diversiteit'...  

Respect, ruimdenkendheid, gelijkwaardige behandeling, en vrije godsdienst- en cultuurbeleving erkent, mits enige nuancering, vrijwel iedereen. In de praktijk blijkt het echter iets problematischer te zijn  dan men op het eerste zich denkt.

Tot tegen het einde van vorige eeuw kon men als werkgever of verhuurder, om het even welke reden probleemloos een kandidaat-werknemer of -huurder afwijzen, zonder dat tegenover iemand moeten te verantwoorden. Of dat was omdat men te jong, te oud, te mooi, te lelijk, te vuil, te onbemiddeld, te bruin, of te vreemd was, of zelfs gewoon omdat je de beoordelaar 'niet lag', maakte niets uit. Ondertussen heeft men de taalkundige begrippen 'racisme' en 'discriminatie' een wettelijke omschrijving gegeven. Zo mag men weliswaar discrimineren op grond van (of het ontbreken van voldoende) bezit, vermogen, verstandelijke vermogens, opleidingsniveau, en de daaraan verbonden verloning, maar mag men dat niet op grond van geslacht, afkomst, huidskleur, godsdienst, en cultuur. Bij vermoeden van discriminatie is het aan de vermeende discriminator om het tegendeel te bewijzen. Om dat na te gaan is men nu zinnens om test-calls in te voeren. Onnodig er op te wijzen dat selectieve werkgevers voortaan hun 'discriminatiegedrag' zullen uitstellen tot bij het face-to-face sollicitatiegesprek.

 Een 'van wanten wetende' zogenaamd racistische werkgever of verhuurder  zal uiteraard niet de fout  maken om Mohamed op grond van zijn etni af te wijzen, maar bv. gewoon "het niet voldoende vertrouwen wekkend gesprek" met de kandidaat huurder, of de "onvoldoende bepaalde competenties" vanwege de sollicitant als afwijzingsfactor aangeven. De vraag is op welke wettelijke grond men dergelijke niet-discriminerende motivatie zou kunnen in twijfel trekken?

30-03-2015 om 09:50 geschreven door Renaat  

Vorige maand is de jaarlijkse zitting van de “United Nations Commission on the Status of Women” (CSW), een zogenaamde “internationale commissie van vakmensen voor de juridische positie van de vrouw”, bijeengekomen en heeft zij haar jaarlijks rapport voorgesteld.

Deze commissie werd in 1946 ingesteld en behoort tot de Economische en Sociale Raad van de Verenigde Naties, één van de zes belangrijkste organen van de VN (waartoe bijvoorbeeld ook de Algemene Vergadering, de Veiligheidsraad en het Internationaal Gerechtshof behoren). De doelstelling van dit orgaan is de seksegelijkheid in de wereld te bevorderen, op te komen voor de universele rechten van vrouwen, en te rapporteren over hoe zich de desbetreffende situatie in de wereld ontwikkelt.

Eenmaal per jaar komt de uit 45 leden bestaande commissie in het VN-hoofdkwartier in New York bijeen om de stand van zaken te bespreken, overleg te voeren over te nemen politieke stappen, resoluties aan te nemen en, programma´s te ontwikkelen. Ze is de hoogste en belangrijkste instelling van de VN wat betreft vrouwenrechten.

Op de 59ste jaarvergadering welke vorige maand plaats had, werd een resolutie aangenomen, waarin een land – let wel, één enkel land – veroordeeld wordt voor het schenden van vrouwenrechten. Dit land krijgt daardoor van de VN een soort speciale (negatieve) status aangemeten, omdat de schendingen waaraan het zich schuldig maakt, als ongebruikelijk ernstig en bijzonder noemenswaardig worden beschouwd.

Dat het echter maar over één enkel land gaat, kan enige verbazing wekken. Vooral omdat wij met de regelmaat van de klok in de media bericht worden over vrouwenrechtenschendingen in landen, zoals Pakistan, waar procentueel de meeste vrouwen onder geweld door hun partners lijden, of Soedan, waar 88% van de vrouwen onder de 50 jaar onderhevig zijn aan genitale verminking en waar de minimumleeftijd voor een meisje 10 jaar bedraagt, of Saoedi-Arabië, waar vrouwen lichamelijke straffen krijgen als ze niet de voorgeschreven kleding dragen, en waar ze niet mogen autorijden of zonder een mannelijke begeleider mogen reizen.

En het lijstje van landen waarvoor de commissie blijkbaar enig begrip kan opbrengen voor hun ietwat 'rare culturele geplogenheden' wordt nog aangevuld met o.a. de “Islamitische Republiek” Iran, waar vrouwen wegens overspel dood gestenigd kunnen worden, geen voorzitter van een rechtbank mogen zijn, een rigide hoofddoekdwang moeten opvolgen, en de toestemming van hun man nodig hebben om buitenshuis te werken. En dan hebben we het nog niet eens over Syrië, waar het regime verkrachtingen en andere vormen van geseksualiseerd geweld tegen vrouwen inzet als oorlogsstrategie. En China, waar sprake is van gedwongen abortussen en sterilisaties van vrouwen.

En wat te zeggen over die talrijke landen, waarin “eermoorden”, vrouwenhandel, gedwongen prostitutie en het hele palet aan ontbrekende politieke, individuele en sociale rechten voor vrouwen, zo niet wettelijk toegelaten, dan toch als “normaal” worden aanzien?

Volgens deze eerbare commissie is er dus in geen enkele van de voornoemde landen sprake van enige noemenswaardige vrouwen-ongelijkheid, laat staan van 'ernstige' schendingen van vrouwenrechten

 Neen. Het land dat als ENIGE door de “United Nations Commission on the Status of Women” in een resolutie expliciet word veroordeeld, is: Israël.

En zoals het bij een 'deskundige' veroordeling betaamt, wordt ook deze als volgt gemotiveerd:

“De Israëlische bezetting blijft de belangrijkste hindernis voor Palestijnse vrouwen wat betreft hun ontwikkeling, hun zelfstandigheid, en hun deelname aan de vooruitgang van hun samenleving.”

De bekende mensenrechtenactiviste Anne Bayefsky zegt sprakeloos te zijn bij de vaststelling dat, enerzijds heel wat Islamitische landen waar vrouwen als tweederangsburgers worden behandeld, blijkbaar buiten schot blijven, terwijl anderzijds de VN de joodse staat eens temeer aan de VN-schandpaal nagelt, en haar verantwoordelijk stelt voor de miserabele situatie van Palestijnse vrouwen, welke grotendeels het gevolg zijn van de vrouwonvriendelijke islamitische religieuze decreten en tradities, alsook de cultuur van mannenoverheersing.

Deze onrechtmatige veroordeling van de commissie is het zoveelste bewijs van anti-Israëlische ingesteldheid vanwege de meeste VN-lidstaten. Terwijl men i.v.m. het Gaza-conflict van vorig jaar Israël beschuldigde van het 'afslachten' van onschuldige burgers', zwijgt men over de tientallen van de 193 UNO-leden die niet enkel bij defensieve, maar ook bij offensieve oorlogshandelingen, behalve veel meer burgerslachtoffers maken, ook nog wetten hebben aangenomen waardoor vrouwen naar de rand van de desbetreffende samenleving gedrongen worden.

Maar door het stilzwijgen daarover, worden deze hier allemaal als onschuldig beschouwd.

Hoe dan ook, bij nader toezien is dat niet zo verwonderlijk, bedenkend dat niet alleen Iran tot de commissieleden behoort, Soedan zelfs plaatsvervangend voorzitter van de commissie is, en ook de Palestijnen er zijn vertegenwoordigd.

Deze resolutie, welke op initiatief van de Palestijnen en Zuid-Afrika in de vergadering van de VN-vrouwenrechtencommissie ingebracht, werd met 27 “Ja”-stemmen aangenomen. Slechts twee commissieleden stemden tegen, namelijk de VS en Israël zelf.

Bovendien waren er 13 blanco stemmen – waaronder, (dat zal niemand verbazen), de leden van de Europese Unie. Om opportunistische reden gaven de meeste Europese landen via hun onthouding te kennen dat zij het in ieder geval niet volledig onjuist vonden om Israël als de nummer één onder de globale schenders van vrouwenrechten te zien. Blijkbaar is het voor de westerse landen, gezien de groeiende Arabische aanwezigheid in West-Europa, niet aangewezen deze bevolkingsgroep tegen de haren in te strijken.

De Israël-bashing en het hen als schuldige aanwijzen voor alles en nog wat, begint enige vergelijkingspunten te vertonen met de antisemitische golf in de eerste helft van vorige eeuw...

Eens te meer lijkt de geschiedenis zich deels te gaan herhalen. Maar gelukkig zijn juist daardoor de Joden ervaringsdeskundige geworden...

26-03-2015 om 12:08 geschreven door Renaat  

De overwinning van de links-radicale partij Syriza bij de recente Griekse verkiezingen, welke op twee zetels na bijna de volstrekte meerderheid behaalde, zal de problemen voor de moegetergde Grieken niet direct oplossen, laat staan dat de chronisch aan politieke en economische bloedarmoede lijdende Europese Unie daar beter zou van worden.

Hoe die partij haar verkiezingsbelofte, welke inhoudt dat zij er zal voor zorgen dat de overheidsschulden aan de andere Europese landen, en de daar aan verbonden opgelegde nefaste bezuinigingspolitiek hoe dan ook verdwijnen, is niet zo duidelijk. Het spreekt namelijk voor zichzelf dat de grootste schuldeisers, zoals Duitsland en de Europese Centrale Bank dat helemaal niet moeten van weten, en hoogstens tot een lichte wijziging van de 'modaliteiten' (zoals afbetalingstermijn) te bewegen zijn.

Bovendien is met het wegsmelten van die schuld, de door het bezuinigingsbeleid aangerichte schade nog niet hersteld, en zijn er grootse investeringen en is er dus veel, heel veel, nieuw geld nodig om het economisch leven, de werkgelegenheid, en de economie terug op een aanvaardbaar peil te brengen. Andere Europese landen met eveneens een relatief groot aantal slachtoffers van het neo-kapitalistische graaien, zoals Spanje, Portugal, en zelfs Italië, waar radicaal-linkse broederpartijen zich hoopvol optrekken aan of het Griekse Syriza experiment, kijken gespannen uit, hoe men, na een eventuele schuldvermindering, laat staan vrijwel volledige kwijtschelding, zowel private als nationale banken nog kan overhalen om aan een dergelijke 'onbetrouwbare' ontlener nog kredieten te verstrekken.

Dat Syriza een 'nationalistische partij in zee gaat om een meerderheidsregering te vormen, is niet zo verwonderlijk, al zullen er daarvoor toch wat (economische) 'radicale' hoeken van de Syriza-verkiezingsprogramma afgeveild worden. De toekomst van de partij, en of haar politieke macht als grootste partij in Griekenland, en de nieuwe regering een lang leven beschoren is, zal grotendeels afhangen hoe De EU, de ECB en het IMF nu met de Griekse situatie omspringen. De mogelijke scenario's zijn legio, maar voor het ven welk scenario wordt 'gespeeld', voor de griekse bevolking zullen de gevolgen, al dan niet soelaas brengend, niet op korte termijn voelbaar zijn. En omdat in een Democratie het 'evaluatiepunt bij de eerstvolgende verkiezingen ligt, vereist deze per definitie 'korte termijnresultaten'.

Slaagt Syriza er niet in, om binnen de komende vier jaar, het voor de noodlijdende bevolking in de goede richting te sturen, dan wordt het 'einde verhaal' en haalt de financieel-economische elite (weerom) haar slag thuis. Met dank aan hun Europese politieke waterdragers, en het sociaaleconomisch egoïsme van de Nood- en centraal- West-Europese bevolkingen.

Alhoewel het idee, dat het EU-ECB-en IMF-beleid er alles zal aan doen om het in vorige alinea aangehaalde scenario te helpen bewerkstelligen, mij weliswaar weerom als onverbeterlijke pessimist zal etiketteren, hoop ik het bij wijze van uitzondering, nu toch eens verkeerd voor te hebben, en mijn hoop in dit geval geen uitgestelde ontgoocheling zal zijn...

02-02-2015 om 13:31 geschreven door Renaat  

Vorige week was een terroristische commandoactie  in Parijs en de daaropvolgende gijzelnemingen door radicale moslims, voldoende om in zowat gans West-Europa en Noord-Amerika de Moslim-terreur tot het hoofdthema van nieuws en actualiteitprogramma's te maken. Meer dan een miljoen mensen, waaronder een veertigtal regeringsvertegenwoordigers en zelfs staatshoofden namen zondag deel aan een protestdemonstratie in Parijs tegen. Officieel, tegen de voornoemde gebeurtenis,maar een rondvraag bij de deelnemers leert dat, behalve de 'vrijheid van meningsuiting' vooral het begrip 'islam', rechtstreeks of onrechtstreeks, en soms in positieve, maar meestal in negatieve zin, de motiveringen tot deelname aan de mars beheerste. Er waren om en bij anderhalf miljoen deelnemers. Daardoor viel de eerder provocatieve aanwezigheid niet zo op van vertegenwoordigers van regimes die blijkbaar geprezen moeten worden omdat het 'vrije meningsuiten' er enkel met gevangenisstraf of stokstagen i.p.v. moorden wordt bestraft.

Of de terroristenactie van vorige week, al dan niet een goed gestructureerd, en in opdracht van één of andere gekende terroristenorganisatie was, is volgens mij niet echt relevant. Ondanks dat het oppervlakkig bekeken om de 'vrijheid van menigsuiting' ging, ben ik de mening toegedaan dat dit gebeuren vooral als de zoveelste uitwas moet bekeken worden van de 'cultuurclash'  welke zich in steeds grote mate in West-Europa afspeelt.

Politici en bevolking, (gematigde)islamieten incluis, mogen dan wel eendrachtig 'Je suis Charlie' scanderen, en daarmee aangeven dat het in twijfel trekken of relativeren van de vrije meningsuiting een dergelijke afschuwelijke daad niet verantwoordt,  maar dat wil nog niet zeggen dat zij allen onvoorwaardelijk de mening zijn toegedaan dat met alles onbeperkt spot en satire kan worden bedreven, vooral als het gaat om de fouten en onvolmaaktheden van hun eigen gedachtegoed, laat staan dat zij het zelf zouden doen. Want alleen in het geval zij de wél zouden doen, kunnen zij zich met recht en reden bedienen van de slogan 'Je suis Charlie'.

Mijn inziens kan men niet omheen de feitelijkheid dat er een oorzakelijk verband bestaat tussen de gebeurtenissen van vorige donderdag en vrijdag in Frankrijk, en de tegenstrijdigheden tussen bepaalde vrijheidsrechten en/of de verschillende  relativeringen en interpretaties ervan.

Afgezien van de vraag of  de recente tereurdaad al dan niet te maken heeft met de Islam, kam men moeilijk omheen de vaststelling dat er wel degelijk een opmerkelijke  tegenstelling is tussen de grondwettelijke en verdragrechtelijke vrijheid van godsdienstbeleving, en de even juridisch verantwoorde vrijheid van meningsuiting. Als gevolg daarvan zou men zelfs zo ver gaan te stellen dat de terroristische daad in Parijs, met de moorden als gevolg, met inroeping van het recht op vrije godsdienstbeleving, te verantwoorden zou zijn.     

In de Koran is o.a. in de verzen 2:191, 8:12, en 9:5 wel degelijk sprake van het doden van ongelovigen, (of anders-gelovigen) om nog maar de zwijgen over de verzen die van een rechtgeaarde gelovige verwachten dat hij diegenen die de Islam bestrijden (wat het beledigen van hun geloof eveneens inhoudt) 'verdrijft of doodt'.

De 'gematigde' moslims  negeren uiteraard dergelijke teksten, of plaatsen ze in hun tijdskader. Evenals de katholieke kerk dat met gelijkaardige verzen uit het oude testament doet. Fundamentalistische koran-schriftgeleerden stoelen zich echter op het dogma dat 'het woord van Allah tijdloos is'. Volgens een fundamenteel gelovige dient hij die aanwijzingen van de 'goddelijke ingevingen' en de profeet dus interpretatieloos te volgen.

Dat de gruweldaden die extreme moslims wereldwijd, naar eigen zeggen, in naam van hun geloof plegen, niet altijd (of soms helemaal niet) zuiver religieus zijn, maar een heel eigen ideologie kunnen dienen, valt uiteraard niet uit te sluiten, al wijzigt dat het resultaat  niet.

Zowel de Bijbel als de Koran zijn niets meer of minder dan een bijeenschraapsel van onderling zichzelf dikwijls tegensprekende geschriften, documenten, brieven en overleveringen, welke in zijn oorsprong van verschillende bronnen en mensen komen, en door een kleine groep, zich als 'geleid door goddelijke hand'noemend, samengebundeld tot het zogenaamde woord van God, Christus, Allah en Mohamed. Beide zogenaamde 'heilige boeken' bestaan grotendeels uit teksten die tot de grootse menslievendheid aanzetten, maar ook andere waarmee men de gruwelijkste misdaden tegen de mensheid kan verantwoorden. Daarom dat religie in de geschiedenis, enerzijds voor heel veel mensen zin aan hun leven heeft gegeven, maar anderzijds dikwijls totk tot oorlog en ellende heeft geleid, en nog steeds leidt.

De Europese Imans, om het even van welke moslimstrekking, zouden een duidelijke en eenvormige versie van de koran, waarin de met onze waarden en normen in botsing komende Koranteksten zouden moeten aangemerkt worden als 'uit de tijd' of geografisch of voormalig cultureel gerelateerd. De Europese islamitische geestelijke leiders zouden dus een soort 'verlichte'  islam moeten voorstaan en propageren, en alleen het onderschrijven daarvan zou de rechtmatigheid van de vrije godsdienstbeleving (en daarbij horende subsidiering) rechtvaardigen.

Tot zolang de Islam, bij gebrek aan evolutie, niet inpasbaar is in de Europese cultuur, gevormd door het door 'de verlichting' gelouterd christendom, en, al was het enkel in Europa, zich terzake hervormd, valt te vrezen dat  de clash tussen de westerse- en (vooral) islamitische cultuur zich zal bestendigen en zelfs zal uitbreiden. Door de demografische ontwikkeling zal de conflictintensiteit dan ook steeds groter worden.

Als de recente gebeurtenissen, zo niet een occasionele extreme uiting van deze cultuurclash, dan op zijn minst toch het zoveelste signaal daarvan zijn, hoop ik dat zowel de voor- als tegenstanders van een multiculturele samenleving tot het besef komen dat vooralsnog geen van beiden met een breedmaatschappelijk gedragen oplossing is komen aandraven, en men dringend en drastisch het roer moet omgooien

12-01-2015 om 08:00 geschreven door Renaat  

Het begrip 'democratie, afgeleid van de Griekse woorden 'demos' (volk) en 'krateo' (heersen, regeren, wat dus samengesteld 'volksheerschappij betekent, hield in het oude Athene in dat het volk zelf stemde over het al dan niet goedkeuren van de wetten.

Toen door, zowel gewelddadige revoluties als vreedzame evoluties, de democratie in onze westerse landen van de grond kwam, werd, in tegenstelling tot het oud-Griekse voorbeeld, niet voor rechtstreeks 'volksbestuur, maar voor een  'representatieve' democratie geopteerd, waarbij niet het volk zelf, maar de door hen gekozen vertegenwoordigers de bestuursmacht zouden uitmaken.

Deze keuze kwam er niet enkel omwille van de complexiteit van zowel wat inhoud als uitvoering betreft, maar vooral omdat een dergelijk systeem de van oudsher feodale macht van koningen, graven, baronnen, en kerken, (geleidelijk aan vervangen door de kapitaalkrachtige financieel-economische elite) totaal zou teniet doen. 

Uit het ter ziele gaan van het feodale systeem, ontstonden er twee  basisstromingen:, Een christelijke en een atheïstische. Allebei weliswaar toegankelijk gesteld voor alle klassen in de maatschappij, maar waar de Christelijke stroming toch het gros van de midden- en lage klasse voor hun rekening nam. In België resulteerde dat in de oprichting van twee politieke partijen: de liberale en de Christelijke volkspartij. Bij de opkomst van het socialisme kwam daar ook nog de, bij het Marxisme aanleunende Belgische Socialistische Partij bij, hoofdzakelijk de arbeiders en armen huizende.

Via politieke partijen, en het daarin verenigen van gelijkgezinde kandidaat-volksvertegenwoordigers, kon de heersende klasse b.m.v. het principe 'wiens brood men eet, diens woord men spreekt', hun verdwenen feodale macht op democratische wijze bestendigen. De groei van het socialisme maakte daar na de industriële revolutie deels een eind aan, maar de stijgende welvaart en het wegvallen van de linkse dreiging, na val van het Sovjet-communisme, daarbij geholpen door de mondialisering van zowel economie als politiek, heeft echter die macht  in al zijn glorie hersteld.

De zogenaamde 'soevereine macht van het volk', welke in België, zoals in nog meerdere landen, zelfs grondwettelijk is verankerd, is in de realiteit  onbestaande. De door 'het volk' gekozen vertegenwoordigers zijn in feiten de vertegenwoordigers-, spreekbuizen- en stemmachines van hun onderscheiden politieke partijen, welke hen als kandidaat aan de kiezer hebben voorgedragen, waardoor zij schatplichtig zijn aan de partij. Om de vier of vijf jaar mag (moet) het volk dan via zijn stemgedrag de machtsverhoudingen tussen de politieke partijen  bepalen. En daarbij houdt de zogenaamde democratie voor dat volk dan ook op.

Na de stembusuitslag, bepalen de partijen, al dan niet onderling, hoe zij die verkiezingsuitslag interpreteren en zoeken naar de voor hen op dat ogenblik meest voordelige coalitiepartners, of kiezen bij gebrek daaraan om aan de zijlijn te gaan staan. Indien partijen gezamenlijk een meerderheid aan volksvertegenwoordigers hebben, en men via 'geven en nemen tot een 

compromis-regeerprogramma komt, wordt er een regering gevormd, welke, voor zolang de partijcenakels van de regeercoalitie dat goedvinden door hun volks-(partij)vertegenwoordigers zal worden gesteund, en waarvan alle wetten door regering of regeerpartijvertegenwoordigers ingediend, goedgekeurd worden.

Weze daarbij opgemerkt dat de parlementsleden, volgens art.42 van de grondwet,   " 'de natie',en niet enkel degenen die hen hebben verkozen" vertegenwoordigen. Door echter uitsluitend de standpunten van hun eigen partij te verwoorden en volgend de door hen gegeven orderwoorden te stemmen, gaat zij in tegen hun afgelegde eed om 'de grondwet na te leven'

Op geen enkel ogenblik van de legislatuurduur word over wat dan ook de mening van het volk gevraagd, en wordt er van uitgegaan dat het volk via zijn oorspronkelijk stemgedrag alle doen en laten van de regeringscoalitie goedkeurt. Dat het volk geen enkele inspraak, laat staan keuzemogelijkheid heeft over welke regering, welke ministers, en welk regeerprogramma, en latere wetgeving het krijgt, en dus gedurende vier of vijf jaar een dictatuurlegislatuur ondergaat, stoort daarbij blijkbaar geen enkele zogenaamde zelfverklaarde democraat.

Waarschijnlijk ter compensatie van zoveel democratische volksverlakkerij, heeft men in de loop der tijden wel 'democratische' rechten en vrijheden geschapen, teneinde de bevolking te voorzien van middelen om zijn ongenoegen over het 'dictatoriale' bestuur te uiten: Zo kan men zijn mening uiten via media, betogingen en stakingen. Dat heet dan 'signalen uitzenden' of 'druk uitoefenen'. In het verleden hebben die democratische middelen wel enigszins hun nut bewezen. Vrijwel al onze sociale verworvenheden zijn er via, vooral betogingen en stakingen gekomen. Het valt te betwijfelen of er zonder dat, enkel via parlementair initiatief, ook maar iets van zou waargemaakt zijn.  Dat daarenboven het geweld tijdens die manifestaties steeds van min of meer doorslaggevend belang is geweest, stemt daarbij toch tot nadenken.

Iedereen is het er over eens dat een democratie waarbij het volk, bij elke wijzigende of nieuwe wetgeving geraadpleegd zou worden, zelfs al zou het enkel om de belangrijke gaan, in de praktijk niet werkbaar is. Daarvoor is onze samenleving uiteraard  té complex. Maar dat neemt niet weg dat men het volk wel kan laten beslissen over datgene wat politici  te pas en te onpas bedrieglijk beweren: nl dat de kiezer gekozen heeft voor een bepaalde regering en/of regeerbeleid.

De kiezer heeft helemaal geen keuze gehad over welke coalitie hij wenst, laat staan over welk regeerakkoord hij in meerderheid genegen is.

Dus, waarom gaan de partijen, na de verkiezingsuitslag, niet met verschillende coalitiemogelijkheden onderhandelen over verschillende regeerakkoorden, eigen aan elke coalitie, legt men de resultaten ervan in een tweede stemonde voor aan het volk en laat men hen beslissen welke regeercoalitie en regeerakkoord het in meerderheid wenst?

Dàn pas kan men met recht en reden beweren dat de bevolking voor een bepaalde regering en -beleid heeft gekozen. Dàn pas is er sprake van een (benadering van) echte democratie.

Dàn pas kan men van de burger verwachten dat hij zich schikt naar wat de democratische meerderheid van 'de natie' wenst, i.p.v. wat de zichzelf kiezende regering hem oplegt...

07-12-2014 om 14:28 geschreven door Renaat  

Er zijn zo van die dagen, en gelukkiglijk komen ze bij mij niet veel voor, dat ik, 's ochtends de internetkranten doornemend, mij  langzaam een gevoel van moedeloosheid overmant.

Niet (alleen) omdat redacteurs en lay-out mensen hun uiterste best doen om de chronische berichten over oorlog, dood, ellende, honger, en ziekte op deskundige wijze af te wisselen met de grootst mogelijke ridicule, tot belangrijke problematiek opgeblazen onzin, maar vooral om de gelatenheid, desinteresse, en navelstaarderij welke steeds meer blijkt uit de reacties die er op volgen.

We leven op een wereldbol, welke wij met zijn allen wetens en willens reeds decennialang gestaag naar de onleefbaarheid aansturen. Wij bedriegen onszelf met milieumaatregelen die wij pas nemen, twintig jaar na hun effectiviteitdatum, en daarenboven dan nog maar deels uitvoeren. Alle denkvermogen negerend, blijven wij steevast geloven in een sociaaleconomisch systeem dat gestoeld is op de ongebreidelde groei van verspilling, vervuiling, onrecht, ongelijkwaardigheid, onrechtvaardigheid en de oeroude machtsprincipe  van de sterkste.

Wie over dat alles placht na te denken ziet zich voor de keuze geplaatst tussen ofwel, rechtdoor gaan en afwachten waar men uitkomt, omdat dat nu eenmaal de eenvoudigste weg is, ofwel de minder gemakkelijke richting nemen van het geloof in de inventiviteit der mensheid, die het systeem, mits hervorming, bijsturing en duurzaamheid denkt te kunnen redden, ofwel demoeilijke, eerder pessimistische weg, met de wetenschap dat enkel een noodgedwongen syteem- en samenlevingwijziging nog enig uitzicht op de toekomst biedt.

 Niet allen de globale levensbeschouwing m.b.t.  het mensdom, maar ook deze over onze eigen nationale habitat is evenmin van aard om het toevallig gedeprimeerd ochtendgevoel op te krikken dat mij vandaag  te beurt viel bij het surfen door de informatiemedia.

Sinds de start van, zowel onze Vlaamse als federale zogenaamde 'herstel'-regeringen, worden wij vrijwel elk dag om de oren geslagen met maatregelen welke enerzijds de algemene middelen voor openbaar vervoer, onderwijs, bouwsubsidiering, cultuur, en gezondheidszorg sterk inperken, en anderzijds lachende ministers en partijkopstukken  die ons komen bezweren dat wij het eigenlijk niet zullen voelen, omdat het toch maar gaat om het bijdragen van de steentjes die 'wij' tóch te veel hebben, niet?

Toen ik deze ochtend dan ook nog las dat de tot mediaspecialist-staatsecretaris gepromoveerde voormalig bierbrouwer, Sven Gatz, doodleuk verklaart dat onze openbare omroep zijn 'digitalisering' maar deels door televisiekijkende gebruiker moet laten betalen, werd het mij allemaal wat te veel.

Het 'heen en weer' krijg-gevoel over de blauwe mantra's als daar zijn: "gratis bestaat niet", "iedereen moet zijn deel bijdragen" en "de gebruiker dient te betalen", krijgt bij mij stilaan een chronisch karakter. Bedenkende dat er nog een hele waaier aan openbare dienstverleningen zijn die voorlopig nog niet individueel door de gebruiker betaald dienen te worden, slaat mij de schrik om het hart. Ik denk maar aan het gebruik van voet- en fietspaden, openbare verlichting, radio,  politietussenkomst, enz.  Om nog maar te zwijgen over het massaal gebruik van lucht.  Er is dus voor onze blauwe beleidsmakers nog een waaier van mogelijkheden en werk vooraleer men "iedereen zijn (volledige) verantwoordelijkjheid" (om te leven) kan doen opnemen.

Óp naar de individueel betalende participatiemaatschappij!

26-10-2014 om 07:17 geschreven door Renaat  

13-09-2014 om 00:00 geschreven door Renaat  

1. Het is nu reeds 47 jaar, nadat, als gevolg van de oorlogsdreiging van de Arabische buurlanden, na een zesdaagse preventieve uitvalsoorlog, Israel de Gazastrook en de 'Westbank' bezet houdt.

Wat vorige week echter helemaal niet in het nieuws was te bespeuren, is het feit dat  veertig jaar geleden geleden Turkse troepen op Cyprus aan land gingen, er tot op vandaag 40% van het voorheen meest vruchtbare en welvarende deel van het eiland illegaal bezetten, en er 200.000 Griekse Cyprioten (een derde van de bevolking) uit hun huizen verdreven.

Dat een rapport van Verenigde Naties van 2011 aangafdat de Turkse bezetter in dat gebied de mensenrechten de mensenrechten schond,  “met inbegrip van de rechten op bewegingsvrijheid, het recht op leven, de vrijheid van godsdienst en economische, sociale en culturele rechten”, was voord e internationale media maar een 'fait divers', en dus vrijwel niet noemenswaardig.

Dat er (ook daar) een bijna 200 kilometer lange grens met huizenhoge hekkens dwars door het eiland loopt dat het gebied van de rest van Cyprus afsluit, en er tienduizenden kolonisten van uit Turkije in het bezette gebied zijn komen wonen, zijn feitelijkheden die, bij gebrek aan gewelddadig verzet van de Griekse vluchtelingen en de Cyprische overheid, uiteraard nooit in het nieuws komen. Zoals in het Israëlisch Palestijns conflict, slepen ook hier de onderhandelingen over een vreedzame oplossing zich al veertig jaar voort.

Waarom heeft u niets in de media gelezen, gehoord of gezien over deze bijzondere mijlpaal van veertig jaarillegale Turkse bezetting? Waarom hoort u überhaupt nooit iets over de bezetting van Cyprus?
 

Nochtans is ook de Turkse invasie en bezetting vanCyprus in 1974 door de VN-veiligheidsraad veroordeeld. Daarenboven is volgens het officiële beleid van de EU, de Turkse bezetting onwettig, dient Turkije zich volledig terug te trekken, en erkent de EU de Turkse regering in Noord-Cyprus niet.

Toch is er zowel in België als in andere Europese lidstaten (met uitzondering van Griekenland, uiteraard), totaal geen aandacht geweest voor deze veertig jaar bezetting, nota bene van grondgebied dat onder Cypriotisch bestuur zou moeten staan en zodoende feitelijk deel zou moeten uitmaken van de EU en van de Eurozone.

Terwijl de Europese Unie aandringt op etikettering en zelfs het boycotten van Israëlische producten uit de door Israël 'bezette' gebieden, wordt de bezetting van Cyprus door diezelfde Europese Unie daarentegen gesubsidieerd. Zo komen allerlei projecten in het bezette Noord-Cyprus, bijvoorbeeld de aanleg van wegen, in aanmerking voor subsidie van de Europese Unie, omdat ook het door de Turken bezet deel (theoretisch) deel uitmaakt van de EU !.

Voordat Israël de Gaza en de Westbank na de verdedigingsoorlog van 1967 bezette, was sinds 1948 op even illegale wijze de Gazastrrok door Egypte, en de Westbank door Jordanië bezet. Ook toen kon dat op weinig interesse, laat staan protest, rekenen van zowel de wereldopinie als -leiders.  

Net zo weinig als u nu hoort over de islamitische bezettingen van West-Sahara door Marokko, en Koerdistan en Cyprus door Turkije. Blijkbaar hebben Joden en islamieten niet enkel een verschil in godsdienst en cultuur, maar ook in maten en gewichten...

30-08-2014 om 00:00 geschreven door Renaat  

De voorbije dagen zijn door toedoen van mijn facebook-reacties op berichten en artikels m.b.t. de zoveelste heropflakkering van het conflict waarin Israël en de Palestijnen nu reeds meer dan zeventig jaar onontwarbaar in verstrikt zitten, reeds heel wat van mijn, niet alleen radicaal-linkse, maar eveneens gematigd-progressieve  fB-vrienden de gordijnen ingejaagd. Zo niet ontgoocheling, dan toch verbazing, viel hen ten deel bij de vaststelling dat iemand zoals ik, gekend als een fervent voorvechter van de gelijkwaardigheid, opkomend voor de zwakken, en  vurig verdediger van de radicaal-linkse sociaaleconomische ideologie, i.p.v. onvoorwaardelijk de kant van de Palestijnse zaak te kiezen, begrip kon opbrengen voor de beweegredenen van de huidige Israëlische actie in de Palestijnse Gazastrook. 

Ik heb nooit begrepen waarom standpunten en/of beoordelingen m.b.t. sociaal-etische –morele en –filosofische onderwerpen zo nodig als ‘links’ of ‘rechts’  moeten worden gecatalogeerd. Evenmin waarom (vooral in deze tijd) links als ‘vooruitstrevend’, en rechts als ‘behoudsgezind’ wordt geëtiketteerd. Als ‘redelijk’ denkend persoon, eigen ik mezelf het recht toe om de inhoud van mijn ‘gedachtegoed’ zelf te bepalen, i.p.v. van mij door andere individuen of groepen in een bepaalde ‘kaste’ laten in te delen.

 Zo is mijn redicaal-linkse sociaaleconomische instelling niet onvoorwaardelijk en doctrinair. Elke ideologie, religie en/of maatschappelijke levensbeschouwing  is, afgezien van zijn betrekkelijkheid omdat ze door één of meerdere personen is ontstaan en/of bewerkt, tijdsgebonden en dus noodzakelijkerwijs aan evolutie onderhevig. Bovendien komen en gaan er in de loop der tijd steeds ‘richtinggevende’ personen die dan een eigen interpretatie geven aan de bedoeling van de ontwerper.  

 Tot zover, de verantwoording, waarom ik niet slaafs mee ga in de (overigens terechte) verontwaardiging over het leed dat de Palestijnse bevolking, dat er zelfs in perioden van relatieve rust is, vandaag in de Gazastrook weer eens moet ondergaan.

 En neen, het conflict en zijn gevolgen is geenszins hun eigen fout. En ja De Palestijnse bevolking in de Gazastrook zit met meer dan anderhalf miljoen opgesloten in een gebied van gemiddeld  10km breedte en ongeveer 40km lengte. Wegens het isolement met een werkloosheid van om en bij de 50%. De oorzaak en al dan niet verantwoording daarvoor, zou hier een tekst van ettelijke bladzijden vergen, en is trouwens tot op vandaag onderwerp van ellenlange en oeverloze discussies. Dus laten wij ons beperken tot de huidige escalatie in het conflict.

Elke rechtgeaarde gewone Palestijn wil in vrede leven. De Ene samen met-, en de andere, naast elkaar. Voor zover hij de joden geen warm hart toedraagt, of nog erger haat, heeft dat met zijn ellende-ervaring en/of zijn door de Palestijnse overheid geïndoctrineerde anti-Israëlische opvoeding te maken. Dus dat kan hemzelf moeilijk aangerekend worden.

En neen, ook de Israëlische bevolking, in het algemeen, heeft daar geen schuld aan. Ook zij willen in vrede (liefst naast) de Palestijnen leven. Dat niet alleen hun geschiedenis, maar ook de Arabische bedreiging en de jarenlange bom- en zelfmoordaanslagen van Palestijnse terroristenorganisaties bij velen voor onuitwisbare trauma's zorgen, kan hen evenmin kwalijk worden genomen. Dat de ‘nederzettingen’ van de Joods-orthodoxen op de ‘westbank’ een cruciaal probleem vormen om tot een definitieve vredesregeling te kunnen komen,  is één van de vele moeilijk te ontwarren knopen, waar ik, zoals hierboven aangegeven niet verder op in wil gaan.

 Zoals in de meeste conflicten, zowel in de geschiedenis als tot op de dag van vandaag, ligt de oorzaak, en meestal ook het gevolg van gewelddadige conflicten tussen volkeren en/of naties aan, ofwel de onmacht,  onwil, onkunde,  ofwel aan het opportunisme, machtshonger, of zelfs het gebrek aan macht, van de leider(s) van één of beide partijen.

 Het Israëlisch-Palestijns conflict is daar geen uitzondering op. Maar de reden waarom dit het langstdurend conflict in de moderne geschiedenis is, waar tot op heden nog steeds geen oplossing voor gevonden is, ligt aan de opeenstapeling van fouten, oorzaken en gevolgen, gemaakt en veroorzaakt door een veelvoud van leiders, niet alleen van de conflictpartijen, maar voornamelijk van heel wat Arabische en Westerse leiders van landen die er in de loop van de geschiedenis rechtstreeks en onrechtstreeks bij betrokken zijn geweest, en nog zijn.

Het propleem heeft nu een zodanig complexe inhoud en structuur, dat iemand die de mening is toegedaan dat het gewoon een zaak van goede wil van beide kanten is om tot een oplossing te komen, blijk geeft van een totaal gebrek aan kennis van het probleem.

 Vandaag wordt weer eens aangetoond hoe moeilijk de zaken liggen. Israël is het bombarderen van Palestijnse militaire doelen en huizen van hamas-leiders in Gaza begonnen als gevolg van de aanhoudende raketbeschietingen van zuid-Israëlische dorpen door Hamas van in Gaza. Uiteraard vallen daarbij heel wat burgerslachtoffers aan Palestijnse kant omdat Hamas zijn wapenopslagplaatsen en –installaties bij voorkeur in en/of naast burgerhuizen, zelfs scholen en hospitale, in de stad lokalissert. Naar eigen zeggen van Hamas-vertegenwoordigers “als ‘menselijk schild’  om de wapens te beveiligen”.

 Vanaf dag twee van de bombardementen heeft de Israëlische president gesteld dat de bombardementen, eventueel gevolgd door een grondoffensief, zouden duren tot dat de beschietingen vanuit gaza gestopt worden. Een aanbod tot een staakt het vuren dat Hamas tot heden naast zich neerlegt, integendeel het voert de raketbeschietingen zelfs nog op, en daagt Israël verder uit door zelfd de hoofdstad Tel Aviv te bestoken.  Dat deze beschietingen, welke in tegenstelling tot de Israelische bombardementen, uitsluiten naar burgerdoelen gericht zijn, schijnen de Hamas-aanhangers niet te deren. Maar dat men tot heden er nog niet in geslaagd is om hun doelstelling te bereiken, is daar geen verantwoording voor.

 Van uit dat oogpunt bekeken kan ik niet anders dan het antwoord op de vraag over  wie verantwoordelijk is voor het verder oplopen van het aantal Palestijnse doden en zwaar gewonden, enigszins anders in te vullen dan dat mijn ‘linkse’ broeders dat doen. Ook al‘schop ik daarmee tegen hun ‘progressieve’ benen…

13-07-2014 om 12:45 geschreven door Renaat  

25-06-2014 om 00:00 geschreven door Renaat  

Meisjes die tot zweepslagen, steniging, of nog erger, ter dood worden veroordeeld omdat zij hun man hebben verlaten, vreemd zijn gegaan, verkracht werden, met een anders-gelovige huwden, of simpelweg zich tot een andere religie bekeerden. Het zijn berichten, uit de meestal door de islam gedomineerde landen, die met de regelmaat van de klok in het nieuws komen.

Niet dat deze berichten veel ophef maken. Want behalve wat verontwaardigde lezersbrieven en hier en daar een protest van humanitaire verenigingen, zijn zij de dag nadien alweer uit de mediabelangstelling verdwenen. Iedereen vindt het verschrikkelijk dat dergelijke barbaarsheden, welke in wezen enkel nog bij sterk onderontwikkelde en beschavingsloze volkeren  kunnen voorkomen, in deze eenentwintigste eeuw nog voorkomen.

Of moeten wij zeggen: nog mógen voorkomen, want laten we eerlijk zijn, het zijn wel wij die het überhaupt toelaten dat dit op deze wereld nog steeds kan en mag gebeuren.

Wat te zeggen over ónze 'ontwikkeling' en beschaving, die zich

 verstopt achter de nationale integriteit van landen, geleid door al dan niet democratisch gekozen regimes welke op basis van achterlijke, door misdadigers opgestelde, religieuze teksten, zogenaamd 'recht' spreken. Een integriteit welke wij volgens het internationaal recht nu eenmaal moeten 'respecteren'. Maar, is een beschaving die anderen in de wereld het recht op 'beschaving' ontzegt, niet op zijn minst hypocriet te noemen?

Het bestraffen van vrouwen die zogenaamd 'de aanleiding gaven tot verkrachting', of die hetzelfde rechten opeisten als de mannenn (o.a. trouwen met een andersgelovige), zijn niet de enige religieuze of culturele barbaarsheden welke vrouwen op last van één of andere zelfverklaarde profeet en in naam  van één of andere verzonnen God dienen te ondergaan.

Zo is zelfs in westerse landen, bij immigranten vooral afkomstig uit Noord- en Oost-Afrika en in mindere mate ook het uit midden oosten, het nog steeds veel  voorkomende verminken van de vrouwelijke genitaliën. Bij bepaalde culturen is het namelijk ondenkbaar dat een  vrouw enig genot zou ondervinden bij de seksuele daad. Blijkbaar staan machogedrag, barbaarsheid en achterlijkheid, mekaar niet in de weg.

In België wonen meer dan 13.000 besneden vrouwen, dat

is meer dan een verdubbeling in vergelijking met 2008. Meer dan 4.000 jonge meisjes lopen het risico besneden te worden, het dubbel van het aantal in 2008. Dat blijkt uit een studie van het Instituut voor Tropische Geneeskunde.

Die stijging is voornamelijk te wijten aan de toestroom van migranten uit landen waar vrouwelijke genitale verminking veel voorkomt, zoals Guinee, Somalië en Egypte.

Vrijwel alle discriminaties en barbaarsheden tegenover de vrouwelijke sekse stammen uit religieuze teksten, -tradities en/of overleveringen. Zowel in de Christelijke Bijbel, de islamitische Koran als Joodse Thora zijn er meerdere teksten te vinden waardoor het achterstellen en zelfs mishandelen van vrouwen van uit gelovig oogpunt te verantwoorden zouden zijn.

Dat al deze geschriften en overleveringen afkomstig zijn van mensen welke al dan niet ter goeder trouw hun eigen gedachten als goddelijke openbaringen beschouwden, doet hier niet zoveel ter zake. Feit is dat de iedeeën stammen uit tijden en culturen waarin men met grote stelligheid beweerde en geloofde dat de aarde plat was, om de zon draaide, en bliksem en donder het gevolg van de toorn van één of ander goddelijk wezen was . Dat zegt dus ruim voldoende.

Ook deze eenentwintigste eeuw leeft een aanzienlijk deel van de mensheid nog steeds onder het juk van regimes en personen welke dank zij al dan niet gewelddadige religieuze indoctrinatie van hun bevolking, hun eigen macht en weelde bestendigen.  In de gebieden waar de maatschappelijke evolutie zodanig is gevorderd dat religie er tot een strikt persoonlijke beleving is herleidt, en mede door de misdadige activiteiten welke zij in de geschiedenis heeft mede veroorzaakt (oorlogen), en welke meerdere van hun bedienaars tot op de dag van vandaag begingen (o.a. kindermisbruik) is de Christelijke godsdienst als maatschappelijk element verlwaarloosbaar geworden.

Door de massale immigratie van uit islamitische landen wordt via de in grote meerderheid gelovige inwijkelingen stilaan opnieuw een (ditmaal voor ons eerder achterlijke) religie in het straatbeeld zichtbaar. En samen met de islam manifesteren, althans bij die bevolkingsgroep, zich steeds duidelijker de traditionele, voor ons verwerpelijke achteruitstelling en onderdrukking van de vrouw.

De mensenrechten, de vrijheid van godsdienst en levensbeschouwing, welke in de westerse samenleving is ontwikkeld, en die er in oorsprong bij gebrek aan culturele en godsdienstige tegenstellingen tot heden onbetwistbaar waren, creëren als gevolg van de islamitische immigratie een waar 'boemerangeffect. Waar zij die rechten en vrijheden juist bedoeld waren om de discriminatie en onderdrukking van bepaalde bevolkingsgroepen tegen te gaan,  verhinderd het recht op vrije godsdienstbeleving de op het geloof gebaseerde onderdrukking van de vrouw te bestrijden.

Zodoende wordt via de grondwettelijke godsdienstvrijheid de vrijheid verleend om onbeschaafd en barbaars te zijn.

Of hoe een beschaving tegen zijn eigen grenzen kan aanbotsen...

02-06-2014 om 00:00 geschreven door Renaat  

Wij maken ons grote zorgen  over de betaalbaarheid van de pensioenen en onze sociale zekerheid, vinden de vertraging van onze koopkrachtstijging problematisch, en trachten elkaar de loef af te steken met (nutteloze) oplossingen voor ons terminaal kapitalistisch sociaaleconomisch systeem.

De jaren durende financieel-economische crisis, welke de rijken nog rijker maakte, het legertje minderbedeelden groter maakte, en de middenklasse tot milderen van hun verwachtingen noopte, is nog niet volledig uitgewoed, of (weer) een internationaal conflict, ( Oekraïne) komt de twijfelende economische groei hypothekeren.

Ondertussen krijgen milieubewegingen, welke men een paar decennia terug als lastige geitewollensokkenbrijers, en af en toe een milieuwetje toewierp om hen de mond te snoeren,  steeds meer bijval van wetenschappers,  daarbij ondersteund door de nu reeds zichtbare gevolgen van het ontbossen van half Afrika, en het stelselmatig kappen van de Zuid-Amerikaanse regenwouden, gepaard gaande met een wereldwijd massaal aangroeiende hoeveelheid van broeikasgassen en fijn stof.

Als gevolg daarvan organiseren wij jaarlijks internationale milieuconferenties waar wij, op zich al achterhaalde beloften tot minder uitstoot van schadelijke gassen doen, wetende dat wij ze niet kunnen (willen) nakomen. En als het ware, om onze onwil te onderstrepen, sturen wij steeds meer personen- en vrachtwagens op het meer groeiend aantal kilometers beton en asfalt. 

De klimaatverandering overschaduwd alle andere milieuproblemen, zoals ons afvalprobleem, de luchtvervuiling, en de aankomende voedsel- en waterbevoorradingsproblemen.

Zopas verscheen het nieuwe klimaatrapport van de Verenigde Naties. En dàt is pas iets om ons zorgen over te maken. Het gaat hier namelijk om het meest uitvoerige onderzoek naar de gevolgen van de klimaatverandering dat ooit is uitgevoerd.

Honderden miljoenen mensen zullen tegen het einde van deze eeuw moeten verhuizen als gevolg van de klimaatverandering. Volgens het rapport zal de opwarming van het klimaat de wereld onder enorme druk zetten.

Maar dat is nog lang niet alles.  Het rapport voorspelt nog meer ellende, zoals hittegolven en immense gezondheidsproblemen, dalende oogsten en toenemende ondervoeding bij kinderen.

Zo zouden honderden miljoenen mensen voor het einde van deze eeuw moeten verhuizen door overstromingen en het verlies van land aan zee, vooral in Azië. Ook het risico op gewelddadige conflicten zal toenemen.

Het VN-klimaatpanel voorspelt ook een gemiddelde daling van de opbrengsten van gewassen met 2 procent per decennium voor de rest van de eeuw, en dat terwijl de vraag naar voedsel snel zal groeien.

Als gevolg daarvan zou ondervoeding bij kinderen dan weer met ongeveer een vijfde toenemen. Als er niets ondernomen wordt, dan zouden er tegen 2050 wereldwijd 20 tot 25 miljoen ondervoede kinderen van 5 jaar of jonger bijkomen.

We zullen volgens de VN ook steeds vaker te maken krijgen met hittegolven en daaropvolgende branden, en een daardoor groeiend risico op ziektes, ontstaan in voedsel en water. Bovendien zal de strijd om drinkbaar water op het scherp van de snee gevoerd worden.

Als de temperatuur 2,5 graden Celcius stijgt boven het pre-industriële niveau wordt het economische verlies geraamd op 0,2 tot twee procent. Kijkende naar het huidige globale bbp, zou een verlies van twee procent gelijk zijn aan 1,4 biljoen dollar minder aan economische output.

Ik zou zeggen, voor zover het nog niet te laat is: Ontwaakt suicide-plegenden der aarde, en ga de strijd aan met de domheid van uw gedrag.

Renaat Van Poelvoorde

15-05-2014 om 00:00 geschreven door Renaat  

Hoe dichter we bij 25 mei komen, hoe meer en intenser politici van alle partijen ons op het hart drukken dat onze toekomst afhangt van de keuze die wij maken op de dag van  'moeder aller verkiezingen'. Op vragen zoals, wie welke beleid na vijfentwintig mei gaat voeren, komt steevast het antwoord dat 'eerst de kiezer moet spreken'.

En alsof dat nog niet genoeg volksverlakkend is, gaan sommigen zelfs zo ver om de onachtbare burger wijs te maken dat hij op die dag eveneens zijn regering, ministers, en zelfs het te voeren beleid gaat kiezen. Waarschijnlijk om hem vooraf alvast te verwittigen dat als het achteraf niet naar zijn wens verloopt, dat uiteraard aan 'de kiezer' zelf te wijten is. Op die wijze gaat het reeds decennialang, ja, eigenlijk sinds mensenheugenis.

Zoals ik reeds eerder in een 'bedenking' aangaf, wordt 25 mei niet zozeer 'de moeder aller verkiezingen', maar eerder 'de moeder aller verkiezing-realityshows. Want zoals in een realityshow zijn verkiezingen via de kieswet zodanig geregisseerd dat de stem van de kiezer feitelijk niet door hemzelf, maar door spindokters, en reclame- en communicatiespecialisten wordt bepaald. Zowel de partijverkiezingsprogramma's als alle andere verkiezingmateriaal zijn er hoofdzakelijk op gericht, uitgezonderd een paar grote hoofdlijnen, alles zo aanvaardmaar mogelijk te maken voor een zo ruim mogelijk verschillend denkend publiek.

Tijdens de verkiezingcampagne drukt men de goegemeente op het hart dat het van hun stemgedrag afhangt welke regering en welk beleid men zal krijgen. Men gaat in de volksverlakkerij zelfs zo ver dat men stelt daardoor ook mee te bepalen wie de Eerste minister wordt. Uiteraard heeft dat alles een te verwaarlozen effect op de kleine minderheid die regelmatig het politieke gebeuren volgt, maar via het sluipend gif van reclame is het grootste deel van de bevolking vatbaar voor indoctrinatie. Het verschil tussen waarheid en leugen is daarbij volstrekt onbelangrijk.

Als wij dan op verkiezingsdag onze stem gaan uitbrengen, moeten wij er wel degelijk van bewust zijn dat die enigszins anders 'behandeld' wordt dan de politici ons doen geloven. Of wij nu op de partijkop of op een kandidaat hebben gestemd,  het enige wat daar mee gedaan wordt, is de krachtsverhouding mee-bepalen  tussen de verschillende kiesdrempelhalende partijen. En voor zover wij op kandidaat-volksvertegenwoordiger welke op een  niet-verkiesbare plaats staat gepositioneerd, hebben wij, indien nog voldoende anderen op diezelfde kozen, hem een zitje in de 'stemmachinekamer' gegeven.

Diegenen die er slim denken aan te doen door om het even welke reden niet, blanco of ongeldig te stemmen, dienen te weten dat niet niet-uitgebrachte stem in feite percentsgewijs (volgens de behaalde stempercentage) verdeeld wordt onder de kiesdrempelhalende partijen. Zij zijn, verwonderlijk genoeg, de enigen die feitelijk gestemd hebben volgens het algemeen kiesgedrag.

Het perverse effect van de kiesdrempel, is dat alle stemmen voor partijen die niet de kiesdrempel van 5% hebben gehaald, eveneens procentsgewijs naar de andere partijen gaan. Op die wijze is het dus best mogelijk dat de stemwaarde van bvb iemand die voor een radikaal linkse partij stemt voor 30% naar een rechtse partij gaat, terwijl de meer bij zijn gedachtegoed aanleunende partijen maar 15 of 10% ervan krijgen.

De volksvertegenwoordigers die wij kiezen zijn schatplichtig aan de partij welke hen op de lijst hebben gezet. Zij vertegenwoordigen in de eerste plaats dan ook het partijbelang. Hun stemgedrag bij wet-stemmingen wordt dan ook door die partijleiding opgelegd, en daar wordt enkel op afgeweken bij stemming over onderwerpen die voor de partij onbelangrijk zijn.

Behalve voor het Vlaamse en federale parlement, bepalen wij op 25 mei ook de verdeling van de 12 Vlaamse europarlementszetels in het 766-koppige Europees parlement.  12 op 766... dat is 1,5%. De Vlaamse bevolking heeft dus een vertegenwoordiging van anderhalf procent in de Europese volksvertegenwoordiging. Zelfs de grootste Vlaamse partij zal na 25 mei amper een vertegenwoordiging hebben van 'na de komma'. Indien men ook in Europa een kiesdrempel van zelfs maar 1% zou invoeren zou niet enkel Vlaanderen, maar zelfs gans de Belgische bevolking, zoals uit nog menig  ander klein Europees landje, uit de boot vallen.

Noch in Vlaanderen, noch in België, laat staan  in Europa, kiezen wij presidenten, eerste ministers, regeringen, of voor welk beleid dan ook. Wie dat worden, welke partijen de regeringscoalitie uitmaken, en welk beleid er al dan niet gaat gevoerd worden, maken de partijleidingen onderling uit, onafhankelijk wat de kiesuitslag is.

Van democratie is in ons systeem, dat feitelijk een particratie is, weinig sprake. Het heeft er hoogstens de schijn van...een schijndemocratie.

Deze 'moeder aller verkiezing-realityshows' kan men dus evengoed 'de schoonmoeder aller verkiezingen' noemen...

13-04-2014 om 00:00 geschreven door Renaat  

Zondag 9 februari 2014 zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop 50.3% van de Zwitsers in een referendum aangaven dat zij genoeg hebben van het vrij verkeer van personen met de landen van de Europese Unie, laat staan van migranten daarbuiten. . Eén en ander heeft alvast als gevolg dat Zwitserland voor wat immigratie betreft opnieuw met contingenten en quota’s zal gaan werken, zoals dat gebeurde vóór de akkoorden met de EU.
In totaal zijn 1,88 miljoen (23.5%) van de bijna 8 miljoen inwoners van Zwitserland afkomstig uit het buitenland. Italianen vormen met ongeveer 16 procent de grootste groep van buitenlanders, gevolgd door de Duitsers (bijna 15 procent).

Zwitserland wordt weliswaar omringd door landen van de Europese Unie, maar maakt daar geen deel van uit. In2002 werden akkoorden met de EU afgesloten om het vrij verkeer van personen geleidelijk in te voeren. Men dacht toen daardoor jaarlijks niet meer dan 8.000 migranten uit de EU te verwachten, maar de goede economische gezondheid van Zwitserland heeft jaarlijks voor het tienvoudige (80.000) daarvan gezorgd.

Vanuit de Europese Unie is al gedreigd dat,  een einde van het vrij verkeer van personen, ook het einde betekent van alle andere verdragen die tussen de EU en Zwitserland werden afgesloten. Voorstanders van de inperking zien het echter als een kwestie van nationale soevereiniteit, en vinden dat Zwitserland niet moet buigen voor het ‘Europese dictaat’.

Het migrantenprobleem in Zwitserland ligt enigszins anders dan in de andere West-Europese landen waar het merendeel om Noord-Afrikaanse, Turkse- en Oost-Europese inwijking gaat. De Zwitsers hebben metd e uitslag van hun referendum het gevoel van verlies van eigenheid weergegeven. Een gevoel dat zich bij ons ook bij steeds meer mensen begint te manifesteren.

Omdat het in het in Zwitserland niet zozeer om vreemde culturen gaat, kan men hen bezwaarlijk van racisme beschuldigen. Je kan voor of tegen multiculturalisme, multinationalisme, of multi-etnisme zijn, maar je kan niet ontkennen dat iedere persoon, gezin, familie, stad, gewest, land, volk, ja zelfs bepaalde delen van een werelddeel, in min of meerder mate zijn eigen volks- en/of culturele ‘eigenheid heeft. En hoe meer elementen, vreemd aan die eigenheid, zich daar in ‘nestelen’, hoe meer de oorspronkelijke eigenheid ‘bedreigd’ wordt, hetzij door het ‘bevruchten’ ervan, hetzij door de aparte indeling ervan met van elkaar verschillende ‘eigenheden’.

Hoe ‘zwakker’ (lager) de sociale klasse en/of minder geschoold,  hoe groter dat  gevoel van ‘bedreiging’ is, en hoe sterker (hoger)de sociale status en/of intellectueel niveau; hoe minder dat het geval is. Integendeel, hoe meer voordeel men meent te hebben aan de ‘differentiëring’ van de bevolking. En daarin is het gevoel van de Zwitsers tegenover de migranten gelijkaardig als het onze, ook al gaat het om een verschillend soort immigratie.

Waar de Zwitserse lagere sociale klasse zich bedreigt voelt door het steeds meer aanzwellend aandeel dat migranten in het economisch kaderpersoneel innemen, meent de hogere sociale klasse daar voornamelijk de vruchten van te kunnen plukken. Bij ons ziet enerzijds diezelfde lagere sociale klasse hun werkgelegenheid én sociale zekerheid in gevaar komen door de massale immigratie van economisch kansarmen, terwijl anderzijds de hogere klasse, door de uitbreiding van de ongeschoolde loonslavenmarkt en de daaraan gekoppelde druk op de sociale zekerheidskosten, daar deskundig t garen weet uit te spinnen

Het cliché dat ‘links’ per definitie vóór immigratie en multiculturaliteit is, en ‘rechts’ daar niet bepaald warm loopt, is niet geheel juist. Tenzij men de termen links en recht enkel als partijpolitieke en intellectualistische strekkingen gaat benoemen. Op sociaaleconomisch vlak (waar die begrippen in hun oorsprong  voor bedoeld waren) ligt dat toch enigszins anders. Zoals voorgaand eerder aangegeven, zijn het juist de economisch zwakkeren die, al dan niet terecht, nadeel menen te ondervinden bij een opvallende aanwezigheid van ‘vreemdelingen’. En alhoewel de betergegoeden in onze maatschappij ook liever niet in allochtone buurten vertoeven, laat staan er te wonen, en zij daarom ook wel de ‘nutteloze’ (lees werkloze) immigranten willen beperken, opteren  zij toch voor een ‘selectieve’ immigratie, m.a.w.  immigranten die wij kunnen gebruiken om het aanbod in zowel de ‘knelpuntberoepen- arbeidsmarkt' als deze van technisch geschoolden aan te vullen en zodoende (vooral de lagere) lonen te kunnen blijven drukken.

Voor de sociaaleconomische elite en hun zetbazen zal de problematiek van de multiculturaliteit geen zorg wezen, zolang dat hun belangen niet schaadt. Ook hen is niets menselijks vreemd…Vóór en tegen migratie, is dus wegens zijn sociaaleconomische inpakt, niet alleen een sociaaleconomisch, maar vooral een ‘standen’-probleem.

Zwitserland heeft als één van de weinige landen waar men op gezette tijden de bevolking via een referendum over breed-maatschappelijke onderwerpen laat beslissen, tegen het zere been geschopt van de Europese politici voor wie een één-gemaakte politieke unie een natte droom is. De vrees dat de uitslag van het referendum de eurosceptici in de lidstaten een duw in de rug kan geven, maakt hen de Euro-elite zenuwachtig en kregelig.

Vooral politici in de hogere regionen hebben een natuurlijke aversie tegenover inspraak, laat staan mede-beslissingsbevoegdheid van de burger. Burgers zijn volgens hen, zowel wegens onwetendheid als bij gebrek aan deskundigheid, daar volstrekt onbevoegd voor. Dat de politieke kaste die onwetendheid maar al te graag in de hand werken, en de heschiedenis uitwijst dat de deskundigheid van menige onder hen in vraag kan worden gesteld, schijnt hen daarbij helemaal niet te hinderen.

Daarom dat politici, eens zij in de internationale politiek verzeilen, als zetbazen van de mondiale financieel-economische elite gaan fungeren en zij propagandisten worden van de mondialisering en globalisering. Door verdragrechtelijk, vooral financieel en economisch, zoveel mogelijk landen met elkaar te verbinden en zoveel mogelijk de daaraan verbonden elementen aan gezamenlijke beslissingen te onderwerpen, krijgt de individuele burger steeds minder zicht op oorzaken en gevolgen. Zijn stem die hij om de vijf jaren eens kan laten horen gaat verloren in het massale mistgordijn van 503.000.000 mistkorrels waarvan 370.000.000 stemgerechtigd.

Het is een rekenkundig gegeven dat, zelfs al zou elke politieke beslissing op echt democratische wijze worden genomen, (wat in onze representatieve democratie vrijwel nooit gebeurt), de inbreng van elke leefgemeenschap-entiteit, hetzij als gemeente, land, federatie of unie van landen, omgekeerd evenredig is aan het aantal ingezetenen. Niet alleen hoe groter het aantal, ook de verscheidenheid aan belangen als gevolg van verschillende sociale status en cultuur maken dat door de aloude Romeinse ‘verdeel en heers’-strategie, ook in de eenentwintigste eeuw de machtsgeile opperklasse via een vernuftige strategie nog steeds de lankens uitdeelt, zoals dat reeds van voor onze tijdrekening het geval was.

Zoals de meeste van zijn voorgangers toont het Zwitserse referendum weer maar eens de brede kloof die er bestaat tussen datgene wat de politici aan de macht doen, en wat de wil van het volk is. Een referendum is het 'Zenit' van de democratie. En als de democratie spreekt wordt duidelijk dat de politieke toepassing ervan in de meeste landen, waar de theoretische democratie in de praktijk een particratie is, helemaal , niets meer of minder is dan je reinste volksverlakkerij..

28-03-2014 om 12:48 geschreven door Renaat  

In België, of voor wie dat liever heeft, in Vlaanderen, heeft men sinds de jaren zestig van vorige eeuw, met betrekking tot het openbaar vervoer, steeds één streefdoel gehad: Het moest kwalitatief zijn (worden), comfortabel en betrouwbaar, dus op tijd rijden.
Begin tweede helft van vorige eeuw beschikten wij in ons land over een fijnmazig spoor- tram- en busnet. Vooral in Vlaanderen waren zelfs de kleinste dorpjes, op een voor iedereen betaalbare wijze, zo niet met de trein, dan toch met een efficiënte bus/tram verbinding te bereiken.

Toen steeds meer mensen zich een eigen wagen gingen aanschaffen, werden steeds meer stations en lijnen wegens inefficiënt en/of onrendabel, afgeschaft. De fameuze vraag van de ‘kop of het ei’ werd en wordt m.b.t. het openbaar vervoer nooit gesteld: gebruikten steeds meer mensen de wagen wegens het steeds gebrekkiger worden van het openbaar vervoer, of werd het openbaar vervoer steeds meer afgebouwd omdat er steeds minder gebruikers waren?

Het verleden is wat het is. Maar het heden en de toekomst worden in min of meerdere mate mede door het verleden bepaald. Zo hebben wij vandaag een openbaar vervoer welke, zoals stilaan vrijwel alle openbare dienstverleningen, onder druk van de ‘efficiëntie’ en ‘vraag en aanbod’, haar oorspronkelijke doelstelling voorbijschiet. Althans voor wat betreft dàt deel van de bevolking die er het meest afhankelijk van is: diegenen die geen wagen bezitten, of er om welke reden ook minder gebruik kunnen of willen van maken.

Wij rijden in steeds comfortabelere moderne treinstellen, trams, en bussen . De tijd van de houten banken en veel te smalle twee- en driezitters is gelukkig voorbij. Ongelukkig genoeg is, terwijl de dienstverlening in de stations, via elektronische media en door het personeel zelf, veel verbeterd is, deze van het rittenaanbod en de betrouwbaarheid van ritten en rijtijden, sterk verslechterd.

De oorzaakzaken ervan worden (meestal onterecht) bij de organisatie, directie en (in mindere mate) bij het uitvoerend personeel gezocht. Het chronisch besparen en desinvesteren tijdens de laatste veertig jaar van vorige eeuw hebben voor een verouderd en slecht onderhouden spoor- wissel- sein- en kabelnet gezorgd. Daardoor treden er dagdagelijks op verschillende plaatsen van het net mankementen op met oponthoud en vertragingen als gevolg, welke dan weer een domino-effect hebben op andere en latere verbindingen. Komt daarbij dat de versnelde modernisering van het spoorwegnet op zijn beurt hier en daar tijdelijke hinder teweeg brengt, welke de uurregeling in de war stuurt.

Verder is het in tijden waarin, veel meer dan vroeger, en vooral in het weekend, steeds meer mensen zich ook tijdens de nacht plegen te verplaatsen. Maar tussen 23 en 5 uur dient men dat noodgedwongen met een ander vervoer dan trein, tram, of bus te doen. Een treffend voorbeeld is de luchthaven van Zaventem, waar een treinverbinding tot onder de luchthaven loopt, maar waar vliegtuigpassagiers die na 22.30 landen, of moeten inchecken tussen 4 en 5 uur (voor de meeste chartervluchten) het zonder trein moeten stellen.

Al even erg, zon niet erger, is het met het busvervoer gesteld. Vooral tijdens de spitsuren zorgt het stapvoets verkeer in de grotere steden dat uurschema’s een zuiver theoretisch gegeven zijn geworden. En wie aan de rand of in deelgemeenten woont kan, vooral op zondag best zorgen dat hij tegen 20 uur is naar huis is teruggekeerd.

Dat wij voor het in België 2.4 miljard kostende openbaar vervoer een dergelijke ondermaatse dienstverlening terug krijgen, is koren op de molen van diegenen die dat bedrag sterk willen inkrimpen. Volgens hen dienen openbare dienstverleningen dan ook veel meer in de richting van het ‘kostendekken’ te gaan. Met andere woorden, meer ‘efficiëntie’ (minder ‘nutteloos’ aanbod, en hogere tarieven). Met ‘nutteloos’ aanbod bedoelen zij dan de ritten waarop niet ‘voldoende’ reizigers zitten. En bij de hogere tarieven houdt men uiteraard geen rekening met de feitelijkheid dat het zich verplaatsen nu al veel goedkoper is met de eigen wagen dan met het openbaar vervoer. (tenzij iemand anders het betaalt, zoals gedeeltelijk bij het woon-werkverkeer)

2.4 miljard, is het bedrag dat wij als gemeenschap jaarlijks ‘bijpassen’. In vergelijking met de 4.1 miljard minder inkomsten die wij als gemeenschap derven wegens de subsidiering en belastingaftrekkeen voor de bedrijfswagens, is dat dus maar de helft. Dus het dubbele van wat het openbaar vervoer ons kost, besteden wij aan het subsidiëren van het gebruik van firmawagens, die zowel voor het woon-werkverkeer als privé-doeleinden worden gebruikt. Waarom het over die wanverhouding(begrijpelijkerwijs?) angstvallig stil blijft bij NV-A, Open VLD, en zelfs CD&V. zal lezer dezes ook wel een vermoeden hebben.

Stel je even voor. Met die 4.2 miljard kan men treinen en bussen 24/24 uur laten rijden, en elke kritiek dat men noodgedwongen met de auto in de file moet, ontzenuwen.

Enerzijds stellen dat men er alles aan doet opdat de burgers meer van het openbaar vervoer zouden gebruiken maken (al gaat men zich nu toch wel stilaan afvragen aan wat dat te zien is), en anderzijds met allerlei kortingen en het ter beschikking stellen aan bedrijven en hun personeel van belastinsontwijkingsmiddelen, waardoor men het autogebruik aanmoedigt, is niet bepaald een voorbeeld van een goed mobiliteitsbeleid.

13-02-2014 om 13:06 geschreven door Renaat  

Het kan raar klinken, maar enige verbazing is mij toch niet vreemd bij het feit dat, zoals in meerdere zogenaamd ‘ontwikkelde’ landen, wij in de 21e eeuw ook in België nog steeds aan iedereen de (onvoorwaardelijke) grondwettelijke vrijheid verlenen om naar eigen goeddunken één van de erkende godsdiensten te belijden. Godsdiensten die gestoeld zijn op ideeën, inzichten, gewoonten, noodwendigheden, mogelijkheden, en levensomstandigheden, van twee of meer eeuwen geleden, en waarbij de elite binnen elke volksgemeenschap dankbaar gebruikmaakte van de beperkte bevattingsmogelijkheden van de toenmalige bevolking.Sinds de oertijden hebben opportunistische leiderstypen zich steeds bediend van mystieke, voor de mens onverklaarbare natuurfenomeen, zoals zon, maan, sterren regen, onweer, nacht, e.d. om hun onderdanen te domineren en te manipuleren. De daar uit ontstane verschillende religies zijn tot in de twintigste eeuw, zo niet de totale macht uitoefenend, dan toch steeds nauw verbonden met de machtstructuren.

In de westerse landen, waar sinds het einde van de 19de-, en begin van de twintigste eeuw, de scheiding van kerk en staat is doorgevoerd, werd, in de ene wat sneller dan de andere, de godsdienstvrijheid grondwettelijk gewaarborgd. Omdat in die landen de overgrote meerderheid van de bevolking de christelijkegodsdiensten aanhingen, en deze  mede als gevolg van  de ‘verlichting’  zich vanaf de 17de eeuw, weliswaar met vertraging, geleidelijk aanpasten aan de maatschappelijke evolutie, ontstonden er weinig of te verwaarlozen tegenstellingen tussen de wereldse en religieuze regelgevingen. Temeer omdat de burgerlijke regelgeving vaak in de religie haar oorsprong vond. De ietwat ‘afwijkende’ godsdiensten, zoals o.a. de Joodse, zijn steeds kleine minderheden geweest, welke hun ‘beleving’ grotendeels binnenskamers hielden, en de door tegenstellingen gegenereerde discriminaties er deemoedig bij namen.

Sinds de jaren zestig van vorige eeuw, noodzaakte de economische groei een immigratiestroom, vooral dan uit islamitische Noord-Afrikaanse, en Arabische  landen.  De daaruit voortspruitende gezinsherenigingen genereerde een  naar West-Europese normen relatief grote nataliteit. Mede daardoor is de moslimbevolking in de Europese Unie vandaag  explosief aangegroeid tot meer dan 16 miljoen.

In tegenstelling tot  de naoorlogse immigratiegolf van Italianen en Spanjaarden, welke wegens hun compatibele cultuur en dezelfde godsdienst geen opmerkelijke integratieproblemen veroorzaakte, is de culturele kloof tussen de autochtone West-Europese bevolking en de maghrebijnse en Arabische immigranten, relatief groot.

De islamitische godsdienst is een grote hindernis voor een noodzakelijke integratie, omdat die religie (nog steeds) de  Arabische en Noord-Afrikaanse cultuur domineert.  Zelfs in het door het indertijd door Ataturk gesekuleerde Turkije is de invloed van de Islam terug van (nooit?) weggeweest, en zijn de Imams, via politieke partijen, aardig op weg om de scheiding tussen kerk en staat ongedaan te maken.

Het reguliere idee dat immigranten zich moeten integreren in de maatschappij waar zij in terecht komen, en hun oorspronkelijke cultuur er hoogstens een ‘bevruchtende’ invloed op kan hebben, gaat enkel op voor zover beide culturen daar vatbaar voor zijn.

Culturen, gebruiken, en gewoonten zijn in regel uiteindelijk ‘mengbaar’. Maar  religies zijn dat per definitie niet. Daarom is een cultuur waarvan zowel de basis als de beleving ervan op religie is gestoeld, niet integreerbaar in een, in de praktijk min of meer atheïstische samenleving. In onze westerse samenleving is bij de meerderheid van de bevolking de religie eerder gedegradeerd tot een voor iedereen interpreteerbaar en nostalgisch onderdeel van hun historische cultuur.

Na de mislukking van het integratie-idee, focust men zich tot op de dag van vandaag op het ‘multicultureel samenleven’. Een ‘multiculturele samenleving die, zoals het Van Dale-woordenboek omschrijft, ‘een samenleving is die bestaat uit elementen van de verschillende culturen’. Maar ook dat blijkt tot mislukken gedoemd.

Omdat voor de islamieten ‘vermenging’ door hun dominerende godsdienst onmogelijk wordt gemaakt, ontstaat er een problematisch ‘apart samenleven’ van culturen. Het écht  samenleven van verschillende culturen vereist  een reeks eenduidige regels die voor iedereen gelden, en duldt weinig tegenstrijdige gewoonten, levenswijzen en tradities van de ene cultuur, welke voor de andere onaanvaardbaar zijn.

En laat nu juist de zo geprezen vrijheid van godsdienst, de gesel zijn waaronder de allochtone bevolking in West-Europa gebukt gaat.

De gesel van de godsdienstvrijheid, waardoor men een godsdienst de vrijheid toebedeelt om zijn belijders te verhinderen zich te integreren in de maatschappij waar ze zijn ingeweken. De godsdienstvrijheid die verbiedt om vrij te zijn…

10-01-2014 om 00:00 geschreven door Renaat  

In mijn standpunt van april 2010 had ik het over de Babylonische spraakverwarring welke onbewust ontstaat bij het gebruik van bepaalde begrippen waarvan nogal uiteenlopende, onduidelijke of verwarrende  omschrijvingen over bestaan. Dat is onder meer het geval met woorden als gelijkheid en gelijkwaardigheid. Twee totaal verschillende begrippen, en waar nochtans het eerste vaak gebruikt wordt in de bedoeling van het tweede. Het gelijkheidsbeginsel is een algemeen, in heel wat internationale verdragen vastgelegd, principe dat iedere burger (wettelijk) gelijke rechten en een gelijke behandeling in gelijke gevallen toekent. Het beginsel betreft niet de ‘gelijkheid van iedere mens, dan wel de ‘gelijke behandeling’ ervan, ongeacht godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, nationaliteit, seksuele geaardheid, of burgerlijke staat.

Er is een hemelsbreed verschil tussen gelijkheid (gelijke behandeling) en gelijkwaardigheid (een gelijke waardebeoordeling) Waar men bij een gelijke behandeling van mensen, onafhankelijk van hun mogelijkheden en middelen, bekomt men uiteraard dikwijls een verschillend resultaat. zo kan men de verbuikersprijs voor een bepaalde dienst of produkt voor iedereen hetzelfde bepalen, en is er dus sprake van gelijke behandeling. Het resultaat is echter dat die zelfde kostprijs voor iemand met een laag inkomen zwaarder weegt dan bij diegene met een hoger inkomen. In sommige gevallen is het zelfs zo dat het gezien ontoereikende middelen, het helemaal niet kan aanschaffen. Je behandelt in dat geval iedereen wel gelijk voor wat de prijs betreft, maar ongelijk wat de aanschafdruk of -mogelijkheid aangaat. Voor wat dat betreft is er dus sprake van ongelijke behandeling.

Een ‘gelijkwaardige’ behandeling gaat er van uit dat je iedereen dezelfde waarde toebedeeld, hetzij door er voor te zorgen dat men dezelfde mogelijkheden en middelen heeft, hetzij door er voor te zorgen dat men de aanschafprijs afhankelijk maakt van de voorhanden zijn de mogelijkheden en middelen, zodat de ‘aanschafdruk’ voor iedereen gelijk is.

Linkse politieke partijen, waaronder vooral de Vlaamse sociaaldemocraten, hebbend e mond vol van ‘gelijkheid’, meer specifiek,’ de lat gelijk leggen’ voor iedereen.  Iedereen moet de zelfde kansen krijgen, zegt men daar. So What, denk ik dan. Heeft iemand met een laag IQ dezelfde kansen als iemand met een hoog IQ als ze maar hetzelfde onderwijs met dezelfde middelen krijgen? Niet dus. Evenmin als iemand met één been een kans maakt tegenover een atleet met beide benen.Niet alleen bestaat ‘gelijkheid’ niet, een gelijke behandeling bevoordeeld altijd de ene, en discrimineert de andere. Gelijkheid is dus bedrieglijk.

Gelijkwaardigheid daarentegen is een ‘beoordeling’. Een waarde-beoordeling waarbij wij twee verschillende mensen, met al dan niet verschillende middelen en/of mogelijkheden, of prestaties, als gelijkwaardig beschouwen, ook al heeft de ene een veel groter aandeel in hetgeen onderwerp van onze beoordeling is, dan de andere.    

Gelijkwaardigheid. Hèt ideaalbeeld van een maatschappij waar iedereen, wars van elke status, bezit, mogelijkheden en middelen, op gelijke voet met elkaar omgaat. Een ideaal dat, gezien de menselijke natuur, en zijn noodzaak om in een geordende maatschappij samen te leven, vrijwel utopisch klinkt. Een ideaal dat wij nooit zullen bereiken. Niet, omdat wij het niet kunnen, maar omdat wij dat niet willen.

Behalve de onderlaag van, de maatschappij, die van het ideaal blijft dromen, omdat het hen zou bevrijden van de ketens die het gebrek aan kunnen, middelen en mogelijkheden zijn, willen noch de middenklasse, noch de bovenklasse weten van een samenleving welke hen de smaak van de vruchten van hun sterkte zouden ontnemen. Vruchten die enkel ‘smaken’ als er anderen zijn die er niet kunnen van genieten.

Want macht, status, bezit, en/of wijheid hebben geen enkele zin als er geen machtelozen, statuslozen, bezitlozen en dommerikken zijn. Evenzo het helemaal niet erg zou zijn om machteloos te zijn als er geen …enz.  

06-12-2013 om 00:00 geschreven door Renaat  

Politici doen ons graag geloven dat wij in ons democratisch stelsel de burger wel degelijk inspraak en invloed invloed heeft op het beleid van zijn overheid. Wie echter zijn ogen en oren goed openhoudt, weet wel beter. Want met zijn deelname aan de vier- vijf- of zesjaarlijks terugkerende parlements- of gemeenteraadsverkiezingen bepaalt de burger niets meer dan de machtsverhoudingen tussen de verschillende politieke partijen. Wat en hoe die partijen na een stembusdag al dan niet gaan uitvoeren, is het onderwerp van overeenkomsten die zij, zonder dat de kiezer daar enige stem in heeft, in besloten kring onderling bedisselen,

Reeds bij het bepalen voor welke partij hij gaat stemmen, blijft de kiezer eigenlijk in de kou staan omdat elke partij  in haar verkiezingsprogramma wel meerdere punten heeft staan waar men zich niet kan in vinden. In meerderheid wordt de keuze van de doorsnee kiezer meestal bepaald door de linkse-, centrum- of rechtse strekking van de partijen. Voor wie niet fanatiek aan een bepaald gedachtengoed vastend blijft dan ook niets anders over dan te kiezen voor de partij die het dichts bij het voor hem prioritair standpunt aanleunt.

De keizer kan, al dan niet via een kandidaat-volksvertegenwoordiger, weliswaar voor een partij kiezen, maar krijgt daarbij helemaal geen keuze over het te voeren beleid. Het is namelijk niet het partijprogramma, maar de regeerovereenkomst tussen meerdere partijen met verschillende programma’s dat het te voeren beleid zal bepalen.

Wat op sociaaleconomisch vlak onder de begrippen ‘links’ en ‘rechts’ thuishoort is vrij duidelijk. Voor wat betreft de sociaal-ethische kant is dat echter niet zo vanzelfsprekend. En voor mensen die zich niet door anderen (laat staan door  politiekers) laten vertellen of legalisatie van sofdrugs, euthanasie, soepele immigratiewetten, en vergaande tolerantie van godsdienstvrijheid, al dan niet typisch links is, is dat op zijn zachts gezegd een probleem.

Als gevolg daarvan is er een niet te versmaden kiezerspubliek welke in ons huidig politieke  partijlandschap feitelijk nergens terecht kan. Bij geen  enkele partij behoort het sociaal-economisch-’linkse’+ het sociaal-ethish-’rechtse’ (of omgekeerd) tot hun gedachtegoed, omdat wie dan ook ooit bepaald heeft dat die strekkingcombinatie niet samengaan. Eén en ander heeft te maken met de begrippen conservatief en progressief, waarbij Rechts als behoudsgezind en Links als vooruitstrevend wordt beschouwd. Vandaag gaat die etikettering echter niet meer op, gezien het op sociaaleconomisch vlak het nu eerder andersom is.

Misschien moeten wij ons lang voorbijgestreefde negentiende-eeuws kiessysteem (zoals ook het geval is voor ons sociaaleconomisch systeem)  volledig opbergen en vervangen met een 21-eeuws systeem, aangepast aan de noden van de moderne mens die, in tegenstelling tot overgrootvaders generatie, voldoende mogelijkheden heeft om zich van de benodigde informatie te voorzien (en te bevatten) ten einde zich een mening te vormen.

Weg met die politieke partijen die verworden zijn tot surrogaat semi-commerciele verenigingen welke volgens de ‘marktwerking’ te werk gaan, i.p.v. hun product te ‘verkopen’ op grond van de kwaliteit welke het te bieden heeft.

Weg met de zogenaamde ‘volksvertegenwoordiging’ welke in werkelijkheid niets meer is dan een partijenvertegenwoordiging, waarvan de ‘gekozenen’ niet praten en stemmen volgens de wil van het volk maar van de onderscheiden partijtoppen.

Weg met een politiek systeem welke de vernietiging van onze planeet, de bestendiging van de armoede, oorlog en ellnde,  en de verrijking van de kleine finanieel-economische elite, als enige prestaties op zijn palmares heeft.

Laat de kiezer in plaats daarvan over alles en nog wat, kiezen voor ideeën, stellingen, en meningen. Laat een regering gevormd worden door ‘technocraten’ wier daden, doen en laten conform moeten zijn aan het ‘stemgewicht’ dat aan de betrokken stellingen en meningen is gegeven. Vanzelfsprekend dient elk nieuw ‘probleem’ of item waar nog geen ‘volkswaardering’ over gekend is, aan de burger worden voorgelegd.

 Over hoe dat allemaal technisch uitvoerbaar kan gemaakt te worden, hoef en kan ik als ‘gewone man in de straat’ mijn hoofd niet te breken. Daarvoor is er wereldwijd waarschijnlijk meer dan genoeg talent en intelligentie aanwezig. Beweren dat dit onmogelijk is te bewerkstelligen of onwerkbaar is, ontkent juist de zo geroemde intelligentie van de intellectuele ‘elite’.

Een elite die, als het over commerciële producten en activiteiten gaat, steeds de mond vol heeft over de ‘noodzakelijke innovatie’. Daarentegen schijnt dat zelfde begrip blijkbaar onbestaande te zijn als het gaat om nieuwe ideeën m.b.t. ons sociaaleconomisch en politieke systemen, welke beide juist door hun oubolligheid en terminaliteit onwerkbaar zijn geworden en de menselijke samenleving langzaam de afgrond in sleuren. 

Ondertussen blijft de auteur dezes, sociaaleconomisch uitertst-links, en sociaal- ethisch centrum-rechts zijnde, politiek dakloos achter…

11-11-2013 om 00:00 geschreven door Renaat  

Zo dient onze gezondheidszorg, sociale zekerheid, pensioenen, arbeidsmarkt, en onderwijs, ‘hervormd’ te worden. M.a.w. ‘aangepast’ aan de noden van de tijd. En aangezien, zelfs in de huidige tijd, de noden van personen en groepen nogal eens kunnen uiteenlopen, is ook dat begrip onderhevig aan de veranderlijkheid van wisselende kleuren en belangen.

Maar gezien wij nu eenmaal in een democratie leven, en in ons kapitalistisch systeem, de financieel-economische elite de samenleving gijzelt, komt het voorrecht om de begripsomschrijvingen van ‘hervorming’ en ‘de noden’ in te vullen, geheel toe aan deze aan wie wij en de politici reeds geruime tijd de macht hebben overgedragen: namelijk, aan de banken en de economische reuzen.

In ditt falend neoliberaal systeem zijn ’de noden’ vrij duidelijk: de tanende winsten en de vrijheid van ‘ondernemen’  moeten terug omhoog, en de stijgende (loon)kosten en beklemmende wetten,  reguleringen en belastingen moeten drastisch omlaag. En daartoe dienen de verschillende werkinstrumenten binnen het systeem ‘hervormd’ te worden.

Men heeft het alsmaar over het ‘overheidsbeslag’dat veel te groot zou zijn. Het deel van onze ‘verdiensten’ dat de overheid ‘afroomt’. Nergens of nooit hoort of leest men over het deel van dat fameuze overheidsbeslag dat rechtstreeks en/of onrechtstreeks terugvloeit naar de individuen, en groepen binnen de samenleving, en naar openbare dienstverleningen, en voorzieningen ten voordele van individuele-  en groepsgebruikers. Zou het kunnen dat de reden van het stilzwijgen daarover te zoeken is in de waarschijnlijk dat het  percentage van dit 'terugvloeien' daarvan niet zo ver van de 100% verwijderd is.

Volgens de ‘hervormers’ gaat  een te groot deel  van dat overheidsgeld (geld van de gemeenschap) naar onnodige- of té veel geld verslindende instellingen en systemen, en kan er daar heel wat op bespaard worden door het afschaffen en/of efficiënter maken, en zodoende  het voorkomen dat het geld terecht komt waar het niet hoort.

Loonslaven, in de omgang minder correct omschrijvend als ‘werknemers’ benoemd,  zijn in ons financieel-economisch systeem, in de ene sector meer dan in de andere,  een ‘noodzakelijk kwaad’.  Ondanks alle geavanceerde elektronische en mechanisch middelen, waardoor de voorbije decennia reeds heel wat van dat "onbetrouwbare, dure en vakantiezieke" arbeiders en bedienden,  konden worden afgestoten, betekenen zij nog steeds een rem op de winstmaximalisatie en bezwaren zij de  welvaart van diegenen die zo 'menslievend' zijn te investeren in onze economie.

Maar, het systeem staat het water tot aan de lippen. En daarom kunnen ‘structurele hervormingen’ niet langer uitgesteld worden. Wat die ‘hervormingen’‘dan wel mogen inhouden, kan eigenlijk  in één enkele zin worden samengevat: Alles wat het vrij ondernemen en de winstmaximalisatie in de weg staat, zoveel mogelijk, zo niet afschaffen, dan toch aanmerkelijk verminderen.

Zo is er het, volgens betrokkenen, schandalige feit dat bedrijven belastingen en werkgeversbijdragen moeten betalen, terwijl zij dat in feiten volgens hen al meer dan genoeg doen. Deze, op het eerste zich wat rare redenering  is gestoeld op de feitelijkheid dat bedrijven brutolonen betalen waar de werknemers   belastingen en sociale bijdragen van afdragen, waarna zij nog een 21% van hun nettoloon aan btw-uitgaven ophoesten.

Dus, zeggen de Pieter Jan De Nul’s en co, betalen zij via de werknemerslonen al heel wat belastingen en sociale zekerheidsbijdragen. Besluit: weg met de vennootschapsbelasting en werkgeversbijdragen aan de sociale zekerheid, Want die wordt toch maar geplunderd  door  luilakken van werklozen, profiteurs van zogenaamde zieken, en potverterende gepensioneerden.

Daarom dienen de loonlasten omlaag. Niet zozeer de lasten op het loon welke de werknemer draagt, dan wel deze van de werkgever, want enkel deze hebben enigszins invloed op onze concurrentiepositie tegenover de bedrijven in de ons omringende landen. Waarom, ondanks ongeveer dezelfde levenstandaard, de loonlasten in Nederland toch minder dan bij ons zijn, is blijkbaar een vraag waar niemand van wakker ligt. Waarschijnlijk omdat onderzoek zou uitwijzen dat dit deels te wijten is aan een minder ‘ondersteunende’ sociale zekerheid, en deels omdat deze ook door andere ‘belastingen’ mee wordt gefinancierd.

Ten slotte zou volgens de financieel-economische elite, 'het gepeupel' zich toch stilaan moeten neerleggen bij de gedachte dat men in de toekomst langer zal moeten werken voor minder loon, en begrippen zoals werkzekerheid, arbeidstijdindeling,  welvaartvastheid, en gewaarborgd loon, oubollig en totaal uit de tijd zijn, en vervangen moeten worden door loonbeperking, flexibilisering, eigen verantwoordelijkheid enz, enz...  m.a.w. een eenentwintigeeuwse versie van ‘Arbeit Macht Frei’

Wie de' winterige' lente van Gwendolyn Rutten’s  ‘Geëngageerde burger’ leest, is al blij dat er niet opnieuw de invoering van kinderarbeid is in voorzien. Wetende dat  Bart De Wever zijn ‘immer‘pal staande  Vlaamse Heir-partij’ er zelfs nog wat ‘donkerblouwere’ accenten wil aan toevoegen, en hoopt dat zijn partij samen met  zijn liberale sociaaleconomische geestesgenoot de hoofdmoot van de Vlaamse, en misschien ook zelfs Federale regering zullen uitmaken, ziet ondergetekende een grandioze toekomst voor  alle,van putjesschepper tot wereldbageraar,  uitgegroeide ‘geëngageerde burgers’ van dit (Vlaanderen)land.

08-10-2013 om 11:45 geschreven door Renaat