Er zijn zo van die dagen, en gelukkiglijk komen ze bij mij niet veel voor, dat ik, 's ochtends de internetkranten doornemend, mij  langzaam een gevoel van moedeloosheid overmant.

Niet (alleen) omdat redacteurs en lay-out mensen hun uiterste best doen om de chronische berichten over oorlog, dood, ellende, honger, en ziekte op deskundige wijze af te wisselen met de grootst mogelijke ridicule, tot belangrijke problematiek opgeblazen onzin, maar vooral om de gelatenheid, desinteresse, en navelstaarderij welke steeds meer blijkt uit de reacties die er op volgen.

We leven op een wereldbol, welke wij met zijn allen wetens en willens reeds decennialang gestaag naar de onleefbaarheid aansturen. Wij bedriegen onszelf met milieumaatregelen die wij pas nemen, twintig jaar na hun effectiviteitdatum, en daarenboven dan nog maar deels uitvoeren. Alle denkvermogen negerend, blijven wij steevast geloven in een sociaaleconomisch systeem dat gestoeld is op de ongebreidelde groei van verspilling, vervuiling, onrecht, ongelijkwaardigheid, onrechtvaardigheid en de oeroude machtsprincipe  van de sterkste.

Wie over dat alles placht na te denken ziet zich voor de keuze geplaatst tussen ofwel, rechtdoor gaan en afwachten waar men uitkomt, omdat dat nu eenmaal de eenvoudigste weg is, ofwel de minder gemakkelijke richting nemen van het geloof in de inventiviteit der mensheid, die het systeem, mits hervorming, bijsturing en duurzaamheid denkt te kunnen redden, ofwel demoeilijke, eerder pessimistische weg, met de wetenschap dat enkel een noodgedwongen syteem- en samenlevingwijziging nog enig uitzicht op de toekomst biedt.

 Niet allen de globale levensbeschouwing m.b.t.  het mensdom, maar ook deze over onze eigen nationale habitat is evenmin van aard om het toevallig gedeprimeerd ochtendgevoel op te krikken dat mij vandaag  te beurt viel bij het surfen door de informatiemedia.

Sinds de start van, zowel onze Vlaamse als federale zogenaamde 'herstel'-regeringen, worden wij vrijwel elk dag om de oren geslagen met maatregelen welke enerzijds de algemene middelen voor openbaar vervoer, onderwijs, bouwsubsidiering, cultuur, en gezondheidszorg sterk inperken, en anderzijds lachende ministers en partijkopstukken  die ons komen bezweren dat wij het eigenlijk niet zullen voelen, omdat het toch maar gaat om het bijdragen van de steentjes die 'wij' tóch te veel hebben, niet?

Toen ik deze ochtend dan ook nog las dat de tot mediaspecialist-staatsecretaris gepromoveerde voormalig bierbrouwer, Sven Gatz, doodleuk verklaart dat onze openbare omroep zijn 'digitalisering' maar deels door televisiekijkende gebruiker moet laten betalen, werd het mij allemaal wat te veel.

Het 'heen en weer' krijg-gevoel over de blauwe mantra's als daar zijn: "gratis bestaat niet", "iedereen moet zijn deel bijdragen" en "de gebruiker dient te betalen", krijgt bij mij stilaan een chronisch karakter. Bedenkende dat er nog een hele waaier aan openbare dienstverleningen zijn die voorlopig nog niet individueel door de gebruiker betaald dienen te worden, slaat mij de schrik om het hart. Ik denk maar aan het gebruik van voet- en fietspaden, openbare verlichting, radio,  politietussenkomst, enz.  Om nog maar te zwijgen over het massaal gebruik van lucht.  Er is dus voor onze blauwe beleidsmakers nog een waaier van mogelijkheden en werk vooraleer men "iedereen zijn (volledige) verantwoordelijkjheid" (om te leven) kan doen opnemen.

Óp naar de individueel betalende participatiemaatschappij!